Πήγα για ρεβεγιόν στην πεθερά μου με την αίσθηση ότι θα ζήσουμε μια ζεστή, οικογενειακή βραδιά, όπως τόσες άλλες φορές.
Όμως, από τη στιγμή που μπήκα στο σπίτι, κατάλαβα πως για εκείνη αυτή η μέρα δεν ήταν γιορτή, αλλά ένας μικρός μαραθώνιος. Από το πρωί στο πόδι. Ψώνια, κατσαρόλες, ταψιά, φούρνος που δεν έσβησε ούτε λεπτό, τραπέζια που στρώθηκαν και ξαναστρώθηκαν για να είναι όλα «τέλεια».
Την έβλεπα να τρέχει ασταμάτητα και να λέει «δεν πειράζει, θα τα κάνω εγώ». Κανείς μας δεν είδε πραγματικά την κούραση στα μάτια της, γιατί για εμάς όλα εμφανίστηκαν έτοιμα. Το φαγητό στην ώρα του, το σπίτι καθαρό, τα ποτήρια γεμάτα. Για εμάς ήταν μια βραδιά χαλάρωσης. Για εκείνη, ήταν αποτέλεσμα ημερών προετοιμασίας και μιας ολόκληρης μέρας εξάντλησης.
Καθίσαμε στο τραπέζι, φάγαμε, ήπιαμε, γελάσαμε, είπαμε ιστορίες, αλλάξαμε χρόνο. Κανείς δεν σκέφτηκε τι κόστισε όλο αυτό – όχι μόνο σε χρήματα, αλλά σε κόπο. Τα υλικά, τα ψώνια, το ρεύμα, το νερό, οι ώρες ορθοστασίας, η πίεση να μη λείψει τίποτα από κανέναν. Όλα αυτά συνήθως τα θεωρούμε δεδομένα, ειδικά όταν γίνονται μέσα σε ένα οικογενειακό σπίτι.
Όταν τελείωσε το φαγητό και μας ζήτησε 45 ευρώ το άτομο, στην αρχή ξαφνιάστηκα. Δεν το περίμενα. Για μια στιγμή σκέφτηκα αν έπρεπε να το είχε πει από πριν. Ύστερα όμως, κοίταξα την κουζίνα που την περίμενε. Τα πιάτα στοιβαγμένα, τα ταψιά, τα υπολείμματα, το χάος που θα έπρεπε να μαζέψει όταν όλοι εμείς θα φεύγαμε χορτάτοι και ξεκούραστοι.
Τότε συνειδητοποίησα κάτι πολύ απλό. Δεν μας ζήτησε χρήματα από ιδιοτροπία ή από τσιγκουνιά. Μας ζήτησε μια συμμετοχή. Μια αναγνώριση του κόπου της. Γιατί είχε κουραστεί να κάνει όλη αυτή τη φασαρία μόνη της. Γιατί είχε επωμιστεί τα πάντα, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα στις οικογενειακές γιορτές.
Τελικά, τα έδωσα χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί τα άξιζε. Γιατί τα 45 ευρώ δεν ήταν «λογαριασμός», αλλά ένας τρόπος να πω «το βλέπω, το εκτιμώ». Και γιατί, στο τέλος, κατάλαβα πως το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι τα χρήματα, αλλά το πόσο συχνά ξεχνάμε να αναγνωρίζουμε τον κόπο των ανθρώπων που κάνουν τις γιορτές μας να μοιάζουν τόσο εύκολες και αυτονόητες.