«Σήμερα στο πάρκο ένα μικρό αγόρι ήρθε κοντά μου και με ρώτησε, αν ο γιος μου ξέρει να παίζει ένα συγκεκριμένο παιχνίδι. Ο δικός μου δεν απάντησε, αλλά ήταν ενθουσιασμένος που ένα άλλο παιδάκι ήρθε και του μίλησε. Απάντησα εγώ για εκείνον και είπα στο αγοράκι, ότι ο Μπέντζαμιν δεν ήξερε πώς παίζεται αυτό το παιχνίδι και πως δεν μπορεί να μιλήσει πολύ καλά.
Το αγοράκι με ρώτησε, γιατί ο Μπέντζαμιν δεν μπορεί να μιλήσει. Του έδωσα την πιο σύντομη και ξεκάθαρη απάντηση για ένα 7χρονο παιδί: αρρώστησε ως μωράκι και άλλαξε ο τρόπος που λειτουργεί ο εγκέφαλός του.
Ο Μπέντζαμιν είπε στη νοηματική ποιο είναι το όνομά του και το αγοράκι συστήθηκε ως Κάλβιν. Ρώτησε, αν ο Μπέντζαμιν μπορούσε να το πει κι εκείνος προσπάθησε. Ακούστηκε σαν «Καλ». Ο Κάλβιν χαμογέλασε και είπε: Ε, είναι τόσο κοντά. Έτσι, με φωνάζει η μαμά μου. Μπορεί να με φωνάζει έτσι.
Το 7χρονο παιδί ρώτησε κάποιες παραπάνω ερωτήσεις, όπως ποιες λέξεις μπορεί να πει ο γιος μου ή αν ακούσει. Και στη συνέχεια έπαιξαν μαζί. Όχι το παιχνίδι που είχε αναφέρει στην αρχή, απλά παρακολουθούσε τον Μπέντζαμιν να έχει βγάλει τις γαλότσες του και να τις έχει γεμίσει με άμμο. Κάθισε δίπλα του και έκανε το είδιο.
Μετά πήγαν στην άκρη της λίμνης και πετούσαν πετραδάκια. Τους έβλεπα από μακριά να παίζουν και σκεφτόμουν, πως είχε τόση σημασία για μένα να βλέπω την καλοσύνη ενός άλλου παιδιού, ένα άγνωστο παιδί που συνάντησε το δικό μου και διασκέδασαν μαζί.
Όση ώρα έπαιζαν, εγώ έψαχνα τη μητέρα ή τον πατέρα του παιδιού. Ήθελα να τους πω, πόσο υπέροχο παιδί είναι ο γιος τους και πόσο ανοιχτόκαρδο.
Όταν αποχωρίστηκαν, είπα στον Μπέντζαμιν να τον χαιρετήσει και το έκανε. Καθώς απομακρυνόμασταν, ο Κάλβιν φώναξε: Κάποια στιγμή θα μπορέσεις να πεις το όνομά μου ολόκληρο. Συνέχισε να προσπαθείς!
Ελπίζω κάποια στιγμή να συναντήσω τους γονείς του Κάλβιν και να τους πω, ότι έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά. Το παιδί τους είναι εκληκτικό και θα θέλαμε να παίζει μαζί μας»
Πηγή: Finding the Silver Linings