Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 53 ετών ο υλοτόμος Νίκος Γιακουμάκης, ο οποίος την ώρα που έκοβε ένα δέντρο σε δάσος στη Λίμνη Ευβοίας, αυτό έπεσε και τον καταπλάκωσε με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του.

Σύμφωνα με όσα μεταφέρει το eviazoom, μαρτυρίες σημειώνουν πως στο σημείο άργησε να μεταβεί το ασθενοφόρο, για να παραλάβει τον 53χρονο που ήταν εν ζωή μέχρι που κατέληξε.

Λίμνη: Έφυγε από τη ζωή 53χρονος – Τον καταπλάκωσε δέντρο

Ανακοίνωση για το  τραγικό συμβάν απέστειλε στο EviaZoom.gr και η Τομεακή Οργάνωση Εύβοιας του ΚΚΕ, στην οποία αναφέρεται: «Οι Κομματικές Οργανώσεις Βόρειας Εύβοιας του ΚΚΕ, εκφράζουμε τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένεια του συναδέλφου Δασεργάτη που σήμερα έφυγε από τη ζωή πάνω στον αγώνα του μεροκάματου και της επιβίωσης.

Απευθυνόμαστε σε όλους τους εργαζόμενους στις υλοτομίες και στο δάσος, στο λαό της Βόρειας Εύβοιας:

ΔΕΝ είναι μοιραίο σήμερα να πηγαίνουμε για δουλειά και να μην γυρνάμε σπίτι μας, ΔΕΝ μπορούμε να συμβιβαστούμε με το γεγονός ότι σε αυτό το επάγγελμά συμβαίνουν τέτοια θανατηφόρα δυστυχήματα, ότι είναι η φύση του επαγγέλματος τέτοια που είναι φυσικό και επόμενο να σακατεύονται και να σκοτώνονται συνάδελφοι την ώρα της δουλειάς τους.

Το σημερινό θανατηφόρο εργατικό δυστύχημα, το προηγούμενο θανατηφόρο μόλις πριν 15 μέρες που καταπλακώθηκε από το τρακτέρ την ώρα της δουλειάς άλλος συνάδελφος, οι δεκάδες εργαζόμενοι που έχουν ακρωτηριαστεί και σακατευτεί όλο αυτόν τον καιρό δείχνουν ότι σε ένα τέτοιο επάγγελμα που υπάρχει μεγάλη επικινδυνότητα, η προστασία των εργαζομένων δεν είναι θέμα αποκλειστικά της εμπειρίας μεγαλύτερης ή μικρότερης.

Η προστασία της ζωής και της υγείας των εργαζομένων είναι θέμα που μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με κρατική μέριμνα, με αξιοποίηση όλων των σύγχρονων τεχνολογικών μέσων εργασίας – προστασίας – υγείας που έχουμε στην διάθεση μας σήμερα.

Η εντατικοποίηση της δουλειάς για να βγουν έγκαιρα οι τόνοι ξύλου, η ανασφάλεια για την αυριανή μέρα και πως θα ξημερώσει, ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ με την απουσία μέτρων προστασίας και ασφαλείας με ευθύνη του κράτους οδηγούν σε αυτά τα αποτελέσματα.

Σε αυτή την κατάσταση προστίθεται και η πλήρης υποβάθμιση του συστήματος Υγείας στην Βόρεια Εύβοια, οι ελλείψεις ασθενοφόρων και ιατρών στα Κ.Υ. που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν σοβαρά έκτακτα περιστατικά. Επίσης το άθλιο οδικό δίκτυο που για να μεταφερθεί κάποιος στη Χαλκίδα θέλει τουλάχιστον δυο ώρες, που είναι κρίσιμες για τη ζωή του ασθενούς , όπως στον συνάδελφο σήμερα.

Τώρα με ευθύνη του κράτους:

– Να παρθούν μέτρα προστασίας των συναδέλφων υλοτόμων, δασεργατών, ρετσινάδων
– Να δοθεί ο απαραίτητος εξοπλισμός ασφαλείας σε όλους χωρίς καθυστερήσεις
– Αναβάθμιση του συστήματος υγείας, με σύγχρονο και ικανό σε αριθμό εξοπλισμό, ασθενοφόρα, ιατρούς, σύγχρονα και επαρκή Κ.Υ.»

Με ένα συγκλονιστικό κείμενο στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, o δημοσιογράφος Νίκος Τζαντζαράς αποκάλυψε τη μάχη που δίνει με μία μορφή σπάνιου και επιθετικού καρκίνου, με την οποία διαγνώστηκε πρόσφατα.

“Αυτό που άλλαξε εδώ και δυο μήνες στη ζωή μου μπορώ να σας το περιγράψω με την εξής φράση: κοιμήθηκα ένα βράδυ του Σεπτέμβρη απλώς… διαβητικός και ξύπνησα το Νοέμβρη καρδιοπαθής και καρκινοπαθής”, αναφέρει μεταξύ άλλων.

Στην ανάρτησή του, ο Νίκος Τζαντζαράς συγκλονίζει με τη γενναιότητα και το μεγαλείο ψυχής που δείχνει απέναντι στον καρκίνο.

Αναλυτικά το κείμενο της ανάρτησής του:

Ο ήχος των λέξεων…

Αυτό το κείμενο ξεκίνησε να γράφεται το βράδυ της Αγίας Αικατερίνης του 2022, ενώ στο Μουντιάλ του Κατάρ, το ματς Αγγλία – ΗΠΑ ήταν κοντά στο 70′ δίχως γκολ και είχα βαρεθεί να το παρακολουθώ, στην ογκολογική κλινική του Νοσοκομείου “Παπαγεωργίου”, που είχα εισαχθεί την ίδια μέρα. Ελάμβανα ενδοφλέβια την πρώτη, από μια σειρά χημειοθεραπειών, μιας και διαγνώστηκα με καρκίνο ένα μήνα περίπου νωρίτερα, πολύ σπάνιο κι επιθετικό, που έδωσε και μεταστάσεις.

Αυτό που άλλαξε εδώ και δυο μήνες στη ζωή μου μπορώ να σας το περιγράψω με την εξής φράση: κοιμήθηκα ένα βράδυ του Σεπτέμβρη απλώς… διαβητικός και ξύπνησα το Νοέμβρη καρδιοπαθής και καρκινοπαθής. Να σημειώσω εδώ, πως αν και είναι νωρίς, είμαι κι ελπίζω να παραμείνω, αισιόδοξος. Ανησυχώ μόνο για τον αντίκτυπο όσων ακολουθούν στη γυναίκα μου, τον Ανδρέα μου, αλλά και τη δουλειά, το δεύτερο παιδί μου, τον Primo. Είμαι ήρεμος, ακολουθώ κι εφαρμόζω όσα λένε οι επιστήμονες, προσπαθώ να μη σπαταλώ τις ώρες κάθε μέρας μου με ανθρώπους που δε με θέλουν και δε τους θέλω και διασκεδάζω όσο και με ό,τι μπορώ, ακόμα και με κυνισμό: πχ να βλέπω στα μάτια των γιατρών μου το… φόβο για τη σπανιότητα αυτού του μαμουνιού που αποφάσισε να προκαλέσει και μένα και κείνους, ενώ το πιο σύνηθες είναι οι γιατροί να “τρομοκρατούν” τους ασθενείς τους με τις διαγνώσεις τους.

Πέρασα κάποιες εβδομάδες αμφιταλαντευόμενος αν πρέπει να το δημοσιοποιήσω έτσι ευρέως και πρέπει να παραδεχτώ πως μάζεψα πολλά επιχειρήματα υπέρ και των δυο απόψεων, όσο διεξαγόταν μέσα μου το debate με τον εαυτό μου. Αποφάσισα να το δημοσιοποιήσω, άρα τα πιο βαριά, από τα επιχειρήματα υπέρ αυτής της απόφασης που έγειραν και την πλάστιγγα, έχει αξία να τα μοιραστώ μαζί σας.

Πρώτα πρώτα, είναι η αλήθεια. Μια αλήθεια που όσο και να αγωνιστώ για το αντίθετο, τους επόμενους μήνες θα μου στερήσει σίγουρα ακόμα περισσότερες ώρες εκπομπών: χημειοθεραπείες, παρενέργειες, επεμβάσεις, ακτινοβολίες κλπ. Τι να λέμε κάθε φορά που θα λείπω; Τίποτα; Μπούρδες; Ψέμματα; Γιατί να βαρύνω με μια στενάχωρη αμηχανία τους συναδέλφους, τους φίλους, τα παιδιά του ραδιοφώνου όταν τους ρωτούν πού είμαι και γιατί λείπω; Όχι. Θα λείψω όσο λείπω γιατί θα αγωνίζομαι κόντρα στον καρκίνο. Τελεία.

Μετά, είναι η αδυναμία και η άρνησή μου να παίζω θέατρο και όταν θα είμαι… παρών. Θέλω να μπορώ όπως όλα αυτά τα χρόνια, να μοιράζομαι και συναισθήματα. Τα αληθινά και όχι μια επίπλαστη πραγματικότητα. Νιώθω θαραλέος σήμερα. Το μοιράζομαι. Αν αύριο “πέσω”, φοβηθώ, στεναχωρηθώ, δε θα το κρύψω επίσης. Όσο κάνω ραδιόφωνο, θα μιλώ έτσι που ξέρω στο μικρόφωνο. Δεν είμαι ηθοποιός, δεν κάνω πρόζα, δεν είμαι μια ραδιοφωνική περσόνα – αισθάνομαι άνθρωπος του ραδιοφώνου. Αν συμβεί να είμαι άκεφος, να έχω νεύρα επειδή είμαι άρρωστος, σόρυ. Έχει συμβεί και εν καιρώ… υγείας πολλάκις.

Ένας ακόμη παράγοντας που έπαιξε ρόλο ήταν ο πρόσφατος χαμός του Αλέξανδρου Νικολαΐδη και η δημοσιοποίηση της μάχης του τη μέρα του θανάτου του, που με συγκλόνισε, όπως όλους. Εγώ δεν έχω ούτε μια σταλιά από την αξία και τη λάμψη του αδικοχαμένου Ολυμπιονίκη μας, αλλά οτιδήποτε και οποιοσδήποτε βοηθά στην ευαισθητοποίηση, την έγκαιρη διάγνωση και την αντιμετώπιση του καρκίνου, θα είναι όφελος για όλους.

Και πάνω από όλα, αν και το αναφέρω τελευταίο: διότι νομίζω πως έχοντας 35 χρόνια δημόσιο βήμα, είναι το μινιμουμ χρέος μου απέναντι στα εκατομμύρια καρκινοπαθών κάθε είδους και σταδίου. Μεγάλωσα σε μια κοινωνία που φοβόταν ή ντρεπόταν να πεί τη λέξη “καρκίνος”. Την βάφτισαν οι μορφωμένοι “επάρατη νόσο”, οι απλοί άνθρωποι “κακιά αρρώστια” και κάποιοι άλλοι ενώ μιλούσαν φωναχτά, όταν επρόκειτο να ξεστομίσουν τη λέξη, τη σχημάτιζαν με τα χείλη αλλά αθόρυβα. Να μην ακουστεί. Λες και αν πεις το όνομά του, θα έρθει να σε πάρει…

Όταν μάχεσαι με έναν πανίσχυρο εχθρό και θες να τα δώσεις όλα για να τον νικήσεις, δε μου μοιάζει ορθή στρατηγική να μήν τολμάς ούτε το όνομά του να ξεστομίσεις. Αλλά και δε μου ταιριάζει. Δε νομίζω πως μας επιτρέπεται να αφαιρούμε με δεισιδαιμονία άλλων αιώνων, έτσι αυθαίρετα τον ήχο των λέξεων, ψιθυρίζοντας το όνομα του αντιπάλου. Τον καρκίνο λοιπόν, τον κατονομάζουμε, τον στοχοποιούμε, κάνουμε ελέγχους για την έγκαιρη διάγνωσή του, εμπιστευόμαστε την επιστήμη, μένουμε μακριά από σκιζτήδες και απατεώνες, νικάμε και χάνουμε μάχες κάθε μέρα και αισοδοξούμε πως θα κερδίσουμε τον πόλεμο. Εγώ έτσι αποφάσισα να κάνω, όπως ελπίζω όλοι οι καρκινοπαθείς του κόσμου. Δίχως ψευτο-ηρωισμούς αλλά και δίχως δειλίες. Να νικήσουμε, να χάσουμε αλλά να παλέψουμε δίχως να φοβόμαστε τον… ήχο μιας λέξης. Ειδάλλως θα είμαστε για γέλια, πολύ πριν φτάσουμε στα κλάμματα.
Και θα σας κρατώ ενήμερους.

Υγ ΔΕΝ έχω εντοπίσει, ούτε μισό εργαζόμενο στο “Παπαγεωργίου”, δίχως ενσυναίσθηση. Συνάντησα μόνο νοιάξιμο, καλοσύνη, ευπροσηγορία προς όλους. Και στην ογκολογική βραχείας νοσηλείας και στην ογκολογική κλινική. Να τα λέμε και να τα γράφουμε κι αυτά.

Η κοπέλα κάθισε σε μια κούνια και κάποια στιγμή προσπάθησε να σηκωθεί. Όταν κατάλαβε πως είχε σφηνώσει την έλουσε κρύος ιδρώτας. Όλος ο κόσμος στην παιδική χαρά μαζεύτηκε κοντά της…

Μια δυσάρεστη περιπέτεια έζησε σε παιδική χαρά στη Θεσσαλονίκη μια νεαρή γυναίκα, που σφήνωσε σε κούνια. Κάποια στιγμή κάθισε, πιθανότατα για να ξεκουραστεί όσο έπαιζε το παιδί που συνόδευε και κατάλαβε ότι σφήνωσε. Αρχικά προσπάθησε να λύσει μόνη το πρόβλημα, αλλά αυτό ήταν αδύνατον. Κοντά της, μαζεύτηκαν δεκάδες άτομα που όμως δεν μπορούσαν και εκείνα να την βοηθήσουν. Τη λύση στη χθεσινοβραδινή περιπέτεια, έδωσαν οι πυροσβέστες.

Η κοπέλα επισκέφθηκε την παιδική χαρά στη Θεσσαλονίκη με την παρέα της και έκατσε σε μια κούνια. Ωστόσο, λίγο αργότερα το μετάνιωσε σε μεγάλο βαθμό. Η νεαρή κοπέλα σφήνωσε στην κούνια και έπειτα από προσπάθεια μιας ώρας, κάλεσε τους πυροσβέστες.

Εκείνοι που έφτασαν στην παιδική χαρά ταχύτατα, χρειάστηκε σύμφωνα με το seleo.gr, να κόψουν με πριόνι σε κομμάτια την κούνια για να την απελευθερώσουν. Κάτι που έγινε λίγο αργότερα, με τη νεαρή κοπέλα να επιστρέφει στο σπίτι της.

«Όραμά μας να δώσουμε σε κάθε χώρα τη δύναμη να αμυνθεί ενάντια σε πιθανές απειλές». Με αυτό το μότο ο επιχειρηματίας και εφευρέτης ρομποτικών συστημάτων υψηλής τεχνολογίας, Κωνσταντίνος Σούκος, κινείται και παράγει έργα, που μπορούν να προκαλέσουν ακόμη και την κατάρρευση drones.

Μετρώντας τέσσερις δεκαετίες ενασχόλησης με τον τομέα της άμυνας και έχοντας πιστοποίηση από τον αμερικανικό στρατό, ο κ. Σούκος δηλώνει στο protothema.gr ότι με ένα από τα τελευταία εγχειρήματά του, που διαθέτει συστήματα εκτύφλωσης εχθρικών στόχων και καμουφλάζ, είναι δυνατό να καταρριφθεί ακόμη και τουρκικό μη επανδρωμένο αεροσκάφος.

Συγκεκριμένα, ο «Μινώταυρος» αποτελεί μεγάλο ρομποτικό μη επανδρωμένο όχημα εδάφους, το οποίο παρέχει υποστήριξη σε αμυντικές αποστολές, όπως είναι η προστασία απειλούμενων εδαφών και η αποτροπή εχθρικών δυνάμεων.

Στόχος της επιχείρησής του, είναι να προσφέρει στις επόμενες γενιές ένα άθικτο περιβάλλον, ενώ από τα τελευταία καινοτόμα έργα του ξεχωρίζει η τεχνολογία Helw, ένα σύστημα λέιζερ, το οποίο έχει τη δυνατότητα να παρέχει προστασία σε περιοχές στρατηγικού ενδιαφέροντος απέναντι σε drones, πυραύλους και πλοία.

Οι δράσεις του επιχειρηματία από τη Λάρισα πληθαίνουν τη στιγμή που αυξάνονται και οι κινήσεις αμφισβήτησης εδαφών. Σε μια περίοδο που αποστέλλονται οπλικά συστήματα από τη Δύση στο Κίεβο, ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι ο κ. Σούκος έχει συνεργαστεί και με το ουκρανικό υπουργείο Άμυνας.

Στα βασικά του έργα και το αυτόνομο σύστημα παραγωγής ενέργειας που καλύπτει απαιτήσεις σε περιπτώσεις κατά τις οποίες η σύνδεση στο δίκτυο ηλεκτροδότησης είναι αδύνατη.

Αντλώντας έμπνευση από την αρχαία ελληνική ιστορία και μυθολογία, ο κ. Σούκος έχει «βαφτίσει» αναλόγως τα έργα του. Η «Κνωσός» για παράδειγμα είναι μονάδα κατασκευής τεχνητών δομικών υλικών, ο «Αίολος» σύστημα Ψυχρής – Μηχανικής, Βιολογικής Επεξεργασίας Αστικών Στερεών Απορριμμάτων και ο «Ποσειδώνας» σύγχρονη ρομποτική πλατφόρμα που μπορεί να τοποθετηθεί σε φρεγάτες.

Ποιος είναι ο Κωνσταντίνος Σούκος

Γεννηθείς το 1954, έλκει την καταγωγή του από τη Λάρισα και είναι γιος στρατιωτικού, ο οποίος παρασημοφορήθηκε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Εμπνεύστηκε την πρώτη του εφεύρεση, τη δεκαετία του 1970, καθώς σπούδαζε στην Ανώτερη Σχολή Ηλεκτρονικών και το 1974 συνέχισε τις σπουδές του στην Κολωνία της Γερμανίας, στη θεωρία Φωτοτεχνικής.

Βραβεύτηκε το 1975 με χρυσό μετάλλιο και του απονεμήθηκε δίπλωμα Παγκόσμιας οργάνωσης Προόδου και Πολιτισμού, για τη συμβολή του στον τομέα της έρευνας της Τέχνης και της Επιστήμης.

Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, εφευρίσκει ένα παθητικό ραντάρ, με τον στρατό να εκδηλώνει το ενδιαφέρον του, να τον καλεί και να εκφράζει την επιθυμία για άμεση συνεργασία μαζί του. Από τότε, ο Κωνσταντίνος Σούκος άρχισε να εργάζεται στο Κέντρο Ερευνών Εθνικής Άμυνας (ΚΕΕΘΑ) για την ανάπτυξη και ολοκλήρωση του Ερευνητικού Προγράμματος Παθητικού Αντιαεροπορικού Συστήματος τετράδυμων πυροβόλων.

Σταθμός στη μετέπειτα καριέρα του τα ανθρωπόμορφα ρομπότ, τα οποία κινούνται, μιλούν και ανταποκρίνονται σε εντολές των ιδιοκτητών τους.

Το πρώτο ελληνικό κλασικό ρομπότ που κατασκευάστηκε ήταν η «Αθηνά». Ακολούθησαν ο «Ερμής», ο «Απόλλων», η «Άρτεμις» και ο «Δίας». Όλα εκτελούσαν πλειάδα εντολών και επιτελούσαν πληθώρα εργασιών.

Έχει διαθέσει και στην Αντιτρομοκρατική Μονάδα της Αστυνομίας έργο, όπως ρομπότ εξουδετέρωσης εκρηκτικών μηχανισμών.

Από την πρώτη στιγμή δεν φοβήθηκε να μιλήσει. «Bγήκα με το πρόσωπό μου, γιατί δεν έχω να κρύψω κάτι. Ξέρω ότι όλα είναι αλήθεια και έχω αποδείξεις. Θέλω να δω μέχρι που θα το πάνε», δηλώνει η 19χρονη Ευγενία που από τα 9 της χρόνια ήταν φιλοξενούμενη στην Κιβωτό του Κόσμου.

Μετά τον καταιγισμό αποκαλύψεων, η 19χρονη μιλά ξανά για το αρρωστημένο κλίμα εντός της Κιβωτού.

Όπως καταγγέλλει στο Mega, εργαζόμενος – παιδαγωγός στην Πωγωνιανή την ξυλοκόπησε. «Ανέβηκε πάνω, με έπιασε από τους ώμους, με έβαλε στην τουαλέτα και με τον ποπό μου, επειδή εγώ τραβιόμουν, τσίριζα, έκλαιγα, με έβαλε πάνω με πολλή φορά και με κοπάνησε και έσπασε το καπάκι της τουαλέτας».

Η Ευγενία οδηγήθηκε με εισαγγελική εντολή σε ηλικία εννέα ετών μαζί με τα 4 αδέλφια της αρχικά στη δομή της Κιβωτού στον Κολωνό, στη συνέχεια στην Πωγωνιανή στα Γιάννενα και τιμωρητικά, όπως λέει στο τέλος στη Χίο, όπου οι υπεύθυνοι της δομης τη χώρισαν από τα αδέλφια της.

Οι αποκαλύψεις για τα όσα γίνονταν στα σκοτεινά δωμάτια της Κιβωτού του Κόσμου συνεχίζονται με νέες σοκαριστικές μαρτυρίες τροφίμων. «Επειδή είχα φόβο το σκοτάδι, στην Αλικαρνασσού υπήρχε μια αποθήκη που δεν είχε φώτα, με βάλανε εκεί πέρα μέχρι να ηρεμήσω. Ξύλο, σφαλιάρες, σπρωξίματα», ανέφερε πρώην τρόφιμος της Κιβωτού.

Πρώην τρόφιμος στα σπίτια της Κιβωτού από τα 8 έως τα 18 του χρόνια, ο νεαρός σήμερα μίλησε για την τιμωρία της απομόνωσης που του επέβαλλαν εργαζόμενοι στη δομή, αλλά και για την επιβράβευση με κρουαζιέρες και ταξίδια στο εξωτερικό, μόνο σε όσους ήταν υπάκουοι.

Στο στόχαστρο των αρχών έχει μπει και ένας θεολόγος, εργαζόμενος της Κιβωτού. Σύμφωνα με πληροφορίες υπάρχουν καταγγελίες σε βάρος του από το 2015 για ξυλοδαρμούς παιδιών τόσο στη δομή των Ιωαννίνων, όσο και στη δομή του Βόλου. Μαζί του στις δομές εργάζονταν και η σύζυγός του.

Η Βασιλική Χερουβείμ, τεχνολόγος-ακτινολόγος στο επάγγελμα, μαζί με τα δίδυμα κοριτσάκια της Εβελίνα και Μαρίλια, αλλά και τη μητέρα της, Σούλα ήταν μεταξύ των θυμάτων της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι.

Τέσσερα χρόνια μετά, ο θείος των ανήλικων παιδιών και αδερφός της Βασιλικής, Αριστείδης Χερουβείμ, εκπροσωπεί τη μητέρα και την αδερφή του στη δίκη που έχει ξεκινήσει.

Ωστόσο, το γεγονός που προκαλεί εντύπωση είναι πως ο κ. Χερουβείμ, σύμφωνα με το protothema.gr μπορεί να εκπροσωπήσει στο δικαστήριο την αδερφή και τη μητέρα του, αλλά δεν νομιμοποιείται να εκπροσωπήσει τα δίδυμα ανίψια του. Τα κοριτσάκια αυτά ήρθαν στη ζωή, όταν η μητέρα τους τα γέννησε από δωρητή σπέρματος και το γεγονός πως ο Αριστείδης Χερουβείμ δεν είναι συγγενής πρώτου βαθμού στα μάτια του δικαστηρίου, σημαίνει ότι δεν μπορεί να παραστεί εκπροσωπώντας τες στη δίκη.

Μάτι: Τι αναφέρει ο Αριστείδης Χερουβείμ – Γιατί δεν μπορεί να εκπροσωπήσει τις ανιψιές του στο δικαστήριο

«Το αίτημα της υπεράσπισης ήταν να βρίσκονται συγγενείς πρώτου βαθμού εκείνοι που θα εκπροσωπούν τα θύματα. Έτσι, εγώ δεν μπορώ να εκπροσωπήσω τις δυο ανιψιές μου παρά μόνο τη μητέρα και αδερφή μου. Η απορία μου όμως είναι, αν διαγράψουμε τα δυο κοριτσάκια, για την ελληνική πολιτεία αυτοί οι άνθρωποι που κατηγορούνται είναι πιο αθώοι, αθωώθηκαν, γλίτωσαν; Είναι κάτι που το βρίσκω ανήθικο όλο αυτό. Βέβαια, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, αλλά, όταν κληθώ να καταθέσω, θα μιλήσω και για τις ανιψιές μου και είτε θέλουν οι κατηγορούμενοι και οι δικηγόροι τους να ακούσουν είτε δεν θέλουν εγώ θα μιλήσω και γι’ αυτές τις αθώες ψυχές που έφυγαν άδικα» λέει στο ΘΕΜΑ ο κ. Αριστείδης Χερουβείμ, ο οποίος θα είναι και από τους πρώτους που θα καταθέσουν στην πολύκροτη υπόθεση.

Υπενθυμίζεται πως η τεχνολόγος-ακτινολόγος, βλέποντας τη φωτιά να βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής άρπαξε τα παιδιά της και τη μητέρα της Σούλα και έτρεξαν προς το αυτοκίνητό τους. Δεν τα κατάφεραν. «Εφτασα στο σπίτι, αλλά δεν ήταν κανείς. Τους τηλεφωνούσα και δεν απαντούσαν» λέει ο αδερφός της άτυχης Βασιλικής.

Μάτι: Η σοκαριστική στιγμή που ο Αριστείδης Χερουβείμ αντίκρυσε τις σορούς των συγγενών του

«Πενήντα μέτρα πιο κάτω είδα δυο αστυνομικούς τους οποίους πλησίασα για να τους ενημερώσω ότι αγνοούνται τέσσερα άτομα. Κουβέντα στην κουβέντα μου είπαν ότι εδώ έχουμε τέσσερα πτώματα αλλά δεν ταιριάζουν στις περιγραφές σας. Τότε εγώ απαίτησα να σηκώσουν τα σεντόνια με τα οποία τα είχαν σκεπάσει. Αναγνώρισα τη μητέρα, την αδερφή μου και τις ανιψιές μου», είχε πει τότε ο κ. Χερουβείμ.

Όπως είχε γίνει γνωστό, η Βασιλική κάθε καλοκαίρι ζητούσε απόσπαση στο κέντρο υγείας Ραφήνας για να είναι κοντά στη μητέρα της αλλά και για να μπορούν τα παιδιά της να απολαμβάνουν τα μπάνια τους.

Η μαύρη Δευτέρα ήταν η πρώτη ημέρα στην εργασία της άτυχης γυναίκας καθώς ξεκινούσε η τρίμηνη μετακίνησή της από το Γενικό Ογκολογικό Νοσοκομείο “Άγιοι Ανάργυροι” όπου υπηρετούσε.

Τραγική ειρωνεία είναι ότι το σπίτι από το οποίο προσπάθησαν να φύγουν δεν κάηκε, αλλά υπέστη σοβαρές ζημιές ενώ το καναρίνι που άφησαν πίσω τους για να σωθούν έμεινε ζωντανό!