Ξεκινάει η ζωή σου και αρχίζεις να μετράς τους ανθρώπους δίπλα σου.
Συνήθως είστε αρκετοί στο ίδιο βαγόνι.
Και αρχίζει το ταξίδι σας.
Συνταξιδιώτες που αποκαλούνται φίλοι, γνωστοί, συμμαθητές, γείτονες, κολλητοί.
Και πέφτεις στην παγίδα να νομίζεις ότι η ζωή σου είναι πολύ γεμάτη με τόσους ανθρώπους να σε πλαισιώνουν.
Συνεχίζεται η ζωή σου, αρχίζεις να μεγαλώνεις και αλλάζουν οι προτεραιότητές σου.
Βλέπεις ότι σιγά σιγά αρχίζει να αδειάζει το βαγόνι με τους συνοδοιπόρους σου.
Κάποιους τους έδιωξες και κάποιοι αποχώρησαν οικειοθελώς.
Όχι, μην στεναχωριέσαι.
Δεν θα σε λογοκρίνουν όλοι αυτοί, πιθανότατα ούτε και εσύ.
Απλά έτσι είναι τα πράγματα στην ζωή.
Δεν ταιριάζουμε με όλους, αποδέξου το.
Έχουμε άλλους ηθικούς κανόνες, πρέπει και θέλω.
Συνεχίζεις λοιπόν το ταξίδι σου χωρίς να ξέρεις ότι στο βαγόνι σου προμηνύονται εκπλήξεις.
Αποφασίζεις λίγο να σταματήσεις τις αφίξεις και τις αναχωρήσεις των δικών σου ανθρώπων.
Επιλέγεις να σταματήσεις να κάνεις έναν μικρό απολογισμό και ανεφοδιασμό των καυσίμων σου.
Σταματάς για λίγο την αμαξοστοιχία της ζωής σου.
Θεωρείς πως ακόμα έχουν μείνει αρκετοί και δεν σε επηρεάζουν οι αποχωρήσεις τους.
Ξαναξεκινάς και αντιλαμβάνεσαι ότι οι θέσεις δίπλα σου ολοένα και αδειάζουν.
Μα στην συνέχεια της διαδρομής προστίθενται μερικοί.
Όχι πολλοί.
Ελάχιστοι.
Μόλις κατάλαβες ότι κατέβηκαν από το βαγόνι όλοι αυτοί που πίστευες ότι δεν θα φύγουν ποτέ και έδωσαν την θέση τους σε όλους αυτούς που δεν πίστευες ποτέ ότι θα σε ακολουθήσουν.
Κοιτάζεις τους συνταξιδιώτες σου και σκέφτεσαι πόσοι λίγοι μείνατε και πόσοι από αυτούς είναι υποψήφιοι προς αποχώρηση.
Νιώθεις αρχικά πανικό.
Νομίζεις ότι τους έδιωξε η δική σου συμπεριφορά.
Θεωρείς πως έκανες λάθος.
Μα που πήγαν όλοι αυτοί, αναρωτιέσαι.
Ρίχνεις κλεφτές και γρήγορες ματιές γύρω σου.
Λίγοι έμειναν, το ξέρω.
Ησύχασε όμως.
Δεν φταις εσύ.
Κανένας δεν φταίει.
Διαφορετικές προσωπικότητες, χαρακτήρες και αντιλήψεις.
Διαφορετική ματιά στην ζωή.
Άλλες οπτικές γωνίες.
Συνεχίζεις με αυτούς τους λίγους που απέμειναν.
Αυτοί που δεν παραιτούνται από τους αγώνες που δώσατε ή που θα δώσετε παρέα στο μέλλον.
Μετρημένοι στα δάχτυλα οι δικοί σου άνθρωποι.
Αφουγκράζεσαι την αύρα τους.
Αισθητή και η παρουσία τους και η απουσία τους.
Χαμογελάς πλέον αφού έχεις αντιληφθεί ποιοι από όλους αυτούς κατέληξαν να είναι η «οικογένειά» σου.
Σταμάτησες να φοβάσαι αν αδειάσει κι άλλο το βαγόνι σου.
Και αν ξεκίνησες με πολλούς και κατέληξες με ελάχιστους να είσαι ευτυχής.
Λίγοι και καλοί.
Οι πολλοί κάνουν θόρυβο, μάτια μου.
Μαρίσα Παππά – loveletters