Έλληνας γιατρός: Χάρη στην καινοτόμα μέθοδο, ενός Έλληνα γιατρού, γυναίκες με εμμηνόπαυση, μπορούν πλέον να γίνουν μητέρες. Ο Δρ. Κώστας Σφακιανούδης, χάρισε στην χώρα μας, μία ακόμα διεθνή πρωτιά με την πρωτοποριακή ανακάλυψη του.
Η τεχνική του χειρούργου – γυναικολόγου Δρ. Κώστα Σφακιανούδη, εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το 2015. Η μέθοδος στηρίζεται στην έγχυση κατάλληλα επεξεργασμένων αιμοπεταλίων του ασθενούς σε «κουρασμένες» ωοθήκες. Το αποτέλεσμα είναι, γυναίκες σε εμμηνόπαυση ή οι μεταεμμηνοπαυσιακές, να παράγουν ξανά δικά τους ωάρια. Το έναυσμα για την ανάπτυξη της μεθόδου του, ήταν μια ασθενής 45 ετών που είχε μπει στην εμμηνόπαυση από τριετίας.
«Μου ζητούσε επίμονα να κάνω ό,τι περνά από το μυαλό μου, ώστε να προσπαθήσω να αναζωογονήσω τις ωοθήκες της. Έξι μήνες έπειτα από την εφαρμογή της μεθόδου, η ασθενής μου έκανε όντως ωορρηξία» δηλώνει ο Δρ. Σφακιανούδης.
Το επίτευγμα ενός Έλληνα γιατρού που χαρίζει στις γυναίκες το αγαθό της μητρότητας.
Πάνω από 1000 γυναίκες έχουν υποβληθεί έκτοτε στη συγκεκριμένη διαδικασία. «Η πλειονότητά τους ενδιαφέρεται για την ευεργετική επίδραση της τεχνικής στην παράταση της περιόδου και στη διατήρηση της εμμηνορρυσίας και λιγότερο στη διατήρηση της αναπαραγωγικής της δυνατότητας». Βάσει δεδομένων, ως τώρα, έχουν γεννηθεί 40 παιδιά παγκοσμίως χάρη στη μέθοδο, με τον αριθμό τους να αυξάνεται συνεχώς.
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, ο δρ Κώστας Σφακιανούδης, όταν ήρθε στον κόσμο το πρώτο παιδί με την τεχνική γονιμότητας του. «Αισθάνθηκα απίθανη ικανοποίηση και σεβασμό απέναντι σε ένα πραγματικό θαύμα. Ένοιωσα λαχτάρα, να το δω να ολοκληρώνεται και ταυτόχρονα αγωνία μην πάει κάτι στραβά». Σε συνδυασμό με την κατάψυξη ωαρίων, η μέθοδος του Έλληνα γιατρού μπορεί να επεκτείνει την αναπαραγωγική ηλικία των γυναικών. «Η κρυοσυντήρηση ωαρίων έχει τον πρώτο λόγο στη διατήρηση της γονιμότητας, αλλά και η χρήση του πλάσματος μπορεί να έχει επικουρικό ρόλο».
Ο Θάνος είναι ο μικρότερος σε ηλικία, σίγουρα όμως ο μεγαλύτερος σε δύναμη ήρωας του Mylittlestories, ένας πραγματικός μαχητής της ζωής, «ένα παιδί που σε μια νύχτα έγινε άντρας», όπως χαρακτηριστικά είπε η μητέρα του.
Πριν ξεκινήσω την ιστορία του, θέλω να μοιραστώ μαζί σας του λόγους που κάνουν δύο γονείς, την Χριστίνα και τον Πάνο να μιλήσουν ανοιχτά για το μέχρι πρότινος άρρωστο παιδί τους, για όσα πέρασαν και ξεπέρασαν τον 1,5 χρόνο της νοσηλείας του. Λόγοι που με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη και δεν είναι άλλοι από τη διάθεση μας να ενημερώσουμε, να βοηθήσουμε όσες οικογένειες, αντιμετωπίζουν το ίδιο ή παρόμοιο πρόβλημα, να αισθανθούν πως δεν είναι μόνοι τους εκεί έξω.
Είναι επίσης η επιθυμία της Χριστίνας να μάθουν οι άλλοι γονείς πως:
«Ο παιδικός καρκίνος δεν έχει καμία σχέση με των ενηλίκων. Ένα παιδί ακόμα και αν είναι φουλ γεμάτο έχει πάρα πολλές πιθανότητες να καθαρίσει και να είναι καλά για μια ζωή, 3 στα 4 παιδιά γίνονται εντελώς καλά.»
Ο Θάνος ήταν 14 μηνών, όταν αρχές Μαρτίου του 2020 διαγνώστηκε με καρκίνο. Ένας φαινομενικά αθώος πυρετός θορύβησε την παιδίατρο και προέτρεψε τους γονείς του να επισκεφθούν το Διαβαλκανικό Νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη για περαιτέρω εξετάσεις.
«Μέσα σε 1,5 μέρα μας είπαν ότι το παιδί έχει έναν όγκο 14εκ. στο αριστερό επινεφρίδιο. Σοκ. Άνοιξε η γη κάτω από τα πόδια μας. Άρχισαν να μας χτυπάνε την πλάτη και να μας λένε ότι η επιστήμη προχώρησε, μπορεί να είστε τυχεροί και άλλα τέτοια, με λίγα λόγια μας έδιναν το μήνυμα πως οι ελπίδες δεν είναι με το μέρος μας.»
Η διάγνωση ήταν νευροβλάστωμα, μια πάθηση που εμφανίζεται κυρίως σε ηλικίες κάτω των 5 ετών, μια πάθηση που δεν έχει κανένα σύμπτωμα και όταν φτάσει η στιγμή να γίνει διάγνωση έχει κάνει ήδη πολλές μεταστάσεις. Ο Θάνος έπρεπε να μεταφερθεί στην Αθήνα για πιο εξειδικευμένες εξετάσεις. Δυστυχώς οι συγκυρίες δεν ήταν καλές αφού είχε μόλις επιβληθεί το πρώτο lockdown λόγω Covid 19 στην Ελλάδα. Να σημειωθεί πως όταν έγινε η διάγνωση η Χριστίνα, η μητέρα του Θάνου ήταν έγκυος ξανά, αυτή τη φορά σε δίδυμα.
«Κάτω δεν μας δεχότανε γιατί το μωρό είχε πυρετό, έπρεπε να κάνει τεστ αλλά τεστ δεν υπήρχαν ακόμα. Ο Θάνος έκανε το πρώτο τεστ που έγινε στο Διαβαλκανικό, το φέρανε ειδικά για αυτόν, δεν ήξεραν καν πόσο να το χρεώσουν.»
Στη συνέχεια ο μικρός Θάνος πήγε στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Ιατρικό κέντρο Αθηνών, όπου του έγιναν όλες οι απαραίτητες εξετάσεις. Για καλή του τύχη δεν είχε μεταστάσεις και έτσι μπορούσε να προχωρήσει στην αφαίρεση του όγκου. Ένα χειρουργείο 6,5 ωρών, ευτυχώς με καλή έκβαση. Από εκεί, ο μόλις 15 μηνών, ασθενής μεταφέρθηκε στο παιδοογκολογικό Ελπίδα για σύντομο χρονικό διάστημα και έπειτα στο παιδοογκολογικό του νοσοκομείου Μητέρα όπου πέρασε τους επόμενους 18 μήνες της ζωή του, έχοντας στο πλευρό του εκτός από τους γονείς του και την εξαιρετική, σύμφωνα με τους γονείς, γιατρό του Κοσμίδη-Βασιλάτου Ελένη.
«Είχαμε κάνει το λάθος να διαβάσουμε διάφορα στο ιντερνέτ και πιστεύαμε ότι θα κάνουμε το χειρουργείο, ε θα κάνουμε και κάποιες θεραπείες και θα φύγουμε, δεν περιμέναμε ότι θα είναι τόσο μεγάλο το πρωτόκολλο. »
Αφού έγινε η αφαίρεση του όγκου οι γονείς ενημερώθηκαν για το σύνολο των θεραπειών που έπρεπε να υποβληθεί ο Θάνος : χημειοθεραπείες, μεταμόσχευση μυελού των οστών, ακτινοβολίες και τέλος ανοσοθεραπεία. Έφυγαν από τη Νάουσα 11 Μαρτίου του 2020 και επέστρεψαν τον Ιούλιο του 2021.
«Η πρώτη σκέψη κάθε γονιού όταν αντιμετωπίζει τέτοιο πρόβλημα είναι να πάρω το παιδί μου να πάω στο εξωτερικό, ωστόσο τα πρωτόκολλα που τρέχουν στην Ελλάδα είναι ίδια με όλου του ανεπτυγμένου κόσμου και το παιδί στην Ελλάδα με το παιδί στη Γερμανία και το παιδί στην Νέα Υόρκη κάνει τις ίδιες θεραπείες. Πρόσφατα η Φλόγα αγόρασε, με χιλιάδες ευρώ, τα νέα πρωτόκολλα, ώστε το παιδί στην Ελλάδα να έχει εξειδικευμένη θεραπεία ανάλογη των γονιδίων του όγκου που έχει και να μην παίρνει απλά τη βασική τοξική θεραπεία ανάλογα με την ασθένειά του. Ο συγκεκριμένος σύλλογος προσφέρει επίσης μια πλήρη υποστήριξη σε οικογένειες που τα παιδιά τους νοσούν από καρκίνο, εκεί το λένε νεοπλασματικές ασθένειες ακούγεται καλύτερα, παρέχει σπίτι, θέρμανση, αμάξι, το σούπερ του μήνα και ότι άλλο χρειάζεται μια οικογένεια σε λογικά πάντα πλαίσια. Σου επιτρέπει με λίγα λόγια η Φλόγα να πας εκεί και να μην έχεις να σκεφτείς τίποτα άλλο πέρα από το παιδί σου.
Ο Θάνος
Ο Θάνος όπως και τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του, δεν είχε την αίσθηση του φόβου, δεν είχε άγχος. Ήταν τόσο μικρός που δεν είχε άλλη ζωή πριν ώστε να νιώθει ότι κάτι άφησε πίσω, δημιούργησε εκεί τη ζωή του και το θεώρησε φυσιολογικό. Όταν πηγαίναμε στο νοσοκομείο χαιρόταν έπαιζε με τους γιατρούς, με τα αλλά παιδιά, τις νοσηλεύτριες, αντίστοιχα το ίδιο συνέβαινε και στη Φλόγα. Μπορεί τη μια στιγμή να έκανε εμετό και την άλλη στιγμή συνέχιζε να τρώει. Ήταν απλά φυσιολογικό για εκείνον.
Δύσκολη δοκιμασία για όλους μας, αλλά κυρίως για το μικρό ήταν η μεταμόσχευση μυελού των οστών. Ήταν για 38 μέρες, πλήρως ανοσοκατεσταλμένος , σε μια κούνια και δεν επιτρεπόταν ούτε το πόδι του να πατήσει κάτω για να μην κολλήσει κάποιο μικρόβιο. Το παιδί ήταν μηδενισμένο, δεν μπορούσαμε, δεν μας επέτρεπαν να τον πάρουμε αγκαλιά. Ήμασταν με μάσκα 24 ώρες το 24ωρο. Τα ρούχα που του αλλάζαμε έπρεπε να είναι από στεγνωτήριο, σιδερωμένα, αποστειρωμένα και σε ειδικά σακουλάκια. Ο Θάνος σταμάτησε να τρώει 17 Αυγούστου, την ημέρα της μεταμόσχευσης και ξαναέβαλε μπουκιά στο στόμα του 18 Ιανουαρίου. Για 6 μήνες έπινε μόνο γάλα, αφού από τις πολλές χημειοθεραπείες είχε αλλοιωθεί η γεύση του και έκανε εμετούς. Ακόμα και σήμερα είναι δύσκολος στο φαγητό. Το καλό είναι ότι ήταν τόσο μικρός που δεν θα έχει μνήμες.
Αφού τελείωσε και το δύσκολο κομμάτι της μεταμόσχευσης, ακολούθησαν οι ανοσοθεραπείες. Αρχικά θεωρήσαμε ότι θα είναι εύκολο. Λάθος. Ήταν πολύ δύσκολα. Ήταν 5 στο σύνολο και κάθε μία διαρκούσε 10 ημέρες..συνεχόμενες..Είναι τόσο βαριές θεραπείες…Το παιδί είχε 4 αυλούς στο χέρι, στην μια έτρεχε συνεχόμενη μορφίνη για να μην πονάει, ενώ σε μια άλλη το φάρμακο το όποιο δεν έπρεπε για κανένα λόγω να σταματήσει για 240 ώρες. όταν χορηγείς μορφίνη σε ένα τόσο μικρό παιδί του προκαλούνται απίστευτα νεύρα τη στιγμή που του ζητάς να είναι ήσυχο έχοντας τόσες φιάλες με υγρά δίπλα του. Ευτυχώς πέρασε και αυτό. Σήμερα ο Θάνος έχει τελειώσει με όλα και είμαστε στο στάδιο των επανελέγχων. Μετά από δική μας έρευνα βρήκαμε ένα πειραματικό πρόγραμμα θεραπειών στην Αμερική που μειώνει σημαντικά τα νούμερα υποτροπής. Πάντα με την σύμφωνη γνώμη των γιατρών ο Θάνος θα ακολουθήσει αυτήν την θεραπεία για τα επόμενα δυο χρόνια. Αυτή τη στιγμή το ποσοστό επιβίωσης του Θάνου είναι 60%. Η συγκεκριμένη θεραπεία υπόσχεται πάνω από 90%
Αυτή τη στιγμή ο Θάνος έχοντας περάσει παραπάνω από τη μισή του ζωή στο νοσοκομείο βρίσκεται πλέον σπίτι του. Μιλάει κανονικά έχει καθαρίσει, είναι πανέξυπνος, έχει μείνει όμως πίσω στα κινητικά του, λόγω του ότι κάθισε πολύ καιρό στο κρεβάτι, είναι κάτι όμως που διορθώνεται. Επίσης επιστρέφοντας στη Νάουσα ο Θάνος άρχισε να ζηλεύει, αφού ήταν ένα παιδί που είχε και τους δυο γονείς του 24 ώρες το 24ωρο και ξαφνικά έχει δυο αδέρφια και οι γονείς που πηγαίνουν στη δουλειά. Μέσα σε 3 μήνες ο Θάνος άλλαξε πόλη, άλλαξε σπίτι, θεωρούσε ότι το σπίτι μας είναι στη Φλόγα, άλλαξε συνήθειες, άλλαξε παρουσίες. Είναι πάρα πολλά αυτά για ένα τρίχρονο παιδάκι.
Τα δίδυμα
Τα δίδυμα δεν μας γνώρισαν σαν γονείς, μόλις τα γέννησα τα πήρε η μητέρα μου στη Νάουσα. Γέννησα στην Αθήνα μου μόνη μου, μια βδομάδα μετά το χειρουργείο του Θάνου και ο Πάνος έμεινε μόνος με ένα παιδί φρεσκοχειρουργημένο. Οι γονείς μας ήρθαν με μεγάλη δυσκολία λόγω Covid και μετά από 15 μέρες πήραν τα δίδυμα και γύρισαν Νάουσα. Εμείς δεν μπορούσαμε να επιστρέψουμε φυσικά. Τα ξαναείδαμε όταν έγιναν 3 μηνών για 3 μέρες και όπως ήταν αναμενόμενο γκρίνιαζαν και δεν μας ήθελαν καθόλου. Ίσα ίσα τα είδαμε και βγάλαμε και μια φωτογραφία να έχουμε. Μετά τις ακτινοβολίες προσπαθούσαμε να ερχόμαστε πιο συχνά, αλλά και αυτό για 2-3 μέρες. 15 Ιουλίου επιστρέψαμε μόνιμα, 1 Αυγούστου τα δίδυμα άρχισαν να μας πλησιάζουν, πήγαμε διακοπές και κάπως ήρθαμε πιο κοντά. Τώρα ίσως και να έχουμε φτάσει στο επίπεδο που έχουν τα δίδυμα τη γιαγιά που τα μεγάλωσε. Χρειάστηκε ένα τρίμηνο με αγώνα για να τα κερδίσουμε και ακόμη έχουμε δρόμο μπροστά μας.
Οι γονείς
Κάθε μέρα παρακαλούσαμε να είχαμε εμείς τον καρκίνο. Μαλώναμε με το Θεό και λέγαμε δώστο σε μένα, άσε το παιδί μου. Κάποια στιγμή ένα μπαμπάς μας είπε το εξής : «Ένας ενήλικας κάνει μια πλήρη χημειοθεραπεία, δηλαδή έχει όλα τα σωματικά και όλα τα ψυχολογικά, το φόβο, την ανασφάλεια κτλ. Ένα παιδί κάνει τη χημειοθεραπεία με τη μαμά του αυτό έχει τα σωματικά και η μαμά τα ψυχολογικά. Αν η μαμά είναι καλά ψυχολογικά κάνει μισή χημειοθεραπεία το παιδί.» Από εκείνη τη στιγμή μετατρέψαμε το δωμάτιο του Θάνου σε ένα παιδικό πάρτι. Επειδή σε κάθε θεραπεία είχαμε καλό αποτέλεσμα ήμασταν και εμείς καλά. Όλο αυτό το διάστημα είχαμε κάνει γνωστούς και φίλους που τα παιδιά τους δεν πήγαν καλά, αυτοί οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να ξαναγελάσουν. Μέσα σε όλα αφήσαμε τις δουλείες μας, δεν γινόταν αλλιώς. Το βάρος επωμίστηκαν οι δικοί μας που έμειναν πίσω, οι οποίοι μας στήριξαν πάρα πολύ σε όλα τα επίπεδα. Δεν άλλαξε μόνο η δική μας καθημερινότητα, αλλά ολόκληρης της οικογένειας.
Επηρεάζεται η σχέση με το σύντροφό σου, αλλά και με όλη την οικογένεια. Περάσαμε διάφορα σκαμπανεβάσματα. Περάσαμε και οι από μία κατάθλιψη, μετά ο ένας σήκωνε τον άλλο, περάσαμε φάση με νεύρα. Επειδή όμως το παιδί πήγαινε καλά τα υπερνικούσε όλα. Την περίοδο του νοσοκομείου ήμασταν απλά δύο γονείς συνεργάτες προς την ίαση του παιδιού, αυτό τίποτα άλλο. Δεν μπορείς να είσαι τίποτα παραπάνω. Δεν υπάρχουν προσωπικές ανάγκες εκείνο το διάστημα, δεν υπάρχει εγώ. Υπάρχει μόνο το παιδί. Εμείς ήμασταν ευτυχώς πολύ καλοί συνεργάτες. Δεν ξέρω ωστόσο πως θα ήμασταν αν ήταν διαφορετική η έκβαση.»
Η Χριστίνα επί πολλούς μήνες δεν κοιμήθηκε καθόλου, όλη νύχτα διάβαζε για την περίπτωση του Θάνου, τι φάρμακα θα πάρει, τι παρενέργειες θα έχουν, για την θεραπεία στην Αμερική και όλη μέρα ήταν στο νοσοκομείο. Ο Πάνος από την άλλη είχε το παιδί, έτρεχε για τα χάπια, τα γάλατα. Ο καθένας είχε το δικό του μερίδιο σε αυτή τη δύσκολη και απαιτητική καθημερινότητα.
«Αν μία μέρα δεν ήταν ο Θάνος καλά δεν ήμασταν και εμείς. Ένας πυρετός και διαλυόμαστε. Ένας πυρετός σου παίρνει και το χαμόγελο και τα όνειρα και όλα.»
Πριν φτάσω στο τέλος της σημερινής ιστορίας ήξερα ήδη πως δεν θα υπάρξει ο συνηθισμένος μου επίλογος. Τι θα μπορούσα να πω άλλωστε; Ποία λόγια είναι τα σωστά; Θέλω μονάχα να ευχαριστήσω την Χριστίνα και τον Πάνο, που άνοιξαν το σπίτι τους και την καρδιά τους, δίνοντας μου ένα μεγάλο μάθημα.
Θα κλείσω απλά με το μήνυμα της Χριστίνας προς όσους γονείς το παιδί τους νοσεί με καρκίνο:
«Ένα γιατρός μου είχε πει από την αρχή: θα δεις παιδιά δίπλα σου να χάνονται και παιδιά να πηγαίνουν καλά, εσύ θα λες το παιδί μου θα πάει καλά και με αυτό θα συνεχίσεις, δεν θα σκεφτείς ποτέ ότι το παιδί σου δεν θα πάει καλά και πάρε και τη μισή χημειοθεραπεία του παιδιού σου κάνε τον καραγκιόζη, γιατί στην αρχή μπορεί να το κάνεις με το ζόρι όταν όμως βλέπεις το παιδί σου να γελάει τόσο θα παίρνεις δύναμη. Και αυτή τη δύναμη την έχει ανάγκη.»
Όπως πολλοί διδακτορικοί φοιτητές, η Aimée Lê χρειαζόταν την ωριαία αμειβόμενη εργασία της – ως λέκτορας αγγλικών – για να τα φέρνει βόλτα. Αυτό όμως που δεν φαντάστηκαν ποτέ οι μαθητές της, ήταν ότι για δύο χρόνια ενώ τους δίδασκε ζούσε σε μια σκηνή.
Η Lê αποφάσισε να ζήσει έξω ως έσχατη λύση όταν αντιμετώπισε μια απότομη αύξηση ενοικίου στο τρίτο έτος του διδακτορικού της στο Royal Holloway του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και συνειδητοποίησε ότι δεν θα μπορούσε να αντέξει οικονομικά ένα διαμέρισμα και να καλύψει όλα της τα έξοδα βάσει των εισοδημάτων της στην έρευνα και τη διδασκαλία. Την ιδιαίτερη ιστορία της, παρουσιάζει η Guardian.
«Έκανε κρύο. Ήταν μια μικρή σκηνή για ένα άτομο, πράγμα που σήμαινε ότι μετά από λίγο ζέσταινε. Υπήρχαν όμως μέρες που θυμάμαι ότι ξυπνούσα και η σκηνή μου ήταν σε έναν κύκλο χιονιού. Όταν δεν έκανα το διδακτορικό μου ή άλλη δουλειά, μάθαινα πώς να κόβω ξύλα ή να ανάβω φωτιά», θυμάται.
Αποθήκευσε τα βιβλία της στο μεταπτυχιακό γραφείο για να μην καταστραφούν και έκανε ντους στο πανεπιστήμιο. «Δεν το είπε ακριβώς» στους γονείς της, λέγοντάς τους ότι έμενε σε μια οικολογική φάρμα για να μην τους ανησυχήσει.
Ούτε το είπε στο πανεπιστήμιό της, το οποίο ανέφερε ότι η ευημερία όλων των φοιτητών του ήταν πρωταρχικής σημασίας και ότι ενθάρρυνε όποιον δυσκολεύεται να ζητήσει υποστήριξη. Η Lê λέει ότι έκανε διπλή ζωή, φοβούμενη ότι θα μπορούσε να βλάψει την επαγγελματική της φήμη αν οι άνθρωποι γνώριζαν ότι ήταν άστεγη.
«Έλαβα καλές κριτικές από μαθητές. Βαθμολόγησα 300 Γενικά Πιστοποιητικά Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης σε ένα λόμπι ξενοδοχείου. Οργάνωσα ακόμη και ένα διεθνές συνέδριο. Δούλευα σε πολύ υψηλό επίπεδο και ήμουν απίστευτα συγκεντρωμένη», λέει.
Σύμφωνα με την Ένωση Πανεπιστημίων και Κολλεγίων, τα δεινά των νέων ακαδημαϊκών που επιθυμούν απεγνωσμένα να εδραιώσουν σταθερά την καριέρα τους, επιδεινώνεται. Ανάμεσα στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, είναι οι άδικες αμοιβές, ο «μη βιώσιμος» φόρτος εργασίας και οι περιστασιακές συμβάσεις.
«Νομίζω ότι οι μαθητές είχαν κάθε προσδοκία ότι έπαιρνα μισθό για τη δουλειά μου. Νομίζω ότι αυτό υποθέτουν παντού οι φοιτητές: ότι είμαστε καθηγητές με σωστές συμβάσεις. Τους είπα ότι δεν ήταν έτσι, αλλά σκέφτηκα ότι το να τους πω ότι μένω έξω ήταν ένα βήμα πολύ μακριά», αναφέρει η Lê.
Έρευνα που δημοσιεύτηκε αυτόν τον μήνα διαπίστωσε ότι σχεδόν τα μισά από τα προπτυχιακά μαθήματα για τα οποία είναι διάσημο το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ παραδίδονται από επισφαλώς απασχολούμενο προσωπικό χωρίς κατάλληλες συμβάσεις. Η UCU (University and College Union) λέει ότι αυτή είναι μια γνωστή ιστορία σε όλη τη χώρα.
Η Lê έλαβε ετήσια υποτροφία 16.000 λιρών για τρία χρόνια από το Royal Holloway για να κάνει το διδακτορικό της σε μειονοτικές εθνοτικές ομάδες στην αμερικανική λογοτεχνία και κέρδισε μια επιπλέον υποτροφία από τις ΗΠΑ, από όπου κατάγεται, στο πρώτο της έτος. Αλλά ως διεθνής φοιτήτρια έπρεπε να πληρώνει 8.000 λίρες ετησίως ως δίδακτρα στο πανεπιστήμιο (δίδακτρα που έχουν αρθεί για τους υποτρόφους του Ηνωμένου Βασιλείου), αφήνοντάς της 12.000 λίρες ετησίως για να ζήσει, συμπεριλαμβανομένου του μισθού της από τη διδασκαλία.
Λέει ότι τα κατάφερνε ίσα-ίσα έως ότου η φτηνή αίθουσα μεταπτυχιακών σπουδών στην οποία έμενε έκλεισε για ανακαινίσεις στο τέλος του δεύτερου έτους της. Αντιμετώπισε το ενδεχόμενο να βρει επιπλέον 3.000 λίρες ετησίως για ενοίκιο, το οποίο λέει ότι δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά. Αποφασισμένη να μην τα παρατήσει, δανείστηκε τη σκηνή από μια φίλη της.
Η Lê παραδέχεται ότι στην αρχή φοβήθηκε. «Τρόμαξα πολύ. Έμαθα ότι υπήρχε ένας καταυλισμός διαμαρτυρίας κοντά στην πανεπιστημιούπολη, οπότε πήγα με τη σκηνή μου και ρώτησα αν μπορούσα να μείνω εκεί για να μην είμαι μόνη. Και αυτή ήταν η αρχή των επόμενων δύο χρόνων μου».
Ενώ βρισκόταν στη σκηνή της, ανυπομονούσε για την «ανταμοιβή της σταθερότητας» μετά το διδακτορικό της. Ήξερε ότι θα μπορούσε να καταλήξει να συνάψει κάποια πιο βραχυπρόθεσμα συμβόλαια και δεν θα χρειαζόταν ποτέ να ανησυχεί ξανά για την ασφαλή στέγαση.
Σήμερα η Lê αισθάνεται ότι αυτή η αισιοδοξία ήταν άστοχη. Απέκτησε το διδακτορικό της το 2018, δίδαξε μαθητές και εργάστηκε σε έναν βοτανικό κήπο για να τα βγάλει πέρα πριν εξασφαλίσει δύο χρόνια με σύμβαση ορισμένου χρόνου για διδασκαλία δημιουργικής γραφής στο Πανεπιστήμιο του Έξετερ. Τώρα ζει με τους γονείς της και ψάχνει ξανά δουλειά.
«Δεν ξέρω τι πρόκειται να συμβεί. Είχα πολλές συνεντεύξεις, συμπεριλαμβανομένης μιας στο Κέμπριτζ πρόσφατα, αλλά άρχισα να ψάχνω τον Απρίλιο ενώ ήμουν ακόμη απασχολημένη. Νιώθω πολύ αγχωμένη».
Δεν ξέρει αν έχει δίκιο που δεν τα παρατάει. «Για να είμαι ειλικρινής, παλεύω με αυτήν την ερώτηση. Η ειρωνεία είναι ότι νομίζω ότι είμαι πολύ κατάλληλη για τη δουλειά. Ξέρω ότι είμαι πολύ καλή δασκάλα. Είναι σαν λειτούργημα».
Το Ρόγιαλ Xόλογουεϊ (Royal Holloway), δεν ήξερε ότι η Lê δυσκολευόταν οικονομικά. Ένας εκπρόσωπος είπε: «Έχουμε αφοσιωμένες συμβουλευτικές ομάδες φοιτητών και ομάδες ευημερίας που είναι εδώ για να υποστηρίξουν τους φοιτητές μας, συμπεριλαμβανομένων των διδακτορικών, με την υγεία και την ευημερία τους». Οι υπηρεσίες περιελάμβαναν δωρεάν παροχή συμβουλών, βοήθεια για κρίσεις και μια ομάδα οικονομικής ευημερίας που θα μπορούσε να προσφέρει πληροφορίες σχετικά με επιπλέον χρηματοδότηση για την οποία οι φοιτητές μπορεί να είναι επιλέξιμοι, είπε.
Η Βίκι Μπλέικ, πρόεδρος της UCU, δήλωσε: «Πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να σοκάρονται όταν μαθαίνουν ότι η τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι ένας από τους πιο επισφαλείς τομείς της βρετανικής οικονομίας. Υπάρχουν τουλάχιστον 75.000 υπάλληλοι με επισφαλείς συμβάσεις: εργαζόμενοι που υφίστανται εκμετάλλευση, είναι κακοπληρωμένοι και συχνά ωθούνται στο χείλος του γκρεμού από ανώτερες διευθυντικές ομάδες που βασίζονται στην καλή θέληση και την κουλτούρα του φόβου».
Η έρευνα του συνδικάτου δείχνει ότι το ένα τρίτο των ακαδημαϊκών απασχολούνται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και το 41% των ακαδημαϊκών που διδάσκουν μόνο, είναι με ωρομίσθιες συμβάσεις.
Η Aimée Lê / Φωτογραφία: royalholloway
Η Γιασμίν Γουόρεν, η οποία διδάσκει ψυχολογία με μερική απασχόληση παράλληλα με το διδακτορικό της στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ, λέει: «Ως γυναίκα που τελειώνεις το διδακτορικό σου και μπαίνεις κατευθείαν σε επισφαλή συμβόλαια, πρέπει να ρωτήσεις: σε ποιο σημείο επιλέγω να κάνω οικογένεια; Σε ποιο σημείο μπορώ να αγοράσω σπίτι; Δεν έχω δει καμία πανεπιστημιακή διαφήμιση θέσεων καθηγητών με συμβόλαιο άνω του ενός έτους πρόσφατα. Αναμένεται να το δεχτούμε αυτό ως φυσιολογικό».
Η Σιάν Τζόουνς (δεν είναι το πραγματικό της όνομα) πέρασε έξι μήνες να κοιμάται στα πατώματα φίλων της, ενώ έκανε έρευνα για το διδακτορικό της και διδάσκοντας ιστορία για 15 λίρες την ώρα σε ένα πανεπιστήμιο του Russell Group. Η Τζόουνς έχει αναπηρία και στο τρίτο έτος του διδακτορικού της πάγωσε η χρηματοδότησή της όταν χρειάστηκε να μείνει ένα μήνα εκτός μετά την επέμβαση. Λίγο αργότερα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι της λόγω ενδοοικογενειακής βίας. Δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά κάποιο ενοίκιο.
«Ήταν μια πραγματικά δύσκολη στιγμή, να συνεχίσω να διδάσκω και να κάνω την έρευνά μου ενώ δεν είχα πού να ζήσω», λέει. «Κατέληξα με σοβαρό PTSD (μετατραυματική αγχώδη διαταραχή)».
Η Τζόουνς ολοκλήρωσε τελικά το διδακτορικό της, ενώ έκανε έτρεχε κάνοντας δύο περιστασιακές δουλειές διδασκαλίας σε δύο ιδρύματα με διαφορά μίας ώρας. «Είμαι ακόμα κουρασμένη», λέει. «Είμαι τώρα ένας από τους τυχερούς γιατί έχω συμβόλαιο τριών ετών, οπότε μπορώ επιτέλους να χαλαρώσω λίγο. Αλλά το να ξέρεις σε δυόμισι χρόνια θα είσαι ξανά άνεργος είναι απολύτως τρομακτικό».
Ο Ρατζ Τζέθουα, διευθύνων σύμβουλος της Ένωσης Εργοδοτών Πανεπιστημίων και Κολλεγίων, δήλωσε: «Παρά το γεγονός ότι η UCU απορρίπτει επανειλημμένα ευκαιρίες συνεργασίας με εργοδότες σε αυτόν τον σημαντικό τομέα, οι εργοδότες συνέχισαν τις προσπάθειές τους να μειώσουν την εξάρτηση του κλάδου από συμβάσεις ορισμένου χρόνου».
Δήλωσε ότι τα τελευταία πέντε χρόνια οι ακαδημαϊκές συμβάσεις ορισμένου χρόνου μειώθηκαν και «η συντριπτική πλειονότητα της διδασκαλίας παραδίδεται από προσωπικό με συμβάσεις αορίστου χρόνου».
Οι άνθρωποι θα είναι κακοί μαζί σου αν τους το επιτρέψεις. Ίσως να μην είναι πραγματικά κακοί αλλά απλώς να μην έχουν τις καλύτερες προθέσεις για σένα ώστε και πάλι να πληγωθείς.
Μην τους το επιτρέψεις. Μην δώσεις σε κανέναν το προνόμιο να σε ρίξει. Εσύ και μόνο εσύ έχεις τα κλειδιά για την ευτυχία σου.
Επειδή οι άνθρωποι μπορούν και θα προσπαθήσουν να σε πληγώσουν, κάποιες φορές σκόπιμα και άλλες όχι. Είναι επιλογή τους να σε κάνουν να νιώσεις με έναν συγκεκριμένο τρόπο- ότι δεν αξίζεις, ότι είσαι μια αποτυχία. Αλλά είναι επίσης δική σου επιλογή το πώς θα αντιδράσεις.
Έχεις την επιλογή να μην κολλήσεις σε αυτό, να μην σε ενοχλήσει. Έχεις την επιλογή να διαλέξεις πως θα ξοδέψεις τον χρόνο σου. Πρέπει να αποφασίσεις τι αξίζει και τι όχι τον χρόνο σου. Τι θα σε πληγώσει και τι θα σου φέρει την ευτυχία.
Ίσως να ακουστεί κλισέ αλλά η ζωή είναι πολύ μικρή για να την χαραμίσεις σε ανθρώπους και καταστάσεις που σε κάνουν να νιώθεις σαν αποτυχία. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την χαραμίσεις με ανθρώπους που προφανώς δεν θέλεις να είναι στην ζωή σου. Αυτό δεν είναι κατανόηση και αγάπη- είναι κακοποίηση και αυτό-σαμποτάζ.
Άφησε αυτούς που δεν εξυπηρετούν το καλό σου. Δεν έχεις ευθύνη για τις πράξεις και την φύση τους. Έχεις την ευθύνη μόνο για τις δικές σου πράξεις και σκέψεις- το τι επιτρέπεις στην ζωή σου, τι σκέφτεσαι, τι λυπάσαι…
Κανείς δεν μπορεί να σε πληγώσει και να σε κάνει να αισθανθείς άσχημα χωρίς την συγκατάθεση σου. Μερικές φορές πρέπει να αναρωτηθείς: «Αγαπώ περισσότερο τον εαυτό μου;»
Επειδή το θέμα είναι πως οι άνθρωποι με τους οποίους περνάμε τον περισσότερο χρόνο μας είναι αυτοί που διαμορφώνουν το άτομο που είμαστε. Γι αυτό είναι σημαντικό να περιβάλλεσαι από καλούς και θετικούς ανθρώπους. Ανθρώπους που σε ανεβάζουν και σε εμπνέουν για να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.
Εν τέλει, όλοι είμαστε άνθρωποι. Είμαστε ευαίσθητα ανθρώπινα όντα αλλά είμαστε επίσης άτομα που πάντα επιθυμούμε κάτι. Είμαι άτομα που αποφασίζουμε να σηκωθούμε όταν η ζωή μας ρίχνει.
Οπότε, μην αφήσεις κανέναν να σε κάνει να νιώσεις πως δεν αξίζεις. Οι άνθρωποι που είναι κακοί μαζί σου το κάνουν συνήθως επειδή τους λείπει κάτι που εσύ έχεις. Να προσέχεις τους θυμωμένους ανθρώπους και το από πού προέρχεται ο θυμός τους. Αν προκαλείται από ζήλεια φύγε μακριά τους και μην επιτρέψεις στην αρνητικότητα τους να σε καθοδηγήσει.
Όταν αποφασίσεις να εγκαταλείψεις όλα όσα δεν σε βοηθούν, η ζωή σου θα γίνει πιο φωτεινή. Θα αισθανθείς μια χαρά και μια ζωντάνια που δεν έχεις ξανανιώσει. Και περισσότερη χαρά είναι αυτό που χρειάζεται ο κόσμος.
Ο Άγγελος, ο αδελφός της Ευγενίας, της νεαρής κοπέλας που συγκλόνισε με την εμφάνισή της στο Live News, όταν ισχυρίστηκε ότι εκδιώχθηκε από την Κιβωτό του Κόσμου, επειδή έκανε άμβλωση, μίλησε στην Κατερίνα Καινούργιου και στη Super Κατερίνα.
Ο Άγγελος «άδειασε» τη 20χρονη αδελφή του, επισημαίνοντας «όλα αυτά που λέει η αδελφή μου η Ευγενία είναι ψέματα. Πρώτον, για το καπάκι της τουαλέτας που λέει ότι τη χτύπαγαν, είχε γίνει ένα δικαστήριο το 2015 που έλεγε ότι λέει ψέματα. Όταν ήταν στη Χίο, επίσης, είχε διαγνωστεί με ψυχολογική διαταραχή».
«Βεβαίως και γνώριζα ότι η αδελφή μου είχε μείνει έγκυος. Η Κιβωτός της έφερε μέχρι και το αγόρι μπροστά και είχαν πει να το κρατήσουν, να το μεγαλώσουν, να της βρουν και σπίτι και δουλειά. Εκείνη δεν ήθελε να αναλάβει τις ευθύνες της. Της είπαν από την Κιβωτό ότι «αν θέλεις να το κρατήσεις» συμπλήρωσε στη συνέχεια και εξήγησε τον λόγο που δεν βρισκόταν στην ίδια δομή της Κιβωτού του Κόσμου με την αδελφή του.
Η μεγάλη έκπληξη του Νίκου Κοκλώνη στην Κατερίνα Καινούργιου έκανε την παρουσιάστρια να ξεσπάσει σε κλάματα στον αέρα της εκπομπής.
Νίκος Κοκλώνης και Κατερίνα Καινούργιου ανακοίνωσαν την ανανέωση της συνεργασίας τους στον τηλεοπτικό αέρα του Alpha σε μια ιδιαίτερη μέρα, καθώς η παρουσιάστρια έχει την ονομαστική της εορτή.
Η Κατερίνα Καινούργιου με δάκρυα στα μάτια μίλησε για την σχέση αγάπης με τον Νίκο Κοκλώνη, τον τηλεοπτικό παραγωγό και καλό της φίλο, ο οποίος βρίσκεται διαρκώς στο πλευρό της, σε κάθε ιδιαίτερη στιγμή της προσωπικής και επαγγελματικής της ζωής.
«Συγγνώμη, συγκινήθηκα τόσο πολύ. Ο Νίκος για μένα είναι αδελφός μου, είναι ο καλύτερός μου φίλος, το στήριγμά μου. Και γενικότερα επειδή τα τελευταία χρόνια της ζωής μου, στα θέματα της προσωπικής μου ζωή και σε άλλα θέματα έχω λίγο ταλαιπωρηθεί, όσο ήταν ο Νίκος δίπλα μου, ακόμα και σε δύσκολες στιγμές που νοσηλεύτηκα, ήταν μόνο αυτός ο άνθρωπος δίπλα μου», είπε η παρουσιάστρια.
«Νιώθω πολύ μόνη μου στη ζωή», πρόσθεσε η Κατερίνα Καινούργιου στον Νίκο Κοκλώνη με τον ίδιο να της απαντά τηλεφωνικά πως θα ήταν πολύ ταιριαστοί και ως ζευγάρι.
«Μου λένε πολύ συχνά ότι μοιάζω με την Έλενα Παπαρίζου. Αποφάσισα να τραβήξω βίντεο ως Έλενα τις τελευταίες ημέρες», δήλωσε και πρόσθεσε πως ποτέ δεν χρησιμοποίησε το ατού της ομοιότητας που έχει με την ποπ σταρ.
Σύμφωνα με την ίδια, η Ναυσικά και η Έλενα μοιάζουν κυρίως στις γωνίες του προσώπου, τα μάτια και το βλέμμα.
«Είμαι θαυμάστρια της Έλενας Παπαρίζου, αλλά δυστυχώς δεν την έχω γνωρίσει ποτέ από κοντά. Θα το ήθελα πολύ!», αποκάλυψε.
«Μου έχουν πει ότι η Έλενα έχει δει τα βίντεό μου, θα ήθελα να μου πει τη γνώμη της. Δέχομαι πολλά μηνύματα τις τελευταίες ημέρες που μου επισημαίνουν την ομοιότητά μας. Όταν με σταματούσαν στο δρόμο για να μου πουν ότι της μοιάζω. Στην αρχή ξαφνιαζόμουν, τώρα όμως μου αρέσει πολύ».
Κιβωτός του Κόσμου: Με αφορμή τις εξελίξεις και τις καταγγελίες που έρχονται στο «φως» της δημοσιότητας, δύο από τα αδέλφια του πατέρα Αντώνιου μίλησαν στην εκπομπή T-live.
Ο ιερέας αδελφός του, ο οποίος ιερουργεί σε μονή της Χίου, αποκάλυψε ότι τον συνάντησε πρόσφατα, αφότου ήρθε στη δημοσιότητα η καταγγελία, ενώ αναφέρθηκε και στη ψυχολογία του.
«Κιβωτός του Κόσμου»: Τι δήλωσαν τα αδέλφια του πατέρα Αντώνιου
«Στηρίζουμε τον αδελφό μας, πάνω από όλα με τις προσευχές μας. Αυτή τη δήλωση θέλω να κάνω. Γνωρίζουμε ποιος είναι ο αδελφός μας, ξέρουμε την αθωότητά του, όπως και της πρεσβυτέρας του και παρακαλούμε τον Θεό να φανερώσει την αδικία που γίνεται στο πρόσωπό του και της πρεσβυτέρας του. Αυτό που ξέρω να πω είναι ότι ο πατέρας Αντώνιος 25 χρόνια εργάζεται, το έργο του φαίνεται και θα φανεί η αλήθεια. Πιστεύω ότι θα δικαιωθεί» ανέφερε ο ιερέας αδελφός του.
«Έχουμε μιλήσει, αδέλφια είμαστε. Τον είδα ότι έχει ανδρείο φρόνιμα μαζί με την πρεσβυτέρα του. Τον συνάντησα μετά τα όσα λέγονται, αφού βγήκαν όλα αυτά. Δεν χρειάζεται να πω τίποτα παραπάνω. Στην Αθήνα είναι, δεν κρύβεται ο πατέρας. Μου είπε με παράπονο, “τα βλέπεις πάτερ; Όλα αυτά θα τα πάρουν”. Χωρίς κακία, πίκρα μπορεί να βγήκε. Του απάντησα “ας τα πάρουν πάτερ, τη ψυχή σου να μην πάρουν”» συμπλήρωσε μιλώντας στην εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου.
Πάτερ Αντώνιος: Όσα δήλωσε ο αδελφός του από τη Χίο
«Όλοι κάνουμε λάθη ως άνθρωποι. Όλοι κάνουμε λάθη, μακάρι να ήμασταν άγιοι, αυτός όμως είναι ο σκοπός της ζωής μας. Εμείς πρέπει να είμαστε αγωνιστές κι όποιος αγωνίζεται, υπάρχουν πτώσεις, αλλά ξέρουμε πώς θα σηκωθούμε. Και βέβαια είναι στενοχωρημένος για όλα αυτά που συμβαίνουν, με τη βοήθεια του Θεού θα τα καταφέρει» είπε σε άλλο σημείο ο ιερέας.
Ο δεύτερος αδελφός του μίλησε έξω από το σπίτι, όπου γεννήθηκαν στη Χίο. Ο ίδιος ακόμα δεν μπορεί να πιστέψει τα όσα ακούγονται για την Κιβωτό του Κόσμου. «Μόνο λάσπη πετάνε» δήλωσε χαρακτηριστικά. «Η μητέρα μου είναι ηλικιωμένη, η οποία όπως και κάθε μητέρα, όταν ακούει κατηγορίες για τα παιδιά της, καταλαβαίνετε πώς νιώθει. Έχει προβλήματα υγείας. Αποκλείεται η μητέρα μας να είναι μέτοχος στην Κιβωτό του Κόσμου, δεν ξέρω πώς προέκυψε αυτό» πρόσθεσε.
Η Δώρα Τσαμπάζη περνάει δύσκολες στιγμές μετά τον χαμό του Αλέξανδρου Νικολαΐδη.
Δημοσίευσε φωτογραφία του αγκαλιά με τη κόρη τους και έγραψε: «Σαν σήμερα πριν πέντε χρόνια, η κόρη μας, μόλις πέντε μηνών μπουσούλησε για πρώτη φορά κι εσύ καμάρωνες για το παιδί θαύμα (ως γνήσιος μπαμπάς κουκουβάγια!) για το δυνατό και πανέξυπνο πλάσμα μας.
Σαν σήμερα στολίζαμε κάθε χρονιά το δέντρο μας, ακριβώς ένα μήνα πριν τα Χριστούγεννα, εσύ περνούσες μόνο τα φωτάκια και μετά με άφηνες στον ψυχαναγκασμό μου να βάλω τα στολίδια εκεί που θέλω εγώ.
Και φέτος θα στολίσουμε κάποια στιγμή, και τα φωτάκια θα περάσουμε μόνοι μας, όμως το μόνο αληθινό φως που θα συνεχίσει να φέγγει σε αυτό το σπίτι, είναι το δικό σου».
«Κάποιοι λένε ότι όλοι έχουμε τούρκικο αίμα, εγώ έχω και αρχαιοελληνικό, Ξέρω ότι γι’ αυτά που λέω θα γραφτούν πάλι αηδίες»
Για το αρχαιοελληνικό πρόσωπό του που μοιάζει με του Μέγα Αλέξανδρου αλλά και για το αρχαιολογικό του αίμα μίλησε σε τηλεοπτική του συνέντευξη την Παρασκευή (25/11) ο Σπύρος Μπιμπίλας.
Ο πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών ο οποίος ήταν καλεσμένος στην εκπομπή Breakfast@Star ανέφερε: «Κάποιοι λένε ότι όλοι έχουμε τούρκικο αίμα, εγώ έχω και αρχαιοελληνικό, γιατί έχω αυτό το πρόσωπο».
Σχολιάζοντας μία φωτογραφία του από τα παλιά ο Σπύρος Μπιμπίλας δήλωσε πως μοιάζει πολύ με τον Μέγα Αλέξανδρο και ειδικότερα είπε: «Αυτή τη φωτογραφία την έχει τραβήξει ο Γιώργος Μιχαηλίδης, ο σπουδαίος σκηνοθέτης. Μα είμαι ολόιδιος».
Επίσης ο πρόεδρος του ΣΕΗ αποκάλυψε πως του είχαν κάνει πρόταση στο παρελθόν να υποδυθεί τον Μέγα Αλέξανδρο σε νεαρή ηλικία αλλά τελικά δεν έγινε η ταινία.
