Σε μία εξαιρετική ανάρτηση προχώρησε πριν από λίγες ώρες η Παυλίνα Κωνσταντάρα, η κόρη του Δημήτρη Κωνσταντάρα, η οποία εργάζεται στον χώρο των δημοσίων σχέσεων και της επικοινωνίας. Στην ανάρτησή της αυτή αναφέρεται στη ΔΕΠΥ που, όπως λέει, “βασανίζει” τον 7χρονο γιο της. Με την εξομολόγησή της αυτή έχουν ταυτιστεί αμέτρητοι γονείς, των οποίων τα παιδιά αντιμετωπίζουν την ίδια δυσκολία, σημειώνοντας, ότι δεν θα μπορούσε πιο εύστοχη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΔΩ:
Συχνά μιλώ για τη ΔΕΠΥ στους γύρω μου, μιας που “βασανίζει” το μικρό μου αγόρι. Οι 9 στους 10 μου απαντούν “ε, εντάξει, όλοι έχουν ΔΕΠΥ, έλα τώρα, είναι μόδα”. Όχι, δεν έχουν όλοι και όχι δεν είναι μόδα. Το ότι τα παιδιά μας είναι προνομιούχα ως προς τη διάγνωση και τις θεραπείες, δε σημαίνει ότι τα δυσκολεύει λιγότερο.
Είναι μια νευρολογική -ας την πούμε διαταραχή – με την οποία θα ζουν για πάντα, μια διαταραχή που σε πολύ μεγάλο ποσοστό είναι κληρονομική. Το παιδί δεν φταίει. Και δεν χρειάζεται (καθόλου) από εμάς (οικογένεια και δασκάλους) να του κολλάμε την ταμπέλα του “φλύαρου”, του “απρόσεκτου” και τόσες άλλες. Το έχω κάνει κι εγώ, μου έχει ξεφύγει. Αλλά προσέχοντας αυτό, έγινα γενικά πιο προσεκτική στο τι θα λέω στους ανθρώπους. “Αυτό” με έκανε καλύτερο άνθρωπο.
Εύκολο δεν είναι, για κανέναν. Ναι, είναι κουραστικό, και “πολύ” και ασταμάτητο και θορυβώδες και πολλές φορές αβάσταχτο. Αλλά κυρίως για το παιδί. Κάθε φορά που με δυσκολεύει με μια συμπεριφορά του, σκέφτομαι ότι πρώτα δυσκολεύεται εκείνος, και τις περισσότερες φορές καταφέρνω να κάνω πίσω. Όχι όλες. (είπαμε Aliki είμαι μάνα τάπερ).
Βρήκα στον τοίχο της Vassia μια σειρά από φράσεις που θα αντιγράψω εδώ, όπως και αυτή την εικόνα. Αν έστω και ένας συμπεριφερθεί καλύτερα, την επόμενη φορά, επειδή έχει διαβάσει όλα αυτά, αξίζει το σεντόνι αυτό.
“Αν μπορούσε ένα παιδί με ΔΕΠΥ να εκφραστεί όπως εκφράζονται οι μεγάλοι, θα έλεγε πολλά από τα παρακάτω:”
Έχω ένα πολύ διαφορετικό μυαλό. Η όραση, ο ήχος και οι σκέψεις μου συγκρούονται. Δεν μπορώ να αποφασίσω τι να κάνω πρώτα.
Παρακαλώ κατανοήστε με, δεν φταίω. Απλά δεν μπορώ να επεξεργαστώ τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Ξέρω τι πρέπει να κάνω αλλά ο εγκέφαλος μου αργεί να περάσει το μήνυμα.
– Σπάνια σκέφτομαι πριν μιλήσω.
– Συχνά τρέχω όταν πρέπει να περπατήσω.
– Είναι δύσκολο να ολοκληρώσω τις σχολικές μου εργασίες, οι σκέψεις μου είναι “έξω και διασκεδάζουν”.
– Ποτέ δεν ξέρω από που πρέπει να ξεκινήσω.
– Σκέφτομαι με τα συναισθήματα και βλέπω με την καρδιά μου.
– Μερικές φορές είμαι θυμωμένος, ζηλιάρης και λυπημένος.
– Νιώθω συγκλονισμένος, απογοητευμένος και εξοργισμένος.
– Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ και χάνω όλα μου τα πράγματα.
– Προσπαθώ πολύ αλλά ποτέ δεν είναι αρκετό.
– Υπάρχουν περισσότερα για μένα από αυτά που βλέπετε.
– Είμαι ευαίσθητος, καλός και πολύ διασκεδαστικός!
– Κατηγορούμαι για πράγματα που δεν έχω κάνει.
– Είμαι ο πιο αγαπητός φίλος που θα γνωρίσετε. Απλά χρειάζομαι μια ευκαιρία να το αφήσω να φανεί.
