ειμαρρώδης η Έλενα Ακρίτα και ανυποχώρητη, απαντά μέσω του Lifo.gr στον Μάρκο Σεφερλή «πληγώσανε το παιδί του αυτά που έγραψα εγώ και όχι αυτά που γράφει και παρουσιάζει ο πατέρας του στο Δελφινάριο;» και προειδοποιεί ότι σκέφτεται να κινηθεί νομικά εναντίον εκείνου αλλά και όσων απειλούν τη ζωή της. Aπαντά αν έχει στο απυρόβλητο τον Τσίπρα, σχολιάζει τη «μετεωρική ανέλιξη» της Νοτοπούλου και λέει ποιος νέος πολιτικός έχει τα χαρακτηριστικά του ηγέτη του νέου αιώνα.
Σε αυτήν τη συνέντευξη η Έλενα Ακρίτα υπόσχεται ότι δεν θα σταματήσει να μιλά για τον Ζακ μέχρι να τιμωρηθούν οι ένοχοι, εξηγεί τι την οργίζει και την κάνει να σηκωθεί από το πληκτρολόγιο, θυμάται τη συνέντευξη που πήρε από τον Ελύτη (όχι, δεν είναι αυτό που νομίζετε…), αποκαλύπτει το θέμα του βιβλίου της που θα κυκλοφορήσει το 2019 με πρωταγωνίστρια την Αθήνα. Αλλά μιλά και για τις τρεις τραυματικές εμπειρίες που έζησε στην παιδική της ηλικία –η πρώτη όταν ήταν μόλις έξι ετών– που πυροδότησαν στην κατάθλιψη.
― Έχω ένα δημοσιογραφικό τικ, ρωτάω πάντα για την πρώτη ανάμνηση που έχει από τη ζωή του ο συνεντευξιαζόμενος. H δική σας;
Πρέπει να ήμουν ενάμιση έτους. Γεννήθηκα εδώ, στη Φιλοθέη, και έχω την εικόνα μου να είμαι σε μια παλιά μαύρη μπερζέρα της γιαγιάς, της Λουκίας Γιαβάσογλου, από την πλευρά της μητέρας μου. Δίπλα ήταν το πιάνο. Θυμάμαι τον εαυτό μου να κρατάω ένα παιχνίδι και τη γιαγιά να απλώνει προς την πλευρά μου για να παίξει μαζί μου κι εγώ να γελάω πολύ. Πρέπει να ήταν κάποια γενέθλια.
― Μια εικόνα χαράς η πρώτη στη ζωή σας.
Πάρα πολύ μεγάλης χαράς. Οι πίκρες ήρθαν αργότερα.
― Αναφέρεστε στον θάνατο του πατέρα σας στα εννιά σας χρόνια;
Όχι. Κι εγώ έτσι πίστευα. Όταν όμως άρχισα να δουλεύω με τον ψυχίατρό μου για το θέμα της κατάθλιψης, ενώ νόμιζα ότι έχει πυροδοτηθεί στο υποσυνείδητό μου εξαιτίας του θανάτου του πατέρα μου, ο ψυχίατρος μού είπε ότι ενεργοποιήθηκε πολύ νωρίτερα, όταν ήμουν έξι ετών.
― Τόσο νωρίς; Τι συνέβη;
Η μητέρα μου είχε μια εξωμήτρια κύηση, αρχές της δεκαετίας του ’60, και κόντεψε να πεθάνει. Θυμάμαι να κρατώ ένα μπουκετάκι λουλούδια και να με πηγαίνει ο πατέρας μου στο νοσοκομείο. Τότε πίστευα ότι θα χάσω τη μαμά μου, τον πυλώνα της ζωής μου. Ο ψυχίατρος, λοιπόν, μου είπε ότι από κει ξεκίνησαν όλα. Και μετά από τέσσερα χρόνια έφυγε ο πατέρας μου.
― Δηλαδή, σκέφτεστε να κάνετε μήνυση στον Σεφερλή;
― Το σκέφτομαι πολύ σοβαρά…
Ήταν πραγματικά ένας άνθρωπος εκτός του κόσμου τούτου. Ένας σπουδαίος άνθρωπος. Ήταν πολύ δημοκράτης και αντιμοναρχικός και έλεγε πάντα με καμάρι «την κόρη μου τη μεγαλώνω με αρχές. Όταν ακούει για παραμύθια με πρίγκιπες φεύγει τρέχοντας». Εγώ, όμως, κρυφά τα διάβαζα. Δεν το έμαθε ποτέ.
― Αλήθεια, μπορεί ένα παιδί εννέα ετών να έχει επίγνωση του πόσο σπουδαίος είναι ο πατέρας του;
Όταν πέθανε ήταν υπουργός Παιδείας. Αντιλαμβανόμουν το δημόσιο αξίωμα που κατείχε, έβλεπα την τεράστια μαύρη κούρσα Buick που είχε –τα υπουργικά αυτοκίνητα της εποχής–, τη μητέρα μου να ετοιμάζεται για τις δεξιώσεις και να φοράει τα μακριά ως ψηλά στο χέρι γάντια… Κυρίως, όμως, αντιλαμβανόμουν τη βαθιά δημοκρατικότητα του πατέρα μου, την αγάπη του για τα ζώα σε μια εποχή που η φιλοζωία δεν ήταν καθόλου διαδεδομένη. Ένας άνθρωπος από αλλού. Θυμάμαι, μια φορά είπα «σκατά» και μου είπε «παιδί μου, μη λες αυτήν τη λέξη» κι εγώ απάντησα «σκατά, σκατά, σκατά». Φυσικά, τι άλλο θα έκανα;
― Σας τιμώρησε;
Με ακούμπησε στο χέρι, ένα απλό pat, σαν χάδι, σαν να μου λέει «έλα, σταμάτα!». Μετά από καιρό μού είπε η μαμά ότι εκείνη τη νύχτα δεν κοιμήθηκε, περπατούσε πάνω-κάτω στο δωμάτιο κι έλεγε: «Τι κακούργος που είμαι. Πώς το έκανα αυτό στο παιδί μου». Το οποίο παιδί δεν είχε καταλάβει καν το pat στο χέρι. Αυτός ήταν ο Λουκής Ακρίτας που εγώ ξέρω, που μου έδωσε, μαζί με τη μητέρα μου, όσες αρχές έχω. Και, βέβαια, η τρίτη πίκρα ήταν όταν ήμουν δώδεκα χρονών και συνέλαβαν επί χούντας τη μητέρα μου ως ηγετικό στέλεχος του Πατριωτικού Μετώπου, μιας αντιφασιστικής αγωνιστικής ομάδας, και την καταδίκασαν σε κάθειρξη δέκα χρόνων. Βγήκε μετά από έναν χρόνο, όταν δόθηκε μια γενική αμνηστία.
― Τη συνέλαβαν μπροστά στα μάτια σας;
Ναι. Εδώ στο σπίτι έγινε. Το περιμέναμε. Μου έλεγε η μητέρα μου «θα συμβεί, θα συμβεί, θα συμβεί». Με έπαιρνε εκείνες τις μέρες να κοιμηθώ μαζί της στο διπλό κρεβάτι – ο πατέρας μου είχε ήδη πεθάνει. Όταν χτύπησαν την μπαλκονόπορτα της κρεβατοκάμαρας στις 5 το πρωί μου είπε: «Ελενάκι μου, ήρθαν. Θα συναντηθούμε σύντομα». Της είπαν ότι θα με πάνε στη γιαγιά και στον παππού μου που έμεναν δίπλα και αυτή απάντησε «αν δεν την πάω η ίδια, δεν σας ακολουθώ». Έτσι, άρχισα να πηγαίνω με τον παππού να την δω στις φυλακές Αβέρωφ με τα κατσαρολάκια, επειδή η γιαγιά δεν το άντεχε.
― Γενναίο παιδί;
Τι γενναίο; Χεσμένο πάνω μου ήμουν. Είχα χάσει τον πατέρα μου, ήμουν ορφανή, η μητέρα μου στη φυλακή…
― Τον φόβο, όμως, τον κρύβατε.
Ναι, πάντα τον έκρυβα. Έκλαψα πρώτη φορά όταν αποφυλακίστηκε η μάνα μου. Βγήκα στον κήπο της γιαγιάς, την είδα κάτω ντυμένη στα μαύρα. Έτρεξα, την αγκάλιασα, κλειστήκαμε σε ένα δωμάτιο κι έκλαιγα ασταμάτητα δύο ώρες. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο για εμένα, αλλά ήταν και μεγάλο μάθημα η γενναιότητά της, το γεγονός ότι δεν δέχτηκε να υπογράψει τίποτα, αν και είχε παιδί. Εγώ έτσι μεγάλωσα, μπορώ να πουλήσω αυτά που έζησα;
― Αισθάνεστε ότι όσο μεγαλώνετε ζείτε ακόμα περισσότερα με αυτές τις αρχές; Βάζετε λιγότερο νερό στο κρασί σας; Σας ρωτώ γιατί αυτή την αίσθηση έχω όλα αυτά τα χρόνια που σας παρακολουθώ, ότι πλέον εκφράζεστε πιο έντονα, υποχωρείτε λιγότερο. Να σας εξηγήσω τι εννοώ…
Αυτό που λες δεν χρειάζεται καν εξήγηση, διότι είναι εξαιρετικά εύστοχο. Είναι ακριβώς αυτό που μου συμβαίνει. Λογικά, οι άνθρωποι με τα χρόνια γλυκαίνουν, ημερεύουν, λένε «πού να μπλεχτώ τώρα, αυτά είναι για τους νέους». Σ’ εμένα είναι ένα απίστευτο πράγμα: όσο περνούν τα χρόνια, τόσο περισσότερο οργίζομαι. Όχι απλώς οργίζομαι, αλλά θέλω να κάνω κάτι για να αλλάξω τα πράγματα. Θέλω να συμμετέχω. Με την υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη πήγα και κατέθεσα στα Γιάννενα. Μάλιστα, ο τότε βουλευτής κ. Μαρκογιαννάκης μου έκανε αγωγή και ζητά γύρω στις 500.000 ευρώ. Και όμως, πίστευα ότι έπρεπε να πάω. Πήγα στα Γιάννενα διπλωμένη από τους πόνους εξαιτίας της μέσης μου, γνώρισα τους γονείς του Βαγγέλη, στάθηκα δίπλα τους. Σηκώθηκα από το πληκτρολόγιο. Το ίδιο κάνω για ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, είμαι πάντα δίπλα τους. Το ίδιο έκανα με την υπόθεση της Ηριάννας. Ο θάνατος του Ζακ, που τον ήξερα και τον αγαπούσα, με συγκλόνισε.
― Γνωριστήκατε διαδικτυακά;
Ναι. Αν δεις τα inbox μας –που ποτέ δεν θα τα βγάλω!–, είναι σαν να μιλάνε δυο φίλοι από χρόνια. Με τις ώρες μιλούσαμε. Στον Ζακ είχα πει πράγματα και τα σεβάστηκε γιατί ήταν σπουδαίο παιδί. Πρέπει να μιλάμε συνέχεια για τον Ζακ μέχρι να τιμωρηθούν όλοι αυτοί. Συνέχεια…
― Με την περίπτωση του Σεφερλή γιατί ασχοληθήκατε;
Μα και βέβαια θα ασχολούμαι, αυτό το «μα, γιατί ασχολείσαι» μας πήρε στον λαιμό του και γίναμε παθητικοί θεατές των πάντων γύρω μας. Όσο υπάρχουν Σεφερλήδες, εγώ δεν θα τους προσπερνώ. Μέχρι να κουραστώ.
― Ναι, αλλά αυτό συμβαίνει χρόνια. Γιατί να μιλήσετε τώρα; Επίσης, ήταν επιλογή και των επιχειρηματιών του Παλλάς, δεν πήγε να τους επιβληθεί.
Και στο κείμενό μου γράφω ότι καταρχάς το Παλλάς δεν είναι κατά κανέναν τόπο η κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Έχω δει ανοησίες στο Παλλάς τα τελευταία χρόνια, ων ουκ έστιν αριθμός. Για μένα κολυμβήθρα δεν είναι ούτε καν το Εθνικό Θέατρο όταν έχει μια κακή παράσταση. Το Παλλάς πάντα έκανε ψυχαγωγικά θεάματα που γέμιζαν, αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι. Θεωρώ ότι είναι μια ανόητη επιλογή. Αν είχε γίνει η παράσταση δεν θα έγραφα, δεν παίζω με το ψωμάκι του κόσμου και υπάρχουν άνθρωποι μεταξύ των ηθοποιών που εκτιμώ. Δεν είμαι κριτικός, είμαι δημοσιογράφος 40 χρόνια και έχω άποψη, πώς να το κάνουμε!
― Θα ρωτήσω ξανά: γιατί, ενώ έχουν γραφτεί τόσα κατά καιρούς, στράφηκε εναντίον σας;
― Γιατί εγώ είμαι η Έλενα Ακρίτα. Γιατί αυτό θα του κάνει τη διαφήμιση, γιατί στο μυαλό του η κόντρα μ’ εμένα είναι που θα πάρει διάσταση.
― Γιατί ενόχλησε τόσο η άποψή σας, ενώ έχουν ειπωθεί ξανά αντίστοιχα σχόλια για τον Σεφερλή;
Έχουν ειπωθεί πολύ πιο σκληρά. Διάβασε τον Κώστα Γιαννακίδη στο Protagon που τα λέει εντονότερα και ορθότερα ή τον Μποσκοΐτη στη LiFO. Με τους θεατρικούς επιχειρηματίες του Παλλάς δεν έχω σχέση. Μόνο με έναν θεατρικό παραγωγό είχα σχέσεις, τον Γιώργο Λεμπέση, που ήταν η καρδιά της καρδιάς μου, ένας ευπατρίδης του θεάτρου. Όμως, όλοι αυτοί οι άνθρωποι τι έχουν να μου προσάψουν; Ο δόλος είναι τι; Τα «πήρα»;
― Η μήνυση τι αναφέρει; Ποια είναι τα μηνύσιμα στοιχεία;
Δεν έχει έρθει η μήνυση. Φαντάζομαι ότι την ετοιμάζουν. Πραγματικά, όμως, δεν έχω πει τίποτα το μηνύσιμο. Δεν έχω πει ποτέ κανέναν, ούτε τον χειρότερο άνθρωπο, τρας ή σκουπίδι. Αυτός λέει «είπατε στο παιδί μου ότι ο πατέρας του είναι τρας;» Όχι. Λέω ότι το θεατρικό ήθος του τρας –και το ξαναλέω αυτό– δεν θα μας λείψει καθόλου. Όχι αυτός, αυτό. Δεν έχω πει πουθενά ότι οι θεατές έχουν μυαλό κότας. Διαβάστε το ξανά. Έγραψα πως ο Σεφερλής σαν να λέει στους θεατές του πως ‘ειναι οκ να έχουν μυαλό κότας.’ Και, εν πάση περιπτώσει, είμαι τόσα χρόνια δημοσιογράφος, αν μη τι άλλο ξέρω να γράφω, να είμαι προσεκτική, να μετράω κάθε λέξη, και ξέρω να χρησιμοποιώ πολύ καλά τα σημεία της στίξης και να τα βάζω εκεί που πρέπει γιατί μπορεί να αλλάξουν ένα νόημα. Δεν υπάρχει τίποτα να μηνύσει. Όσο για το παιδί του, υπεύθυνος είναι αυτός. Εγώ γιατί; Πληγώσανε το παιδί του αυτά που έγραψα εγώ και όχι αυτά που γράφει και παρουσιάζει ο πατέρας του στο Δελφινάριο;
― Είδατε την τηλεοπτική συνέντευξη, όπου μιλώντας για την υπόθεση, δάκρυσε;
Όχι, συγγνώμη κιόλας, αλλά εκείνη τη βραδιά ήμουν στην πρεμιέρα του «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε». Μου το είπαν και διάβασα πολύ προσεκτικά τις δηλώσεις.
― Δεν είδατε το βίντεο;
Όχι, δεν τα κάνω αυτά.
― Σε κάθε περίπτωση, δεν σας ταράζει να βλέπετε έναν άνθρωπο να κλαίει επικαλούμενος και το παιδί του; Δεν σας βάζει σε δεύτερες σκέψεις;
Όχι μόνο να με ταράξει, αλλά να με διαλύσει, να με κάνει κομμάτια θα μπορούσε αν έφταιγα εγώ που στενοχωρήθηκε το παιδί του. Όταν εκείνος χτίζει την εικόνα –για την οποία το παιδί του είναι περήφανο, όπως διάβασα ότι είπε– δεν καταλαβαίνω, γιατί θα κλάψω; Είναι άλλο η σάτιρα και άλλο η χλεύη. Επίσης, μη μου μιλάνε για Αριστοφάνη. Ο Αριστοφάνης ήταν πριν από κάποιους αιώνες. Δεν τον πρόλαβα (χαμογελά), αλλά ήταν σίγουρα διαφορετικά τα πράγματα. Δείτε τις ταινίες του Ρίζου: ήταν επιλογή του να προβάλει το ύψος του και να το σατιρίσει ο ίδιος. Αν εγώ είμαι παχύσαρκη και κάνω πλάκα με την παχυσαρκία μου, είναι οk.
― Θα ρωτήσω ξανά: γιατί, ενώ έχουν γραφτεί τόσα κατά καιρούς, στράφηκε εναντίον σας;
Γιατί εγώ είμαι η Έλενα Ακρίτα. Θες να μιλάμε ανοιχτά; Γιατί αυτό θα του κάνει τη διαφήμιση, γιατί στο μυαλό του η κόντρα μ’ εμένα είναι που θα πάρει διάσταση. Θέλω να πω, όμως, και κάτι άλλο σε σχέση με τη σάτιρα. Με ρωτάνε, γιατί δεν γράφετε για τον Λαζόπουλο; Μα, έχω γράψει στα ΝΕΑ τρεις φορές για τον Λαζόπουλο, και μάλιστα με εξαιρετικά αυστηρούς τόνους. Μη μου λένε λοιπόν «γιατί δεν γράφετε;». Η απάντηση είναι «γιατί δεν διαβάζετε αυτά που γράφω;».
― Διάβασα σε ανάρτηση φίλου στο Facebook ότι η Έλενα Ακρίτα δεν δικαιούται να τα λέει αυτά για τον Σεφερλή, γιατί και η ίδια έχει χλευάσει τον Σόιμπλε για την αναπηρία του.
Δεν έγινε έτσι. Είχε γράψει κάποιος κάτι σχετικό στα social media κι εγώ είχα βάλει από κάτω μια φατσούλα ή ένα γέλιο. Παρ’ όλα αυτά, κακώς είπα ότι το βρήκα αστείο. Κακώς, κάκιστα. Δεν σχολίασα, λοιπόν, εγώ, αντέδρασα σε αυτό και ήταν μια λανθασμένη αντίδραση μου. Λυπάμαι πάρα πολύ που την έκανα.
― Προέτρεψε ο κ. Σεφερλής το κοινό να δει στο ΥouTube τη θεατρική σας παρουσία στην παράσταση «Μερικοί το προτιμούν καυτό» και να ακούσει το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται σε αυτήν.
To πιο σωστό πράγμα είναι ότι, ναι, δεν ήμουν καλή. Ε, και λοιπόν; Αυτό που λέει για το λεξιλόγιο δεν ισχύει, δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο τέτοιο λεξιλόγιο, πέρα από τη λέξη «μαλακίες», που μου αρέσει πάρα πολύ. Ανήκω και σε μια γενιά που με κάνει λίγο συντηρητική σε αυτά. Ξέρετε ότι μπορώ να του κάνω αγωγή με αυτά που λέει; Έχω μια εξαιρετική δικηγόρο, τη Χριστίνα Παναγουλέα, αυτή που είχα και στον «Στόχο», που μου ζήτησε δημόσια συγγνώμη για το θέμα της σύνταξης. Είναι, επίσης, η δικηγόρος με την οποία ετοίμασα, και αυτή την εβδομάδα θα παραλάβει ο κ. Χρήστος Σκαλούμπαγκας, τη δική του αγωγή. Γιατί εγώ δεν κάνω πίσω. Στο θέατρο, λοιπόν, δεν είπα καμία τέτοια λέξη και σας παραπέμπω στο κείμενο που έγραψε γι’ αυτό ο ;Aρης Δημοκίδης στη LiFO. Σαφώς, η αντίδραση του κ. Σεφερλή είναι επίσης μηνύσιμη απέναντί μου, απ’ ό,τι μου λέει το γραφείο.
― Δηλαδή σκέφτεστε να κάνετε μήνυση στο Σεφερλή;
Το σκέφτομαι πολύ σοβαρά…
― Απειλές δέχεστε;
Α, ναι, να πω κάτι: όλα αυτά που στέλνετε στο inbox oι θαυμαστές του κ. Σεφερλή και όχι μόνο συγκεντρώνονται και προωθούνται στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Όσοι νομίζετε ότι τα ψευδώνυμα θα σας σώσουν να σας πούμε ότι το ηλεκτρονικό αποτύπωμα είναι όπως το αποτύπωμα που έχουμε στο δαχτυλάκι μας. Όλες αυτές οι απειλές για τη ζωή μου και τη ζωή της οικογένειάς μου, οι χυδαίες ύβρεις… Εδώ έκανα αγωγή στον Σκαλούμπαγκα, πιστεύεις, Kατερίνα, ότι θα χαριστώ σε όλους αυτούς; Τους οποίους, προφανώς, κάποιους τους έχει αμολήσει.
Υπάρχει ένας που με βρίζει χυδαία και με απειλεί και του απαντάει η δικηγόρος μου που παρακολουθεί τον λογαριασμό μου «πολύ ωραία, να ξέρετε ότι όλα αυτά θα σταλούν στη Δίωξη του Ηλεκτρονικού Εγκλήματος». Απάντηση: «Αχ, συγγνώμη, είχα λίγο πυρετό και ήμουν πάνω στην έξαρση της στιγμής».
― Απαντάτε σε αυτά τα σχόλια;
Θα πω ένα παράδειγμα. Υπάρχει ένας που με βρίζει χυδαία και με απειλεί και του απαντάει η δικηγόρος μου που παρακολουθεί τον λογαριασμό μου «πολύ ωραία, να ξέρετε ότι όλα αυτά θα σταλούν στη Δίωξη του Ηλεκτρονικού Εγκλήματος». Απάντηση: «Αχ, συγγνώμη, είχα λίγο πυρετό και ήμουν πάνω στην έξαρση της στιγμής».
― Αντίδραση Ακριβοπούλου;
(γέλια). Και συνεχίζει «να ευχηθώ καλό μήνα σ’ εσάς και την οικογένειά σας»…
― Πάντως, θυμάμαι και τα σχόλια που είχατε κάνει για την Αρβελέρ, πόσο σκληρά ήταν. Και Σεφερλής αλλά και Αρβελέρ.
Δεν αλλάζω ούτε λέξη απ’ ό,τι έχω γράψει και για την Αρβελέρ. Όχι επειδή είμαι ανόητη και πείσμων. Αλλά επειδή ό,τι γράφω το έχω σκεφθεί και με έχει απασχολήσει πολύ. Δεν γράφω θυμικά εγώ, μοιάζει θυμικό το κείμενό μου. Είναι μια τεχνική αυτή. Είναι όλα καλά δουλεμένα. Η Αρβελέρ που λες έγραψε ένα βιβλίο που ήταν όλο gossip. Δεν είναι δυνατόν να παίρνει ένας νέος άνθρωπος το βιβλίο μιας γυναίκας με πραγματικά σπουδαία καριέρα και εκεί που περιμένεις ότι θα σου δώσει ιδέες, αρχές, έμπνευση, να σου λέει για τις φιλίες της με ισχυρούς. Και επί της ουσίας δεν μου απάντησε ποτέ. Όμως πολλοί πανεπιστημιακοί μού έστειλαν συγχαρητήρια, αυτό το «πες τα, χρυσόστομη».
― Η στάση σας ευρύτερα είναι πολιτική. Σας έχει ζητηθεί να εμπλακείτε ενεργά;
Από τα τριάντα μου χρόνια μέχρι σήμερα μού γίνονται συνεχώς προτάσεις για Κοινοβούλιο, Επικρατείας, Ευρωβουλή. Από τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ παλιότερα, τον ΣΥΡΙΖΑ. Το περίεργο είναι ότι, ανάλογα με τις φάσεις της ζωής μου, έχω δεχτεί προτάσεις από παντού. Έζησα την πολιτική από τότε που γεννήθηκα σε αυτό το σπίτι. Εγώ, Κατερίνα, πριν μάθω αλφαβήτα, έβαζα σταυρουδάκια στα ψηφοδέλτια του πατέρα μου. Πρώτα έμαθα να γράφω τον σταυρό και μετά πήγα σχολείο. Τη σιχάθηκα, τη σιχάθηκα και αργότερα που έγινε και η μητέρα μου υπουργός. Δεν θα περνούσα καν απ’ έξω. Θεωρώ, επίσης, ότι, όπως είχε πει ο αρχισυντάκτης της «Le Monde», καλύτερα να είσαι ψαράς παρά ψάρι.
― Φίλους πολιτικούς έχετε;
Ποτέ, το έχω ως αρχή μου. Δείτε το κινητό μου, δεν έχω κανένα τηλέφωνο πολιτικού.
― Όμως, ο σύζυγός σας, ο Γιώργος Κυρίτσης, πολιτεύτηκε, εξελέγη βουλευτής με τη ΔΗΜΑΡ.
Ο Γιώργος, που είναι ο σύντροφος της ζωής μου εδώ και άπειρα χρόνια, το έκανε για δύο χρόνια και όταν του ζητήθηκε να συνεχίσει είπε: «Αυτό δεν είναι για μένα». Όταν μου είπε ότι θέλει να το κάνει ήξερα ότι έπρεπε να το ζήσει. Και κάποια στιγμή σηκώθηκε κι έφυγε τρέχοντας. Γι’ αυτό έχει ιδιαίτερη συμπάθεια στην Ηρώ Διώτη, επειδή έκανε το ίδιο πράγμα.
― Νομίζω έχετε στο απυρόβλητο τον πρωθυπουργό. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι η Έλενα Ακρίτα δεν έγραψε κάτι για την αποστροφή του Αλέξη Τσίπα στον πυρόπληκτο στο Μάτι για τα 2.000 ευρώ που θα σπαταλούσε.
Ας τα ξεκαθαρίσουμε. Κατ’ αρχάς, δεν μπορώ να μπω στη λογική γιατί σχολίασες αυτό και όχι το άλλο. Βεβαίως, όπως κάποιος κρίνει αυτό που σχολιάζεις, κρίνει και αυτό που δεν σχολιάζεις. Ομολογώ ότι ήμουν τόσο χαμένη στο Διάστημα που ούτε καν το σκέφθηκα. Όμως, μπορώ να σου στείλω τουλάχιστον 50 άρθρα μου στην εφημερίδα όπου αυτή την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα, από τη Νovartis ως το Μάτι, τη Ρένα Δούρου, την Αχτσιόγλου με τη σκλήρυνση κατά πλάκας τους έχω ασκήσει τη σκληρότερη κριτική. Ήμουν η πρώτη το 2015, πριν καν κλείσουν έξι μήνες στη διακυβέρνηση, που είπα σε τηλεοπτική εκπομπή ότι με έχουν απογοητεύσει.
― Υπάρχει η εικόνα ότι η Ακρίτα είναι Συριζαία.
Μα, ήμουν Συριζαία. Από κει και πέρα κρίνω. Αν θεωρώ, για παράδειγμα, ότι το σύμφωνο συμβίωσης είναι καλό, θα το πω. Αν θεωρώ ότι είναι κακό και απαράδεκτο που ο Τσίπρας είπε «γιατί να σ’ τα δώσω τα λεφτά, αφού θα τα σπαταλήσεις», ναι, θα το πω. Συνέχεια γράφω. Είναι άδικο αυτό. Γράφω, πώς δεν γράφω.
― Μα, δεν αξίζει ένα άρθρο αυτό «θα τα σπαταλήσεις»;
Ποιος σας είπε ότι δεν θα γράψω. Απλώς εγώ τα μαζεύω και γράφω.
― Αν γίνουν εκλογές τον Μάρτη ή τον Μάιο, όπως λένε, ξέρετε τι θα ψηφίσετε;
Α πα πα, όχι. Ειλικρινά δεν ξέρω. Το 2015 ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ, τώρα δεν ξέρω.
― Στους αναποφάσιστους κι εσείς;
Και ξέρεις, για τη γενιά μου είναι δύσκολο, γιατί εμείς δεν έχουμε την κουλτούρα του «λευκού», την κουλτούρα της αποχής, όπως οι νέοι άνθρωποι. Εγώ έχω μάθει ότι το ψηφοδέλτιο με τον σταυρό είναι η συμμετοχή μου. Όμως πιστεύω ότι αυτήν τη φορά πρέπει να ξεπεράσω αυτό το ηλικιακό ταμπού που έχω και ίσως να ρίξω λευκό. Το να μην πάω καθόλου στις κάλπες, όμως, δεν το αντέχω…
Τη Νοτοπούλου, πάλι, δεν την καταλαβαίνω. Εγώ δεν μπορώ να καταλάβω μια τόσο μετεωρική ανέλιξη μέσα σε μήνες. Λυπάμαι, δεν μπορώ. Πιστεύω ότι είναι εξαιρετικά λανθασμένη επιλογή από μια κυβέρνηση που από την αρχή φάνηκε ότι εδώ κάνει λάθος επιλογές.
― Η Νοτοπούλου ως υποψήφια για τη δημαρχία στη Θεσσαλονίκη πώς σας φαίνεται;
Να, για τη Νοτοπούλου έχω γράψει, μην είσαι άδικη μαζί μου… Κοίτα, θεωρώ ότι ο Μπουτάρης είναι μια μεγάλη φυσιογνωμία και θεωρώ πολύ σοφό αυτό που λέμε «ξέρω να φεύγω». Ο Μπουτάρης είπε καινούργια πράγματα, έκανε καινούργια πράγματα και τώρα που είναι σε μια φάση ενδοσκόπησης θεωρώ ότι μετανιώνει για πράγματα, που, κατά τη γνώμη μου, δεν έπρεπε να μετανιώσει. Έχω γράψει δύο φορές με σεβασμό και εκτίμηση για τον Μπουτάρη. Θα θυμόμαστε πάντα την περίπτωσή του. Τη Νοτοπούλου, πάλι, δεν την καταλαβαίνω. Εγώ δεν μπορώ να καταλάβω μια τόσο μετεωρική ανέλιξη μέσα σε μήνες. Λυπάμαι, δεν μπορώ. Πιστεύω ότι είναι εξαιρετικά λανθασμένη επιλογή από μια κυβέρνηση που από την αρχή φάνηκε ότι εδώ κάνει λάθος επιλογές. Και από την άλλη, η Αχτσιόγλου, που από την αρχή την έβρισαν ως νέα και ωραία, έκανε κάποια πράγματα. Όταν της έγραψα τόσο σκληρά πράγματα για τη σκλήρυνση κατά πλάκας και την αναπηρία τα πήρε πίσω.
― Μπορούμε να μιλήσουμε για κάποιον νέο πολιτικό που μπορεί να εμπνεύσει; Μιλάμε μόνο για απογοητεύσεις…
Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης. Είναι ένας νέος άνθρωπος που συμπυκνώνει με την παρουσία και το ήθος του ακριβώς όλη την ουσία της ερώτησής σου.
― Είναι πλέον διευθυντής του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας. Έφυγε «τραυματισμένος» από την κεντρική πολιτική σκηνή.
Βαθιά τραυματισμένος, ένας άνθρωπος γλυκός και ευγενικός, που όμως δεν ιδρώνει το αυτί του. Δεν μασάει. Στις 10 Δεκεμβρίου κάνουμε μια μεγάλη συναυλία για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Μέγαρο Μουσικής. Εγώ θα απευθύνω χαιρετισμό, αφού είμαι μέλος της Διεθνούς Αμνηστίας από 22 χρονών, δηλαδή 40 χρόνια, ενώ η μητέρα μου ήταν στην ιδρυτική ομάδα των εξορισμένων και φυλακισμένων από τη χούντα που έστησαν το ελληνικό τμήμα. Ο Γαβριήλ έφερε μια νέα πνοή – μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα, ρατσισμό, ξενοφοβία, ομοφοβία. Αυτά ήταν πιο παροπλισμένα στο ελληνικό τμήμα και ο Γαβριήλ ήρθε και άνοιξε όλη τη βεντάλια. Με έχει εμπνεύσει πάρα πολύ.
― Έχει στοιχεία ηγέτη;
Μιας νέας γενιάς και ενός νέου αιώνα, ναι.
― Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών», όταν ερωτάται αν θα επιστρέψει στην πολιτική σκηνή, λέει ότι δεν έχει τη λογική της «περιστρεφόμενης πόρτας»: όποτε θέλω μπαίνω, όποτε θέλω βγαίνω.
Δεν με εκπλήσσει καθόλου η αντίδρασή του. Δεν νομίζω ότι θα ξαναμπεί σε όλο αυτό. Ενδεχομένως διότι έχει καταλάβει ότι δεν μπορείς να προσφέρεις πλέον στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Και πιστεύω ότι με το όραμά του και τη νέα πνοή που έφερε στη Διεθνή Αμνηστία προσφέρει και με το παραπάνω. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να στηρίξω το έργο του.
― Αν σας ρωτήσει κάποιος που δεν σας γνωρίζει να του περιγράψετε ποια είστε, τι θα πείτε;
Aριστερή βορείων προαστίων. Δημοσιογράφος-συγγραφέας.
― Αριστερή…
Ήμουν και είμαι αριστερή. Και έτσι ήταν και οι γονείς μου. Ήμουν ΚΚΕ Εσωτερικού από τα 18 μου χρόνια. Δεν ήμουν ΠΑΣΟΚ, όπως νόμιζαν, αν και, μην τρελαθούμε, όταν η μητέρα μου πολιτευόταν την ψήφιζα στη Β’ Αθηνών. Έχω κάνει τρεις γάμους, μπατιράκια ήταν και οι τρεις, τους ερωτεύτηκα και τους παντρεύτηκα. Δεν έκανα ποτέ παρέα με το μεγάλο κεφάλαιο. Στο σπίτι μας έμπαιναν ο Μόραλης, ο Ελύτης. Έτσι μεγάλωσα. Στο σπίτι μου. Με τη μάνα μου.
― Πόσο ερωτεύσιμος ήταν ο Ελύτης;
Καθόλου. Του είχα πάρει και μια συνέντευξη και ομολογώ ότι αισθάνθηκα πως περισσότερο τον απασχολούσε αν θα φωτογραφηθεί από το καλό του προφίλ παρά η ουσία της συνέντευξης.
― Αυτή την εποχή γράφετε το νέο σας βιβλίο. Αστυνομικό πάλι;
Όχι, αυτήν τη φορά είναι ένα βιβλίο που μιλά για την Αθήνα από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 μέχρι σχεδόν τις μέρες μας. Όλη η εποχή της Μεταπολίτευσης μέσα από τις ζωές απλών γυναικών. Είναι μια τοιχογραφία όσων ζήσαμε στην Αθήνα εγώ και οι νεότεροί μου, από το ’80 ως σήμερα. Η έμπνευσή μου ήταν το «Τρίτο Στεφάνι» του Ταχτσή. Δεν το έχω ολοκληρώσει, θα κυκλοφορήσει το 2019.