Παρακολουθώντας την σελίδα σας αποφάσισα να σας γράψω και εγώ την δική μου μικρή ιστορία.

Τον Μάιο πήγα σε ένα νησί για δουλειά ως υπεύθυνη εστιατορίου.

Από την πρώτη στιγμή που ο μάνατζερ μου με έβαλε στην κουζίνα για να με συστήσει στους συναδέλφους, ο Πάνος μου έκανε ένα κλικ.

Περνώντας οι μέρες καταλάβαινα πως δεν του περνούσα απαρατήρητη. Άρχισα να τον πετυχαίνω και καλά τυχαία σε διάφορα μέρη του ξενοδοχείου και να πέφτω συνέχεια επάνω του.

Είχα αρχίσει να νιώθω έναν ενθουσιασμό ,ένα κάτι που είχα καιρό να νιώσω τέλος πάντων.

Αποφάσισα να τον κάνω φίλο στο facebook αλλά όταν με δέχτηκε είδα πως ήταν σε σχέση με μια κοπέλα.

Την επόμενη μέρα σε μια τυχαία κουβέντα που είχαμε με άλλους μαζί τον ρώτησα πόσες φόρες παίρνει την κοπέλα του τηλέφωνο την μέρα…

Η απάντηση του ήταν πως είναι στα χωρίσματα και πως δεν της τηλεφωνεί  τόσο συχνά και με κοιτούσε έντονα, σαν να μου έδινε το “πράσινο φως”.

Γενικά υπήρχε μια χημεία μεταξύ μας στα αστεία, στις κουβέντες, στην συνεργασία μας γενικά…

Άρχισα να πηγαίνω στο δωμάτιό του χωρίς να γίνεται τίποτα μεταξύ μας. Με πολιορκούσε πολύ έντονα και πολύ όμορφα, κάτι που μου είχε λείψει.

Σύντομα, δημιουργήθηκε κάτι μεταξύ μας πολύ όμορφο, πολύ μαγικό όπως το λέγαμε και οι δυο.

Κι εκεί που όλα πήγαιναν καλά μεταξύ μας, έγινε η μεγάλη αποκάλυψη…

Μετά από κάποιες μέρες που είπε ότι είναι αρραβωνιασμένος και πως θα ερχόταν η κοπέλα του να τον επισκεφθεί στο ξενοδοχείο για μερικές μέρες.

Τον έφτυσα και σηκώθηκα και έφυγα…

Εκείνες τις μέρες πήρε ρεπό από τη δουλειά για να κάνει το γύρω του νησιού μαζί της.

Όταν ήρθε η μέρα που αυτή έφυγε, δεν πρέπει να είχε μπει καν μέσα στο πλοίο για να γυρίσει στο νησί της, και αυτός ήταν έξω από την πόρτα μου και μου χτυπούσε.

Του άνοιξα και μου είπε πως δεν μπορεί χωρίς εμένα.

Από εκείνη τη μέρα κοιμόμασταν  κάθε μέρα μαζί, ξενυχτούσαμε, περνούσαμε ωραία, γίναμε ένα…

Ώσπου μια μέρα, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα απ’ όλα αυτά, μου είπε θα ερχόταν ξανά αυτή να τον δει και, όπως ήταν φυσικό, νευρίασα.

Του ζήτησα να βρει μια δικαιολογία να μην έρθει.

Θα μπορούσε να πει ότι δουλεύει πολύ και δεν έχει χρόνο…

Αρνήθηκε, “σκοτωθήκαμε“, από την επόμενη μέρα κανόνισα να πηγαίνω απογεύματα στη δουλειά για να μην τον βλέπω.

Μια μέρα μου “γύρισε το μάτι” και της έστειλα μήνυμα από ψεύτικο προφίλ στο facebook.

Μόλις η κοπέλα διάβασε το μήνυμα, του έστειλε αυτό που της είχα στείλει και πως θέλει να χωρίσουν.

Τότε αυτός βγήκε από την κουζίνα στο εστιατόριο και μου είπε “κοιτά τι κατάφερες, άλλα καλύτερα γιατί με γλίτωσες από τύψεις τεσσάρων χρόνων…”.

Αυτό δεν κατάλαβα ποτέ γιατί το είπε και δεν μου το εξήγησε και ποτέ..

Αισθανόμουν περίεργα για το μήνυμα που έστειλα κι έτσι, την ίδια μέρα της έστειλα ένα ακόμη μήνυμα που της εξηγούσα ότι της είχα πει ψέματα…

Ύστερα από αυτό το γεγονός, με ξαναπλησίασε και τα βρήκαμε και πάλι.

Ήμασταν μαζί μέχρι και την τελευταία μέρα που έμεινα στο νησί.

Ήταν οι καλύτερες μέρες που έχω ζήσει ποτέ.

Όλο το ξενοδοχείο ήξερε πως είμαστε μαζί και δεν τον ένοιαζε, δεν κρυβόταν.

Μέχρι και την τελευταία στιγμή ζούσα ένα όνειρο, σαν αυτούς τους έρωτες που έβλεπα στην τηλεόραση.

Μου ζήτησε να πάω και πάλι στο νησί που βρήκε καινούργια δουλειά…

Του ρωτάω σαν τι να πάω;

Η απάντησή του δεν ήρθε ποτέ…

Τώρα πλέον είμαι σπίτι μου, αύριο θα δω τον σκύλο μου και προσπαθώ να το αφήσω όλο αυτό πίσω.

Του είπα πως αν με ξαναενοχλήσει θα της στείλω από το κανονικό μου προφίλ φωτογραφίες που βγάλαμε μαζί.

Το είπα αυτό για να με αφήσει επιτέλους ήσυχη.

Απ’ ότι φαίνεται, αυτός τη ζωή του την έχει κανονίσει…

Ετοιμάζεται για γάμο αλλά ήθελε και μένα…

Δεν ξέρω πότε θα μου περάσει αλλά σίγουρα θα μου περάσει…

ΔΕΥΤΕΡΗ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ!

Πάντα στη ζωή μου ήμουν συγκρατημένη…

Τι θα πουν οι άλλοι,να κάνω αυτό που θέλουν, μην στεναχωρήσω κάποιον.

Πριν 6 χρόνια γνώρισα τον άντρα μου.

Δεν ήταν αυτό που λέμε ο μεγάλος έρωτας και φαινομενικά δεν έχουμε και πολλά κοινά.

Καταφέραμε και βρήκαμε όμως τις ισορροπίες μας.

Φτιάξαμε τη ζωή μας.

Όλα σωστά, όπως τα θέλει η κοινωνία μας.

Πριν 2 χρόνια παντρευτήκαμε.

Νόμιζα ότι ήμουν ευτυχισμένη… ότι δεν μου λείπει τίποτα…

Άλλωστε οι μεγάλοι έρωτες δεν φοράνε νυφικό.

Πίστευα πως είναι το ιδανικό να παντρευτείς έναν άνθρωπο που δεν είναι ο μεγάλος έρωτας!

Αυτό γιατί δεν θα υπάρχουν ζήλιες, πάθη, σκαμπανεβάσματα…

Πριν 9 μήνες, χωρίς να καταλάβω πως, γνώρισα κάποιον, και ενώ όλα κυλούσαν φιλικά για καιρό, με φίλησε… Στο πρώτο του φιλί, ένιωσα 16 χρονών.

Ένιωσα να τρέμω από έρωτα.

Από τότε είμαστε μαζί, κάνω έρωτα μαζί του, όπως ποτέ ξανά στο παρελθόν.

Είναι τόσο τρυφερός, τόσο γλυκός, που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι μπορούσε να συμβεί.

Ο άντρας μου πάντα ήταν απότομος… κάπως ψυχρός.

Με τον άντρα μου από τότε μένουμε χώρια, τυπικά χωρίσαμε άλλα έχουμε καθημερινή επαφή.

Βέβαια δεν ξέρει ότι έχω κάποια σχέση.

Η καινούρια μου σχέση είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορείς να βασιστείς, και δεν εννοώ οικονομικά…

Είναι επιπόλαιος, δεν τον νοιάζει το αύριο και προέρχεται από μια οικογένεια που έχουν σύστημα να αλλάζουν κάθε χρόνο γυναίκα και να κάνουν και παιδιά με όποια βρουν.

Το ερώτημα μου είναι αν έχω κάνει τη σωστή επιλογή…

Στον άντρα μου ξέρω ότι μπορώ να βασιστώ, να στηριχτώ σε αυτόν, να γεράσω μαζί του!

Αλλά με τον άλλον είμαι ερωτευμένη, δεν μπορώ να σκεφτώ ότι θα με αγγίξει άλλος άντρας.

Και οι δυο μαζί θα έκαναν τον τέλειο άντρα,με σε έναν από τους δυο, πάντα κάτι θα λείπει…

Θέλω πολύ να μοιραστώ μαζί σας τη δύσκολη κατάσταση που βιώνω αυτή την περίοδο. Ας αρχίσουμε από την αρχή…. Όταν ήμουν 26 χρονών έχασα τον άντρα μου ενώ ήμουν έγκυος στο πρώτο μας παιδάκι. Μετά από πολύ αγώνα γέννησα ένα υγιές αγοράκι. Εννοείται με τα πεθερικά μου έχουμε επαφές, τους έχω σαν γονείς μου. Μετα απο χρόνια γνώρισα τον τωρινό μου άντρα. Από την αρχή οι γονείς του δεν ήθελαν τη σχέση μας λογω του παιδιού μου. Ύστερα από κάποιο διάστημα έμεινα έγκυος οπότε τα αφήσαμε όλα πίσω, έγινε ο γάμος, γέννησα, βαφτίσαμε και το μωρό εννοείται το όνομα του παππού του.

Και ερχόμαστε στο σήμερα. Είχα καταλάβει από την αρχή ότι οι γονείς του δεν ήθελαν τον πρώτο μου γιο… Δεν το κρύβανε κιόλας σε σημείο που κάνανε πώς δεν υπάρχει και ο άντρας μου να τους έλεγε πείτε καλημέρα και στο μικρό. Μου έλεγε ότι θα συνηθίσουν, θέλουν χρόνο και τέτοια. Ομως το δεύτερο παιδί μου κοντεύει τα δύο και αυτοί συνεχίζουν το ίδιο τροπάριο… Εγώ τώρα είμαι έγκυος στο τρίτο παιδί. Εδώ και κάποιο διάστημα έχω κόψει κάθε επαφή μαζί τους… Πραγματικά δεν μπορώ να διανοηθώ πως υπάρχουν άνθρωποι που θα έρθουν σε ένα σπίτι που έχει δύο παιδιά και θα μιλάνε μόνο στο ένα και στο άλλο με το ζόρι να βγαίνει η κουβέντα. Και μετά λένε «Ε, να είναι λίγο ζωηρός». Τα βάζουν με ένα παιδί 5, 5 χρονών.

Όμως το πρόβλημά μου δεν είναι οι γονείς του, αλλά ο άντρας μου που από τη μια με υποστηρίζει και από την άλλη δεν μπορώ να είμαστε έτσι και να τα ξαναβρείτε… Όλα αυτά σε καθημερινή βάση τα έχει βάψει μαύρα… Πραγματικά έχω αρχίσει να κουράζομαι από αυτή την κατάσταση και έχω αρχίσει να μετανιώνω που ξαναέφτιαξα τη ζωή μου. Εσείς πως μου προτείνετε να διαχειριστώ την όλη κατάσταση;

Απαντά η ψυχολόγος κυρία Βίκυ Μιχελή

Αγαπημένη φίλη του singleparent,

ADVERTISEMENT

καταρχήν να σου ευχηθώ με το καλό να έρθει το τρίτο παιδάκι σου στον κόσμο και να χαίρεσαι τα άλλα δύο.
Είναι δύσκολο και άβολο αυτό που βιώνεις, τόσο εσύ από τη μεριά σου όσο και ο σύζυγός σου από τη δικιά του.Καταλαβαίνω την πίκρα και το παράπονο που νιώθεις, καθώς στον πρώτο σου γάμο τα πράγματα δεν πήγαν τόσο καλά όσο τα υπολόγιζες. Ωστόσο έμεινε μια σημαντική παρακαταθήκη, το πρώτο σου παιδάκι και το μεγάλειο ψυχής των πεθερικών σου. Θα περίμενε κανείς και ίσως και εσύ, το πρόβλημα να το είχαν τα πεθερικά από τον πρώτο σου γάμο κι όχι οι γονείς του τωρινού συζύγου. όμως σε αυτή την περίπτωση βλέπουμε ότι τα πεθερικά σου του πρώτου συζύγου έχουν ένα σημαντικό ρόλο στη ζωή σου και θέλουν αυτή, δηλαδή να είσαι καλά χωρίς να βάζουν εμπόδια σε μια τόσο νέα σαν κι εσένα κοπέλα. Είναι αξιοθαύμαστο αυτό !

Τώρα από την άλλη οι γονείς του συζύγου σου είναι πρφανώς άνθρωποι με προκαταλήψεις, με πεπαλαιωμένες αντιλήψεις και ίσως με μικρό εύρος πνευματικό να δεχθούν ότι μια γυναίκα που έχει ήδη ένα παιδί, μπορεί να κάνει το γιο τους ευτυχισμένο και να φυσικά να αγαπήσουν κι αυτό το “εγγόνι”. Φαίνεται πως οι πεποιθήσεις τους δεν τους αφήνουν να κάνουν παραδοχές.

Καταλαβαίνω σαν μάνα που είσαι να μην θες τα παιδιά σου να διαχωρίζονται και να έχουν ίση μεταχείριση. Αυτό είναι και το φυσιολογικό. Αυτό που εγώ θα σου πρότεινα, είναι να μαζέψεις τις δυνάμεις σου και όταν είσαι έτοιμη για διάλογο να μιλήσεις μαζί τους και να τους εξηγήσεις πόσο σε πονάει και σε πληγώνει αυτή τους η στάση απέναντι στο μεγάλο σου γιο και πως σαν μητέρα των παιδιών σου δεν ανέχεσαι αυτές τις διακρίσεις, κα΄τι που δεν κάνεις κι εσύ η ίδια. Βάλε όρια ότι δηλαδή τους αφήνεις ένα περιθώριο να προσαρμοστούν σε αυτη σου την απάιτηση και γίνε πολύ συγκεκριμένη ότι αν δεν δεις κάποια βελτίωση θα αναγκαστείς να λάβεις άλλα μέτρα. Εξήγησέ τους πως και ο σύζυγός σου βρίσκεται σε δύσκολη θέση απέναντί σου, πώς έχεις καταλάβει ότι εκείνοι θεωρούν “κουσούρι” το γεγονός ότι υπάρχει ήδη ένα παιδάκι από προηγουμενο γάμο και πως θα ήταν τα πράγματα αν εκείνοι ήταν στη θέση σου.
Όσον αφορά στο σύζυγό σου μπορείς να του προτείνεις να κάνει κι εκείνος μαζί τους μια τέτοια συζήτηση, αν δεν θέλεις να είναι παρών σε αυτή που θα έχεις εσύ μαζί τους.

Είναι πολύ λογικό και φυσιολογικό να θες να είστε μια δεμένη οικογένεια, αλλά θέλω να σου πω πως το μόνο που μπορείς να αλλάξεις είναι τα όρια σου κι όχι εκείνους, ειδικά αν δεν έχουν την αντιπλπτική ικανότητα να το κάνουν. Κάνε τη συζήτηση αυτή μαζί τους όσες φορές χρειαστεί δοθείσης της ευκαιρίας και μην περιμένεις να δεις αλλαγή με την πρώτη φορά, αυτό είναι το ιδανικό σενάριο που δύσκολα συμβαίνει όμως.

Σημαντικό είναι να τους “εκπλήξεις” με αυτό που έχεις καταλάβει ότι πιστεύουν για εσένα, μη φοβηθείς να το πεις γιατί τότε θα συνεχίσουν να χρησιμοποιούν δικαιολογίες όπως πχ ο μεγάλος ο γιος είναι ζωηρός κλπ.

Σου εύχομαι μια καλή γέννα με ένα πόνο καν να σε νοιάζει μόνο η οικογένειά σου κι αν οι άλλοι δεν μπορούν να συμβαδίσουν, δεν πειράζει, τόσο μπορούν!

Με εκτίμηση,

Βίκυ Μιχελή
Ψυχολόγος Πανεπιστημίου Αθηνών
Φοίβου & Αθηνάς 10
19005, Νέα Μάκρη
Τηλ: 2294300825
Κιν: 6944315963
E mail: [email protected]
Facebook: https://www.facebook.com/vickymicheli.psychologist.neamakri/
Skype: vicky_micheli

Έζησα 2 υπέροχα χρόνια κ μετά 4 βασανιστικά. Απορώ πώς ζω ακόμη.

Είχα ένα σύντροφο δεν ξέρω πως να τον χαρακτήρισω…με έβαλε να κάνω έκτρωση με το ζόρι στα δύο χρόνια που είχα μείνει έγκυος, κλειδωμένη σε ένα σπίτι και μια γιατρό άσχετη η οποία μου έκανε ζημιά ώστε να μην καταφέρω να συλλάβω πάλι.

Δεν έκανα μήνυση.

Κάθε φορά που έπινε ναρκωτικά και αλκοόλ πάντα ερχόταν να βγούμε και με χτυπαγε το ξημέρωμα ώστε να μπορεί να φύγει. Στα 2 χρόνια σχέσης, ήρθε μια γυναίκα σπίτι μου με ένα παιδάκι να μου πει “Άστον ήσυχο”.

Ήταν η γυναίκα του και το παιδί του, ποιος ξέρει τι της είπε.

Εκείνος απειλούσε ότι αν κάνω κιχ θα σκοτώσει την οικογένεια μου. Στα 5 χρόνια έμεινε στο δεύτερο παιδί έγκυος η γυναίκα του ενώ έρχοταν σε εμένα και μου δημιούργουσε σκηνικά ώστε να μη μπορω να κουνηθω.

Πηγα στην αστυνομία 4 φορές και απλά του κάνανε συστάσεις.

Προτελευταία φορά θυμάμαι το κεφάλι μου στο πάτωμα, το σκυλί μου σε μια άκρη από κλωτσιά και νόμιζα ότι εκεί πεθαινα.

Ευτυχώς η σπιτονοικοκυρά μου από τις φωνές τον τρόμαξε… τελευταία φορά θυμάμαι να σπάει την πόρτα μου και να με βγάζει από το λαιμό στο μπαλκόνι…και τον τωρινό μου άντρα να έρχεται να τον τραβάει γιατί κατά τύχη πέρναγε από κάτω (ήμασταν φίλοι τότε).

Κοιμόταν στον καναπέ μου επι ενάμιση μήνα για να κοιμηθώ έστω μια ώρα γιατί φοβόμουν.

Φώναξα την αστυνομία 5 φορες κι όλο συστάσεις και απότελεσμα κανένα.

Τον πιασανε σε φάση να με βρίζει στο δρόμο και του είπαν απλά να μη με ξαναενοχλησει….τους φώναξα που έσπασε την πόρτα και είπαν δεν έχουν δικαίωμα να ανέβουν να πάρουν στοιχεία.

Δεν είχα φίλες γιατί τις έδιωχνε δεν έβγαινα για καφέ ποτό πουθενά κι ήμουν σε ηλικία 27 όταν ξεκίνησε αυτή η σχέση.

Ειχα να κάνω πολλά για το μέλλον μου και ήδη είχα χάσει παιδι κι είχα καταστραφεί ψυχολογικα…ο άντρας μου με πήρε από το χέρι και μου έδειξε κάτι τελείως διαφορετικό…προχωρήσαμε και σε λίγο διάστημα έμεινα έγκυος κυριολεκτικά από θαύμα.

Έκατσα λίγο καιρό στα αυγά μου και μόλις στέριωσε το μωρό, είπαμε αυτό έπρεπε να γίνει (μοίρα).

Τώρα έχω κ άλλο ένα όμορφο μωράκι κι ένα άντρα που παρόλο που περάσαμε λίγο δύσκολα στην αρχή με στηρίζει και τον στηρίζω.

Μην ανεχεστε τέτοιες συμπεριφορές. Εγώ δε μίλαγα σε κανέναν δικό μου και κανείς δεν τα ήξερε…βγήκα ζωντανή κατά τύχη….μεγαλώνω αγόρια και το πρώτο τους μάθημα θα είναι σεβασμός σε ολες και όλους …

Αντωνία

Η παρακάτω αληθινή ιστορία της Βαλεντίνας συγκλονίζει και συγκινεί. Η ίδια δηλώνει ότι εγκαταλείφθηκε στο Πεδίον του Άρεως όταν ήταν μωρό και προτρέπει να μην κρίνουμε γρήγορα και εύκολα κανέναν μιας και δεν γνωρίζουμε στον σταυρό που κουβαλά ο καθένας στη ζωή του.

Η αληθινή ιστορία της Βαλεντίνας

«Διάβαζα την είδηση με το κοριτσάκι στο Χαλάνδρι που το εγκατέλειψε η μητέρα του σε παιδική χαρά και μου θυμίζει τόσο πολύ τη δική μου ιστορία, 52 χρόνια πριν.

Όταν ήμουν μωρό με εγκατέλειψαν στο Πεδίον Άρεως μέσα σε κουβέρτες. Φλεβάρης του 1970. Με άφησαν στο άγαλμα του Βασιλιά Κωνσταντίνου, στα σκαλιά. Με βρήκε μια κυρία που άκουσε το κλάμα μου και με πήρε σπίτι της.

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι η κόρη της δεν μπορούσε με τον άντρα της να κάνουν παιδί και εκείνη την εποχή η υιοθεσία δεν ήταν εύκολο πράγμα. Έκαναν κάτι χαρτιά τότε και με κράτησαν. Θείο δώρο για εκείνους!

Τα χρόνια πέρασαν εγώ μαμά και μπαμπά ήξερα τους γονείς που με βρήκαν στο πάρκο. Δεν μου είπε ποτέ κανείς για την εγκατάλειψη. Έφτασα 20 χρονών για να το μάθω και να μάθω και άλλα πράγματα γιατί είχαν βάλει ντετέκτιβ να ψάξει ώστε να σιγουρευτούν πως δεν θα με ζητήσει η βιολογική μου μάνα.

Δεν βρήκαν πολλά στοιχεία, το μόνο που τους βοήθησε να μάθουν κάποιες πληροφορίες είναι ότι μετά από λίγο καιρό, μια κοπέλα πήγαινε κάθε μέρα για ένα χρόνο στο άγαλμα του Κωνσταντίνου, στο ίδιο σημείο που με είχαν αφήσει και έκλαιγε.

«Για μένα γονείς μου είναι οι άνθρωποι που με βρήκαν στο δρόμο, με κράτησαν και με μεγάλωσαν» | Συγκινεί η ιστορία της Βαλεντίνας

Έψαξαν να μάθουν γι αυτή τη κοπέλα και πράγματι ρωτώντας στη γειτονιά της, έμαθαν ότι ήταν έγκυος από τον εραστή της που ήταν παντρεμένος με δύο παιδιά. Μόλις αυτός έμαθε για την εγκυμοσύνη την πίεζε για έκτρωση αλλά επειδή φοβόταν να κάνει, το κράτησε.

Μια μέρα οι γείτονες σταμάτησαν να τη βλέπουν με τη κοιλιά φουσκωμένη και τους είπε ότι το παιδί πέθανε στη γέννα.

Συνδυάζοντας τις ημερομηνίες και τα γεγονότα, οι δικοί μου κατάλαβαν πως αυτή ήταν η μητέρα μου. Μάλιστα μου έδωσαν τη διεύθυνσή της, αν ήθελα να πάω να τη βρω. Και πήγα.

Δυστυχώς δεν βρήκα κανέναν σε αυτό το σπίτι ούτε ήξεραν να μου πουν που είχε πάει η κοπέλα. Μου είπαν μόνο ότι ήξεραν πως είχε φύγει απ’ την Αθήνα. Την έλεγαν Χριστίνα.

Τώρα δεν ξέρω αν ζει ή αν πέθανε αλλά παρόλο που με άφησε, εγώ τη συγχωρώ. Καταλαβαίνω τη θέση της ειδικά εκείνη την εποχή και ευχαριστώ τους γονείς μου που μου έδωσαν τόση αγάπη.

Γιατί για μένα γονείς μου είναι οι άνθρωποι που με βρήκαν στο δρόμο, με κράτησαν και με μεγάλωσαν.

Για το μόνο που στενοχωριέμαι είναι που δεν γνώρισε τα εγγόνια της, δηλαδή τα παιδιά μου.

Μην κρίνετε, δεν ξέρετε τί γολγοθά περνά ο καθένας για να φτάνει σε τέτοια σημεία».

Βαλεντίνα

Καλημέρα σας,

Είμαι από τις τυχερές μαμάδες που εργάζονται (έστω και με ημιαπασχόληση) από το σπίτι. Αυτό γινόταν πολύ πριν την πανδημία, το ίδιο συμβαίνει και τώρα, ενώ ο σύζυγός μου έχει μία τυπική δουλειά γραφείου και εργάζεται και εκείνος από το σπίτι από το Μάρτιο. Η διαφορά μας είναι ότι εγώ εργάζομαι 5ωρο, εκείνος 9ωρο και η δική μου δουλειά απαιτεί συγκέντρωση ενώ η δική του όχι και τόσο. Παρόλο που δουλεύω τις μισές ώρες από εκείνον δεν το κουνάω ρούπι. Εκείνος από τη μεριά του έχει το περιθώριο και διαλείμματα να κάνει όποτε θέλει και να σηκωθεί και να πάει τουαλέτα και να κάτσει στην τηλεόραση, είναι με λίγα λόγια πολύ πιο χαλαρός από εμένα.

Δεν θα σύγκρινα τις δουλειές μας ούτε το πόσο εργάζεται ή πόσο ξεκουράζεται ο καθένας αν ο άντρας μου δεν ήταν της λογικής ότι «κάθε φορά που τα παιδιά θέλουν κάτι, είναι η μάνα αυτή που πρέπει να τρέχει». Έχουμε δύο παιδάκια ηλικίας 4 και 2 ετών και σύμφωνα με τον άντρα μου «εργάζομαι λιγότερο και εκείνος περισσότερο άρα δεν είναι υποχρεωμένος να βοηθάει με τα παιδιά». Η λογική του τεμπέλη και του «βαριέμαι να κουνήσω τον πισινό μου» λέω εγώ.

Κλαίει το παιδί; Άννα, τρέχα. Πεινάει το παιδί; Άννα, σήκω να μαγειρέψεις. Βαριέται το παιδί; Άννα, σήκω βάλτου κανένα παιδικό να ξεχαστεί. Κλείνεται στο δωμάτιό μας που το έχει μετατρέψει σε γραφείο γιατί όπως λέει «θέλει το χώρο του» και δεν ασχολείται καθόλου με τα παιδιά παρόλο που το ωράριο του είναι ξεκάθαρα πιο χαλαρό από το δικό μου και δουλεύει παραπάνω ώρες. Με λίγα λόγια τις 5 ώρες που εργάζομαι πρέπει να είμαι απίκο και να ικανοποιώ και κάθε ανάγκη των παιδιών με ελάχιστη έως καθόλου βοήθεια από εκείνον.

Φταίω εγώ που έχω απηυδήσει; Φταίω εγώ που μου έρχεται να σηκωθώ και να φύγω για μία ολόκληρη μέρα να δει τη γλύκα; Ξέρω ότι δεν θα δουλεύει για πάντα από το σπίτι και κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε στο πρόγραμμά μας όπως το γνωρίζαμε αλλά με εκνευρίζει πολύ η στάση του. Τα παιδιά δεν τα έκανα μόνη μου και από τη στιγμή που είναι και εκείνος σπίτι οφείλει να βοηθήσει και όχι να βγάζει την ουρά του απέξω. Στο ένα και μοναδικό μου διάλειμμα κάθομαι και παίζω μαζί τους ενώ εκείνος ξαπλώνει στον καναπέ, αλλάζει κανάλια, μπορεί αν προλάβει να πάρει και έναν υπνάκο λες και δεν υπάρχουμε στο σπίτι. Τραγικός. Να κοιτάξει να αλλάξει μυαλά αλλιώς δεν μας βλέπω καλά.

Άννα

Καλησπέρα,

Χαίρομαι πολύ που ανακάλυψα τον ιστότοπό σας, μου δίνει δύναμη και βλέπω οτι δεν είμαι μόνη σε αυτά που περνάω. Θα ήθελα να σας διηγηθώ και εγώ την δική μου ιστορία και όλα αυτά που έχω περάσει και περνάω.

Είμαι 28 χρονών και κατοικώ σε μια χώρα της βόρειας Ευρώπης. Τον άντρα μου τον γνώρισα πριν απο πέντε χρόνια στην Ελλάδα, είχε έρθει για διακοπές στο νησί απ το οποίο κατάγομαι. Είμαι απο χώρα των Βαλκανίων αλλά μετανάστευσε στην Αμερική στα 18 του.Γνωριστήκαμε, ερωτευτήκαμε, διατηρήσαμε σχέση εξ’αποστάσεως και αφ” ότου ειδαμε οτι δεν εντέχαμε την απόσταση αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Μετά τον γάμο αποφασίσαμε να έρθουμε να μείνουμε στην χώρα που μένω εγώ και μετά απο ένα δύσκολο ξεκίνημα όπου ψάχναμε για σπίτια κα δουλειές έμεινα έγκυος με τον γιό μου..

Απ’τη στιγμή που γεννήθηκε ο μικρός λοιπόν αυτός ο άνθρωπος άλλαξε πρόσωπο. Έγινε σκληρός, επιβλητικός. Δεν με στήριζε καθόλου ψυχολογικά,και πρακτικά πολύ λίγο. Τους 8 πρώτους μήνες του μικρού κοιμόταν σε ξεχωριστό κρεβάτι γιατί ήθελε full ύπνο αφού θα πήγαινε στην δουλειά την επόμενη μέρα όπως έλεγε. Είχε απαιτήσεις το σπίτι να είναι στην εντέλεια και δεν έδειχνε καθόλου κατανόηση προς εμένα που παρ’όλη την εξουθένωσή μου που μόλις είχα βγεί απο χειρουργείο προσπαθούσα να κάνω οτι μπορώ.

Να λείπει όλη μέρα στην δουλειά και μετά να βγαίνει για καφέ ενώ εγώ μόνη μέρα νύχτα με ένα παιδί στην αγκαλιά να προσπαθώ να τα βγάλω πέρα όσο μπορώ. Να επαναλαμβάνει οτι αυτός είναι ο άντρας του σπιτιού και οτι πρέπει να τον ακολουθώ και να τον υπακούω. Να με κρίνει και να μου κάνει παρατηρήσεις με το παραμικρό.  Και μια απίστευτη συνεχόμενη αδιαφορία..ούτε δώρα σε γενέθλια, γιορτές επετείους..τίποτα.

Για το σπίτι έκανε το ελάχιστο. Εγώ να ψωνίζω, να πληρώνω λογαριασμούς να πρέπει να προσέχω για τα πάντα. Παράλληλα να είναι υπόδουλος της οικογένειάς του οι οποιοι όντας στην Αμερική και ακόμα και εξ’αποστάσεως να προσπαθούν αν επεμβαίνουν με κάθε τρόπο. Δεν μπορούσε να τους πει οχι σε τίποτα..ειδικά στην μάνα του. Δεν μπορούσε να τους βάλει όρια. Έκανε σχέδια μαζί τους να μετακομίσουμε εκεί και με μένα αρνούνταν να συζητήσει το οτιδήποτε.

Πέρασαν έτσι 8 μήνες. Αγανάκτησα. Μετά από ένα περιστατικό που έγινε με το σπίτι αποφάσισα οτι δεν θα περάσω έτσι το υπόλοιπο της ζωής μου..απλά δεν γίνεται. Οι καυγάδες μας χειροτέρευαν.Αρχισε να με εκβιαζει να φυγουμε στην Αμερική. Να με απειλεί, να με βρίζει. Η οικογένειά του να με απειλεί επίσης..προφανώς θεωρούν τον γιό μου κτήμα τους. Ο συγκεκριμένος κύριος λοιπόν τελικά με πήγε στο δικαστήριο. Θέλει την επιμέλεια του παιδιού και να το πάρει μαζί του στην Αμερική. Φυσικά δηλώνει πως θέλει και εμένα μαζί αλλά αν δεν θέλω να πάω δε πειράζει, σκοπεύει να πάρει το παιδι και να φυγει, κοντα στην οικογενεια του για να το μεγαλωσει η μαμα του.

Μου εχει βαλει περιοριστικα μετρα, το παιδι να μεινει αναγκαστικα στην χωρα και στο σπιτι που κατοικουμε προσωρινα μεχρι να βγει η αποφαση δικαστηριου. Μου εχει κανει τη ζωη μαρτυριο. Προσφατα ανακαλυψα οτι έχει άλλη και λείπει απ το σπίτι πρωι βράδυ, έρχεται μονο για μια δυο ώρες να δει το παιδι. Μέσα σε όλα αυτά να εξακολουθεί να με βρίζει και να είναι λεκτικά βίαιος.  Περιμένουμε τώρα να οριστεί ημερομηνία δικαστηρίου.

Και το πιο τραγικό; Ανακάλυψα πριν απο δυο εβδομάδες οτι είμαι 4 μηνών έγκυος πάλι..ακούγεται σαν σαπουνόπερα αλλά δεν είναι..είναι η αλήθεια και είναι αυτό που ζώ τους τελευταίους 4,5 μήνες της ζωής μου. Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.

Νέλλη

Πηγή: social.singleparent.gr