Ήταν Αύγουστος και είχα ξεμείνει στην πρωτεύουσα. Η αλήθεια είναι πως το κυνήγησα και λίγο να μείνω μόνη. Έπρεπε να ασχοληθώ με τον εαυτό μου τώρα που τα παιδιά έφυγαν διακοπές μία εβδομάδα με τον πατέρα τους. Σίγουρα δεν μου ήρθε καλά, αλλά είχα συνηθίσει μετά από τις τόσες φορές που τα είχε πάρει. Παρά τις πολλές προσκλήσεις που είχα για διακοπές, βόλτες και διάφορα άλλα, δεν δέχτηκα ούτε μία.
Εκείνη την ημέρα δεν είχε πολλή ζέστη οπότε αποφάσισα να πάω μία βόλτα στην παραλία εντελώς μόνη και γιατί όχι; Να κάνω και μία βουτιά. Την πολλή τη ζέστη δεν την άντεχα, οπότε ήταν μία καλή ευκαιρία. Ήξερα ότι θα έβλεπα εικόνες που θα με στενοχωρούσαν. Γονείς με παιδιά να παίζουν με τα κύματα ή να φτιάχνουν πυργάκια στην άμμο. Μαμάδες με τις κόρες τους πάνω στο στρώμα και μπαμπάδες να παίζουν ρακέτες με τους γιους τους. Όλες αυτές ήταν αναμνήσεις που εγώ είχα αφήσει εδώ και αρκετά χρόνια πίσω μου.
Φέτος αισθανόμουν πιο καλά από άλλες χρονιές. Πέρα από τον ψυχολόγο που με βοήθησε πολύ, δούλεψα και εγώ η ίδια πολύ με τον εαυτό μου. Μετρούσα τις μέρες μέχρι να ξαναδώ τα παιδιά μου, αλλά μέχρι τότε έπρεπε να κάνω υπομονή.
Ενώ καθόμουν κάτω από την ομπρέλα μου χαμένη στις σκέψεις μου άκουσα πίσω μου μία δυνατή μπαλιά και ένιωσα λες και το μπαλάκι κατευθυνόταν προς το μέρος μου. Μηχανικά κάλυψα το κεφάλι μου, αλλά κανένα μπαλάκι δεν ήρθε προς τη μεριά μου.
Όταν γύρισα να δω το Ναδάλ και τη Σαράποβα, τι να δω; Δεν ήταν κάποιος διάσημος τενίστας, ούτε κανένα αγοράκι που έπαιζε με τον μπαμπά του, ούτε κάποια παρέα αγοριών που ήρθαν να δροσιστούν. Ήταν δύο κυρίες 70 χρονών περίπου που έπαιζαν ρακέτες σαν να ήταν κοριτσάκια. Η μία μάλιστα από τη φόρα της να σώσει τη μπαλιά έπεσε κάτω και της έφυγε το καπέλο. Κι όμως. Και τη μπαλιά έσωσε και το παιχνίδι συνεχίστηκε κανονικά.
Μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση το θέαμα που έμεινα εκεί να τις κοιτάζω. Όταν τελείωσαν το παιχνίδι βούτηξαν για λίγο στη θάλασσα και κατευθείαν κάτω από την ομπρέλα που έτυχε να είναι ακριβώς δίπλα μου. Αρκετά τις είχε χτυπήσει ο ήλιος όσο έπαιζαν.
Αποδείχθηκε ότι είχαν να βρεθούν πάνω από 30 χρόνια. Το κατάλαβα όταν η μία είπε στην άλλη «Όταν χώρισα με τον άντρα μου πριν από 30 χρόνια ήσουν η μόνη που μου είπες καλά έκανες και έφυγες. Έψαχνα χρόνια να σε βρω και χαίρομαι που τα κατάφερα έστω και τώρα στα 70 μου».
Αστειεύονταν και γελούσαν σαν μαθητριούλες. Είχαν την ενέργεια ενός μικρού παιδιού.
Είχα μείνει και τις χάζευα, καθώς μιλούσαν για το πώς ήταν η ζωή τους το διάστημα αυτό που είχαν χαθεί. Η γυναίκα που υποστήριξε τη φίλη της όταν πήρε διαζύγιο ήταν ακόμα παντρεμένη με τον ίδιο άντρα, ερωτευμένη και πολύ ευτυχισμένη. Ακούγοντας την ιστορία της αισθάνθηκα και εγώ χαρούμενη. Οι παραμυθένιες ιστορίες αγάπης που ακούμε, τελικά υπάρχουν. Χάρηκα για εκείνη, αλλά στεναχωρήθηκα για μένα. Σαν παιδί φανταζόμουν και εγώ ότι ο παραμυθένιος μου έρωτας θα κρατούσε για πάντα. Δυστυχώς η ζωή είχε για μένα άλλη πορεία. Αν δεν είχε, θα ήμουν και εγώ τώρα εδώ με την οικογένειά μου να παίζουμε, να γελάμε και να φωνάζουμε. Ώρες-ώρες μου έλειπαν τόσο που δεν μπορούσα να αναπνεύσω.
Και η άλλη γυναίκα όμως, αν και χωρισμένη, ήταν εξίσου ευτυχισμένη. Για την ακρίβεια φαινόταν ακόμα πιο ευτυχισμένη από την παντρεμένη φίλη της. Δεν έχω ξαναδεί τόση ζωντάνια και πάθος σε κάποιον που αφηγείται τη ζωή του.
Την άκουσα να μιλάει για το σπίτι της. Το είχε αγοράσει μόνη της και μόνη της το έφτιαξε από την αρχή. «Δεν έβαλα μέσα ούτε έναν μάστορα. Όλα τα έφτιαξα μόνη μου» έλεγε.
Οι κινήσεις της και ο τρόπος που μιλούσε με έκαναν να καταλάβω ότι είχα απέναντί μου έναν άνθρωπο που αγαπούσε και χαιρόταν τη ζωή. Στο τέλος το παραδέχθηκε και η ίδια.
«Χαίρομαι που αποφάσισα να φύγω και να κάνω μία καινούργια αρχή. Πολλές φορές φοβήθηκα, πολλές φορές έκανα πίσω, αλλά η δύναμη και το θάρρος μου με έσπρωξαν να συνεχίσω. Δεν έχασα ποτέ το κέφι μου. Πάντα έλεγα στον εαυτό μου ό,τι και να γίνει θα είμαι καλά!».
Δεν ξαναπαντρεύτηκε ποτέ, ούτε έκανε σχέση. Είχε πολύ καλούς φίλους με τους οποίους κάνουν πολλά ταξίδια, διακοπές, πάνε συνεχώς ο ένας το εξοχικό του άλλου και είχε και ένα γιο, τον οποίο επισκεπτόταν πάρα πολύ συχνά.
Όσο ρόδινα και αν τα παρουσίασε, ήμουν βέβαιη ότι τις είχε περάσει και τις δυσκολίες της. Ίσως γι’ αυτό έδειχνε τόσο όμορφη, χαρούμενη και συνειδητοποιημένη. Αν δεν δυσκολευτείς στη ζωή σου, λένε, δεν θα δεις ποτέ αισιόδοξα τη ζωή.
Στην παρέα τους προστέθηκε και ένας άντρας, γνωστός της παντρεμένης, ο οποίος τις πλησίασε και τις ρώτησε αν μπορούσε να κάτσει μαζί τους. Τον άφησαν πιο πολύ από ευγένεια.
Καθόμουν σε ένα σημείο που μπορούσα να ακούσω, αλλά δεν έβλεπα. Στο τέλος άλλαξα θέση μιας και παραλίγο να στραβολαιμιάσω. Όσο περνούσε η ώρα η συζήτησή τους γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρουσα και δεν ήθελα να χάσω λεπτό.
Ο άντρας που προστέθηκε στην παρέα τους εκτός του ότι τις είχε πρήξει, ήταν και τελείως κουφός. Είχε βάλει στο μάτι την ελεύθερη κυρία και κάθε λίγο και λιγάκι φώναζε, πιο πολύ για να ακούσει ο ίδιος τη φωνή του: «Είσαι κούκλα. Θέλω να σε ξαναδώ. Θέλω να βγούμε για φαγητό». Φορούσε βερμουδίτσα, μπλουζάκι πόλο και καπελάκι. Ήταν τόσο γλυκούλης που σκέφτηκα να του πω ότι αν αρνηθεί η κυρία, θα βγω εγώ μαζί σου.
Η κυρία αυτή για να τον αποφύγει του είπε ότι είναι παντρεμένη και ότι σε λίγο θα έρθει ο άντρας της, αλλά εκείνος δεν έδειξε να πτοείται.
Η στάση της έδειξε ότι επρόκειτο για Κυρία με Κ κεφαλαίο. Ήταν ευγενέστατη, γλυκιά και με τρόπους. Δεν έδειξε ενόχληση ή αλαζονεία.
Ήθελε με τον τρόπο της να δείξει ότι δεν είχε ανάγκη κανέναν άντρα δίπλα της για να είναι ευτυχισμένη. Ήταν ικανοποιημένη από τον εαυτό της και αγαπούσε τη ζωή της, όπως ήταν.
Ο κυριούλης της ζήτησε το τηλέφωνό της και εκείνη μη μπορώντας να τον αποφύγει, πάσχιζε να του το πει, αλλά εκείνος δεν άκουγε. Στο τέλος του βούτηξε το κινητό μέσα από τα χέρια και το έγραψε μόνη της. Ο κυριούλης έφυγε με ένα υπερήφανο χαμόγελο στα χείλη και οι γυναίκες έμειναν μόνες τους.
Εκείνη την ημέρα είδα ένα φως που δεν είχα ξαναδεί. Είδα μία άλλη πλευρά της ζωής που με έκανε να αναθεωρήσω πολλά.
Όταν νιώθω να χάνομαι στις σκέψεις μου και στεναχωριέμαι για το πώς ήρθαν τα πράγματα στη ζωή μου και στον γάμο μου, σκέφτομαι εκείνη τη γιαγιά.
Αν δεν περνάω κάθε μέρα με τα παιδιά μου στο μέλλον, αν δεν βρω ξανά την αγάπη, αν γεράσω και είμαι μόνη μου, θα είμαι καλά. Να έχουμε την υγεία μας και όλα τα άλλα γίνονται.
Πηγή: scarymommy.com