Μπλε. Απέραντο μπλε και πράσινο. Πολύ πράσινο. Τόσο που το μάτι χάνεται, τόσο που η ψυχή γαληνεύει· αυτό είναι το Ιόνιο. Πατώντας σ’ ένα απ’ τα Επτάνησα, εσένα σε τυλίγει το κυπαρισσί και κάθε λογής απόχρωση του πράσινου, όσο εκείνο πνίγεται στο μπλε. Όμορφα, κατάφυτα νησιά που κοσμούν τη δυτική πλευρά της χώρας σε προκαλούν να τα ερωτευτείς -και θα τα ερωτευτείς αναπόφευκτα μόλις τα αντικρίσεις, άπαξ και τα ζήσεις έστω και λίγο.
Αρκεί να κολυμπήσεις εν μέσω καύσωνα στα παγωμένα τους νερά και θα βρεις στη δροσιά τους τη λύτρωση. Αρκεί να δεις το κυπαρισσόδασος να συναντά τη θάλασσα και να της χαρίζει λίγο απ’ το χρώμα του κάνοντας τα νερά της γαλαζοπράσινα.
Σαν πας στο Ιόνιο και ειδικά καλοκαίρι θ’ ακούσεις παρέες, οικογένειες και ζευγάρια να μιλούν σ’ όποια γλώσσα μπορείς να φανταστείς. Όλοι σπεύδουν να επισκεφθούν τις ομορφιές του Ιονίου, τις μεγάλες αλλά και τις λιλιπούτειες ακτές του, το νόστιμο φαγητό του. Τουρίστες απ’ όλον τον κόσμο, μεθυσμένοι από όσα είδαν στο «Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι», συρρέουν να δουν ιδίοις όμμασι την ομορφιά της φύσης και φέρουν μαζί έναν άλλον αέρα στον τόπο.
Συνωστίζονται να φωτογραφηθούν στο ναυάγιο Ζάντε, στους Εγκρεμνούς, στο Μύρτο. Σπεύδουν για μία θέση στο Πόρτο Κατσίκι το δημοφιλές, στο Λευκάτα, απ’ όπου πήδηξε η Σαπφώ και το Σιδάρι, γνωστό και ως «κανάλι της αγάπης».
Σαν βρεθείς στο Ιόνιο, θα νιώσεις ευπρόσδεκτος, θα νιώσεις τυχερός, θα νιώσεις πως η επιλογή σου ήταν η καλύτερη που θα μπορούσες να κάνεις. Είτε θες κάτι κοσμοπολίτικο σαν την Κέρκυρα είτε κάτι πιο εναλλακτικό όπως οι Παξοί, στο Ιόνιο θα το βρεις. Είναι μια μικρή ευλογία δίπλα μας αυτή η ομορφιά της φύσης. Μικρά ή και μεγάλα θαύματα που στέκουν κοντά μας και μας προσκαλούν να τα θαυμάσουμε και να νιώσουμε δέος εμπρός τους.
Εκεί που η ιστορία βρίσκει το μύθο και μαζί συνθέτουν ένα διαφορετικό παραμύθι· ένα παραμύθι με εικόνες δίχως λόγια. Γιατί δε θέλει λόγια το Ιόνιο, δεν τα χρειάζεται. Όσα είναι να ειπωθούν μιλούν μέσα απ’ την τέχνη. Μιλούν μέσα απ’ τις εμπνεύσεις των εκπροσώπων τους. Απ’ το Βαλαωρίτη, το Σικελιανό, το Λευκάδιο Χερν, το Σολωμό και τον Όμηρο. Μιλούν μέσα απ’ τους μύθους.
Απ’ τη λίμνη της Μελισσάνης, που ο μύθος την θέλει να πνίγηκε εκεί μετά την απόρριψη του θεού Πάνα, ως στα μεσαιωνικά κάστρα που χτίστηκαν σαν ορμητήρια ή για προστασία και πλέον ξεπηδούν αποσκοπώντας να σε γυρνούν πίσω στο χρόνο, πίσω στην ενετοκρατία, πίσω εκεί που η Ζάκυνθος λεγόταν «το φιόρο του λεβάντε». Κι έπειτα έρχεσαι στο τώρα, στο σύγχρονο Αχίλλειο και την πριγκίπισσα Σίσσυ.
Ταυτόχρονα, εκτός απ’ το ιστορικό ταξίδι στο οποίο καταλήγει κάθε εξόρμηση σε Επτανήσιο νησί, υπάρχει κι ένα άλλο ταξίδι για τους λίγο πιο μερακλήδες, τους λίγο πιο bon viveurs· το γευστικό ταξίδι στην κουζίνα των Επτανήσων. Τσιτσιμπίρα και κουμκουάτ, συκομαΐδα και μάντολες, πάστα φλόρα και παστέλι είναι μονάχα λίγα απ’ τα εδέσματα που γεύεται κανείς. Ωστόσο, ακόμη κι αν είστε του αλμυρού, στο Ιόνιο και ειδικά στην Κέρκυρα −που την λες και τη γαστρονομική πρωτεύουσα των Επτανήσων− παραπονεμένοι δε θα φύγετε επ’ ουδενί. Μπουρδέτο, σοφρίτο, παστιτσάδα και νούμπουλο μοιάζουν να επινοήθηκαν για την ευδαιμονία του ουρανίσκου μας.
Λευκάδα, Κέρκυρα, Κεφαλονιά, Ζάκυνθος, Ιθάκη, Παξοί. Τα νησιά του Ιονίου δε διαφημίζονται τόσο, μα δεν το έχουν κι ανάγκη. Διαφήμισή τους η πράσινη και μπλε ομορφιά τους, οι μονάχους-μονάχους, οι παραλίες σαν καρτ ποστάλ, η νόστιμη κουζίνα. Διαφήμισή τους το πόσο ευχαριστημένος φεύγεις και το πόσο πολύ λαχταράς να επιστρέψεις. Ίσως το ελληνικό νησί να είναι στο νου όλης της υφηλίου συνυφασμένο με τα πλακόστρωτα σοκάκια και την Κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική, μα για κάποιους από μας η φυσική ομορφιά των Επτανήσων μιλά απευθείας στην ψυχή μας.
Είναι που ως παιδιά της πόλης η ίδια μας η ύπαρξη αποζητά το πράσινο, λες και μας έμεινε κατάλοιπο, λες και πρόκειται για αρχέγονο ένστικτο που δεν πρόκειται ποτέ να αποσβεστεί πλήρως. Αναζητάμε εκείνο το μέρος που θα μας δώσει την ηρεμία που έχουμε ανάγκη, αλλά και την περιπέτεια που μας τρέφει. Αποζητάμε τον τόπο εκείνο που θα θρέψει το πνεύμα, το κορμί και το θυμικό μας. Ψάχνουμε το μέρος εκείνο που δε θα θέλουμε πολλά για να είμαστε ευτυχισμένοι. Μονάχα λίγο καλό φαγητό, καλή παρέα κι ένα ωραίο τοπίο να θαυμάζουμε κι όλα αυτά μας περιμένουν στο Ιόνιο.
Λοιπόν, έκλεισες εισιτήριο, τι περιμένεις;
Συντάκτης: Σουζάνα Ντεζούκι
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου