Ήταν το βράδυ πριν από τα Χριστούγεννα και ο Άγιος Βασίλης ήταν απασχολημένος με το να κάνει πολλές διαδρομές για δώρα.
Πάταγε πολύ απαλά για να μη κάνει κάποιο θόρυβο..
Κάποια στιγμή, παρατήρησε ότι ορισμένα σπίτια δεν είχαν την αυθεντική Χριστουγεννιάτικη χαρά, οπότε αποφάσισε να σταματήσει γιατί σκέφτηκε ότι δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό.
Σύρθηκε απαλά ως το υπνοδωμάτιο της μητέρας και σταμάτησε αποσβολωμένος στα σκαλοπάτια του, καθώς είδε έναν μικρό άγγελο να αγκαλιάζει τη μαμά του καθώς κοιμόταν.
Ο μικρός άγγελος τον κοίταξε και φώναξε κλαίγοντας «Ω Άγιε Βασίλη ήρθες επιτέλους !! Σε περίμενα να με βοηθήσεις να πω στην μαμά μου ότι είμαι κοντά “.
Ο Σάντα πήρε στην αγκαλιά του τον άγγελο και τον ρώτησε “Τι μπορώ να κάνω;
Είμαι απλώς ένας απλός κατασκευαστής παιχνιδιών που δεν μπορώ να κάνω τα όνειρα της μαμάς σου πραγματικότητα”.
Έτσι, οι δύο κάθισαν για λίγο έως ότου ο μικροσκοπικός άγγελος χοροπήδησε και φώναξε με ένα χαμόγελο.
“Ας της αφήσουμε ένα σημάδι, ένα όμορφο σημάδι από ψηλά, για να καταλάβει ότι είναι από εμένα, με αγάπη από τον Παράδεισο”!!
Έτσι ο Άγιος Βασίλης έσκαψε και έσκαψε βαθιά, σε αυτή τη μεγάλη ένδοξη τσάντα που ήταν γεμάτη με πολλές λιχουδιές και παιχνίδια.
Και έβγαλε ένα όμορφο λευκό φτερό που έμοιαζε φτιαγμένο από χιόνι. Και σκέφτηκε ότι ένα τόσο όμορφο σημάδι μόνο μια μητέρα που πενθεί θα μπορούσε να το αναγνωρίσει.
Έβαλε το φτερό στο κομοδίνο της και φίλησε τον άγγελο στο κεφαλάκι του και μετά τον έβαλε δίπλα στη μαμά του καθώς κοιμόταν στο κρεβάτι.
Νομίζω ότι θα μείνω εδώ με τη μαμά μου απόψε, στα όνειρά της, είπε ο μικρός Άγγελος, της λείπω πολύ βαθιά και έχει ανάγκη να γνωρίζει ότι είμαι καλά.
Ο Άγιος Βασίλης πήγε στο έλκηθρο του, σκούπισε ένα δάκρυ από τα μάτια του και μετά έπεσε στα γόνατά του και άρχισε να κλαίει…
Καλές γιορτές σε όλες τις μανούλες που πενθούν σε αυτή τη μεγάλη γη. Και ας γνωρίζουν ότι οι άγγελοι τους είναι μαζί τους κρατώντας τα χέρια τους…».
Γραμμένο από τη μαμά του Joe
Τα Χριστούγεννα, όπως και όλες οι γιορτές, είναι δύσκολα για τους ανθρώπους που έχουν χάσει ότι αγάπουσαν πιο πολύ! Σταθείτε δίπλα τους
Ζούμε σε καιρούς που τα Χριστούγεννα γιορτάζονται με το πορτοφόλι παρά με την καρδιά.
Τρέχουμε από εδώ κι από εκεί για να βρούμε τα τέλεια δώρα, κλεινόμαστε στην κουζίνα για να ετοιμάσουμε το πιο πλούσιο γεύμα αυτά τα Χριστούγεννα και ιδρώνουμε για να προλάβουμε να βάλουμε τα πιο εντυπωσιακά στολίδια και φωτισμούς για να διακοσμήσουμε τα σπίτια μας.
Είμαστε τόσο απασχολημένοι με τη δικιά μας ζωή που ξεχνάμε όλους εκείνους που δεν έχουν σπίτι για να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα όπως εμείς. Αλλά, αν θέλουμε να είμαστε τίμιοι με τον εαυτό μας, αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι που χρειάζονται περισσότερο την αγάπη, τη ζεστασιά και τη φροντίδα, ειδικά αυτές τις ημέρες;
Αυτή είναι η ερώτηση που κάνουν τραγουδώντας τα μέλη του μουσικού συγκροτήματος Τζέντρι, σε ένα βίντεο που ήδη έχουν δει και ακούσει πάνω από 2,5 εκατομμύρια επισκέπτες στο YouTube. Το τραγούδι αυτό έχει κάνει πολλούς ανθρώπους σε όλον τον κόσμο να αναθεωρήσουν και να σκεφτούν πως το μήνυμα των Χριστουγέννων μιλάει για αγάπη.
Σε αυτό το βίντεο βλέπουμε μια οικογένεια να περνάει δίπλα από έναν άστεγο που κάθεται έξω από ένα κατάστημα. Η συνάντηση αυτή κάνει εντύπωση στον πατέρα της οικογένειας, αφού η εικόνα του μοναχικού άντρα που κάθεται μόνος του στην παγωνιά δεν μπορεί να φύγει από το μυαλό του.
Τελικά, αποφασίζει να κάνει το σωστό, δηλαδή να βοηθήσει τον άστεγο άντρα.
Δεν πρόκειται να αποκαλύψω περισσότερες λεπτομέρειες, πέρα από τη σημασία του βίντεο που σκοπό έχει να υπογραμμίσει πως οι γιορτές αυτές έχουν να κάνουν με ανθρωπισμό, αλληλεγγύη, αλληλοβοήθεια και προσφορά αγάπης και ζεστασιάς σε όσους έχουν ανάγκη!
Και όχι μόνο αυτό… Οι τρεις τενόροι του Τζέντρι τραγουδούν το Άγια Νύχτα με τέτοιο τρόπο που οι αρμονικές φωνές τους κάνουν την καρδιά σου να σφιχτεί και τα μάτια σου να γεμίσουν δάκρυα.
Δείτε το βίντεο και παρακολουθήστε την ιστορία μέχρι το τέλος. Αξίζει πραγματικά.
Δέκα μικρές ιστορίες και έθιμα από την παλιά Ελλάδα, μέσα από ισάριθμα συγκινητικά ντοκουμέντα των Χριστουγέννων αλλοτινών δεκαετιών.
Είστε έτοιμοι για ένα γιορτινό ταξίδι στον χρόνο; Θέλετε να μάθετε ή να θυμηθείτε πώς ήταν τα Χριστούγεννα σε παλαιότερες δεκαετίες;
Συνεχίστε να διαβάζετε για να μπείτε στην χρονομηχανή μας και να αποβιβαστείτε στις γιορτές της αλλοτινής Ελλάδας.
Σε Άι Βασίληδες που καταφθάνουν στην Κηφισιά, σε τροχονόμους στο Σύνταγμα που συγκεντρώνουν δώρα, σε αγόpια που μετρούν τα κέρματα από τα κάλαντα και στον 6ο όροφο του θρυλικού Μινιόν όπου κάθε παιδί ονειρευόταν να βρεθεί για να διαλέξει το δώρο του.
Αθήνα των ‘60s. Τα Χριστούγεννα για την πόλη σήμαιναν απλωμένα καλάθια πλανόδιων από την Αιόλου ως την Αθηνάς και από το Μοναστηράκι ως τα Χαυτεία. Σήμαιναν ένα χάος από νέον πινακίδες και φώτα των αυτοκινήτων της εποχής που γέμιζαν τη Σταδίου, βγαίνοντας για τα ψώνια της εποχής ή για εορταστικές παραστάσεις στις σκηνές της Αθήνας.
Οι λαχειοπώληδες δούλευαν νυχθημερόν διαλαλώντας την πραμάτεια τους, το πρωτοχρονιάτικο Κρατικό Λαχείο έξω από το θρυλικό μαγαζί του Μπακάκου στην Αγίου Κωνσταντίνου.
Σας γυρίζουμε στον 19ο αιώνα, στα τέλη του οποίου μια νέα εφεύρεση έκανε την εμφάνισή της: Ο κινηματογράφος. Στη χριστουγεννιάτικη Αθήνα, που πάλευε να «μπαλώσει» τις πληγές του Ελληνοτουρκικού Πολέμου, εγκαινιάζεται ο «κινηματογράφος τσέπης» στο κατάστημα των Μαγγιόρου και Ρουσόπουλου στην οδό Ερμού.
«Ο θαυμάσιος κινηματογράφος του Έδισον – με 60 λεπτά!» που διαλαλεί η διαφήμιση δεν είναι παρά μικρά βιβλιαράκια με φωτογραφίες που αποτυπώνουν τις διαφορετικές φάσεις μιας κίνησης με ένα γρήγορο ξεφύλλισμα. Κι όμως αρκούν για να συγκεντρώσουν πλήθη κόσμου που θέλουν να απολαύσουν το θέαμα ως «το κάτι εξαιρετικό» για τις γιορτές του 1897.
«Καλημέρα! Ο Άι Βασίλης έφτασε!» Η δημοφιλής φιγούρα του «αγίου των γιορτών» με την μορφή που τον γνωρίζουμε σήμερα εισήχθηκε στην Ελλάδα την εποχή της φωτογραφίας, δηλαδή την δεκαετία του ’50. Ως γνωστόν, ο ορθόδοξος Άι Βασίλης δεν είναι άλλος από τον Μέγα Βασίλειο της Καισαρείας, που καμία σχέση δεν έχει με τον δυτικό Santa Claus (Άγιο Νικόλαο).
Θεωρείται πως στην αστική Ελλάδα ως μορφή έγινε γνωστή στα ‘50s-60s, οπότε και οι έλληνες μετανάστες της Αμερικής έστελναν στους συγγενείς τους χριστουγεννιάτικες κάρτες με την φιγούρα του κοκκινοφορεμένου στρουμπουλού Santa. Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπετε την άφιξη του Άγιου Βασίλη στην γιορτινή Αθήνα έξω από το «Αστόρια» το 1950.
Το έθιμο των δώρων στους άνδρες της τροχαίας: Την Πρωτοχρονιά του μακρινού 1936 ήταν που καθιερώθηκε η συνήθεια των δώρων από απλούς πολίτες στους τροχονόμους ανά την Ελλάδα.
Τότε ήταν που ο πληθυσμός των πόλεων (μετά και το προσφυγικό ρεύμα) είχε αρχίσει να μεγαλώνει, και οι δρόμοι γέμιζαν με (φτωχά εξοπλισμένα) αυτοκίνητα και άπειρους οδηγούς που δημιουργούσαν κομφούζιο, γι’ αυτό και η παρουσία των τροχονόμων στις χαρακτηριστικές τους βάσεις ήταν αναγκαία.
Οι πολίτες έβλεπαν με πολλή συμπάθεια το κοπιαστικό τους έργο και οι καταστηματάρχες των Αθηνών έκαναν έναν μικρό έρανο για να επαινέσουν το έργο τους, κάτι που οι αρχές απέρριψαν ως δωροδοκία. Όταν όμως το συμβάν έφτασε στα αυτιά του Βασιλιά, εκείνος βγήκε με τον οδηγό του στην οδό Ρηγίλλης και άφησε γλυκά και κρασί ως δώρο στον τροχονόμο της περιοχής.
Ο Τύπος της εποχής εκθείασε την κίνησή του κι έτσι και οι πολίτες έκτοτε φρόντιζαν να αφήνουν κάθε Χριστούγεννα από ηλεκτρικές συσκευές μέχρι τρόφιμα μπροστά στους τροχονόμους όχι μόνο της Αθήνας αλλά και όλης της Ελλάδας.
Χριστούγεννα χωρίς κουραμπιέδες, δε γίνεται. Και δεν γινόταν ούτε λίγες δεκαετίες πριν, οπότε το παραδοσιακό γλύκισμα με την άχνη κόστιζε στους νοικοκυραίους 80 δραχμές η οκά.
Ακόμη παλιότερα, στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, τα παραδοσιακά γλυκίσματα που δεν έλειπαν από το γιορτινό σπίτι των Ελλήνων ήταν, όπως βλέπετε στην παρακάτω διαφήμιση, οι κουραμπιέδες (3,20 από βούτυρον Χαλκίδος ή «ιδιαίτεραι συμφωνίαι άνω των 50 οκάδων»), οι βασιλόπιτες (προς… κυριολεκτικά τρεις κι εξήντα), φοντάν, πτι φουρ, καραμελλέ, κονιάκ, λικέρ και πάστες σε «τιμάς των εργοστασίων», που έκαναν την στοά Αρσκαείου να μοσχοβολά.
Είμαστε στην δεκαετία του ’70, και η «αυτοκρατορία» του ελληνικού σινεμά καλά κρατεί. Οι μεγάλοι σταρ του είδους λοιπόν γίνονταν πάντα εξώφυλλο στα περιοδικά της εποχής, και έμπαιναν μέσα σε «γιορτινές μπάλες» για να προσελκύσουν τους αναγνώστες.
Το Ρομάντσο δημοσίευε το «μεγάλον ωροσκόπιον» της νέας χρονιάς και διοργάνωνε τα Καλλιστεία, ο Οικογενειακός Θησαυρός φιλοξενούσε στο εξώφυλλο την Αλίκη και την Τζένη, τη Ζωή Λάσκαρη και τον Κώστα Βουτσά, ενώ η «Γυναίκα» πλάι στα διηγήματα «στρίμωχνε» τη μόδα του ρεβεγιόν.
Φυσικά, η τηλεόραση ολοένα και κέρδιζε έδαφος – στο παρακάτω video θα δείτε τον Άλκη Στέα να μπαίνει στο σαλόνι της Αλίκης Βουγιουκλάκη και του Δημήτρη Παπαμιχαήλ και να εύχεται μαζί τους στους Έλληνες «ευτυχές το 1969».
Από το 1936 ως το 1968, η αγαπημένη συνήθεια των Ελλήνων ήταν η αγορά του «λαχείου συντακτών», για να έχουν «δικαίωμα στο όνειρο». Οι τυχεροί λαχνοί μοίραζαν φοβερά για την εποχή δώρα, όπως «2 πολυκατοικίες, 2 ηλεκτρικά σπίτια, 90 διαμερίσματα, 60 αυτοκίνητα, εκατομμύρια σε μετρητά», μέχρι και… «μετοχές της Πειραϊκής Πατραϊκής και των τσιμέντων Τιτάν».
Το λαχείο συντακτών καταργήθηκε επί Χούντας, γεγονός που δημιούργησε μεγάλη ένταση το 1968 στο δημοσιογραφικό επάγγελμα. Το χριστουγεννιάτικο δικαίωμα των Ελλήνων στο όνειρο συνεχίστηκε έκτοτε με το Κρατικό Λαχείο Κοινωνικής Αντίληψης και το Λαϊκό Λαχείο.
Στην πιο πάνω φωτογραφία βλέπετε νεαρά αγόpια να μετρούν τις «εισπράξεις» από τα κάλαντα στις φτωχογειτονιές της πόλης.
Μπορείτε όμως στο παρακάτω video του Εθνικού Οπτικοακουστικού Αρχείου να ακούσετε τα Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα στην Αθήνα του 1927 και να δείτε υπέροχες νοσταλγικές εικόνες από γιορτές άλλων εποχών.
Τα παιδιά όλης της Αθήνας (και όχι μόνο, αφού κατέφθαναν και πούλμαν από άλλες πόλεις, χωριά ή και ορφανοτροφεία) είχαν έναν κρυφό πόθο κάθε Χριστούγεννα: Να κάνουν επιδρομή στο Μινιόν.
Το θρυλικό πολυκατάστημα της Πατησίων, που ξεκίνησε από το μικρό «περίπτερον Μινιόν» του Γιάννη Γεωργακά το 1934, εξελίχθηκε στο μεγαθήριο του β’ μισού του 20ου αιώνα στην Αθήνα.
Ο 6ος όροφος άνοιγε για το κοινό μόνο την περίοδο των γιορτών, και εκεί τα γλυκίσματα, οι Άι Βασίληδες, οι τηλεοπτικές οθόνες – πρωτοπορία για την εποχή και οι προσφορές αποτελούσαν από μόνα τους λόγο ταξιδιού στην πόλη.
Χριστούγεννα ήταν όμως και όταν κάηκε το Μινιόν, στον εμπρησμό του Δεκεμβρίου του 1980, μετά τον οποίο το κατάστημα ουδέποτε ανέκαμψε οικονομικά, μέχρι το λουκέτο του 1998. Δείτε την ιστορία και εικόνες του στο παρακάτω νοσταλγικό video.
Εκτός από το πριμ, οι αθλητές που κερδίσουν μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες απολαμβάνουν και προνόμια, εκτός από τις χορηγίες.
Το ελληνικό κράτος χορηγεί ένα από τα υψηλότερα πριμ παγκοσμίως σε όσους αθλητές εκπροσωπούν τη χώρα και κατακτούν μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Εκτός από το πριμ, οι αθλητές απολαμβάνουν και προνόμια, εκτός από τις χορηγίες που μπορεί να έχει ο καθένας.
Αναλυτικά, η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού:
90.000 ευρώ σε όποιον κατακτήσει χρυσό μετάλλιο (ουδείς το έχει καταφέρει μέχρι στιγμής στη Γαλλία)
60.000 ευρώ σε όποιον κατακτήσει ασημένιο (Απόστολος Χρήστου στα 200 μέτρα ύπτιο)
50.000 ευρώ σε όποιον κατακτήσει χάλκινο (Θεόδωρος Τσελίδης στα 90 κιλά τζούντο, Παπακωνσταντίνου – Γκαϊδατζής στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών, Κοντού – Φίτσιου στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών, Λευτέρης Πετρούνιας στους κρίκους).
Επίσης η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή έχει εγκρίνει ένα ποσό 200.000 ευρώ, το οποίο θα μοιραστεί στις ομοσπονδίες των αθλημάτων που έφεραν μετάλλια στη χώρα και εκείνες θα το διαχειριστούν όπως κρίνουν σωστό.
Ταυτόχρονα δίνονται και χρήματα από χορηγίες που μπορεί να έχει ο εκάστοτε αθλητής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Δώρα Γκουντούρα που πήρε από δικό της σπόνσορα πριμ κατάκτησης μεταλλίου μετά από τον αποκλεισμό της στα προημιτελικά της ξιφασκίας.
Το κράτος δίνει τη δυνατότητα στους Ολυμπιονίκες του διορισμού στο δημόσιο, την απονομή της ιδιότητας του εφέδρου εν ενεργεία αξιωματικού βαθμού Ανθυπολοχαγού, αλλά και την απευθείας εισαγωγή σε οποιαδήποτε σχολή ή τμήμα ΑΕΙ. Ταυτόχρονα δίνεται η δυνατότητα και της απευθείας εισαγωγής σε Σχολή Επιστημών Φυσικής Αγωγής στον Αθλητισμό (ΣΕΦΑΑ).
Ολυμπιακοί Αγώνες: Τα πριμ… σπίτια και αγελάδες
Οι κυβερνήσεις ορισμένων χωρών και οι χορηγοί συχνά επιβραβεύουν τους αθλητές με ακίνητα και ακόμη πιο ασυνήθιστα έπαθλα, όπως ζώα. Στις αθλήτριες μπάντμιντον της Ινδονησίας, Greysia Polii και Apriyani Rahayu, που κέρδισαν χρυσά μετάλλια στους Αγώνες του Τόκιο το 2021, οι κυβερνώντες έδωσαν πέντε αγελάδες, ένα εστιατόριο και ένα νέο σπίτι. Η κυβέρνηση πρόσφερε επίσης στις αθλήτριες ένα χρηματικό έπαθλο αξίας περίπου 350.000 δολαρίων.
Το Αθλητικό Ινστιτούτο του Χονγκ Κονγκ δίνει επίσης χρηματικά έπαθλα στους αθλητές του. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, οι χρυσοί Ολυμπιονίκες σε ατομικά αγωνίσματα θα λάβουν 768.000 δολάρια.
Στη Μαλαισία οι Ολυμπιονίκες στο Παρίσι θα ανταμειφθούν με ένα αυτοκίνητο. Επίσης, αλυσίδα το 2021 υποσχέθηκε σε όσους εκπροσωπήσουν τη χώρα ισόβιο δωρεάν φαγητό και teh tarik (ρόφημα).
Αν ένας αθλητής από το Καζακστάν λάβει μέρος στην Ολυμπιάδα, το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού της χώρας του δίνει ένα διαμέρισμα. Το μέγεθός του εξαρτάται από το πόσο καλά θα τα πάει ο αθλητής στους Αγώνες:
Οι χρυσοί Ολυμπιονίκες αποκτούν σπίτια τριών δωματίων
Οι ασημένιοι παίρνουν διαμερίσματα δύο δωματίων
Οι χάλκινοι διαμερίσματα ενός δωματίου
Το Εθνικό Ολυμπιακό Συμβούλιο της Σιγκαπούρης έχει επίσης το δικό του «σχέδιο» για να δώσει κίνητρο και να επιβραβεύει τους αθλητές της χώρας:
1.000.000 δολάρια Σιγκαπούρης, περίπου 744.000 δολάρια ΗΠΑ για χρυσό μετάλλιο σε ατομικό αγώνισμα
372.000 δολάρια για ασημένιο
186.000 δολάρια για χάλκινο
Στη Νότια Κορέα, σε διακριθέντες δίνονται ακόμα και συντάξεις εκτός από το χρηματικό έπαθλο. Πέρα από το ποσό των 63 εκατομμυρίων κορεατικών γουόν (43.288 δολάρια), τα τοπικά μέσα ενημέρωσης αναφέρουν ότι στους χρυσούς Ολυμπιονίκες της Νότιας Κορέας δίνεται επίσης η δυνατότητα επιλογής μεταξύ μιας ισόβιας μηνιαίας σύνταξης ενός εκατομμυρίου γουόν ή ενός εφάπαξ ποσού 67,2 εκατομμυρίων γουόν.
Αντίστοιχα, ένας αργυρός Ολυμπιονίκης κερδίζει 35 εκατομμύρια γουόν και ένας χάλκινος Ολυμπιονίκης 25 εκατομμύρια γουόν.
Ποιοι δεν παίρνουν χρήματα
Στον αντίποδα, υπάρχουν αθλητές που δεν παίρνουν χρήματα από τα κράτη που εκπροσωπούν όταν κατακτούν μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Οι αθλητές από τη Μεγάλη Βρετανία, τη Νορβηγία και μερικές άλλες χώρες δεν λαμβάνουν κανένα άμεσο χρηματικό μπόνους.
Το πλοίο μπαίνει στο λιμάνι της Χίου με ένα απίθανο και εντελώς… χορευτικό τρόπο!
Το “Νήσος Ρόδος” μπαίνει όπως συνηθίζει στο λιμάνι της Χίου, αλλά αυτή τη φορά οι κινήσεις του καπετάνιου καταγράφονται από ένα ελικόπτερο που βρίσκεται ψηλά.
Η συνηθισμένη μανούβρα εισόδου στο λιμάνι από αυτή την οπτική γωνία είναι εντυπωσιακή, αφού το πλοίο μοιάζει να χορεύει.
Οι πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου, με καθαρά περιουσιακά στοιχεία άνω των 30 εκατ. ευρώ.
Μπορεί λοιπόν οι σύγχρονοι κροίσοι να ασχολούνται κυρίως με την αύξηση των κερδών και του πλούτου τους, ωστόσο έχουν και αυτοί τα δικά τους χόμπι που τους κάνουν να ξεφεύγουν από τα άγχη των… επενδύσεων.
Οι άντρες θα μπορούσαν να έχουν έως και 1,5 εκατοστό μικρότερο πέος από το συνηθισμένο αν οι γονείς τους είχαν εκτεθεί σε υψηλά επίπεδα χημικών που χρησιμοποιούνται στα αντικολλητικά τηγάνια.
Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι κάποια χημικά που ονομάζονται PFCs μπορούν να επηρεάσουν τις αρσενικές ορμόνες και να επηρεάσουν σημαντικά τα γεννητικά όργανα και να τα κάνουν πιο μικρά και πιο λεπτά.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, αυτό το φαινόμενο δεν παρατηρείται μόνο στην μήτρα αφού αυτά τα χημικά μπορούν να επηρεάσουν ακόμα και τους έφηβους.
Αυτά τα χημικά που βρέθηκαν και στα αδιάβροχα ρούχα και στις αντικολλητικές συσκευασίες των τροφίμων μπαίνουν στην κυκλοφορία του αίματος και μειώνουν τα επίπεδα τεστοστερόνης.
Επίσης, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι νεαροί άνδρες που μεγάλωσαν σε περιοχή μολυσμένη με PFCs έχουν πέη 12.5% μικρότερα 6.3% λεπτότερα από τους υγιείς άντρες.
Οι ερευνητές του πανεπιστημίου της Πάντοβα στην Ιταλία έκαναν αυτή την διαπίστωση αφού μέτρησαν τα πέη 383 αντρών με μέσο όρο ηλικίας 18 ετών.
Η Πάντοβα βρίσκεται κοντά στην Βενετία είναι μια από τις 4 περιοχές στον κόσμο που είναι γνωστές για τα υψηλά επίπεδα ρύπανσης PFC, το οποίο χρησιμοποιούνταν για την επικάλυψη Teflon μέχρι που καταργήθηκε το 2013.
Οι χημικές ουσίες που ονομάζονται επίσημα υπερφθοροαλκυλές ενώσεις είναι επικίνδυνες για την υγεία και στην πόλη Dordrecht της Ολλανδίας, στην Σαντόνγκ της Κίνας και στην δυτική Βιρτζίνια των ΗΠΑ.
Οι Ιταλοί επιστήμονες διαπίστωσαν ότι αυτές οι χημικές ουσίες δεσμεύουν τους υποδοχείς τεστοστερόνης και μειώνουν τα επίπεδα της ανδρικής ορμόνης που χρησιμοποιείται στο σώμα.
Κατά συνέπεια οι άντρες μεγαλώνουν με μεγαλύτερα πέη, λιγότερο υγιή και ευκίνητα σπερματοζωάρια και μικρότερη απόσταση μεταξύ των όρχεων και του πρωκτού, το οποίο είναι ένδειξη χαμηλής γονιμότητας.
Στην τρίτη ηλικία η ζωή δεν έχει πολλές απαιτήσεις. Είναι ζωή μετρημένη, σεμνή, αξιοπρεπής. Ζει με αναμνήσεις και φωτογραφίες, με παρέα ένα κηπάκο και μια τηλεόραση, αναπολεί παλιούς όμορφους καιρούς, περιμένει το τηλέφωνο, το τηλέφωνο του παιδιού, την επίσκεψη των αγαπημένων, της γειτόνισσας, τη σύνταξη.
“Τα χέρια”: Ότι πιο συγκινητικό γράφτηκε ποτέ για τη μάνα
Περήφανοι άνθρωποι, συχνά με προβλήματα υγείας, αρκούνται στα λίγα, έχουν λίγη διασκέδαση, πολλές δυσκολίες και χέρια σημαδεμένα, απ’ την ηλικία, τα βάσανα, την κούραση της ζωής.
Πολύ ρεαλιστικά και συγκινητικά ο Μιχάλης Γκανάς στο ποίημα του «Τα χέρια» αναφέρεται σ’ αυτά τα πολύπαθα, ηλικιωμένα, σημαδεμένα, άξια κάθε σεβασμού χέρια:
«Κοιτάζει τα χέρια της. Πώς έγιναν έτσι; Πού βρέθηκαν τόσες φλέβες, τόσες ελιές και σημάδια, τόσες ρυτίδες στα χέρια της; Εβδομήντα χρόνια τα κουβαλάει μαζί της και ποτέ δεν γύρισε να τα κοιτάξει. Ούτε τότε που ήταν χλωρά, ούτε που μέστωσαν, ούτε που μαράθηκαν, ώσπου ξεράθηκαν. Όλα αυτά τα χρόνια η έγνοια της ήταν αλλού, όχι στα χέρια της: μην κοπεί, μην καεί, μην τρυπηθεί, μην το παρακάνει το βράδυ με τον άντρα της –όποτε τύχαινε, μια στις τόσες– κι ακούσει πάλι τα λόγια του, καρφί στην καρδιά της “πού τα ‘μαθες αυτά μωρέ γυναίκα;”
Κοιτάζει τα χέρια της σαν να τα βλέπει πρώτη φορά. Ξένα της φαίνονται, καθώς κάθονται άνεργα πάνω στη μαύρη ποδιά της, σαν προσφυγάκια. Έτσι της έρχεται να τα χαϊδέψει. Και τι δεν τράβηξαν αυτά τα χεράκια, στα κρύα και στα λιοπύρια, στη φωτιά, στα νερά, στα χώματα, στα κάτουρα και στα σκατά. Πέντε χρόνια κατάκοιτη η πεθερά της, αλύχτησε ώσπου να της βγει η ψυχή. Κοιτάζει πάλι τα χέρια της. Τι θα τα κάνει; Να τα κρύψει κάτω από την ποδιά της να μην τα βλέπει, να τα χώσει στην περούκα της διπλανής, που κοιμάται με το κεφάλι γουλί, να τα βάλει στις μάλλινες κάλτσες που της έφερε ο γιος της μόλις του ‘πε ότι κρυώνει εδώ στο γηροκομείο που την έριξε η μοίρα της;
Τόσα χρόνια δεν γύρισε να τα κοιτάξει και τώρα δεν μπορεί να πάρει τα μάτια της από πάνω τους. Κι όταν δεν τα κοιτάει ή κάνει πως δεν τα κοιτάει, την κοιτάνε αυτά. Άνεργα χέρια, τι περιμένεις, αφού δεν έχουν δουλειά κάθονται και κοιτάνε. Δεν είναι που κοιτάνε, άσ’ τα να κοιτάνε, είναι που κοιτάνε σαν να θέλουνε κάτι. Ξέρει τι θέλουν: να τα χαϊδέψει. Δεν θα τους κάνει τη χάρη. Ντρέπεται, γριά γυναίκα, να χαϊδεύεται στα καλά καθούμενα. Τα κοιτάζει κλεφτά και βλέπει μια σκουριά από καφέ στο δεξί.
Σηκώνεται και πάει στο μπάνιο, πιάνει το μοσχοσάπουνο και πλένει τα χέρια της. Τα πλένει, τα ξαναπλένει, δεν λέει ν’ αφήσει το σαπούνι, της αρέσει έτσι που γλιστρούν απαλά, το ένα μέσα στο άλλο, “κοίτα”, λέει, “που μ’ έβαλαν να τα χαϊδέψω θέλοντας και μη, τα σκασμένα” και γελάει από μέσα της που δεν την κοιτάνε τώρα όπως πριν, χαμένα μέσα στους αφρούς και τα χάδια, σαν να ‘χουν κλείσει τα μάτια, μην τους πάει σαπούνι και τα πάρουν τα δάκρυα.»
Πρώτα από όλα μετρήστε το χέρι βάζοντας τον αντίχειρα στον αγκώνα.
Απλώστε το χέρι σας και μετά βάλτε το στον αγκώνα. Εάν μπορείτε να τον φτάσετε εύκολα αυτό σημαίνει ότι έχετε μεγάλο χέρι αλλά αν δεν μπορείτε τότε το χέρι σας είναι μικρό.
Οι άνθρωποι με μικρά χέρια αγαπούν να παίρνουν ρίσκα.
Οι άνθρωποι με αυτά τα χέρια αγαπούν την περιπέτεια και είναι γενναιόδωροι. Επίσης έχουν έντονες προσωπικές σχέσεις.
Οι άνθρωποι με μικρά χέρια έχουν ρεαλιστική φύση.
Τέτοιοι άνθρωποι είναι αρκετά λογικοί και αν και περιμένουν για να λύσουν ένα πρόβλημα, το προσεγγίζουν αμέσως.
Οι άνθρωποι με μεγάλα χέρια είναι τελειομανείς σε κάτι.
Αν και αποφεύγουν τις μικρές λεπτομέρειες, παραμένουν κολλημένοι εκεί επειδή έχουν και την συνήθεια της καθυστέρησης.
Οι άνθρωποι με μεγάλα χέρια είναι επίσης ευαίσθητοι.
Αντιδρούν υπερβολικά και το γνωρίζουν. Ενδιαφέρονται για τους ανθρώπους πραγματικά και τους προσέχουν καλύτερα και από τον εαυτό τους.
Το σχήμα της παλάμης έχει επίσης πολύ σημασία. Οι άνθρωποι με τετράγωνη παλάμη είναι λογικοί και έχουν πρακτικό μυαλό.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι καλοί στα μαθηματικά και αγαπούν την λογική προσέγγιση από το να πιστεύουν στην διαίσθηση.
Οι άνθρωποι με τις ορθογώνιες παλάμες παίρνουν γρήγορες αποφάσεις για να λύσουν το πρόβλημα.
Έχουν μεγάλη διαισθητική δύναμη. Ο συνδυασμός τετράγωνης παλάμης και μακριά χέρια λέει ότι το πρόσωπο είναι ευαίσθητο και περιπετειώδες ταυτόχρονα.
Οι άνθρωποι με μακριά δάχτυλα έχουν παράξενη προσωπικότητα.
Και οι άνθρωποι με κοντά δάχτυλα είναι καλά αφεντικά και ηγέτες.
Οι άνθρωποι με τετράγωνη παλάμη είναι λογικοί και έχουν πρακτικό μυαλό.
