Δεν ξέρω από πού να το πιάσω και πού να το αφήσω. Ειλικρινά σας μιλάω. Πάμε από το κακό στο χειρότερο και από το κουλό στο κουλότερο. Όταν μιλάω με άλλες φίλες μου, χωρισμένες μαμάδες και αυτές, ακούω τρελές ιστορίες από πρώτα ραντεβού που με κάνουν και απορώ που πάει αυτός ο κόσμος.
Με λένε Σαββίνα, είμαι 38 χρονών και σας στέλνω για να μου πείτε ποιος τελικά έχει βλάβη στον εγκέφαλο μπας και είμαι εγώ και δεν το ξέρω.
Με το μπαμπά του γιου μου δεν παντρευτήκαμε ποτέ. Μείναμε μαζί τέσσερα χρόνια αφότου ήρθε το παιδί αλλά δεν τα βρίσκαμε και αποφασίσαμε να χωρίσουμε. Έκτοτε κράτησε κάποιες επαφές με το παιδί αλλά στο εξάμηνο εξαφανίστηκε και ούτε που γνωρίζουμε που είναι. Στο καλό. Ούτε που με πολυένοιαξε. Το παιδί μου μόνο δεν θέλω να στεναχωριέται.
Αποφάσισα να αρχίσω και πάλι να γνωρίζω άντρες αμέσως μετά τη φυγή του αλλά όσες προσπάθειες και αν έκανα έπεσαν στο κενό. Κάποιοι δεν με έπαιρναν ποτέ τηλέφωνο, κάποιοι με έπαιρναν αλλά για κάποιο λόγο δεν κανονιζόταν ποτέ, με άλλους τελικά βγαίναμε αλλά δεν ταιριάζαμε, άλλοι ήταν σε σχέση άλλοι ήταν παντρεμένοι, τρέχα γύρευε δηλαδή.
Οι φίλες μου με παρότρυναν να δοκιμάσω κάποιους ιστότοπους διαδικτυακών γνωριμιών μιας και εκεί όπως μου είπαν τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Σιγά τα ξεκάθαρα είπα από μέσα μου αλλά την προσπάθεια μου την έκανα και γρήγορα έκανα ματς με έναν τυπά που μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρων. Μιλούσαμε για αρκετές μέρες μέχρι που τελικά αποφασίσαμε να βρεθούμε από κοντά και να γνωριστούμε καλύτερα.
Πράγματι Σάββατο βράδυ άφησα το παιδί στην αδερφή μου και βγήκα να δω τι παίζει. Ωραίο παιδί πράγματι, καλή δουλειά, με χιούμορ, έδειχνε να έχει όλα τα φόντα ότι κάτι καλό θα μπορούσε να ξεκινήσει.
Μιλήσαμε για τις ζωές μας και το πώς μεγαλώσαμε, τις σχέσεις μας, για το παιδί μου και το πράγμα γενικά τσούλαγε καλά. Προς το τέλος του ραντεβού άρχισα να κάνω διάφορες σκέψεις, πώς δηλαδή θα είναι τα πράγματα όταν ξαναβγούμε, πώς θα γίνει η γνωριμία με το παιδί μου, πώς θα είναι τα πράγματα αν αποφασίσουμε να είμαστε μαζί. Με λίγα λόγια άφησα το μυαλό μου να καλπάσει και πολύ κακώς αλλά βλέπετε είχα φάει τέτοια φόλα από τα προηγούμενα ραντεβού που αυτός μου φάνταζε κελεπούρι.
Στο τέλος του ραντεβού με γύρισε σπίτι μου και μου ζήτησε να ανέβει για ένα τελευταίο ποτό. Επειδή το έβλεπα που πάει το πράγμα και δεν ήθελα να του κάτσω από το πρώτο κιόλας ραντεβού του ξεκαθάρισα ότι είχαμε πιει ήδη αρκετά και ότι την επόμενη μέρα δούλευα αλλά όταν τον είδα ότι κάπως επέμενε του ξεκαθάρισα ότι δεν είμαι απ’ αυτές που κάνουν σeξ από το πρώτο ραντεβού και ότι θα ήθελα να τον γνωρίσω λίγο καλύτερα πριν αποφασίσουμε να προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα.
Το ύφος του άλλαξε απότομα και από κει που είχε πέσει πάνω μου και με φιλούσε τραβήχτηκε πίσω φανερά ενοχλημένος στη θέση του οδηγού. «Καλά τι έπαθες τώρα;» του είπα και μου απάντησε με θράσσος «Καλά τώρα και εσύ δεν είσαι και καμιά παρθένα. Δεν κοιτάς εκεί πέρα που είσαι χωρισμένη με παιδί είσαι και εκλεκτική πανάθεμά σε. Ρίξε λίγο νερό στο κρασί σου και κοίτα να γίνεις λίγο παραπάνω διαθέσιμη γιατί σε βλέπω μία ζωή μόνη».
Σηκώθηκα και έφυγα αμέσως.
Το ότι είμαστε χωρισμένες δηλαδή με παιδιά τι σημαίνει; Ότι πρέπει να ανοίγουμε τα ποδαράκια μας στον πρώτο τυχόντα μπας και μας κάνει τη χάρη και δεχτεί να τα φτιάξει μαζί μας; Εκεί καταντήσαμε; Να θεωρούμε τη μόνη μαμά, πουτ@ν@; Γιατί; Επειδή έχει παιδί, αλλά όχι άντρα; Αυτά τα στερεότυπα μας φάγανε. Ένας λόγος παραπάνω να μας σέβεστε ακόμη περισσότερο.
Είχαμε μια ατυχία στη ζωή μας. Δεκτό. Αυτό σημαίνει ότι θα το πληρώνουμε μια ζωή και θα παρακαλάμε τον κάθε τυχόντα όποιο κουσούρι κι αν έχει να μας δεχτεί και εμάς και τα παιδάκια μας;
Συνέλθετε και αλλάξτε τροπάρι. Ούτε εύκολες είμαστε επειδή χωρίσαμε ούτε όπου φυσάει ο άνεμος.
Είμαστε γυναίκες που μεγαλώνουμε μόνες μας, παιδιά. Θα σέβεστε!
Σαββίνα