Σε ταχυρομείο της γειτονιάς μου συνέβη προχθές ένα περιστατικό που είχε, δεν είχε μου ανέβασε το αίμα στο κεφάλι. Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει εννοείται…
Η υπάλληλος με είδε ενώ περίμενα τη σειρά μου με το παιδί στην αγκαλιά και μου έδωσε προτεραιότητα…ε, ποιος είδε τις γριές και δεν τις φοβήθηκε!
Τί ότι το έκανα επίτηδες είπαν, “τί φταίω εγώ που γκαστρώθηκε;” είπαν, “αν είναι έτσι να παίρνουμε και εμείς από ένα παιδάκι και να περνάμε πρώτες!”, είπαν. Και τί δεν είπαν!
Δηλαδή δεν το κατάλαβα. Εμείς οι μονογονείς τι πρέπει να κάνουμε; Να κλειδώνουμε τα παιδιά μας στο αυτοκίνητο και να τρέχουμε με την ψυχή στο στόμα; Να πληρώνουμε μπέιμπι σίτερ (αν έρθει για μια ώρα) για να πάμε να κάνοπυμε τη δουλειά μας σε μια δημόσια υπηρεσία; Όλες αυτές που κράζουν, με ρώτησαν πώς τα βγάζω πέρα; Εκείνες κόρες δεν έχουν; Εγγόνια δεν έχουν, σε άλλο πλανήτη ζουν;
Για ηρεμήστε λίγο και συνέλθετε. Και εσείς παιδιά υπήρξατε κάποτε ή έχετε δικά σας παιδιά και εγγόνια. Θα σας άρεσε να σας φέρονται έτσι; Μεγαλώνουμε μόνες τα παιδιά μας και κάποιες δουλειές πρέπει να γίνουν. Που θα τα αφήσουμε;
Μία εξοργισμένη μόνη μαμά