Η Έρρικα Πρεζεράκουκαλεσμένη της εκπομπής «Πάμε Δανάη» αναφέρθηκε στο ατύχημά της αλλά και στη μάχη που δίνει η ανιψιά της με τον καρκίνο.
Όσο για τη μάχη της ανιψιάς της με τον καρκίνο και το ατύχημά της είπε: «Υπάρχουν μέρες που νιώθω ότι είμαστε οκ, και ξαφνικά με παίρνει η αδερφή μου και μου λέει ότι το παιδί είναι στην εντατική, και κλαίω. Στο τέλος της ημέρας στρέφεις την προσοχή σου στο ότι ίσως πρέπει να ενδυναμώσεις την πίστη σου. Κάνω κάθε μέρα 2-3 ώρες φυσιοθεραπεία για το χέρι μου, και υπάρχουν μέρες που δεν το θέλω. Αλλά το σώμα μου μού λέει ότι με χρειάζεται, και εγώ πρέπει να στρέψω την προσοχή μου σε αυτό. Δεν έχουμε κάποιον άλλο πέρα από τον εαυτό μας. Ο άνθρωπος που οδηγούσε το σκάφος δεν με είδε όταν εκσφενδονίστηκα. Έπεσα στο νερό, βγήκα να πάρω αναπνοή και το χέρι μου βρέθηκε μέσα στην προπέλα. Όταν βγήκα επάνω είχα αδρεναλίνη και είπα ότι θα πάω στο νοσοκομείο και ότι θα γίνω καλά. Μπήκα σε μια κατάσταση επιβίωσης», εξήγησε για το ατύχημά της.
Και συνέχισε μιλώντας για την μικρή Αναστασία: «Είναι εδώ και εφτά μήνες στο εξωτερικό η αδερφή μου με την ανιψιά μου, την Αναστασία. Η ψυχική δύναμη της αδερφής μου είναι αξιοθαύμαστη. Εύχομαι να μην έρθει κανείς γονιός σε αυτή την κατάσταση, είναι αδιανόητο αυτό που συμβαίνει. Η αδερφή μου είναι πολύ θαρραλέα. Περνάμε από φάσεις που μας λένε να μην ανησυχούμε, αλλά σε ένα μεγάλο ποσοστό μας μιλούν για την πιο επικίνδυνη μορφή καρκίνου. Υπάρχουν πολλοί γιατροί στην Αμερική που λένε να αφήσουμε το παιδί να απελευθερωθεί. Προσευχόμαστε συνέχεια, ειδικά τώρα τη Μεγάλη Εβδομάδα, ώστε να αποφασιστεί τι μπορεί να γίνει και ποιο είναι το καλύτερο για αυτό το παιδί. Αν μέσα σε αυτό το διάστημα που έχουν συμβεί αυτά τα γεγονότα έχω κλάψει, τις περισσότερες φορές το έκανα από ευγνωμοσύνη για τη στήριξη και την αγάπη που έχω πάρει.
Κάθε μέρα αφιερώνω χρόνο για να απαντήσω στον κάθε άνθρωπο που μου στέλνει μήνυμα για να με στηρίξει, είτε για το χέρι μου, είτε για το θέμα της ανιψιάς μου. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να νιώθεις ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι. Αν έκλεινα τα μάτια θα ευχόμουν αρχικά περισσότερη ψυχική υγεία σε όλους μας. Όταν βγούμε έξω, νομίζω ότι τότε θα καταλάβουμε τι μας έχει συμβεί. Ένα από τα όνειρά μου είναι να αποκτήσω περισσότερες εμπειρίες σε περισσότερα καλλιτεχνικά πράγματα, γιατί νιώθω ότι ξεκουράζουν την ψυχή μου.
Θα ήθελα πολύ να συμμετέχω σε μια παράσταση, σαν μια εμπειρία, ένα μάθημα. Ή θα ζήσουμε αυτό που θέλουν οι άλλοι και θα είμαστε δυστυχισμένοι, ή αυτό που θέλουμε εμείς, γιατί αυτό είναι και ο δρόμος μας. Όταν ξεκίνησα 25 χρονών πρωταθλητισμό με έλεγαν τρελή. Αλλά ήμουν ερωτευμένη με αυτό. Όταν το κατάφερα, όλοι ακολούθησαν. Η τρέλα είναι σήμερα η ελευθερία. Δεν μας επιτρέπεται στη σημερινή κοινωνία μας να είμαστε φυσικοί. Όταν κάποιος μου λέει ότι είμαι τρελή, το δέχομαι και λέω ότι είμαι ελεύθερη».