Σαν κάθε Σάββατο, πήγα για ψώνια, γέμισα το σπίτι με τρόφιμα και δεν σκέφτηκα τίποτα το ασυνήθιστο. Η μέρα έμοιαζε συνηθισμένη, ρουτίνα—μέχρι που μια μικρή ανακάλυψη την έκανε αξέχαστη.
Δύο μέρες αργότερα, επιστρέφοντας από τη δουλειά, άνοιξα το ψυγείο για να ετοιμάσω το βραδινό. Τότε παρατήρησα τις ντομάτες που μόλις είχα αγοράσει.
Οι φλούδες τους ήταν γεμάτες μικρά, παράξενα σημάδια που δεν είχα ξαναδεί ποτέ. Για μια στιγμή ανησύχησα. Είχαν χαλάσει; Μήπως ήταν κάποια επικίνδυνη μούχλα;
Περίεργη και λίγο ανήσυχη κοίταξα πιο προσεκτικά.
Μετά από λίγη έρευνα, έμαθα ότι αυτά τα «σημάδια» δεν ήταν καθόλου ένδειξη σήψης, αλλά συχνά αποτέλεσμα τσιμπημάτων εντόμων, συνήθως από σκουλήκια της ντομάτας. Αυτά εισχωρούν στον καρπό και αφήνουν ουλές που εμφανίζονται σαν περίεργα σημάδια στη φλούδα.
Στην αρχή, ήταν ανησυχητικό. Σύντομα όμως κατάλαβα ότι δεν ήταν ένδειξη κακής ποιότητας ή αμέλειας—απλώς μέρος της φυσικής διαδικασίας. Μερικές φορές τα σημάδια αυτά προέρχονται και από ασθένειες του φυτού ή από συγκεκριμένες συνθήκες καλλιέργειας.
Και η αλήθεια; Οι ντομάτες ήταν απολύτως βρώσιμες.
Αυτό που ξεκίνησε σαν μια στιγμή ανησυχίας, μετατράπηκε σε ένα μικρό μάθημα: η φύση σπάνια είναι τέλεια, κι όμως οι ατέλειές της δεν μειώνουν την αξία της. Εκείνες οι «σημαδεμένες» ντομάτες μου θύμισαν ότι η ομορφιά δεν ισούται πάντα με την αξία—καμιά φορά οι μικρές ατέλειες είναι αυτές που κάνουν κάτι αληθινό.