Μεγαλείο ψυχής από τον Μάρκο Σεφέρλη, ο οποίος πρόσφερε χαμόγελο και ελπίδα στην Σπυριδούλα Φατούρου και την κορούλα της Άσπα, την οποία πυροβόλησε πριν από μερικά χρόνια ο ίδιος της ο πατέρας.
Συγκεκριμένα ο γνωστός ηθοποιός αγόρασε στο νεαρό κορίτσι το ειδικό αμάξι που χρειαζόταν, ώστε να διευκολυνθούν οι μετακινήσεις της και να μπορεί με ασφάλεια να κάνει τις θεραπείες της, με σκοπό να καταφέρει να περπατήσει και να μιλήσει ξανά.
Ο Μάρκος Σεφερλής μίλησε ζωντανά στις Αλήθειες με τη Ζήνα και η συγκίνηση ήταν έκδηλη. Μάλιστα στην εκπομπή μίλησε και η μητέρα της Άσπας, Σπυριδούλα Φατούρου, η οποία μέσα σε κλίμα συγκίνησης ευχαρίστησε τον Μάρκο Σεφερλή και μίλησε για την πορεία της υγείας της κόρης της.
Δείτε το βίντεο
Άγνωστες πληροφορίες για τον Σεφερλή:
1) αγόρασε αναπηρικό αμαξίδιο στην Άσπα 150.000€ όταν ο άντρας της την πυροβόλησε και έμεινε ανάπηρη
2) δημιούργησε το κοινωνικό παντοπωλείο <πλάι σου> στο οποίο σιτίζονται χιλιάδες Έλληνες και ξένοι
3) πολλές παραστάσεις και συναυλίες που διοργανώνει πάνε τα λεφτά στο φιλανθρωπικό Ίδρυμα <φλόγα>
4) μέχρι πρότινος η είσοδος στις παραστάσεις του για ΑμεΑ ήταν δωρεάν
5) έχει σταματήσει την παράσταση για να βοηθήσει ενα ανάπηρο παιδί
Όλα αυτά τα έκανε και τα κάνει ένας που αποκαλούν σεξιστή ρατσιστή και ομοφοβικό και κατηγορούν και το κοινό του ότι έχει χαμηλό IQ. ΑΧΑ ΚΑΛΟ Ε;
Fact :Η ελευθερία της σάτιρας και η απαγόρευση της λογοκρισίας ξεκίνησε το 1975 με το άρθρο 14 παράγραφος 2 για το οποίο πέθαναν άνθρωποι για αυτό και σήμερα χορτασμένοι στις ανέσεις της ελευθερίας με το ίδιο σθένος και πάθος προσπαθούν να καταργήσουν το άρθρο και να επαναφέρουν την λογοκρισία με άλλους όρους.
Προσωπική χαρακτήρισε την απόφασή του να εξαγοράσει τη στρατιωτική του θητεία ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου.
Και προσωπικό θέμα θεωρείται μια τέτοια απόφαση σε όλες τις ανεπτυγμένες κοινωνίες του πλανήτη, εκτός από ορισμένα ΜΜΕ και πολιτικά στελέχη στην Ελλάδα, τα οποία επιχειρούν να δημιουργήσουν θέμα από το πουθενά.
Αλλά ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση, οι οπαδοί της… αριστείας υιοθετούν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι οι δύο «συνεργάτες» στην κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, Αντώνης Σαμαράς και Ευάγγελος Βενιζέλος, έχουν προβεί και αυτοί σε εξαγορά της θητείας τους, αλλά δεν υπάρχει ούτε ίχνος κριτικής από όσους φωνασκούν σήμερα κατά του κ.Γαβρόγλου.
Αντώνης Σαμαράς
Στρατιωτική θητεία αλά καρτ έκανε ο πρώην πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς. Παρουσιάστηκε στο Πολεμικό Ναυτικό την Παρασκευή 9 Ιουλίου του 1976 και απολύθηκε μόλις τρεις μήνες αργότερα, στις 11 Οκτωβρίου. Στο μεσοδιάστημα, είχε πληρώσει 21.000 δραχμές, προκειμένου να εξαγοράσει τους 21 μήνες που δεν είχε υπηρετήσει. Για να συμπληρώσει μάλιστα το υποχρεωτικό 9μηνο, αναγκάστηκε να παρουσιαστεί και πάλι τον Απρίλιο του 1977 για άλλους έξι μήνες, προκειμένου να πάρει ακολούθως το πολυπόθητο ροζ χαρτί του απολυτηρίου. Σημαντική λεπτομέρεια αποτελεί το γεγονός ότι την ίδια χρονιά που απολύθηκε από το Στρατό, εξελέγη και βουλευτής, μόλις στα 26 του.
Ευάγγελος Βενιζέλος
Τον Απρίλιο του 1986 πήγε στον Στρατό ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος. Σε ηλικία 29 ετών και αφού είχε ολοκληρώσει τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και τις μεταπτυχιακές στο Παρίσι, παρουσιάστηκε στο 6ο Σύνταγμα Πεζικού της Κορίνθου. Μετά τις τυπικές ιατρικές εξετάσεις που γίνονται σε αυτές τις περιπτώσεις, οι γιατροί διέγνωσαν ότι ο κ. Βενιζέλος είναι παχύσαρκος. Ύστερα κατετάγη στην κατηγορία σωματικής ικανότητας 3, δηλαδή το γνωστό Ι3. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έκανε εξαγορά θητείας 9 μηνών, καταβάλλοντας εκείνη την εποχή το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 27.000 δραχμών.
Μια φωτογραφία από το… όχι και τόσο μακρινό 2013 που δείχνει τον Παύλο Πολάκη να βραβεύει τον στρατηγό Φράγκο Φραγκούλη κάνει εδώ και λίγες ώρες τον γύρο του διαδικτύου.
Η βράβευση όπως αναφέρεται σχετικά έγινε όταν ο Παύλος Πολάκης ήταν δήμαρχος Σφακίων. Πολύ πριν δηλαδή γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και ο στρατηγός ε.α. αναλάβει κεντρικό ρόλο στη διοργάνωση του συλλαλητηρίου για το όνομα της Μακεδονίας που έφερε σε… δύσκολη θέση την κυβερνητική πλειοψηφία σε ότι αφορά την λύση που προωθεί για το ονοματολογικό.
Από την φωτογραφία είναι σαφές ότι ο τότε δήμαρχος Σφακίων τιμούσε και με το … παραπάνω τον πρώην αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων. Ο Παύλος Πολάκης είχε υποδεχθεί ως δήμαρχος τον Φραγκούλη Φράγκο στα Χανιά ανακηρύσσοντας τον στρατηγό επίτιμο δημότη Χανίων.
Μάλιστα, τότε μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τον στρατηγό, σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι «ο παππούς του, καταγόταν από τα Σφακιά, ενώ ο ίδιος είναι ένας στρατιωτικός, ο οποίος υπηρέτησε σε νευραλγικές θέσεις και αυτό αποτελεί… τιμή για τον Δήμο».
Ο τότε Δήμαρχος, του απένειμε μια τιμητική πλακέτα ενώ παράλληλα του δώρισε ένα Κρητικό μαχαίρι και μια υφαντή πετσέτα.
Σήμερα όμως τα δεδομένα άλλαξαν. Ο αναπληρωτής υπουργός άλλαξε… ρότα και τον κατατάσσει κάπου ανάμεσα στους… νοσταλγούς της χούντας!
Στην πρόσφατη ανάρτηση του για το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης ο αναπληρωτής υπουργός Παιδείας είχε αναφερθεί εμμέσως πλην σαφώς στο Φράγκο Φραγκούλη κάνοντας λόγο για… στρατηγούς τύπου “ας φωνάξουμε ζήτω οι ειδικές δυνάμεις ” με μια λογική τύπου “που είναι ένας λοχίας να μας σώσει”».
Με τον τρόπο αυτό ο αναπληρωτής υπουργός υγείας προσέθεσε ακόμα έναν κρίκο στις κυβερνητικές ανακολουθίες και στην απόσταση που χωρίζει όλα όσα έλεγαν και έκαναν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πριν αναλάβουν την διακυβέρνηση της χώρας και όσα λένε σήμερα που καλούνται να διαχειριστούν ευαίσθητα εθνικά ζητήματα.
Η επίμαχη ανάρτηση του Παύλου Πολάκη έγινε στο πλαίσιο της κυβερνητικής προσπάθειας να υποβαθμιστεί η σημασία του συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης.
Αρχικά αποδεχόμενος την εκτίμηση της αστυνομίας για 90.000 διαδηλωτές υποστήριξε ότι δεν είχε καμία σχέση με τα συλλαλητήρια του 1992. Στη συνέχεια τόνισε ότι αν και συμμετείχε και κόσμος που δεν ήταν ακροδεξιός, εντούτοις για τον ίδιο τον τόνο έδωσαν «νοσταλγοί της χούντας ,τρελαμένοι του αρχαίου ελληνικού πνεύματος ,οι ομάδες των μεταφερόμενων χρυσαυγιτών, ένα σκοταδιστικό τμήμα της εκκλησίας με Ανθιμους και Αμβρόσιους και βέβαια η προσπάθεια τμήματος της νέας δημοκρατίας να στήσει μια “σοβαρή Ακροδεξιά “με φαήλους ,σαμαράδες, γεωργιαδηδες και στρατηγούς τύπου “ας φωνάξουμε ζήτω οι ειδικές δυνάμεις ” με μια λογική τύπου “που είναι ένας λοχίας να μας σώσει”».
Ο Παύλος Πολάκης επιχείρησε παράλληλα να καθησυχάσει ότι η κυβέρνηση «θα διασφαλίσει στις διαπραγματεύσεις τα συμφέροντα της χώρας και θα αποκλείσει τον όποιο κίνδυνο “αλυτρωτισμού”. Η αριστερά είναι πατριωτική δύναμη και το έχει αποδείξει με το αίμα των αγωνιστών της εδώ και πολλές δεκαετίες» έγραφε μεταξύ άλλων.
Πέμπτη, 12 Μαΐου 2005. Ο καιρός στην Ξάνθη ήταν συννεφιασμένος. Ξαφνικά ο αέρας άρχισε να βουίζει. Όλοι οι επισκέπτες ανασκουμπώθηκαν και κοιτούσαν ψηλά. Ένα ελικόπτερο μόλις έφτασε. Μέσα απ’ αυτό φάνηκε να βγαίνει ο Πελέ. Ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών μόλις είχε πατήσει το πόδι του για πρώτη φορά στην ακριτική πόλη.
Του Άκη Κατσούδα
Ο λόγος της επίσκεψής του, άκρως πανηγυρικός. Η Skoda Ξάνθη είχε δημιουργήσει το νέο της γήπεδο και εκείνος είχε φτάσει για να κόψει την κόκκινη κορδέλα. Αυτός που τον υποδέχθηκε ήταν ο Χρήστος Πανόπουλος, ο εμβληματικός πρόεδρος της ομάδας τα χρόνια της μεγάλης ακμής, ο οποίος τον μετέφερε στο σαλέ με τη μηχανή του.
Το ταξίδι του Πελέ στην Ελλάδα είχε ξεκινήσει μια μέρα πριν, όταν και έφτασε στον Πειραιά για χάρη του Ολυμπιακού, αυτή τη φορά, προκειμένου να παραβρεθεί σε μια ειδική εκδήλωση που είχε στηθεί γι’ αυτόν με την παρουσία σύσσωμου του ποδοσφαιρικού staff της ομάδας όσο και παλαίμαχων παικτών που είχε αντιμετωπίσει σ’ εκείνο το θρυλικό φιλικό πριν από 59 χρόνια, όταν και η Σάντος υποτάχθηκε με σκορ 2-1 στους Πειραιώτες.
Εκεί είχε την τύχη και μάλιστα να συναντήσει και δυο παλιούς καλούς του γνώριμους. Τον Rivaldo και τον Giovanni, τους οποίους και γνώριζε προσωπικά. Πριν αποχωρήσει, ο πρόεδρος του Ολυμπιακού, Σωκράτης Κόκκαλης, πρόλαβε να του δώσει μερικές μινιατούρες από τα τελευταία τρόπαια της ομάδας και μια ερυθρόλευκη φανέλα με το όνομά του.
Στην Ξάνθη το κλίμα, ωστόσο, ήταν αρκετά πιο γιορτινό. Φτάνοντας στα Πηγάδια, ο Πελέ πέρασε μέσα από μια λαοθάλασσα μικρών παιδιών που φορούσαν τη φανέλα της Σελεσάο και ντόπιων που παρακαλούσαν για ένα του αυτόγραφο. Δεν είναι και λίγο πράγμα να έρχεται στην πόλη σου ένας τέτοιος ποδοσφαιριστής.
Παρατηρώντας τις εγκαταστάσεις του γηπέδου, έμεινε έκπληκτος. «Είναι εκπληκτικές. Οι ποδοσφαιριστές σήμερα έχουν τέτοιες εγκαταστάσεις για να προπονούνται και πάλι γκρινιάζουν. Όταν εγώ ήμουν παίκτης δεν είχαμε τέτοιες ποδοσφαιρικές ανέσεις.
Αυτό το αθλητικό κέντρο είναι πρότυπο και θα προτείνω στην Εθνική Βραζιλίας να το χρησιμοποιήσει για την προετοιμασία για το Μουντιάλ του 2006» δήλωσε χαρακτηριστικά.
Για το κόψιμο της κόκκινης κορδέλας, πλάι του ήταν σύσσωμα τα στελέχη του Υφυπουργείου Αθλητισμού και της ΕΠΟ. Ο Πελέ βράβευσε τους ποδοσφαιριστές της ομάδας για την επιτυχημένη τους πορεία στο ελληνικό πρωτάθλημα που τους έδωσε το εισιτήριο για τα προκριματικά του ΟΥΕΦΑ της επόμενης σεζόν και παρέδωσε ένα τρόπαιο στα τμήματα υποδομής της ομάδας, τα οποία έδωσαν έναν αγώνα επίδειξης για τα εγκαίνια. Τα βεγγαλικά και τα πυροτεχνήματα δε σταμάτησαν, κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, να φωτίζουν τον ουρανό της πόλης.
Αφού τελείωσε ο αγώνας, σειρά πήρε η συνέντευξη στο επίσης νεόδμητο σαλέ της ομάδας. Η αίθουσα ήταν γεμάτη από Έλληνες δημοσιογράφους όσο και τηλεοπτικά συνεργεία από το CNN, το Al Jazeera και το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων που είχαν φτάσει στην Ξάνθη για να καλύψουν το μοναδικό αυτό γεγονός.
Εκεί ήταν και όλο το ποδοσφαιρικό και προπονητικό επιτελείο της ομάδας, με τον Γιάννη Μαντζουράκη να συζητά μαζί του για αρκετή ώρα και να του εκμυστηρεύεται πως θα είχε αγωνιστεί εναντίον του εάν λάμβανε τη ρουμανική υπηκοότητα στο Μουντιάλ του 1970, τα χρόνια που έπαιζε στη Ραπίντ Βουκουρεστίου.
«Ο Πελέ είναι καλύτερος από τον Μαραντόνα. Πρώτον, γιατί είχε ευρηματικότητα και σκέψη πολύ μπροστά από την εποχή του, ενώ παράλληλα αποτέλεσε πρότυπο και εκτός του ποδοσφαίρου» σημείωσε λίγο αργότερα.
Ο Πελέ φωτογραφήθηκε με μια ακόμη φανέλα που στο πίσω της μέρος έχει το όνομά του και παρέλαβε την κάρτα μέλους του συλλόγου. Τα ενθύμια αυτά φαίνεται πως δεν τον συγκίνησαν πολύ καθώς πριν από τρία χρόνια αποφάσισε να τα βάλει προς δημοπρασία, με την ποδοσφαιρική εμφάνιση να πωλείται στην τιμή των 200 ευρώ και την ειδική πλακέτα στα 80 ευρώ.
Στην Ξάνθη παρέμεινε για ακόμη μία μέρα, κάνοντας δεκτή την πρόσκληση του Χρήστου Πανόπουλου. Φωτογραφίες από τη δεύτερη μέρα δυστυχώς δεν έχουν βγει στη δημοσιότητα. Μετά το πέρας των 48 ωρών πήρε το ελικόπτερό του και τράβηξε για τις Κάννες. Ένα τόσο ασήμαντο ταξίδι για εκείνον αλλά συνάμα τόσο σημαντικό για τους κατοίκους αυτής της πόλης είχε μόλις λάβει τέλος.
Είναι γνωστό πως οι πατεράδες κάνουν τα πάντα για τις κόρες τους.
Ο Jim, είναι ένας πατέρας ο οποίος άφησε άναυδη την κόρη του στην τελετή του γάμου της, καθώς σχεδίασε κάτι για να την κάνει να νιώσει άνετα και ακόμη πιο όμορφα.
«Από μικρό κοριτσάκι παίζει και λατρεύει το ποδόσφαιρο. Μισεί τα φορέματα τόσο πολύ, που στην πρώτη της κοινωνία φόρεσε κοστούμι! Πλέον στα 22 της, είναι μηχανικός στη μεγαλύτερη αυτοκινητοβιομηχανία του κόσμου. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ απλά να χορεύουμε τον παραδοσιακό χορό πατέρα-κόρης, γι’ αυτό αποφάσισα να κάνω κάτι διαφορετικό» δήλωσε ο Jim.
Δείτε το βίντεο που ακολουθεί με την γλυκιά στιγμή μεταξύ τους και την όμορφη νύφη να μένει άφωνη.
Μια από τις μεγάλες αγάπες της Ρίκας Βαγιάνη, ήταν ο πατριός της (για εκείνη ήταν πατέρας της) Γιάννης Διακογιάννης. Συγκινητικό ήταν και το κείμενό της στο protagon για εκείνον, την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012. Ο παλαίμαχος Έλληνας δημοσιογράφος, συγγραφέας, ραδιο-σχολιαστής και παρουσιαστής αθλητικών εκπομπών της τηλεόρασης, τον Οκτώβριο του 2017 είχε περάσει από την ΕΣΗΕΑ ώστε να συμπαρασταθεί στους συναδέλφους του για την απεργία που γινόταν, ώστε να μην καταρρεύσει το ασφαλιστικό τους ταμείο.
Εκεί είχε γίνει και η τραγική εξομολόγηση, πως η κόρη του έχει καρκίνο. «Να σας πω και κάτι που θα σας στενοχωρήσει: Η Ρίκα έχει καρκίνο…», είχε πει στις δημοσιογράφους που έκαναν απεργία πείνας. Μια από τις συναδέλφους του, η Αφροδίτη Υψηλάντη, έκανε την αποκάλυψη…
Όσοι έχουμε αντιμετωπίσει κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας στην οικογένεια, όσοι έχουμε περάσει μέρες και νύχτες σε νοσοκομεία, όσοι έχουμε ακούσει αποκαρδιωτικές διαγνώσεις από στόματα γιατρών, όσοι έχουμε υπάρξει το στήριγμα των ανθρώπων μας σε τέτοιες δύσκολες στιγμές και η ελπίδα τους για ζωή, αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε την υπεράνθρωπη δύναμη που αναδύεται από μέσα μας τις στιγμές εκείνες. Είναι την επόμενη μέρα, όταν πλέον έχεις επιστρέψει στο σπίτι και έχει κλείσει η πόρτα πίσω σου, που θα καταρρεύσεις. Και τότε έχεις κάθε δικαίωμα να το κάνεις. Το ερώτημα είναι… πώς ξανασηκώνεσαι;
Πώς ξανασηκώνεσαι, όταν από το νοσοκομείο επιστρέφεις χωρίς το παιδί σου; Πώς ξανασηκώνεσαι, όταν έζησες εκεί τον απόλυτο εφιάλτη κάθε γονιού, όταν είδες το παιδί σου να υποφέρει, να βασανίζεται, να “σβήνει” μέσα στα χέρια σου; Ακόμα και στη σκέψη λιγοψυχεί κανείς. Ακόμα και στο άκουσμα καταρρέει. Πώς να ξανασταθείς στα πόδια σου έπειτα από κάτι τέτοιο;
Η επόμενη μέρα, μετά τον χαμό του παιδιού τους από καρκίνο, αυτονόητα βρίσκει τους γονείς διαλυμένους. Συνήθως δεν επανέρχονται από αυτό ποτέ. Σπάνια, όμως, σαν μια δέσμη φωτός να πέφτει πάνω τους από τα ουράνια, βρίσκονται κάποιοι γονείς, μαμάδες τις περισσότερες φορές, που καταφέρνουν, μέσα στον αδιανόητο πόνο, να σηκώσουν το βλέμμα ψηλά και, σαν να αποδέχονται ένα θεϊκό κάλεσμα, να στυλώσουν τα πόδια, να σκουπίσουν τα μάτια, και να ανοίξουν με τα χέρια μια τεράστια αγκαλιά προς όσους την έχουν ανάγκη καλώντας τους να μην το βάλουν κάτω ποτέ. Λέγοντας “είμαι εδώ για εσένα. Ξέρω πώς νιώθεις. Πάμε να το περάσουμε μαζί. Πάμε να συνεχίσουμε το έργο των παιδιών μας -να αγωνιστούμε τώρα εμείς γι’αυτά.”
Πού τη βρίσκουν αυτή την δύναμη; Πώς καταφέρνουν να κρατούν τον πυρσό αναμμένο και να οδηγούν τους άλλους; Να τους εμπνέουν; Να τους παρακινούν να κάνουν την δική τους προσπάθεια;
Η ύπαρξη ενός ακόμα παιδιού (ή περισσότερων) στην οικογένεια, συνήθως παίζει καταλυτικό ρόλο. Ξέρεις, ότι δεν είσαι μόνος στον κόσμο. Πρέπει να συνεχίσεις και για εκείνο. Δεν είναι, όμως, το μόνο κίνητρο. Υπάρχουν και άλλα, τα οποία ζητήσαμε από τρεις ηρωικές μαμάδες να μας αποκαλύψουν. Και οι τρεις έχασαν τα παιδιά τους από κάποια μορφή καρκίνου. Και οι τρεις έχουν καταφέρει σήμερα, όχι μόνο να πατήσουν ξανά στα πόδια τους, αλλά και να μετατρέψουν τον πόνο σε αγώνα προσφοράς και ελπίδας. Και οι τρεις μας μεταφέρουν ένα κοινό μήνυμα: Αν μπόρεσαν εκείνες, μπορούμε όλοι.
Ματίνα Κυριάκου: “Δύο πράγματα με κρατάνε όρθια: Τα σημάδια του Αλέξανδρου και αυτό που εισπράττω από παιδιά που νοσούν και τους γονείς τους”
Τη Ματίνα την γνωρίσαμε τον Δεκέμβριο του 2017, τις ημέρες που ο 13χρονος γιος της έδινε την τελευταία αδυσώπητη μάχη με τον καρκίνο, έχοντας ήδη περάσει 7 χρόνια κατά τα οποία αγωνίστηκε σαν λιοντάρι, με αλλεπάλληλα χειρουργεία και αφόρητους πόνους, χωρίς όμως να δειλιάσει ούτε λεπτό. Αντίθετα, ο Αλέξανδρος θέλοντας να μεταδώσει την γενναιότητά του αυτή και στα υπόλοιπα παιδιά του παιδογκολογικού, είχε την ιδέα να τους φτιάχνει κονκάρδες με το μήνυμα “Θα ξαναβγεί ο ήλιος”, τις οποίες καρφίτσωνε ο ίδιος σε αυτά.
“Πώς θα μπορούσα εγώ να κάνω πίσω;” μου λέει η μαμά του, η οποία μερικούς μήνες μετά τον θάνατό του, έβαλε σκοπό της ζωής της να διατηρήσει τα χαμόγελα των παιδιών αυτών “αναμμένα”. Δημιούργησε, λοιπόν, την ομάδα “Θα ξαναβγεί ο ήλιος. Αλέξανδρος”, ξεκίνησε συγκεντρώνοντας δώρα και παιχνίδια, τα οποία μοίραζε κάθε Χριστούγεννα στους μικρούς ασθενείς των παιδογκολογικών νοσοκομείων όλης της χώρας, ενώ πολύ γρήγορα οι δράσεις της διευρύνθηκαν, πάντα με σκοπό την στήριξη των παιδιών αυτών με κάθε τρόπο και πάντα στη μνήμη του παιδιού της. Η Ματίνα διοργανώνει αγώνες μπάσκετ, το αγαπημένο άθλημα του μικρού της μαχητή, στήνει στην Χαλκίδα τον Κήπο του Αλέξανδρου, φτιάχνει παιδικές χαρές, έγραψε βιβλία με τα έσοδα από τα οποία αγόρασε συσκευές απεικόνισης φλεβών και ψυγεία για τα δωμάτια των μικρών ασθενών, διοργανώνει συνέδρια, ενημερωτικές ομιλίες… Θα μπορούσαμε να γράψουμε σελίδες για την δράση της Ματίνας. Όμως καλύτερα να μας τα πει η ίδια, όταν την ρωτάμε πού βρίσκει αυτή τη δύναμη:
“Είναι δύσκολο να το καταλάβουν οι περισσότεροι και ακόμα πιο δύσκολο να δεχτούν το γιατί είμαι όρθια. Γιατί εμένα μου δείχνει ο Αλέξανδρος τον δρόμο και τα σημάδια, τα οποία στην αρχή δεν ήμουν ούτε έτοιμη ούτε ικανή να διαβάσω και να δω. Και πολλοί άνθρωποι θα πουν ‘έλα τώρα, είναι αυτό που ποθείς, οπότε βλέπεις σημάδια’. Όμως δεν τα βλέπω… υπάρχουν.
Δεν είναι δυνατόν να ξυπνάω μέσα στον ύπνο μου, γιατί ήρθε και μου είπε πώς θέλει να είναι η τούρτα των γενεθλίων του και έτσι έκανα τον Ήλιο του Αλέξανδρου με τα κεριά…
Δύο πράγματα είναι που με κρατάνε όρθια: Τα σημάδια του Αλέξανδρου και αυτό που εισπράττω. Είναι απίστευτο αυτό που εισπράττω…
Την τελευταία φορά που πήγα να δώσω το παραμύθι στο Νοσοκομείο μου λέει ένα παιδάκι: “Εσείς μου φέρατε το ψυγείο; Σας ευχαριστώ που έχω δικό μου ψυγείο στο δωμάτιό μου!” και με κάνει μια μεγάλη αγκαλιά που δεν θα ξεχάσω. Δεν μπορείς να μην στέκεσαι στα πόδια σου με όλα αυτά που σου δίνουν τα παιδιά και οι γονείς γενικότερα”.
Συζητάμε με τη Ματίνα, ότι είναι λίγοι οι γονείς που έχουν καταφέρει να σταθούν στα πόδια τους όσο εκείνη. “9 στους 10 δεν τα καταφέρνουν. Οι περισσότεροι που έχουν περάσει κάτι τέτοιο δεν θέλουν να ακούν γι’αυτό ξανά. Δεν θέλουν να μπαίνουν στους ίδιους χώρους… Εμένα είναι η δύναμή μου αυτό. Ακόμα και ο άντρας μου με ρωτάει ‘δεν καταλαβαίνω πως αντέχεις να μπαίνεις ξανά εκεί που έζησες όλα αυτά, που έκλαψες, που ξενύχτησες… πώς αντέχεις να βλέπεις ξανά τα γυμνά κεφαλάκια, τα παιδιά που πονάνε’. Του λέω ‘όταν μπαίνω και με αγκαλιάζουν αυτά τα παιδιά παίρνω απίστευτη δύναμη και όταν βλέπω πόση χαρά τους δίνω, το θεωρώ εγωιστικό να μην το κάνω.’
Στο πρώτο όνειρο που είχα δει, στο 6μηνο περίπου, ο Αλέξανδρος καθόταν μέσα στο αυτοκίνητο και εγώ από την πίσω μεριά άνοιξα το πορτ μπαγκάζ να βάλω κάτι μέσα και του χάιδεψα τα μαλλάκια και του λέω: “Αλέξανδρέ μου είσαι καλά;” και μου λέει θυμωμένος: “Ναι ρε μαμά! Είμαι καλά σου λέω!”, σα να μου έλεγε “ξεκόλλα, είμαι καλά!”. Όταν ξύπνησα, έπειτα από αυτό, είδα τα πράγματα διαφορετικά.
Εξάλλου, ο ίδιος ο Αλέξανδρος ήταν αυτός που, όταν πέρναγε όσα πέρναγε, και ενώ έτρεμαν τα χέρια του από τον πόνο, πήγαινε από δωμάτιο σε δωμάτιο για να μοιράσει τις κονκάρδες του και σε άλλα παιδιά. Εγώ θα κάνω πίσω;
Πρόσφατα συνάντησα στην Κρήτη μια μανούλα. Την προηγούμενη φορά που την είχα συναντήσει ήταν μαζί με την κόρη της. Αυτή τη φορά όχι. Τότε με είχε ευχαριστήσει που έκανα την κόρη της να χαμογελάσει, γιατί είχε κλειστεί πολύ. Αυτό συνέβη και με την ίδια τώρα που την έχασε. Κλείστηκε τελείως. Μου λέει “Για εμένα έχουν τελειώσει όλα”. Της λέω “βρες έναν τρόπο τον πόνο σου να τον κάνεις προσφορά και δημιουργία, έτσι η κόρη σου θα χαμογελάει”. Μου λέει ‘δεν μπορώ’. Είναι λογική αυτή η άρνηση -ο πόνος είναι αφόρητος Είναι πολύ δύσκολο να το διαχειριστείς και να το μοιράσεις.
Κάποτε με είχε ρωτήσει ο κ. Χαρδαβέλας σε συνέντευξη “πώς γίνεται και δεν σπας;”. Του είχα πει “τον οίκτο τον μισώ. Δεν θα σπάσω εδώ. Έχω μαξιλάρι να κλάψω το βράδυ.” Ορισμένοι άνθρωποι δεν είναι ότι επιζητούν τον οίκτο, αλίμονο, απλά δεν τους νοιάζει πια. Δεν τους ενδιαφέρει. Και έχουν δίκιο. Είναι ανθρώπινο και σεβαστό. Πάντως, ακούν περισσότερο τους ανθρώπους που το έχουν βιώσει γιατί από αυτούς δέχονται και μια κουβέντα παραπάνω.
Και το σημαντικότερο για εμένα είναι τα μηνύματα που παίρνω από τις μαμάδες που μου λένε ‘σε ευχαριστώ που με κρατάς όρθια. Γιατί αν εσύ, που έπαθες αυτό, στέκεσαι, εγώ που το έχω δίπλα μου δεν έχω δικαίωμα να πέσω’ ”.
Κατερίνα Σταματελάτου: “Δεν θα μπορούσα να φανταστώ να μην αγωνίζομαι για τους υπόλοιπους -θα ήταν σα να είχα πεθάνει”
Την Κατερίνα την γνωρίσαμε πριν από μερικά χρόνια από την ομάδα στο Facebook “Εθελοντές Δότες Μυελού των Οστών Σητείας”, μέσα από τα συγκλονιστικά κείμενά της και από τον τεράστιο αγώνα της να γίνουν όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας εθελοντές δότες μυελού τον οστών, αυξάνοντας έτσι τις πιθανότητες να σωθούν περισσότερες παιδικές ζωές. “Το φάρμακο κατά του καρκίνου βρίσκεται μέσα μας” γράφει σε πολλές από τις αναρτήσεις της, ενώ δεν χάνει ευκαιρία να δίνει λεπτομερείς πληροφορίες για την διαδικασία της δωρεάς και να διοργανώνει δράσεις, στον τόπο της (και όχι μόνο).
Η Κατερίνα έχασε τον Κωνσταντίνο της από καρκίνο, όταν αυτός ήταν ένα μωράκι μόλις 6,5 μηνών. Ποιος μπορεί να το διανοηθεί; Ο μεγαλύτερος γιος της σίγουρα τη βοήθησε να αντέξει. Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτό. Πηγαία ανέβλυσε η ανάγκη της να αγωνιστεί και για άλλα παιδιά. Έτσι δημιούργησε την διαδικτυακή ομάδα. “Αυτή η ομάδα είναι ο αέρας που αναπνέω, είναι η μνήμη του παιδιού μου, είναι η συνέχεια. Δεν θα μπορούσα να μην την έχω κάνει”, μου εξομολογείται. Την ίδια ώρα μου τονίζει δύο μεγάλες ανάγκες: “Και το να βουτήξεις στο σκοτάδι και το να βγεις στο φως είναι ανθρώπινο. Ωστόσο, στο κράτος που ζούμε θα έπρεπε να υπάρχει περισσότερη βοήθεια στους ανθρώπους που πενθούν -και στους δύο γονείς. Νομίζουν όλοι ότι χάνεις το παιδί σου και πας παρακάτω, δεν είναι έτσι όμως… Το θέμα είναι τι γίνεται, όταν πας σπίτι σου και κλείνει η πόρτα.” Ας ακούσουμε όμως, την ίδια:
“Έχω δύο παιδιά ένα στην γη και ένα στον ουρανό. Ο μικρότερος μου γιος, ο Κωνσταντίνος Εφραίμ, πάλεψε σθεναρά από την 3η μέρα της ζωής του με τον Καρκίνο. Στο βλέμμα του έβλεπα μέχρι τέλους, μέχρι που πέταξε μέσα από την αγκαλιά μου, την δύναμη ενός τεράστιου μαχητή. Μετά την κοίμησή του έγινα συνεργάτης – εθελόντρια δράσης του συλλόγου Όραμα Ελπίδας και δημιούργησα την ομάδα Εθελοντές Δότες Μυελού των Οστών Σητείας στο Facebook, γιατί ήθελα όλοι οι άνθρωποι γύρω μου να ενημερωθούν και να καταλάβουν πόσο σπουδαίο είναι να γίνουν εθελοντές δότες μυελού των οστών. Να καταλάβουν ότι ο καρκίνος δεν είναι ταμπού, ότι δεν είναι μόνοι όσοι το περνούν και να κρατήσω την μνήμη του παιδιού μου ζωντανή. Μπορεί ο Καζαντζάκης να είχε γράψει την λέξη ΜΑΧΟΥ πριν χρόνια αλλά εγώ την ένιωσα στο πετσί μου βλέποντας το βλέμμα του παιδιού μου και των άλλων παιδιών μέσα στην παιδοογκολογική. Για αυτά τα βλέμματα ξεκίνησα να μάχομαι και θα συνεχίσω μέχρι ο καρκίνος να εξαφανιστεί για πάντα.
Κατερίνα Σταματελάτου, υπερήφανη μάνα του Γιάννη και του Κωνσταντίνου Εφραίμ.”
Αναστασία Βασκούδη: “Ο δικός μου τρόπος είναι η προσπάθειά μου να νοηματοδοτήσω την απώλεια μου και να την μετουσιώσω σε κάτι φωτεινό”
To 2017 ήταν η χρονιά που γνωρίσαμε και την Αναστασία Βασκούδη. Ο 5χρονος Χριστόφορος είχε διαγνωστεί με γλοίωμα εγκεφαλικού στελέχους και οι γονείς του έκαναν έκκληση για βοήθεια. Αμέτρητα δημοσιεύματα από τότε, καθώς παρακολουθούσαμε την πορεία του παιδιού και τον αγώνα του να αντιμετωπίσει τον καρκίνο. Η νοσηλεία του σε εξειδικευμένο κέντρο στο Μεξικό έδωσε ελπίδες. Μια ολόκληρη χώρα προσευχόταν στο πλευρό των γονιών του, αμέτρητες οι δωρεές για να μπορέσει να συνεχιστεί η θεραπεία της φρικτής ασθένειας. Τον Μάρτιο του 2019 του έδωσε τη χαριστική βολή. “Προσπαθώ να αντέξω τον απόλυτο πόνο που δεν χωράει πουθενά”, είχε γράψει τότε η μαμά του.
Σήμερα η Αναστασία έχει καταφέρει το αδύνατο. Έχει κάνει μια τεράστια στροφή στην ζωή της, στην καριέρα της και βαδίζει σε δρόμους με φως, δίνοντας ελπίδα σε συνανθρώπους μας μέσα από τη ΜΚΟ που έχει δημιουργήσει για την διαχείριση του πένθους. Η ίδια μας περιγράφει:
“Αντέχω κάθε μα κάθε μέρα από την αρχή. Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, αποφασίζω ξανά από την αρχή να σταθώ στην ζωή αυτή με θάρρος και επίγνωση. Αποφασίζω να περνάω μέσα από το πένθος μου και να μην το αποφεύγω γιατί εκεί, στα πιο σκοτεινά μονοπάτια μου, κρύβεται μεγάλη δύναμη. Αντέχω, γιατί η ύπαρξη της αδερφούλας του Χριστόφορου, της Ανδριάνας, και η ατελείωτη αγάπη μου προς αυτή, με τραβάει από τα σκοτάδια μου στο φως. Αντέχω γιατί κάθε μέρα σκέφτομαι ότι πριν από την απώλεια αυτή και τον τεράστιο πόνο μου, υπήρξε μία μεγάλη αγάπη. Αυτή που δημιουργήσαμε μαζί με τον Χριστόφορο που συνεχίζει να υπάρχει, γιατί η αγάπη πάντα νικάει τον θάνατο. Αντέχω γιατί υπάρχουν λίγοι αλλά σπάνιοι άνθρωποι στην ζωή μου που, όταν το χρειάζομαι πιο πολύ, είναι εκεί για να μου θυμίζουν τους λόγους για να συνεχίσω.
Ο δικός μου τρόπος όχι μόνο να αντέξω στην ζωή αυτή αλλά να προχωρώ αποφασιστικά, είναι η προσπάθειά μου να νοηματοδοτήσω την απώλεια μου και να την μετουσιώσω σε κάτι φωτεινό. Βιώνοντας την απερίγραπτη μοναξιά του πένθους, έχοντας χάσει φίλους και συγγενείς από δίπλα μου και ζώντας σε μία κοινωνία που το πένθος κρύβεται, νιώθω ότι δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια και επιλέγω να σταθώ δίπλα στους πενθούντες και να αλλάξω, όσο μπορώ, στην κοινωνία μας τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τις απώλειες μας. Να μιλάμε, να μοιραζόμαστε, να νιώθουμε, να αποχαιρετάμε, να εσωτερικεύουμε, να δίνουμε νόημα. Μιλάω μέσα από το blog μου, από ομάδες και ιδρύω έναν οργανισμό με σκοπό την ολιστική διαχείριση του πένθους. Και ονειρεύομαι φως στις ζωές ανθρώπων που πενθούν. Βαθιά, μέσα στην ψυχή μου ακούω το υπέροχο γέλιο του Χριστόφορου μου και την σκανδαλιάρικη φωνούλα του, που τόσο οδυνηρά μου λείπει , να μου ψιθυρίζει: Μανούλα, είμαι περήφανος που δεν διαλύθηκες, που συνεχίζεις ενσωματώνοντας τον πόνο σου στην ζωή σου. Σε ευχαριστώ που τιμάς την σύντομη ζωή μου και τον αγώνα που έκανα. Συνέχισε, θα είμαι πάντα δίπλα σου να σου θυμίζω ότι το θαύμα της ζωής είναι κάτι μοναδικό» Για αυτή τη φωνούλα, αντέχω και συνεχίζω με θέληση ψυχής…”
Ο παγκόσμιος πρωταθλητής ελεύθερης κατάδυσης Guillaume Nery, κρατάει την αναπνοή του και βουτάει στη βαθύτερη υποβρύχια τρύπα του κόσμου!
H Dean’s Blue Hole στις Μπαχάμες είναι η βαθύτερη Blue Hole του κόσμου με βάθος 202 μέτρα. Κανείς ελεύθερος δύτης δεν έχει καταφέρει να φτάσει μέχρι τον πυθμένα της
Είναι αδύνατον χωρίς μπουκάλες και βατραχοπέδιλα, ωστόσο αποτελεί μια πρόκληση για κάθε τολμηρό να βουτήξει για να δει μέχρι που θα φτάσει.
Κάτι που εχει στοιχίσει τη ζωή σε αρκετούς δύτες με πιο πρόσφατο τον Nicolas Mevolli που έχασε τη ζωή του προσπαθώντας να σπάσει το ρεκόρ Αμερικής.
Ο παγκόσμιος πρωταθλητής του 2006 (με 109 μέτρα) Guillaume Nery βούτηξε στη Dean’s Blue Hole το 2012 και κατέγραψε την προσπάθεια του σε ένα πραγματικά εντυπωσιακό βίντεο, που δίνει την εντύπωση ότι κάποιος πραγματοποιεί ελεύθερη πτώση σε μια απόκοσμη άβυσσο.
Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα στη φύση τόσο όμορφα όσο ένα ηλιοβασίλεμα. Η σωστή τοποθεσία, τη κατάλληλη στιγμή, παρέα με τους κατάλληλους ανθρώπους, μπορούν να κάνουν αυτό το καθημερινό φαινόμενο, μια αξέχαστη στιγμή.
Είναι όμως κάποια ηλιοβασιλέματα που μοιάζουν πιο όμορφα από τα υπόλοιπα. Δείτε 25 από αυτά..
Χρειάζεται και ένα δυνατό κίνητρο, ένας λόγος. Ποιος ήταν αυτός; Σύμφωνα με τον Ν. Σαραντάκο, δεν ήταν κάποια ιδεολογική εμμονή εθνικο-πατριωτικού χαρακτήρα στην ελληνική γλώσσα.
Ήταν μια σαφής πολιτική κίνηση: να στρέψει το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινής γνώμης στη βαθιά λαβωμένη από τον εμφύλιο πόλεμο, Ελλάδα. Οι λόγοι εκφωνήθηκαν στο πλαίσιο των ετήσιων συναντήσεων της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Η πρώτη ομιλία έγινε το 1957 και προκάλεσε τόσο ενθουσιασμό που μετά από απαίτηση του επικεφαλής της διεθνούς Τράπεζας, επαναλήφθηκε παρόμοια ομιλία το 1959. Ο Ζολώτας ήταν διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος.
Το κείμενο της πρώτης ομιλίας, αφού ενημέρωσε το κοινό για το εγχείρημα του, προκείμενου να τραβήξει την προσοχή τους, είναι το εξής:
«Kyrie, I eulogize the archons of the Panethnic Numismatic Thesaurus and the Oecumenical Trapeza for the orthodoxy of their axioms methods and policies, although there is an episode of cacophony of the Trapeza with Hellas. With enthusiasm we dialogue and synagonize at the synods of our didymous Organizations in which polymorphous economic ideas and dogmas are analyzed and synthesized.
Our critical problems such as the numismatic plethora generate some agony and melancholy. This phenomenon is charateristic of our epoch. But, to my thesis we have the dynamism to program therapeutic practices as a prophylaxis from chaos and catastrophe. In parallel a panethnic unhypocritical economic synergy and harmonization in a democratic climate is basic.
I apologize for my eccentric monologue. I emphasize my eucharistia to your Kyrie to the eugenic and generous American Ethnos and to the organizers and protagonists of this Ampitctyony and the gastronomic symposia».
Αν και μίλησε στα «ελληνικά» τον αντελήφθησαν οι πάντες. Ίσως επειδή και το ακροατήριο είχε υψηλή γνώση της αγγλικής και πολλοί είχαν διδαχθεί αρχαία στο σχολείο τους. Το τέλος της ομιλίας προκάλεσε παρατεταμένο χειροκρότημα και ανυπόκριτο θαυμασμό, ενώ πολλές εφημερίδες των ΗΠΑ, του αφιέρωσαν τίτλους στην πρώτη σελίδα
Το κείμενο της δεύτερης ομιλίας είναι το ακόλουθο:
Kyrie, It is Zeus” anathema on our epoch for the dynamism of our economies and the heresy of our economic methods and policies that we should agonize the Scylla of numismatic plethora and the Charybdis of economic anaemia.
It is not my idiosyncrasy to be ironic or sarcastic, but my diagnosis would be that politicians are rather cryptoplethorists. Although they emphatically stigmatize numismatic plethora, they energize it through their tactics and practices. Our policies have to be based more on economic and less on political criteria. Our gnomon has to be a metron between political, strategic and philanthropic scopes.
Political magic has always been anti-economic. In an epoch characterized by monopolies, oligopolies, monophonies, monopolistic antagonism and polymorphous inelasticities, our policies have to be more orthological. But this should not be metamorphosed into plethorophobia, which is endemic among academic economists.
Numismatic symmetry should not hyper-antagonize economic acme. A greater harmonization between the practices of the economic and numismatic archons is basic. Parallel to this, we have to synchronize and harmonize more and more our economic and numismatic policies panethnically. These scopes are more practicable now, when the prognostics of the political and economic barometer are halcyonic.
The history of our didymus organizations in this sphere has been didactic and their gnostic practices will always be a tonic to the polyonymous and idiomorphous ethnical economies. The genesis of the programmed organization will dynamize these policies.
Therefore, I sympathize, although not without criticism on one or two themes, with the apostles and the hierarchy of our organs in their zeal to program orthodox economic and numismatic policies, although I have some logomachy with them. I apologize for having tyrannized you with my Hellenic phraseology. In my epilogue, I emphasize my eulogy to the philoxenous autochthons of this cosmopolitan metropolis and my encomium to you, Kyrie, and the stenographers.
Διαβάστε εδώ την ανάλυση του Νίκου Σαραντάκου για τις δυο ομιλίες, αλλά και για τα γλωσσικά αντιδάνεια από και προς την ελληνική γλώσσα: sarantakos.com/language/zolotas
Με δεδομένο το υψηλό επίπεδο του κοινού στο οποίο απευθυνόταν ο Ξενοφών Ζολώτας, το εγχείρημα ήταν εξαιρετικά εύστοχο και αντάξιο της διάνοιας για την οποία φημιζόταν ο ίδιος. Οι λόγοι του είναι κάθε άλλο παρά κενοί περιεχομένου, ενώ ταυτόχρονα έχουν ύφος εύστοχο και πνευματώδες, καθώς θίγει σημαντικά οικονομικά ζητήματα.
Στην πρώτη ομιλία ζητά διεθνή εναρμόνιση και συνέργειες για την καταπολέμηση του πληθωρισμού, ενώ στη δεύτερη περιγράφει γλαφυρά τα προβλήματα που αναδύονται από την ταυτόχρονη συνύπαρξη «της Σκύλλας του πληθωρισμού και της Χάρυβδης της οικονομικής ύφεσης». Δείτε στο τέλος της δεύτερης ομιλίας ότι δεν παραλείπει να μνημονεύσει ακόμη και τους στενογράφους που θα βασανίζονταν ατελείωτα να καταγράψουν τον λόγο του! Η λέξη «stenographer» εξ άλλου είναι κι αυτή ελληνική!
Ποιος ήταν ο Ξενοφών Ζολώτας;
Ήταν ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε την υποτίμηση της δραχμής το 1953 και το ακόμη πιο ριζοσπαστικό μέτρο της… αφαίρεσης τριών μηδενικών από τα χαρτονομίσματα το 1954. Αυτά τα δυο μέτρα βοήθησαν την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας ακόμη περισσότερο από τις ομιλίες του.
Ο Ξενοφών Ζολώτας έζησε έναν ολόκληρο, ταραχώδη αιώνα, από το 1904 έως το 2004. Ήταν τακτικός καθηγητής στα οικονομικά ήδη από το 24 του χρόνια και το αντικείμενο της διατριβής του ήταν η εκβιομηχάνιση της Ελλάδας στα τέλη του 19ου αιώνα.
Δίδαξε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών απ’ όπου τον απομάκρυνε το καθεστώς των Συνταγματαρχών ένα χρόνο μετά την επιβολή της χούντας.
Κατά την επαγγελματική του πορεία συμμετείχε στο Ανώτατο Συμβούλιο Οικονομικών της κυβέρνησης Βενιζέλου, εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και κατέλαβε καίριες θέσεις στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τη Νομισματική Επιτροπή, τον ΟΗΕ και στην Οικονομική Επιτροπή της Ευρώπης.
Διετέλεσε επίσης Υπουργός Συντονισμού το 1974 και Πρωθυπουργός για λίγους μήνες στην οικουμενική κυβέρνηση της περιόδου 1989-1990.
