Συνεχίζουν την απεργία πείνας οι πρόσφυγες που έχουν στήσει σκηνές στην Πλατεία Συντάγματος ζητώντας να φύγουν από την Ελλάδα και να επανενωθούν με τις οικογένειές τους. «Θα μείνουμε εδώ μέχρι το τέλος» λένε.
Έχοντας στήσει δέκα σκηνές, 7 άνδρες και 7 γυναίκες πρόσφυγες μαζί με τα παιδιά τους, πραγματοποιούν απεργία πείνας από χθες στην πάνω πλευρά της Πλατείας Συντάγματος. Πάνω από τις σκηνές τους, έχουν κρεμάσει ένα μεγάλο πανό που κάνει ξεκάθαρο το αίτημά τους. “Απεργία πείνας. Επανενώστε τις οικογένειές μας τώρα”. “Δύο χρόνια είναι πολλά” αναφέρει ένα από τα χαρτόνια που έχουν έξω από τις σκηνές.
Σήμερα, δεύτερη ημέρα της απεργίας πείνας, μίλησαν στους δημοσιογράφους θέλοντας να κάνουν γνωστό το μήνυμά τους. “Δεν θέλουμε να μείνουμε στην Ελλάδα, δεν έχουμε λόγο. Θέλουμε να φύγουμε.” λέει ο Φατουάζ από τη Συρία. Όπως εξηγεί, “Έχουμε πάει πολλές φορές στην Κατεχάκη στην υπηρεσία Ασύλου.
Όποτε πηγαίνουμε παίρνουμε υποσχέσεις και αφού φύγουμε δεν υλοποιείται τίποτα . Είδα χθες τον υπουργό τον κ. Μουζάλα να λέει ότι μας παρέχονται τα πάντα. Ζούμε με 90 ευρώ τον μήνα και για τα εισιτήρια της επανένωσης πρέπει να πληρώνουμε εμείς 350 ευρώ για τα εισιτήρια. Ζητάμε να επανενωθούμε με τις οικογένειές μας. Θα μείνουμε εδώ σε απεργία πείνας μαζί με τα παιδιά μας. Ότι γίνει από τώρα και στο εξής είναι ευθύνη της κυβέρνησης”.
Σύμφωνα με τον Φαουάζ, αυτό που συμβαίνει ανοίγει τον δρόμο στους διακινητές για να εκμεταλλεύονται τους πρόσφυγες καθώς όπως λέει πολλοί από αυτούς είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα για να φύγουν. “Εγώ αυτό που ελπίζω και περιμένω, είναι να βάλω το κεφάλι μου σε ένα μαξιλάρι και να κοιμηθώ δίπλα στα παιδιά μου χωρίς προβλήματα. Είναι πολύ απλό αυτό που ζητάω”.
Έχοντας περάσει ήδη 21 μήνες στην Ελλάδα, η Φιδέλ Μπιλέρ, Σύρια με καταγωγή από το Κουρδιστάν, μητέρα τριών ανήλικων παιδιών, αναρωτιέται γιατί μένει ακόμα εδώ. Η έγκριση για να επανενωθεί με τον άνδρα της στη Γερμανία έχει εκδοθεί από την 1η Μαρτίου 2017, πριν από 8 μήνες. “Γιατί μας κρατάνε ακόμα; Πηγαίνω στην Κατεχάκη και με στέλνουν στον Άλιμο. Πηγαίνω στον Άλιμο και με στέλνουν πίσω στην Κατεχάκη. Τρέχω συνέχεια με τρία ανήλικα παιδιά”.
Όσο για τις συνθήκες στις οποίες ζουν τους περασμένους μήνες λέει: “Ζούμε σε camp. Δεν ξέρω πόσοι μπορείτε να ζήσετε δύο χρόνια σε ένα camp. Τα παιδιά μας δεν πάνε στο σχολείο. Ειλικρινά εύχομαι να είχα μείνει στη Συρία. Τουλάχιστον ξέραμε κάποια πράγματα εκεί, θα πεθαίναμε με αξιοπρέπεια. Εδώ ζούμε εγκαταλελειμμένοι από όλους”.
Μια ακόμη μητέρα 4 ανήλικων παιδιών, εξηγεί πως έχει πάρει επίσης έγκριση για να φύγει από την 1 Μαρτίου 2017, ωστόσο στην υπηρεσία Ασύλου της λένε ότι η Γερμανία καθυστερεί. Εκείνη βρίσκεται στην Ελλάδα δύο χρόνια και έχει να δει τον άνδρα της που έχει πάει στη Γερμανία από το 2013. “Ευχαριστούμε τον ελληνικό λαό που μας αντέχει και μας βοηθάει. Ελπίζουμε οι της κυβέρνησης να ακούνε. Νομίζουν ότι ζούμε στον παράδεισο; Ας αφήσουν τα γραφεία και ας έρθουν στα camp να δουν πώς ζούμε”.
Οι πρόσφυγες δηλώνουν διατεθειμένοι να παραμείνουν με τις σκηνές τους στην Πλατεία Συντάγματος μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους, ζητώντας τόσο από την ελληνική όσο και από τη γερμανική κυβέρνηση να σεβαστούν το όριο των έξι μηνών για την οικογενειακή επανένωση από την ημερομηνία αποδοχής του αιτήματος.
