Αρχικά το ζευγάρι σχεδίαζε να τον αφήσει να μείνει μέχρι την επόμενη μέρα των Χριστουγέννων, αλλά όταν έφτασε η μέρα, δεν μπόρεσαν να τον διώξουν
Ένα χριστουγεννιάτικο δείπνο έγινε η αρχή ενός δεσμού ζωής ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια οικογένεια από το Κάρντιφ της Βρετανίας, που έμελλε να κρατήσει 45 ολόκληρα χρόνια.
Ο Ρόνι είχε αυτισμό και έμεινε άστεγος αφού τον έδιωξαν από κέντρο φροντίδας σε ηλικία 15 ετών, πηγή: BBC
Στις 23 Δεκεμβρίου 1975, ο Ρομπ Πάρσονς και η σύζυγός του, Νταϊάν, ετοίμαζαν το σπίτι τους για τις γιορτές, όταν ένα απρόσμενο χτύπημα στην πόρτα διέκοψε τις προετοιμασίες.
Στο κατώφλι στεκόταν ένας άνδρας κρατώντας μια σακούλα σκουπιδιών με τα λιγοστά υπάρχοντά του και, στο άλλο χέρι, ένα κατεψυγμένο κοτόπουλο.
Ο Ρομπ κοίταξε προσεκτικά το πρόσωπό του και τον αναγνώρισε αμυδρά: ήταν ο Ρόνι Λόκγουντ, ένας γνώριμος από το Κατηχητικό που έβλεπε περιστασιακά.
«Είπα ‘Ρόνι, τι γίνεται με το κοτόπουλο;’ Είπε ‘κάποιος μου το έδωσε για τα Χριστούγεννα’. Και μετά είπα δύο λέξεις που άλλαξαν τη ζωή όλων μας. Και δεν είμαι ακριβώς σίγουρος γιατί τα είπα. Είπα να μπει μέσα», θυμάται ο Ρομπ, περιγράφοντας την ιστορία στο BBC.
Αρχικά το ζευγάρι σχεδίαζε να τον αφήσει να μείνει μέχρι την επόμενη μέρα των Χριστουγέννων, αλλά όταν έφτασε η μέρα, δεν μπόρεσαν να τον διώξουν καθώς ήταν αυτιστικός και ζήτησαν βοήθεια από τις αρχές.
Το κέντρο αστέγων τους είπε ότι ο Ρόνι χρειαζόταν μια διεύθυνση για να βρει δουλειά, αλλά «για να βρεις διεύθυνση, χρειάζεσαι δουλειά», είπε ο Ρομπ.
Στη αρχή ο Ρόνι ήταν λίγο αμήχανος με τη συγκατοίκηση. «Αλλά μετά τον γνωρίσαμε και, στην πραγματικότητα, τον αγαπήσαμε», λέει το ζευγάρι που τον βοήθησε στη συνέχεια να βρει δουλειά.
Ο Ρομπ και η Νταϊάν με τον Ρόνι (δεξιά) και τα δύο παιδιά τους, τον Λόιντ και την Κέιτι το 1988, πηγή: BBC
Πολύτιμη η βοήθεια του Ρόνι
Η συμβολή του Ρόνι αποδείχθηκε πολύτιμη, καθώς βοηθούσε στις δουλειές του σπιτιού, ιδιαίτερα την περίοδο που η Νταϊάν αρρώστησε με σύνδρομο χρόνιας κόπωσης, θυμούμενη πως υπήρχαν ημέρες που δεν είχε καν τη δύναμη να σηκωθεί από το κρεβάτι.
«Είχα μια μικρή τρίχρονη κόρη, ο Ρομπ έλειπε για δουλειά», λέει η Νταϊάν. Ο Ρόνι ετοίμαζε τα μπουκάλια γάλακτος για τον γιο τους, τον Λόιντ, βοηθούσε στις δουλειές του σπιτιού και έπαιζε με την κόρη τους, την Κέιτι.
Το ζευγάρι παραδέχεται ότι, παρότι αυτή η συμβίωση είχε τις δυσκολίες της -μεταξύ άλλων και τη 20ετή μάχη του Ρόνι με τον εθισμό στον τζόγο- δεν θα μπορούσαν να φανταστούν τη ζωή τους χωρίς εκείνον.
«Ο Ρόνι εμπλούτισε τη ζωή μας με πολλούς τρόπους. Είχε μεγάλη καρδιά, ο Ρόνι. Ήταν ευγενικός, ήταν αγχωτικός», λένε.
Η Νταϊάν προσθέτει: «Μερικές φορές ήμουν η μητέρα του, μερικές φορές ήμουν η κοινωνική λειτουργός του και μερικές φορές ήμουν η φροντίστριά του… Μας λένε πώς έγινε -45 χρόνια μετά- αλλά η ειλικρινής αλήθεια είναι ότι, κατά κάποιο τρόπο, συνέβη μέρα με τη μέρα. Έφερε πλούτο στη ζωή μας».
Ο Ρόνι έφυγε από τη ζωή το 2020 σε ηλικία 75 ετών μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο και το ζευγάρι λέει ότι τους λείπει τρομερά.