Γεια σας. Αποφάσισα να μοιραστώ την ιστορία μου γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους.

Ήμουν παντρεμένη 15χρόνια και έχω δύο αγόρια (δίδυμα) στην εφηβεία. Πριν δύο χρόνια έκανα σχέση με τον Παπά της ενορίας μου, που ήταν κάποτε συμμαθητής μου στο Λύκειο. Είχαμε μια σύντομη αθώα σχέση τότε και μόλις τελείωσε το σχολείο χαθήκαμε.

Βρεθήκαμε ξανά στο facebook από κοινούς γνωστούς όταν ο γάμος μου, άρχισε να μην πηγαίνει καλά. Είχα μάθει ότι είχε γίνει Παπάς και ότι μόλις είχε έρθει στην ενορία μας. Θεώρησα σημάδι τη χρονική στιγμή που ξαναβρεθήκαμε μιας που περνούσα σοβαρή κρίση με τον άντρα μου ο οποίος είχε ερωμένη και το πράγμα έδειχνε να μην έχει γυρισμό. Στην αρχή μιλάγαμε μέσω facebook.

Του έλεγα για τον γάμο μου, για το πόσο απογοητευμένη ήμουν, για τις εκρήξεις θυμού των παιδιών που περνούσαν δύσκολη εφηβεία. Έδειχνε να με καταλαβαίνει, να με στηρίζει, να μου μιλάει σοφά. Μια μέρα με κάλεσε να τα πούμε από κοντά. Πήγα πράγματι στην εκκλησία και τον βρήκα. για μήνες πήγαινε δυο τρεις φορες την εβδομάδα, κάναμε βόλτα στο προαύλιο και μιλούσαμε για τον γάμο μου, τα προβλήματά μου. Ήταν μια πραγματική ανακούφιση. Δεν ήθελε πολύ, ερωτευτήκαμε τρελλά.

Η σχέση μας κράτησε έξι μήνες. Έξι υπέροχοι μήνες με ατελείωτες συζητήσεις, φοβερό σεξ, καταπληκτική χημεία, ένα δέσιμο πρωτόγνωρο. Πίστευα ότι είχα βρει αυτό που ήθελα. Του είχα αναφέρει κάποιες φορές πως ήθελα να χωρίσω αλλά έδειχνε να είναι αντίθετος. Σκέφτηκα πως δεν έπαιρνε θέση από αξιοπρέπεια. Ένα βράδυ δεν άντεξα άλλο, τα μάζεψα κι έφυγα με τα παιδιά και πήγα στη μητέρα μου. Μόλις τον κάλεσα στο κινητό και του το είπα…εξαφανίστηκε!

Την επόμενη μέρα, πήγα στην εκκλησία να τον βρω. Μου είπαν πως κάτι του είχε τύχει και δεν θα ερχόταν εκείνη τη μέρα. Τον έψαχνα μια εβδομάδα, το κινητό του κλειστό, το facebook απενεργοποιημένο, στην εκκλησία μου έλεγαν πως χρειαζόταν να λείψει για λίγο. Άρχισα πραγματικά να ανησυχώ. Μια βδομάδα μετά, μου είπαν πως άλλαξε ενορία. Όταν ρώτησα μου είπαν πως δεν ήξεραν που είχε πάει αλλά υποψιάζομαι ότι τους ειχε δασκαλέψει να λένε ότι δεν γνώριζαν που βρισκόταν.

Έχουν περάσει 3 μήνες, δεν υπάρχει μέρα που να μην τον σκέφτομαι. Μέρα που να μην αναρωτιέμαι γιατί το έκανε, γιατί εξαφανίστηκε, γιατί χάθηκε έτσι χωρίς μία εξήγηση. Τί του έκανα….προσεύχομαι να είναι καλά κι ας μου έκανε κακό στο τέλος. Μακάρι μια μέρα να γυρίσει.

Χριστιάννα

Ντρέπομαι πολύ γι’ αυτό που μου συνέβη γι’ αυτό και δεν θα σας αποκαλύψω ούτε καν το μικρό μου όνομα. Δεν το έχω πει σε κανέναν γιατί φοβάμαι την κατακραυγή. Δεν αντέχω άλλο όμως να το κρατάω μέσα μου γι’ αυτό και θα σας πω αυτό που μου συνέβη μία Δευτέρα βράδυ του προηγούμενου μήνα.

Είμαι παντρεμένος με τη γυναίκα μου 15 χρόνια και έχουμε δύο παιδάκια 13 και 10 ετών. Πριν παντρευτούμε ήμασταν ζευγάρι 10 χρόνια. Σε αυτό το διάστημα είχαμε πολλά σκαμπανεβάσματα. Η γυναίκα μου είναι ένας πολύ δυναμικός χαρακτήρας σε αντίθεση με εμένα που πάσχω από έλλειψη πρωτοβουλίας. Αυτός είναι και ο λόγος που κάναμε τόσα χρόνια να παντρευτούμε.

Η γυναίκα μου πάντα παραπονιόταν γι’ αυτό και ήταν από τους βασικούς λόγους που τσακωνόμασταν. Εκείνη είχε μάθει να τα κάνει όλα στην ώρα τους, ήταν πάρα πολύ οργανωτική και τα έβαζε με μένα που ήμουν πάντα πιο χαλαρός. Φώναζε κάθε φορά που άφηνα ένα χαρτάκι στο τραπέζι αντί να το πετάξω στα σκουπίδια, που άφηνα την αθλητική μου εφημερίδα στην τουαλέτα αντί να τη βάλω στη θέση της ή φώναζε ακόμα πιο πολύ αν άφηνα την τσάντα με την οποία πάω να ψωνίσω σε μία άκρη στην κουζίνα αντί να τη βάλω στη θέση που βάζουμε τις τσάντες. Με κατηγορούσε ότι επαναπαύομαι, ότι έχω βολευτεί αφού εκείνη τα κάνει όλα και ότι αν εκείνη δεν κουνήσει το δαχτυλάκι της εγώ δεν είμαι ικανός να κάνω τίποτα. Εν μέρει έχει δίκιο αλλά έτσι είμαι. Ήταν αυτός λόγος να με τσακίσει στο ξύλο;

Εκτός από δυναμική είναι και ιδιαίτερα αυταρχική και νευρική όχι μόνο με μένα αλλά και με τα παιδιά. Νευριάζει πολύ εύκολα, φωνάζει και βρίζει. Σε καμία όμως περίπτωση δεν περίμενα να συμβεί αυτό που συνέβη τον προηγούμενο μήνα.

Πολλές φορές ξεχνάω να φορτίσω το κινητό μου με αποτέλεσμα να σβήνει πριν προλάβω να γυρίσω σπίτι. Συχνά καυγαδίζω με τη γυναίκα μου γι’ αυτό το θέμα γιατί δεν μπορεί να καταλάβει ότι δεν συμπαθώ τα κινητά και ότι η σχέση μου ανέκαθεν με το κινητό μου δεν ήταν καλή. Εκείνη από τη μεριά της επιμένει ότι το κινητό πρέπει να είναι πάντα φορτισμένο ώστε αν συμβεί κάτι να μπορεί να με ειδοποιήσει.

Εκείνη την ημέρα έτυχε να μην το φορτίσω το βράδυ και να μου σβήσει κατά το μεσημέρι. Η δουλειά μου απαιτεί να είμαι όλη μέρα στους δρόμους και δεν υπήρχε τρόπος να το φορτίσω οπότε έμεινα με το κινητό σβηστό μέχρι να γυρίσω σπίτι. Όταν το βράδυ επέστρεψα η γυναίκα μου με περίμενε στην πόρτα. Ο μικρός μας γιος είχε πέσει στο σχολείο και χρειάστηκε να τον πάει στο νοσοκομείο για να κάνει ράμματα. Έψαχνε τρόπο να με ειδοποιήσει αλλά δεν με έβρισκε και αυτό την έκανε να βγει από τα ρούχα της, να αρπάξει ένα πλάστη και να με κάνει κυριολεκτικά ασήκωτο απ’ το ξύλο.

Έβγαλε πάνω μου όσα μου μάζευε όλα αυτά τα χρόνια. Σε κάθε χτύπημα ένιωθα όλο της το μίσος. Ακούμε τόσα χρόνια άντρες να αστειεύονται για τις γυναίκες τους ότι αν αργήσουν έστω και λίγο τους περιμένουν με τον πλάστη στη γωνία και γελάμε. Πού να το φανταζόμουν ότι η γυναίκα που θα το έκανε πραγματικότητα;

Ομολογουμένως με χτύπησε πολύ άσχημα σε σημείο που σκέφτηκα μήπως χρειάζομαι εγώ νοσοκομείο μαζί με το παιδί. Με σάπισε, με χτύπησε πιο πολύ στα μπράτσα, στα πλευρά, στην πλάτη και στα πόδια. Ήταν τόσο πολύ εκτός εαυτού που δεν τόλμησα να αντιδράσω. Είναι αυτό που λέμε έκατσα και τις έφαγα. Και σαν να μη μου έφτανε όλο αυτό με έδιωξε και από το σπίτι. Και που να πάω που με το ζόρι περπατούσα; Δέκα μέρες έκανα να συνέλθω και 15 μέρες να φύγουν οι μελανιές.

Από εκείνη την ημέρα δεν με έχει πάρει ούτε ένα τηλέφωνο αλλά ούτε και εγώ τολμώ να την καλέσω. Ευτυχώς τα παιδιά δεν κατάλαβαν κάτι. Ο μεγάλος είχε πάει σε ένα φίλο του και ο μικρός είχε κοιμηθεί γιατί είχε ταλαιπωρηθεί πολύ εκείνη την ημέρα. Αν θέλω να μιλήσω ή να δω τα παιδιά τα καλώ στο κινητό τους. Με ρωτούν συνεχώς τι συνέβη και δεν έρχομαι πια σπίτι αλλά δεν τολμώ να τους πω τη μάνα τους με τσάκισε στο ξύλο.

Υπήρξε υπερβολική όπως πάντα. Αυτή τη φορά το παράκανε και το ξέρει. Λυπάμαι πάρα πολύ αλλά δεν ξέρω αν θέλω να επιστρέψω σε μία γυναίκα που μου φέρθηκε έτσι. Μπορεί να είμαι αμελής σε κάποια θέματα και να πάσχω από έλλειψη πρωτοβουλίας, αλλά αυτή τη φορά θα αναλάβω μία και θα ζητήσω διαζύγιο. Αρκετά έκατσα. Πρέπει να με σκοτώσει για να βάλω μυαλό;

Φάνης

Χώρισα πριν ένα χρόνο. Ήμασταν μαζί 11 χρόνια. Αποκτήσαμε δύο παιδιά, κορίτσια 11 και 3 χρόνων ,σήμερα. Η απόφαση του διαζυγίου ήταν δική μου. Έπειτα που διαγνώστηκε με αυτοάνοσο νόσημα η ζωή μας άλλαξε. Κλείστηκε στον εαυτό του, έδιωξε όλους τους φίλους του από δίπλα του. Μου μιλούσε απαξιωτικά ειρωνικά και συχνά με προσβάλε, προσπαθοντας να με κάνει να νιώσω άχρηστη, και εγώ εκεί, να προσπαθώ να μην δίνω σημασία, να τον δικαιολογώ, να θέλω να είμαι δίπλα του, σκεφτόμουν πως θα μάθουμε σιγά σιγά να ζούμε με αυτό, θα πάρει χρόνο αλλά θα τα καταφέρουμε έλεγα. Δεν είχα σκοπό να κάνω δεύτερο παιδί και το ήξερε. Εκείνος όμως είχε αλλά σχέδια.

Ένα βράδυ, αυτό που βρισκόμασταν ερωτικά, μια φορά τον μήνα και αν, τελείωσε μίσος μέσα μίσος έξω. Εκείνος το ήξερε.. εγώ όχι. Ξεκινάω καινούργια δουλειά, με καλά λεφτά, πάνω στον μήνα που δούλευα εκεί, καταλαβαίνω πως είμαι έγκυος 1μιση μηνών. Το συζήτησα μαζί του και ήμουν θετική στο να κάνω έκτρωση, σκεφτόμουν τα οικονομικά μας, την σχέση μας που δεν ήταν τόσο δεμένη πια, το ότι δεν ήξερα αν θα είχε πλήρη κινητικότητα και να είναι ικανός να δουλέψει τα επόμενα χρόνια. Εκείνος έκλαψε μου είπε πως δεν θέλει να αφήσουμε το πρώτο μας παιδί μόνο, όταν θα φύγουμε από αυτή τη ζωή. Του επισήμανα πως τα πράγματα δεν πάνε καλά μεταξύ μας, και πως είναι νωρίς να κάνουμε κάτι τέτοιο τώρα, που δεν έχουμε ακομει προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, είχαν περάσει μόλις 3 μήνες από τη μέρα που είχαμε μάθει για το αυτοάνοσο. Το παιδί το κρατήσαμε. Η σχέση όμως δεν βελτιωνόταν και αυτό το κατάλαβα όταν πέρασα από το μαγαζί που δούλευε τότε, εγώ έγκυος στο δεύτερο παιδί, και δύο συνάδελφοί του με έπιασαν να μου πούν πως ο άντρας μου φλερτάρει και συγκεκριμένα χουφτωνει μια κοπέλα που δούλευαν μαζί. Δεν ξέρω γιατί το έκανα αλλά δεν μίλησα, δεν έκανα σκηνή.

Μετά από κάποιο καιρό τον ρώτησα πολύ ήρεμα αν έχει γίνει κάτι με αυτή την κοπέλα, η απάντηση του ήταν αρνητική. Ήθελα να χωρίσω, αλλά δεν μπορούσα με ένα παιδί κι άλλο ένα στην κοιλιά. Η μικρή γεννήθηκε, υπέροχος τοκετός που ποτέ δε θα ξεχάσω! Την θήλασα 14 μήνες, με το που διακόπηκε ο θηλασμός βρήκα δουλειά, μόνιμη με πιο ανθρώπινα ωράρια από αυτη που είχα πριν, αλλά με λιγότερα χρήματα. Συχνά κλεινομουν στο μπάνιο η στο αμάξι πριν η μετά τη δουλειά να ξεσπάσω σε κλάματα. Ήμασταν σαν συγκάτοικοι, με το σεξουαλικό κομμάτι να λείπει για πάνω από 2μιση χρόνια. Ξεσπούσα κοιτούσα στον καθρέφτη μου έλεγα μπορείς να το κάνεις, έβαζα το χαμόγελο μου και συνέχιζα. Έλεγα στον εαυτό μου πως η ζωή σου θα είναι έτσι από εδώ και πέρα και πρέπει να κάνεις ότι μπορείς για να πάει καλά και αυτό έκανα με ότι και όπως μπορούσα. Μέχρι που μια μέρα ήρθε κάποιος που ήθελε να με γνωρίσει, αρκετά επίμονος, ένα μήνα δεν του έδινα σημασια, μέχρι που κανονίσαμε να βρεθούμε για να του πω πως είμαι παντρεμένη και δε θέλω μπλεξίματα. Ήξερα τι ήθελα να κάνω, αλλά το σώμα μου μετά από τόσα χρόνια αποχής, αρνιόταν να αντισταθεί. Αφέθηκα για λίγο. Και ένιωσα λες και έφαγα χαστούκι, γερό! Λες και κορόιδευα τον εαυτό μ μέχρι εκείνη τη στιγμή, όλα αυτά που υποστήριζα, πίστευα έκανα κάτι που δεν πίστευα πως θα κάνω, κερατωσα τον άντρα μου.

Μετά από αυτό έμεινα σε λίγους μήνες σιωπής, ήθελα να καταλάβω τι είχε συμβεί, τι είχα κάνει, και τι μπορεί αυτό να δείχνει. Και τότε κατάλαβα, ότι δεν ήθελα άλλο να έχω δίπλα μου κάποιον που δεν με αγγίζει και μου μιλάει υποτιμητικά. Του είπα όλη την αλήθεια και ζήτησα διαζύγιο. Έναν χρόνο μετά και μόλις χθες ήταν που με πήρε τηλέφωνο μια καλή μου φίλη να μου πει πως ο πρώην μου της τηλεφώνησε να της πει πως τάζω πράγματα στα παιδιά, δεν τα κάνω και εκείνα στεναχωριουνται και ότι εγώ κοιτάω μόνο τον εαυτό μου. Ανά διαστήματα μου λένε παλιοί γνωστοί πως ο πρώην μου τους πιάνει και τους μιλάει άσχημα για εμένα, αφού δεν μπορεί να τα λέει σε εμένα πια, βρήκε άλλους σκέφτομαι.

Όλον αυτό το χρόνο έχω επιλέξει να μην μιλάω, να κάνω πως δεν ξέρω, να μην δημιουργώ εντάσεις και γενικά ενώ έχω μάθει σε ποιους λέει και τι λέει δεν τον έχω πιάσει ούτε μια φορά να ζητήσω τον λόγο που το κάνει, η για να προσπαθήσω να προστατέψω κάπως τον εαυτό μου. Οι φίλοι μου όμως δεν αντέχουν άλλο. Εγώ τους ζητάω συγνώμη για όλα αυτά, εκείνοι μου λένε πως πρέπει να του μιλήσω να τον βάλω στη θέση του.

Ειλικρινά δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορέσω να κάνω συζήτηση μαζί του και όχι να τσακωθούμε και δεύτερον δεν νομίζω να σταματήσει επειδή θα του το πω εγώ να μιλάει άσχημα σε όποιον βρει.

Γεωργία

Καλησπέρα και συγχαρητήρια για τη σελίδα σας.

Πριν ένα χρόνο έχασα τη γυναίκα μου 38 χρονών σε τροχαίο και μου άφησε πίσω τα δίδυμα αγόρια μας που σήμερα είναι 2 ετών. Καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο είναι να χάνεις τον ανθρωπό σου και να πρέπει να φροντίσεις δύο μικρά παιδιά. Τρέλλα!

Δυστυχώς οι γονείς μου πέθαναν επίσης σε τροχαίο όταν ήμουν μικρός. Δεν έχω κανέναν ούτε αδέρφια ή συγγενείς. Στη δουλειά που εργάζομαι (οικοδόμος) έκαναν περικοπές και εκεί που μας είχαν κάθε μέρα 8ωρο τώρα δουλεύουμε 4 φορές την εβδομάδα 4ωρο. Βλέπω τα έσοδά μου να μηδενίζουν και εγώ να παίρνω τον κατήφορο. Ούτε για το νοίκι του σπιτιού δεν φτάνουν αυτά που βγάζω. Ευτυχώς τα παιδιά πάνε σε βρεφονηπιακό σταθμό και τρώνε. Κάποια βράδια πηγαίνω και πλένω πιάτα σε ένα εστιατόριο για να βγάλω έξτρα χρήματα και πάλι δεν φτάνουν ούτε για τις πάνες των μικρών.

Τα αγαπώ πολύ τα αγόρια μου αλλά πιστέψτε με, δεν έχω προλάβει να τα χαρώ. Πέθανε η γυναίκα μου και βγήκα κατευθείαν στους δρόμους να τα ζήσω. Είμαι από το πρωί μέχρι το βράδυ στο πόδι, πότε με δουλειά πότε με τα μωρά χωρίς καμία βοήθεια.

Πολλές φορές έχω περάσει έξω από το νηπιοτροφείο Καλλιθέας και από το κέντρο βρεφών Μητέρα με τα παιδιά. Έχω κοντοσταθεί δυο τρεις φορές, πριν δυο βδομάδες πήγα να περάσω τη πόρτα και γύρισα πίσω. Με ρώτησαν τί θέλω και είπα έκανα λάθος. Σκέφτομαι να τα δώσω για υιοθεσία και να φύγω. Τί θα τους προσφέρω εγώ; Μάνα δεν έχουν και πατέρα δεν βλέπουν. Ίσως αν πάνε σε ένα ζεστό σπίτι με δυο ανθρώπους που θα τα φροντίσουν και θα τα αγαπούν να είναι πιο ευτυχισμένα.
Κάθε βράδυ λέω θα πάω το πρωί να τα αφήσω στο ίδρυμα και κάθε πρωί το μετανιώνω. Είμαι σε απόγνωση, δεν ξέρω τί να κάνω. Αν τα δώσω θα μπορώ τουλάχιστον να τα βλέπω;

Νίκος

Η ανατροφή ενός παιδιού δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Όποιος λέει το αντίθετο ή δεν είναι καθόλου γονέας ή δεν είναι καθόλου καλός γονέας. Όταν χώρισα το 2005 τα παιδιά ήταν 5 και 2 χρονών αντίστοιχα, δηλαδή πολύ μικρά. Ακόμα θυμάμαι το πρώτο σαββατοκύριακο που ήμασταν μόνοι τρεις μας. Μπορούσα να το κάνω όλο αυτό μόνος μου;

Η πρώτη χρονιά ήταν γεμάτη αγωνία. Σκέτο χάος. Ντρέπομαι που το λέω αλλά παρακαλούσα να μην φτάσει ποτέ το απόγευμα της Παρασκευής και να περάσουν οι μέρες για να έρθει το βράδυ της Κυριακής. Η μονογονεϊκότητα δεν ήταν κάτι που μου ταίριαζε. Δεν είχα βοήθεια από πουθενά κι από κανέναν άρα έπρεπε να τα κάνω όλα μόνος μου: Μόνος μου να τα ταΐσω, μόνος μου να τα κάνω μπάνιο, μόνος μου να τα αλλάξω, μόνος μου όλα.

Υπήρξαν φορές που δεν ήθελα τίποτα περισσότερο από το να τα αφήσω στη μαμά τους, να μπω στο αμάξι και να φύγω χωρίς να κοιτάξω ποτέ πίσω μου. Η μονογονεϊκότητα το παραδέχομαι μου είχε πέσει βαριά και μου είχε φέρει τη ζωή άνω κάτω. Ποια λογική γυναίκα θα γύρναγε να με κοιτάξει; Ποια θα ήθελε να βγει με ένα διαζευγμένο μπαμπά με δύο μικρά παιδιά;

Έχουν περάσει επτά χρόνια από τότε και πλέον κοιτάζω εκείνες τις πρώτες μέρες με απέραντη ευγνωμοσύνη. Είμαι ευγνώμων γιατί τα παιδιά μου ήταν πολύ μικρά για να θυμούνται τα λάθη μου. Εξακολουθεί να με εκπλήσσει το ότι κατάφερα να επιβιώσω έχοντας σώας τας φρένας. Όσοι θυμούνται εκείνη την εποχή παραδέχονται ότι ήταν μία τραγική κατάσταση. Σήμερα κουβαλάω όλα αυτά τα χρόνια σαν παράσημο γιατί ξέρω ότι θα είχα χάσει περισσότερα αν επέλεγα να φύγω παρά έτσι που ήρθαν τα πράγματα. Δεν θα είχα την υπέροχη σχέση που έχω σήμερα μαζί τους, δεν θα είχα εμπειρία και δεν θα μπορούσα να πάρω σωστές αποφάσεις.

Αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο όταν διάβασα το άρθρο μιας blogger που είναι μόνη μαμά και μιλούσε για την αποχώρηση του πρώην άντρα της και πατέρα των παιδιών της από τη ζωή τους και την αποφυγή των ευθυνών του. Το ποστ της γυναίκας αυτής τελείωνε με τα εξής λόγια: «Και κάπως έτσι κυνηγημένος και φοβισμένος λόγω της διατροφής που ήταν υποχρεωμένος να καταβάλει έφυγε χωρίς να νοιαστεί για τίποτα και για κανέναν. Καθώς σας γράφω όσα σας γράφω η κόρη μου κοιμάται δίπλα μου μετά από ατελείωτο κλάμα ρωτώντας γιατί ο μπαμπάς της έφυγε από το σπίτι και δεν είναι κοντά της. Αναρωτιέμαι αν του αξίζουν τόσα δάκρυα».

Και απάντησα:

«Διαβάζοντας το άρθρο σας θέλω να σας πω ότι πολύ θα ήθελα να βρω αυτό τον άνθρωπο και να του ρίξω ένα βρωμόξυλο που θα το θυμάται σε όλη του τη ζωή. Μπορώ να έρθω στη θέση σας. Σας καταλαβαίνω, αλλά δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Μπλέξατε με έναν χαμένο που όχι μόνο δεν είναι άνθρωπος αλλά δεν είναι και άξιος να λέγεται πατέρας».

Όσο κι αν προσπαθώ να μπω στη θέση αυτού του άντρα δεν μπορώ. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς κάποιος επιλέγει να αποχωρήσει και να αποστασιοποιηθεί από τα ίδια του τα παιδιά. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη πράξη πιο εγωιστική ούτε υπάρχει καμία δικαιολογία γι’ αυτή του τη συμπεριφορά. Πιο πολύ όμως εξοργίζομαι γιατί κατά κάποιο τρόπο έχω βρεθεί στη θέση του. Αυτό που έκανε ήταν κάτι που κάποτε είχα σκεφτεί και εγώ να κάνω αλλά δεν το έκανα. Αν αποφάσιζα να φύγω, δεν θα μου άξιζε καμία συγχώρεση.

Δεν με νοιάζει αν…

…Δεν έχεις καλή δουλειά και φοβάσαι για το αύριο.

…Περιμένεις μία προαγωγή που δεν έχει έρθει ακόμα.

…Θες να φύγεις για ένα καλύτερο μέλλον.

…Θες να φύγεις γιατί αγαπάς κάποια άλλη.

…Έχεις κατάθλιψη, νιώθεις μοναξιά ή δεν είσαι στα καλύτερά σου.

…Φοβάσαι να γίνεις μόνος μπαμπάς.

Όποιος και αν είναι ο λόγος της αποχώρησης σου το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Αν εγκαταλείψεις το παιδί σου δεν έχεις κανένα δικαίωμα να γιορτάζεις ούτε τη Γιορτή του Πατέρα ούτε τίποτα. Μόνο η φυλακή σου αξίζει. Αν καταχράστηκες την εμπιστοσύνη των παιδιών σου και έκλεψες την αθωότητά τους επειδή αποφάσισες ότι η άνεση και το συμφέρον σου είναι πιο σημαντικά από τη θυσία ενός πατέρα τότε είσαι άξιος της μοίρας σου.

Εξαιτίας της ανέντιμης συμπεριφοράς σου η κόρη μου/οι κόρες σου μεγαλώνουν με μία λανθασμένη ή μάλλον παραμορφωμένη άποψη για τα αγόρια. Εξαιτίας των λαθών σου υπάρχουν σήμερα αρκετές γυναίκες που αποζητούν την αγάπη με καταστροφικούς τρόπους. Εξαιτίας σου πρέπει από τώρα να προετοιμάσω την κόρη μου και να τη μάθω να είναι επιφυλακτική με κάποιους, δηλαδή τα αγόρια που παράτησες εσύ και ο καθένας και δεν στάθηκες δίπλα τους άξιος πατέρας με αποτέλεσμα αυτά να μεγαλώσουν χωρίς ένα σωστό αντρικό πρότυπο. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι ανάγκασες τα παιδιά σου να πιστέψουν ότι η απουσία σου είναι δικό τους λάθος και όλα αυτά επειδή εσύ φοβήθηκες να σταθείς στο πλευρό τους, σαν πατέρας.

Εξαιτίας της ανευθυνότητάς σου πρέπει να προετοιμάσω ακόμα καλύτερα τα παιδιά μου πριν βγουν στον κόσμο αυτό. Κάτι μπαμπάδες σαν εσένα είναι που κάνουν τους δικαστές να δίνουν αυτομάτως την επιμέλεια στις μαμάδες και για μας ορίζουν το πολύ μία απλή επίσκεψη.

Ποιος νομίζεις πως είσαι; Νομίζεις ότι μπορείς έτσι απλά να αποφεύγεις τις ευθύνες σου χωρίς συνέπειες; Νομίζεις ότι μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου και να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα τη στιγμή που άφησες μόνα τους τα παιδιά σου; Αν φύγεις δεν θα μπορέσεις να σώσεις ποτέ τη συνείδησή σου. Τη νύχτα όταν θα πέφτεις για ύπνο θα ξέρεις τι έχεις κάνει και θα νιώθεις τύψεις.

Αν ξέρεις ότι ο άντρας, τον οποίο έχεις επιλέξει ανήκει στην παραπάνω κατηγορία και συνεχίζεις να είσαι μαζί του, δεν είσαι καλύτερη από εκείνον. Είναι σαν να τον αφήνεις να κρύβει τη ντροπή της συμπεριφοράς του πίσω από την αγάπη και την ανοχή σου.

Μακάρι να μπορούσα να πω κάτι που θα αποτρέψει τους άντρες αυτούς από το να παρατούν τα παιδιά τους στο έλεος της μοίρας τους αλλά σε μία κοινωνία που αντιμετωπίζει τους συγκεκριμένους μπαμπάδες σαν απλούς φταίχτες και όχι σαν εγκληματίες δεν μπορώ να κάνω και πολλά…

Είμαι τρελά ερωτευμένη με κάποιον εδώ και 4 μήνες και η σχέση μας προχωράει πιο καλά απ’ ότι πίστευα. Νιώθω ότι είναι το άλλο μου μισό. Έχουμε τα ίδια γούστα, τις ίδιες προτιμήσεις και πολλές φορές τον έχω πιάσει να σκέφτεται το ίδιο πράγμα με μένα. Πραγματικά πιστεύω ότι είναι η αδερφή ψυχή μου. Κάνω όνειρα για το κοινό μας μέλλον και πιστεύω πως μας επιφυλάσσει πολλές και όμορφες εκπλήξεις.

Ειδικά αν παρατήσει τα παιδιά του και έρθει και μείνει μαζί μου τότε θα περάσουμε σίγουρα τέλεια. Ξέχασα να σας πω ότι με τη γυναίκα του έχουν χωρίσει εδώ και δύο χρόνια κι έχει δύο παιδιά 4 και 6 ετών, τα οποία λυπάμαι που το λέω αλλά στέκονται εμπόδιο στην ευτυχία μου. Είναι πολύ καλά παιδάκια και τα αγαπώ πολύ, αλλά έχουν και μία εξαιρετική μαμά που μπορεί να τα φροντίσει πάρα πολύ καλά και μόνη της. Δεν είναι ούτε τα πρώτα ούτε τα τελευταία παιδάκια που θα μεγαλώσουν χωρίς μπαμπά.

Έχω κουραστεί αυτούς τους 4 μήνες να με στήνει ή να ακυρώνει τις εξόδους μας επειδή κάτι έτυχε στα παιδιά του. Θέλω και εγώ να τον βλέπω. Δεν αντέχω να του «τρώνε» όλο το χρόνο του. Μια το ένα έπεσε και χρειαζόταν ράμματα, μια το άλλο είχε ποδόσφαιρο και το αμάξι της μαμάς του είχε χαλάσει, μια είχε γενέθλια η πρώην πεθερά του και ήθελε με τα παιδιά να την επισκεφτούν και της ευχηθούν. Εγώ τι θέση έχω σε όλο αυτό;

Ξέρω ότι οι περισσότεροι θα αντιδράσετε αρνητικά για όσα λέω αλλά προσπαθήστε να μπείτε και λίγο στη θέση μου. Είμαι 35 χρονών και τα περιθώρια στενεύουν. Μετά από πολλές αποτυχημένες σχέσεις βρήκα και εγώ επιτέλους έναν άντρα που έχω πειστεί ότι μου ταιριάζει. Χάθηκε να είναι ελεύθερος και ωραίος;

Τον θέλω όλον δικό μου. Τα παιδιά του που μου έχουν δείξει ότι δεν με συμπαθούν καθόλου είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο μέχρι στιγμής και θέλω πραγματικά να τα βγάλω από τη μέση. Να είναι καλά αλλά ας τα αναλάβει η μανούλα τους και να μου αφήσουν το πεδίο ελεύθερο.

Πως θα τα καταφέρω; Έχει τύχει καμιά από εσάς να βρεθεί ποτέ σε παρόμοια θέση και αν ναι, τότε τι κάνατε; Αρκεί να μη μου πείτε να δεχτώ τα παιδιά του στη ζωή και την καθημερινότητά μας. Αν ήθελα παιδιά, θα είχα κάνει δικά μου. Εγώ το μπαμπά τους θέλω, όχι τα ίδια τα παιδιά.

Μάρθα