«Όταν ο πρωτότοκος γιος μου γεννήθηκε πριν από 11 χρόνια, δεν πίστευα ότι θα ήμουν μια από τις μαμάδες που υποστηρίζουν ένθερμα τη συγκοίμιση (πρακτική όπου γονείς και βρέφη ή παιδιά κοιμούνται μαζί στο ίδιο δωμάτιο). Ήξερα και εν συνεχεία διαπίστωσα στη πράξη πόσο σημαντικό είναι να έχω το μωράκι μου στο ίδιο δωμάτιο με εμάς τουλάχιστον για τους πρώτους μήνες. Αν και είχαμε ήδη διαμορφωσει το βρεφικό του δωμάτιο όλο ανέβαλα τη μετεγκατάστασή του εκεί. Έψαχνα διαρκώς δικαιολογίες και έβρισκα αφορμές για να μην φύγει ο μικρούλης μας από το δωμάτιο του μπαμπά και της μαμάς.
Για να μην φανώ υπερβολική και προσκολλημένη με το μωρό, να σας εξομολογηθώ πως και ο άντρας μου ήταν υποστηρικτής της ιδέας το μωρό να κοιμάται στο δωμάτιο μας. Ποτέ δεν μου είπε ή δεν μου πρότεινε πως ήρθε η ώρα το μωράκι μας να πάει στο δωμάτιο του. Αντιθέτως, πάντα μου έλεγε ότι νιώθει ασφαλής που το μωρό κοιμάται μαζί μας. Που ακούμε την αναπνοή του, παρατηρούμε τον ύπνο του και έχουμε εικόνα για κάθετί που του συμβαίνει κατά τη διάρκεια της νύχτας. Είμασταν πάντα μαζί στους εφιάλτες, στα πονάκια, στις αρρώστιες, στις ανήσυχες νύχτες που το μάτι του μωρού δεν κλείνει όσο κι αν το έχεις κουράσει.
Και κάπως έτσι τα χρόνια πέρασαν και ήδη το παιδί μου έγινε 3 ετών. Κι όμως με τίποτα δεν θέλαμε να το αποχωριστούμε από το δωμάτιό μας. Είχαμε δημιουργήσει μια ζεστή φωλίτσα για τους τρεις μας και απολαμβάναμε την οικογενειακή μας θαλπωρή.
Ώσπου ο πελαργός μας χτύπησε για δεύτερη φορά την πόρτα. Το κρεβατάκι του πρωτότοκου συνέχιζε να βρίσκεται στο ευρύχωρο υπνοδωμάτιό μας και αυτή τη φορά ακριβώς δίπλα του υπάρχει και η κούνια του νεογέννητου.
Ούτε και τότε θελήσαμε να “στείλουμε” το πρωτότοκο στο παιδικό δωμάτιο. Δεν θέλαμε να νιώσει ότι το μωρό είναι αυτό που πλέον παίρνει τη θέση του στο δωμάτιο μας κι ότι δεν το θέλουμε πια μαζί μας. Θέλαμε να αισθανθεί πως η παρουσία του μωρού ήταν το συμπλήρωμα της ευτυχίας μας όχι η αντικατάστασή του.
Η φωλίτσα μας πλέον αριθμούσε τέσσερις ενοίκους και εμείς ζούσαμε υπέροχες στιγμές με τα παιδάκια μας στο κρεβάτι. Καθόμαστε όλοι μαζί στο υπέρδιπλο κρεβάτι και διαβάζαμε παραμύθια, λέγαμε ιστορίες και περνούσαμε χρόνο μαζί. Χρόνο γεμάτο αγκαλιές, γέλια, αστεία πειράγματα και φιλιά. Είμασταν αχώριστοι και το απολαμβάναμε. Τα πρωινά του Σαββατοκύριακου χουχουλιάζαμε όλοι μαζί στο κρεβάτι και τα γέλια μας αντηχούσαν στο σπίτι.
Όταν ο δευτερότοκος έγινε ενός, τα πιτσιρίκια μετακόμισαν στο δωμάτιο τους. Νιώσαμε ένα τεράστιο κενό τόσο στη καρδιά μας όσο και στο δωμάτιο μας όμως ξέραμε ότι κάτι τέτοιο έπρεπε αργά ή γρήγορα να συμβεί. Όμως, η “μετεγκατάσταση” των παιδιών στο παιδικό τους δωμάτιο έγινε κατόπιν συμφωνίας. Τι είδους συμφωνία ήταν αυτή;
Τόσο ο μπαμπάς τους όσο κι εγώ τους διαβεβαιώσαμε ότι το δωμάτιό μας θα είναι πάντα ανοιχτό για αυτά. Η πόρτα του δωματίου μας δεν θα μείνει ποτέ κλειστή. Μόλις νιώσουν την ανάγκη να μπουν στο χώρο του μπαμπά και της μαμάς να το κάνουν χωρίς δεύτερη σκέψη.
Και πράγματι όσες φορές κι αν έχουν θελήσει να έρθουν στο δωμάτιό μας τίποτα δεν τους έχει ενοχλήσει. Πάντα είναι καλοδεχούμενα και πάντα μας αρέσει να κοιμόμαστε μαζί με τα παιδιά μας.
Αν και η συγκοίμιση κατηγορείται ευρέως στο διαδίκυτο και οι γονείς που την επιλέγουν δέχονται επικριτικά έως και υβριστικά σχόλια, εγώ θεωρώ ότι αυτού του είδους η πρακτική είναι το καλύτερο δώρο που κάνω στα παιδιά μου. Ξέρω ότι όταν με χρειαστούν δεν έχουν δεύτερες σκέψεις και κουρνιάζουν στο κρεβάτι μας χωρίς να στριφογυρνάνε και να χάνουν τον ύπνο τους, φοβούμενα μήπως τα μαλώσουμε.
Και πριν μου πείτε ότι τα κακομαθαίνουμε και τα κάνουμε “μαμάκηδες” να σας πω ότι δεν κάνουν κατάχρηση της συμφωνίας μας και έρχονται στο κρεβάτι μας μόνο όταν χρειαστεί. Εξάλλου τόσο ο άνδρας μου όσο κι εγώ είμαστε οι πρώτοι που θα χαρούμε όταν τα παιδιά μας πάψουν να επισκέπτονται το δωμάτιο μας επιζητώντας να κοιμηθούν μαζί μας. Θέλουμε τα παιδιά να αποφασίσουν μόνα τους πότε θα “κόψουν” αυτή τους τη συνήθεια και σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να τους το επιβάλλουμε είτε μέσω κάποιας ρητής απαγόρευσης ούτε μέσω κάποιας τιμωρίας. Εκείνα πρέπει να βάλουν τέλος στο πηγαινέλα στο κρεβάτι μας.
Πάντα θα μπορούν να τρυπώνουν στη ζεστασιά του οικογενειακού υπέρδιπλου κρεβατιού μας και πάντα θα είμαστε εκεί για αυτά όποια στιγμή κι αν το χρειαστούν.
Μην βιαστείτε να με κρίνετε, είμαι μάμα και πιστεύω ότι αυτό είναι το καλύτερο για τα παιδιά μου. Είμαι της παλιάς σχολής και δεν πιστεύω ότι μια τέτοιου πρακτική είναι μεγάλη παλινδρόμηση στο πρόγραμμα εξατομίκευσης και ανεξαρτητοποίησης των παιδιών. Δεν νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ για την επιλογή που έχουμε κάνει με το σύζυγό μου. Μου αρκεί που τα παιδιά μου είναι ευτυχισμένα, κοιμούνται ξέγνοιαστα και έχουμε δημιουργήσει ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς.»
Πηγή: infokids.gr