Στη θλίψη βυθίστηκε ο καλλιτεχνικός κόσμος, καθώς έγινε γνωστό πως η αγαπημένη ηθοποιός του ελληνικού κινηματογράφου, η Κατερίνα Χέλμη πέθανε σε ηλικία 84 ετών.
Την είδηση επιβεβαίωσε μέσω του προσωπικού λογαριασμού του στο Facebook, ο ηθοποιός Σπύρος Μπιμπίλας. Η Κατερίνα Χέλμη άφησε την τελευταία της πνοή το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου (16.4.2023).
Ο Σπύρος Μπιμπίλας έγραψε στο Facebook: «Λίγο πριν τη Ανάσταση έφυγε από κοντά μας ή σημαντική και σπουδαία κυρία του θεάτρου και του κινηματογράφου μας Κατερίνα Χέλμη.. Σπάνιος άνθρωπος, ευγενικός και κυρία σε όλα.. Αρχόντισσα.. Πως να ξεχάσουμε τις ερμηνείες της!!!
Αυτό το “φαρμακωθώ” που με τόσο πόνο ψυχής το είπε στην σπουδαία ταινία “Τα κόκκινα φανάρια” μένει για πάντα στις ψυχές μας…Κοντά στους νέους πάντα, εξαιρετική δασκάλα, πάντα με το πλατύ χαμόγελο της εξέφραζε την αγάπη της για μας …. Στην τελευταία πρεμιέρα της ταινίας μας “Η ζωγραφιά του Θεού” στο Ideal ήταν συγκινημένη.. Σας ευχαριστούμε για όσα προσφέρατε στην τέχνη μας αγαπημένη μας “κυρία” Κατερίνα Χέλμη.. Καλό ταξίδι…».
Ποια ήταν η Κατερίνα Χέλμη
Η Κατερίνα Χέλμη υπήρξε μια σπουδαία ηθοποιός, ενώ συχνά ενσάρκωνε το ρόλο της «κακιάς». Έγινε ευρέως γνωστή στο ελληνικό κοινό μέσα από ρόλους σε μερικές από τις πιο αγαπημένες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Η πρώτη της εμφάνιση στον κινηματογράφο πραγματοποιήθηκε το 1957 στην ταινία «Μπαρμπαγιάννης ο κανατάς» αλλά η μεγαλύτερή της επιτυχία είναι «Τα κόκκινα φανάρια».
Σε αυτή την ταινία είπε μία από τις πιο γνωστές φράσεις του ελληνικού κινηματογράφου: «Μην φύγεις, Ντόρη, θα φαρμακωθώ».
Συμμετείχε σε περισσότερες από 25 ταινίες και σε 4 τηλεοπτικές σειρές, ενώ ασχολήθηκε επίσης με την συγγραφή αρκετών βιβλίων.
Σύζυγός της ήταν ο καθηγητής και ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Σβολόπουλος, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή πριν από τέσσερα χρόνια.
Η Κατερίνα Χέλμη σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις της:
Πέθανε η ηθοποιός Καίτη Κωνσταντίνου, η αγαπημένη «Σωσώ» από την τηλεοπτική σειρά «Εγκλήματα»
Σύμφωνα με πληροφορίες η αγαπημένη ηθοποιός έδινε μάχη με τον καρκίνο – Τελευταία της τηλεοπτική εμφάνιση ήταν στην σειρά του ALPHA, «Η Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα»
Πέθανε σε ηλικία 62 ετών μετά από μάχη με τον καρκίνο η ηθοποιός Καίτη Κωνσταντίνου ,που έγινε ευρύτερα γνωστή ως «Σωσώ» στην τηλεοπτική σειρά «Εγκλήματα».
Η ηθοποιός έδινε αρκετούς μήνες μάχη με τον καρκίνο. Δύο ημέρες πριν εισήχθη σε νοσομοκειο και σήμερα απεβίωσε.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες η Καίτη Κωνσταντίνου νοσηλευόταν σε ιδιωτικό θεραπευτήριο από το βράδυ της Κυριακής (09/03/2025), όμως η αγαπημένη ηθοποιός δεν κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή καθώς έδινε μάχη με τον καρκίνο.
Την είδηση επιβεβαίωσε ο σκηνοθέτης και αδελφικός της φίλος, Τάκης Τζαμαργιάς: «Είμαι συντετριμμένος, η Καιτη ήταν πάνω από συνεργάτης μου, ήταν αδερφή μου».
Η Καίτη Κωνσταντίνου γεννήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου του του 1963 στη Ροδοδάφνη Αχαΐας. Τελείωσε ταυτόχρονα τη Φιλοσοφική και τη Δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης, απ’ όπου αποφοίτησε το 1986, μαζί με τις φίλες της Μαρία Καβογιάννη και Υρώ Μανέ.
Ο πρώτος της ρόλος ήταν στη θεατρική παράσταση «Εσωτερικές Φωνές» στο Θέατρο Τέχνης. Έγινε ευρέως γνωστή από την ερμηνεία της στον ρόλο της Σωσώς Παπαδήμα στη σειρά «Εγκλήματα».
Διαχρονικά, είχε συμμετάσχει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, καθώς και στις ακόλουθες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές.
Τελευταία της τηλεοπτική εμφάνιση ήταν στην σειρά του ALPHA, «Η Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα», όπου υποδύθηκε την Αλέξις Βροντάκη, σε μία παρωδία του Σασμού έχοντας βεντέτα με τη Χρύσα Ρώπα.
Ο ρόλος της «Σωσώς» που άφησε εποχή
Η «Σωσώ» στα «Εγκλήματα» ήταν ο ρόλος που σημάδεψε την Καίτη Κωνσταντίνου καθώς άφησε εποχή ως η πιο απολαυστική «κακιά» της ελληνικής τηλεόρασης.
Η Καίτη Κωνσταντίνου γεννήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου του 1963 στη Ροδοδάφνη Αχαΐας. Τελείωσε ταυτόχρονα τη Φιλοσοφική και τη Δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης, απ’ όπου αποφοίτησε το 1986, μαζί με τις φίλες της Μαρία Καβογιάννη και Υρώ Μανέ.
Έχει δουλέψει και ως φιλόλογος. Ο πρώτος της ρόλος ήταν στη θεατρική παράσταση «Εσωτερικές Φωνές» στο Θέατρο Τέχνης. Έγινε ευρέως γνωστή από την ερμηνεία της στον ρόλο της Σωσώς Παπαδήμα στη σειρά «Εγκλήματα». Διαχρονικά, έχει συμμετάσχει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, καθώς και στις ακόλουθες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές.
Η ηθοποιός Δήμητρα Ζέρβα έφυγε από τη ζωή, όπως έκανε γνωστό ο Σπύρος Μπιμπίλας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ο πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών ανέβασε φωτογραφία της συναδέλφου του και έγραψε ότι η Δήμητρα Ζέρβα αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα με την υγεία της, δίνοντας λεπτομέρειες για την κηδεία της, που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 17 Μαΐου.
Αναλυτικά, ο Σπύρος Μπιμπίλας έγραψε: «Ακόμα ένα θλιβερό νέο.. Ακόμα μια θλιβερή αποχώρηση όπως ενημέρωσε η αδελφή της μέσω ανάρτησης της.. Μια γλυκιά μας συνάδελφος, ένα ταλαντούχο πλάσμα του θεάτρου μας, ένα γελαστό κορίτσι μας άφησε τόσο νωρίς μετά από μια δύσκολη περιπέτεια υγείας. Η Δήμητρα Ζέρβα δεν είναι πια κοντά μας… Θα την αποχαιρετήσουμε την Παρασκευή στις 12.30 από το κοιμητήριο των Αγίων Αναργύρων.. Καλό ταξίδι αγαπημένη μας Δήμητρα και ειλικρινή συλληπτήρια από όλους μας στους οικείους σου».
H Τζέσυ Παπουτσή με τη Δήμητρα Ζέρβα
H είδηση του θανάτου της Δήμητρας Ζέρβα, έγινε αρχικά γνωστή από την αδερφή της, η οποία χρησιμοποίησε το προφίλ της για να ανακοινώσει τα δυσάρεστα, γράφοντας: «Είμαι η αδερφή της Δήμητρας και επειδή δεν υπάρχει άλλος τρόπος, σας ενημερώνω ότι μας άφησε και πήγε σε καλύτερα πεδία στο άπλετο φως. Ο αποχαιρετισμός θα γίνει την Παρασκευή 17/05/2024 στο κοιμητήριο των Αγίων Αναργύρων στις 12:30 το μεσημέρι».
Η τραγουδίστρια Πέννυ Ξενάκη, φίλη και συνάδελφος της Δήμητρας Ζέρβα, έγραψε για τον θάνατό της στο Facebook: «Κοριτσάκι μου. Πώς να σε αποχαιρετήσω… Πώς να το δεχτώ… Η Δήμητρα Ζέρβα Zerva Demetra ένα πλάσμα θησαυρός, ταλαντούχο απ την κορφή μέχρι τα νύχια. Ηθοποιός, ερμηνεύτρια, καλλιτεχνάρα παντού. Γνωριστήκαμε και συνεργαστηκαμε για πρώτη φορά στη Μέδουσα με τον Γιώργο Μαρίνο. Από τότε η φιλία και η αγάπη μας κράτησε όλα αυτά τα χρόνια. Το πάλεψε το χτικιό με γενναιότητα, αξιοπρέπεια και χιούμορ. Σήμερα πέταξε… Νιώθω συντριβή…».
Η Δήμητρα Ζέρβα γεννήθηκε στην Αυστραλία και ήταν ηθοποιός και τραγουδίστρια. Σπούδασε θέατρο, μουσική και χορό, σημειώνοντας μία αξιόλογη πορεία στον καλλιτεχνικό χώρο.
Πέθανε η ηθοποιός Μάτα Μιχαλαρέα σε ηλικία 89 ετών
«Έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών η ηθοποιόςΜάταΜιχαλαρέα, με την είδηση του θανάτου της να κάνει γνωστή ο Σπύρος Μπιμπίλας, λίγες ημέρες μετά το τραγικό περιαστατικό.
Ηθοποιός του Εθνικού Θεάτρου αλλά και πρωταθλήτρια Ελλάδος στο στίβο κατά τη δεκαετία του ’50, στον ανώμαλο δρόμο, στους δρόμους ημιαντοχής και στο πένταθλο, ως αθλήτρια του Πανιωνίου Γ.Σ.
Ήταν μέλος της ομάδας του Πανιώνιου που κατέκτησε τα πρωταθλήματα Ελλάδος γυναικών 1955 ως 1958 και αθλήτρια πανελληνίου επιπέδου στη σκοποβολή. Από το 1959 η Μάτα Μιχαλαρέα εργάστηκε ως ηθοποιός στο Εθνικό Θέατρο μετέχοντας σε 45 παραστάσεις, αρχικά ως μέλος του χορού και αργότερα σε δεύτερους ρόλους.
Δείτε το βίντεο:
Ξεκίνησε το 1959 από το έργο “Ρόζα Μπερντ”, στο οποίο υποδυόταν τη “Μίνα” και συνέχισε ως το 1973 που μετείχε στο έργο “Η ζωή του Γαλιλαίου”. Η σημαντικότερη, ίσως, εμφάνισή της ήταν το 1969, στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου, ως “Κορυφαίας” στην τραγωδία “Βάκχαι” του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού, σκηνογραφία Γιώργου Βακαλό και μουσική Μάνου Χατζιδάκι.
Η σημαντικότερη, ίσως, εμφάνισή της ήταν το 1969, στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου, ως “Κορυφαίας” στην τραγωδία “Βάκχαι” του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού, σκηνογραφία Γιώργου Βακαλό και μουσική Μάνου Χατζιδάκι.
Το post αναδημοσίευσε ο Σπύρος Μπιμπίλας, ο οποίος έγραψε: «Έστω και καθυστερημένα, αφού το μάθαμε αργά, να αποχαιρετήσουμε μια άξια συνάδελφο του παρελθόντος, που τίμησε και τον αθλητισμό… Καλό ταξίδι στην Μάτα Μιχαλαρέα και θερμά συλλυπητήριά στην αγαπημένη της κόρη».
Φιλμογραφία Βάνα (1965) Αντίζηλοι (1967) Πειραιάς ώρα 7:30 (1967) Ο σατράπης (1968) Αγωνία (1969) 24 ώρες ζωντοχήρα (1969) Η βαρώνη κι ο Προκόπης(1970)Νατάσα (1970)
Πέθανε η ηθοποιός και πρωταθλήτρια Ελλάδος Μάτα Μιχαλαρέα
Πέθανε η ηθοποιός Μάτα Μιχαλαρέα σε ηλικία 89 ετών
«Έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών η ηθοποιόςΜάταΜιχαλαρέα, με την είδηση του θανάτου της να κάνει γνωστή ο Σπύρος Μπιμπίλας, λίγες ημέρες μετά το τραγικό περιαστατικό.
Ηθοποιός του Εθνικού Θεάτρου αλλά και πρωταθλήτρια Ελλάδος στο στίβο κατά τη δεκαετία του ’50, στον ανώμαλο δρόμο, στους δρόμους ημιαντοχής και στο πένταθλο, ως αθλήτρια του Πανιωνίου Γ.Σ.
Ήταν μέλος της ομάδας του Πανιώνιου που κατέκτησε τα πρωταθλήματα Ελλάδος γυναικών 1955 ως 1958 και αθλήτρια πανελληνίου επιπέδου στη σκοποβολή. Από το 1959 η Μάτα Μιχαλαρέα εργάστηκε ως ηθοποιός στο Εθνικό Θέατρο μετέχοντας σε 45 παραστάσεις, αρχικά ως μέλος του χορού και αργότερα σε δεύτερους ρόλους.
Δείτε το βίντεο:
Ξεκίνησε το 1959 από το έργο “Ρόζα Μπερντ”, στο οποίο υποδυόταν τη “Μίνα” και συνέχισε ως το 1973 που μετείχε στο έργο “Η ζωή του Γαλιλαίου”. Η σημαντικότερη, ίσως, εμφάνισή της ήταν το 1969, στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου, ως “Κορυφαίας” στην τραγωδία “Βάκχαι” του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού, σκηνογραφία Γιώργου Βακαλό και μουσική Μάνου Χατζιδάκι.
Η σημαντικότερη, ίσως, εμφάνισή της ήταν το 1969, στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου, ως “Κορυφαίας” στην τραγωδία “Βάκχαι” του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού, σκηνογραφία Γιώργου Βακαλό και μουσική Μάνου Χατζιδάκι.
Το post αναδημοσίευσε ο Σπύρος Μπιμπίλας, ο οποίος έγραψε: «Έστω και καθυστερημένα, αφού το μάθαμε αργά, να αποχαιρετήσουμε μια άξια συνάδελφο του παρελθόντος, που τίμησε και τον αθλητισμό… Καλό ταξίδι στην Μάτα Μιχαλαρέα και θερμά συλλυπητήριά στην αγαπημένη της κόρη».
Φιλμογραφία Βάνα (1965) Αντίζηλοι (1967) Πειραιάς ώρα 7:30 (1967) Ο σατράπης (1968) Αγωνία (1969) 24 ώρες ζωντοχήρα (1969) Η βαρώνη κι ο Προκόπης(1970)Νατάσα (1970)
Ακόμη μια απώλεια μετρά ο καλλιτεχνικός κόσμος της χώρας μας αφού όπως έκανε γνωστό ο πρόεδρος του ΣΕΗ Σπύρος Μπιμπίλας, η ηθοποιός της δεκαετίας του 60 και βραβευμένη καλλιστείων Ντέπη Μαρτίνη έφυγε από τη ζωή.
«Με θλίψη μαθαίνουμε ότι ακόμα μια ηθοποιός της δεκαετίας του 60 και βραβευμένη των καλλιστείων η Ντέπυ Μαρτινη έφυγε από την ζωή! Καλό ταξιδι…» έγραψε ο Σπύρος Μπιμπίλάς στην ανάρτησή του στην προσωπική του σελίδα στο Facebook.
Ποια ήταν η Ντέπυ Μαρτίνη
H Ντέπυ (Δέσποινα) Μαρτίνη γεννήθηκε 1937 ήταν Ελληνίδα ηθοποιός και μοντέλο. Κέρδισε το 1955 τον τίτλο της Β´ Σταρ Ελλάς, ενώ, την ίδια χρονιά, κατάφερε να λάβει και την 3η θέση στον διαγωνισμό ‘Μις Ευρώπη’. Από το 1959 άρχισε να λαμβάνει μέρος και σε κινηματογραφικές ταινίες με σημαντικότερη τον Εφιάλτη (1961) του πρωτοεμφανιζόμενου Ερρίκου Ανδρέου, όπου εντυπωσίασε ως Εύη Λινάρδου. Συμμετείχε επίσης σε ταινίες όπως: Νύχτες στο Μιραμάρε (1960), Το ποτάμι (1960), ‘Φαίδρα’ (1962). Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ήταν επιχειρηματίας και παντρεμένη με τον Γ. Βουβλινόπουλο.
Το “αντίο” του Αντρέα Γεωργίου στην Έλλη Κυριακίδου: Αυτή η ψυχούλα σήμερα έφυγε… άφησε πίσω της πολλή αγάπη…
Πέθανε σε ηλικία 89 ετών η ηθοποιός Έλλη Κυριακίδου, η γιαγιά από τη σειρά “8 λέξεις”.
Την είδηση έκανε γνωστή μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο instagram, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Αντρέας Γεωργίου, με τον οποίο πρόσφατα είχαν συνεργαστεί.
https://www.instagram.com/p/CGreWTvHadp/
Έγραψε στη λεζάντα:
“Αυτή η ψυχούλα σήμερα έφυγε… άφησε πίσω της πολλή αγάπη… τόση πολλή που θα την έχουμε γύρω μας για πάντα… Έλλη μου σε ευχαριστώ για όλες αυτές τις στιγμές που με κοίταζες στα μάτια και γαλήνευες την ψυχή μου. Θα σιγοτραγουδάω για πάντα το τραγούδι μας… “Σ αγαπώ και μαρεσει η ζωή γιατί εσένα αγαπώ””.
Ποια ήταν η Έλλη Κυριακίδου
Η Έλλη Κυριακίδου γεννήθηκε στη Λεμεσό ζώντας όμορφα αλλά δύσκολα χρόνια.
Στα 15 της παντρεύτηκε και ένα χρόνο μετά γίνεται για πρώτη φορά μητέρα. Μέχρι τα 19 της απέκτησε τρία κορίτσια ενώ λίγο αργότερα απέκτησε το τέταρτο παιδί της, την ηθοποιό Ντόρις Κυριακίδου.
Είχε πάθος με το θέατρο και ο γνωστός ηθοποιός και δάσκαλος Αδαμάντιος Λεμός παρότρυνε το σύζυγο της να την αφήσει να βγει στο Θέατρο ενώ εκείνος αρχικά αρνείται. Το 1952 παίρνει την απόφαση να βει στο θέατρο παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα της. Με τη Κυπριακή Σκηνή και το Πειρασμό του Ξενόπουλου παίρνει το βάπτισμα του πυρός.
Τρία χρόνια αργότερα της γίνεται πρόταση από το Κυπριακό Θέατρο να παίξει στο έργο “Βαθιές είναι οι ρίζες μας” με τον Ανδρέα Μούστρα και ένα χρόνο μετά μεταναστεύει στο Κογκό. Πήγε με τον σύζυγο της με σκοπό να δουλέψουν. Επιστρέφει το 1960 χωρίς να αφήνει το πάθος της και μέχρι το 1962 που ιδρύκε ο ΟΘΑΚ συνεργάστηκε με τους “Ενωμένους Καλλιτέχνες” και το Κυπριακό Θέατρο.
Από εκεί άρχισε μια θεατρική πορεία που κράτησε 57 χρόνια στο σανίδι μέχρι το 2009 που αποχαιρετά το θεατρικό κοινό με το έργο “Περσόνα” του Μπέργκμαν που η ίδια επέλεξε. Το έργο είναι οι τελευταίες μέρες μιας μεγάλης ηθοποιού που πάσχει από αλτσχάιμερ και ζει μόνη με τη νοσοκόμα της και θυμάται όσα έζησε. Μια εξομολόγηση ψυχής για όσα την ταλαιπωρούν ψυχικά. Στο τέλος εξαγνίζεται. Όπως κάθε ρόλος που έπαιξε η μεγάλη ηθοποιός, στο τέλος η ίδια λυτρώνεται από το δράμα της. Και η λύτρωση αυτή έρχεται με τον θάνατό της.
Η Έλλη Κυριακίδου, πιο ώριμη από ποτέ, επιβεβαίωσε επί σκηνής το πόσο μεγάλη ηθοποιός είναι. Η Έλλη Κυριακίδου φοίτησε στην Ιδιωτική Σχολή Λεμεσού Μέσης Εκπαίδευσης (6ο Γυμνάσιο Λεμεσού) και στη Δραματική Σχολή Στανισλάβσκι. Συνεργάστηκε με το ΡΙΚ σε ραδιοφωνικές εκπομπές και τηλεοπτικές όπως και με την ΕΡΤ και τον κινηματογράφο και τη τηλεόραση.
Έπαιξε σε επιθεωρήσεις, κωμωδίες, οπερέτες, δράματα και τραγωδίες. Έλαβε μέρος σε έργα κλασσικών συγγραφέων και νεοτέρων καθώς και Κυπρίων.
Πέθανε η ηθοποιός Ελένη Καρπέτα, σύζυγος του Νίκου Ξανθόπουλου
Υπήρξε ιδρύτρια του Θεάτρου Στοά
Τη θλιβερή είδηση για την γνωστή ηθοποιό και σκηνοθέτιδα, Ελένη Καρπέτα, η οποία ίδρυσε το θέατρο Στοά, έκανε γνωστή ο συνάδελφος της, Ευδόκιμος Τσολακίδης μέσα από τα social media.
Η Ελένη Καρπέτα γεννήθηκε το 1937 στην Χιλιαδού Φθιώτιδας. Απόφοιτη της σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Το 1971 ίδρυσε με τον ηθοποιό Θανάση Παπαγεωργίου το θέατρο Στοά, στου Ζωγράφου, όπου ανέβασε αρκετά έργα έως το 1974 οπότε και αποχώρησε.
Έπαιξε και σκηνοθέτησε πολλές παραστάσεις του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας και από το 1974 έως το 1986 δίδασκε εκεί την υποκριτική τέχνη. Ζούσε μόνιμα στην Θεσσαλονίκη. Είχε παντρευτεί τον Νίκο Ξανθόπουλο με τον οποίο απέκτησε έναν γιο.
«Πέθανε η Ελένη Καρπέτα. Η πρώτη μου δασκάλα στην σχολή του ΚΘΒΕ» έγραψε ο Ευδόκιμος Τσολακίδης.
Τη θλιβερή είδηση του θανάτου της έκανε γνωστή ο συνάδελφος της, Ευδόκιμος Τσολακίδης μέσα από τα social media.
Πιο συγκεκριμένα, αναρτώντας μια εικόνα της αείμνηστης πια καλλιτέχνιδας ο ηθοποιός και σκηνοθέτης έγραψε χαρακτηριστικά στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram τα εξής: «Πέθανε η Ελένη Καρπέτα. Η πρώτη μου δασκάλα στην σχολή του ΚΘΒΕ. Τη θυμάμαι με πολλή αγάπη και νοσταλγία αλλά θα ήθελα να τονίσω κάτι που δεν ξέρω γιατί αλλά δεν το γράφουν ούτε το λένε στα αφιερώματα για το συγκεκριμένο θέατρο ή τέλος πάντων το περνάνε στα ψιλά γράμματα: Η Ελένη Καρπετα λοιπόν ίδρυσε το θέατρο Στοά. Αντίο δασκάλα μου».
Για την Ελένη Καρπέτα: Μιά αθόρυβη, σημαντική εργάτρια του θεάτρου
Η ηθοποιός, σκηνοθέτρια και δασκάλα του ΚΘΒΕ που έφυγε από τη ζωή την Κυριακή (17/08) υπήρξε πρωτίστως ενεργή πολίτης και μία από τις χαρακτηριστικότερες μορφές του πολιτισμού της Θεσσαλονίκης
Όλη η μεταμοντέρνα εναλλακτικότητα της Θεσσαλονίκης, στις δεκαετίας του ’80 και ’90, περνούσε τα πρωινά της Κυριακής στο cafe «DeFacto» στην Παύλου Μελά.
Εφημερίδες, καφέδες, τσιγάρα, και αυτό που στη βόρεια Ελλάδα λέμε «μουχαμπέτι»– κάτι μεταξύ κουτσομπολιού, κοινωνικού σχολιασμού, ζύμωσης, ανταμώματος. Στα τραπεζάκια του «DeFacto» έκαναν «μουχαμπέτι» πίνοντας τον κυριακάτικο καφέ τους όσοι ανήκαν στο προοδευτικό πλήθος πόλης – από τον (επιχειρηματία τότε) Γιάννη Μπουτάρη ως τον συγγραφέα Τέλλο Φίλη και από βουλευτές (της ανανεωτικής Αριστεράς), μέχρι τον εμβληματικό τζαζίστα Σάκη Παπαδημητρίου και τον αείμνηστο Άγγελο Κλουντζό, αγαπημένο παιδί της πόλης και ιδιοκτήτη της γκαλερί «Ζεύξις», δύο δρόμους παραπάνω, στην οδό Ζεύξιδος. Στα μάτια όσων τότε ήμασταν παιδιά, και οι «μεγάλοι» μάς έπαιρναν τα πρωινά της Κυριακής στο «DeFacto», όλα είχαν τη μαγεία ενός κόσμου όπου ο πολιτισμός ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με την πολιτική, και αφορούσε –σχεδόν αταξικά– όποιον ενδιαφερόταν να έχει τα αυτιά και τα μάτια του ανοιχτά.
Από το πολυσυλλεκτικό πλήθος του DeFacto δεν έλειπε η σπουδαία Ελένη Καρπέτα – ηθοποιός, σκηνοθέτρια και δασκάλα του ΚΘΒΕ που υπήρξε από τις χαρακτηριστικότερες μορφές του πολιτισμού της Θεσσαλονίκης. Γεννημένη το 1937 στη Χιλιαδού Φθιώτιδας, η Ελένη Καρπέτα, που έφυγε από τη ζωή την Κυριακή (17/08) ήταν απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και συνιδρύτρια (με τον Θανάση Παπαγεωργίου) του Θεάτρου «Στοά» στου Ζωγράφου. Βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1974, όπου ξεκίνησε και η επί σειρά ετών συνεργασία της με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος– ως ηθοποιός και σκηνοθέτρια, αλλά και ως δασκάλα της δραματικής σχολής, από το 1974 μέχρι το 1986.
«Το θέατρο και η Θεσσαλονίκη της οφείλουν πολλά»
«Η Ελένη έζησε το θέατρο και την ζωή χωρίς συμβιβασμούς, με ήθος, με σεβασμό στον άλλον, με σεμνότητα αλλά και συγκροτημένη άποψη , σταθερή με επιμονή στις θέσεις της», έγραψε η καλή της φίλη, εικαστικός Έλλη Χρυσίδου, η οποία έκανε γνωστή της είδηση του θανάτου της. «Αγωνίστρια από μικρή ,από τα χρόνια της χούντας αλλά και μετά ,σταθερή στις απόψεις της, δεν υποχώρησε ,δεν χαρίστηκε σε κανέναν και πουθενά! η Ελένη, η Καρπέτα όπως την έλεγα ήταν η Γυναίκα Καλλιτέχνης που γνώρισα όταν γύρισα από τις σπουδές μου στη Γαλλία, που με καθόρισε στην πορεία μου στον δύσκολο χώρο της τέχνης που μου δίδαξε το σημαντικότερο, να μην ξεχνάω ότι καλλιτέχνης είναι αυτός που γνωρίζει, που μαθαίνει, που έχει άποψη και θέσεις που πάνω απ΄όλα όμως στέκει και διεκδικεί αυτό που του ανήκει χωρίς συμβιβασμούς με αξιοπρέπεια και ήθος. Η Καρπέτα είναι ένα μεγάλο κομμάτι, ίσως είναι και το καλύτερο κομμάτι της ζωής μου . Δεν μου είναι εύκολο να το δεχθώ, αλλά σίγουρα η Καρπέτα θα είναι πάντα μαζί μου! Το θέατρο και η Θεσσαλονίκη της οφείλουν πολλά!».
«Βίωσε τις περιπέτειες της Αριστεράς σε όλες τις δραματικές κορυφώσεις της»
Ο φίλος της Ελένης Καρπέτα, Κ.Μ., μοιράστηκε τον δικό του αποχαιρετισμό.
«Είναι πολύ δύσκολο να αποχαιρετάς μιάν ακόμη, σημαντική ηθοποιό, μιάν αναντικατάστατη φίλη και μιάν ακαταπόνητη και αφοσιωμένη εργάτρια του θεάτρου, για πάνω από 65 χρόνια.
Η Ελένη Καρπέτα έφυγε στα 88 της χρόνια σιωπηρά, όπως έζησε, αφήνοντας όμως ένα σημαντικό αποτύπωμα στην θεατρική πορεία του τόπου μας.
Γεννήθηκε το 1937 στην Χιλιαδού Φθιώτιδας, από πατέρα δάσκαλο και οικογένεια που βίωσε τις περιπέτειες της Αριστεράς σε όλες τις δραματικές κορυφώσεις της. Το Καρπετέϊκο αλλά και το Ματικέϊκο (το σόϊ από την μεριά της μητέρας της) διώκονταν ήδη από την δεκαετία του ‘30, ιδιαίτερα μετά το “ιδιώνυμο” του Βενιζέλου. Ο πατέρας της κατακρεουργήθηκε από παρακρατικές ομάδες της Δεξιάς το 1948, στην περιοχή της Τιθορέας. Ο θείος της (κι αυτός δάσκαλος) εκτελέσθηκε το 1944 από τους Γερμανούς, όντας πολιτικός κατάδικος. Οι δύο ξαδέλφες της υπηρέτησαν στον Δημοκρατικό Στρατό και έζησαν, μέχρι τη μεταπολίτευση, στο εξωτερικό ως πολιτικοί πρόσφυγες. Η τρίτη ξαδέλφη της, η Ελένη Βούλγαρη, παράνομη από το 1955, συνελήφθη το 1966 και παρέμεινε στη φυλακή μέχρι το 1974. Η ίδια, η Ελένη Καρπέτα, συνελήφθη, ενώ ήταν ακόμη μαθήτρια, μαζί με την μητέρα της και κρατήθηκε προφυλακισμένη για κάποιους μήνες. Η μητέρα της έμεινε φυλακισμένη μέχρι το 1962, ενώ η Ελένη δικάστηκε και αθωώθηκε, ενώ ήταν ακόμη μαθήτρια της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου.
Σαγηνεύτηκε από την απελευθερωτική “ουτοπία του Θέσπη” παρακολουθώντας, παιδί, τις παραστάσεις των μπουλουκιών, αλλά και τα πρώτα βήματα οργάνωσης Λαϊκού Θεάτρου στα χρόνια της Κατοχής και της Αντίστασης. Το θέατρο, φάνταζε στα μάτια της σαν την πύλη που οδηγούσε σε απελευθερωμένους τόπους, όπου φωλιάζει η ελευθερία, γαληνεύει η βία και ο τρόμος, δαμάζεται η οδύνη και ο θάνατος και ανθίζει η δημιουργικότητα.
Σπούδασε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, με πολύ αντίξοες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, δουλεύοντας άλλοτε στο ζαχαροπλαστείο Ρωσσικό, άλλοτε σε εργοστάσιο κατασκευής μπαταριών, αλλά περιστασιακά και στην “Επιθεώρηση Τέχνης” δουλεύοντας ταυτόχρονα στο παράνομο Κ.Κ.Ε. . Όμως τα χρόνια της Δραματικής Σχολής ήταν ιδιαίτερα γόνιμα, της επεφύλαξαν τον γάμο της με τον Νίκο Ξανθόπουλο, που μπορεί να κράτησε λίγο, ωστόσο της χάρισε τον πολυαγαπημένο της γιο Παναγιώτη.
Αν ανατρέξουμε στην θεατρική πορεία από το 1958 και μετά αξίζει να αναφέρουμε την ολιγόμηνη παραμονή στο Θέατρο Τέχνης, τις συνεργασίες της με τους θιάσους της κ. Κατερίνας, του Δ. Μυράτ, του Μίμη Φωτόπουλου, του Κ. Μιχαηλίδη, με το Θέατρο Πορεία του Α. Δαμιανού, κ.α. Το 1965 κλήθηκε από τον Σ. Καραντινό να ενταχθεί στο δυναμικό του Κ.Θ.Β.Ε. , όπου και παρέμεινε μέχρι τον Δεκέμβριο του 1967, οπότε και εκδιώχθηκε για πολιτικούς λόγους. Στα επόμενα χρόνια συνεργάστηκε με τον θίασο της Μ. Ανουσάκη, αλλά και τον θίασο Τ. Καρέζη-Κ. Καζάκου. Το 1971 ιδρύουν, μαζί με τον Θανάση Παπαγεωργίου, το θέατρο Στοά. Στόχος τους είναι να δημιουργήσουν μια εστία που θα υλοποιούσε το αίτημα για θεατρική αποκέντρωση, θα αναδείκνυε σύγχρονα νεοελληνικά θεατρικά κείμενα αλλά και έργα ξένων δραματουργών, με μια πρωτοπόρα, λιγότερο ρεαλιστική, σκηνική απόδοση και άμεση επικοινωνία με τους θεατές.
Το 1974 η συνεργασία διαλύεται, όμως η Ε. Καρπέτα έχει ήδη αρχίσει να σκηνοθετεί (“Ο λάκκος και η φάβα”, “Πανοραμική θέα μιας νυχτερινής εργασίας”, “Κούτσουρο”, “Ιππείς”), έχει δοκιμαστεί ακόμη μία φορά στην αρχαία τραγωδία (“Τρωάδες” του Ευριπίδη) αλλά και στο σύγχρονο πολιτικό θέατρο (“Άσμα για το σκιάχτρο της Λουζιτάνια” του Π. Βάϊς).
Το 1975 καλείται ξανά από το Κ.Θ.Β.Ε. και εντάσσεται στο δυναμικό του μέχρι το 1992, όπου εργάστηκε ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και καθηγήτρια της Δραματικής Σχολής του Κ.Θ.Β.Ε. Μετά την ηθελημένη αποχώρηση της εργάστηκε σποραδικά με το ΔΗΠΕΘΕ Ηπείρου, το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας, την Πειραματική σκηνή της “Τέχνης” και άλλα σχήματα και παρέμεινε πάντα ενεργή καταθέτοντας προτάσεις για τα πολιτιστικά δρώμενα αλλά και σκέψεις για την ιστορία και την λειτουργία των θεατρικών φορέων.
Υπηρέτησε με συνέπεια όλα, σχεδόν, τα θεατρικά είδη. Από το “μπουλβάρ” ως την αρχαία τραγωδία, από το κωμειδύλλιο ως το σύγχρονο νεοελληνικό έργο, από τον Μακιαβέλι και το κλασσικό δράμα, μέχρι το θέατρο του “παραλόγου”.
Συνεργάστηκε με σημαντικούς σκηνοθέτες όπως ο Σ. Καραντινός, ο Μ. Βολανάκης, ο Σ. Ευαγγελάτος, ο Α. Σολωμός, ο Τ. Μουζενίδης, ο Π. Κατσέλης, ο Θ. Τερζόπουλος, ο Σ. Ντουφεξής, ο Κ. Μιχαηλίδης, ο Μ. Μπούχλης, ο Γ. Μιχαλίδης, ο Κ. Μπάκας, ο Β. Βαφέας, ο Λ. Τριβιζάς, ο Ν. Ραφτόπουλος, ο Ν. Χουβαρδάς, ο Δ. Έξαρχος, η Χ. Κανδρεβιώτου, ο Π. Χαρίτογλου, η Π. Οικονομοπούλου κ.α. αλλά και πολλούς αγαπημένους συναδέλφους της.
Δοκιμάστηκε με επιτυχία σε πάνω από 15 σκηνοθεσίες σε διάφορες θεατρικές σκηνές.
Ο κινηματογράφος και η τηλεόραση την απωθούσαν. Ωστόσο συμμετείχε σε μερικές εμβληματικές ταινίες (Ηλέκτρα, Ψηλά τα χέρια Χίτλερ, Ζορμπάς κ.α.) και σε κάποιες μελοδραματικές και κωμικές παραγωγές, κυρίως για βιοποριστικούς λόγους, ενώ αρνήθηκε κατά καιρούς πολύ σημαντικές προτάσεις .
Ωστόσο, η μεγαλύτερη χαρά της ήταν η διδασκαλία στην Δραματική Σχολή του Κ.Θ.Β.Ε. . Είχε την τύχη να συμβάλλει στην “χρυσή εποχή”, όπου διαμορφώθηκαν πολύ σημαντικά στελέχη του Ελληνικού Θεάτρου. Ανάμεσά τους η Κ Καραμπέτη, η Τ. Λύγαρη. Η Θ. Μπαζάκα, η Α. Παπαδοπούλου, η Ε. Ναζλίδου, η Ρ. Λοϊζίδη, και τόσοι άλλοι. Η εργασία της Ε. Καρπέτα ήταν ιδιαίτερα σημαντική και αναγνωρίστηκε από πολλούς.
Πίστευε πάντα ότι κάθε ηθοποιός θα έπρεπε να πασχίζει ώστε να κατακτήσει μια πολύπλευρη μόρφωση, να διαμορφώνει μια αυτόνομη παρουσία, να μετέχει στα κοινά και να μην γίνεται άθυρμα στις διαθέσεις του θεατρώνη ή ενός δυνάστη σκηνοθέτη ή ακόμη και μιας “κοινά αποδεκτής” πολιτισμικής αντίληψης.
Ωστόσο, πίσω από την εμβληματική παρουσία, την αυστηρότητα του ήθους της, την θηλυκή βεβαιότητα, την ερμηνευτική δεινότητα, την σκηνική ευστροφία, την ιδιαίτερα επεξεργασμένη και μορφοπλαστική εκφορά του θεατρικού λόγου που κατάφερνε να ενσαρκώνει την ψυχή ενός κειμένου, αχνοφαινόταν κάποιες φορές ένα άλλο πρόσωπο. Ξεπρόβαλε η μορφή ενός τρομαγμένου κοριτσιού που προσπαθούσε να καλύψει τα τραύματά του, που πάσχιζε να κρύψει την αγωνία του στα παραπήγματα του Ποδονίφτη και του Γαλατσίου, που θύμωνε και κατέστρεφε, που πείσμωνε, που πικραινόταν για την πορεία της Ανανεωτικής Αριστεράς και αποζητούσε μια δικαίωση, αλλά συντηρούσε μια αδάμαστη προσδοκία για ένα φωτεινό μέλλον δίχως να εξαργυρώνει ποτέ καμμιά πολιτική παρακαταθήκη.
Αυτή η Ελένη με τα πολλά πρόσωπα πρόσφερε απέραντη τρυφερότητα, απόλυτη αποδοχή, αμέριστη και ανιδιοτελή αγάπη, φροντίδα και υποστήριξη στους φίλους της. Όμως πάνω από όλα πιο δυνατή ήταν η απεριόριστη αγάπη για τον γιό της και τον εγγονό της.
Αυτή η Ελένη θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην καρδιά μας».
«Διακρίθηκε για το ήθος και το ταλέντο της»
Συλλυπητήριο μήνυμα για τον θάνατο της Ελένης Καρπέτα έστειλε και ο ΣΥΡΙΖΑ.
«Έφυγε από τη ζωή η ηθοποιός και σκηνοθέτρια Ελένη Καρπέτα, η οποία διακρίθηκε για το ήθος και το ταλέντο της και επί δεκαετίες πρόσφερε στο θέατρο και στην υποκριτική τέχνη, μέσα από την παρουσία της και στον ελληνικό κινηματογράφο. Ξεκίνησε την πορεία της από τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ενώ συνέβαλε στην ίδρυση του θεάτρου ΣΤΟΑ και για πολλά χρόνια άφησε έντονο το αποτύπωμά της στο ΚΘΒΕ, αναλαμβάνοντας και τον ρόλο της δασκάλας. Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους της»
Την Ελένη Καρπέτα οι οικείοι της θα αποχαιρετίσουν αύριο (19/08) στο αποτεφρωτήριο της Ριτσώνας.
Μια σπουδαία ηθοποιός η οποία είχε τιμηθεί και με δυο Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου, η Γκλέντα Τζάκσον.
Έντονα πολιτικοποιημένη, η Γκλέντα Τζάκσον είχε εγκαταλείψει από το 1992 την υποκριτική για να ασχοληθεί εξ’ ολοκλήρου με την πολιτική.
Ήταν στέλεχος του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας και βουλευτής της Εκλογικής Περιφέρειας Χάμπστεντ και Χάιγκεϊτ και αργότερα του Χάμπστεντ και Κίλμπερν στο Λονδίνο. Μετά τις αλλαγές των εκλογικών περιφερειών της Βρετανίας το 2010, η εκλογή της ήταν αποτέλεσμα κρίσιμης αναμέτρησης καθώς προηγήθηκε του αντιπάλου της Κρις Φιλπ του Συντηρητικού Κόμματος της Μεγάλης Βρετανίας με οριακή διαφορά 42 ψήφων.
Η Γκλέντα Τζάκσον γεννήθηκε στο Μπίρκενχεντ του Τσέλσαϊρ το 1936 όπου ο πατέρας της εργαζόταν ως οικοδόμος. Φοίτησε στο σχολείο θηλέων του Γουέστ Κέρμπι και μετά την αποφοίτησή της εργάστηκε για δυο χρόνια σε φαρμακείο πριν αρχίσει τις σπουδές της στη Βασιλική Ακαδημία των Δραματικών Τεχνών του Μπλούμσμπερι.
Έκανε το ντέμπουτο της στο θεατρικό σανίδι το 1957 στο θεατρικό του Τέρενς Ράτινγκαν Χωριστά τραπέζια, ενώ έξι χρόνια αργότερα έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στην ταινία του Λίντσεϊ Άντερσον «Η τιμή ενός ανθρώπου» (This Sporting Life, 1963), όπου είχε ένα μικρό ρόλο στο πλευρό του Ρίτσαρντ Χάρις. Παράλληλα, η ηθοποιός ήταν μέλος του Βασιλικού Σαιξπηρικού Θιάσου για τέσσερα χρόνια, όπου συμμετείχε σε πολλές παραστάσεις που ανέβασε ο σκηνοθέτης Πίτερ Μπρουκ, συμπεριλαμβανομένου και του Μαρά / Σαντ του Πίτερ Βάις. Το 1967 η ηθοποιός συμμετείχε επίσης στην κινηματογραφική εκτέλεση του Μαρά Σαντ που γύρισε ο Πίτερ Μπρουκ με τίτλο «Η δολοφονία του Μαρά».
Η Γκλέντα Τζάκσον έλαβε παγκόσμια αναγνωρισιμότητα για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη δραματική ταινία του Κεν Ράσελ Ερωτευμένες γυναίκες (Women in Love, 1969) βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ντ. Χ. Λώρενς.
Δυο Όσκαρ!
Πήρε το πρώτο της Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για την τολμηρή της ερμηνεία στην ταινία, η οποία προκάλεσε σκάνδαλο για την εποχή της καθώς παρουσίαζε τους δυο πρωταγωνιστές της Όλιβερ Ριντ και Άλαν Μπέιτς να παλεύουν γυμνοί. Την επιτυχία του «Ερωτευμένες Γυναίκες» ακολούθησε άλλη μια συνεργασία της με το σκηνοθέτη Κεν Ράσελ που θεωρήθηκε εξίσου αμφιλεγόμενη.
Υποδύθηκε τη νυμφομανή σύζυγο του Τσαϊκόφσκι στην ταινία «Αιώνιοι εραστές» (The Music Lovers, 1970), η οποία συνέβαλε στο να ξεχωρίσει ως μια από εκείνες τις ηθοποιούς που έκαναν ό,τι πρόσταζε ο ρόλος προκειμένου η ερμηνεία τους να είναι πειστική και αξιομνημόνευτη.
Το 1971 συμπρωταγωνίστησε με τον Πίτερ Φιντς στην ταινία του Τζον Σλέσιντζερ «Καταραμένη Κυριακή» (Sunday Bloody Sunday) μια ακόμη ταινία που πραγματευόταν την ομοφυλοφιλία. Η ηθοποιός έλαβε τη δεύτερή της υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου, αλλά έχασε το βραβείο από τη Τζέιν Φόντα που αναδείχτηκε νικήτρια για το ρόλο της στην ταινία Η εξαφάνιση (Klute, 1971).
Την ίδια χρονιά υποδύθηκε την Ελισάβετ Α΄της Αγγλίας σε δυο διαφορετικές περιστάσεις: Η πρώτη ήταν στην ταινία Μαρία Στιούαρτ, βασίλισσα της Σκωτίας (Mary, Queen of Scots) (πλάι στη Βανέσα Ρεντγκρέιβ που υποδυόταν τη Μαρία Στιούαρτ), ενώ η δεύτερη ήταν στη μίνι σειρά Elizabeth R για την οποία βραβεύτηκε με Βραβείο Έμμυ. Όντας στο μεταίχμιο της δόξας, η Τζάκσον εμφανίστηκε στο σόου των κωμικών Μόουρκαμπ και Γουάιζ, όπου υποδύθηκε την Βασίλισσα Κλεοπάτρα της Αιγύπτου σε ένα κωμικό σκετς. Η επιτυχία της εμφάνισής της οδήγησε και σε άλλες εξίσου επιτυχημένες εμφανίσεις στο σόου κατά το 1972. Την ίδια χρονιά οι Βρετανοί Κινηματογραφιστές την ψήφισαν ως την 6η πιο δημοφιλή ηθοποιό στο βρετανικό Box-Office.
Το 1973 ο σκηνοθέτης Μέλβιν Φρανκ διαπίστωσε ότι η ηθοποιός ήταν σε θέση να αναλάβει και κωμικούς ρόλους και της πρόσφερε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην επόμενή του ταινία Απιστία με αξιοπρέπεια (A Touch of Class, 1973), όπου εμφανίστηκε ως άπιστη σύζυγος στο πλευρό του Τζορτζ Σίγκαλ. Η ηθοποιός βρέθηκε για μια ακόμη φορά στη λίστα των υποψηφίων για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου και αναδείχτηκε νικήτρια για δεύτερη φορά.
Φημολογείται ότι μετά τη νίκη της έλαβε τηλεγράφημα από τους Μόουρκομπ και Γουάιζ που έγραφε: «Μείνε μαζί μας μικρή και σύντομα θα σε κάνουμε να κερδίσεις και τρίτο». Εκείνη την περίοδο θεωρούταν ως μια από τις μεγαλύτερες Βρετανίδες ηθοποιούς. Το 1974 εμφανίστηκε σε μια ακόμη αμφιλεγόμενη παραγωγή, την ταινία Υπηρέτριες για όλες τις δουλειές (The Maids) βασισμένη στο θεατρικό του Ζαν Ζενέ Οι δούλες. Ακολούθησε η ερμηνεία στην ταινία Έντα Γκάμπλερ (Hedda, 1975), όπου υποδύθηκε τον ομώνυμο ρόλο, εκείνο της πολύπαθης ηρωίδας του θεατρικού του Χένρικ Ίψεν. Η ερμηνεία της της χάρισε ακόμη μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου, το οποίο έχασε από τη Λουίζ Φλέτσερ, που κρίθηκε νικήτρια για την ταινία Στη φωλιά του κούκου (One Flew over the Cuckoo’s Nest, 1975). Το 1976 πρωταγωνίστησε στην ταινία Σάρα Μπερνάρ (The Incredible Sarah), όπου υποδύθηκε τον θρύλο του θεάτρου Σάρα Μπερνάρ.
To 1978 έλαβε θετικές κριτικές για την ερμηνεία της στη βρετανική παραγωγή Στίβι, μια ιστορία σε πρώτο πρόσωπο (Stevie), που της χάρισε το βραβείο των κριτικών της Νέας Υόρκης το 1981. Την ίδια χρονιά συμπρωταγωνίστησε με τον Γουόλτερ Ματάου στην κωμωδία Πονηρές επισκέψεις (House Calls, 1978) και τιμήθηκε από τη Βασίλισσα της Αγγλίας με τον ανώτερο τίτλο τιμής Ντέιμ.
Κατά τη δεκαετία του 1980, η ηθοποιός εμφανίστηκε στις ταινίες Η αλεπού των κατασκόπων (Hopscotch, 1980) (πλάι στον Γουόλτερ Ματάου), Η επιστροφή του στρατιώτη (The Return of the Soldier, 1982) (πλάι στους Άλαν Μπέιτς, Τζούλι Κρίστι και Αν Μάργκρετ), Ο τελευταίος χορός της Σαλώμης (Salome’s Last Dance, 1988) (σε σκηνοθεσία Κεν Ράσελ) και The Rainbow, 1989 (επίσης του Ράσελ), ενώ παράλληλα πρωταγωνίστησε σε αρκετές τηλεοπτικές παραγωγές όπως την τηλεταινία The Patricia Neal Story, όπου υποδύθηκε την ηθοποιό Πατρίσια Νιλ και την προσπάθειά της να ξαναπερπατήσει μετά το εγκεφαλικό που υπέστη.
Το 1992 αποσύρθηκε από την υποκριτική για να αφιερωθεί στο χώρο της πολιτικής.
Θλίψη στον καλλιτεχνικό χώρο σκόρπισε ο θάνατους της ηθοποιού Άννας Μέγα, η οποία έδινε σκληρή μάχη με τον καρκίνο. Η δυσάρεστη είδηση έγινε γνωστή από τον σκηνοθέτη και συγγραφέα Βασίλη Ραΐση, με τον οποίο ήταν παντρεμένη τα τελευταία 15 χρόνια.
Τα λόγια του στον λογαριασμό του στο Facebook για τον χαμό της 59χρονης συζύγου του, ραγίζουν καρδιές.
”Άννα Μέγα (Αννούλα)
30/10/1963 – 1/5/2022
Από φοιτητές ακόμα, φίλη, ερωμένη, συντρόφισσα, σύντροφος, παρτενέρ στην άγουρη και την λιγότερο άγουρη τέχνη μας, σύμβουλος, αδελφή.
Τα τελευταία 15 χρόνια, όλα τούτα και η Γυναίκα μου.
5 χρόνια πριν, μπήκε ανάμεσά μας ο καρκίνος και μας έδεσε ακόμα πιο πολύ.
Στο νοσοκομείο, την τελευταία μέρα που επικοινωνούσε, ήμασταν όλοι οι αγαπημένοι της πάνω από το κρεβάτι της και μιλούσαμε σιγά, να μην την ενοχλούμε.
«Τι λέτε;» μας ρωτάει.
«Τίποτα αγάπη μου, απλά έχουμε πρόβλημα με την ασφάλεια του νοσοκομείου επειδή είμαστε πολλοί σε ένα δωμάτιο»
«Πείτε τους ότι θα φύγω εγώ»
Και έφυγες ψυχή μου. Βράδυ Πρωτομαγιάς.
Δεν ήθελες να σε κλαίω αγάπη μου, αλλά εγώ από εγωϊσμό κλαίω, εμένα λυπάμαι. Χωρίς την προσωπικότητά σου, την συντροφιά σου, το πνεύμα σου, την πελώρια αγάπη σου νιώθω ξαφνικά πιο φτωχός, νιώθω ανήμπορος.
Με όσα μου χάρισες όμως θα ξανασταθώ στα πόδια μου και θα σε περιέχω μέχρι να κλείσω τα δικά μου μάτια.
Ο Βασίλης σου”.
