γράφουν οι:
Δημήτρης Θωμάκος, Καθηγητής Εφαρμοσμένης Οικονομετρίας, Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου
Γρηγόριος Σιουρούνης ,Επίκουρος Καθηγητής Οικονομικής Θεωρίας και Πολιτικής, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Ένα από τα μεγάλα ερωτηματικά της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα είναι η αντιμετώπιση και οι προτάσεις της φορολογικής πολιτικής. Αν και πάρα πολλά έχουν γραφτεί για την φοροδιαφυγή και το πολύπλοκο σύστημα φορολόγησης, πολύ λίγα έχουν γραφτεί, λεχθεί ή προταθεί στα πλαίσια των συζητήσεων για την Ελλάδα στην Ε.Ε. σχετικά με το πως μπορούμε να αποκαταστήσουμε μια ουσιαστικά αναπτυξιακή φορολογική πολιτική για την Ελλάδα.
Ειδικότερα, και με το βλέμμα στην αποπληρωμή του χρέους της χώρας, νέοι φόροι και νέα εισπρακτικά μέτρα προτάθηκαν από τους εταίρους μας στην Ε.Ε. σε μία οικονομία που έχει πάλι μπει σε τροχιά ύφεσης. Που μας φέρνει στην ερώτηση του τίτλου: ποιος φοβάται την ανάπτυξη της Ελλάδας;
Δεν έχει κανένα, θεωρητικό και πρακτικό νόημα, να περιμένουμε ότι η αποπληρωμή του χρέους θα μπορέσει γίνει με την υπάρχουσα παραγωγική δομή της οικονομίας μας, με την έμφασή της στον τουρισμό και σε εξαγωγές χαμηλής προστιθέμενης αξίας, και με το ανθρώπινο κεφάλαιο της χώρας μας να φεύγει μαζικά σε αναζήτηση καλύτερης τύχης στο εξωτερικό και με φορολογικό σύστημα που δεν είναι ανταγωνιστικό για την προσέλκυση επενδύσεων.
Αναρωτιόμαστε αν όσοι ασχολούνται με την δημοσιονομική μας πολιτική, ειδικά σε επίπεδο Ε.Ε., καταλαβαίνουν την έννοια της ελαστικότητας ή την διάρθρωση των κατάλληλων κινήτρων που πρέπει να δίνουμε σε καταναλωτές και επιχειρήσεις.
Αναρωτιόμαστε, και δεν καταλαβαίνουμε γιατί, οι προτάσεις που γίνονται αφορούν μόνο την πλευρά των ιδιωτικοποιήσεων (που αναμφίβολα χρειάζονται, αλλά με ποιον τρόπο και πότε;), μόνο την αύξηση των φόρων σε ένα κλίμα ύφεσης και ανασφάλειας και αυτήν την εμμονή με τους παραδοσιακούς οικονομικούς κλάδους που «ταιριάζουν» στην Ελλάδα.
Γιατί κανείς δεν προτείνει πολιτικές και κίνητρα για την δημιουργία νέων εγχώριων επενδύσεων μεγάλης κλίμακας, νέων άμεσων ξένων επενδύσεων, αναδιάρθρωση των φορολογικών συντελεστών προς τα κάτω και έμφαση σε νέες τεχνολογίες και παιδεία που θα μπορούν να αξιοποιήσουν κατάλληλα το μεγάλο ανθρώπινο κεφάλαιο της χώρας μας;
Μήπως δεν είναι δυνατόν ότι μπορούμε να εισπράξουμε περισσότερα φορολογικά έσοδα, για την αποπληρωμή του χρέους, αν μας «επιτραπεί» επιτέλους να προωθήσουμε την οικονομική ανάπτυξη στην χώρα μας;
Μήπως δεν ζητούν όλοι, καταναλωτές και επιχειρήσεις, ένα σταθερό και ανταγωνιστικό φορολογικό σύστημα που θα δίνει τα κατάλληλα κίνητρα σε εγχώριες και ξένες επιχειρήσεις να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας στην Ελλάδα; Γιατί πιστεύουμε ότι δεν θα έρθουν να επενδύσουν στην Ελλάδα όλοι, κάνοντας την δική μας και την δική τους ζωή ευκολότερη, αν έχουμε ένα δίκαιο και αναπτυξιακό φορολογικό σύστημα που δεν τιμωρεί, που δεν αποσκοπεί στην εξόντωση της επιχείρησης, στην υπερφορολόγηση του καταναλωτή και στην δημιουργία φοροδιαφυγής;
Μήπως όμως η εφαρμογή τέτοιου είδους αναπτυξιακών πολιτικών σημαίνει ότι οι δυνατοί «συμπαίκτες» μας θα πάρουν ένα μικρότερο κομμάτι της οικονομικής πίτας; Γιατί μένουμε με την εντύπωση ότι οι Ευρωπαίοι συνάδελφοί μας ενδιαφέρονται μόνο για την μετατροπή των, πλούσιων σε φυσικό και ανθρώπινο κεφάλαιο, κρατικών επιχειρήσεων σε ιδιωτικά μονοπώλια που θα πουληθούν στο εξωτερικό; Μήπως δεν γνωρίζουν ότι χρειαζόμαστε μια διάρθρωση της αγοράς που να επιτρέπει την υγιή ανάπτυξη μέσω ανταγωνισμού και ότι αυτή δεν βελτιώνεται όταν μετατρέπεις ένα κρατικό μονοπώλιο σε ένα ιδιωτικό;
Μήπως δεν γνωρίζουν ότι το άριστο αποτέλεσμα μιας οικονομικής πολιτικής είναι αυτό που βελτιώνει την θέση όλων αυξάνοντας ταυτόχρονα την πίτα και όχι απλά μοιράζοντας την (μισοφαγωμένη ήδη) υπάρχουσα πίτα σε εγχώρια ή ξένα συμφέροντα; Κανένα σχόλιο για το πως διαμορφώνονται οι φόροι ανάμεσα στις παραγωγικές ομάδες του πληθυσμού, κανένα σχόλιο για την προφανή αντιαναπτυξιακή αύξηση των έμμεσων φόρων σε μια οικονομία που παλεύει να σταθεί όρθια;
Σε ποιο εγχειρίδιο μήπως είδαν γραμμένο ότι το κοινωνικό κράτος χρειάζεται φόρο εισοδήματος 40% (γιατί όχι 20%;), ΦΠΑ 23% και φόρο επιχειρήσεων 29%; Με βάση ποια μελέτη προτείνονται φοροεισπρακτικά μέτρακαι όχι αναπτυξιακά; Προφανώς και έχουμε (τεράστιο) πρόβλημα με τηνφοροδιαφυγή και το ξέρουν όλοι αλλά πάμε τώρα (στην ύφεση) να πολεμήσουμε την φωτιά ρίχνοντας της βενζίνη;
Χωρίς ανάπτυξη δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι οι Έλληνες θα πληρώσουν (επιτέλους) τους (δίκαιους όμως) φόρους που τους αναλογούν, στο κράτος και στους πιστωτές μας. Έχουμε μείνει με την εντύπωση ότι οι Ευρωπαίοι φίλοι μας έχουν βάλει την Ελλάδα στην αποκλειστική θέση του «τουριστικού παραδείσου» (που προφανώς είναι) παραβλέποντας ότι έχουμε το καλύτερο οικόπεδο στην Ευρωπαϊκή γειτονιά, ότι προσφέρουμε συστημική σταθερότητα στην περιοχή και ότι οι απόφοιτοι των πανεπιστημίων μας γίνονται δεκτοί και διαπρέπουν σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο.
Πραγματικά αναμένουμε τους Ευρωπαίους αλλά και όλους τους άλλους εταίρους μας σε όλο τον κόσμο να υποστηρίξουν ενεργητικά, όχι μόνο την απαραίτητη δημοσιονομική εξυγίανση, αλλά το κάλεσμά μας για οριζόντια χαμηλότερους φόρους για την Ελλάδα. Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα νέο, δίκαιο, φορολογικό σύστημα φτιαχμένο από την αρχή με χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές, για να είναι ελκυστικό για νέες επενδύσεις αλλά και για αύξηση της εγχώριας ζήτησης γενικότερα, ένα σύστημα αναπτυξιακό και όχι υφεσιακό, που να δημιουργεί και όχι να καταστρέφει θέσεις εργασίας.
Ένα φορολογικό σύστημα με χαμηλότερους και όχι υψηλότερους έμμεσους φόρους, που πλήττουν περισσότερο τους αδύνατους οικονομικά. Ένα φορολογικό σύστημα που έχει νόημα να υποστηρίξουν όλες οι παραγωγικές τάξεις, όχι ένα ασύμμετρο σύστημα που ευνοεί την μία έναντι της άλλης (γιατί τελικά είμαστε όλοι καταναλωτές που με την ζήτησή μας στηρίζουμε τις θέσεις εργασίας που δημιουργούν οι επιχειρήσεις).
Σε ένα παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον, που λειτουργεί μέσα από το συγκριτικό πλεονέκτημα χωρών και ατόμων, και η Ελλάδα, και οι Έλληνες χρειάζονται έναν μηχανισμό και ένα τρόπο για να δημιουργήσουν ανάπτυξη και εθνικό πλούτο. Διαφορετικά δυσκολευόμαστε ιδιαίτερα να πιστέψουμε πως χωρίς κανόνες ανάπτυξης, με μια υφεσιακή οικονομία, με πληθυσμό που γερνά γρηγορότερα από ότι ανανεώνεται, με πάνω από 25% ανεργία και με τα καλύτερα μυαλά να φεύγουν τροχάδην για το εξωτερικό, θα μπορέσουμε ποτέ να πληρώσουμε τις υποχρεώσεις του χρέους μας.
Ας βάλουμε λοιπόν τέλος στην συζήτηση για το χρέος της Ελλάδας και τα προβλήματα της οικονομίας της: αφήστε μας να αναπτυχθούμε, αφήστε μας να παράγουμε. Εκτός και αν κάποιοι όντως φοβούνται την Ελληνική ανάπτυξη.
Πηγή: Huffington Post