Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024
ΕλλάδαΠροκοπης Παυλόπουλος: «Ντροπή σου Γερμανία για την άρνηση να δώσεις όσα χρωστάς...

Προκοπης Παυλόπουλος: «Ντροπή σου Γερμανία για την άρνηση να δώσεις όσα χρωστάς στην Ελλάδα!»

Σήμερα είναι ημέρα(13/12) μνήμης για την φρικωδία των Γερμανών στα Καλάβρυτα το 1943.Η ημέρα φέρνει στην επικαιρότητα το τεράστιο σκάνδαλο με την άρνηση της Γερμανίας να πληρώσει όσα οφείλει στην Ελλάδα τόσο από το κατοχικό “δάνειο”,δηλαδή την εν ψυχρώ αρπαγή των χρημάτων απο τα ελληνικά ταμεία για να σταλούν στα γερμανικά στρατεύματα,αλλά και τις αποζημιώσεις απο τις αρπαγές και τις φρικωδίες.

Γραφει ο Γιάννης Ντάσκας απο το ntaskaspress.gr

Θυμίζουμε  δυο σύγχρονες γερμανο-ελληνικές αθλιότητες:

-όταν το σκάνδαλο φούντωσε πριν μερικά χρόνια και η Γερμανία πιέστηκε πολύ εντός και εκτός Ελλάδας,ο επιχειρηματίας Κοντομηνάς παρέδωσε το κανάλι του σε γερμανικό Όμιλο για να μας διδάξει πώς πρέπει να ασκείται η δημοσιογραφία στην Ελλάδα!!!

-Φυσικά κινητοποίησε και τους εδώ μηχανισμούς της να μας διδάξουν ότι “κάθε ελληνικό σπίτι πρέπει να συνδεθεί με ένα γερμανικό για να μάθει ο Έλληνας πως γίνεται σωστή οικονομική διαχείριση”!

Σε αυτές τις αθλιότητες ο καθηγητής της Νομικής Σχολής,πρώην Υπουργός και τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος ήταν απο τους ελάχιστους πολιτικούς που στάθηκε απέναντι διακριτά και με προσωπικό κόστος μεγάλο.Δεν κατάφερε να πάρει στην ίδια πλευρά πολλούς έλληνες της πολιτικής κορυφής μας,αλλά κατάφερε και πήρε …γερμανούς πολιτικούς,αλλά και Γάλλους,οι οποίοι δημόσια δήλωσαν(Ντελπλα ,επικεφαλής των οικονομικών εμπειρογνωμόνων της γαλλικής κυβέρνησης) ότι οι γερμανικές οφειλές προς την Ελλάδα φτάνουν στα 576 δις ευρώ,όταν το ελληνικο χρέος μας λένε ότι συνολικά είναι 300 δις ,χωρίς ποτέ να δώσουν με ακρίβεια σε ποιόν ακριβώς και πόσα ακριβώς χρωστάμε.

Ο Προκόπης Παυλόπουλος και σήμερα,ημέρα μνήμης,έπιασε κορυφαίους πολιτικούς μας κοιμώμενους.Παραβρέθηκε στο μνημόσυνο των Καλαβρύτων,θύμισε ότι “οι έναντι της Γερμανίας απαιτήσεις της Ελλάδας ως προς το κατοχικό δάνειο και τις αποζημιώσεις για τα
ανθρώπινα θύματα και τις καταστροφές από τα ναζιστικά στρατεύματα
κατοχής είναι πάντοτε νομικώς ενεργές και δικαστικώς επιδιώξιμες. Η
ως τώρα άρνηση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας να
προσέλθει στο αρμόδιο Διεθνές Δικαστήριο συνιστά πραγματική
προσβολή του Ευρωπαϊκού Νομικού Πολιτισμού.

kalabryta 1000x600 1

Στην ομιλία του αυτή ο κ. Προκόπιος Παυλόπουλος επισήμανε, μεταξύ
άλλων, και τα εξής:
«Η αιματοβαμμένη γη των Μαρτυρικών Καλαβρύτων και οι ψυχές των
τραγικών Θυμάτων, που πλανώνται αδιαλείπτως σε τούτο τον Ιερό Τόπο,
θυμίζουν, για πάντα και προς κάθε κατεύθυνση, το απεχθέστερο έγκλημα
πολέμου στην Ελλάδα κατά την διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου.
Έγκλημα το οποίο συντελέσθηκε, υπό συνθήκες Ολοκαυτώματος που
παραπέμπουν σε πραγματικό Έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας, από τα
ναζιστικά στρατεύματα κατοχής την 13 η Δεκεμβρίου 1943. Εκπληρώνοντας
Εθνικό Χρέος, κυριολεκτικώς, τιμούμε και φέτος την Ιερή Μνήμη των τραγικών
Θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας στέλνοντας, urbi et orbi, το διπλό μήνυμα:
«Δεν ξεχνάμε, Ποτέ ξανά». Και σας ευχαριστώ θερμώς γιατί μου δίνετε, για
μιάν ακόμη φορά, την ευκαιρία να μετέχω σε αυτό το Ιερό Προσκύνημα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο Ιστορικής Μνήμης -και μακριά από κάθε λογική
αντεκδίκησης, που είναι παντελώς ξένη σ’ εμάς, τους Έλληνες- εντάσσουμε
και τις αξιώσεις της Ελλάδας ως προς το κατοχικό δάνειο και τις εν γένει
αποζημιώσεις για τα θύματα και τις υλικές καταστροφές της ναζιστικής
θηριωδίας. Και τούτο διότι η Δικαιοσύνη της Ιστορίας, προκειμένου το μήνυμα
«Δεν ξεχνάμε, Ποτέ ξανά» να καταστεί πράξη, απαιτεί από τους θύτες να

ολοκληρώσουν την «συγγνώμη» τους αποδίδοντας στην Ελλάδα αυτό που
δικαιωματικώς της ανήκει. Πράγμα που σημαίνει πως αν η Ομοσπονδιακή
Δημοκρατία της Γερμανίας εννοεί και αναγνωρίζει, στο ακέραιο, τις ευθύνες
της για το ναζιστικό παρελθόν της οφείλει, αμέσως, να πράξει έναντι της
Ελλάδας εκείνο, το οποίο επιβάλλει τόσον η Ιστορική διαδρομή της
Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο κοινός μας Ευρωπαϊκός Πολιτισμός, ιδίως δε ο
κοινός μας Ευρωπαϊκός Νομικός Πολιτισμός. Και επ’ αυτού υπενθυμίζω τις
βασικές μας θέσεις -που είναι και Εθνικές μας Θέσεις, αφότου συντελέσθηκαν
τα εγκλήματα της ναζιστικής θηριωδίας κατά της Ελλάδας και του Ελληνικού
Λαού- ως προς τις ως άνω αξιώσεις μας. Διευκρινίζεται, ευθύς εξ αρχής, ότι
έχουμε να κάνουμε με δύο εντελώς διαφορετικά, από νομική άποψη, θέματα.
Ήτοι:
Α. Πρώτον, με το κατοχικό δάνειο προς την Γερμανία, το οποίο συνήφθη
υποχρεωτικώς –ορθότερα με καταναγκαστικό και εκβιαστικό τρόπο-
μεταξύ της κατοχικής Ελληνικής κυβέρνησης και της Γερμανίας, προς
συντήρηση των στρατευμάτων κατοχής. Εδώ πρόκειται, λοιπόν, από
νομική σκοπιά για ενοχή εκ συμβάσεως. Άρα, η αντίστοιχη εκ της
συμβάσεως απαίτηση της Ελλάδας είναι ενδοσυμβατικής -και όχι
αδικοπρακτικής- προέλευσης.
1. Σε αυτήν την απαίτηση προστίθενται ποσά, τα οποία προκύπτουν
από συναφείς προς την δανειακή σύμβαση αιτίες, όπως είναι ιδίως οι
τόκοι υπερημερίας λόγω μη έγκαιρης εξόφλησης.
2. Για την απαίτηση αυτή δεν τίθεται ούτε θέμα παραγραφής ούτε θέμα
παραίτησης. Τίθεται μόνο ζήτημα συνολικού υπολογισμού της ως
σήμερα. Ας σημειωθεί, ότι η Ελληνική θέση γίνεται νομικώς τόσο
περισσότερο ισχυρή, όσον η αποπληρωμή του δανείου είχε αρχίσει
ήδη από την κατοχική περίοδο.
Β. Και, δεύτερον, με τις αποζημιώσεις λόγω ανθρώπινων θυμάτων και
υλικών καταστροφών στην Ελλάδα από τις δυνάμεις κατοχής.
1. Επισημαίνεται, πριν απ’ όλα, ότι το 1946, στην Διάσκεψη των
Παρισίων, είχε προσδιορισθεί ένα –κατά προσέγγιση- ποσό τέτοιων
αποζημιώσεων προς την Ελλάδα ύψους 7,5 δισ. δολαρίων. Κυρίως

δε επισημαίνεται μ’ έμφαση ότι το 1953, με την Συμφωνία του
Λονδίνου, δεν «χαρίσθηκαν» στην Γερμανία οι οφειλές της λόγω
πολεμικών αποζημιώσεων, όπως η γερμανική πλευρά «τεχνηέντως»
φαίνεται να διατείνεται.

sfagi kalavryton
α) Η Συμφωνία αυτή απλώς έθεσε «σε αδράνεια» τις οφειλές της
Γερμανίας ως την υπογραφή, κατά το Διεθνές Δίκαιο (Δίκαιο του
Πολέμου), «Συμφώνου Ειρήνης» μεταξύ της τελευταίας και των
Δυνάμεων που νίκησαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Πρόκειται νομικώς για ένα είδος «αναβλητικής αίρεσης» (lato
sensu), σχετικά με την εξόφληση των υποχρεώσεων της
Γερμανίας, επειδή τότε θεωρήθηκε ότι αυτή δεν διέθετε
–πρωτίστως λόγω της διαίρεσής της σε Δυτική και Ανατολική- την
κατά το Διεθνές Δίκαιο απαιτούμενη πολιτειακή υπόσταση για
ανάληψη και εκπλήρωση συναφών υποχρεώσεων.
β) Τούτο –ήτοι η ικανότητα σύναψης «Συμφώνου Ειρήνης»- επήλθε
το 1990. Όταν, μετά την επανένωση της Γερμανίας, η τελευταία
απέκτησε ενιαία, νομικώς, πολιτειακή υπόσταση και κυριαρχία.
Ειδικότερα, το 1990 υπογράφηκε το λεγόμενο «Σύμφωνο 2 + 4»
μεταξύ της ενωμένης πλέον Γερμανίας και ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, Γαλλίας και
Αγγλίας.
γ) Γίνεται δε σήμερα, γενικώς και επισήμως, δεκτό –de facto δε το έχει
αποδεχθεί και η Γερμανία, αφού στην βάση αυτή στηρίζει την εν
γένει κυριαρχία της- ότι το ως άνω Σύμφωνο επέχει την θέση του
«Συμφώνου Ειρήνης» που προβλέπει, κατά το Διεθνές Δίκαιο, η
προαναφερόμενη Συμφωνία του Λονδίνου του 1953. Και τούτο
διότι μόνον έκτοτε η Γερμανία μπορούσε να υπογράψει ένα τέτοιο
«Σύμφωνο», δεδομένου ότι μόνο τότε, κατά τα προλεχθέντα,
απέκτησε την ενότητά της και την ενιαία κυριαρχία της μετά το
Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
δ) Το «Σύμφωνο 2 + 4» καλύπτει, λόγω της νομικής φύσης του αλλά
και γενικότητάς του, και τα μη συμβαλλόμενα πλην όμως

«παθόντα» από την γερμανική κατοχή Κράτη, όπως η Ελλάδα.
Είναι δηλαδή νομικό κείμενο γενικής εφαρμογής.

6023929f2500003b2a791c35

Φωτογραφία πάνω: Μέχρι πριν λίγο είδαμε ότι η τελευταία ανακοίνωση της προεδρίας της Δημοκρατίας είναι αυτή της-προ ημερών- συνάντησης της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου  με τους γελοιογράφους.Ισως τώρα να γράφει για τα Καλάβρυτα.Ας έριχνε μια ματιά στο κείμενο του προκατόχου της για να αποφύγει τις αρλούμπες…

2. Η από Ελληνικής πλευράς νομική βάση των αποζημιωτικών

απαιτήσεων κατά της Γερμανίας βρίσκει σταθερό έρεισμα κυρίως στις
διατάξεις του άρθρου 3 της Δ΄ Σύμβασης της Χάγης του 1907, οι
οποίες κωδικοποίησαν και τις ως τότε διατάξεις του Δικαίου του
Πολέμου.
α) Κατά τις διατάξεις αυτές: «Ο εμπόλεμος όστις ήθελε παραβιάσει τας
διατάξεις του Κανονισμού θα υποχρεούται, αν συντρέχει λόγος, εις
αποζημίωσιν, θα είναι δε υπεύθυνος δια πάσας τας πράξεις τας
διαπραχθείσας υπό των προσώπων των μετεχόντων της
στρατιωτικής του δυνάμεως». Επέκεινα, οι διατάξεις των άρθρων
46 και 47 του «Κανονισμού Νόμων και Εθίμων του Πολέμου στην
ξηρά», ο οποίος είναι προσαρτημένος στην Δ΄ Σύμβαση της Χάγης
του 1907, καθιερώνουν και τις δύο θεμελιώδεις αρχές του Δικαίου
του Πολέμου, ήτοι τις αρχές της προστασίας του σεβασμού του
Ανθρώπου και της ατομικής ιδιοκτησίας.
β) Όλες αυτές τις αρχές επικαιροποίησε η απόφαση του Διεθνούς
Στρατιωτικού Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης, το 1946. Αυτό είχε
αποδεχθεί, έναντι της Ελληνικής Κυβέρνησης, επισήμως, το 1965,
ο τότε Καγκελάριος Λούντβιχ Έρχαρτ. Ο ίδιος δε είχε μιλήσει για
επανορθώσεις ύψους 500 εκ. γερμανικών μάρκων.
Από τα όσα εκτέθηκαν προκύπτει ότι οι ως άνω αξιώσεις μας, από τις
οποίες ουδέποτε και καθ’ οιονδήποτε τρόπο έχουμε παραιτηθεί, είναι πάντα
νομικώς ενεργές –πράγμα που σημαίνει ότι δεν τίθεται κανένα θέμα
παραγραφής- και δικαστικώς επιδιώξιμες. Και ο κοινός μας Ευρωπαϊκός
Νομικός Πολιτισμός, ως μέρος του εν γένει κοινού μας Ευρωπαϊκού
Πολιτισμού που συντίθεται από τις διατάξεις αλλά και από τις θεμελιώδεις
αρχές και τις αξίες της Ευρωπαϊκής και της Διεθνούς Νομιμότητας, επιβάλλει
την σχετική απόφαση να την λάβει αρμόδιο δικαιοδοτικό Forum, με βάση το
σύνολο του εφαρμοζόμενου, εν προκειμένω, Διεθνούς Δικαίου. Η θέση αυτή
είναι, κυριολεκτικώς, Εθνική και, κατά συνέπεια, αδιαπραγμάτευτη. Πολλώ

μάλλον όταν την θέση αυτή ενισχύει, πλέον, καταλυτικώς η πρόσφατη
γνωμοδότηση (2019) της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Εμπειρογνωμόνων του
Γερμανικού Κοινοβουλίου (Bundestag). Η οποία αφενός αναγνωρίζει ότι δεν
τίθεται ζήτημα παραίτησης ή παραγραφής των αξιώσεων στην Ελλάδα. Και,
αφετέρου, προτρέπει, «expressis verbis», την γερμανική πλευρά ν’ αποδεχθεί
την προσφυγή Ελλάδας και Γερμανίας στο αρμόδιο Διεθνές Δικαστήριο της
Χάγης. Και κατά τούτο, μόνο προβληματισμό προκαλεί η από 18.10.2019
απόρριψη της, από τον Ιούνιο του ίδιου έτους, πλήρως τεκμηριωμένης
ρηματικής διακοίνωσης της Ελλάδας -αλλά και μεταγενέστερες, άμεσες ή
έμμεσες, απορρίψεις-αναφορικά με την προοπτική προσφυγής σε αρμόδιο
δικαιοδοτικό Forum, για την οριστική επίλυση της σχετικής διαφοράς ως προς
τις αξιώσεις της Ελλάδας αναφορικά με το κατοχικό δάνειο και τις γερμανικές
αποζημιώσεις.

mediadefaultimageskalavrita4

Η προαναφερόμενη άρνηση της Κυβέρνησης της
Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, αγνοώντας όλα τα κατά τ’
ανωτέρω, πλήρως τεκμηριωμένα, νομικά επιχειρήματα, εμφανίζεται παντελώς
αναιτιολόγητη, δοθέντος ότι έρχεται σε αντίθεση και προς την Ευρωπαϊκή και
την Διεθνή Νομιμότητα. Επιπλέον, η άρνηση αυτή είναι άκρως αντιφατική και
υποκριτική, αφού δεν είναι νοητό και αποδεκτό, από πλευράς συνεπούς
διεθνούς συμπεριφοράς, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας από την
μια πλευρά να επιχειρεί, σε πολλές περιπτώσεις, να «παραδώσει μαθήματα»
σεβασμού, εκ μέρους άλλων Κρατών, της Διεθνούς και της Ευρωπαϊκής
Νομιμότητας. Και, από την άλλη, ν’ αρνείται την συμμόρφωσή της προς
αυτές, όταν μάλιστα πρόκειται για θύματα και ζημίες προερχόμενες από το
εφιαλτικό ναζιστικό της παρελθόν, το οποίο έχει, δημοσίως και διεθνώς,
καταδικάσει και αποκηρύξει με κάθε μέσο και με κάθε τρόπο. Υπό τις
συνθήκες αυτές είναι βέβαιο ότι με την προαναφερόμενη συμπεριφορά της η
Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας υποσκάπτει, «εκ των έσω», την
αξιοπιστία της και το κύρος της, σ’ Ευρωπαϊκό και Διεθνές επίπεδο. Όπως
είναι λοιπόν αυτονόητο, η Ελλάδα δεν αποδέχεται, ούτε πρόκειται ν’
αποδεχθεί, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, την άρνηση αυτή. Πράγμα που σημαίνει
ότι θα επανέλθει εν προκειμένω, δίνοντας ακόμη μεγαλύτερη έκταση και
έμφαση στα νομικά -και όχι μόνο- επιχειρήματά της.»



Τα πιο σημαντικά