Έχετε ποτέ αναρωτηθεί σε σήριαλ που βλέπετε στην τηλεόραση, πως φαντάστηκαν το σενάριο;
Έχετε δει ταινία και σκεφτήκατε «αν είναι δυνατόν, δεν γίνονται αυτά στην πραγματικότητα»;
Είμαι σίγουρη πως ναι.
Δυστυχώς καμιά φορά η ζωή «γράφει» τα πιο παράξενα και δύσκολα σενάρια.
Το άσχημο βέβαια είναι ότι στα σενάρια της ζωής, δεν αλλάζουν όλα όταν σβήσουν τα φώτα, είναι η πραγματικότητα και αλίμονο αν είσαι εσύ η πρωταγωνίστρια…
Στα 13 μου πέθανε ο πατέρας μου. Μετά από εκεί άρχισε ο Γολγοθάς μου.
Φτωχοί, πολλοί φτωχοί, δύσκολα χρόνια για όλους μας μέσα στο σπίτι.
Δέκα πέντε χρονών παντρεύτηκα, το γειτονόπουλο μου, τον άντρα των ονείρων μου. Εκείνος ήτανε 18 χρονών.
Τρελά ερωτευμένοι και οι δυο, φτωχοί αλλά ερωτευμένοι.
Την επόμενη χρονιά γεννήθηκε η κόρη μας.
Μικροί και οι δυο, έκλαιγε το μωρό, νευρίαζε ο άντρας μου.
Εκείνος δούλευε και εγώ στο σπίτι με το μωρό. Κουραζόταν, ξεσπούσε τα νεύρα και στις δυο μας, το πώς ξεσπούσε δεν χρειάζεται να το γράψω, το καταλαβαίνετε μόνοι σας.
Στα 18 μου, γεννήθηκε ο γιος μας.
Εγώ στο σπίτι με τα παιδιά κι αυτός που;
Στ’ αλήθεια δεν ήξερα.
Χάθηκε η αγάπη; Χάθηκε ο έρωτας; Κουράστηκε; Του έπεσαν βαριές οι ευθύνες;
Έλειπε τα βράδια από το σπίτι… Και όταν γύριζε… ταύρος σε υαλοπωλείο.
Οι ίδιες σκηνές σε τακτική επανάληψη .
Η μάνα μου με όλες της τις δυνάμεις προσπαθούσε να με στηρίξει… αλλά εγώ ένιωθα μόνη, μόνη ερωτευμένη με δυο παιδιά, χωρίς στην ουσία να έχω τον άντρα μου δίπλα.
Ένιωθα μόνη και απελπισμένη 20 χρονών με δυο παιδιά… τι να κάνω; που να πάω; τι να τα ταΐσω;
Γιατί αυτή ήταν η αλήθεια… δεν είχα να τα ταΐσω, να τα ντύσω, να τους πάρω παπούτσια, δεν είχα τίποτα και δεν μπορούσα να κάνω κάτι.
Εγκλωβισμένη στο αδιέξοδο της ζωής μου, που το μεγάλωνε το μυαλό μου.
Σκέφτηκα ότι η μόνη λύση ήταν να πεθάνω, πήρα χάπια έπεσα κάτω και οι φωνές των παιδιών μου ειδοποίησαν την γειτονιά που με πήγε στο νοσοκομείο.
Πλύση στομάχου και πίσω στο σπίτι.
Ήρθαν η μάνα μου και οι συγγενείς, ήρθε και αυτός να μου ζητήσει συγνώμη.
Συγγνώμη που κράτησε μια μέρα.
Ξανά τα ίδια, και εγώ με δυο μωρά στο σπίτι… μια επανάληψη.
Και τα νέα κυκλοφορούσαν γρήγορα.
Άσχημα νέα για νυχτοπερπατήματα…που με πίκραιναν ακόμη πιο πολύ.
Αρρωσταίνει η μάνα και την χάνω.
Χάθηκα και εγώ μαζί με τα παιδιά μου.
Ο άντρας μου αλλού, και εγώ μόνη μου με τα παιδιά σ’ ένα σπίτι που χρωστούσα τα νοίκια, με άδεια ντουλάπια, άδεια κατσαρόλα… ΑΔΕΙΑ ΖΩΗ.
Νέα απόπειρα αυτοκτονίας.
Εκείνος ήρθε… αυτή τη φορά δεν μου μίλησε…δάκρυσε και έφυγε.
Έφυγε για πάντα.
Και εκεί στο νοσοκομείο ήρθε ο αδελφός του να με δει.
Με ρώτησε γιατί το έκανα αυτό κι εγώ του απάντησα την αλήθεια «γιατί δεν είχα να ταΐσω τα παιδιά μου».
Μου είπε «έλα σπίτι μου να μου κάνεις τις δουλειές και να τρώτε με τα παιδιά».
Έπιασα δουλειά στο σπίτι του .
Του μαγείρευα, τρώγαμε και εμείς και του φρόντιζα το σπίτι.
Μου έδωσε λεφτά να πληρώσω τα ενοίκια του σπιτιού μου.
Μου έδωσε λεφτά να πάρω παπούτσια στα παιδιά μου, κυκλοφορούσαν σχεδόν ξυπόλητα.
Σιγά-σιγά βρίσκοντας μέσα από την ηρεμία και τη σιγουριά τις δυνάμεις μου, έπιασα κι άλλες δουλειές συγχρόνως.
Μετά από τέσσερα χρόνια που πέρασαν έτσι, μετακομίσαμε στο σπίτι του.
Μου ζήτησε να τον παντρευτώ.
Δέχθηκα ήμουν 28 χρονών, άρχισα πάλι να κάνω όνειρα.
Θα φανεί σε πολλούς παράξενο αλλά … μέσα σε 13 χρόνια παντρεύτηκα δύο φορές.
Στα 15 μου και στα 28 μου, παντρεύτηκα δυο φορές….. δύο αδέλφια.
Ο πατέρας των παιδιών μου ποτέ δεν ασχολήθηκε μαζί τους, ούτε με χρήματα, ούτε καν να τα δει, να τα πάει μια βόλτα, να τους μιλήσει.
Ήξεραν ότι είναι πατέρας τους επειδή τους το είχα πει εγώ και ο θείος τους.
Είχα σπίτι, άντρα, παιδιά και δούλευα όπου μπορούσα για να βοηθήσω οικονομικά την οικογένεια μας.
Η ζωή προχωρούσε, τα παιδιά μεγάλωναν.
Εγώ εκεί να προλαβαίνω κάθε επιθυμία τους, να προσπαθώ να μην τους λείψει τίποτα, να προσφέρω ακόμα κι αυτά που δεν μπορούσα.
Στα σχολεία τους, στην εφηβεία τους, στους γάμους τους, στις βαπτίσεις των παιδιών τους.
Εγώ εκεί να προσφέρω, να δίνω αγάπη, χρήματα, κάνοντας πολλές δουλειές, κυριολεκτικά μέρα νύχτα στο δρόμο.
Μέσα σ αυτά τα χρόνια διαλύθηκε και ο δεύτερος γάμος μου, νοίκιασα καινούργιο σπίτι μόνη μου, ξεκίνησα από την αρχή.
Θυμάμαι ότι όλη μου τη ζωή, έπεφτα και σηκωνόμουν, πάλευα και όπου μπορούσα δούλευα.
Δουλειά, στεναχώριες, βάσανα, αγώνας επιβίωσης, χρόνια ολόκληρα.
Πολλές χαρές… μα περισσότερες οι δυσκολίες και οι λύπες.
Μικρές οι παρενθέσεις ηρεμίας και ευτυχίας.
Είναι έτσι το πεπρωμένο μου;
Βάζω πάντα σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό μου;
Ίσως …αλλά έτσι ήμουν πάντα.
Έδινα πιο πολλά από ότι έπαιρνα .
Τώρα ζω με την κόρη μου και τα παιδιά της.
Έχω νέο σύντροφο.
Κάθε μέρα από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ παλεύω,προσφέρω …
Δεν ήθελα να λείψει τίποτα στα παιδιά μου…
Τώρα και στα εγγόνια μου.
Απλά καμιά φορά αναρωτιέμαι…
«Όταν γεννήθηκα, τι μέρα ήταν»;
Δήμητρα Α.
Πηγή: alithinesgynaikes.gr