Σεισμική δόνηση ταρακούνησε το πρωί της Κυριακής (10:37) την Κρήτη. Ο σεισμός ήταν ιδιαίτερα αισθητός στην περιοχή του Ρεθύμνου.
Σύμφωνα με τη μέτρηση του Γεωδυναμικού Ινστιτούτου του Αστεροσκοπείου Αθηνών, ο σεισμός είχε ένταση 4.0 Ρίχτερ. Η δόνηση είχε επίκεντρο τη θαλάσσια περιοχή 22 χλμ νότια του Πλακιά και είχε εστιακό βάθος 19 χλμ.
Ο σημερινός χορός των Ποντίων είναι εξέλιξη του αρχαίου Πυρρίχιου, του πολεμικού χορού των αρχαίων Ελλήνων, που αποτελούσε μέρος στρατιωτικής εκπαίδευσης.
Αρχές του περασμένου αιώνα, ο Κ. Παπαμιχαλόπουλος ταξίδεψε στον Πόντο και έγραψε ένα έργο με τίτλο «Περιήγησις εις Πόντον», όπου περιέγραφε τον χορό Πυρρίχιο, με τα εξής λόγια:
«Χορός πολεμικός. Αι κατά πάσας τας διευθύνσεις του σώματος στροφαί, η στενή προς αλλήλους των χορευτών σύσφιξις, η βιαία προς το δάπεδον στροφή, των ποδών οι κτύποι και των όπλων οι γδούποι, αι συσπάσεις των μυών του σώματος, ο ενθουσιασμός ο καταλαμβάνων τους χορευτάς, των θεωμένων αι επευφημίαι, η απανταχού εν είδει σπινθήρος μεταδιδομένη συγκίνησις, πάντα ταύτα προδίδουσι τοιαύτην πρωτοτυπίαν και τοσαύτην αίγλην εις το χορευτικόν σύμπλεγμα, ώστε δικαίως θα ηδύνατό τις να κατατάξη τον Σέρραν-χορόν μεταξύ των διασημοτέρων χορών ολοκλήρου του κόσμου…».
Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη και τον Όμηρο, o Πυρρίχιος ήταν ένοπλος χορός, ο οποίος χορευόταν από παιδιά, άντρες αλλά και γυναίκες. Περιείχε στροφές στα πλάγια, οπισθοχωρήσεις, πηδήματα και χαμηλώματα, επιθετικές κινήσεις και κινήσεις άμυνας και οι χορευτές έβγαζαν ζωηρές φωνές.
Ο Πλάτωνας αναφέρει ότι ο Πυρρίχιος ήταν θείο δώρο των Θεών προς τους Ανθρώπους και τον διαχώριζε σε δύο είδη «τον ειρηνικόν» και «τον πολεμικόν». Αναφέρει μάλιστα ότι ήταν μέρος της λατρείας του Διονύσου.
«Πυρρίχιος χορός», όπως τον φαντάστηκε ο Σερ Λώρενς Άλμα-Ταντέμα, Λονδίνο (1869)
Η δημιουργία του Πυρρίχιου
Σύμφωνα με μια εκδοχή του μύθου ο Πυρρίχιος δημιουργήθηκε από τους Κουρήτες, όταν ο Δίας ήταν βρέφος. Οι Κουρήτες ήταν από τους πρώτους κατοίκους της Κρήτης και χόρεψαν πάνοπλοι έναν πολεμικό χορό για να καλύψουν το κλάμα του και να μην τον ακούσει ο Κρόνος που τον κυνηγούσε.
Κουρήτες χορεύουν γύρω από τον Δία βρέφος
Ο Στράβωνας αναφέρει ότι ο πρώτος που χόρεψε τον πολεμικό χορό ήταν ο γιος του Αχιλλέα, ο Πύρρος, επειδή χάρηκε που σκότωσε τον Ευρύπυλο, ενώ μερικοί υποστηρίζουν ότι τον χόρεψε ο Κουρήτης Πύρριχος πάνω από το σώμα του Πάτροκλου για να τον θρηνήσει.
Στα αρχαία κείμενα αναφέρεται ότι οι χορευτές ήταν παρατεταγμένοι σε στρατιωτική διάταξη, κρατούσαν ασπίδα και δόρυ και μιμούνταν κινήσεις στρατιωτών σε ώρα μάχης.
Οι Αθηναίοι τον χόρευαν στα Παναθήναια και οι Σπαρτιάτες κατά τη διάρκεια πολεμικών αναμετρήσεων. Μάλιστα σε ένα κείμενο του Ξενοφώντα αναφέρεται μια γιορτή που διοργάνωσαν το 400 π.Χ. οι κάτοικοι της Κερασούντας, στην οποία χόρεψαν Πυρρίχιο.
Στη διάρκεια των χρόνων οι Πόντιοι συνέχισαν να χορεύουν τον έντονο πολεμικό χορό, ο οποίος θεωρείται η πιο γνήσια εκδοχή του αρχαίου Πυρρίχιου.
Οι χορευτές είναι άντρες, ντυμένοι με μαύρα ρούχα και οπλισμένοι, οι οποίοι στέκονται σε ευθεία παράταξη πιασμένοι χέρι χέρι με το κεφάλι ψηλά. Σταδιακά ο ρυθμός του χορού ανεβαίνει και παρά τις διαφοροποιήσεις που έχει υποστεί στο πέρασμα του χρόνου, συνεχίζει να ξεσηκώνει όσους τον παρακολουθούν.
Άρπαξε το τηλέφωνο, κάλεσε ασθενοφόρο, πήρε τον άντρα της, προσπάθησε να συνεφέρει το παιδί. Αγκαλιά με το βάζο. Όταν πήραν οι τραυματιοφορείς το παιδί, μπήκε μαζί του στο ασθενοφόρο τρέμοντας από την υπερένταση. Δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλα της, βούιζαν τα αυτιά της, δεν καταλάβαινε τι της έλεγε ο διασώστης. Έσφιγγε μόνο το βάζο πάνω της, το νανούριζε σχεδόν και μιλούσε στο παιδί. Δεν την άκουγε.
Οξεία σκωληκοειδίτιδα. Το παιδί προφανώς λιποθύμησε από τον πόνο. Μπήκε χειρουργείο αμέσως, το έβγαλαν μετά από αιώνες. Έτσι της φάνηκε όσο περίμενε. Ο άντρας της μιλούσε στο τηλέφωνο. Ενημέρωνε συγγενείς, φίλους, έψαχνε στο διαδίκτυο πληροφορίες. Κι εκείνη εκεί. Με το βάζο τον τραχανά παραμάσχαλα.
Όταν τους ανακοίνωσε ο γιατρός ότι ναι μεν η επέμβαση πήγε καλά αλλά, το παιδί δεν είχε συνέλθει από την νάρκωση έως εκείνη τη στιγμή – ενώ θα έπρεπε – έμεινε ακίνητη. Όλα γύρω της έμειναν ακίνητα. Κάτι για αντίδραση στο φάρμακο της αναισθησίας, κάτι για πολύ σπάνια περίπτωση έλεγε, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει. Κοίταξε τα χέρια της. Το βάζο εκεί. Το παιδί στην εντατική.
Το βράδυ τη βρήκε να κάθεται σε μια πολυθρόνα. Αρνήθηκε τον καφέ που της έφερε ο άντρας της, δεν συμμετείχε στις ψυχοφθόρες συζητήσεις των παππούδων, μόνο σκεφτόταν. Εκείνο το όνειρο.
Πρώτη φορά το είδε όταν γέννησε την μικρή. Το πρώτο βράδυ στην κλινική. Ήταν λέει καθισμένη σε ένα παγκάκι, έξω από ένα εκκλησάκι ενός ανώνυμου νοσοκομείου. Δεν ήξερε να πει αν προσευχόταν. Ποτέ δεν πίστευε. Αλλά κάπως βρέθηκε εκεί. Αισθανόταν κάποιον να κάθεται δίπλα της. Δεν τον έβλεπε – καμιά από όλες τις φορές που το ονειρεύτηκε – αλλά ήξερε ότι ήταν εκεί. Μια γυναίκα εμφανίστηκε από το πουθενά. Μαυροντυμένη, σκυφτή, δεν φαινόταν το πρόσωπό της. Την πλησίασε και είπε με φωνή χαμηλή, αλλά καθαρή «Αυτό θα σου το πάρω… Αλλά θα σου δώσω άλλα δύο». Εκείνο το βράδυ ξύπνησε ιδρωμένη, τρέμοντας, αποπροσανατολισμένη. Πήρε το μωρό αγκαλιά και δεν το άφησε όλη την υπόλοιπη νύχτα.
Από εκεί και έπειτα, έβλεπε σταθερά αυτόν τον ίδιο εφιάλτη. Τη φόβιζε, περνούσαν οι μέρες και τον ξεχνούσε. Κάπου κάπου το σκεφτόταν όλο αυτό. Δεν ήταν λογικό. Ένας παράλογος φόβος του θανάτου. Να, αυτό ήταν.
Μέχρι που έμαθε ότι ήταν ξανά έγκυος. Δίδυμα. Ακόμα θυμόταν την καρδιά της να βροντά στο στέρνο της.
«…Αλλά, θα σου δώσω άλλα δύο»
Δεν μπόρεσε να χαρεί την εγκυμοσύνη. Όταν τη ρωτούσαν, έλεγε ότι αγχωνόταν για τα έξοδα, για τη βοήθεια που δεν είχε, για για για… Πώς να πει ότι έτρεμε η καρδιά της για την κόρη της; Ότι ώρες ώρες έλεγε πως ήταν λάθος, πως δεν έπρεπε να κάνουν άλλα παιδιά. Πως δεν ήταν άξια να τα αποκτήσει αυτά τα δύο, αφού θα τα «άλλαζε» ευχαρίστως για την πρωτότοκή της.
Το παιδί σταθερά κοιμόταν. Ούτε καλύτερα, αλλά ούτε και χειρότερα. Ήταν όλοι πάνω της, της έκαναν εξετάσεις, προσπαθούσαν να βρουν απαντήσεις. Έτσι είπε ο άντρας της. Τα μωρά τα φρόντιζε η γιαγιά. Ήθελε κάτι; Να ξαπλώσει λίγο; Τον κοίταξε. Είχε εκείνο το βλέμμα το αλαφιασμένο. Της φαινόταν γέρος, ανήμπορος. Γύρισε από την άλλη, βόλεψε το βάζο στην αγκαλιά της και έκλεισε τα μάτια.
Εκείνος ήταν πάλι δίπλα της. Τώρα τον ένιωθε πιο οικείο. Κάπου τον ήξερε. Γύρισε το κεφάλι της να του μίλησε, να τον δει επιτέλους, αλλά πάνω στην ώρα ήρθε η γυναίκα. «Αυτό θα σου το πάρω…Δεν έχεις παράπονο. Κράτησα τον λόγο μου. Σου έδωσα άλλα δύο».
Στο όνειρο της, το βάζο της έπεσε από τα χέρια. Έγινε χίλια κομμάτια, ο τραχανάς και τα γυαλιά ένα σώμα. Και αυτή η μυρωδιά… αλμύρα, θάλασσα. Πρώτη φορά τη μύριζε. Κοίταζε το βάζο ανήμπορη. Ένα χέρι ακούμπησε το δικό της. Ήταν εκείνου. Άκουσε τη φωνή του στο κεφάλι της.
«Μη φοβάσαι. Εδώ είμαι εγώ»
Αλμύρα. Θάλασσα. Και μια γλυκιά ευωδία λουλουδιών. Έσκυψε και χάιδεψε το θρύψαλα. Το άλλο του χέρι, σταθερά κρατούσε το δικό της.
Ξύπνησε απότομα. Το βάζο στην αγκαλιά της. Το παιδί όχι. Ο άντρας της άφαντος.
«Δεν ξέρω ποιος είσαι» σκέφτηκε. «Μα αν το παιδί ξυπνήσει, θα φτιάχνω κάθε χρόνο τέτοια μέρα τραχανά και θα τον μοιράζω στα παιδιά. Μόνο βόηθα!»
Η επόμενη μέρα ήταν το ίδιο σιωπηλή. Καμιά εξέλιξη. Κόσμος περνούσε κι εκείνη εκεί. Και το παιδί κοιμισμένο. Το βάζο ανέγγιχτο, στην αγκαλιά της. Να πήγαινε στο εκκλησάκι του νοσοκομείου; Ποτέ δεν πίστευε. Γιατί τώρα; Όχι, τη μάνα της, αυτή θα φώναζε για βοήθεια. Δυνατά, όχι στην σκέψη της. Κάθε φορά που έφτανε στα όριά της, εκείνη καλούσε.
«Μαμά, λίγη βοήθεια»
Κι εκείνη την άκουγε. Αρκεί να το έλεγε φωναχτά. Ακόμη και πεθαμένη, τη δίδασκε. Να ζητάει βοήθεια, να μην κάνει τον υπεράνθρωπο, να μην νομίζει αλαζονικά ότι θα τα κάνει όλα μόνη της. Να έχει πίστη. Κι ας μη πίστευε.
Το δεύτερο βράδυ την βρήκε στην ίδια θέση. Αγκαλιά με το βάζο τον τραχανά. Πάλι ονειρεύτηκε. Πάλι εκείνος εκεί. Πάλι η καθησυχαστική φωνή του.
«Μη φοβάσαι. Εγώ είμαι εδώ»
Αυτή τη φορά, τα χέρια του μάζεψαν προσεκτικά, τρυφερά αν είναι δυνατόν, τα θρύψαλα. Τα απόθεσε στην ποδιά της και ξαφνικά, δεν ήταν θρύψαλα. Ήταν το βάζο της. Αλμύρα. Θάλασσα. Και μια εξαίσια μυρωδιά λουλουδιών. Η γυναίκα άφαντη.
Ξύπνησε κλαίγοντας. Μπροστά της μια νοσοκόμα κάτι της έλεγε. Είδε τον άντρα της να έρχεται τρέχοντας. Εκείνο το αλαφιασμένο βλέμμα βούρκωσε. Την πήρε αγκαλιά και σχεδόν σηκωτή, την πήγε στον θάλαμο.
Το παιδί είχε ξυπνήσει.
*
(Έναν χρόνο μετά)
Γύρισε και κοίταξε το ρολόι της κουζίνας. 2:30 το πρωί. Τελείωσε τον καφέ της και στρώθηκε στη δουλειά. Η ζύμη είχε ξεκουραστεί. Άρχισε να παίρνει μικρά κομμάτια, να τα περνάει από τη μηχανή, να τα λειαίνει, να φτιάχνει μακριές γλώσσες ζυμαριού, να τις απλώνει στο στρωμένο κρεβάτι. Δούλευε ακούραστα για δύο ώρες.
Ο άντρας της μπήκε αγουροξυπνημένος στην ζεστή κουζίνα. Έβαλε καφέ. Στάθηκε δίπλα της, χάιδεψε τα μαλλιά της, τακτοποίησε τα γυαλιά της που της είχαν πέσει χαμηλά στη μύτη.
«Τι κάνεις, αγάπη μου;»
Κοίταξε τον ουρανό από το παράθυρο. Χάιδεψε την λεία ζύμη. Ετοίμασε τα μεταλλικά κουτιά. Τα γέμισε με την πρώτη δόση τραχανά. Το βάζο της ήταν κι εκείνο εκεί.
«Κρατάω τον λόγο μου»
Στην ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία, ο Άγιος Νικόλαος είναι προστάτης των θαλασσινών, του Πολεμικού και Εμπορικού Ναυτικού. Στην Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, ο Άγιος Νικόλαος είναι, μεταξύ άλλων, προστάτης των παιδιών. Όπως πολλοί ακόμη άγιοι, χαρακτηρίστηκε από την Εκκλησία μυροβλύτης, καθώς το μνήμα του ευωδίαζε.
Βαΐα Ελίζα Τσαυλίδου
Οι ειδικοί συνιστούν να καταναλώνετε ψάρια μία με δύο φορές την εβδομάδα. Ποια είναι τα πιο υγιεινά ψάρια για να βάλετε στο πιάτο σας.
Τα ψάρια είναι πλούσια σε θρεπτικά συστατικά και δεν πρέπει να λείπουν από τη διατροφή σας. Περιέχουν ωμέγα-3 λιπαρά οξέα που έχουν αντιοξειδωτικές και αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες και προστατεύουν από διάφορες παθήσεις.
Τα ψάρια αποτελούν ακόμη σημαντική διατροφική πηγή βιταμίνης D, μιας θρεπτικής ουσίας που υποστηρίζει την υγεία των οστών, τη ρύθμιση του ανοσοποιητικού συστήματος και τον έλεγχο της φλεγμονώδους αντίδρασής σας.
Παράλληλα τα ψάρια είναι ένα γεύμα πλούσιο σε πρωτεΐνες που μπορεί να σας βοηθήσει να μείνετε χορτάτοι περισσότερο μεταξύ των γευμάτων, διευκολύνοντας τη μείωση του σωματικού βάρους. Επίσης, η κατανάλωση επαρκούς πρωτεΐνης είναι σημαντική για τη διατήρηση (και την οικοδόμηση) της μυϊκής μάζας καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής σας.
Η κατανάλωσης μιας διατροφής πλούσιας σε ψάρια μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης πολλών προβλημάτων υγείας. Για παράδειγμα, τα ψάρια προστατεύουν από την υψηλή αρτηριακή πίεση, τις καρδιακές παθήσεις και τον πρόωρο θάνατο από καρδιακές παθήσεις, την κατάθλιψη, τη ρευματοειδή αρθρίτιδα και την άνοια.
Ακολουθεί ένας οδηγός για τα πιο υγιεινά ψάρια που μπορείτε να βάλετε στο πιάτο σας.
Οι σαρδέλες βρίσκονται στην κορυφή της λίστας ως το πιο υγιεινό ψάρι για κατανάλωση. Έχουν υψηλή διατροφική αξία αφού είναι πλούσιες σε βιταμίνες και μέταλλα. Επιπλέον, όταν καταναλώνονται με το κόκαλο αποτελούν εξαιρετική πηγή ασβεστίου, φωσφόρου και βιταμίνης D. Περιέχουν, επίσης, βιταμίνη Β12, σελήνιο και σίδηρο, καθώς και μεγάλη ποσότητα ω-3 και ω-6 λιπαρών που κάνουν καλό στην καρδιά.
Ο σολομός έχει πολλά ίδια οφέλη με τη σαρδέλα, αλλά είναι λίγο πιο νόστιμος. Όλες οι μορφές σολομού (είτε εκτρεφόμενου είτε άγριου) έχουν παρόμοια επίπεδα θρεπτικών συστατικών, συμπεριλαμβανομένων των ωμέγα-3. Ο υδράργυρος και άλλες περιβαλλοντικές τοξίνες δεν προκαλούν ανησυχία στον σολομό, οπότε είναι ασφαλές να τον τρώτε τακτικά. Ωστόσο, καλό είναι να βεβαιωθείτε ότι ο σολομός που αγοράζετε είναι πιστοποιημένος.
Σκεφτείτε την πέστροφα ως εναλλακτική λύση για τον σολομό. Η πέστροφα είναι πιο ήπια λύση από τον σολομό, οπότε μπορεί να αποτελέσει μια καλή επιλογή αν τώρα αρχίζετε να τρώτε θαλασσινά. Όπως και ο σολομός, είναι πλούσια σε ωφέλιμα ωμέγα-3 λιπαρά, πρωτεΐνες και άλλα θρεπτικά συστατικά, όπως η βιταμίνη D. Αξίζει να αναφερθεί ότι με περίπου 100 γραμμάρια πέστροφα μπορείτε να πάρετε όλη την ποσότητα της ημερήσιας συνιστώμενης δόσης της βιταμίνης D για μια ημέρα.
Ο σαργός έχει ροζ σάρκα παρόμοια με του σολομού, αλλά γίνεται λιγότερο ροζ καθώς τον μαγειρεύετε. Από πλευράς γεύσης, είναι λιγότερο ψαρίσιος από τον σολομό και μοιάζει περισσότερο με την πέστροφα. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον σαργό σε συνταγές που απαιτούν σολομό και το αντίστροφο.
Ο σαργός είναι πλούσιος σε ωφέλιμα ωμέγα-3 λιπαρά οξέα που μπορεί να βοηθήσουν στην πρόληψη καρδιακών παθήσεων και είναι απαραίτητα για την υγεία και την ανάπτυξη του εγκεφάλου.
Εξαιρετική επιλογή αποτελεί και ο μπακαλιάρος. Είναι από τα πιο άπαχα ψάρια, με μια μερίδα μαγειρεμένου μπακαλιάρου να έχει περίπου 100 θερμίδες και 23 γραμμάρια πρωτεΐνης. Ο μπακαλιάρος περιέχει και άλλα σημαντικά θρεπτικά συστατικά, όπως βιταμίνες του συμπλέγματος Β, οι οποίες βοηθούν το σώμα σας να μετατρέψει τις ενώσεις των τροφών σε ενέργεια για τα κύτταρά σας.
Ο μπακαλιάρος είναι από τα πιο ήπια ψάρια και συνήθως το πρώτο ψάρι που τρώνε τα μικρά παιδιά είναι ο μπακαλιάρος. Μπορείτε να τον μαγειρέψετε με διάφορους τρόπους, όπως να τον ψήσετε στον φούρνο ή στη σχάρα ή να τον βράσετε και να κάνετε σούπα.
Ο τόνος αποτελεί μια εξαιρετική πηγή πρωτεΐνης, βιταμινών και ιχνοστοιχείων. Είναι ένα ψάρι πλούσιο σε φώσφορο, σελήνιο και κάλιο. Περιέχει ακόμη σίδηρο, βιταμίνη Β12 και ω-3 λιπαρά οξέα. Ο τόνος σε κονσέρβα, περιέχει εξίσου τις ίδιες υψηλές περιεκτικότητες σε ω-3 λιπαρά οξέα, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί έναν εύκολο και οικονομικό τρόπο για να τον απολαύσει κάποιος.
Σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, μίλησε για την οικογένεια που έχει δημιουργήσει με τη δημοσιογράφο, Όλγα Λαφαζάνη, με την οποία έχουν αποκτήσει δύο παιδιά, την Αλεξάνδρα και τον Γιώργο. Ο (πλέον) προπονητής της καλαθοσφαίρισης έχει αποκτήσει ακόμα μία κόρη, την Αριάδνη, από τον γάμο του με την Άννα Δρούζα.
Μετά από έναν αγώνα με τον Πανιώνιο συγκινήθηκε αναφερόμενος στον γιο του. «Εγώ κάνω το λάθος και κουβαλάω το αρνητικό αποτέλεσμα στο σπίτι και τα παιδιά λένε “ο μπαμπάς είναι στεναχωρημένος”. Επειδή ήταν τα γενέθλιά του και είχαν κόσμο στο σπίτι, όλοι είχαν στον νου τους “αχ να κερδίσει” και όλο αυτό λειτούργησε σαν πίεση και έσπασα. Με μένα στεναχωρήθηκα» δήλωσε αρχικά ο Νίκος Οικονόμου.
«Για μένα η οικογένεια είναι τα πάντα. Η Αριάδνη είναι 22 χρονών, ένα πλάσμα πανέμορφο, σπουδάζει στην Αμερική, έχουμε αποφοίτηση, μια θεά, έχει καταφέρει πάρα πολλά πράγματα και στο πανεπιστήμιο. Πολύ σημαντικό να φεύγει ένα παιδί 18 χρονών να ζήσει μόνο του στην Αμερική. Είναι κομμάτι πολύ δικό μου, την αγαπάω πάρα πολύ. Όσο κι αν μου στοιχίζει ο αποχωρισμός, αυτό το άγνωστο με τρομάζει, δεν έχεις κανέναν έλεγχο, είναι πολύ δυνατό παιδί» είπε για τη μεγάλη του κόρη.
«Η Αλεξάνδρα είναι 13 ετών, ένα πλάσμα ίδιο η Όλγα, πολύ ευαίσθητη και πολύ δυνατή, μπαίνει στην εφηβεία, έχει μια ομορφιά, μια χάρη. Μοιάζουν και δεν μοιάζουν με την Αριάδνη. Ο Γιώργος είναι ο Ταλιμπάν, είναι πιο έντονη προσωπικότητα, προσπαθεί να επιβληθεί με τον δικό του τρόπο αλλά μέσα του είναι ευαίσθητος. Τα αγόρια έχουν τελείως διαφορετικό σκεπτικό από τα κορίτσια», συμπλήρωσε ο Νίκος Οικονόμου.
«Το όνειρό μου είναι να πραγματοποιηθούν τα όνειρα των παιδιών μου, να μεγαλώσουν και να κάνουν αυτό που θέλουν στη ζωή τους. Εμείς να είμαστε με την Όλγα ευτυχισμένοι, με τα πάνω μας και τα κάτω μας και, όταν τακτοποιηθούν όλα τα παιδιά κάποια στιγμή να φεύγαμε από την Αθήνα. Έχω μεγαλώσει στην πρωτεύουσα, αλλά περνάω πιο καλά σε πιο μικρή κοινωνία. Δεν το βλέπω να το κάνουμε ποτέ, γιατί τα παιδιά θα κάνουν εγγόνια και πρέπει να τα προσέχουμε. Αυτό που μετράει είναι να είμαστε υγιείς και να προσφέρουμε», κατέληξε μιλώντας στην κάμερα της ΕΡΤ ο Νίκος Οικονόμου.
Ο ίδιος στο παρελθόν δήλωνε non- binary, ωστόσο σήμερα χρησιμοποιεί αρσενική αντωνυμία για να αυτοπροσδιοριστεί, έχει αλλάξει εμφάνιση και είναι καθηγητής, φροντιστηριούχος και εκδότης.
«Χρησιμοποιώ αρσενική αντωνυμία τώρα. Δεν σημαίνει πως βλέπω τον άνδρα με στερεοτυπα ή τη γυναίκα με στερεότυπα. Σταμάτησα τον αγώνα μου για να αφαιρεθεί το φύλο από την ταυτότητα. Ήθελα λίγο τον χρόνο μου, ίσως υπερεκτέθηκα, ήθελα να με ξαναψάξω. Το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμού ως προς το φύλο και τη σεξουαλικότητα είναι αέναο…
Δεν σχετίζεται η έκφραση φύλου με τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Δεν δέχτηκα την πρόταση του δικαστηρίου να προστεθεί στην ταυτότητα το όνομα “Αντιγόνη”, γιατί ο στόχος ήταν τότε να καταργηθεί το φύλο», είπε μεταξύ άλλων ο Ιάσων Δούσης.
Δείτε το βίντεο:
Στο βίντεο που προηγήθηκε ο Γιάννης Σεβδικαλής μίλησε για το ατύχημα που τον άφησε για μεγάλο διάστημα σε ακινησία αλλά και τη νέα ζωή που ξεκίνησε.
Μετά το τέλος της εμφάνισής του ο Γιάννης Σεβδικαλής ανέφερε: «Παρόλο που ατύχημα μου έφερε στη ζωή μου πολύ ζόρικα πράγματα, με έκανε αυτό που είμαι σήμερα, οπότε δεν θα το άλλαζα και φυσικά μου έφερε και τη Σοφία», είπε για την σύντροφό του.
Ενώ η Σοφία Κουρτίδου ξέσπασε σε κλάματα: «Δεν είναι όλα αυτά που έχει καταφέρει ο Γιάννης στον αθλητισμό που είναι αμέτρητες επιτυχίες και μας έχει κάνει περήφανους ως Έλληνες, εμένα προσωπικά με κάνει περήφανη ως άνθρωπο καθημερινά που συμβιώνω μαζί του. Είναι το πιο φωτεινό παράδειγμα και τον θαυμάζω».
Δείτε το παρακάτω βίντεο:
«Η Μαρίνα τότε έλεγε τις “Κούπες”, μου άρεσε πάρα πολύ και της είχα πει να της κάνω την παραγωγή εγώ. Είχαμε χαθεί, με ξαναπήρε πριν την Eurovision και μου πρότεινε να συμμετέχω στο δεκάλεπτο κομμάτι που ετοίμαζε. Τα συμφωνήσαμε, είπα τα κομμάτια μου και μόλις τέλειωσε η Eurovision την άλλη μέρα κυκλοφόρησε το MIXTAPE. Είναι πολύ μόδα το concept του δεκαλέπτου. Εμείς πάντα επηρεαζόμαστε από τα ξένα ακούσματα, το κομμάτι είναι “μπροστά”. Αυτό είναι η Σάττι, κάνει κάτι διαφορετικό» τόνισε ο Λευτέρης Πανταζής.
Δείτε το βίντεο:
Αναφερόμενος στη Eurovision είπε: «Οι καλλιτέχνες πρέπει να είναι λίγο “τρελοί”, να δοκιμάζουν πράγματα. Επικρίθηκα πολύ όταν είχα πει το “Breathless”. Ένας Άγγλος τα ελληνικά τραγούδια πώς θα τα έλεγε; Το καλό θα ήταν η Eurovision να είναι μόνο μουσικό γεγονός. Το Ζάρι ήταν διαφορετικό, η Μαρίνα το παρουσίασε πάρα πολύ καλά στον τελικό».
Θυμάμαι καθαρά την στιγμή που μου είπε ψιθυριστά στο αυτί για να μη μας ακούσει «αυτός είναι που σου έλεγα». Μία που μας σύστησε και μία που… έμεινα. Είχε πανέμορφο πρόσωπο, ένα καταπληκτικό πρόσωπο με γωνίες, κρυμμένο μέσα σε πλούσια, μακριά, μαύρα μαλλιά, πανέμορφα μάτια που γελούσαν και αυτά όταν χαμογελούσε και λακάκια. Έμοιαζε πολύ στον Τομ Κρουζ στα νιάτα του.
«Γεια σου», του είπα.
«Γεια σου», μου απάντησε.
Από εκείνη την ημέρα και έπειτα δεν χωρίσαμε ποτέ. Ήμασταν πάντα και παντού μαζί. Μαζί για φαγητό, μαζί βόλτα, μαζί παντού. Όλη την ώρα γελούσαμε και μπορούσα να του πω τα πάντα, όλα μου τα μυστικά, ακόμα και αυτά που φοβόμουν να πω στους άλλους και ποτέ δεν είπε κάτι που με έφερε σε δύσκολη θέση. Με κρατούσε αγκαλιά στα καλά, με κρατούσε αγκαλιά και όταν έκλαιγα. Κι εκείνος όμως μου έλεγε όλα του τα μυστικά ακόμα και εκείνα που δεν τολμούσε να πει στους άλλους και εγώ πάντα τον άκουγα. Ήμασταν τρελά ερωτευμένοι. Τον αγαπούσα και με αγαπούσε με εκείνη την αγάπη των 18 ετών, την άδολη, την αγνή, την επιφανειακή θα μπορούσε να πει κάποιος αλλά εγώ ήξερα ότι αυτό που υπήρχε ανάμεσά μας ήταν κάτι διαφορετικό, κάτι βαθύτερο. Ήμασταν τόσο ίδιοι, τόσο δεμένοι αλλά και τόσο μπερδεμένοι. Αγαπούσαμε ο ένας τον άλλον με έναν τρόπο που δεν μπορώ να σας εξηγήσω.
Όλοι το ήξεραν ότι αυτός ήταν ο άντρας που θα παντρευτώ. Το ήξεραν οι γονείς μου, το ήξεραν οι συγγενείς μου, το ήξεραν οι φίλοι μας.
Ήταν ο πρώτος άντρας με τον οποίο έκανα σεξ μια βροχερή νύχτα του Δεκέμβρη, μια αξέχαστη νύχτα λίγο πριν τα Χριστούγεννα όταν όλα γύρω μας ήταν ήσυχα. Ήταν τέλεια. Όταν χωριστήκαμε εκείνο το βράδυ, έβαλα τα κλάματα.
Την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου του πήρα ένα σωρό δώρα και σαν έκπληξη έγραψα στον πίνακα του αμφιθεάτρου στο Πανεπιστήμιο ένα τεράστιο «σ’ αγαπώ» και ένα «θες να παντρευτούμε;» με κιμωλία. Μόλις έκατσε στο έδρανο κατάλαβε αμέσως ποια το είχε γράψει. Ακόμα και αν δεν το είχε καταλάβει θα του το έλεγαν οι γύρω του που χειροκροτούσαν φωνάζοντας «Τέλειο. Άντε και στα δικά μας».
Από εκείνον πήρα δώρο το πρώτο μου κόσμημα. Ένα ζευγάρι σκουλαρίκια με δύο μικρά διαμάντια πάνω. Είχαμε αποφασίσει μέχρι και πώς θα βγάλουμε τα παιδιά μας. Κάναμε όνειρα και σχεδιάζαμε τη ζωή που δεν επρόκειτο να ζήσουμε.
Του είχα απεριόριστη εμπιστοσύνη. Οδηγούσε το αμάξι μου και περάσαμε όλο το καλοκαίρι μαζί. Όταν χρειάστηκε να κάνει ένα μικρό χειρουργείο, δεν ζήτησα άδεια ούτε από τους γονείς μου ούτε από τους γονείς του ούτε από κανέναν. Έμεινα δίπλα του από την αρχή μέχρι το τέλος. Μόνο εγώ, κανείς άλλος. Έτσι κάνουν τα ζευγάρια που αγαπιούνται. Μαζί στην υγεία, μαζί και στην αρρώστια.
Ήμασταν μόνο 19 χρονών αλλά αποφασισμένοι να ζήσουμε όλη μας τη ζωή μαζί. Όταν αρραβωνιαστήκαμε, η μητέρα του μου έδωσε το πιο όμορφο οικογενειακό κειμήλιο που υπήρχε.
Και μια μέρα ξαφνικά πέθανε. Θα μπορούσα να σας πω όλη την ιστορία, λεπτό προς λεπτό, αλλά δεν θα το κάνω. Ο εφιάλτης μας κράτησε δύο εβδομάδες. Το μόνο που θυμάμαι από εκείνη την εποχή είναι εφιαλτικές εικόνες, φώτα νοσοκομείου, εμένα να κλαίω, τον ήχο από τα φορεία που πηγαινοέρχονταν και χίλια ακόμα τρομερά πράγματα, αλλά καλύτερα ας μην μπω σε λεπτομέρειες. Να σας πω μόνο αυτό: 24 Αυγούστου του 2000 ο άντρας που επρόκειτο να παντρευτώ έπεσε σε κώμα μέχρι που πέθανε στις 7 Σεπτεμβρίου.
Όλοι πίστευαν ότι θα πεθάνω και εγώ αλλά δεν το έκανα. Έβαλα τα δυνατά μου και άντεξα. Τον πρώτο χρόνο όλοι ανησυχούσαν για μένα αλλά μετά το ξέχασαν. Για μένα ο άνθρωπος που επρόκειτο να παντρευτώ είχε πεθάνει. Ένιωσα σαν την Αλίκη που έπεσε σε εκείνη την κουνελότρυπα και βρέθηκε ξαφνικά μόνη σε ένα μέρος που δεν είχε κανένα νόημα, στη σκοτεινή Χώρα των Θαυμάτων. Όλοι μου έλεγαν ότι είχε πεθάνει και ότι έπρεπε να το ξεπεράσω. Εγώ από τη μεριά μου κουβαλούσα το δικό μου σταυρό.
Ο κόσμος μου είχε καταρρεύσει. Ο άντρας που θα παντρευόμουν ήταν νεκρός. Την ώρα που οι πένθιμες καμπάνες χτυπούσαν, εγώ έβλεπα όλο μου το μέλλον να διαγράφεται. Έκανα κάποιες άλλες σχέσεις αργότερα κυρίως για το σεξ αλλά μάταια. Με κανέναν δεν μπορούσα να βρω ούτε ένα σημείο επικοινωνίας. Κανείς τους δεν με καταλάβαινε. Όλοι τους ήταν «κάπως» μπροστά σε αυτή την απώλεια που κυριαρχούσε στην ύπαρξή μου. Για όλους δεν ήμουν πάρα μία εικοσάχρονη χήρα. Ακόμα και η μητέρα μου, μου έλεγε πως πρέπει να το ξεπεράσω και ότι κανείς δεν θα δεχτεί να είναι μαζί μου αν συνεχίσω να φέρομαι έτσι. Τα λόγια της ένιωθα να με πνίγουν. Η εικόνα του στο κρεβάτι του νοσοκομείου σε κώμα με είχε στοιχειώσει.
Κανείς δεν με καταλάβαινε. Μετά από 1, 2, 3 χρόνια εξακολουθούσα να είμαι η τρελή που δεν μπορούσε να φέρει πίσω το νεκρό αγαπημένο της. Με έβλεπαν και με λυπόντουσαν. «Η καημένη… δεν μπορεί να το ξεπεράσει» έλεγαν όλοι.
Έχουν περάσει 19 χρόνια από τότε και κανείς δεν θυμάται ούτε το όνομά του. Ο άνθρωπος που θα παντρευόμουν πέθανε όταν ήταν 19 χρονών, πριν από 19 χρόνια. Τα χρόνια θα περάσουν και κάποτε δεν θα θυμάμαι πόσος χρόνος πέρασε από τότε που τον έχασα, τότε όταν θα είναι για περισσότερο καιρό νεκρός απ’ ότι είχε ζήσει.
Ο σύζυγος μου γνωρίζει αλλά δεν καταλαβαίνει. Δεν μιλάω πλέον καθόλου για εκείνον. Πως θα μπορούσα άλλωστε; Πως θα μπορούσα να κοιτάξω τον άντρα που παντρεύτηκα και να του πω ότι ακόμα πονάω για εκείνον τον άντρα που αγάπησα; Πως θα μπορούσα να τον κοιτάξω και να του πω ότι τον αγαπώ αλλά αγαπούσα περισσότερο εκείνον και τώρα μου λείπει; Κάποιες φορές κοιτάζω τα παιδιά μου και συνειδητοποιώ ότι δεν τα έκανα με εκείνον που ήθελα ούτε τους έδωσα τα ονόματα που είχα αποφασίσει με εκείνον.
Σε όποιον κι αν προσπαθώ να μιλήσω δεν με καταλαβαίνει. Ακούν την ιστορία μου αλλά κάνουν πως δεν με ακούν: τον έχασα όταν ήμουν 19. Ο άντρας που αγάπησα «έφυγε». Έχασα τον έρωτα της ζωής μου. Πέθανε και με άφησε μόνη να νιώθω πως πνίγομαι κάθε φορά που τον θυμάμαι. Δεν καταλαβαίνουν πώς μπορεί ένα 19χρονο κορίτσι να είναι τόσο σίγουρο. Νομίζουν ότι επειδή ήμουν μικρή η αγάπη ήταν για μένα ουράνια τόξα και ηλιοβασιλέματα.
Ο καλύτερος μου φίλος γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του στα 17. Είναι μαζί 30 χρόνια και ακόμα ερωτευμένοι. Μιλάω συχνά μαζί του κάτι που με βοηθάει πολύ. Αν ζούσε εκείνος… αν ζούσε θα ήμασταν ακόμα μαζί… το ξέρω ότι θα ήμασταν ακόμα μαζί.
Όταν κάποιος πονάει επειδή έχασε κάποιον που αγαπούσε πολύ, η έλλειψη αναγνώρισης των συναισθημάτων του τα κάνει όλα χειρότερα. Υποφέρει και ντρέπεται γι’ αυτό. Κρύβεται για να μην το δουν οι άλλοι. Ο άντρας μου δεν καταλαβαίνει γιατί κάθε τέλος Αυγούστου-αρχές Σεπτέμβρη νιώθω τόσο χάλια. Πολλές φορές βάζω τις φωνές σε όλους χωρίς λόγο. Ξεχνάει γιατί δεν αντέχω να βλέπω ανθρώπους σε κώμα. Μερικές φορές θέλω να φωνάξω: Ο άνθρωπος που επρόκειτο να παντρευτώ πέθανε. Κανείς σας δεν μπορεί να με καταλάβει και κανείς δεν θα με καταλάβει αν δεν έχει χάσει κάποιον. Μη μου πείτε ότι επειδή ήμουν μόλις 19 δεν σήμαινε τίποτα για μένα. Μην με υποτιμάτε έτσι επειδή ήμουν μικρή. Μη μου πείτε ότι δεν στεναχωρήθηκα στ’ αλήθεια, ότι δεν πληγώθηκα, ότι δεν ένιωσα σαν να πεθαίνω και εγώ. Μη μου πείτε ότι έπρεπε να το είχα ήδη ξεπεράσει. Μη μου πείτε ότι ο χρόνος γιατρεύει όλες τις πληγές. Μη μου λέτε ότι μία πληγωμένη καρδιά μπορεί να γιατρευτεί και ό,τι θα έπρεπε να ήμουν ευγνώμων για τον άντρα που έχω.
Αγαπώ τον άντρα μου αληθινά και απόλυτα. Μπορείς να αγαπάς δύο άτομα την ίδια στιγμή για διαφορετικούς λόγους. Μπορεί να υποφέρεις επειδή έχασες τον έναν και παράλληλα να λατρεύεις τον άλλον. Δεν έχει καμία σχέση το ένα με το άλλο. Η αγάπη δεν είναι ένα παιχνίδι με μηδενικό άθροισμα.
Η αδερφή του με καταλαβαίνει. Μπορεί οι οικογένειές μας να μην πρόλαβαν να ενωθούν αλλά έχουμε εξαιρετικές σχέσεις ακόμα και σήμερα και βρισκόμαστε συχνά. Την τελευταία φορά που την είδα κάτσαμε για ένα καφέ και παρατήρησα το δαχτυλίδι των αρραβώνων της. Μου είπε ότι ήταν της γιαγιάς της. Μόλις το είδα η φωνή μου σχεδόν «έσπασε» και το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω ήταν «αυτό ήταν το δαχτυλίδι των αρραβώνων μου».
Με κοίταξε ήρεμη και έγνεψε καταφατικά. Κράτησε το χέρι μου και το χάιδεψε απαλά. Ο αδερφός της ήταν νεκρός. Ο άνδρας που επρόκειτο να παντρευτώ ήταν νεκρός. Πέρασαν 19 χρόνια αλλά ο πόνος δεν έχει φύγει.
Εύχομαι έστω και ένας από εσάς να με καταλαβαίνει.
Το βράδυ του Σαββάτου 18 Μάϊου, ο Νίκος Κοκλώνης καλησπέρα κοινό και τηλεθεατές σε ένα ακόμη live show γεμάτο εκπλήξεις. Παρουσιάζοντας τους κριτές του J2US, ο ίδιος στάθηκε στη Δέσποινα Βανδή η οποία επέστρεψε ανανεωμένη!
Η τραγουδίστρια για άλλη μια φορά έκανε ένα.. τολμηρό hair look αφού την είδαμε στο live με ροζ μαλλιά, κάτι που φυσικά δεν άφησε ασχολίαστο ο Νίκος Κοκλώνης…
«Μια άλλη Δέσποινα. Ποια είναι η κυρία;» ανέφερε ο παρουσιαστής του J2US με τη Δέσποινα Βανδή να του απαντά: «Η κανονική έμεινε πίσω, κάπου Αυστραλία, Γερμανία Ντουμπάι», είπε για τους σταθμούς της στο εξωτερικό.
Δείτε το βίντεο:
Δείτε τις αντιδράσεις στο X:
Η Βανδή σήμερα μοιράζει εγκεφαλικά με την σέσουλα !! Πωωωωω #j2us pic.twitter.com/suRhsFI7R6
— 𝑀𝑜𝑛𝑘𝑒𝑦 𝐷. 𝐾𝑜𝑚𝑖 🐵 (@MonkeyDKomi) May 18, 2024
Δέσποινα Βανδή 🎀 #j2us pic.twitter.com/IgWyWolQfK
— Νέμεσις⚖️ (@Nemesis_097) May 18, 2024
Ενταξει σήμερα προσκυνω βανδη #j2us pic.twitter.com/9A8tbh3tvJ
— Blond Ampition (@MariaEv95783500) May 18, 2024
Η Βανδή σήμερα έγινε
Jlo #j2us pic.twitter.com/WLKkm5zBhg— manolis varnas (@lostintimeline) May 18, 2024
Η Βανδή δεν αντέχει άλλο τον Κοκλώνη 😂😂😂#j2us pic.twitter.com/fmQ5i6V47d
— 1directniall5630 (@1directnia75565) May 18, 2024