Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι τώρα που είναι ακόμα αρχή: όπου «καψούρα» δεν εννοούμε σίγουρα «αγάπη» και δεν εννοούμε ούτε «έρωτα» με τον γλυκό, ροζ, πασπαλισμένο με άχνη ζάχαρη ορισμό. Εννοούμε μια κατάσταση παραφοράς και τρέλας. Αυτό το μέγα πάθος -που ήτανε και λίγο λάθος- που σε ταλαιπώρησε στα νιάτα (;) σου.
Ποιοι είναι αυτοί οι τύποι που καψουρευόμαστε λοιπόν; Ποιοι είναι αυτοί που ερωτευόμαστε και ποιους τελικά επιλέγουμε για συντρόφους ζωής;
Αυτοί που καψουρευόμαστε…
Αυτοί είναι κάτι τύποι περίεργοι, έτσι λίγο μυστήριοι, λίγοι «μ’ αρέσει να μη λέω πολλά», λίγο αλήτες, λίγο νάρκισσοι, λίγο εξυπνάκηδες. Καταλάβατε. Είναι αυτοί που είτε δεν μας ερωτεύτηκαν όσο εμείς είτε η συναισθηματική αναπηρία τους δεν τους επέτρεψε να το δείξουν.
Κι αν δεν είναι η κλασική περίπτωση «λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω», θα είναι μια ημιτοξική, ημιπαρανοϊκή κατάσταση κοπιώδους συναισθηματικού πάρε-δώσε χωρίς τέλος. Θα έχει παραδεισένιες και κολασμένες στιγμές, θα έχει «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν» και «πώς θα γίνει να πεθάνει». Θα κλαις στα πατώματα, θα σε μαζεύουν οι φίλες σου, θα ξανακυλιέσαι, θα ξανακλαίς, θα σε παίρνει τηλέφωνα αυτός, θα βρίζεις εσύ, μετά θα ‘ρχεται από κάτω, θα κάνετε σεξ σεξ σεξ, θα αγαπιέστε -και ξανά.
Είναι εξουσία οι καψούρες κι είναι κάπως μαγικά υπεράνω πάσης λογικής.
Πράγμα που, μοιραία, μας φέρνει στο προφανές συμπέρασμα: δεν είναι ζωή αυτή. Χίλιες φορές μόνη κι έρημη με τις γάτες σου και τις φίλες σου. Περνάνε όμως τα χρόνια, μαλακώνει μέσα μας αυτή η ενόρμηση ζωής που σπάει κόκκαλα και κάποτε μαθαίνουμε να περνάμε καλά χωρίς να βασανιζόμαστε. Μαθαίνουμε επίσης ότι η ευτυχία δεν βρίσκεται στις υπερβολές κι ότι η ισορροπία είναι μια κατάσταση όχι μίζερη, αλλά ωραία.
Αυτοί με τους οποίους καταλήγουμε…
Και κάπως έτσι συνήθως δεν καταλήγουμε να κάνουμε οικογένεια με τις μεγάλες μας καψούρες. Γιατί αργά ή γρήγορα, ανακαλύπτουμε ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να ερωτευτείς. Γίνεται να είσαι τρελός και παλαβός με κάποιον, να τον περιμένεις στα τηλέφωνα, να τον λαχταράς όσο τίποτα, αλλά να μην είναι καταπιεστικό, υπερδραματικό ή ψυχοφθόρο αυτό που έχετε.
Γίνεται να βρεις έναν άνθρωπο που θα σ’ αγαπήσει έτσι ακριβώς όπως είσαι και που θα τον αγαπήσεις κι εσύ γι’ αυτό ακριβώς που είναι. Που θα γελάτε με τα ίδια αστεία και θα είναι σύντροφος ζωής. Που θα σε ‘χει αγαπήσει όπως κανείς, με τον τρόπο που θέλεις και θα τον έχεις αγαπήσει κι εσύ με όλα του τα στραβά.
Δεν συζητάμε την περίπτωση του «βολεψάκια» ανθρώπου που επιλέγει τον σύντροφο αυτόν που δεν είναι και τόσο… κοστοβόρος. Την εύκολη λύση, τον «μ’ αγαπάει μωρέ», τον «είναι καλό παιδί». Ο,τι θέλει κάνει ο καθείς και δεν μας πέφτει και λόγος, αλλά μοιάζει λιγάκι μίζερο να καταλήγεις να κάνεις οικογένεια με κάποιον που δεν ερωτεύτηκε ποτέ… Απλά μεγαλώνοντας αλλάζει λιγάκι ο ορισμός του «ερωτεύτηκα» κι απ’ το σπάω πιάτα πάνω στον τσακωμό, αρχίζει και πλησιάζει περισσότερο στο «τι όμορφο χαμόγελο που έχει».
Σαν τα μεγάλα πάθη δεν έχει, σας ακούμε να μουρμουράτε. Και πιθανότατα ναι: η ανάμνηση μιας τρελής καψούρας που είχες στα 25 σε συνεπαίρνει 20 χρόνια μετά. Όμως ζει ο άνθρωπος χωρίς ισορροπία; Δεν ζει.
Κι έπειτα, για σκεφτείτε το. Αν την παντρευόσουν τελικά τη μεγάλη καψούρα -αυτόν που έφερνε τριαντάφυλλα αφού σου είχε κάνει τη ζωή πατίνι και στέλνατε χιλιάδες μηνύματα ανά ώρα- κι αν έκανες παιδιά με την περί ης ο λόγος καψούρα και περνούσαν τα χρόνια και ξυπνάγατε και κοιμόσασταν μαζί και η καθημερινότητα μοιραία πέρναγε πάνω απ’ τη σχέση σας, θα ήταν ο ίδιος τύπος στα μάτια σου; Δεν θα τον συνήθιζες κι αυτόν, τον ιδανικό, έστω και λίγο; Ε, δεν μπορεί.