Επαίτης και ο πιο γενναιόδωρος δωρητής της Εκκλησίας της Βουλγαρίας, ο Παππούς Ντόμπρι, αγαπημένος πολλών πιστών, πέθανε χθες Τρίτη σε ηλικία 103 ετών, ανακοίνωσε η Ορθόδοξη Εκκλησία της Βουλγαρίας.
Ο Παππούς Ντόμπρι Ντόμπρεφ, το όνομα και το επίθετο του οποίου προέρχονται από τη λέξη «καλοσύνη» και τον οποίο πολλοί Βούλγαροι χαρακτήριζαν άγιο, είχε αφιερωθεί εδώ και δεκαετίες στη συγκέντρωση χρημάτων για την ανακαίνιση εκκλησιών.
Γέροντας – σύμβολο
Με μακριά αχτένιστα λευκά γένια, πάντα ντυμένος μ’ ένα μαύρο μανταρισμένο παλτό, ζητιάνευε κυρίως στον μεγάλο καθεδρικό ναό της Σόφιας Αλέξανδρος Νιέφσκι, στον οποίο είχε δωρίσει περισσότερα από 40.000 λέβα (20.000 ευρώ).
Πολλές μονές και εκκλησίες της χώρας είχαν επιβεβαιώσει πως είχαν δεχθεί ποσά από 2.500 έως 10.000 ευρώ καθεμιά.
Στη χώρα του, όπου η διαφθορά αποτελεί ενδημικό φαινόμενο, ο Παππούς Ντόμπρι έγινε δημοφιλής χάρη στα μέσα ενημέρωσης και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που επαινούσαν την ανιδιοτέλειά του.
Το πορτρέτο του να κρατάει ένα κερί, έργο καλλιτεχνών του γκράφιτι, κοσμεί τον τοίχο ενος δεκαώροφου κτιρίου στην ανατολική Σόφια.
Ο Βαλ Κίλμερ ήταν 65 ετών – Τον θάνατό του ανακοίνωσε η κόρη του – Είχε υποδυθεί, μεταξύ άλλων, τον Μπάτμαν και τον Τζιμ Μόρισον ενώ είχε γράψει ιστορία ως Iceman στο Top Gun
Πέθανε σε ηλικία 65 ετών στο Λος Άντζελες ο γνωστός ηθοποιός του Χόλιγουντ, Βαλ Κίλμερ, ο οποίος, μεταξύ άλλων, στην πολυετή καριέρα του είχε υποδυθεί τον Μπάτμαν και τον Τζιμ Μόρισον.
Remembering Val Kilmer, whose indelible cinematic mark spanned genres and generations. RIP Iceman. pic.twitter.com/a3jQ8ENma9
Σύμφωνα με την κόρη του, Μερσέντες Κίλμερ, ο Κίλμερ πέθανε από πνευμονία.
Υπενθυμίζεται ότι το 2014 ο Βαλ Κίλμερ είχε διαγνωστεί με καρκίνο στον φάρυγγα αλλά είχε καταφέρει να αναρρώσει.
Ο Βαλ Κίλμερ έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο στη ταινία Top Secret του 1984 όπου υποδύθηκε έναν Αμερικανό τραγουδιστή στο Βερολίνο, ο οποίος εμπλέκεται άθελά του σε ένα ανατολικογερμανικό σχέδιο για την επανένωση της χώρας.
Το 1991 μεταμορφώθηκε στον εμβληματικό Τζιμ Μόρισον στο «The Doors» (1991) του Όλιβερ Στόουν Oliver Stone, και δύο χρόνια αργότερα πρωταγωνίστησε στο True Romance», μια βίαιη περιπέτεια καταδίωξης ναρκωτικών που έγραψε ο Κουέντιν Ταρνατίνο και σκηνοθέτησε ο Τόνι Σκοτ.
Είχε μεσολαβήσει το 1992 το «Thunderheart» όπου έπαιξε τον ρόλο ενός άπειρου πράκτορα του FBI που ερευνά έναν φόνο σε έναν ινδιάνικο καταυλισμό της Νότιας Ντακότα.
Το 1995 εμφανίστηκε ως Μπάτμαν στην ταινία Batman Forever στο πλευρό των «κακών» Τόμι Λι Τζόουνς και Τζιμ Κάρεϊ, με την ταινία, πάντως, να μην σημειώνει τη μεγαλύτερη δυνατή επιτυχία.
Στους ρόλους που σημάδεψαν την καριέρα του Βαλ Κίλμερ ήταν και αυτός του πιλότου Τομ Iceman Καζάνσκι ως αντίπαλον δέος του Τομ Κρουζ στο Top Gun, έναν ρόλο τον οποίο αρχικά αρνήθηκε, αλλά μετά τη μεγάλη επιτυχία υποδύθηκε εκ νέου το 2022 στο Top Gun: Maverick
Ο θάνατος του αδελφού του που τον σημάδεψε
O Βαλ Έντουαρντ Κίλμερ, όπως ήταν το πλήρες ονόμά του γεννήθηκε στο Λος Άντζελες στις 31 Δεκεμβρίου 1959 και μεγάλωσε στο βορειοδυτικό τμήμα της πόλης. Ο πατέρας του, Γιουτζίν, που ήταν κτηματομεσίτης, και η μητέρα του χώρισαν όταν ο Βαλ ήταν 9.
Ακολούθησε ο θάνατος του μικρότερου αδελφού του, Γουέσλι, ο οποίος πνίγηκε σε μια πισίνα το 1977, ένα γεγονός που στοίχειωσε τον 18χρονο τότε Βαλ για πολλά χρόνια.
Οι αναμνήσεις του από αυτή την απώλεια βρέθηκαν στο επίκεντρο της ερμηνείας του στην ταινία «The Salton Sea» (2002), για έναν άνδρα που οδηγείται από ενοχές και αναζητά τη λύτρωση αφού έγινε μάρτυρας της δολοφονίας της γυναίκας του και δεν μπόρεσε να τη σώσει. «Υπάρχουν αρκετά σημεία στην ταινία όπου ο τύπος απλά δεν μπορεί να συνεχίσει», είπε ο κ. Κίλμερ σε συνέντευξή του στους New York Times το 2002. «Δεν επέστρεψα πραγματικά στη γη μέχρι περίπου δύο ή τρία χρόνια μετά τον θάνατο του αδελφού μου».
Ξεκίνησε από 17 ετών
Σε ηλικία 17 ετών είχε κάνει αίτηση στη Σχολή Juilliard της Νέας Υόρκης που έγινε δεκτή με αποτέλεσμα ο Βαλ Κίλμερ να γίνει ένας από τους νεότερους που έγιναν ποτέ δεκτοί στο σχετικό πρόγραμμα υποκριτικής.
Έκανε το ντεμπούτο του στο Μπρόντγουεϊ το 1983 στο «The Slab Boys», ένα δράμα για νεαρούς εργάτες σε ένα σκωτσέζικο εργοστάσιο χαλιών, στο οποίο έπαιζαν επίσης ο Σον Πεν και ο Κέβιν Μπέικον.
Ο γάμος του
Το 1988 ο Βαλ Κίλμερ παντρεύτηκε την βρετανίδα ηθοποιό Τζοαν Γουάλεϊ την οποία είχε γνωρίσει γυρίσματα της παιδικής ταινίας φαντασίας του Ρον Χάουαρντ, «Willow» (1988).
Στα 8 χρόνια της κοινής τους πορείας απέκτησαν δύο παιδιά, την Μερσέντες και τον Τζακ, πριν να χωρίσουν το 1996 επικαλούμενοι «ασυμβίβαστε διαφορές».
Πέθανε σήμερα το πρωί σε ηλικία 48 ετών, έπειτα από σκληρή μάχη με τον καρκίνο, ο δημοσιογράφος Φώτης Κοντόπουλος.
Η ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ αναφέρει: «Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ ανακοινώνει με θλίψη τον θάνατο του συναδέλφου Φώτη Κοντόπουλου, ο οποίος έφυγε από τη ζωή, σήμερα το πρωί, σε ηλικία 48 ετών, έπειτα από σκληρή μάχη με τον καρκίνο.
Ο Φώτης Κοντόπουλος γεννήθηκε το 1975 στην Αθήνα. Μετά το πέρας των λυκειακών σπουδών του, σπούδασε δημοσιογραφία στο ΙΕΚ “Αθηναϊκό Ινστιτούτο Δημοσιογραφίας”.
Από τον Ιούλιο του 1995 εργαζόταν ανελλιπώς, έως σήμερα, στην εφημερίδα “ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ”. Αρχικά απασχολήθηκε με το εκπαιδευτικό ρεπορτάζ και στη συνέχεια με το ελεύθερο και το οικονομικό.
Ο Φώτης Κοντόπουλος διακρινόταν για το ήθος του, το δημοσιογραφικό του κριτήριο, τις ευρύτερες γνώσεις και ικανότητές του. Είχε άριστες επαγγελματικές σχέσεις και τηρούσε πάντοτε τις αρχές δεοντολογίας του επαγγέλματος. Είχε να προσφέρει ακόμη πολλά, αλλά, δυστυχώς, η αρρώστια του επιφύλαξε άλλη μοίρα και τον στέρησε τόσο πρόωρα από την οικογένεια, τους φίλους και τους συνεργάτες του.
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ συλλυπείται τη σύζυγό του, συνάδελφο Ελένη Τζιβρά, τα δύο ανήλικα τέκνα τους και τους οικείους του και αποχαιρετά τον εκλεκτό συνάδελφο».
Πέθανε ο Γρηγόρης Καψάλης, ο κορυφαίος δεξιοτέχνης του Ηπειρώτικου κλαρίνου
Ο Γρηγόρης Καψάλης, ένας από τους σπουδαιότερους δεξιοτέχνες του ηπειρώτικου κλαρίνου και αυθεντικός εκφραστής της παραδοσιακής μουσικής του Ζαγορίου και των Ιωαννίνων έφυγε από τη ζωή
Σε ηλικία 96 ετών, έφυγε από τη ζωή ο Γρηγόρης Καψάλης, αφήνοντας πίσω του ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην ελληνική μουσική παράδοση.
Ο Καψάλης αναγνωριζόταν ως ένας από τους σπουδαιότερους δεξιοτέχνες του ηπειρώτικου κλαρίνου και αυθεντικός εκφραστής της παραδοσιακής μουσικής του Ζαγορίου και των Ιωαννίνων.
Ένας μοναδικός άνθρωπος, ένας ανεπανάληπτος μουσικός και λάτρης της μουσικής παράδοσης, του Ζαγορίου και της Ηπείρου! Γεννημένος το 1929 στον Ελαφότοπο Ζαγορίου, μυήθηκε στο κλαρίνο κοντά στον πατέρα και τον παππού του και στην συνέχεια μαθήτευσε στη περίφημη σχολή του Ξηρομέρου κοντά στον Βασίλη Σαλέα.
Γεννημένος στις 22 Αυγούστου 1929 στον Ελαφότοπο Ζαγορίου, ο Γρηγόρης Καψάλης μυήθηκε από νωρίς στην τέχνη του κλαρίνου. Η μαθητεία του ξεκίνησε δίπλα στον πατέρα και τον παππού του, ενώ αργότερα συνέχισε στη σχολή του Ξηρομέρου, κοντά στον Βασίλη Σαλέα.
Η πορεία του τον έφερε κοντά στους σημαντικότερους οργανοπαίχτες της ηπειρώτικης παράδοσης, όπως ο Φίλιππος Ρούντας, οι Χαλκιάδες και ο Χρόνης Καψάλης.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, ο Γρηγόρης Καψάλης εντάχθηκε στο ιστορικό συγκρότημα «Τα Τακούτσια», το οποίο αποτέλεσε τον βασικό θεματοφύλακα της Ζαγορίσιας μουσικής κληρονομιάς.
Η δράση του ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα, δίνοντας συναυλίες για τον Ελληνισμό της διασποράς. Το 1993, μάλιστα, εμφανίστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο πλαίσιο αφιερώματος στους κορυφαίους δεξιοτέχνες του λαϊκού κλαρίνου.
Ο Γρηγόρης Καψάλης άφησε πλούσιο έργο, με ηχογραφήσεις στη Γαλλική Ραδιοφωνία και συνεργασίες με φορείς όπως το Λύκειο Ελληνίδων. Παράλληλα, μετέδωσε την τέχνη του σε νεότερες γενιές, διδάσκοντας κλαρίνο στο Μουσικό Γυμνάσιο Δολιανών Ιωαννίνων. Η τέχνη του αποτυπώθηκε επίσης σε πλήθος τηλεοπτικών, ραδιοφωνικών εκπομπών και ντοκιμαντέρ.
Συνεργάστηκε με τους σημαντικότερους οργανοπαίχτες της ηπειρώτικης μουσικής: τον Φίλιππο Ρούντα, τους Χαλκιάδες, τον Χρόνη Καψάλη και από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 αξιώθηκε να γίνει μέλος στο συγκρότημα “Τα Τακούτσια”, που θεωρείται ο κυριότερος θεματοφύλακας της Ζαγορίσιας παράδοσης.
Έχει δώσει συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και σε πολλές χώρες του εξωτερικού, καθώς και στον Ελληνισμό της διασποράς. Το 1993 εμφανίστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στο αφιέρωμα στους κορυφαίους δεξιοτέχνες του λαϊκού κλαρίνου. Έχει αποτυπώσει την τέχνη του σε πολλές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, σε ταινίες ντοκιμαντέρ και στην πλούσια δισκογραφική του παραγωγή`με την γαλλική ραδιοφωνία, τον πολιτιστικό σύλλογο Ζαγορισίων, το πνευματικό κέντρο Δήμου Ιωαννιτών και με το Λύκειο Ελληνίδων.
Διετέλεσε διδάσκαλος του κλαρίνου στο Μουσικό Γυμνάσιο Δολιανών Ιωαννίνων.
Το Ζαγόρι αποχαιρετά τον δικό του Γρηγόρη ανέφερε ο δήμαρχος της περιοχής Γιώργος Σουκουβέλος, στέλνοντας συλλυπητήρια στην οικογένειά του.
«Ο Γρηγόρης Καψάλης για μας όλους ήταν ο δικός μας άνθρωπος. Ένας μεγάλος δεξιοτέχνης, ένας σπουδαίος δάσκαλος. Θα μας λείψει πολύ» πρόσθεσε συμπληρώνοντας ότι ο δήμος κατάφερε να τον τιμήσει πριν ένα περίπου χρόνο αναγνωρίζοντας έμπρακτα την προσφορά του.
Μιλώντας για τη ζωή του στον Σωτήρη Μπέκα, για το περιοδικό Όασις, αυτός ήταν ο Γρηγόρης Καψάλης με δικά του λόγια:
Ξεκίνησα το κλαρίνο στα 13 μου χρόνια. Την εποχή της κατοχής. Είχε έρθει ο θείος μου, Κώστας Καψάλης από τον «Καρβασαρά», την Αμφιλοχία, γιατί εμείς εδώ στα χωριά ζούσαμε λίγο καλύτερα. Ο θείος μου, έπαιζε κλαρίνο. Καθόμουν, τον έβλεπα και μάθαινα. Κούναγα τα δάχτυλά μου, όπως αυτός και χαιρόμουν. Μια και δυο, λέει του πατέρα μου «έχω ένα παλιό κλαρίνο. Να το διορθώσω και να κάνουμε μαθήματα στο παιδί». Έτσι ξεκίνησα να κάνω μερικές κλίμακες. Δυο χρόνια αργότερα άρχισα μόνος μου να παίζω πιο πολύ, τα τοπικά, τα δικά μας. Εξασκήθηκα στα γλέντια που γινόντουσαν τότε στα σπίτια. Πήγαινα μαζί με έναν άλλο που έπαιζε ντέφι, τον Βαγγέλη Ματσούλα, ένα χρόνο μεγαλύτερό μου. Μπαίναμε μέσα στις κρεβάτες, αυτά τα μεγάλα χωλ των παλιών σπιτιών και παίζαμε.
Ο θείος έφυγε ύστερα για το Αγρίνιο. Όταν αποχώρησαν οι Γερμανοί και απελευθερώθηκε η χώρα, Σεπτέμβριο – Οκτώβριο του ‘44 αποφάσισα να πάω κι εγώ. Πήγα, πως πήγα; Φύγαμε το μεσημέρι απ’ τα Γιάννενα και πήγαμε 12 η ώρα το βράδυ στ’ Αγρίνιο. Ούτε φώτα δεν είχε τότε η πόλη. Με γεννήτριες λειτουργούσαν ορισμένα σπίτια. Από εκεί άρχισα σιγά – σιγά. Εκεί ξεκίνησα δουλειά με το θείο μου. Έπαιζε τότε σε ένα μαγαζί με το Γιώργο Βασιλόπουλο, τον πατέρα του Γιάννη Βασιλόπουλου. Μου είπε «θα έρχεσαι εκεί στο μαγαζί και μη δίνεις τόσο πολύ σημασία σε εμένα. Να παρακολουθείς τον Βασιλόπουλο».
Μετά από ένα χρόνο, πήγαμε στην Αμφιλοχία, όπου ο θείος είχε σπίτι. Εκεί ανταμώσαμε με τον μακαρίτη τον Βασίλη Σαλέα. Ήταν τότε κανά χρόνο, δυο μεγαλύτερος από εμένα. Φύλαγε ζώα εκείνο τον καιρό. Αλλά φύσαγε και καλά. Έδειχνε από τότε που θα πάει. Τον παρακάλεσε ο θείος μου να μου δείξει κλαρίνο. Ο Σαλέας είχε και λίγο υποχρέωση στο θείο μου, που ήταν και γνωστός στο Ξηρόμερο. Έτσι, δέχτηκε. Πράγματι, έκατσα 15 μέρες μαζί του και κάναμε πολλά μαθήματα. Άρχισα να μαθαίνω τους δρόμους. Μετά σηκώθηκε κι έφυγε, αλλά είπε στο θείο μου «θα σου στείλω το Γιώργο Σιούτα». Πολύ καλός μουσικός κι αυτός από το Αγρίνιο. Μου έδειξε και αυτός για καμιά δεκαριά μέρες.
Ο πατέρας μου με υπεραγαπούσε γιατί έπαιζα κλαρίνο. Έτσι, όταν ήταν η μεγάλη πείνα και πιάναμε το κουρκούτι, είχαμε μία καραβάνα και μου έβαζε λίγο παραπάνω εμένα. Οι άλλοι γκρινιάζανε. «Αυτός είναι λίγο μεγαλύτερος, παίζει λίγο κλαρίνο», δικαιολογούνταν ο πατέρας μου, αλλά είχα πάθει τότες και ένα μελιταίο. Με πόναγαν τα γόνατά μου, ένα χρόνο παιδευόμουν. Στα 15-16 χρόνια μου. Είχαμε δουλειές εδώ στο χωριό. Πηγαίναμε στον κάμπο και θερίζαμε στάρια και ό,τι άλλο.
Όταν απολύθηκα από τον στρατό, πήγαινα για δουλειά και στο Αγρίνιο, αλλά κυρίως ήμουν στο Ζαγόρι στο χωριό μου. Μαζί με τον πατέρα μου που τραγουδούσε καλά και έπαιζε ντέφι. Είχε πολύ δουλειά και ο παππούς μου, που ήταν ένα από τα καλύτερα κλαρίνα της περιοχής, στην εποχή του. Μάλιστα, έδωσε πολλά κομμάτια στον πατέρα μου. Κάναμε ένα συγκρότημα, αλλά εμένα μου φαινόταν ανάποδα τα πράγματα. Φεύγοντας από ένα κύκλωμα με ταξίμια και δρόμους, η αλλαγή του να μπεις στο Ζαγόρι ήταν δύσκολη. Όμως, χάρη στον πατέρα μου ξεκίνησα και έπαιξα για 6-7 χρόνια στο συγκρότημα αυτό. Άρχισε να μπαίνω στο κλίμα του Ζαγοριού. Μου άρεσε. Κατατοπίστηκα κυρίως αργότερα, μετά το ’60 όταν μπήκα στα Τακούτσια.
Με τα Τακούτσια, δούλεψα κοντά 25 χρόνια, μέχρι που σταμάτησαν. Τα Τακούτσια είναι κατά κυριολεξία τα παιδιά του Τάκη. Τρία αδέρφια κι ένας ξάδερφος. Καψάληδες όλοι. Μακρινή η συγγένειά μας, αλλά συμπεριλήφθηκα κι εγώ. Από εκεί κατατοπίστηκα ως προς τη συμπεριφορά στην εκτέλεση. Αλλιώς ‘θέλαν εδώ στα μέρη μας, αλλιώς τα είχα φέρει εγώ από το Αγρίνιο. Μου έλεγαν οι παλιοί τότε «όταν είμαστε πάνω στο πατάρι, είμαστε επί σκηνής. Μπροστά τα μάτια, όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα σε εμάς». Δεν μας επέτρεπαν χειρονομίες. Είχαμε ένα μαντήλι καθαρό, και το κλαρίνο πάνω στο πανταλόνι και το παίξιμό μας εδώ, ψηλά. Όταν ήρθα στο χωριό, όχι ότι δεν έπαιζα καλά, αλλά είχα άλλη η νοοτροπία. «Δεν παίζεις κλαρίνο», μου έλεγαν οι ντόπιοι!
Όταν πήγα όμως με τα Τακούτσια, τι μου είπαν; Γι’ αυτό τους αναγνωρίζω ότι ήταν δάσκαλοι, στα θέματα συμπεριφοράς. Όπως παίζαμε, μια φορά σε ένα γάμο, χόρευαν τα νιόγαμπρα στο μεσοχώρι. Μου λέει ο Κώστας με το βιολί «Τι παίξιμο είναι αυτό που κάνεις;». Τις σόλες απ’ τα παπούτσια γλεντάς; Σήκωσε μωρέ το κλαρίνο απάνω και παίξτο εδώ, πάνω». Εμένα μου έρχονταν ντροπή. Που να σηκώσω το κλαρίνο. «Κι άμα έρθει κανένας κοντά, βάλτου και το κλαρίνο στα αυτί», συνέχισε αυτός. Εγώ, δεν ήξερα αυτές τις νοοτροπίες, μου φαίνονταν περίεργο. Έμαθα όμως. Αυτό ήταν. Εκεί δείχτηκε δουλειά. Τόση παιδεία είχαν οι άνθρωποι.
Πέθανε η Άννα Κυριακού, η «Μπεμπέκα» από τις «Τρεις Χάριτες»
Πέθανε στα 96 της χρόνια η αγαπημένη ηθοποιός, Άννα Κυριακού, γνωστή μεταξύ άλλων για τον ρόλο της θείας «Μπεμπέκας» στη σειρά του Mega «Τρεις Χάριτες».
Η δυσάρεστη είδηση έγινε γνωστή από την ανάρτηση που έκανε ο Σπύρος Μπιμπίλας στο Facebook. Σύμφωνα με τον ίδιο, η κηδεία της θα τελεστεί την Τετάρτη 15 Οκτωβρίου, στις 11 το πρωί στο Α’ νεκροταφείο Αθηνών.
Τη δυσάρεστη είδηση έκανε γνωστή ο Σπύρος Μπιμπίλας: Όπως έγραψε ο βουλευτής και ηθοποιός: «Ένα αντίο γεμάτο αγάπη στη λατρεμένη μας Άννα Κυριακού που έφυγε σήμερα το πρωί από τη ζωή στα 95 της. Ένας τόσο ζεστός, χαρισματικός και ταλαντούχος άνθρωπος της τέχνης μας που κόσμησε με την παρουσία της το θέατρο μας, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση πάνω από 70 χρόνια. Η θρυλική θεία Μπεμπέκα των “Τριών χαριτών” που αγαπήθηκε από το κοινό και η τελευταία επιζώσα από τις θρυλικές ταινίες του σπουδαίου Βασίλη Λογοθετίδη. Θα την έχουμε πάντα στην καρδιά μας όλοι οι άνθρωποι του θεάτρου και του κοινό. Πρόσφατα ολοκλήρωσε και το βιβλίο της ζωής της. Θα την αποχαιρετήσουμε την Τετάρτη 15 Οκτωβρίου στο Α κοιμητήριο της Αθήνας στις 11 το πρωί. Θερμά συλλυπητήρια στον φίλο μας, τον αγαπημένο της γιο Χρήστο».
Δείτε την ανάρτηση:
Άννα Κυριακού: Η διαδρομή της στο θέατρο
Η Άννα Κυριακού σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, καθώς και στη Σχολή Σαρλ Ντιλέν (Charles Dullin) στο Παρίσι (1954-1956), έχοντας καθηγητή τον Ζαν Βιλάρ (Jean Vilar).
Έκανε την πρώτη της θεατρική εμφάνιση σε εφηβική ηλικία στο Θέατρο ΡΕΞ με το θίασο Μαρίκας Κοτοπούλη στο έργο «Κάρμεν». Ακολούθησε συνεργασία με τους θιάσους Μανωλίδου-Παππά, Βασίλη Λογοθετίδη, Κατερίνας, Μάνου Κατράκη.
Το 1953-1954 συνεργάστηκε με τον θίασο του Δημήτρη Μυράτ. Επιστρέφοντας από το Παρίσι συνεργάστηκε σε πρωταγωνιστικούς ρόλους με τους θιάσους των Ντίνου Ηλιόπουλου, Μίμη Φωτόπουλου και Αλέκου Αλεξανδράκη.
Οι ρόλοι
Το 1959 πρωταγωνίστησε στο «Πειραϊκό Θέατρο» του Δημήτρη Ροντήρη στα έργα «Η λοκαντιέρα», «Γάμοι του Φίγκαρο» και «Ηλέκτρα» για να ακολουθήσει μία περίοδος πλέον των 20 ετών συνεργασίας με το Εθνικό Θέατρο, ξεκινώντας με μία μεγάλη επιτυχία ως Καλλιόπη στον «Πειρασμό» του Γρηγόριου Ξενόπουλου.
Στο Εθνικό Θέατρο, η Άννα Κυριακού συμμετείχε σε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε 34 έργα από το 1960 έως το 1981.
Το 1982 συνεργάστηκε με το «Απλό Θέατρο» των Αντώνη Αντύπα – Χρήστου Πολίτη στο εναρκτήριο έργο του θεάτρου «Τα γούστα του Κυρίου Σλόαν» και το 1988 στα μονόπρακτα του Χάρολντ Πίντερ, «Άλλοι τόποι».
Το 1998 πρωταγωνιστεί στο «Μποζό» του Βασίλη Ζιώγα στο θέατρο Μαριέττα Ριάλδη.
Η διαδρομή της στον κινηματογράφο
Ο μεθύστακας (1950), Τα τέσσερα σκαλοπάτια (1951), Η Αγνή του λιμανιού (1952), Να πεθερός να μάλαμα (1959), Ζητείται ψεύτης (1961), Αλέξης Ζορμπάς (1964), Ζητείται επειγόντως γαμπρός (1971), Safe Sex (1999), Το κλάμα βγήκε απ’ τον παράδεισο (2001), Οξυγόνο (2003) κ.ά.
Η τηλεόραση και ο ρόλος στις «Τρεις Χάριτες»
Η Άννα Κυριακού έλαβε μέρος σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, από το «Εκείνος κι εκείνος», τη «Γειτονιά μας» και τον «Γιούγκερμαν» της δεκαετίας του 1970, έως τις «Οι τρεις Χάριτες» (1989 – 1992) που ενσάρκωσε τη θρυλική θεία Μπεμπέκα.
Η Άννα Κυριακού εμφανίστηκε σε γκεστ ρόλο στο Κωνσταντίνου και Ελένης, ερμηνεύοντας το ρόλο της θείας Μάρως, καθώς και στις «Επτά θανάσιμες πεθερές», όπου έκανε την κακιά πεθερά.
Ιδιαίτερα πλούσιο είναι και το θεατρικό ρεπερτόριο της στο ραδιόφωνο, στις γνωστές εκπομπές «Το θέατρο στο ραδιόφωνο», «Το θέατρο της Δευτέρας».
Το 1949 γράφτηκε στο Σ.Ε.Η. Παντρεύτηκε τον γνωστό μοντερνιστή αρχιτέκτονα Μαργαρίτη Αποστολίδη, με τον οποίο απέκτησαν έναν γιο, τον πολιτικό μηχανικό Χρήστο Αποστολίδη, Πρόεδρο της Ελληνικής Μένσα (Mensa) από το 2009 μέχρι και σήμερα.
Πότε θα γίνει η κηδεία της
Η κηδεία της ηθοποιού θα γίνει την Τετάρτη 15 Οκτώβρη στο Α΄Κοιμητήριο Αθηνών.
Έφυγε από τη ζωή σήμερα, Πέμπτη (17.10.2024) σε ηλικία 80 ετών η Βάσω Παπανδρέου, πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ.
Η Βάσω Παπανδρέου τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας.
Γεννήθηκε στα Βαλιμίτικα Αιγίου στις 9 Δεκεμβρίου 1944. Σπούδασε Οικονομικά στην τότε ΑΣΟΕΕ και συνέχισε στην Αγγλία όπου έλαβε μεταπτυχιακό από το πανεπιστήμιο του Λονδίνου και διδακτορικό από το πανεπιστήμιο του Reading, και στη συνέχεια δίδαξε στην Οξφόρδη.
Την τραγική είδηση του θανάτου της πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ έκανε γνωστή μέσω του Facebook ο γιατρός Παναγιώτης Λούσκος.
Ήταν ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ από το 1974 και διατέλεσε για χρόνια υπουργός των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη. Εξελέγη βουλευτής Επικρατείας με το κόμμα στις εκλογές του 1985. Έπειτα εξελέγη βουλευτής Β’ Αθηνών στις εκλογές του 1993, του 1996, του 2000, του 2004, του 2007, και του 2009. Το 2012 ετέθη εκτός Κοινοβουλευτικής Ομάδας.
Διετέλεσε πρόεδρος του ΕΟΜΜΕΧ (1981-1985), υφυπουργός Βιομηχανίας, Ενέργειας και Τεχνολογίας (1985-1986), αναπληρωτής υπουργός Βιομηχανίας, Ενέργειας και Τεχνολογίας (1986-1987), αναπληρωτής υπουργός Εμπορίου για τα θέματα της Ελληνικής Προεδρίας στη Κοινότητα (1988-1989), υπουργός Ανάπτυξης (1996-1999), Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης (1999-2001) και ΠΕΧΩΔΕ (2001-2004) σε κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Έχει επίσης υπάρξει Πρόεδρος ης Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής (2009-2012).
Η Βάσω Παπανδρέου ήταν η πρώτη γυναίκα Επίτροπος της Ελλάδας
Ήταν η πρώτη γυναίκα Επίτροπος της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ από το 1989 έως το 1993 (με χαρτοφυλάκιο την Απασχόληση, τις Εργασιακές Σχέσεις και Κοινωνικές Υποθέσεις, το Ανθρώπινο Δυναμικό, την Εκπαίδευση και Κατάρτιση, και την Ισότητα των δύο Φύλων), όταν και είχε συγκρουστεί με συντηρητικούς ηγέτες και κυρίως με την Μάργκαρετ Θάτσερ.
Ως υπουργός Εσωτερικών, θεσμοθέτησε τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών (ΚΕΠ), ενώ με πρωτοβουλία της κατοχύρωσε νομοθετικά τη συμμετοχή των γυναικών σε ποσοστό 33% στους συνδυασμούς των Νομαρχιακών και Δημοτικών εκλογών 2002.
Το δείπνο των “4”
Στο σπίτι της είχε γίνει το περίφημο δείπνο των τεσσάρων, στο οποίο εκτός από την Βάσω Παπανδρέου, συμμετείχαν ο Θεόδωρος Πάγκαλος, ο Παρασκευάς Αυγερινός και ο Κώστας Σημίτης και στο οποίο αποφασίστηκε η υποστήριξη του πρώην πρωθυπουργού για τη διαδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ήταν η απαρχή της πορείας που οδήγησε τον κ. Σημίτη στην πρωθυπουργία και στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ.
Γεννήθηκε το 1944. Εμφανιζόταν και ως Μαίρη Γραβλιώτη και πέθανε το 1994 σε ηλικία μόλις 50 ετών.
Η όμορφη και ταλαντούχα ηθοποιός που είχε αγαπηθεί από το κοινό μέσα από τη συμμετοχή της σε 14 ελληνικές ταινίες. Η είδηση της απώλειάς της σκόρπισε θλίψη στον χώρο του θεάματος, καθώς έφυγε από τη ζωή μόλις στα 50 της χρόνια, αφήνοντας πίσω της ένα σημαντικό αλλά σύντομο καλλιτεχνικό αποτύπωμα.
Δείτε το βίντεο-αφιέρωμα:
Η Ηθοποιός και χορεύτρια γεννήθηκε το 1944. Εμφανιζόταν και ως Μαίρη Γραβλιώτη. Πέθανε το 1994.
Φιλμογραφία
Επιχείρηση Κράιπε ο τάφος του Γ΄ Ράιχ (1972)
Το κρυφό σπίτι της Αγγέλας (1972)
Ο κύκλος της ανωμαλίας (1971) [Μαρίνα]
Ένας υπέροχος άνθρωπος (1971)
Ο δρόμος των ηρώων (1971) Το φρούριο των αθανάτων (1971)
Φρενίτις (1971)
Η θεία μου η χίπισσα (1970)
Ο νάνος και οι επτά Χιονάτες (1970)
Αχ! αυτή η γυναίκα μου (1967)
Το χρήμα ήταν βρώμικο (1967)[στριπτίζ] Το λάθος (1965)[Μαίρη, συνάδελφος Λέλας και Έφης]
Είναι ένας… τρελός τρελός Βέγγος (1965)
Δίψα για ζωή (1964)
Πέθανε ο μεγάλος Έλληνας πιανίστας, Γιώργος Καραγιάννης, σε ηλικία 36 ετών. Η κατάσταση της υγείας του φαίνεται πως επιδεινώθηκε το καλοκαίρι.
Η περιπέτεια της υγείας του ξεκίνησε πριν από περίπου δύο χρόνια με τη διάγνωση μιας σπάνιας μορφής καρκίνου, την οποία κατάφερε αρχικά να την αντιμετωπίσει, επιστρέφοντας στο πιάνο και κυκλοφορώντας δίσκο. Ωστόσο, η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε στα τέλη του καλοκαιριού, σύμφωνα με την ΕΡΤ.
Ποιος ήταν ο σπουδαίος πιανίστας
Ο Γιώργος Καραγιάννης γεννήθηκε στα Γρεβενά και ξεκίνησε μαθήματα πιάνου σε ηλικία 11 ετών. Αποφοίτησε από το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου στην ειδίκευση πιάνου (πτυχίο, μεταπτυχιακό), έχοντας ως υπεύθυνο καθηγητή τον Λάμπη Βασιλειάδη.
Μετά την εισαγωγή του ως 1ος στον τομέα Konzertexamen (ανώτατες σπουδές σολιστικής ειδίκευσης στη Γερμανία) συνέχισε και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Τρόσιγκεν (Staatliche Hochschule fur Musik Trossingen).
Ακολούθησαν μεταπτυχιακές σπουδές μουσικής δωματίου στο Πανεπιστήμιο του Ανόβερου (Hochschule fur Musik, Theater und Medien Hannover). Παράλληλα, παρακολούθησε μαθήματα συνοδείας Lied (Liedgestaltung).
Έχει συμμετάσχει και διακριθεί σε πανελλήνιους και διεθνείς διαγωνισμούς πιάνου. Επίσης, έχει εμφανιστεί δίνοντας ατομικά ρεσιτάλ και συναυλίες μουσικής δωματίου σε πόλεις και φεστιβάλ της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Έχει ηχογραφήσει για το 3ο πρόγραμμα παίζοντας με την ορχήστρα σύγχρονης μουσικής της ΕΡΤ και τη συμφωνική ορχήστρα του δήμου Θεσσαλονίκης.
Καθιερώθηκε με ρόλους καρατερίστα στο θέατρο και την τηλεόραση – Την είδηση του θανάτου του γνωστοποίησε ο σκηνοθέτης Δημήτρης Λιγνάδης.
Έφυγε σε ηλικία μόλις 36 ετών ο ηθοποιός και θεατρικός συγγραφέας Βαγγέλης Ρωμνιός. Απόφοιτος της Δραματικής σχολής του θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν καθιερώθηκε με ρόλους καρατερίστα στο θέατρο και την τηλεόραση.
Την είδηση του θανάτου του γνωστοποίησε μέσω του προσωπικού του λογαρισμού στο Facebook o σκηνοθέτης Δημήτρης Λιγνάδης με τον οποίο ο Ρωμνιός συνεργαζόταν στην παράσταση «Πέερ Γκυντ» του Εθνικού Θεάτρου:
«Χθες το βράδυ, ο Βαγγέλης Ρωμνιός, αυτός ο καταπληκτικός άνθρωπος και μοναδικός συνάδελφος, μετά από 15 μερόνυχτα “μάχης”, μας άφησε. Εδώ. Να τον θυμόμαστε. Σιωπή. Αυτό μόνο…» έγραψε ο κ. Λιγνάδης.
Ο Βαγγέλης Ρωμνιός αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν το 2003. Παρακολούθησε σεμινάρια υποκριτικής, τραγουδιού και συγγραφής, ενώ εργάστηκε και ως ηθοποιός.
Πρόσφατες τηλεοπτικές του εμφανίσεις στις σειρές «Γοργόνες» και «Αστέρας Ραχούλας». Στο θέατρο συμμετείχε μεταξύ άλλων στις παραστάσεις «Αχ, αυτά τα φαντάσματα» σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, «Οι ηλίθιοι» σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη, ενώ την τρέχουσα σεζόν ήταν στο εθνικό θέατρο στην παράσταση «Πέερ Γκιντ».
Σύντομα θα ανέβαινε για τρίτη σεζόν το θεατρικό έργο «Χαρτοπόλεμος», το οποίο έγραψε και πρωταγωνιστούσε. Στον κινηματογράφο συμμετείχε μεταξύ άλλων στις ταινίες «Το Γάλα» και «Το Τανγκό των Χριστουγέννων».
Πέθανε σε ηλικία 96 ετών ο Όσκαρ Γκρένινγκ, γνωστός ως ο «λογιστής του Άουσβιτς», ο οποίος καταδικάστηκε το 2015 για τον ρόλο του στις μαζικές δολοφονίες που διέπραξαν οι Ναζί στο στρατόπεδο θανάτου του Άουσβιτς κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ανέφερε σήμερα το γερμανικό περιοδικό Spiegel.
Ο Γκρένινγκ είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση τεσσάρων ετών ως συνεργός σε δολοφονία συμβάλλοντας στην αποστολή, την άνοιξη 1944, 300.000 εβραίων της Ουγγαρίας στους θαλάμους αερίων του Άουσβιτς.
Περίπου 1,1 εκατομμύριο άνθρωποι, από τους οποίους το 1 εκατομμύριο ήταν εβραίοι της Ευρώπης, αφανίσθηκαν ανάμεσα στο 1940 και το 1945 στο στρατόπεδο Άουσβιτς-Μπίρκεναου.
Πέθανε στο νοσοκομείο και δεν είχε ακόμη ξεκινήσει να εκτίει την ποινή του.
Το Spiegel ανέφερε ότι ο Γκρένινγκ πέθανε την Παρασκευή, αλλά αρχές της φυλακής δεν είχαν ακόμη λάβει ένα πιστοποιητικό θανάτου.
Η δίκη του είχε θεωρηθεί μία από τις τελευταίες μεγάλες δίκες που συνδέεται με το Ολοκαύτωμα, στη διάρκεια του οποίου περίπου έξι εκατομμύρια Εβραίοι δολοφονήθηκαν από το καθεστώς του Αδόλφου Χίτλερ.
Τον Δεκέμβριο το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας αποφάνθηκε πως ο Γκρένινγκ, πρέπει να οδηγηθεί στη φυλακή απορρίπτοντας το επιχείρημα των δικηγόρων του ότι η φυλάκισή του σε τόσο προχωρημένη ηλικία παραβιάζει το δικαίωμά του στη ζωή.
Ο Γκρένινγκ βρέθηκε στο προσκήνιο το 2005 όταν εμφανίσθηκε στο ντοκιμαντέρ του BBC “Άουσβιτς: Οι Ναζί και η Τελική Λύση”, στο οποίο περιέγραφε πως το γεγονός ότι ήλθε αντιμέτωπος με αρνητές του Ολοκαυτώματος τον οδήγησε να μιλήσει. «Το βλέπω ως αποστολή μου τώρα, στην ηλικία μου, να αντιμετωπίζω αυτά τα πράγματα που έχω ζήσει και να αντιμετωπίσω τους αρνητές του Ολοκαυτώματος που ισχυρίζονται ότι δεν συνέβη ποτέ. Είδα τα κρεματόρια, είδα τους φούρνους».
Ο «λογιστής του Άουσβιτς» είχε παραδεχθεί πως είναι ηθικά ένοχος λόγω της εργασίας που παρείχε στο Άουσβιτς, η οποία περιελάμβανε την αποστολή χαρτονομισμάτων που έβρισκε στις αποσκευές των Εβραίων στo αρχηγείο των SS στο Βερολίνο, τα οποία βοήθησαν στη χρηματοδότηση της πολεμικής προσπάθειας των ναζί.
Σε συνέντευξή του στο Spiegel είχε δηλώσει: «συνεργός θα ήταν υπερβολικό για μένα. Θα περιέγραφα τον ρόλο μου ως ένα μικρό δόντι στα γρανάζια. Αν αυτό το ονομάζετε ενοχή, τότε είμαι ένοχος, αλλά όχι εκουσίως. Από νομικής απόψεως, είμαι αθώος».
