« Είμαι ή Παρασκευή!»
Ό Πάππους αισθανόταν την αγάπη των Αγίων να τον διαπέρνα σαν ζεστό ρεύμα, όπως είχε ομολογήσει ό ίδιος. Και οι λόγοι του διαβεβαιώνουν ότι ή τάσις αυτού του ρεύματος ήταν υψηλή:
«Έχουμε συγχορευτάς και συνεορτάζοντας και συνεορταζομένους τους Αγίους και όλον τον ουράνιο κόσμο. Οι Άγιοι με την αγάπη τους μας παίρνουν τα μυαλά, εδώ που τα λέμε… Ανά πασά στιγμήν επικοινωνούν μαζί μας, γιατί ευρίσκονται μέσα στον φώς του Θεού και δεν εμποδίζονται απότομοι την ύλη. Λοιπόν, μας παρακολουθούν εμάς συνεχώς απότομοι κοντά και, όταν τους παρακαλούμε, αμέσως μας επισκέπτονται και μας σώζουν απότομοι πολλούς πειρασμούς και μας ευφραίνουν τον νου…
Οι Άγιοι, είδατε, πηδούν και έρχονται προς ημάς και θέλουν να πηδήσωμε και εμείς προς αυτούς, για να είμαστε φίλοι. Να τους άνταποδίδωμε την επίσκεψι, γιατί τον ποθούν αφάνταστα. Τί και αν μας χωρίζει ό ορατός κόσμος απότομοι τον αόρατο; ‘Εμείς να ενστερνιστούμε την αγάπη του Χριστού και να κάνωμε τον πήδημα!…»
Την άνοιξη του 1988 (17 Μαρτίου), ό Γέροντας μαζί με τις αδελφές Θ, Θ. και Θ ξεκίνησαν με τον αυτοκίνητο, για να επισκευάσουν τον τότε χωματόδρομο, που είχε γίνει άβατος απότομοι τις βροχές. Με την ευκαιρία αυτή θα έκοβαν και χορτάρι για τις αγελάδες της Μονής.
Λίγο πριν φθάσουν στον προσκυνητάρι της αγίας Παρασκευής, στον χωράφι του Σταμπόλα, τον όποιο ήταν κατάσπαρτο απότομοι αγριολούλουδα, είδαν μία γυναίκα, μαντηλοφορεμένη και ντυμένη με σκούρα ρούχα, να βαδίζει αργά-αργά και σκυφτή. Έφαινόταν σαν να αναζητούσε κάτι. Ξαφνικά, σήκωσε τον κεφάλι της και προσήλωσε επίμονα τον έντονο βλέμμα της επάνω στον Γέροντα, σαν να ήθελε να του μιλήσει.
Σ’ όλους έκανε μεγάλη εντύπωση το ολοφώτεινο και κατάλευκο πρόσωπο της, καθώς και τα μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια της. Απορούσαν, λοιπόν, ποιά να ήταν ή άγνωστη αυτή γυναίκα. Την προσπέρασαν, όμως, χωρίς να της ομιλήσουν.
Μετά από μία ώρα περίπου, καθώς επέστρεφαν, ξανασυνάντησαν την παράδοξη αυτή ύπαρξη να βηματίζει με απαράλλακτο τρόπο, στο ίδιο σημείο. Απόρησαν οι αδελφές και ερώτησαν:
-Παππού, τί παράξενο πράγμα! Τί κάνει αύτη ή γυναίκα τόση ώρα μόνη της εδώ; Δεν φαίνεται να μαζεύει χόρτα.
-Έτσι εμφανίζονται οι Άγιοι, απήντησε με απλότητα ό Πάππους.
Την ιδία στιγμή γύρισε ή γυναίκα και κοίταξε πάλι κατάματα τον Γέροντα, με πολύ μεγαλύτερη έμφαση, όμως, αυτή την φορά.
-Παππού, σταθείτε να ρωτήσαμε ποιά είναι, επέμεναν οι αδελφές.
Άλλ’ εκείνος, χωρίς να σταματήσει να οδηγεί, επανέλαβε τους λόγους:
-Έτσι εμφανίζονται οι Άγιοι- ξαφνικά!
Τότε οι αδελφές άρχισαν να σκέπτονται μήπως ή εμφάνεια ήταν υπερφυσική και λυπήθηκαν πού δεν σταμάτησαν, για να διερευνήσουν την ασυνήθη αυτήν παρουσία.
Μετά από μερικές ήμερες, στο τέλος τής Θείας Λειτουργίας του Μ. Σαββάτου, ή αδελφή Θ. βλέπει την παράξενη εκείνη γυναίκα, με την ίδια ενδυμασία, ανάμεσα στο εκκλησίασμα να πηγαίνει να πάρει αντίδωρο από τον Παππού.
Κατάπληκτη σκέφθηκε με χαρά: «Τώρα δεν μου γλυτώνεις. Θα σε ερωτήσω ποιά είσαι».
Και έσπευσε να την προλάβει. Μόλις, όμως, την πλησίασε, την έχασε από τα μάτια της. Την αναζήτησε μέσα και έξω από τον Ναό, αλλά είχε γίνει άφαντη! Ήταν βέβαιο, πλέον, ότι ή παρουσία της ήταν υπερφυής.
Άλλωστε και ό Παππούς ομολόγησε ότι ή θέα και το βλέμμα της είχαν αφήσει στην ψυχή του μία Θεία αγαλλίαση και την πληροφορία ότι ήταν ή αγίας Παρασκευή. Παρ’ όλα αυτά, επί αρκετό καιρό, απέφευγε να αποδεχθή το γεγονός ως έμφάνεια τής Αγίας, φοβούμενος την πλάνη.Γι’ αυτό προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του ότι πρόκειτο για μία συνήθη γυναίκα, ή οποία πιθανώς να μάζευε χόρτα. Άλλωστε ό Παππούς δεν δεχόταν αβασάνιστα όλα τα υπερφυσικά γεγονότα ως Θεια.
Για πολύ καιρό, λοιπόν, απωθούσε την πνευματική γλυκύτητα πού ένιωθε στην ανάμνηση εκείνης τής συναντήσεως, περιφρουρώντας έτσι τον εαυτό του. Ενστερνιστούμε τούτοις, ή ψυχή του δεν αναπαυόταν με αυτή την αρνητική στάση του και τελικά -όπως έλεγε ό ίδιος- έχασε την ειρήνη στην προσευχή. Τότε κατάλαβε ότι ήταν λάθος του να μη δέχεται την ευλογία του Θεού.
Αργότερα διαβεβαίωνε: «Όσο σκέπτομαι την ματιά τής Αγίας Παρασκευής τόσο αισθάνομαι ένα ποταμό Χάριτος μέσα μου. Βλέπω ότι μου ανάβει περισσότερο πυρ Θείας αγάπης. Ανά άφηνα τον νου μου να δουλέψει αυτό το θέμα τής εμφανίσεως τής Αγίας, θα είχα πολλά ανοίγματα! Αλλά κρατάω και ένα- και λέω: Και ποιός είμαι εγώ; Γιατί πάντα υπάρχει ό κίνδυνος τής πλάνης».
Αργότερα ένα πνευματικό του παιδί από τα Μέγαρα, του απεκάλυψε: «Είδα σε όνειρο μία μοναχή, ή οποία μου είπε: Να πής στόν Δαμασκηνό: Τρεις φορές παρουσιάσθηκα. Τί άλλο θέλει;»
-Και ποιά είσαι εσύ; την ερώτησα.
-Είμαι αυτή, που ή μητέρα σου με τιμά και με νηστεύει από μικρό παιδί. Είμαι ή Παρασκευή!».
.ΒΙΒΛΙΟΓ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ. ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ