Ο σύντροφός μου έχει δική του επιχείρηση. Εγώ είμαι νοσηλεύτρια. Σταμάτησα να εργάζομαι γιατί όπως έλεγε είχαμε δική μας δουλειά και τι πήγαινα να κάνω στους ξένους να κουράζομαι;
Και έτσι ξεκίνησα. Αρχικά δεν το έβλεπα αλλά δυστυχώς και η πεθερά μου βοηθούσε και την είχα όλη μέρα στο κεφάλι μου.
Με τον τρόπο της μου έβαζε τσίτες και τσακωνόμασταν συχνά. Είχε και έχει την ιδιότητα πλύσης εγκεφάλου. Όσο περνούσε ο καιρός είχα χάσει τη διάθεση και το γέλιο μου. Με κούραζε και με πίεζε αυτή η συμπεριφορά. Έκλαιγα συνέχεια ακόμα και με το παραμικρό.
Έτσι τυχαία έκανα τα χαρτιά μου για θέσεις που άνοιγαν σε νοσοκομείο. Και με πήραν! Τι χαρά ήταν αυτή που με βρήκε, λέω!
Το ανακοινώνω στο σύντροφο… Μου ‘κανε τη ζωή μαύρη με τις τύψεις και τις ενοχές που με έκανε να νιώσω. Δεν ήθελε να πάω. Εγώ όμως πήγα, έκατσα 2 χρόνια όσο έλεγε η σύμβασή μου. Με ανανέωσαν άλλον έναν χρόνο. Δεν ήθελε να συνεχίσω και πάλι. Ποτέ δεν με ρώτησε στα 2 χρόνια αν είμαι καλά, αν είμαι κουρασμένη. Και ταυτόχρονα βοηθούσα και στην επιχείρησή του. Πουθενά ένα ευχαριστώ. Το μόνο που έλεγε ήταν: «Εγώ δουλεύω για μας και συ τρέχεις να μη χάσεις το νοσοκομείο». Εγώ τη δουλειά αυτή τη λατρεύω ωστόσο.
Μην φλυαρώ. Προχθές με τόνο υψηλό και πάρα πολλά νεύρα μου λέει: «Πολύ αέρα πήρες. Ή τη δουλειά σου ή εμένα, διάλεξε». Του είπα οκ θα την αφήσω επειδή στεναχωριόταν και αυτός που δεν τον βοηθούσα. Αλλά… κάνω το σωστό;
Δεν θέλω να το μετανιώσω… Είμαι σε αδιέξοδο. Σας παρακαλώ πολύ πείτε μου. Θα τρελαθώ. Δεν θα αντέξω πάλι τα ίδια με την πεθερά μου. Χώνεται παντού.
Λίζα