Την ώρα που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε σχεδόν όλους τους απλούς και καθημερινούς μας στόχους εκπληρωμένους, αλλά και δεδομένους, υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που δίνουν έναν πραγματικό αγώνα ζωής για να τους κάνουν πράξη και να ζήσουν μια ζωή όπως όλοι μας. Το σύνδρομο Down δεν αποτελεί ασθένεια, αλλά μια ιδιαιτερότητα, η οποία χαρακτηρίζει τα άτομα αυτά, που παρά τις δυσκολίες, μπορούν να έχουν έναν δυναμικό ρόλο στην κοινωνία και να εκπληρώσουν στόχους, που κάποιοι απλοί άνθρωποι, ίσως να μην προσπαθούσαν ποτέ.
Πρόσφατα διαβάσαμε στον Independent πως η Ισλανδία είναι η χώρα -η πρώτη χώρα για την ακρίβεια- στην οποία δεν γεννιούνται παιδιά με σύνδρομο Down. Και ο λόγος δεν είναι αυτός που αρχικά νομίζει κάποιος.
Ειδικές προγεννητικές εξετάσεις που εισήχθησαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και διαδόθηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο διαπιστώνουν από νωρίς την περίπτωση μιας κύησης που το έμβρυο πάσχει από σύνδρομο Down, παρέχοντας ενημέρωση στους γονείς ώστε να πάρουν καίριες αποφάσεις.
Παρόλο που οι εξετάσεις είναι προαιρετικές, το 85% των γυναικών επιλέγουν να τις κάνουν. Για τη διεξαγωγή τους χρειάζεται αίμα της μέλλουσας μητέρας, ένα υπερηχογράφημα ενώ συνυπολογίζονται και παράγοντες όπως η ηλικία της γυναίκας. Με την ολοκλήρωσή τους, διαπιστώνεται εάν το έμβρυο έχει κάποια χρωμοσωμική ανωμαλία, η συνηθέστερη από τις οποίες οδηγεί στο σύνδρομο Down.
Ο νόμος στην Ισλανδία επιτρέπει την άμβλωση μετά από 16 εβδομάδες εάν το έμβρυο έχει κάποιου είδους παραμόρφωση και το σύνδρομο Down περιλαμβάνεται σε αυτήν την κατηγορία. Κατά μέσο όρο, ένα ή δύο παιδιά με σύνδρομο Down γεννιούνται στην Ισλανδία κάθε χρόνο. Μερικές φορές, αυτό οφείλεται στα λάθος αποτελέσματα μιας εξέτασης.
«Στην Ισλανδία εξακολουθούν να γεννιούνται μωρά με σύνδρομο Down», είπε μιλώντας στο CBS η Hulda Hjartardottir, επικεφαλής της μονάδας διάγνωσης προγεννητικών στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Landspitali, συμπληρώνοντας πως κάποιες περιπτώσεις δεν φάνηκαν στα διαγνωστικά τεστ. Η γυναικολόγος Helga Sol Olafsdottir συμβουλεύει τις γυναίκες που σκοπεύουν να τερματίσουν την εγκυμοσύνη τους κατά τη διάρκεια μιας εμβρυϊκής ανωμαλίας πως πρόκειται για τη δική τους ζωή και έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν πώς αυτή θα μοιάζει.
«Δεν θεωρούμε πως η έκτρωση είναι δολοφονία σε καμία περίπτωση», σημειώνει, ενώ εξηγεί πως η ζωή δεν είναι μαύρο και άσπρο, υπάρχει και η ενδιάμεση πλευρά. «Το να βάζεις τέλος σε μια ζωή που θα αντιμετωπίσει τεράστια προβλήματα δεν είναι αμαρτία και νομίζω πως είναι μικρότητα να πιστεύει κάποιος κάτι τέτοιο», καταλήγει.
Σίγουρα το θέμα θα διχάσει πολύ κόσμο όπως δίχασε κι εμάς.