Της Στεύης Τσούτση.
«Γαλήνη σαν της Κυριακής που λείπουνε όλοι,
σ’ ένα δωμάτιο που του αφαίρεσα τα αισθήματα».
Αισθήματα που αποδιώχνω κι αυτά γυρίζουν δυνατότερα.
Αισθήματα μιας ζωής που σημαδεύτηκε από στίχους, εικόνες, συνειρμούς. Ζωής που κάθε της στιγμιότυπο, καλό ή κακό, είχε για λεζάντα κι ένα του στίχο. Πάντα επίκαιρο, πάντα με ένα ανεξήγητης έκφρασης μειδίαμα που έλεγε: «Εγώ στα είχα πει…»
Το πιο εύκολο θα ήταν να σας παραθέσω μια φτηνή απομίμηση άλλων κειμένων, μια μικρή βιογραφία του λατρεμένου Οδυσσέα Ελύτη, που στις 2 Νοεμβρίου 1911 ήρθε στη ζωή.
Κάνοντας όμως κάτι τέτοιο, θα πρόδιδα τις ατέλειωτες ώρες που πολλοί περάσαμε συντροφιά με τα γραπτά του, τα συναισθήματα που μας γέννησε και κυρίως το πόσο μας σημάδεψε η «γνωριμία» του.
«Στην αρχή το φώς και η ώρα η πρώτη, που τα χείλη ακόμη στον πηλό, δοκιμάζουν τα πράγματα του κόσμου».
…………………………………………………………………………………
«Μέρα τη μέρα ζω – που ξέρεις αύριο τι ξημερώνει.
Το ‘να μου χέρι τσαλακώνει τα λεφτά και τ’ άλλο μου τα ισιώνει
Βλέπεις χρειάζονται όπλα να μιλάν στα χρόνια μας τα χαώδη
και να ‘μαστε και σύμφωνοι με τα λεγόμενα «εθνικά ιδεώδη».
Τι με κοιτάς εσύ γραφιά που δεν εντύθηκες ποτέ στρατιώτης
η τέχνη του να βγάζεις χρήματα είναι κι αυτή μία πολεμική ιδιότης
Δεν πα’ να ξενυχτάς- να γράφεις χιλιάδες πικρούς στίχους
ή να γεμίζεις με συνθήματα επαναστατικά τους τοίχους
Οι άλλοι πάντα θα σε βλέπουν σαν έναν διανοούμενο
και μόνο εγώ που σ’ αγαπώ: στα όνειρά μου μέσα έναν κρατούμενο».
……………………………………………………………………………………
«Ανοίγω το στόμα μου κι αναγαλλιάζει το πέλαγος
και παίρνει τα λόγια μου στις σκοτεινές του τις σπηλιές
και στις φώκιες τις μικρές τα ψιθυρίζει
τις νύχτες που κλαιν των ανθρώπων τα βάσανα.
Χαράζω τις φλέβες μου και κοκκινίζουν τα όνειρα
και τσέρκουλα γίνονται στις γειτονιές των παιδιών
και σεντόνια στις κοπέλες που αγρυπνούνε
κρυφά για ν’ ακούν των ερώτων τα θαύματα».
Ο νομπελίστας ποιητής, αποτέλεσε «πνευματικό πατέρα» για πολλούς. Ήταν ο δικός μας Ελύτης, που
ταξιδέψαμε μαζί του «σε καταγάλανα νερά κι απόκρημνους βράχους»…
μας έμαθε «πως την αλήθεια τη “φτιάχνει” κανείς όπως και το ψέμα»…
μας έμαθε να κάνουμε «άλμα γρηγορότερο από τη φθορά» και να προσπαθούμε να στηρίξουμε το ένα πόδι έξω από τη γη, ώστε να μπορέσουμε να σταθούμε στέρεα σ’ αυτή…
Μας έκανε να προσπαθούμε να δώσουμε στην αστραπή διάρκεια, να πετάμε ψηλά κι από κει να μοιράζουμε απλόχερα την ψυχή μας…
Κι ύστερα πώς να ξεχάσει κανείς το «Μονόγραμμα» που μας κληροδότησε; Κοινότυπο θα μου πείτε, πολυφορεμένο πλέον μα κι απόλυτα μοναδικό. Είναι ένας ύμνος γεμάτος νεανικότητα και πάθος, που κατορθώνει ν’ αποδώσει ακόμη και τις πιο λεπτές εκφάνσεις του ερωτικού συναισθήματος. Άμεσο, συγκινητικό και βαθιά τρυφερό, μας προκαλεί με τις αδιάκοπες ικεσίες του να «ακούσουμε» , διακηρύσσοντας μιαν αγάπη με ακατέλυτο ρυθμό, ακατανίκητη σαν τη μουσική και παντοτινή. Μια μουσική που την αποδιώχνεις κι αυτή γυρίζει δυνατότερη.
«Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα…»
διαφορετικό