Σύμφωνα με τον πατέρα της άτυχης κοπέλας, ο 23χρονος οδηγός του αυτοκινήτου είχε εμπλακεί σε ατύχημα έναν μήνα πριν το μοιραίο τροχαίο
Την τιμωρία των υπευθύνων του τροχαίου δυστυχήματος στο οποίο σκοτώθηκε η 19χρονη Κάτια στην Καλαμάτα ζητά η οικογένειά της με τον πατέρα της να λέει με νόημα «δεν μου το σκότωσαν στο δρόμο, αλλά μέσα σε ένα αυτοκίνητο».
«Μέσα στην Καλαμάτα δε συνηθίζονται τέτοια ατυχήματα. Ειδικά στην περιοχή τη συγκεκριμένη. Δώσανε σε ένα παιδί 22 χρονών ένα αυτοκίνητο 2000 με 2200 κυβικά, τουτέστιν από 150 μέχρι 180 άλογα» είπε στο STAR ο πατέρας της άτυχης 19χρονης.
Κατά τον ίδιο, μάλιστα, ο 23χρονος οδηγός του αυτοκινήτου, «ένα μηνα πριν είχε ξανακάνει ατύχημα».
Ο συνήγορος της οικογένειας, Νίκος Ρουσσόπουλος, είπε από την πλευρά του ότι «η θέση της οικογένειας είναι ότι, με τα στοιχεία που έχουμε μέχρι στιγμής, το αυτοκίνητο κινείτο με υπερβολική ταχύτητα μέσα στην πόλη. Στο δέντρο που έπεσε το αυτοκίνητο δεν κόπηκε ο κορμός από τη ρίζα άρα το αυτοκίνητο “πέταγε”»
Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες για το τροχαίο η νεαρή κοπέλα επέβαινε σε αυτοκίνητο που οδηγούσε 23χρονος, ο οποίος έχασε τον έλεγχο στην οδό Αρτέμιδος με αποτέλεσμα το όχημα να προσκρούσει σε δύο δέντρα της νησίδας και να ανατραπεί.
Από την ανατροπή του οχήματος προέκυψε ο θανατηφόρος τραυματισμός της κοπέλας η οποία ήταν συνοδηγός.
Η 19χρονη διακομίστηκε με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στο Νοσοκομείο Καλαμάτας, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός της ενώ σύμφωνα με πληροφορίες ο 23 χρόνος οδηγός νοσηλεύεται βαριά τραυματισμένος.
«Δεν το πιστεύω πως δε θα σε ξαναδώ» – Συγκινεί η ανάρτηση της θείας της στα social media – Πώς έγινε το τροχαίο δυστύχημα
«Ανιψούλα μου ομορφιά μου αστέρι μου !!!! Γιατί μας το έκανες αυτό! Δεν το πιστεύω πως δε θα σε ξαναδώ ! Ο Θεός σε ήθελε κοντά του Κάτια μου !!»…γράφει στην ανάρτηση της, η θεία της νεαρής κοπέλας, η οποία την αποχαιρετά με αναπάντητα «γιατί».
Λίγο μετά τις 11 το βράδυ της Κυριακής, περίπου 200 άτομα – οπαδοί της Ντιναμό Ζάγκρεμπ κατέφθασαν με άγριες διαθέσεις στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, αγνοώντας την απαγόρευση που υπάρχει απ’ την UEFA για μετακίνηση οπαδών κατά τη διάρκεια των προκριματικών του Champions League.
Η εν λόγω ομάδα, άρχισε να επιτίθεται σε ανθρώπους που βρίσκονταν στην περιοχή του γηπέδου, όπως επίσης να προκαλεί και να απειλεί κόσμο στα γύρω καταστήματα.
Οι συμπλοκές κατέληξαν σε άγρια επεισόδια μεταξύ των οπαδών της ΑΕΚ και της Ντιναμό Ζάγκρεμπ με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ένας Έλληνας οπαδός, ένας 29χρονος από την Ελευσίνα και να τραυματισθούν 8 άτομα, τα οποία νοσηλεύονται στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού.
Συγκλονίζει η ανάρτηση στα social media της Μαριάντας Γαλάνη, η οποία περιγράφει τον τρόμο που έζησε στα επεισόδια της Δευτέρας στη Νέα Φιλαδέλφεια, ενώ έτρεχε να γλιτώσει από τα μαχαίρια και τα καδρόνια των χούλιγκανς μαζί με τον άτυχο Μιχάλη Κατσουρή.
«Δεν είμαι ΑΕΚ αλλά εδώ δε χωράνε οπαδικά!! Μένω όμως στη νέα Φιλαδέλφεια 100 μέτρα από το γήπεδο και δουλεύω στην καφετέρια της ΑΕΚ οπότε ηξερα πολύ καλά το παλικάρι!! Το μόνο που θέλω είναι να ουρλιαξω από οργή!!! Γιατί μας αφήσατε απροστάτευτους??? Γιατί ενώ σας πέρναμε τηλέφωνο αργήσατε??? Γιατί ενώ φωνάζαμε ότι μας σκοτώνουν ήρθατε μετά από μισή ώρα??? Γιατί να θρηνούμε άλλον έναν “Άλκη”??? Γιατί αφήσατε όλους αυτούς τους αλήτες να μπουν ανενόχλητοι στη πόλη μας!!! Γιατι??? Γιατί??? Γιατί???? Αυτό που ζήσαμε εχτές το βράδυ δε θα το ξεχάσω ποτέ!!! Να τρέχουμε να γλιτώσουμε. Ένα τσούρμο μαυροφορεμένοι να μαχαιρώνουν όποιον βρουν μπροστά τους και να πετάνε πέτρες και καδρονια στα κεφάλια μας!!! Ήρθαν για να σκοτώσουν!!! Και όλα αυτά στις 10 το βράδυ που υπήρχαν μικρά παιδιά και οικογένειες στο μαγαζί!!! Καλό ταξίδι Μάικ (Μιχάλης Κατσουρής) από όλους εμάς που είχαμε την τύχη να σε γνωρίσουμε!!!».
Θυμάμαι, ήταν μια συνηθισμένη μέρα του χειμώνα όπου εγώ και η οικογένεια μου ετοιμαζόμασταν για εκδρομή στα χιόνια. Εγώ μόλις 9 χρονών τότε, ήμουν ένα παιδί γεμάτο χαρά, ανεμελιά με όρεξη και όνειρα για τη ζωή και προπάντων πάντα ακούραστη από το παιχνίδι.
Δεν προλάβαμε καλά- καλά να τελειώσουμε το παιχνίδι μας στα χιόνια με τους γονείς μου, απροσδόκητα ένιωσα μια αδιαθεσία, η οποία δεν μπορούσε να εξηγηθεί για εμένα. Ήταν περίεργο γιατί ποτέ μου δεν έχανα την όρεξη για παιχνίδι.
Θυμάμαι ήταν 28 Μαρτίου του 2011.
Ένας έντονος βήχας που με έπνιγε ολόκληρο το Σαββατοκύριακο μας οδήγησε μαζί με την μητέρα μου, Δευτέρα πρωί πρωί να επισκεφτούμε τον παιδίατρο μου.
Αφού ο γιατρός έγραψε όλα τα σχετικά φάρμακα για τον βήχα και αφού με είδε λίγο χλωμή, εισηγήθηκε να κάνω αναλύσεις μήπως χρειαζόταν να πάρω κάποιες βιταμίνες.
Τα αποτελέσματα βγήκαν πολύ σύντομα και με ενα τηλεφώνημα του παιδίατρου μου προς την μητέρα μου, έπρεπε να πάω επείγοντος στο νοσοκομείο της Λεμεσού για μετάγγιση αίματος, όπως ο ίδιος της είχε πει, γιατί ήταν πολύ χαμηλή η αιμοσφαιρίνη μου.
Ακούγοντας από το τηλέφωνο την μητέρα μου να το λέει ξέσπασα σε κλάματα.
Η υπεύθυνη εκεί του νοσοκομείου λέει στους γονείς μου τις υποψίες της για λευχαιμία. Δεν το πίστευαν ότι μιλούσε για μένα. Εγώ μόνη στο κρεβάτι να περιμένω. Αναμονή και πλάι αναμονή. Πολλές σκέψεις τριγύριζαν στο μυαλό μου χωρίς να φανταστώ ποτέ τι με περιμένει. Τι να πρωτουποψιαστώ και τι να πρωτοσκεφτώ.
Ένα παιδί μόλις 9 χρονών πριν καλά καλά γνωρίσω τη ζωη, πριν προλάβω να κανω όνειρα και φίλους και πριν καλά καλά γνωρίσω τους κίνδυνους της ζωής, είχα την ατυχία να μου κτυπήσει την πόρτα και να μπει στην ζωή μου με το έτσι θέλω, η λευχαιμία.
Αναρωτιόμουν για πιο σκοπό άραγε γίνονται όλες αυτές οι εξετάσεις. Το ίδιο κιόλας απόγευμα μεταφέρθηκα επείγοντος με ασθενοφόρο στο Μακάριο νοσοκομείο της Λευκωσίας στον παιδοογκολογικό θάλαμο. Αφού βράδιασε, θυμάμαι καθισμένη σταυροπόδι στο κρεβάτι μου, να ρωτώ την μητέρα μου απορημένη, πώς από ένα βήχα καταλήξαμε εδώ μέσα χωρίς να ξέρω τι έχω και ποτέ θα φύγω. Τελικά, ο βήχας επιβεβαιώθηκε… ήταν λευχαιμία.
Εγώ σε ηλικία 9 χρονών μαζί με τον πατέρα μου Λούη Θωμά
Μόλυνση στο αίμα ήταν η πρώτη απλή εξήγηση που μου έδωσε η μητέρα μου καθώς ήξερε ότι το λυτρωτικό χαμόγελο θα αργήσει να φανεί στο πρόσωπο μου. 2,5 χρόνια…. 2,5 χρόνια χημειοθεραπείες…
Θυμάμαι, τις πρώτες μέρες, εικόνες μικρών παιδιών ακόμη και βρεφών, να τριγυρνάν με ένα όρο στο χέρι μέσα τον θάλαμο. Θυμάμαι στο διπλανό κρεβάτι, τον φίλο μου Χριστόδουλο μόλις δυο χρονών τότε, να προσπαθεί να παίξει με τα παιχνίδια του με τον όρο στο χέρι. Στο απέναντι κρεβάτι, να βλέπω τον φίλο μου Νικόλα με πολύ φουσκωμένη την κοιλιά του και να διερωτώμαι τι είχε…
«Γιατί μαμά όλα τα παιδάκια είναι χωρίς μαλλιά…» ρώτησα… Τελικά, αυτό ήταν το λιγότερο μπροστά στα υπόλοιπα που με περίμεναν.
Θυμάμαι πρωτόγνωρες εικόνες και λέξεις που άκουγα χωρίς να γνωρίζω το νόημα τους…μυελός, παρακέντηση, χημειοθεράπειες, χικ μαν… δυστυχώς όμως, όλα αυτά δεν άργησαν να γίνονται πράξη. Ο πόνος και για μένα ξεκίνησε και ήταν πάντα αφόρητος.
Ο πρώτος καιρός φυσιολογικά ήταν για όλους μας δύσκολος. Η αλλαγή περιβάλλοντος, της ρουτίνας…της ζωής μας ολόκληρης, δεν άργησε να φέρει τα πάνω κάτω.
Θυμάμαι όλες οι εξετάσεις γίνονταν, σε κάτι παράξενα και πρωτόγνωρα δωμάτια γεμάτα από μηχανήματα…συνέχεια ήμουν περιτριγυρισμένη από πολλούς γιατρούς..!! Οι πιο οδυνηρές στιγμές ήταν αυτές της παρακέντησης και του μυελού…..έχοντας με στην αγκαλιά τους οι γονείς μου μέχρι να τελειώσει η επίπονη διαδικασία.
Τον πρώτο καιρό δεν ήμουν καθόλου καλά από τα φάρμακα και λόγο της εξασθένησης που προκαλούσαν η χημιοθεράπειες. Θυμάμαι επίσης, πόσο έντονες και αγχώδεις ήταν οι στιγμές που έπρεπε να μπω στο χειρουργείο.
Για μένα ήταν ότι χειρότερο. Αξέχαστη θα μου μείνει η μέρα όπου με την μητέρα του φίλου Βαγγέλη, Έλενα, περπατήσαμε αμέτρητες φορές πάνω κάτω τον διάδρομο του θαλάμου κάνοντας με να ξεχαστώ.
Οι παρενέργειες των χημειοθεραπειών με έκαναν να αδυνατίσω και κυρίως να μην μπορώ να σταθώ στα πόδια μου.
Σχεδόν δεν μπορούσα να περπατήσω. Θυμάμαι, ήταν μια μέρα από τις δύσκολες των εντατικών χημιοθεραπειών που χρειαζόμουν την βοήθεια της μητέρας μου για να μπορέσω να σηκωθώ από το κρεβάτι μου και να περπατήσω.
Τα πόδια μου είχαν παραλύσει. Εκείνη την συγκεκριμένη μέρα πείσμωσα τόσο πολύ και θυμάμαι κοίταξα την μητέρα μου στα μάτια και της είπα… «σήμερα δεν θέλω να με βοηθήσεις, θα μαζέψω την κάθε μου δύναμη και θα σηκωθώ μόνη μου…γιατί Θέλω να γίνω καλά..
Μέχρι τα 9 μου χρόνια δεν είχα κατάλαβει το νόημα της πίστης στον θεό…βιώνοντας την δίκη μου μάχη με την λευχαιμία, αντιλήφθηκα ότι οι καλύτεροι γιατροί με την δύναμη της πίστης είναι οι άγιοι.
Θυμάμαι, μια μέρα κρατώντας με ο πατέρας μου στα χέρια του, αφού δεν μπορούσα να περπατήσω, με ανέβασε τα σκαλιά του μοναστηριού της Παναγίας της Αμιρούς, όπου η μοναχή, μου έδωσε να προσκυνήσω τα οστά του Αγίου Παντελεήμωνα, εξηγώντας μου ότι ο Άγιος αυτός ήταν γιατρός και ότι από τώρα και στο εξής θα είναι ο δικός μου γιατρός, που θα είναι πάντα δίπλα μου.
Την άλλη μέρα, κατάφερα να σηκωθώ από το κρεβάτι και να περπατήσω πολύ καλύτερα, χωρίς βοήθεια…έτρεξα πάνω στην μητέρα μου λέγοντας της «μάμα, ο Άγιος Παντελεήμονας με έκανε καλά» …… από τότε η πίστη μου δυνάμωσε και με την βοήθεια του Αγίου Παντελεήμονα κατάφερα να γίνω καλά.
Ο καιρός περνούσε, οι εξετάσεις συνεχίζονταν. Συχνά με επισκέπτονταν φίλοι, συγγενείς για να μάθουν για την εξέλιξη της υγείας μου. Όλες οι μέρες περνούσαν μέσα σε ένα δωμάτιο του παιδογκολογικού θαλάμου……. Στο βάθος, ο παιχνιδότοπος, ένα δωμάτιο γεμάτο χρώματα και παιδικές φωνούλες… Εκεί μαζευόμαστε όλα τα παιδιά του θαλάμου για να παίξουμε και να γνωριστούμε……
Οι νοσοκόμοι και οι γιατροί ήταν όλοι πολύ καλοί μαζί μας. Μας μιλούσαν και προσπαθούσαν να μας κάνουν να ξεχαστούμε όσο γινόταν από αυτά που περνούσαμε.
Μέρα με την μέρα πολλές φιλίες κτίζονταν μεταξύ μικρών και μεγάλων. Γίναμε όλοι μια οικογένεια σιγά σιγά. Δημιουργήθηκαν φιλίες που ακόμη κρατούν. Περνούσαμε όλες τις μέρες μαζί συμπαραστέκοντας ο ένας στον άλλο, παρηγορώντας ο ένας τον άλλο, αλλά κυρίως τα αντιμετωπίζαμε όλοι μαζί, όλα με θάρρος και γενναιότητα.
Καθημερινά τρώγαμε όλοι μαζί κουβεντιάζοντας στην μικρή κουζινούλα του θαλάμου. Φιλίες διαφορετικές… μας ένωνε όλους ο ίδιος πόνος και η ίδια έγνοια.
Οι πιο δύσκολες στιγμές, αυτές που κάποια από τα παιδιά δεν κατάφερναν να νικήσουν τον καρκίνο και έφευγαν πολύ γρήγορα και άδικα από την ζωή. Δεν πίστευα ότι εκείνη την μέρα που αποχαιρετούσαμε την μικρή μας Μαρία να φύγει για την Γερμανία, γεμάτη χαρά ότι θα γινόταν καλά και θα επέστρεφε πίσω περπατώντας πια…ότι δεν θα την ξαναβλέπαμε… δεν ήθελα να το πιστέψω, μου στοίχισε πολύ ο χαμός της.
Ο Θεός την έβαλε μαζί με όλους τους αγγέλους.
Πόσα και πόσα παιδάκια, δικοί μου φίλοι πλέον, είδα να πεθαίνουν. Και ένα τεράστιο γιατί να φεύγουν τόσο γρήγορα και άδικα, παιδιά που δεν έχουν προλάβει να ζήσουν την δίκη τους ζωή όπως την ήθελαν……
Αν με ρωτήσει κάποιος τι θέλω να ξεχάσω, θα ήθελα να ξεχάσω όλες τις στιγμές που με έκαναν να πονώ σωματικά και ψυχικά και όλες τις άσχημες στιγμές που υπήρξαν με την οικογένεια μου κατά την περίοδο της περιπέτειας μου.
Μέσα σε όλο αυτό το μαρτύριο των 2,5 χρόνων της θεραπείας μου, ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι δεν θα τα κατάφερνα…πάντα σκεφτόμουν ότι ο καιρός θα περνούσε γρήγορα και όλα θα φτιάξουν όπως ήταν πριν.
Έτσι έμαθα πάντα να σκέφτομαι θετικά και να μην αφήνω καμία αρνητική σκέψη να περνά από το μυαλό μου και να αντιμετωπίζω με αισιοδοξία τις δυσκολίες που μου τυγχάνουν στον δύσκολο αγώνα της ζωής.
Η δική μου περιπέτεια με την λευχαιμία με έκανε να συνειδητοποιήσω την πραγματική αξία της ζωής και να αναθεωρήσω τις προτεραιότητες στη ζωή μου. Αντιλιφθήκα για ποιά πράγματα αξίζει πραγματικά να κλάψει κάποιος, να στεναχωρηθεί και να αγχωθεί.
Όλα τα παιδιά τότε είχαμε κοινό στόχο….. να βγούμε νικητές από τον δύσκολο αγώνα που δειανύαμε. Ο χρόνος πέρασε σχετικά γρήγορα και στα 11 1/2 μου χρόνια τέλειωσε η θεραπεία και έγινα καλά.
Σίγουρα όλα αυτά είναι ένα κομμάτι της ζωής μου που με έκανε να αντικρίζω το μέλλον θετικά και αισιόδοξα.
Σήμερα, μετά από δέκα όλοκληρα χρόνια, φοιτώ στο Τεχνολογικό πανεπιστήμιο Κύπρου στο Τμήμα επιστημών αποκατάστασης σπουδάζοντας λογοθεραπεία και βρίσκομαι είδη στο δεύτερο έτος. Μέσα από την δική μου περιπέτεια, ένιωσα την ανάγκη να ακολουθήσω αυτή την σπουδή για να μπορώ και εγώ με την σειρά μου να βοηθώ παιδιά και ενήλικες που έχουν ανάγκη. Κατά την διάρκεια της δικής μου περιπέτειας, βίωσα έμπρακτη βοήθεια από εθελοντές και συνδέσμους και γνωρίζω πραγματικά την αναγκαιότητα της ψυχολογικής στήριξης κυρίως, αλλά και γενικότερης βοήθειας.
Δική μου ευχή, προς όλο τον κόσμο, να είστε πάντα χαρούμενοι, αλλά πάνω από όλα στην ζωή σας να έχετε υγεία, δύναμη για εσάς για όσους παλεύουν και για όσους έφυγαν. Ποτέ στην ζωή σας μην πείτε δεν μπορώ, αλλά μπορώ και θα τα καταφέρω.
Να θυμάστε ότι το ωραιότερο πράγμα στην ζωή είναι να αγαπάτε και να προσφέρετε. Κυρίως στους συνανθρώπους μας που αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Μας έχουν ανάγκη…τους έχουμε ανάγκη. Τα συναισθήματα και η χαρά που λαμβάνει ο καθένας ξεχωριστά είναι απερίγραπτα.
Να μην ξεχνάτε πάντα να ευχαρίστητε τον θεό για όλα αυτά που καθημερινά έχουμε. Να ξέρετε ότι, ότι γίνετε στην ζωή μας υπάρχει πάντα ένας λόγος.
Η μεγαλύτερη ευλογία είναι να έχουμε την υγεία μας, τόσο τη δίκη μας, αλλά και των ανθρώπων που αγαπάμε. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι στα νοσοκομεία που παλεύουν για αυτήν, ακόμα και για άλλη μια μέρα ή ώρα ζωής.
Μην φοβάστε τον καρκίνο δεν είναι ανίκητος.
Τελειώνοντας, θέλω να πω ότι ο παιδικός καρκίνος δεν θέλει παγκόσμιες μέρες. Νοσοκομεία θέλει, φάρμακα θέλει, αγάπη θέλει, αισιοδοξία, δύναμη, υπομονή, επιμονή, πίστη και έτσι ένα παιδί μπορεί να κερδίσει την μάχη που δίνει για την ζωή του.
Το πιο σημαντικό από όλα, ο παιδικός καρκίνος θέλει εθελοντές! Πολλούς εθελοντές!
Και να μην ξεχνάτε πως η κάθε μέρα μας προσφέρετε για να γίνουμε καλύτεροι και καλύτεροι σημαίνει να αγαπάμε, να συγχωρούμε, να βοηθούμε και να δίνουμε χωρίς να περνούμε .
Και να σκέφτεσαι πάντα ότι μετά την καταιγίδα όσο δυνατή και αν είναι , πάντα βγαίνει το ουράνιο τόξο.
Η Τζένη Θεωνά βρέθηκε στο πλατό της εκπομπής «Πρωίαν σε είδον» και ο Φώτης Σεργουλόπουλος την αιφνιδίασε, ρωτώντας γιατί λένε την εκπομπή της «Μαμάδες» και όχι «Γονείς».
Ειδικότερα, ο Φώτης Σεργουλόπουλος ρώτησε «θα ήθελα, τώρα που τα λέμε όλα, και που μου είπες για τη δική μου στάση, την προσέγγιση που εγώ δεν δέχτηκα, γιατί λέτε την εκπομπή “Μαμά-δες” και όχι “γονείς”;» και η Τζένη Θεωνά απάντησε «πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση…».
Αιφνιδιασμένη η Τζένη Θεωνά από την ερώτηση του Φώτη Σεργουλόπουλου
Στη συνέχεια, ο παρουσιαστής πρόσθεσε «με βγάζει απ’ έξω, κατάλαβες; Όταν πάω εγώ σε μια εκπομπή που λέγεται “Μαμάδες”, αισθάνομαι ότι δεν με αφορά» και για μερικά δευτερόλεπτα επικράτησε απόλυτη σιγή.
Ο διάλογος Τζένης Θεωνά και Φώτη Σεργουλόπουλου
Φ.Σ.: Θα ήθελα πολύ να το κάνετε αυτό. Να το προτείνεις
ΤΖ.Θ.: Ερχόμενη στην εκπομπή ήταν η μαμά πιο μεγάλη ενότητα και έχεις δίκιο. Γιατί με αυτόν τον τρόπο ίσως ανακυκλώνουμε ένα στερεότυπο που θέλει τη μητέρα να καταλαμβάνει μεγαλύτερο μέρος γονεϊκότητας, το οποίο δεν είναι σωστό.
Φ.Σ.: Οπότε, θα έρθω στην εκπομπή σου και να τον ξεκινήσετε αυτόν τον αγώνα. Αναθεωρούμε, είδες;
«Ποιος σου πήγε τ’ αυγουλάκι σου παιδί μου. Βαμμένο κόκκινο στο χρώμα του αίματος καλή μου..».
Συγκλονιστικό είναι το μήνυμα του πατέρα της μικρής Μελίνας, Μάνος Παρασκάκης, που έχασε τη ζωή της έπειτα από επέμβαση που έκανε τον Δεκέμβριο του 2015.
Με μια ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με αφορμή τις ημέρες του Πάσχα, στέλνει το δικό του μήνυμα για την κόρη του που έφυγε νωρίς.
Αναλυτικά η ανάρτηση αναφέρει τα εξής:
Ποιος σου πήγε τ’ αυγουλάκι σου παιδί μου.
Βαμμένο κόκκινο στο χρώμα του αίματος καλή μου..
Και δε κρατούσα από το σπίτι ένα γιασεμί μου..
Να σου τσουγκρίσω να σου πω Χρόνια Πολλά ζωή μου..
Να μου το σπάσεις να χάρεις γλυκιά Μου..
Τ’ άγιο Φώς σού’ φερα λεμονιά μου..
Χριστός Ανέστη να μου πεις καρδιά μου..
Κι Αληθώς να σ’ απαντήσω κοπελιά μου..
Να βγεις για λίγο τριανταφυλλιά μου..
Σου φέραν και τσουρέκι ομορφιά μου..
Βγες να το δοκιμάσεις αναπνία μου..
Να γαληνέψει λίγο η καρδιά μου..
Γιατί μου λείπεις κι απ’ τα όνειρα μου..
Σας ευχαριστώ εσάς που πήγατε αυγό βαμμένο και το τσουρέκακι της στο τάφο της..
Μια μεγάλη αγκαλιά και ειλικρινή αγάπη από τη καρδιά μου..
Δεν ήθελα να στενοχωρήσω μέρα που είναι κανένα όμως δεν αντέχω να μη το βγάλω..
Χριστός Ανέστη..
Η Σία Κοσιώνη όπως ήταν αναμενόμενο έκλεψε την παράσταση την Κυριακή των εκλογών στον τηλεοπτικό σταθμό του ΣΚΑΙ όπου βρέθηκε για να καλύψει τηλεοπτικά και δημοσιογραφικά τα εκλογικά αποτελέσματα. Εντυπωσιακή στα άσπρα ντυμένη ενώ δίπλα της ήταν και η πολύπειρη Έλλη Στάη.
Σούσουρο με την εμφάνιση της Σίας Κοσιώνη στις Εκλογές
Ωστόσο την παράσταση η μάλλον τα βλέμματα των τηλεθεατών τράβηξε και το γεγονός πως η Σία έκρυβε συνεχώς την κοιλιά της τις περισσότερες στιγμές με τις φήμες περί εγκυμοσύνης να φουντώνουν
Έτσι δεν έλειψαν τα σχόλια ότι ίσως η Σία Κοσιώνη είναι ξανά έγκυος από τον Κώστα Μπακογιάννη.
Η οικοδέσποινα της βραδιάς, ζήτησε μερικές συμβουλές για τα τελευταία λεπτά πριν το exit poll και από την πολύπειρη Έλλη Στάη
«Εγώ θέλω να πω στην Έλλη Στάη, που θα με καταλάβει… Αυτά τα τελευταία τρία, τέσσερα λεπτά που περίμενες μέχρι το exit poll, εσυ τι έκανες;», ρώτησε αρχικά η Σία Κοσιώνη.
“Ξημερώματα (00.30 ώρα) σήμερα. Ομάδα Ο.Π.Κ.Ε. ερευνά για εγκλωβισμένα άτομα στην Περιφερειακή Υμηττού. Προτεραιότητα, ο απεγκλωβισμός μικρού κοριτσιού, ο πατέρας του οποίου είχε ενημερώσει ότι βρίσκονται για ώρες στο χιόνι και το κοριτσάκι έπρεπε το πρωί να πάει σε νοσοκομείο για να χειρουργηθεί. Κινούνται πεζή για αρκετά χιλιόμετρα με κουτί πρώτων βοηθειών, καθώς η προσέγγιση με όχημα ήταν αδύνατη. Οι αστυνομικοί τους εντοπίζουν και χωρίς δεύτερη σκέψη μεταφέρουν το κορίτσι στην πλάτη τους μέχρι τη Δουκίσσης Πλακεντίας, απ’ όπου μαζί με τον πατέρα της παρελήφθησαν από άλλους αστυνομικούς και οδηγήθηκαν με ασφάλεια στο σπίτι τους. ”
Τον λόγο για τον οποίο ο άνθρωπος που σκότωσε την κόρη της, ήταν ελεύθερος ρωτά τον πρωθυπουργό μέσα από συνέντευξή της, η μητέρα της αδικοχαμένης Έμμας.
Η μητέρα της 21χρονη Εμμανουέλας, που έχασε τη ζωή της όταν παρασύρθηκε και εγκαταλείφθηκε αιμόφυρτη στη μέση του δρόμου, στη Θεσσαλονίκη, απευθύνθηκε στον πρωθυπουργό μέσω δηλώσεών της στο Star.
«Εμείς σταματήσαμε να αναπνέουμε 22 Νοεμβρίου στις 1:20 το βράδυ. Έχω απίστευτο θυμό και πολύ μεγάλη απογοήτευση. Γιατί αυτός ενώ ήταν σεσημασμένος αλλοδαπός χωρίς άδεια παραμονής κυκλοφορούσε σε αυτή τη χώρα ελεύθερος; Γιατί ενώ είχε συλληφθεί είχε αφεθεί να συνεχίζει τη δράση του και δεν είχε απελαθεί; Γιατί ενώ το μάξιμουμ της ποινής που προβλέπει ο νόμος είναι περί τα 15 χρόνια θα εκτίσει μόνο το 1/3.
Οι νόμοι δεν είναι σωστοί. Δεν προστατεύονται οι πολίτες αυτής της χώρας. Κινδυνεύουμε ανά πάσα ώρα και στιγμή να χάσουμε τα παιδιά μας. Έχω και άλλο ένα παιδί που αυτή τη στιγμή τα φτερά του κοπήκανε. Αλλά αυτό το παιδί θέλω να ζήσει με ασφάλεια σ’ αυτή τη χώρα. Οι περήφανοι γονείς της Έμμας, της Έμμας του παιδιού όλη της Ελλάδας».
Όπως ανέφερε μάλιστα το ρεπορτάζ του Star η μητέρα της Έμμας επικοινώνησε με εκείνη του άτυχου πολίστα Αδαμάντιου Μαντή που είχε χάσει τη ζωή του με αντίστοιχο τρόπο στη Λεωφόρο Ποσειδώνος.
Η μητέρα της Έμμας, ευχαρίστησε τη μητέρα του αδικοχαμένου πολίστα λέγοντάς της πως αν δεν ήταν εκείνη – έπειτα από παρέμβαση της οποίας αυστηροποιήθηκε ο σχετικός νόμος – ο δολοφόνος της κόρης της δεν θα είχε προφυλακιστεί.
Μεγάλη αναστάτωση προκάλεσε στο πλατό της εκπομπής «Πρωινό μας» η θυελλώδης σχέση της Δέσποινας Βανδή και του Βασίλη Μπισμπίκη.
Η συζήτηση για το ζευγάρι άναψε για τα καλά τα αίματα στο «Πρωινό μας» με την ομάδα της εκπομπής να εκφράζει την άποψή της για όσα γίνονται τις τελευταίες ημέρες με το ζευγάρι.
Η Αφροδίτη Γραμμέλη ήταν αγανακτισμένη με ορισμένα σχόλια που υπήρξαν σε σχέση με τις δημόσιες εμφανίσεις της Δέσποινας Βανδή και του Βασίλη Μπισμπίκη.
Φ.Σ.: Υπήρχε ένας υπερσχολιασμός, μια υπερέκθεση κι όλα τα site ανέβασαν φωτογραφίες. Σχολιάστηκαν από τις εκπομπές. Με τον ντόρο που έγινε με το τσιγάρο και πήρε άλλη τροπή. Συνεχίζουν και καλά κάνουν και ζούνε τη ζωή τους κι ανεβάζουν.
Α.Γ.: Πολύ κακώς σχολιάζεται σε κάποιες εκφάνσεις του. Το να έχουν άποψη για το αν πρέπει να είναι μαζί, να φιλιούνται δημόσια, αν πρέπει να πηγαίνουν ο ένας στη δουλειά του άλλου και να ποστάρουν τη σχέση τους.
Ε.Χ.: Βρίζουν αδιανόητα κι αρχικά τα έχουν βάλει με τη διαφορά ηλικίας τους, ότι έχει χωρίσει κι έχει δύο παιδιά. Ελεεινά σχόλια… Όταν εκθέτεις τόσο πολύ το συναίσθημά σου, να είσαι έτοιμος για βολές. Ό,τι κρατάς για τον εαυτό σου δεν μπορεί να στο χαλάσει ο κόσμος.
Παρακάτω η Αφροδίτη Γραμμέλη ανέφερε για τα σχόλια που δέχεται το ζευγάρι για τις αναρτήσεις του:
«Είναι ντροπή να ακούω εγώ από άνδρες γιατί η Βανδή στα 53 της βγάζει τη νεφραμιά έξω. Ωραίες οι ταμπέλες, αλλά είναι ντροπή για τους άντρες και την κοινωνία να θεωρούν ότι μία γυναίκα στα 53 της, ό,τι σώμα κι αν έχει…».
Σήμερα στο Αγρίνιο η κηδεία του 20χρονου Ακη που έχασε τη ζωή του στο μοιραίο τροχαίο. Εγκεφαλικά νεκρή η αδελφή του.
Θλίψη έχει σκορπίσει στο Αγρίνιο ο χαμός του 20χρονου Άκη που άφησε την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο, στο τραγικό τροχαίο που σημειώθηκε το βράδυ του Σαββάτου.
Οπως αναφέρουν πληροφορίες του tempo24.news, η αδελφή του 20χρονου τον αποχαιρέτισε με μια συγκινητική ανάρτηση τον Άκη: “Γιατί ζωή μου, γιατί άντρα μου”, έγραψε στο instagram η αδελφή του.
Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες ο 20χρονος, διέμενε μαζί με την μεγάλη αδελφή του στην Πάτρα και εργαζόταν σε καφετέρια. Μάλιστα, εκείνη του ζήτησε να φύγουν μαζί την επόμενη ημέρα, ωστόσο ο αδελφός της αρνήθηκε.
Παράλληλα και η μητέρα του 20χρονου, κ. Ιωάννα, αποχαιρέτισε τον γιο της Άκη, με μια ανάρτηση στο facebook, όπου δημοσίευσε την είδηση του θανάτου του παιδιού, της γράφοντας “καλό ταξίδι παιδί μου”.
