Η σειρά «Καρουσέλ» ήταν μία παιδική τηλενουβέλα μεξικάνικης παραγωγής του 1989 που στα 358 επεισόδιά της κατάφερε να κατακτήσει τους μικρούς τηλεθεατές σε όλον τον κόσμο, μεταξύ αυτών και τους Έλληνες από τη συχνότητα της ΕΡΤ στην οποία μεταδιδόταν κάθε μεσημέρι και να γίνει σύμβολο για τα παιδιά των 90s.

Τα χρόνια πέρασαν και οι μικροί πρωταγωνιστές της σειράς άλλαξαν κατά πολύ, άλλοι παραμένοντας στην υποκριτική και άλλοι αλλάζοντας τελείως καριέρα. Μία από τις πιο χαρακτηριστικές μαθήτριες του δημοτικού σχολείου ονόματι Primaria Mundial, ήταν η μικρή Valeria, κατά κόσμον Krystel Klithbo. Ήταν πάντα η φωνή της λογικής στην τάξη και ένα από τα πιο μικροσκοπικά κοριτσάκια της σειράς.

Τριαντατρία χρόνια η εκπομπή «Εεε Ρε Κόσμε», που παίζει κάθε Κυριακή στις 21:00 στο Action 24 , με παρουσιαστή και travel blogger τον δημοσιογράφο Χρήστο Ανθόπουλο, θα φιλοξενήσει τη μικρή Valeria.

Στο ταξίδι της εκπομπής στο Μεξικό, το πρώην παιδί σταρ της μεξικάνικης τηλεόρασης θα μιλήσει στην κάμερα του Action 24 αποκαλύπτοντας πτυχές από την πορεία της ζωής της στην οποία αποφάσισε να αφήσει την υποκριτική και να ασχοληθεί με τη γυμναστική. Σήμερα εργάζεται ως fitness coach και η μεταμόρφωσή της σε μία πολύ όμορφη γυναίκα είναι εντυπωσιακή.

Η Katana και εγώ κάνουμε πεζοπορία μαζί από την παρθενική μας πεζοπορία στο μονοπάτι Appalachian το 2014. Ήταν τριών ετών και εγώ 24. Το 2016 ξεκινήσαμε την επόμενη εξέλιξη του εθισμού μας… μια πεζοπορία στο Pacific Crest Trail . Ήταν στη μέση αυτής της πεζοπορίας που η Katana μαστίστηκε και διαγνώστηκε με γλαύκωμα, μια ασθένεια του ματιού που προκαλεί τύφλωση. Ήταν τυφλή στο αριστερό της μάτι μέσα σε 36 ώρες από την έναρξη της νόσου.

Όταν ένας σκύλος χάνει την όρασή του λόγω γλαυκώματος, η κανονική διαδικασία είναι η αφαίρεση του ματιού. Η πίεση που προκαλεί το γλαύκωμα προκαλεί μεγάλο πόνο, που ισοδυναμεί με σοβαρή ημικρανία. Μετά από πεζοπορία περίπου 800 μιλίων από το μονοπάτι μαζί μου, η Katana πήγε σπίτι για να αφαιρέσουνε το μάτι της. Αρκετές εβδομάδες αργότερα, έλαβε άδεια από τον οφθαλμίατρό της για πλήρεις δραστηριότητες και ήρθε ξανά μαζί μου στο μονοπάτι για τα τελευταία 500+ μίλια που είχα απομείνει για πεζοπορία. Ολοκλήρωσε την πεζοπορία ως μονόφθαλμος σκύλος, ακόμη και πεζοπορώντας μια μέρα 30 μιλίων μέσα από το χιόνι στην Ουάσιγκτον.

Δύο χρόνια αργότερα το 2018 μετά από πολλές άλλες περιπέτειες με ένα μάτι, το γλαύκωμα εμφανίστηκε επιθετικά στο δεξί της μάτι. Ξέραμε ότι ήταν μόνο θέμα χρόνου, αλλά ήλπιζα ότι θα είχαμε περισσότερα από μερικά χρόνια με το μάτι της που είχε απομείνει. Μόλις έγινε 100% φανερό ότι ήταν τελείως τυφλή, αφαιρέσαμε το δεξί της μάτι και η Katana έγινε «σκύλος χωρίς μάτια».

Ήταν πολύ συγκινητικό για μένα να τη βλέπω χωρίς μάτια. Η τύφλωση φαινόταν σαν ένα σκληρό αστείο για έναν σκύλο που είχε δει και κάνει περισσότερα από τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων. Η αυτοπεποίθησή της δέχτηκε μεγάλο χτύπημα. Ήταν αβέβαιη για τον εαυτό της και πολύ προσεκτική με τις κινήσεις της. Μερικές φορές χρειαζόταν λίγα λεπτά για να βρει το θάρρος να πηδήξει πάνω ή κάτω από έναν καναπέ ή κρεβάτι ή να περάσει ένα κατώφλι που οδηγεί μέσα ή έξω. Ήταν αποκαρδιωτικό να βλέπεις αυτό το ζώο που είχε διανύσει χιλιάδες μίλια σε διάφορα μέρη της χώρας να μην είναι σίγουρο ότι θα διασχίσει το σαλόνι.

Εργαζόμουν με την Katana σε καθημερινή βάση, εξασκώντας εντολές και προσπαθώντας να ανακτήσω την αυτοπεποίθησή της ακολουθώντας με — ή απλώς να περιηγηθεί μόνη της στο περιβάλλον της. Έγινε καλύτερη, αλλά ήταν μια ανατροπή από μέρα σε μέρα. Ενώ η πρόοδός της ήταν ενθαρρυντική, το να θυμάται κανείς το σκυλί που ήταν παλιά ήταν σχεδόν υπερβολικό για να το σκεφτεί. Ήξερα ότι αν ήθελα να επαναφέρω την αυτοπεποίθησή της κάπου κοντά σε αυτό που ήταν, θα έπρεπε να κάνουμε κάτι πιο ακραίο από το να ασκούμε απλώς εντολές γύρω από το σπίτι και τα τοπικά μονοπάτια. Χρειαζόμασταν να βυθιστούμε εντελώς στην τύφλωσή της και να τη ζήσουμε μαζί στο μονοπάτι.

Είχα το βλέμμα μου στο Μονοπάτι της Φλόριντα για μερικά χρόνια, αλλά ποτέ δεν έκανα κανένα επίσημο σχέδιο να το πεζοπορήσω. Αφού η Katana τυφλώθηκε, φαινόταν σαν το τέλειο μονοπάτι για να τη βοηθήσει να συμβιβαστεί με τις νέες της συνθήκες. Το μονοπάτι της Φλόριντα ήταν ως επί το πλείστον επίπεδο, μπορούσε να γίνει πεζοπορία το χειμώνα, δεν υπήρχε εποχιακό παράθυρο “do or die” για να το τελειώσει, θα χρειαζόταν μόνο μερικούς μήνες για να ολοκληρωθεί και δεν θα ήμασταν ποτέ περισσότερες από λίγες ώρες από κανένα φίλο ή οικογένεια σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.

Το να πάρεις την Katana στο μονοπάτι της Φλόριντα ως πρόσφατα τυφλό σκυλί ήταν ένας υπολογισμένος κίνδυνος. Ονομάστε το… θεραπεία εμβάπτισης. Ως πρώην αθλητικός προπονητής, δεν είμαι άγνωστος στο να ξεκινήσω το “SAID” (Ειδικές Προσαρμογές σε Επιβαλλόμενες Απαιτήσεις) για τον εαυτό μου ή τους προηγούμενους πελάτες μου. Το σώμα και το μυαλό θα προσαρμοστούν σε ό,τι του πετάξετε – απλά πρέπει να ξέρετε τι να πετάξετε, πόσο από αυτό και πόσο συχνά.

Στην περίπτωση της Katana, για να είναι όσο το δυνατόν πιο επιτυχημένη στο να είναι τυφλή – έπρεπε να «ζήσει» την τύφλωση της. Για να εξερευνήσει και να αξιοποιήσει πλήρως τις δυνατότητές της, χρειαζόταν να εργαστεί με πλήρες ωράριο, σε περιβάλλοντα/τοπία συνεχώς μεταβαλλόμενα και εξελισσόμενα.

Η Katana μπορούσε να απομνημονεύσει τη διάταξη ενός σπιτιού και να ζήσει τις υπόλοιπες μέρες της με οικεία άνεση… αλλά τότε θα ήταν εξαιρετική στην πλοήγηση μόνο σε ένα μέρος. Η ζωή μας δεν το απαιτεί αυτό. Και οι δύο τη χρειαζόμαστε να είναι καλή στην πλοήγηση σε οποιοδήποτε μέρος και γι’ αυτό χρειαζόταν αυτοπεποίθηση και εμπειρία σε ένα επίπεδο που δεν θα μπορούσαμε ποτέ να πετύχουμε δουλεύοντας μόνο λίγες ώρες την ημέρα στο σπίτι. Και οι δύο χρειαζόμασταν να το ζήσουμε 24 ώρες το 24ωρο, και δεν υπήρχε καλύτερη ευκαιρία από το να κάνουμε άλλη μια πεζοπορία μαζί σε ένα μονοπάτι που θα μου επέτρεπε τη μέγιστη ευελιξία να συνεργαστώ μαζί της.

Το να πάρεις έναν πρόσφατα τυφλό σκύλο σε μια πεζοπορία για να μάθει πώς να περιηγείται στον σκοτεινό κόσμο του μοιάζει με το να πετάς ένα παιδί που δεν ξέρει να κολυμπήσει στο βαθύ άκρο μιας πισίνας. Ή θα βουλιάξουν ή θα κολυμπήσουν. Ανεβάστε τα πονταρίσματα όσο πιο ψηλά μπορείτε, ενώ εξακολουθείτε να έχετε τον σχετικό έλεγχο της κατάστασης και οι άνθρωποι/ζώα θα σας εκπλήξουν με το τι μπορούν να κάνουν.

Όταν έφερα την Katana στο μονοπάτι της Φλόριντα, ήταν είτε να βουλιάξει είτε να κολυμπήσει… το μόνο που έπιασα ήταν ότι δεν θα την άφηνα να βυθιστεί. Τρώγαμε και κοιμόμασταν με την τύφλωσή της για μήνες, αλλά από τη στιγμή που θα ακολουθούσαμε, θα την αναπνέαμε επίσης. Η αναπνοή είναι εκεί που συμβαίνει η μαγεία. Είναι όπου απαιτείται η μεγαλύτερη αφοσίωση και όπου συμβαίνουν οι μεγαλύτερες αλλαγές και προσαρμογές – σε οτιδήποτε. Οι επαγγελματίες και ολυμπιονίκες αθλητές δεν έφτασαν εκεί που είναι ασχολούμενοι με τα αντίστοιχα επαγγέλματά τους. Έφτασαν εκεί τρώγοντας, κοιμώμενοι και αναπνέοντας τα πάθη τους. Αυτό ισχύει για οτιδήποτε στη ζωή, όχι μόνο για αθλήματα ή σωματικές δραστηριότητες.

Η Katana κατέληξε στο ύψος των περιστάσεων με θεαματικό τρόπο. Μέσα από την καρδιά μου ήξερα ότι θα τα πήγαινε καλά εκεί έξω, αλλά ποτέ δεν ονειρευόμουν ότι θα τα πήγαινε τόσο απίστευτα όσο εκείνη.

Η πεζοπορία ήταν πολλές φορές βάναυση. Σε σύγκριση με άλλα μονοπάτια που κάναμε πεζοπορία μαζί, το Florida Trail ήταν σχεδόν τόσο μονότονο και εξαντλητικό όσο και να είναι… ειδικά με έναν τυφλό σκύλο. Θα ήταν μια δύσκολη πεζοπορία χωρίς σκύλο (ή ακόμα και σκύλο με όραση), αλλά το να το κάνω με ένα τυφλό σκυλί ήταν η μεγαλύτερη συνεχής δοκιμασία υπομονής και επιμονής που έχω βιώσει ποτέ κατά τη διάρκεια αρκετών μηνών. Ποτέ στη ζωή μου δεν χρειάστηκε να απομακρυνθώ από τις παρούσες συνθήκες μου τόσες φορές για να τις ξεπεράσω, όσο έκανα σε αυτήν την πεζοπορία.

Τόσες πολλές εξαντλητικές καταστάσεις που απαιτούσαν υπερβολική ποσότητα ψυχικής αντοχής για να παραμείνουν «tru to the thru». Η απόσπαση δεν είναι κάτι αρνητικό, αλλά μια στρατηγική για να διατηρήσεις το ηθικό και να διατηρήσεις το ψυχικό σθένος για να συνεχίσεις να βάζεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο χωρίς να βιώσεις την κατάρρευση της ψυχικής και συναισθηματικής σου ακεραιότητας λόγω άγχους, δυστυχίας, πόνου, πλήξης, ή δυσφορία. Μπορεί να είναι τόσο απλό όσο να βρεις ένα χαρούμενο μέρος μέσα στο κεφάλι σου, αναλαμβάνοντας μια παθητική αδιαφορία για το τι συμβαίνει γύρω σας. Ή αστεία για τη δύσκολη θέση σας με οποιονδήποτε συμπατριώτη σας μπορεί να συμμετάσχει στον αγώνα μαζί σας, παρόλο που όλοι αισθάνονται ότι θέλουν να πεθάνουν.

Το επίσημο μονοπάτι ξεκίνησε στο Big Cypress στο Everglades, δυτικά του Μαϊάμι στο κάτω μέρος της Φλόριντα. Από εκεί έπληξε τον δρόμο του 1.100 μίλια βόρεια και μετά δυτικά κατά μήκος της πολιτείας προς το Φορτ Πίκενς στο βορειοδυτικό τμήμα της πολιτείας, ακριβώς απέναντι από τα σύνορα με την Αλαμπάμα. Ξεκινήσαμε το μονοπάτι στις 8 Ιανουαρίου και τελειώσαμε στις 22 Μαρτίου. Μας πήρε 73 ημέρες για να ολοκληρώσουμε τα 1.800 μίλια, κάτι που ήταν στο ίδιο διάστημα με το χρόνο που πίστευα ότι θα μας έπαιρνε για να το κάνουμε. Δεδομένων των συνθηκών της Katana, είχα υπολογίσει δύο με τρεις μήνες.

Η Katana ήταν εκπληκτικά όλη την ώρα. Της άρεσε κάθε δευτερόλεπτο της ελευθερίας του μονοπατιού και να εξερευνά νέα μέρη κάθε μέρα. Πραγματικά πιστεύω ότι αυτό είναι το όνειρο κάθε σκύλου. Η Katana περπάτησε η ίδια περισσότερα από 200 μίλια από το μονοπάτι, ενώ εγώ την κουβαλούσα περισσότερα από 800 μίλια. Ευτυχώς είναι ένα ευκίνητο, συμπαγές σκυλί που ζυγίζει μόνο 21 κιλά. Μπορούσα να την βάλω στην κορυφή της τσάντας και στους ώμους μου, και μπορούσε να ξαπλώσει εκεί για μίλια όπως τη στιγμή που ήταν ξαπλωμένη σε έναν καναπέ πίσω στο σπίτι. Το σύστημα λειτούργησε απίστευτα καλά.

Το ίδιο το μονοπάτι ήταν συχνά αυτό που θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει εφιάλτη. Ήταν υγρό, λασπωμένο, με λάσπη, και μερικές φορές περπατούσαμε μέσα σε νερό, λάσπη ή βάλτο για μίλια τη φορά, μερικές φορές μέχρι τη μέση μου. Υπήρχαν αμέτρητες περιπτώσεις στις οποίες οι συνθήκες των μονοπατιών δεν ευνοούσαν έναν τυφλό σκύλο – βάλτοι, βαθύτερα νερά, αυλοί, φίδια, περιπάτους σε πολυσύχναστους αυτοκινητόδρομους, μονοπάτι κατάφυτο, σπασμένα δέντρα, καθώς και απουσία οποιουδήποτε μονοπατιού. Ανεξάρτητα από αυτό, η Katana έπρεπε να κάνει πεζοπορία μόνη της κάθε μέρα όταν οι συνθήκες του μονοπατιού συνεργάζονταν, ακόμα κι αν ήταν μόνο για ένα ή δύο μίλι. Υπήρχαν πολλές μέρες που πήγαινε σε τέσσερα ή πέντε μίλια ευθεία κάθε φορά, ακόμα και μια μέρα που έκανε πάνω από 10 μίλια χωρίς να χρειαστεί ποτέ να την πάρω. Αν το μονοπάτι δεν ήταν τόσο βάναυσο όσο συχνά, θα είχε μαζέψει πολύ περισσότερα μίλια. Ήταν σκληρό,

Το να τη βλέπεις να τα πηγαίνει τόσο καλά ήταν συγκινητικό. Πεζοπορούσε σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα από τις νοσταλγικές μέρες μας, όταν ξεκινήσαμε για πρώτη φορά την πεζοπορία μεγάλων αποστάσεων. Δεν είναι υπερβολή όταν λέω ότι δεν μπορούσα να πω ότι ήταν τυφλό σκυλί περίπου το 80% του χρόνου που ήταν εκεί έξω. Θα μπορούσε να με ακολουθήσει στο μονοπάτι, αλλά προτιμούσε να οδηγεί, όπως παλιά. Δεν ξέρω ακριβώς πώς το έκανε, αλλά θα μπορούσε να με οδηγήσει στο μονοπάτι τέλεια, χωρίς να χτυπήσει ούτε ένα εμπόδιο, λαμβάνοντας υπόψη κάθε ανατροπή και στροφή στο μονοπάτι – ήταν απίστευτο! Η Κατάνα από προσεκτική και συνεσταλμένη έγινε σίγουρη και περίεργη. Όποτε σταματούσαμε για διάλειμμα ή κατασκήνωση, έφευγε και εξερευνούσε την άμεση περιοχή, χαρτογραφώντας το περιβάλλον της και καταγράφοντας μυρωδιές. Αυτές τις στιγμές δεν παρατήρησα ούτε μια διαφορά στη συμπεριφορά ή τη συμπεριφορά της σε σύγκριση με όταν είχε όραση.

Οι μεγαλύτερες αλλαγές που είδα στην Κατάνα αφορούσαν σίγουρα την αυτοπεποίθησή της. Σταμάτησε να μαντεύει τον εαυτό της και το περιβάλλον της και άρχισε να παίρνει μεγάλες μπουκιές από τη ζωή όπως παλιά. Ανέκτησε πίσω τη σπίθα της, καθώς και το ταλέντο και το κέφι που την έκαναν πάντα μοναδική.

Το μόνο που ήθελα για την Katana σε αυτήν την πεζοπορία ήταν να την ξαναφέρω όσο πιο κοντά στο σκυλί που ήταν προτού το γλαύκωμα της κόψει την όραση. Κατά μία έννοια, προσπαθούσα να αναιρέσω τις αλλαγές που είχε επηρεάσει η τύφλωση. Μέχρι το τέλος της διαδρομής των 1.100 μιλίων, θα έλεγα ότι ήμασταν περισσότερο από επιτυχημένοι – είναι τόσο κοντά όσο ποτέ στο σκυλί που ήταν όταν είχε μάτια. Μπορεί να τρέξει μέσα από το σπίτι χωρίς δεύτερη σκέψη, να περιηγηθεί σε πολλές πόρτες σκυλιών για να μπει και να βγει από την πίσω αυλή και να πηδήξει πάνω-κάτω από καναπέδες και κρεβάτια χωρίς δισταγμό. Πριν από την πεζοπορία, όταν έκανε ένα λάθος ή έπεφτε σε κάτι, σήκωνε και εγκατέλειπε ό,τι κι αν έκανε. Τώρα, όταν κάνει ένα λάθος ή προσκρούει σε κάτι ενώ παίζει, το παίρνει χαμπάρι χωρίς να φαίνεται καν ότι το καταγράφει (εκτός από το να μην επαναλαμβάνει το λάθος).

Αν υπήρχε ένα καθολικό μάθημα που θα ήθελα να αφαιρέσουν οι άνθρωποι από την εμπειρία μας, αυτό θα ήταν… Δεν μπορείς πάντα να σταματήσεις αυτό που έρχεται, αλλά μπορείς να αποφασίσεις να μην τα παρατήσεις ή να τα παρατήσεις χωρίς μάχη.