Θα ήθελα να παραμείνω ανώνυμη, αν δεν σας πειράζει, γιατί πολλά γίνονται και δεν θέλω να μαθευτεί. Έχω ένα πρόβλημα και χρειάζομαι επειγόντως μια γνώμη.
Είμαι 25 ετών και εργάζομαι σε μια εταιρεία ηλεκτρικών ειδών. Είμαι η μεγαλύτερη από 4 αδερφές. Έχω κάνει πολλές λάθος επιλογές στη ζωή μου. Μια από αυτές ήταν ότι έμεινα έγκυος από κάποιον, που δεν άξιζε ούτε τα παπούτσια να μου δέσει. Η οικογένειά μου είναι κατά της έκτρωσης και επηρεασμένη από εκείνους, αποφάσισα να κρατήσω το παιδί, όχι ότι το μετανιώνω.
Το θέμα τώρα είναι ότι δυσκολεύομαι να μείνω σε σχέση. Κάθε φορά, που γνωρίζω κάποιον, την «κάνει» μόλις μάθει ότι έχω παιδί. Τον «ξενερώνει» το γεγονός ότι είμαι μάνα και δεν δείχνει καμία διάθεση να κάνει το μεγάλο βήμα μαζί μου.
Πρόσφατα ερωτεύτηκα πολύ έναν άντρα, τον οποίο δεν θέλω με τίποτα να χάσω και που για χάρη του διατίθεμαι να αφήσω το γιο μου στη μάνα μου και να φύγω μαζί του.
Είμαι νέα ακόμα, πρέπει κι εγώ να αποκατασταθώ, να φτιάξω τη ζωή μου, να κάνω τέλος πάντων κάτι για μένα. Δεν σκοπεύω να παρατήσω το παιδί μου.
Θα στέλνω λεφτά στη μητέρα μου, θα πηγαίνω να το βλέπω, θα κάνουμε βιντεοκλήσεις, για να με βλέπει κι αυτό και όταν κάποτε μπω σε ένα ρυθμό με τον καινούργιο μου σύντροφο, πάω και το ξαναπαίρνω.
Τί λέτε κι εσείς; Δεν αξίζω μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή;
Νίνα