Της Γιάννας Κουκά, όπως το δημοσίευσε δημόσια στο προφίλ της στο fb
Που αψου κάνει το παιδί σου και λες κρύωσε το πουλάκι μου.
Που το βλέπεις κουρασμένο, λυπημένο, απογοητευμένο και θέλεις να τα πάρεις όλα πάνω σου να το ξελαφρώσουν.
Να φύγουν από εκείνο.
Που λίγο αργεί το φαγητό και λες θα πεινάει το μανάρι μου.
Που εκδρομή πας και κουβαλάς όλο το σπίτι μαζί μήπως κάτι χρειαστεί.
Που νιώθεις κάθε μέρα την καρδιά σου να χτυπά σε άλλο σώμα.
Που η καρδιά σου είναι η καρδιά του. Που θες να είσαι πάντα καταφύγιο, λιμάνι για εκείνο. Που το θες καλότυχο και γερό. Που βάζεις πίσω την κούραση σου μην σου στεναχωρηθει. Που παλεύεις κάθε μέρα να φτιάξεις ασφάλεια για εκείνο.
Και εμπιστοσύνη.
Αν κάτι του συμβεί να μη ντραπεί, μη φοβηθεί, να έρθει να στο πει. Που ξαγρυπνάς το βράδυ να ακούσεις τα κλειδιά στην πόρτα, να πεις “Γύρισες αγάπη μου;”.
Κι αυτή έπαιζε παιχνίδια όταν τον σκότωναν.
Κι αυτη το έθαψε στο μπαλκόνι.
Κι αυτή και αυτός άνθρωποι σκουπίδια που του έτυχαν γονείς.
Πουλάκι μου Ανδρέα τι τράβηξες στα χέρια τους. Λουλούδι μου Ανδρέα πώς σε χώρεσαν στην εργαλειοθήκη.
Μικρό μου σε αγαπώ εγώ. Έστω και τώρα πού είσαι τόσο μακριά. Σαγαπω. Χωρίς κενό. Σαγαπώ παιδί μου. Σαν καλομάνα σαγαπώ.