Η Καλή Καλό, κατά κόσμον Καλλιόπη Καλοχριστιανάκη, έδωσε τέλος στο θρίλερ με τα ανθρώπινα οστά που βρέθηκαν στο σπίτι της, από τον Σπύρο Μπιμπίλα και τους αστυνομικούς.
Όλα ξεκίνησαν πριν από κάποιους μήνες, όταν η ηθοποιός, ύστερα από δική της έκκληση, παρότρυνε τη γυναίκα που τη φρόντιζε να τη μεταφέρει σε νοσοκομείο, εξαιτίας της δύσπνοιας που είχε.
Ωστόσο, το μεγάλο δράμα για την ηθοποιό άρχισε όταν έπρεπε να διακομισθεί στο νοσοκομείο για εξετάσεις, από τους γείτονές της, αλλά κανείς δεν έβαζε την υπογραφή για την ευθύνη της διακομιδής της και της φροντίδας της στο μικρό διαμέρισμα που διέμενε, στην Άνω Κυψέλη.
Ο πρόεδρος του ΣΕΗ και βουλευτής της Πλεύσης Ελευθερίας, Σπύρος Μπιμπίλας, μετά από το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Espresso και του Νίκου Νικόλιζα, κατάφερε να μεταφέρει την ηθοποιό σ’ ένα από τα καλύτερα δωμάτια του Γηροκομείου Αθηνών από κεντρική κλινική της Αθήνας.
Όπως υπογράμμισε η 97χρονη, μιλώντας στην Espresso, «αν η Ελλάδα είχε δέκα ακόμη ιδρύματα όπως το Γηροκομείο Αθηνών, όλοι οι ηλικιωμένοι θα ήταν οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι της Γης. Στην αρχή είχα πει του Μπιμπίλα ότι δεν θέλω να πάω σε ίδρυμα. Θέλω να πεθάνω στο σπίτι μου. Δεν ξέρω πως μου είχε περάσει η εικόνα ότι τα ιδρύματα είναι κατάντια. Όταν όμως μετά από παρακλήσεις με μετέφεραν εδώ, νιώθω σαν αν είμαι στον παράδεισο. Έχω τα πάντα και φυσικά δεν έχω το άγχος των εξόδων».
Ο γιος της Καλή Καλό ήταν η μεγάλη της αγάπη
Όσον αφορά τα οστά του γιου της, που βρήκαν ο Σπύρος Μπιμπίλας κι οι αστυνομικοί κάτω από το κρεβάτι της, όταν πήγαν να μεταφέρουν τα πράγματά της και να ξενοικιάσουν το σπίτι της, η Καλή Καλό επεσήμανε «αυτά ήταν τα οστά του γιου μου, της μεγάλης μου λατρείας. Αυτό το παιδί ήταν όλη μου η ζωή. Και που δεν πήγα για να το γιατρέψω. Πάνω από δέκα χρόνια γύρισα όλο τον κόσμο για να το κάνω καλά. Δεν τα κατάφερα. Όταν έγινε η εκταφή, δεν μπορούσα να βάλω τα οστά του στο οστεοφυλάκιο μαζί με τα άλλα. Το θεωρούσα σαν να τα πετούσα. Κι εμείς οι Κρητικοί τιμούμε τους νεκρούς μας. Τα πήρα με ευλάβεια, τα έπλυνα και τα τοποθέτησα σε ένα λευκό σεντόνι και τα έβαλα σε ένα μικρό ξύλινο κουτάκι. Ήθελα να νιώθω ότι ο γιος μου είναι κοντά μου. Και τα είχα εκεί 45 χρόνια. Δεν έκανα κανένα έγκλημα. Τα οστά του γιου μου είχα και για εμένα είναι ιερό πράγμα».
