Στην οδό Λυκούργου 3 στην Ομόνοια βρίσκεται τα τελευταία 92 χρόνια ένα γωνιακό μαγαζί με εντυπωσιακές βιτρίνες. Είναι αδύνατον να μη σταθείς για να χαζέψεις. Είναι τα «Παιχνίδια Δαμίγος».
Ξύλινα παιχνίδια, μολυβένια στρατιωτάκια, καρουζέλ, κούκλες ακριβές, κούκλες φτηνές, κούκλες σπάνιες, καρότσια, αυτοκινητάκια, παζλ, παιχνίδια δημιουργικά, παιχνίδια γνώσεων και στρατηγικής, παιχνίδια που ανακαλύπτουν τον κόσμο ή που προτρέπουν τα παιδιά να αγαπήσουν το περιβάλλον, κάθονται στα ράφια του περιμένοντας υπομονετικά μικρούς και μεγάλους να τα κάνουν δικά τους.
Καθώς περιφέρεσαι ανάμεσά τους αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι για λίγο στο παιδικό σου δωμάτιο και παίζεις με αυτά. Κι έτσι γίνεσαι έστω και για λίγο και πάλι παιδί.
Μπαίνουν άνθρωποι για να πάρουν κάτι για το παιδί τους και βλέπουν τα παιχνίδια που έπαιζαν μικροί
Όλα αυτά τα παιχνίδια που αγαπήσαμε, ποθήσαμε, λατρέψαμε, παρατήσαμε αλλά και χαρίσαμε είναι μπροστά στα μάτια σου.
«Το μαγαζί υπάρχει από το 1925. Το είχε ανοίξει ο πατέρας μου. Έκανε εισαγωγές παιχνιδιών και παράλληλα πουλούσε σκελετούς γυαλιών. Έχουμε κυρίως παραδοσιακά παιχνίδια, ξύλινα και πολλά συλλεκτικά που απευθύνονται κυρίως σε μεγάλους» λέει στο newsbeast.gr ο κ. Νίκος Δαμίγος που μαζί με τις δύο κόρες του Μυρτώ και Μαρίνα πολεμούν να τα βγάλουν πέρα μέσα στις δύσκολες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί από την κρίση.
«Είμαστε οικογένεια παιχνιδάδων. Από 5 χρονών ερχόμουν στο μαγαζί. Και οι κόρες το ίδιο κι έχω κι ένα συνεργάτη τον Βασίλη που είναι 40 χρόνια υπάλληλος» συνεχίζει.
Μπαίνουν άνθρωποι για να πάρουν κάτι για το παιδί τους και βλέπουν τα παιχνίδια που έπαιζαν μικροί. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι φορές που έρχονται για να αγοράσουν κάποιο παιχνίδι για τους ίδιους, γιατί τα παιχνίδια του μαγαζιού δεν είναι μόνο για παιδιά.
«Τα παιδιά θέλουν ό,τι βλέπουν στην τηλεόραση. Εμείς δεν έχουμε καθόλου διαφημιζόμενα παιχνίδια. Και όσες φορές επιχειρήσαμε να βάλουμε ο κόσμος μας, οι πελάτες μας δυσανασχέτησαν. “Εμείς δεν ερχόμαστε σε εσάς για να βρίσκουμε τέτοια παιχνίδια” μας είπαν. Για να καταλάβετε παιχνίδια που πουλούν άλλα μαγαζιά κατά χιλιάδες, εγώ δεν μπορούσα να πουλήσω ούτε ένα. Αλλά τα παιδιά βλέπουν τις διαφημίσεις και είναι λογικό να θέλουν αυτά που βλέπουν. Στη συνέχεια επισκέπτονται αυτά τα σούπερ μάρκετ παιχνιδιών μαζί με τους γονείς τους και εκεί τα βρίσκουν».
Η ύπαρξη αυτών των πολυμάγαζων τους έκανε και καλό όπως μας εξηγεί: «Μας έχει κάνει όμως και καλό γιατί έχουμε παιχνίδια που δεν τα βρίσκει εκεί. Εδώ υπάρχει προσωπική εξυπηρέτηση. Είναι πολύ περιορισμένο αριθμητικά κοινό, οι περισσότεροι πάνε στα πολυμάγαζα γιατί το παιδί είδε κάτι στη διαφήμιση και λέει “θέλω αυτό” και έτσι ξεμπερδεύουν κιόλας οι γονείς, δεν σπάνε το κεφάλι τους τι να βρουν».
Πόσο όμως τους έχει επηρεάσει η κρίση: «Η κρίση μας έχει επηρεάσει πολύ και τα τελευταία χρόνια το χρηματοδοτούμε το μαγαζί. Εάν αυτό συνεχιστεί 2-3 χρόνια ακόμα δεν θα αντέξει το μαγαζί» μας εξηγεί ο κ. Νίκος Δαμίγος.
«Το μαγαζί έχει περάσει πολύ καλές εποχές» μας λέει ο κ. Βασίλης Καλογερόπουλος που δουλεύει στο παιχνιδάδικο εδώ και πολλά χόνια. Με ένα ζεστό χαμόγελο και με μεγάλη δόση νοσταλγίας μας μιλάει για τα ξεχωριστά παιχνίδια που θα βρεις μόνο εκεί. Τα αγαπάει αυτά τα παιχνίδια, τα «πονάει». Τα πιάνει στα χέρια του και σου εξηγεί με κάθε λεπτομέρεια πώς παίζονται και τι προσφέρουν στο παιδί.
Σε αυτό το παιχνιδάδικο δεν υπάρχει βαβούρα, δεν υπάρχει κοσμοσυρροή, δεν υπάρχει ουρά στο ταμείο. Μέσα σε ένα κλίμα απόλυτης ηρεμίας, κυκλοφορείς ανάμεσα στα παιχνίδια και τα περιεργάζεσαι ψάχνοντας το καλύτερο.
«Προσέξατε αυτές τις κούκλες στη βιτρίνα;» μας λέει η Μυρτώ. Είναι γερμανικές κούκλες-χελώνες που απευθύνονται μόνο σε συλλέκτες. «Δεν είναι για παιδιά», μας λέει, «γιατί είναι πολύ ακριβές και εύθραυστες, αλλά είναι υπέροχες κούκλες. Είναι φτιαγμένες από ένα υλικό σαν το κέλυφος της χελώνας ενώ κάποιες είναι και αριθμημένες».
Στη συνέχεια, μας δείχνει τα μουσικά κουτιά με μπαλαρίνες και καρουζέλ, τσίγκινα σερβίτσια μινιατούρες ή από ξύλο, κουκλόσπιτα, πλαστικά ζωάκια για νεογέννητα, κάποια επιτραπέζια.
«Με αυτά έπαιζα κι εγώ με την αδερφή μου» μας λέει. Και κάπου εκεί πιάνουμε μία κουβέντα για το πόσο έχουν αλλάξει τα παιχνίδια.
«Όλα χρειάζονται. Και τα ηλεκτρονικά και η Barbie. Αλλά πρέπει να δίνεις και στα παιδιά κι άλλα ερεθίσματα. Να φτιάξει κάτι με τα χέρια, να δημιουργήσει, να ασχοληθεί ο γονιός με το παιδί».
Η νοσταλγία για τα παιδικά μας χρόνια και την παιδική μας ηλικία είναι ένα πολύ έντονο συναίσθημα και δεν μπορεί παρά να περιέχει και τα αγαπημένα μας παιχνίδια. Τα παιχνίδια που παίξαμε αλλά κι αυτά που δεν παίξαμε, τα παιχνίδια που θελήσαμε αλλά ποτέ δεν είχαμε, τα παιχνίδια που ζηλέψαμε και θαυμάσαμε στις βιτρίνες ή στα χέρια κάποιου άλλου παιδιού…
Μετά μεγαλώσαμε, καταχωνιάσαμε τα παιχνίδια σε κούτες, σε ντουλάπες, ή σε κάποιο πατάρι. Άλλοι τα έχουμε ξεχάσει εκεί κι άλλοι τα δώσαμε στα παιδιά μας.
Για λίγο θυμήθηκα πόσο δεν μου άρεσε να αποχωρίζομαι τα παιχνίδια μου, ακόμα κι αν δεν έπαιζα με αυτά.
Με πολλές παιδικές μνήμες αλλά και με μία μελαγχολική επιστροφή στα παιδικά όνειρα, άφησα πίσω μου τα «Παιχνίδια Δαμίγος», αυτό το παιδικό δωμάτιο – όνειρο για μικρά και μεγάλα παιδιά.
