O Ατζούν Ιλίτζαλι πήρε την απόφαση και φεύγει από την Ελλάδα  – Ο μεγάλος καναλάρχης πήρε την απόφαση και στρέφεται προς τη μεριά της Γερμανίας

Σε σταδιακή απόσυρση από την ελληνική τηλεοπτική αγορά οδηγείται ο Τούρκος καναλάρχης και τηλεοπτικός παραγωγός Ατζούν Ιλίτζαλι.

Η μακροχρόνια συνεργασία του με τον ΣΚΑΪ έχει περιοριστεί δραματικά με απόφαση της νέας διοίκησης αλλά και ως μοιραίο αποτέλεσμα των ποσοστών τηλεθέασης καθώς είναι γεγονός πως στο α’ μισό της φετινής τηλεοπτικής περιόδου και με εξαίρεση το «The Voice» κανένα άλλο πρόγραμμα της Acun Medya δεν πήγε καλά.

Την ίδια στιγμή δημοσιεύματα -τα οποία προς το παρόν δεν επιβεβαιώνονται- αναφέρουν πως ο Τούρκος παραγωγός αναμένει να δει πως θα κυλήσει η συνεργασία του με τον ΣΚΑΪ και εν συνεχεία θα αποφασίσει εάν θα κλείσει το ελληνικό παράρτημα της Acun Medya στο Μαρούσι απορροφώντας μέρος των στελεχών στη μητρική εταιρία στην Κωνσταντινούπολη.

Γεγονός πάντως είναι πως στο β’ μισό της φετινής σεζόν μετά από πολλά χρόνια ο Ατζούν Ιλίτζαλι δεν έχει παρουσία στο πρόγραμμα του ΣΚΑΪ. Κάποια στιγμή προσεχώς θα βγει στον «αέρα» το event τηλεπαιχνίδι «The Floor» με μόλις δέκα επεισόδια.

Την ίδια στιγμή βέβαια ο Τούρκος παραγωγός στρέφει το βλέμμα του στην κεντρική Ευρώπη και συγκεκριμένα στη Γερμανία όπου ως γνωστόν υπάρχουν και πολλοί Τουρκικής καταγωγής κάτοικοι. Από τον περασμένο Φεβρουάριο η Acun Medya προχώρησε στην εξαγορά του αθλητικού τηλεοπτικού σταθμού Sport1 με κυρίως αθλητικό περιεχόμενο.

Εδώ και μερικές εβδομάδες στο πρόγραμμα του καναλιού έχουν ενταχθεί σε καθημερινή προβολή το «Exatlon» αλλά και το «My Style Rocks». Το βασικό σημείο διαπραγμάτευσης Ατζούν – ΣΚΑΪ για την επόμενη σεζόν θα είναι το «The Voice» με το κανάλι να επιθυμεί να το διατηρήσει με την ίδια ακριβώς ομάδα μπροστά από τις κάμερες. Ωστόσο, τα στελέχη της Acun Medya επιθυμούν μια ευρύτερη συμφωνία με περισσότερα του ενός τηλεοπτικά projects.

Ένα αυτοκίνητο στην Κηφισίας, στο ύψος της Φιλοθέης στην κάθοδο, τυλίχθηκε στις φλόγες για άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία.

Όχημα της πυροσβεστικής έφτασε στο σημείο για την κατάσβεση της φωτιάς, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες δεν υπάρχουν αναφορές για τραυματία οδηγό.

Το όχημα, όπως φαίνεται στο βίντεο ήταν στην άκρη του δρόμου και υπάρχει δυσχέρεια στην κυκλοφορία των οχημάτων, στο ύψος του Φάρου του Ψυχικού, στο ρεύμα προς Αθήνα.

Άπλετο μελάνι έχει χυθεί τις τελευταίες ημέρες για την απόλυση του Μάκη Χριστοδουλόπουλου από τον επιχειρηματία του νυχτερινού κέντρου Can Can, λόγω κακής συμπεριφοράς.

Ο ίδιος, έπειτα, υπερασπίστηκε τον εαυτό του λέγοντας απλώς ότι «είναι καλό παιδί» ενώ άμεσα ξεκίνησε εμφανίσεις στη Θεσσαλονίκη. Γενικώς, η ζωή του Μάκη Χριστοδουλόπουλου θα μπορούσε να βγάλει άνετα σενάριο κάποιας ταινίας.

Ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος γεννήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου του 1948 στην Αμαλιάδα. Έμαθε από μικρός να παίζει κιθάρα και κλαρίνο και άρχισε να τραγουδάει. Ο αγαπημένος λαϊκός ερμηνευτής έχει τσιγγάνικη καταγωγή, κάτι για το οποίο είναι περήφανος και δεν έκτυψε ποτέ του.

Ο ίδιος ξεκίνησε τραγουδώντας δημοτικά τραγούδια σε κέντρα και πανηγύρια, όπου τον ανακάλυψε ο Βασίλης Σαλέας και τον πήρε μαζί του. Μαζί δημιούργησαν αρκετό υλικό. Ενώ το 1984, ο καλλιτέχνης συνεργάστηκε με τον Διονύση Σαββόπουλο στα «Στέφανα» και «Πληγωμένο χελιδόνι».

Ο Χριστοδουλόπουλος έχει τραγουδήσει τραγούδια του Απόστολου Καλδάρα, Βασίλη Σαλέα, Γιάννη Πάριου, Στέλιου Περπινιάδη, Τάκη Σούκα, Θεόδωρο Καμπουρίδη όπως και έχει γράψει τραγούδια για τη Γλυκερία, Νίκο Παπάζογλου, Βασίλη Μαργαρίτη μεταξύ άλλων. Από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ήταν τα τραγούδια «Παντρεμένοι κι οι δυο» και «Μελαχρινάκι».

Ο ίδιος έχει πει σχετικά: «Η Ελλάδα με αγά­πησε από το “Παντρεμένοι κι οι δυο”… Δε θα τους προδώσω ποτέ, οπότε παίρνω τώρα το συμβόλαιο και φεύγω. “Όχι, Μάκη μου, ό,τι θέλεις, από εδώ και πέρα θα πας όπου θέλεις”. Τότε κοιμόμουν πολλές ώρες το μεσημέρι, δεν κάπνιζα, δεν ήμουν ποτέ μεθυσμένος, δεν έπινα. Μετά κάναμε τα παιδιά, είχα­με υποχρεώσεις, χάσαμε ανθρώπους από τη ζωή, “έφυγαν” πολύ νέοι, κι αυτό με πλήγωσε πάρα πολύ, αλλά ο Θεός ξέρει. Αν έχω κάνει κάτι, έπρε­πε να το κάνει σ’ εμένα και όχι σε αυτούς. Μόλις έβγαλα το “Απορώ” του Γιάννη Πάριου, με πήραν τηλέφωνο να πάω να τραγουδήσω σ’ ένα μαγαζί με παπιγιόν και τέτοια, για να τραγουδάω άλλου είδους τραγούδια… “χαιρετισμούς”… Αυτό είπα σ’ ένα με­γάλο πιανίστα. Όταν τραγουδάω, δε με πειράζει να μου πε­τάνε λουλούδια, πιάτα όχι, απαγορεύονται. Εμείς, οι λαϊκοί τραγουδιστές, το κάνουμε με την ψυχή μας, να το βλέπει ο κόσμος».

Ο αρραβώνας στα 16

Σε συνέντευξή του, ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος έχει αποκαλύψει ότι αρραβωνιάστηκε σε ηλικία 16 ετών. «Με είχαν αρραβωνιάσει με τη γυναίκα μου. Επειδή εγώ ήμουν στο πάλκο, αλλά δεν τραγουδούσα, ήμουν μουσικός, δεν ήθελαν να τη δώσουν την Αναστασία σε μένα. Την έκλεψα και έφυγα! Ήμασταν αρραβωνιασμένοι αλλά δε μου την έδιναν!».

Τα χτυπήματα της μοίρας

Το πρώτο χτύπημα για τον Μάκη Χριστοδουλόπουλο ήρθε με την αυτοκτονία του γαμπρού του, Ανδρέα Παπαδόπουλου. Ο Ανδρέας ήταν ένας άνθρωπος υπεύθυνος και πολύ τυχερός στην ζωή του, ενώ σχεδόν όλες του οι επαγγελματικές επιλογές ήταν επιτυχημένες. Κάποια στιγμή ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος του ανέθεσε την διεύθυνση του κέντρου «Γέφυρα». Εκείνος όμως λόγω ενός κακού deal έχασε το κέντρο. Ήταν ένας πολύ υπεύθυνος άνθρωπος, χαρούμενος και φιλότιμος. Δεν άντεξε τις τύψεις καθώς ένιωθε ένοχος για την απώλεια του κέντρου και αυτοκτόνησε.

Το δεύτερο χτύπημα της μοίρας για τον Μάκη Χριστοδουλόπουλο ήρθε από τον γιο του, Γιώργο. Ένας νέος πολυτάλαντος και με τα χαρίσματα του πατέρα του. Σχεδόν πάντα εμφανιζόντουσαν μαζί και αυτό ήταν κάτι που ο Γιώργος το είχε κερδίσει επάξια. Η συμπεριφορά του όμως είχε αρχίσει να αλλάζει όταν έμπλεξε με κακές παρέες. Αυτό είχε μεγάλο αντίκτυπο στην οικογένειά του, καθώς οι σχέσεις τους έχουν ψυχρανθεί και τα παιδιά του μένουν πλέον μόνιμα με τον παππού τους.

Το τρίτο χτύπημα ήταν ο πλειστηριασμός από την τράπεζα Eurobank στο σπίτι του γνωστού λαϊκού τραγουδιστή Μάκη Χριστοδουλόπουλου στη Νέα Κηφισιά, για χρέη του ιδίου, της αδελφής του και της συζύγου του. Ο πλειστηριασμός είχε προγραμματιστεί για τον Μάρτιο του 2017.

Μάκης Χριστοδουλόπουλος: Τα πάντα για την πολυτάραχη ζωή του

Ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος παραχώρησε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο Magazine, όπου αναφέρθηκε στα πρώτα βήματά του στο χώρο της μουσικής. Συγκεκριμένα, ο λαϊκός τραγουδιστής μίλησε για τα πρώτα του βήματα στον χώρο της μουσικής, αποκάλυψε τις «ιστορίες» που κρύβονται πίσω από τραγούδια, ενώ αναφέρθηκε στη μεγάλη του αδυναμία.

Σε ποια ηλικία βγήκατε να παίξετε μπροστά σε κόσμο πρώτη φορά;

Θυμάμαι ήμουνα 13ών χρονών. Ο πατέρας μου ήταν μουσικός και μου λέει μια μέρα “Μάκη, θα πάμε σε ένα χωριό από δω με τα άλογα”. Δεν είχαμε τότε πώς να πάμε αλλιώς. Ο πατέρας μου έπαιζε κλαρίνο και είχε στο σπίτι κι ένα λαούτο, ένα σαντούρι, ένα βιολί… Και έπαιρνα εγώ το λαούτο όταν έφευγε και το γρατσούναγα μόνος μου. Μετά άρχισε να μου δείχνει… Μεγάλη σχολή. Έτσι, όταν το έμαθα το όργανο, με πήρε απ’ το σχολείο και πηγαίναμε και παίρναμε δύο μερτικά. Τι να κάναμε, ήμασταν τόσα παιδιά. Επτά αδέρφια -οκτώ αρχικά, ο ένας έφυγε πολύ νέος τότε.

Σε γάμο; Σε πανηγύρι πήγατε την πρώτη φορά;

Σε γάμο, σε σπίτι. Έπαιζα, λοιπόν, εγώ λαούτο εκεί στην αυλή και λένε στον πατέρα μου “Γιώργη, βάλε το παιδί τώρα να κοιμηθεί”. “Όχι”, έλεγε αυτός. Ε, με πήρε ο ύπνος εκεί που έπαιζα και με βάλανε πάνω στο σπίτι και κοιμήθηκα. Είδανε όμως οι μουσικοί την τρίτη, την τέταρτη φορά που πήγα μαζί τους ότι ήμουνα πολύ σταθερός στον χρόνο, αυτό που λέμε “δεν τράβαγα ούτε πίσω ούτε μπροστά” στον ρυθμό.
Αλλά εμένα το μεράκι μου ήταν το κλαρίνο. Το έπαιρνα από δέκα χρονών και έφευγα απ’ το σπίτι, πήγαινα κι έπαιζα κάπου μακριά γιατί δεν μ’ άφηνε ο πατέρας μου. Αλλά σε έναν χρόνο μέσα, είδε ότι το κατάφερνα και με άφησε. Αυτά τα όργανα είναι μέσα στη ζωή μας, έχουμε γεννηθεί μ’ αυτά.

Και συνεχίσατε να παίζετε κλαρίνο μετά;

Ναι, γιατί ο πατέρας μου έπαιζε καμπίσια, καγκέλια και τέτοια αλλά κάποιες φορές έπαιζε κι αυτά τα τραγούδια απ’ τη Σμύρνη, απ’ τον Βόσπορο, αυτά τα τούρκικα. Έπαιζαν τις εισαγωγές απ’ τα τσιφτετέλια στους γάμους και γινόταν χαμός. Και έτσι κάποια στιγμή που πήγαμε σε μια δουλειά, με έβαλε και έπαιξα ένα σόλο με το κλαρίνο, ένα τσιφτετέλι και άρεσε πολύ. Και από τότε πήγαινα στις δουλειές με το κλαρίνο.

Οπότε κάπου στα 12 εκεί σταματήσατε κι οριστικά το σχολείο.

Ναι, έμαθα λίγα πράγματα αλλά δεν ήταν τότε όπως είναι τώρα που πάνε γυμνάσιο, λύκειο. Δεν είχαμε και τα χρήματα κιόλας.

Είδα μια συνέντευξη που λέγατε ότι είχατε όνειρο να γίνετε φωτογράφος.

Μ’ άρεσε να γίνω φωτογράφος και στρατιωτικός. Μ’ άρεσε ο στρατός.

Και πότε αρχίσατε να τραγουδάτε;

Θυμάμαι όταν έγινα 17 χρονών πήγαμε κάπου στη Λιβαδειά, κοντά στο χωριό που γεννήθηκε ο Στάθης ο Κάβουρας που τραγούδαγε τα δημοτικά. Και του λέει μια τραγουδίστρια “κύριε Κάβουρα, βάλτον Μάκη να πει ένα τραγούδι, ξέρει, τραγουδάει”. Εγώ έλεγα πού και πού κανένα, είπα κι εκεί κάποια τραγούδια και μου λέει ο Κάβουρας μετά “Μάκη, να το παρατήσεις το κλαρίνο”. “Τι λες μωρέ, του λέω, άμα το παρατήσω αυτό, θα πεθάνω, είναι η ζωή μου”. “Να το παρατήσεις μου λέει και να γίνεις τραγουδιστής”.

Ήταν ο πρώτος που το κατάλαβε κατά κάποιον τρόπο;

Ναι… Άκου τώρα όμως να δεις τι έγινε μετά. Το μεγαλύτερο κλαρίνο που είχαμε στην Ελλάδα ήταν ο συγχωρεμένος ο Βασίλης ο Σαλέας, ο θείος του Βασίλη του σημερινού. Αυτός ήταν 15 χρόνια στην Αμερική αλλά με τον γιο του, τον Γιάννη που έπαιζε ακορντεόν πηγαίναμε μαζί στις δουλειές στα πανηγύρια. Εγώ όμως δεν είχα δει ποτέ τον πατέρα του, μόνο στις φωτογραφίες. Υπήρχε τότε στην πλατεία Βάθης ένα κεντράκι το “Σούλι”, όπου η ορχήστρα έλεγε και τα δικά μας τα δημοτικά αλλά και ηπειρώτικα. Ήρθαν και με βρήκαν στο καφενείο που συχνάζαμε οι μουσικοί, ήταν στο Βασιλικό Θέατρο στη Μενάνδρου, και μου λένε “σε θέλουμε να έρθεις στο μαγαζί, να πάρεις και τη Βιτάλη μαζί σου” -εγώ είχα τότε κοντά μου την Ελενίτσα μου, ήταν μικρή τότε.

Και την έλεγαν ακόμα αλλιώς;

Ναι, Λαβίδα. Πάμε βλέπουμε το μαγαζί -να χώραγε εκατό άτομα, κάπου τόσο. Ένα μικρούλι ήτανε.

Υπόγειο;

Υπόγειο, ναι. Είχε και μία φίρμα τον Βασίλη τον Χρυσανθόπουλο, που είχε βγάλει το “Ήρθε μια βλάχα απ’ το χωριό” (σ.σ. μου το τραγουδάει), είχαμε και τη Μαρία Σαλτού απ’ την Άρτα, μια πολύ ωραία τραγουδίστρια. Εγώ έπαιζα κλαρίνο αλλά μου λέγανε “πες ρε Μάκη και εσύ κανά τραγούδι”. Ένα σαββατοκύριακο, λοιπόν, είχε τέτοια γρίπη ο τραγουδιστής που δεν μπορούσε να ‘ρθει στο μαγαζί. Κάποια στιγμή, κουράστηκαν οι γυναίκες -γιατί σχολάγαμε και 8 η ώρα το πρωί αδερφέ- και άρχισα να τραγουδάω εγώ. Και κατά τις 5 το πρωί μπαίνει μία παρέα έξι εφτά άτομα, με γραβάτες με παλτά…

Κυριλέ όλοι να πούμε… Είχανε πάει στον Κάβουρα αυτοί προηγουμένως, που τραγούδαγε απάνω στην Αθήνα σε ένα μαγαζί. Και μέσα σ’ αυτήν την παρέα ήταν κι ο Σαλέας, μόλις που είχε έρθει απ’ την Αμερική. Εγώ όμως δεν τον αναγνώρισα, δεν τον είχα δει ποτέ. Καθίσανε σε ένα τραπέζι αλλά το μαγαζί εκεί είχε μόνο κρασί Ζίτσας, ένα ηπειρώτικο, δεν είχε ουίσκι που ήθελαν αυτοί. Και στέλνει κάποιον το μαγαζί και τους φέρνει τρία τέσσερα μπουκάλια.

Οπότε το βλέπετε εσείς από πάνω και λέτε κάποιοι είναι αυτοί για να τους προσέχουν;

Το βλέπω, ναι…Τότε που λες δεν παίρναμε μεροκάματα, ήτανε η χαρτούρα.

Μόνο ό, τι πετάγανε στην πίστα, ό, τι δίνανε στο χέρι;

Τα πετάγανε στην ορχήστρα, όπως κάνανε παλιά στα πανηγύρια.

Δεν υπήρχε μισθός, τίποτα; Ούτε ένα κατοστάρικο;

Τίποτα, δεν υπήρχαν αυτά τότε. Λοιπόν, εκείνη την ώρα ένας πελάτης μου είπε να πω ένα πολύ δύσκολο τραγούδι, τη “Δυστυχία” (σ.σ. μου το τραγουδάει). Την ώρα που λέω το πρώτο κουπλέ, έρχεται ο σερβιτόρος και μου δίνει μία χούφτα δολάρια. Μου λέει “αυτός ο κύριος εκεί θέλει να πεις άλλο ένα”.

Είχατε ξαναδεί εσείς δολάριο από κοντά;

Ποτέ στη ζωή μου, τι λες τώρα (γελάει)! Έρχεται άλλη μια χούφτα δολάρια μετά. “Να μας πει κι άλλο ένα ο μικρός”… Αυτός ήξερε το τραγούδι, και όποτε τελείωνε το ρεφρέν, έστελνε άλλη μια χούφτα δολάρια. Γέμισε λεφτά και τη Βιτάλη, και τη Σαλτού και τέλος πάντων, φιλαράκι, από τις 5 που ήρθαν αυτοί, σταματήσαμε 8 η ώρα, λέμε “δεν μπορούμε άλλο”.

Πάω να φύγω και μου λέει ο σερβιτόρος “σε θέλει εκείνος ο κύριος”. Πάω εκεί, του συστήνομαι και με ρωτάει “γενικά πού παίζεις, πού πηγαίνεις;”. Του λέω “παίρνω το κλαρίνο, έχω κι ένα παιδί που παίζει ακορντεόν, τον γιο του Βασίλη του Σαλέα του μεγάλου κλαριντζή, έχουμε και καμιά κιθαρίτσα και πάμε στις ταβέρνες, πάμε σε γάμους, σε τέτοια πράγματα”.

Με ρωτάει από πού είμαι, του λέω “από την Αμαλιάδα, από ένα χωριό τον Σώστι”. “Ποιος είναι ο πατέρας σου;”. “Ο Γιώργης ο Χριστοδουλόπουλος”, του απαντάω. “Παίζει κλαρίνο’, μου λέει, αυτός.

Τον ήξερε δηλαδή. Μου λέει “εγώ είμαι ο πατέρας του Γιάννη που παίζει μαζί σου ακορντεόν”. Και εκεί καταλαβαίνω ποιος είναι. Και μου λέει τότε στη γλώσσα μας -η μάνα μου είναι τσιγγάνα, εγώ τα λέω όλα- μου λέει “μπες”. Το “μπες” ξέρεις τι σημαίνει; “Κάτσε”. “Άκου, μου λέει. Ήρθα πριν δυο μέρες από την Αμερική, αύριο γιορτάζω και το σπίτι της γυναίκας μου είναι στα Νέα Λιόσια, επάνω που είναι τα κυπαρίσσια. Θα ‘ρθεις εκεί, σε θέλω κάτι”.

Πάω το βρισκω, ήταν εκεί 40-50 άτομα, ψητά, πράγματα, είχαν μαζέψει και όλα τα κλαρίνα, τις κιθάρες, γινόταν χαμός. Κάθομαι εγώ και μου λέει “παίζεις καλά κλαρίνο, θα γίνεις καλός κλαριτζής αλλά θα κάνουμε κάτι. Έχεις ρεπερτόριο, ξέρεις τραγούδια;”. Του λέω “άμα κουράζονται στη δουλειά με βάζουν και λέω κανά τραγούδι”. “Θα πάω στου Κομπότι μετά από ένα μήνα, μου κάνει, γιατί έχει πανηγύρι και δεν έχω τραγουδιστή άλλονε, έχω μόνο έναν τον Τάκη τον Καρναβά και μπορεί να πάθει κάτι ο άνθρωπος. Θέλω να έρθεις μαζί μόνο για τραγουδιστής. Θα μου χαλάσεις το χατίρι;”.

Το Κομπότι ήταν ένα χωριό επάνω στην Άρτα -από εκεί είναι οι Σουκαίοι, ο Βαγγέλης και ο Βασίλης ο Σούκας. Συγγενής τους είναι και ο Τάκης ο Σούκας, μεγάλος καλλιτέχνης, μου ‘χε δώσει και τραγούδι. Ξέρεις ποιο; “Τώρα που φεύγεις μακριά στη ζωή μου” (μου το τραγουδάει).

Και εσείς πήγατε μαζί του στο πανηγύρι;

Το σκεφτόμουν γιατί έτρεμα αλλά μου έλεγαν κάποιοι άλλοι “τράβα ρε, θα πάρεις πολλή χαρτούρα με αυτόν τον άνθρωπο”. Και τελικά πήγα.

Και μόλις φτάνουμε, Κώστα μου, στο χωριό, του είχαν βάλει ένα κόκκινο χαλί από δω μέχρι εκεί πέρα για να κατέβει απ’ το ταξί. Και μετά λουλούδια. Είχε μαζευτεί όλο το χωριό να τον καλωσορίσει.

Πολλές ώρες πριν το πανηγύρι;

Ναι… Πώς ήταν ο Καραμανλής ντυμένος; Τέτοιο ντύσιμο είχε κι αυτός -ήταν στην Αμερική ο άνθρωπος τόσα χρόνια, ήξερε. Θυμάμαι φόραγε μεταξωτό κοστούμι, μεταξωτές κάλτσες και γραβάτα, και παπούτσια σεβρά… Άλλο πράγμα.

Ανεβαίνει στο πάλκο και με το που παίζει ένα σόλο, το κουτί που είχαμε εμείς για να μαζεύουμε τη χαρτούρα, γέμισε μέχρι τη μέση.

Και είδα και κάτι άλλο. Ήρθε ένας και την ώρα που έπαιζε το κλαρίνο -όταν παίζεις και δίνεις πολύ στο κλαρίνο, από κάτω απ’ την “καμπάνα” που λέμε, βγάζει σάλιο- πήγε ένας και το έγλειφε… Είχαμε μείνει ξεροί. Του είχαν μεγάλη λατρεία δηλαδή. Τραγουδάω κι εγώ κάποια δημοτικά, και το πρωί που σχολάσαμε του λένε “Βασίλη, το μικρό από πού είναι;”. Ήμουνα και ξανθός εγώ. ”Μπαλαμό είναι;”. “Μπαλαμό, λέει, ναι, από την Αμαλιάδα”. Και με αγαπήσαν πολύ εκεί πέρα.

Θυμάμαι που γυρίζαμε Αθήνα με το ταξί, ψιλοκοιμόμουνα, και τους έλεγε ο Σαλέας “μη φωνάζετε, κοιμάται το παιδί”.

Πόσο χρονών ήσασταν τότε;

17 χρονών. Τελικά με έψησε και το παράτησα το όργανο. Πηγαίναμε σε πολλές δουλειές τότε, ειδικά προς Αγρίνιο γιατί από κάπου εκεί ήταν ο Βασίλης, και πήραμε πολλά λεφτά, σου μιλάω για πολλή χαρτούρα. Έμεινα τρία χρόνια μαζί του. Μου έμαθε και τους δρόμους απ’ τα τραγούδια.

Η τελευταία δουλειά μας ήταν σε ένα χωριό στο Μοναστηράκι. Κάποια στιγμή μου λέει “δεν θα προλάβω να σε δω που θα φτάσεις ψηλά”. Του λέω “πάλι θα φύγεις, μωρέ Βασίλη, για την Αμερική;”. “Όχι Μάκη, μου κάνει, αλλά άμα μπει ο λύκος στο μαντρί θα φάει πρόβατο”. Δεν κατάλαβα τι εννοούσε.

Φεύγουμε από το χωριό, εμείς πάμε στην Αθήνα και αυτός πάει στην Πάτρα γιατί είχε κάποιες δουλειές. Μετά από 25-30 μέρες, παίρνουν τηλέφωνο στο καφενείο το μουσικό, ζητάνε τον γιο του και του λένε “έλα κάτω να πάρεις τον πατέρα σου γιατί δεν είναι καλά. Δεν μπορούμε να ανοίξουμε τα μάτια του και πίνει δέκα κιλά νερό την ημέρα”.

Τον φέρνουν στην Αθήνα και μετά από 10-15 μέρες, έφυγε. 44άρων χρονών.

Από τι;

Απ’ την παλιαρρώστια.

Είχε καταλάβει ότι είχε καρκίνο για αυτό σας έλεγε για τον “λύκο στο μαντρι”;
Μπράβο, ναι. Ένας κύριος ήταν, 1.90, πολύ πράμα, σίδερο σου λέω. Και ρωτάγανε “μα πέθανε αυτός ο άνθρωπος;”.

Και λέω τότε “πέθανε ο δάσκαλος μου, δεν ξανατραγουδάω”. Πήρα ξανά το κλαρίνο αλλά δεν με έπαιρνε κανένας για δουλειά, όλοι με θέλανε για τραγουδιστή. “Δεν ξανατραγουδάω”, τους έλεγα, στον σταυρό που σου κάνω.

Έναν μήνα μετά, δύο, μου λέει η γυναίκα μου “Μάκη, πεινάνε τα παιδιά”.

Πόσα είχατε τότε;

Δυο παιδιά. Έρχεται τότε ο Βασίλης ο Σούκας, ένας κύριος του κόσμου, που είχε ένα κέντρο με τον Θανάση τον Βαλσαμά για τραγουδιστή, μεγάλη φίρμα τότε, και μου λέει “έλα στο μαγαζί ως τραγουδιστής, θα σου δώσω κι ένα τραγούδι”. Και μου δίνει το “Να ζήσουν οι κομμώτριες, τα όμορφα κορίτσια…” (σ.σ. το τραγουδάει).

Τόσο παλιό είναι αυτό το τραγούδι;

Ε, βέβαια. Και γίνεται αμάν. Μετά απ’ αυτό το μαγαζί πήγα στην “Ελαφίνα” στην Ομόνοια. Εκεί έπαιζε κλαρίνο ο συγχωρεμένος ο Νίκος ο Γούβας, πολύ καλός. Έπαιζε και κάποια τσιφτετέλια, κάτι σμυρναίικα και λέω “ω αμάν, τη βρήκα εδώ πέρα”.

Και μια μέρα μου λέει μία κυρία παντρεμένη “θέλω να με βγάλεις να πιω έναν καφέ”. Της λέω “δεν μπορώ κι εγώ παντρεμένος είμαι”, κι εκεί που παίζει μια μελωδία ο Γούβας έβγαλα κι εγώ “Παντρεμένοι και οι δυο”. Πίστεψε με, ειλικρινά σου μιλάω, το έφτιαξα εκείνη την ώρα. Βρήκα μια μελωδία και έβγαλα κουπλέ και ρεφρέν. Και το βράδυ στο μαγαζί, όποια παρέα είχε σειρά να χορέψει, σηκωνόταν και μου ζητούσε να το παίξω. Όποιος ήθελε να χορέψει έλεγε “θα πεις αυτό το τραγούδι” δηλαδή.

Πρώτα το “Παντρεμένοι” και μετά όλα τα άλλα. Πρέπει να το είπα 15 φορές εκείνη τη βραδιά. Δεν είχα δεύτερο κουπλέ όμως, και μου λέει ο κιθαρίστας ο Κώστας ο Κεκές ο συγχωρεμένος “πήγαινε στο σπίτι και κόφτο κεφάλι σου να βάλεις και δεύτερο”. Πήγα, φίλε, και έγραψα το “μη μου βάζεις τη φωτιά…” (τραγουδάει).

Αυτό πότε ηχογραφήθηκε;

Το ‘77.

Και έγινε αμέσως χαμός;

Τι;;; Λέγανε ότι έφευγαν μεγάλες κασέλες γεμάτες κασέτες απ’ την Ομόνοια και πήγαιναν στο Αγρίνιο, στην Πάτρα, στη Θήβα, στην Καλαμάτα…

Είχε μέσα και το “βρε Μελαχρινάκι”;

Ναι! Εγώ το έγραψα κι αυτό! Έπαιξε ο Κόρος εκεί και ο Μάκης ο Μπέκος.

Πώς βγήκε αυτό το τραγούδι;

Ήταν μελαχρινή αυτή.

Πάλι για την παντρεμένη;

Ναι (γέλια)! Και σου ορκίζομαι, Κώστα μου, στον σταυρό που σου κάνω, δεν είχα καμιά σχέση με την κυρία αυτή. Θα πω την αλήθεια τώρα: ήταν τραγουδίστρια. Να ‘ναι καλά στη ζωή της, να έχει περάσει καλά. Και έγινε το έλα να δεις με αυτά τα τραγούδια, μέχρι που σιχάθηκα τον εαυτό μου, δεν μπορούσα να τα πω άλλο.

Σε άλλο σημείο της συνέντευξης αναφέρεται:

Θέλω να ρωτήσω μερικές ιστορίες πίσω από κάποια τραγούδια σας. Το “Προσκλητήριο” για παράδειγμα.
Αυτό μου το φέρανε στις “Αμπάρες” αλλά κάτσε πρώτα να σου πω για το μαγαζί. Άνοιξε το ‘87 και ο ιδιοκτήτης δεν ήξερε τι όνομα να του δώσει. Και μια μέρα όπως καθόμασταν απ’ έξω περνάει ένα αυτοκίνητο και έπαιζε το “Να ‘χαν οι καρδιές αμπάρες” -χωρίς να ξέρει ο οδηγός ότι είμαι εγώ εκεί. Μετά από δέκα αυτοκίνητα, περνάει άλλο ένα, που και αυτό έπαιζε “Να ‘χαν οι καρδιές αμπάρες”. Ε, και του λέω “ποιο τραγούδι θα ζητάει και ο κόσμος στο μαγαζί; Τις ‘Αμπάρες’. Βάλτο ταμπέλα”.

Και το “Προσκλητήριο”;

Έρχεται ένας με ένα μαγνητόφωνο στο μαγαζί, μου το βάζει, το ακούω και τρελαίνομαι. Και μου λέει ότι το πήγαν πρώτα στον Γονίδη αλλά εκείνος είπε ότι πρέπει να το τραγουδήσω εγώ.

Ναι, λέει αυτό το τραγούδι είναι για τον Χριστοδουλόπουλο. Αυτός το έλεγε όμως από λα μινόρε, έχει κορόνα επάνω. Είχα τον Άκη τον Πετρίδη μαέστρο τότε, που ήταν με τον Καζαντζίδη, με τη Μαρινέλλα κλπ, και πάμε δω στο Ηράκλειο το στούντιο του κυρ Γιάννη για να το περάσουμε. Και επειδή ήμουν υψίφωνος πολύ, του λέω “κύριε Άκη, ή σι μινόρε ή σι μπεμόλ μινόρε”, αλλά κάνει λάθος και περνάει την ορχήστρα όλη σε ντο μινόρε! Δεν ήταν για μένα αυτό! Ήταν γυναικείος τόνος!

Το βάζουν, του λέω “είναι πολύ ψηλά, αυτό είναι ντο. Θα ανέβω στη καρέκλα για να το φτάσω”. “Όχι παιδάκι μου”, μου λέει.

Πρώτα λέω τα κουπλέ -γιατί αν έλεγα πρώτα το ρεφρέν από ντο μινόρε, μετά από τρεις φορές θα έκλεινε η φωνή μου. Και λέω μετά μία φορά ψεύτικα το ρεφρέν σε ντο μινόρε, και τη δεύτερη φορά, φίλε, το λέω κανονικά και πήγε πάνω στον Θεό. Και έγινε μετά χαλασμός.

Σε άλλο σημείο ερωτηθείς ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος για το “Δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια”, απάντησε: «Αρχικά ήταν να το πει ο γιος μου ο Γιώργος αλλά στα ρεφρέν έβγαινε έξω απ’ το ζεϊμπέκικο το παιδί, δεν μπορούσε. Και νομίζω ότι και οι μισοί στίχοι είναι δικοί του. Αυτό το ηχογραφήσαμε στο στούντιο του Νικολόπουλου, εκείνος παίζει μέσα».

Ο εθισμός και η απαγόρευση στον εαυτό του

Σε άλλο σημείο, ερωτηθείς ο αν είχε κάποιο πάθος, απάντησε: «Όχι, ούτε καζίνα πάω ούτε ζάρια έχω παίξει ποτέ στη ζωή μου. Δεν τα έτρωγα εκεί» και συμπλήρωσε: «Κάποτε, όταν ήμουν στις “Αμπάρες” έρχονταν κάποιοι που σπάγανε πέντε χιλιάδες πιάτα, και αυτοί παίζανε ζάρια, είχαν μία μπαρμπουτιέρα. Και μου λέει το αφεντικό “έλα ρε Μάκη να σε δούνε τουλάχιστον”, και πήγα έτσι μία φορά για να βγάλω την υποχρέωση, στον σταυρό που σου κάνω. Μου ‘δωσε κάτι λεφτά το αφεντικό και παίξαμε μαζί, δεν είχα ιδέα πώς παίζουνε. Και λίγο μετά φωνάζει το αφεντικό ότι δήθεν με θέλουν στο τηλέφωνο, και καλά ότι με ζητάνε στο μαγαζί για πρόβες -ψέματα για να φύγω».

«Όχι, ποτέ. Το πάθος μου το πρώτο, αυτό που είμαι γεμάτος όλος μέσα μου, είναι η μουσική. Και μετά τα ρούχα. Πήγαινα στο Μιλάνο και έπαιρνα παπούτσια και ρούχα. Άκου να δεις, εγώ δεν έχω βγει ποτέ στη ζωή μου στο πρώτο πρόγραμμα ξεκούμπωτος στο σακάκι. Ποτέ. Τον είδες ποτέ τον Βοσκόπουλο να βγαίνει ξεκούμπωτος στη δουλειά; Είναι σεβασμός στον κόσμο. Γιατί τραγουδάς με το μικρόφωνο, σηκώνεται το σακάκι φαίνονται οι κοιλιές, τα αυτά, δεν το κάνω ποτέ αυτό.

Πήγαινα, λοιπόν, στο παλιό αεροδρόμιο, έμπαινα στο αεροπλάνο και καθόμουν ένα βράδυ στο Μιλάνο για να ψωνίσω. Και με πήγαιναν στα μαγαζιά κάτι Ελληνόπουλα που σπουδάζανε εκεί. Και μάλιστα με πήγαιναν και στο εργοστάσιο που ήταν μιάμιση ώρα από εκεί, και τα έπαιρνα στη μισή τιμή -γιατί έπαιρνα πολλά. Έπαιρνα παπούτσια και ρούχα ιταλικά, που ακόμα δεν έχουν χαλάσει. Όταν δουλεύεις, είσαι όνομα και παίρνεις λεφτά και δεν πας να πάρεις να ντυθείς, δεν κάνει ρε αδερφέ να πούμε. Εγώ έχω αρρώστια με τα παπούτσια».

Αλλεπάλληλα θλιβερά ρεκόρ κατέχει η Κρήτη στα τροχαία ατυχήματα

«Στην Κρήτη έχουμε ένα ποσοστό πάνω από 15% το οποίο δεν έχει πάει ποτέ να δώσει εξετάσεις, να περάσει την πόρτα δασκάλου για να μάθει να οδηγεί. Αυτό είναι μια κατάρα γνωστή, κυρίως στην ενδοχώρα. Μικρά παιδιά από τις τελευταίες τάξεις του δημοτικού οδηγούν μηχανές, ακόμη και αυτοκίνητα», λέει στη LiFO o ο Γιάννης Λιονάκης, πρόεδρος του Εθελοντικού Συλλόγου Τροχαίων Ατυχημάτων που εδρεύει στο Ηράκλειο.

Τα στοιχεία που μας παραθέτει για τους θανάτους από τροχαίες συγκρούσεις και παρασύρσεις πεζών από οχήματα, αναδεικνύουν όλα αυτά τα θλιβερά ρεκόρ και τα νούμερα τρομάζουν:

Για το 2024 στην Κρήτη έχασαν τη ζωή τους 64 άτομα σε τροχαίες συγκρούσεις. Η καταγραφή του Γ. Λιονάκη δείχνει μία πολύ μεγάλη άνοδο την τελευταία τετραετία.

Το 2023 έχασαν τη ζωή τους στους δρόμους της Κρήτης 39 άνθρωποι, το 2022, 19, το 2021, 15, το 2020 έξι και το 2019, 22 άνθρωποι.

Για τα Χανιά ειδικά, όπου συνέβη το τροχαία δυστύχημα που έχασε τη ζωή του ο 22χρονος, ο Γ. Λιονάκης, επικαλούμενος στοιχεία της Eurostat, μας λέει ότι έχουν τριπλάσιο αριθμό νεκρών σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο: «Τα Χανιά έχουν 149 νεκρούς ανά 1 εκατομμύριο κατοίκους, όταν η Ευρώπη έχει 51 νεκρούς και η Ελλάδα 71 νεκρούς ανά 1 εκατομμύριο», λέει.

Η παράλογη απόφαση των αστυνομικών να αφήσουν ελεύθερο τον 45χρονο οδηγό προκαλεί οργή στην κοινωνία, αλλά και σοβαρούς κραδασμούς στα υψηλά κλιμάκια της Δικαιοσύνης και της αστυνομίας.

Κάμερες ελέγχου κυκλοφορίας καμένες και πυροβολημένες

«Είναι γνωστό ότι το δίκτυο μας είναι τραγικό. Η οδήγηση με ταχύτητες σε ένα τέτοιο δίκτυο, η υψηλή χρήση αλκοόλ σε συνδυασμό με μία κακώς εννοούμενη μαγκιά, φέρνουν αυτά τα τραγικά αποτελέσματα.

Γιάννης Λιονάκης, πρόεδρος του Εθελοντικού Συλλόγου Τροχαίων Ατυχημάτων

Κάποιοι εδώ πιστεύουν ότι μπορούν να τρέχουν σ’ αυτό το δίκτυο με μεγάλες ταχύτητες, ότι δεν θα συμβεί τίποτα ή δεν θα τους πιάσουν, ενώ οι μισές κάμερες ελέγχου στον ΒΟΑΚ είναι καμένες και πυροβολημένες», λέει.

Μπαλάκι οι ευθύνες

Την ώρα που η οργή στην Κρήτη για τον άδικο θάνατο του 22χρονου Παναγιώτη Καρατζή έχει ξεπεράσει τη θλίψη, όπως μας λένε οι άνθρωποι που μιλήσαμε, με εντολή του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, απομακρύνονται οι επικεφαλής της αστυνομικής διεύθυνσης Χανίων. Το ξήλωμα των επικεφαλής στα Χανιά συνέβη μετά την αδικαιολόγητη, όπως όλα δείχνουν, απόφαση των αστυνομικών να μη συλλάβουν, ως όφειλαν, τον υπότροπο μεθυσμένο οδηγό, αφού ο 45χρονος οδηγός της Πόρσε βρέθηκε θετικός σε αλκοτέστ, ενώ διαπιστώθηκε ότι οδηγούσε χωρίς δίπλωμα, το οποίο του είχε αφαιρεθεί, πάλι λόγω μέθης.

Η παράλογη, όπως χαρακτηρίζεται, απόφαση των αστυνομικών να αφήσουν ελεύθερο τον 45χρονο οδηγό προκαλεί οργή στην κοινωνία, αλλά και σοβαρούς κραδασμούς στα υψηλά κλιμάκια της Δικαιοσύνης και της αστυνομίας.

Στον 45χρονο από τα Χανιά είχε αφαιρεθεί το δίπλωμα πριν από τρεις μήνες. Το γεγονός αυτό δεν τον εμπόδιζε να οδηγεί και πάλι το αυτοκίνητό του. Το ενδιαφέρον τώρα στρέφεται στην απολογία του, η οποία έχει προγραμματιστεί για το πρωί της Τετάρτης. Η οικογένειά του έχει εκφράσει τη συγγνώμη της με ανακοίνωσή ενώ καμιά δήλωση δεν υπήρξε μέχρι στιγμής από το συνήγορο υπεράσπισής του. Γόνος γνωστής επιχειρηματικής οικογένειας στα Χανιά, η οποία διατηρεί κοσμηματοπωλείο, με έντονη κοινωνική ζωή, ο 45χρονος ασχολούνταν με την ενοικίαση πολυτελών σκαφών.

Από την άλλη πλευρά, ο συνήγορος των τριών αστυνομικών ισχυρίστηκε σε δηλώσεις του ότι οι αστυνομικοί εκτελούσαν εντολές άνωθεν.

Χρήστος Μαρκογιαννάκης,
δικηγόρος της οικογένειας του 22χρονου Παναγιώτη Καρατζή

Ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης, δικηγόρος της οικογένειας του 22χρονου Παναγιώτη Καρατζή, υποστηρίζει στη LiFO ότι «οι αστυνομικοί δεν συνέλαβαν αυτόν τον “λεβέντη”, όταν είχε διαπράξει δύο πλημμελήματα για τα οποία συνέτρεχε αυτόφωρο. Και λέγεται ότι ισχυρίστηκαν στον Εισαγγελέα ότι είχαν εντολή να μην εφαρμόζουν το αυτόφωρο, διότι δεν έχουν τι να τους κάνουν και πού να τους πάνε όλο αυτούς. Εάν πράγματι ισχύει αυτό, τότε είναι εγκληματικό».

Μέχρι σήμερα, τόσο η Ελληνική Αστυνομία όσο και Εισαγγελία Πρωτοδικών Χανίων διαψεύδουν ότι υπήρχε τέτοια εντολή: «Δεν έχει δοθεί εντολή ή οδηγία, γραπτή ή προφορική, προς τις αστυνομικές αρχές να μην προβαίνουν στη σύλληψη δραστών που καταλαμβάνονται να διαπράττουν το ποινικό αδίκημα της οδήγησης υπό την επίδραση οινοπνεύματος». Αλλά και η Ελληνική Αστυνομία υποστήριξε ότι «ο 45χρονος θα έπρεπε να έχει συλληφθεί και να οδηγηθεί στην αστυνομική υπηρεσία. Ακόμα και μικρότερο να ήταν το ποσοστό που διαπίστωσαν οι αστυνομικοί με την αλκοολομέτρηση, γνωρίζουμε καλά τον νόμο και γνωρίζουν οι αστυνομικοί».

Ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης έχει ήδη πάρει στα χέρια του τη δικογραφία: «Ο, τι λέει έξω από την η κοινωνία προκύπτει από τη δικογραφία. Τρομακτικές οι ευθύνες του κυρίου αυτού, που είναι διαδοχικές, συγκλίνουσες πολύ βαριές, που να μην υπήρχε η αυστηρότητα που έχει επιβληθεί τώρα τελευταία με νομοθετικές ρυθμίσεις, θα μπορούσε ο αρμόδιος εισαγγελέας να είχε ασκήσει ποινική δίωξη για ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο». Και προσθέτει: «Χάθηκε άδικα ένας άνθρωπος, χωρίς να φταίει στο οτιδήποτε, και εύχομαι, αυτό που εύχονται και οι γονείς του: Ο θάνατός του και η ανάδειξη του θέματός του από τα ΜΜΕ να βοηθήσουν στο να βάλουν μυαλό κάποιοι, οι οποίοι, παρότι είναι μεθυσμένοι, συνεχίζουν να οδηγούν το αυτοκίνητό τους, με αποτέλεσμα να σκοτώνουν ανθρώπους».

Σύλλογος «SOS Τροχαία Εγκλήματα»: Μηδενική ανοχή στο αλκοόλ

Μανώλης Σταυρουλάκης,
ιδρυτικό μέλος του συλλόγου «SOS Τροχαία Εγκλήματα»

Ο Μανώλης Σταυρουλάκης είναι ιδρυτικό μέλος του συλλόγου SOS Τροχαία Εγκλήματα, που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που βιώνουν την απώλεια των δικών τους προσώπων. Είναι όλοι τους συγγενείς θυμάτων της ασφάλτου. Για τον Μ. Σταυρουλάκη θα πρέπει να υπάρξει μηδενική ανοχή από την πολιτεία στο αλκοόλ, αλλά και τις ναρκωτικές ουσίες, για τις οποίες δεν υφίσταται κανένας έλεγχος στους ελληνικούς δρόμους.

Ισχυρίζεται, μάλιστα, ότι ούτε ο Νέος Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας που βρίσκεται το διάστημα αυτό σε δημόσια διαβούλευση δεν δίνει ξεκάθαρες λύσεις: «Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας το 25% των τροχαίων συγκρούσεων οφείλεται στο αλκοόλ και το 15% στα ναρκωτικά. Πάρα πολλές χώρες έχουν μηδενίσει τα “νόμιμα όρια” αλκοόλ στο αίμα και άλλες το έχουν πάει στο 0,2. Στην Ελλάδα και στον νέο ΚΟΚ, παραμένει ως νόμιμο όριο στο αίμα το 0,5gr/L. Ενώ στην Ουγγαρία, την Τσεχία, τη Ρουμανία και τη Σλοβακία έχουν θεσπίσει το μηδέν αλκοόλ. Επίσης, εδώ και αρκετά χρόνια, έχουν κατεβάσει το όριο στο 0,2gr/L στην Εσθονία, την Πολωνία, τη Σουηδία και τη Νορβηγία».

Για τον Μ. Σταυρουλάκη δεν μπορεί να υπάρχει ανεκτή ποσότητα αλκοόλ: «Δεν υπάρχει λίγο αλκοόλ. Το αλκοόλ επηρεάζει διαφορετικά τον καθένα, ανάλογα με την ηλικία, την κατάσταση της υγείας, το βάρος και τα φάρμακα που ενδεχομένως να παίρνει». Για τον ίδιο, όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί είναι αποσπασματικά, γεγονός «που αποδεικνύουν τα στοιχεία, μ’ αυτά που συμβαίνουν στους δρόμους».

Ισχυρίζεται ότι η περίπτωση του 45χρονου δεν είναι η μοναδική: «Για την ταχύτητα, για το αλκοόλ, για την εγκατάλειψη φωνάζουμε χρόνια. Ζητάμε να συναντηθούμε με τον υπουργό Δικαιοσύνης, με τον υπουργό Μεταφορών, δεν μας δέχεται κανείς. Η εγκατάλειψη, που είναι η πιο ανήθικη πράξη που μπορεί να γίνει, θεωρείται από την ελληνική πολιτεία πλημμέλημα και έτσι παραμένει και στον καινούριο ΚΟΚ», αναφέρει.

«Να δούμε όλο το σύστημα από την αρχή»

Να δούμε όλο το σύστημα από την αρχή, λέει ο Λευτέρης Μιχελάκης, γενικός γραμματέας του Πανελλήνιου Συλλόγου Εκπαιδευτών Οδήγησης, η επαγγελματική έδρα του οποίου βρίσκεται στην Κρήτη: «Συλλαμβάνεται ένα μεθυσμένο και του αφαιρείς το δίπλωμα. Και μετά η Πολιτεία του λέει “έλα να δώσεις εξετάσεις για να πάρεις το δίπλωμα”. Να δώσει τι, παρκάρισμα και γωνία;

Πρέπει να γίνει κάτι άλλο, ειδικά όταν πολλοί από αυτούς τους οδηγούς, που τους έχει αφαιρεθεί το δίπλωμα, συνεχίζουν να οδηγούν. Όπως έγινε και στην περίπτωση του τραγικού δυστυχήματος στα Χανιά. Όλοι οι οδηγοί θα πρέπει ίσως να παρακολουθήσουν υποχρεωτικά ένα σεμινάριο για τη μέθη. Να κάνουν κάποια κοινωνική εργασία. Κάτι μέσα από το οποίο πραγματικά θα αντιληφθούν ότι αυτό που έκαναν δεν είναι απλώς λάθος, αλλά είναι εγκληματικό. Θέλει όλο το σύστημα από την αρχή μέχρι το τέλος να το ξαναδούμε», λέει.

Το διάστημα αυτό βρίσκεται σε διαβούλευση ο νέος Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας. Ένας πραγματικά ρηξικέλευθος ΚΟΚ, όπως ισχυρίζεται ο Λ. Μιχελάκης, «Θα έθετε ως στόχο την καλλιέργεια κυκλοφοριακής συνείδησης από νεαρή ηλικία, ενσωματώνοντας τη διδασκαλία του ΚΟΚ σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, ως υποχρεωτικό μάθημα. Η εκπαίδευση αυτή δεν θα περιοριζόταν στους κανόνες του δρόμου, αλλά θα προωθούσε την κατανόηση της βιώσιμης κινητικότητας, το δικαίωμα στην πόλη και στη δημιουργία υπεύθυνων και συνειδητοποιημένων χρηστών του δρόμου».