Πέντε μήνες μετά τον θάνατο της γυναίκας του, ο Έλληνας ολυμπιονίκης βρίσκεται στο Σικάγο, έχοντας αναλάβει την Αμερικανική Ομοσπονδία Άρσης Βαρών.
Ο Πύρρος Δήμας μίλησε στη LiFO για τον ρατσισμό που δέχτηκε τα πρώτα χρόνια που ήρθε στην Ελλάδα, το πώς νίκησε τον σωματικό πόνο, για το αν τον πλήγωσε η Ελλάδα και «τις σκιές που έπεσαν πάνω μου ίσως για να μην τυφλωθώ από τη λάμψη», τη Χρυσή Αυγή, τη νέα του ζωή στις ΗΠΑ, όπου οι Αμερικανοί τού έδωσαν γη και ύδωρ προκειμένου να αναλάβει την Αμερικανική Ομοσπονδία Άρσης Βαρών και να βάλει τη χώρα στον παγκόσμιο χάρτη του αθλήματος.
Μιλά για τα τέσσερα παιδιά του, από την 21 ετών Ελένη, που κάνει μεταπτυχιακά στο Σικάγο, ως τον μικρό Νικόλα, που πηγαίνει δημοτικό, αλλά και για την πολύτιμη Αναστασία, τη σύζυγό του που έφυγε από τη ζωή τον Ιούνιο.
«Εντάξει, ο Τσουκαλάς είναι για εισαγγελέα, δεν αξίζει να ασχοληθούμε παραπάνω. Ο ρατσισμός, όμως, είναι ένα σύνθετο φαινόμενο. Έχει να κάνει με την εποχή, τις συνθήκες υπό τις οποίες ζει κάθε κοινωνία, τον πλούτο και, κυρίως, τη φτώχεια των ανθρώπων», αναφέρει, σχολιάζοντας τη φράση του παρουσιαστή περί πιθήκων για τον Αντετοκούμπο.
«Εγώ ήρθα στην Ελλάδα πριν από τριάντα χρόνια, όταν στη χώρα έφτανε ένα μεγάλο κύμα μεταναστών όχι μόνο από την Αλβανία, αλλά από ολόκληρη την ανατολική Ευρώπη. Σε μια κλειστή κοινωνία σαν την ελληνική ήταν λογικό να εκδηλωθεί αντίδραση. Δεν ήταν, φυσικά, καλό, αλλά ήταν κάτι που δεν μπορούσαμε να αποφύγουμε. Τριάντα χρόνια μετά έχουν γίνει αρκετά βήματα προόδου, δεν γίνεται να μην το παραδεχτούμε αυτό. Όμως πρέπει να γίνουν περισσότερα. Όποιος έχει παιδιά ξέρει ότι οι κοινωνίες αλλάζουν με τις γενιές που έρχονται. Σε κάποια πράγματα πιο εύκολα φεύγουν οι άνθρωποι παρά οι ιδέες τους. Ένας Έλληνας 30 ετών έχει πάει σχολείο με παιδιά άλλων εθνικοτήτων, έχει δουλέψει, έχει κάνει σχέσεις μαζί τους. Δεν κουβαλάει τον συντηρητισμό που είχαν οι γονείς του, είναι φυσιολογικό αυτό. Τότε που ήρθα εγώ στην Ελλάδα, όμως, ήταν αλλιώς», προσθέτει.
«Νομίζω ότι οι Έλληνες είμαστε ρατσιστές προς τους αδύναμους και τους φτωχούς. Εγώ, αν δεν γινόμουν ολυμπιονίκης, δεν θα με αποδέχονταν εύκολα. Με μισό μάτι θα με έβλεπαν. Το ίδιο και ο Γιάννης. Αν είχε μείνει να πουλάει CD, θα ήταν, απλώς, ένας μαύρος που πουλάει CD. Έγινε draft και τον κάλεσε ο Σαμαράς στο Μαξίμου για να του δώσει υπηκοότητα. Ε, δεν είναι υποκριτικά όλα αυτά; Μας αγάπησαν επειδή είχαμε να δώσουμε αυτό που αγαπάει περισσότερο κάθε λαός: υπερηφάνεια», δηλώνει.
«Είναι τόσο πολλά και τόσο σπουδαία αυτά που έχω πάρει από την Ελλάδα που δεν έχουν καμία σημασία αυτά που μπορεί να με πλήγωσαν. Τώρα που πλησιάζω τα 50 και μπορώ να γυρίσω το κεφάλι και να κοιτάξω πίσω στα τελευταία τριάντα χρόνια βλέπω μια ζωή τόσο γενναιόδωρη σε εμπειρίες και συγκινήσεις ώστε σκέφτομαι ότι κάποιες σκιές έπεσαν για να μην τυφλωθώ από τη λάμψη.
Η Ελλάδα με πληγώνει, όπως πληγώνει όλους μας. Όταν πληγώνεται η ίδια, όταν τρώει τις σάρκες της και μετά τα παιδιά της. Όταν αρνείται να κοιτάξει μπροστά και βλέπει μόνο προς τα πίσω. Καμιά φορά λέω ότι δεν είναι εύκολο να είσαι Έλληνας γιατί είναι σαν να ζεις με έναν δαίμονα...»
― Γιατί επιλέξατε να φύγετε από την Ελλάδα;
Έφυγα για επαγγελματικούς και οικογενειακούς λόγους. Δέχτηκα μια τιμητική πρόταση από την Αμερικανική Ομοσπονδία Άρσης Βαρών να αναλάβω τεχνικός διευθυντής. Ξέρετε τι είναι να σου ζητούν οι Αμερικανοί να στήσεις ένα άθλημα από την αρχή; Ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί αυτή την πρόταση; Μετά, ήταν και τα παιδιά που μέτρησαν στην απόφαση, αφού είχαμε αποφασίσει να σπουδάσουν σε αμερικανικά πανεπιστήμια.
― Σκέφτεστε να επιστρέψετε;
Τι να σας πω. Συχνά αισθάνομαι σαν να μην έχω φύγει. Στον κόσμο που ζούμε πια δεν έχει και τόση σημασία πού βρίσκεσαι..