Ο Otis Johnson ήταν 25 χρονών όταν καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης για απόπειρα φόνου κατά αστυνομικού. Όταν αφέθηκε ελεύθερος, το περασμένο καλοκαίρι, είχε κλείσει τα 69.
Κάμερα του Al Jazeera English τον ακολούθησε καθώς περιφερόταν στη Νέα Υόρκη, όπου χρειάστηκε να προσαρμοστεί σε πολλά πράγματα που οι Αμερικανοί θεωρούν δεδομένα: τις ατελείωτες επιλογές στα τρόφιμα, την τεχνολογία και τις πολύ υψηλές τιμές.
Ο Otis φυλακίστηκε τη δεκαετία του ’70 για ένα έγκλημα που ομολόγησε, όπως γράφει η Daily Mail. Έχασε επαφή με την οικογένειά του το 1998. Στα 44 χρόνια του εγκλεισμού του ο κόσμος έξω άλλαζε.
Κοιτάζοντας πίσω, διατηρεί όμορφες αναμνήσεις από τους αγαπημένους του. Θυμάται τις δίδυμες ανιψιές του- αγαπούσε πολύ τα παιδιά.
«Μου λείπει πολύ η οικογένειά μου», λέει.
Το περασμένο καλοκαίρι που αποφυλακίστηκε, η φυλακή του έδωσε την ταυτότητά του, 40 δολάρια και δύο εισιτήρια λεωφορείου.
Ο ίδιος περιγράφει πως ήταν «βασικά μόνος» αλλά ευτυχώς βρήκε τη Fortune Society, μια μη κερδοσκοπική οργάνωση στο Χάρλεμ που προσφέρει στέγη και άλλες υπηρεσίες σε πρώην κρατούμενους. Εκεί περνά τις νύχτες του ενώ την ημέρα πηγαίνει στη λειτουργία, κάνει διαλογισμό και τάι τσι.
«Η φυλακή με επηρέασε πολύ», λέει, «η επανένταξή μου ήταν κάπως δύσκολη στην αρχή γιατί τα πράγματα είχαν αλλάξει».
Όταν βγήκε από τη φυλακή και πήρε τον υπόγειο για την Times Square έπαθε… πολιτισμικό σοκ. Προσπάθησε να χρησιμοποιήσει δημόσιο τηλέφωνο αλλά διαπίστωσε πως το κόστος για ένα 4λεπτο τηλεφώνημα είχε ανέβει από τα 25 σεντς στο δολάριο. Μετά συνειδητοποίησε πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν χρησιμοποιούσαν καν τέτοια τηλέφωνα.
«Παρατήρησα πως οι άνθρωποι έμοιαζαν να μιλούν μόνοι τους, μετά πρόσεξα πως είχαν κάτι στα αυτιά τους», εξηγεί. «Σκέφτηκα πως ήταν όλοι κάτι σαν πράκτορες της CIA. Μόνο αυτό μπορούσα να σκεφτώ για κάποιον που κυκλοφορεί με σύρματα στα αυτιά του».
Του έκανε επίσης μεγάλη εντύπωση πως οι άνθρωποι ήταν τόσο βυθισμένη στην τεχνολογία που δεν κοιτούσαν γύρω τους. «Κάποιοι δεν κοιτούν ούτε πού πάνε. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω πώς το κάνουν αυτό, να περπατούν και να μιλούν ταυτόχρονα στο τηλέφωνο χωρίς να κοιτούν πού πηγαίνουν».
Αυτά όμως που γέμισαν τον Otis απορία ήταν τα μικρά καθημερινά πράγματα.
«Τρώω διαφορετικά, βλέπω όλα αυτά τα τρελά πράγματα που υπάρχουν και τα δοκιμάζω», λέει περπατώντας μέσα στο σούπερ μάρκετ και δείχνοντας όλα τα σνακ και τα εδέσματα.
Παρότι έχασε πολλά χρόνια ελευθερίας, δεν έχει μέσα του πικρία. Απολαμβάνει όσο μπορεί τη ζωή, ακούει τους ανθρώπους να μιλούν στο λεωφορείο και παρατηρεί τους περαστικούς γύρω του.
«Συνήθισα να είμαι μόνος μου, το να είμαι μέσα στην κοινωνία είναι ωραίο συναίσθημα», εξηγεί.
Κάνει ό,τι μπορεί για να αξιοποιήσει στο έπακρο τη ζωή του και έχει βάλει στόχο να ανοίξει ξενώνα για γυναίκες- αν και δεν έχει τους πόρους.
«Πρέπει να αφήνεις πράγματα πίσω σου, το να κρατάς το θυμό το μόνο που θα κάνει είναι να μπλοκάρει την εξέλιξή σου», λέει. «Δεν νιώθω πως η κοινωνία μου χρωστά τίποτα, όλα γίνονται για κάποιο λόγο, έτσι πιστεύω. Έτσι αποφασίσω να διαχειριστώ το μέλλον αντί για το παρελθόν. Προσπαθώ να μην γυρίζω πίσω. Κι έτσι επιβιώνω».
