Η Καρολίνα με το ζόρι μπορούσε να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό της καθώς στεκόταν έξω από το κομψό αρχοντικό.
Η πρώτη της δουλειά ως καθαρίστρια στη Νέα Υόρκη — την πόλη που ονειρευόταν από μικρό κορίτσι — και ήταν αποφασισμένη να κάνει καλή εντύπωση.
Μόλις πριν από μία εβδομάδα είχε φύγει τρέχοντας από την Φιλαδέλφεια της, αφήνοντας πίσω της μόνο ένα χειρόγραφο σημείωμα πάνω στη συρταριέρα της μητέρας της: «Χρειάζομαι να ζήσω τη δική μου ζωή». Η μητέρα της, η Ελένη, ήταν πάντα υπερπροστατευτική και της είχε απαγορεύσει να μετακομίσει στη Νέα Υόρκη. Καμία κουβέντα για θέατρο. Καμία καταδίωξη των ονείρων της. Ήθελε για την κόρη της μόνο μια μικρή, «ασφαλής» ζωή.
Η Καρολίνα δεν μπορούσε να το δεχτεί.
Με το κλειδί του αρχοντικού να βρίσκεται ακριβώς εκεί που της είχε πει το γραφείο — κάτω από το χαλάκι της εισόδου — μπήκε μέσα. Ο χώρος μύριζε ελαφρά δέρμα και παλιά βιβλία. Ήταν πεντακάθαρος, αλλά έπιασε αμέσως δουλειά: κουζίνα, σαλόνι, διάδρομος.
Όταν έφτασε στο γραφείο, η ανάσα της κόπηκε.
Ήταν το είδος του δωματίου που είχε δει μόνο σε ταινίες: ένα γυαλισμένο γραφείο από μαόνι, βιβλιοθήκες από το πάτωμα ως το ταβάνι, ένα μαρμάρινο τζάκι… και μια σειρά από κορνιζαρισμένες φωτογραφίες πάνω στο ράφι.
Το ξεσκονόπανο που κρατούσε σταμάτησε ξαφνικά.
Μία από τις φωτογραφίες ήταν της μητέρας της — νεότερη, λαμπερή, γελαστή. Δεν ήταν απλή ομοιότητα. Ήταν η Ελένη. Η καρδιά της Καρολίνας άρχισε να χτυπά δυνατά.
«Τι στο καλό…;» ψιθύρισε.
Βήματα αντήχησαν στον διάδρομο.
Ένας ηλικιωμένος άντρας εμφανίστηκε στην πόρτα, ψηλός, με ασημένια μαλλιά, και στα μάτια του υπήρχε μια ζεστασιά που δεν ταίριαζε με το σοκ στο πρόσωπο της Καρολίνας.
«Εσείς πρέπει να είστε η καινούργια καθαρίστρια», είπε με ευγενικό χαμόγελο. «Είμαι ο Δημήτρης Αναστασίου, ο ιδιοκτήτης.»
Η φωνή της Καρολίνας έτρεμε. «Κύριε… ποια είναι η γυναίκα σε αυτή τη φωτογραφία;»
Ο Δημήτρης πλησίασε, στραβοκοιτώντας τη κορνίζα. Ένα απαλό, σχεδόν σπασμένο χαμόγελο σχηματίστηκε. «Η Ελένη. Η αγάπη της ζωής μου. Πέθανε… πριν από πολύ καιρό. Ήταν έγκυος όταν έγινε το δυστύχημα με το λεωφορείο. Τους έχασα και τους δύο εκείνη τη μέρα.»
Το δέρμα της ανατρίχιασε. «Αυτό είναι αδύνατο. Η μητέρα μου λέγεται Ελένη. Είναι ζωντανή. Και μοιάζει ακριβώς με αυτή τη γυναίκα.»
Το χαμόγελο του Δημήτρη έσβησε. «Πού μεγάλωσες;»
«Στη Φιλαδέλφεια», απάντησε.
Το πρόσωπό του χλώμιασε. «Θεέ μου…» Άρπαξε το τηλέφωνο από το γραφείο του. «Δώσε μου τον αριθμό της.»
Η Καρολίνα δίστασε, έπειτα τον είπε.
Η γραμμή χτύπησε δύο φορές.
«Εμπρός; Είσαι εσύ, Καρολίνα;» ακούστηκε η φωνή της μητέρας της.
Το χέρι του Δημήτρη σφίχτηκε γύρω από το ακουστικό. «Ελένη; Είμαι ο Δημήτρης.»
Σιωπή. Και μετά, κοφτή και παγωμένη: «Δημήτρη… Αναστασίου; Τι θέλεις μετά από τόσα χρόνια;»
«Τι θέλω;» Η φωνή του ράγισε. «Ελένη, νόμιζα ότι είχες πεθάνει! Η μητέρα σου μού είπε ότι σκοτώθηκες σε εκείνο το δυστύχημα — ότι σας έχασα και τους δύο.»
Στην άλλη άκρη, η φωνή της Ελένης έτρεμε από θυμό. «Η μητέρα μου μού είπε ότι εσύ δεν μας ήθελες. Ότι έφυγες.»
«Αυτό είναι ψέμα», είπε ο Δημήτρης με σπασμένη φωνή. «Δεν σταμάτησα ποτέ να σε αγαπώ. Σε θρηνούσα κάθε μέρα για είκοσι χρόνια.»
Η Καρολίνα ένιωσε το δωμάτιο να γυρίζει. Τα κομμάτια της ζωής της άλλαζαν θέση μπροστά στα μάτια της. Εκείνη ήταν το «μωρό» που είχαν πει και στους δύο πως δεν υπήρξε ποτέ.
«Μαμά… Είμαι εδώ. Είμαι μαζί του», μίλησε τελικά στο τηλέφωνο.
Ακούστηκε μια κοφτή ανάσα στην άλλη άκρη.
Η κλήση έκλεισε με μια τεταμένη υπόσχεση από την Ελένη: «Έρχομαι στη Νέα Υόρκη.»
Ο Δημήτρης και η Καρολίνα κοίταξαν ο ένας τον άλλον σαστισμένοι. Έπειτα εκείνη κατάφερε ένα μικρό, τρεμάμενο χαμόγελο. «Λοιπόν… Υποθέτω ότι είστε ο πατέρας μου.»
Για πρώτη φορά μετά από δύο δεκαετίες, ο Δημήτρης γέλασε — ένας ήχος γεμάτος χαρά αλλά και πένθος.