Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024
ΕλλάδαΣυγκλονίζει ο Γιώργος Βότσκαρης: «Δεν φοβάμαι να πεθάνω. Φοβάμαι μη λυγίσω»

Συγκλονίζει ο Γιώργος Βότσκαρης: «Δεν φοβάμαι να πεθάνω. Φοβάμαι μη λυγίσω»

Πρόκειται για έναν δημοσιογράφο ιδιαίτερα αγαπητό, που στα χρόνια πορείας του στον χώρο της δημοσιογραφίας κρατήθηκε μακριά από κόντρες και ξεκατινιάσματα. Έκανε απλά την δουλειά του και αυτό αναγνωρίστηκε και απο την ανθρωποφάγα πιάτσα μας και από τον κόσμο. Ένα κοινό που του δείχνει την εκτίμησή του.

Ο λόγος για τον Γιώργο Βότσκαρη, ο οποίος τους τελευταίους μήνες ήρθε αντιμέτωπος με τον καρκίνο. Μπορεί να φοβήθηκε, να έκλαψε και να αναρωτήθηκε «γιατί σε εμένα;». Ωστόσο, στην συνέχεια έσφιξε τα δόντια και είπε «θα τα καταφέρω». Και όντως, μέχρι στιγμής τα πάει περίφημα. Όμως είναι και αυτός άνθρωπος και λυγίζει μπροστά στα προβλήματα που του προκαλεί η αρρώστια, στην καθημερινότητα του.

Ο ίδιος το πρωί της Κυριακής 18 Νοεμβρίου δημοσίευσε ένα κείμενο στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, που συγκλονίζει. Διαβάστε παρακάτω αυτούσια την ανάρτησή του.

«Ξημέρωμα Κυριακής. Μια ακόμα νύχτα πέρασε και ήταν δύσκολη. Από την μια ο πόνος από την άλλη η ελπίδα. Από την μια η ταλαιπωρία και από την άλλη η θέληση. Οι τελευταίες ημέρες δύσκολες, κουραστικές, έχω μέρες να κοιμηθώ. Σκέφτομαι, τι της θέλαμε τις θεραπείες μετά το χειρουργείο ; Ποσό καιρό θα νιώθω ανήμπορος ; Κοιτάω τον κόσμο γύρω μου και προσπαθώ να κάνω πράγματα όμως βλέπω ότι ζορίζομαι, είναι βέβαια που στην ζωή μου μέχρι τώρα πάντα ήμουν ανυπόμονος. Πολλές φορές χάνω την ελπιδα λέω ποτέ θα κοιμηθώ κανονικά ; ποτέ θα μπορέσω να φάω χωρίς να ποναω ή να φοβάμαι ότι στην επόμενη μπουκιά που θα μασήσω θα αρχίσει ο πόνος ; Μέχρι ποτέ θα ζω με τα παυσίπονα και θα με ανακουφίζουν για λίγη ώρα ; Γιώργο δύσκολη η ασθένεια μιλάω με δικούς μου ανθρώπους και ζορίζομαι να μην κλάψω. Βλέπεις θέλω να είμαι ο δυνατός και οι δυνατοί κλαίνε όταν δεν τους βλέπουνε. Το ζορι ο κάθε ασθενής το τραβάει μόνος του όση στήριξη και αν έχει όση αγάπη και αν του δίνουν. Μου λείπουν άνθρωποι που θα ήθελα να δω, που περίμενα να έρθουν να με δούνε αλλά από την άλλη θα ήθελα να με δούνε δυνατό και όχι να με λυπηθούν. Άραγε μου ταιριάζει η κλάψα εμένα ; Τόσα χρόνια ζούσα στο καβούκι μου και τώρα ότι μου έρθει το γράφω στο Fb πολλές φορές λέω γιατί το κάνω αυτό ; Απάντηση δεν ξέρω αν έχω, ίσως το κάνω απλά για να ξεδωσω να ξεσπάσω, σαν να γράφω ένα ημερολόγιο με τις σκέψεις μου.
Δεν φοβάμαι ούτε την ασθένεια ούτε ότι μπορεί να πεθάνω (άλλωστε κάποτε όλοι πεθαίνουμε) φοβάμαι μην λυγίζω και δεν ζω με αξιοπρέπεια.

61bfee279f0e534bdc1ffbc6700e322e 34



Τα πιο σημαντικά