«Δεν θέλεις κι άλλες υποσχέσεις που ΔΕΘα γίνουν ποτέ» είναι το κεντρικό σύνθημα σε σειρά από βίντεο που έχει αναρτήσει ο Αλέξης Τσίπρας για τα μέτρα του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης
Σκληρή κριτική για τα μέτρα που θα εξαγγείλει στη ΔΕΘ ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, ασκεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας. «Δεν θέλεις κι άλλες υποσχέσεις που ΔΕΘα γίνουν ποτέ» είναι το κεντρικό σύνθημα σε σειρά από βίντεο που έχει αναρτήσει στον προσωπικό λογαριασμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος κατηγορεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι έχει αθετήσει υποσχέσεις και τις εξαγγελίες του στις προηγούμενες ΔΕΘ.
Στα βίντεο ασκείται κριτική για τις υποσχέσεις για λιγότερους φόρους, όταν, όπως αναφέρεται, οι πολίτες πλήρωσαν φέτος το πρώτο επτάμηνο 6 δισ. περισσότερα, τα 2,5 από το ΦΠΑ. Στο στόχαστρο του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και οι αναφορές του κ. Μητσοτάκη για περιορισμό στο ελάχιστο των αυξήσεων ρεύματος. «Το 45% των καταναλωτών έχει ληξιπρόθεσμες οφειλές και οι απλήρωτοι λογαριασμοί φτάνουν το 1 δισ. ευρώ», αναφέρεται στο βίντεο. Κριτική ασκείται και για υποσχέσεις για μείωση της ανεργίας στους νέους. Η ανεργία των νέων είναι στο 36,8% αναφέρεται σε ένα από τα σποτ ενώ γίνεται λόγος και για αθέτηση υποσχέσεων στους συνταξιούχους, περισσότεροι από 2 εκατομμύρια έχασαν τα αναδρομικά τους, αναφέρεται στο βίντεο.
H αθλήτρια πολεμικών τεχνών, Δήμητρα Σακαδάκη, έσωσε τη φίλη της από ληστή, στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Η νεαρή κοπέλα μίλησε στο «Κοινωνία Ώρα MEGA» για το περιστατικό που σημειώθηκε στην κεντρική αγορά.
Οι δύο φίλες περπατούσαν αμέριμνες, έκαναν τη βόλτα τους, όταν ένας ληστής, επιτέθηκε στην μία από αυτές για να της κλέψει την τσάντα.
Το θύμα, για καλή του τύχη, είχε τη φίλη της μαζί που γνώριζε πολεμικές τέχνες. Η τελευταία αντέδρασε άμεσα και αφού πάλεψε με τον εν λόγω άντρα, τον ακινητοποίησε, αφήνοντάς τον αναίσθητο. Άμεσα έσπευσε και η αστυνομία που συνέλαβε τον δράστη.
Συνέπεια της συμπλοκής, ο τραυματισμός της κοπέλας στη μύτη που, ευτυχώς, δεν ήταν πολύ σοβαρός.
«Πήγαινα για καφέ με τη φίλη μου και όπως περπατούσαμε χτύπησε το κινητό της φίλης μου και πήγε να μιλήσει πιο μπροστά. Ξαφνικά την πλησίασε κάποιος να της πάρει την τσάντα και να τη χτυπάει. Ξαφνικά μου βγήκε το αίσθημα της προστασίας και άρχισα να τον βαράω, ενώ και ο ίδιος με χτύπησε. Δε φοβήθηκα εκείνη τη στιγμή καθόλου. Ήταν ένας μεγαλόσωμος άντρας και αμέσως συνελήφθη. Έχω κάνει kick boxing και τώρα κάνω πυγμαχία, το άθλημα μου έχει δώσει αυτοπεποίθηση και δε φοβάμαι», δήλωσε η 20χρονη, με εμφανή τα σημάδια από τις γροθιές του ληστή στο πρόσωπό της.
«Δεν με φοβίζει ο θάνατος γιατί θα σμίξουμε πάλι»: Συγκινεί ο πατέρας που έχασε το παιδί του σε θαλάσσια σπορ στη Μύκονο
Ο Παναγιώτης Πασχαλάκης, ο πατέρας του 10χρονου Μιχαήλ που σκοτώθηκε το καλοκαίρι του 2014 στη Μύκονο κάνοντας φουσκωτή μπανάνα, και δημιούργησε στη μνήμη του τον οργανισμό «Safe Water Sports» έγραψε ένα βιβλίο για τον γιο του.
Το βιβλίο «Μιχαήλ. Οι άγγελοι έχουν φτερά» είναι μια εκ βαθέων εξομολόγηση του μπαμπά, που ξεκίνησε λίγες μέρες μετά τον θάνατο του παιδιού του ύστερα από παραίνεση κάποιας ψυχολόγου.
«Ένα βιβλίο αφιερωμένο στον γιο μου, που τον αγάπησα όσο τίποτε άλλο στη ζωή»
«Ένα βιβλίο αφιερωμένο στον γιο μου, που τον αγάπησα όσο τίποτε άλλο στη ζωή. Ενα βιβλίο γεμάτο με τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου, όπως ακριβώς γεννιούνται στο μυαλό και στην ψυχή μου την κάθε στιγμή. Είναι ό,τι είναι και δεν θέλω να του βάλω κανένα τίτλο. Είναι ο εαυτός μου που πονάει αφόρητα και θέλει να ουρλιάξει, αλλά δεν μπορεί, γιατί κανείς δεν θα τον νιώσει».
«Με έμαθες περισσότερα από όσα εγώ πρόλαβα να σε διδάξω. Κατάφερες να μας ταρακουνήσεις, να μας βγάλεις από τον λήθαργο που ζούσαμε. Να μας κάνεις να κοιτάξουμε λίγο πιο βαθιά μέσα μας. Να αλλάξουμε προτεραιότητες και αξίες. Να γίνουμε περισσότερο άνθρωποι, λιγότερο εγωιστές… Τώρα πια δεν με φοβίζει ο θάνατος γιατί γνωρίζω ότι θα είναι η στιγμή εκείνη που θα σε σφίξω ξανά στην αγκαλιά μου και θα σου ψιθυρίσω ότι όλη μου τη ζωή περίμενα την ώρα που θα σμίξουμε και πάλι. Ο μπαμπάς σου»
Τα πρώτα λεπτά που μαθαίνει το θάνατο του παιδιού του
«Θέλω να εξαφανιστώ από τον κόσμο τούτο. Θέλω να βρεθώ εκεί που είναι ο γιος μου αυτήν τη στιγμή. Θέλω να πάω μαζί του… Το αισθάνθηκα από την πρώτη ακριβώς στιγμή που ο αδερφός μου έσκυψε στο αυτί μου, με αγκάλιασε σφιχτά και μου ψιθύρισε τη φράση “Παναγιώτη… Ο Μιχαήλ είναι νεκρός…”. Καθισμένος στην άμμο, ένα ζωντανό ανθρώπινο ερείπιο, προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω το συντριπτικό χτύπημα της μοίρας που μόλις είχα δεχθεί. Η ανάσα μου ήταν βαριά. Τη μια στιγμή είσαι ζωντανός, την επόμενη ακριβώς ένας ζωντανός νεκρός. Εκλαιγα ασταμάτητα.
“Θέλω να δώσω ένα τέλος σε όλα”, σκεφτόμουν. Δεν έχει κανένα νόημα πια η ζωή. Θέλω να βρω το παιδί μου. Τώρα! Δεν μπορώ να περιμένω άλλο. Φρίκη. Με συγκλόνιζε μία απέραντη φρίκη. Δεν ήθελα να το πιστέψω. Το παιδί μου, που το πρωί γέλαγε δίπλα μου, που το πρωί με φίλησε και μου είπε “καλημέρα” δεν ήταν πια μαζί μου. Πώς γυρίσαμε στην Αθήνα, πώς πήγα στην κηδεία του παιδιού μου, πώς πέρασαν τα πρώτα εικοσιτετράωρα δεν μπορώ να τα διηγηθώ. Το σοκ από ένα τέτοιο τραυματικό γεγονός σμπαραλιάζει το μυαλό. Το αρνητικό συναισθηματικό φορτίο που συσσωρεύεται έτσι ξαφνικά προκαλεί αμνησία. Τα ηρεμιστικά που έπαιρνα ήταν τόσα πολλά ώστε οι λειτουργίες του εγκεφάλου μου είχαν σχεδόν ανασταλεί».
«Το σπίτι άδειο χωρίς την παρουσία του, ο κόσμος σιωπηλός χωρίς τη φωνή του»
Η ζωή μου δίχως νόημα κι όμως συνεχίζω να ζω. Η ζωή συνεχίζεται για όλους εκτός από εκείνου. Μόνο ο Μιχαήλ θα μείνει αιώνια δέκα ετών. Εκείνος που πάντα μετρούσε τη διαφορά ηλικίας που είχαμε, έκανε παιχνίδια και ρωτούσε: “Πόσο θα είσαι, μπαμπά, όταν εγώ θα είμαι είκοσι; Πόσο θα είσαι όταν εγώ θα είμαι τριάντα πέντε; Θα είσαι παππούς τότε, ε;”, μου έλεγε. Δεν φανταζόταν, όπως ούτε εγώ βέβαια, ότι αυτό δεν θα γινόταν ποτέ. Οτι εγώ θα γίνω, ίσως, παππούς, αλλά εκείνος δε θα γίνει ποτέ τριάντα πέντε…
Από μπροστά μου περνούσαν δεκάδες εικόνες από εκδρομές που πήγαμε μαζί, από παιχνίδια με τους φίλους του. Η σκέψη μου κόλλησε σε μία από πέρυσι που ο Μιχαήλ μου έκανε καρτ στην πίστα στη Μύκονο. Είχε φτάσει στον τερματισμό με τα χέρια ψηλά. Νικητής. Ηταν πάντα νικητής. Παντού. Σε όλα. Μία μόνο μάχη έχασε και αυτή ήταν η μάχη με τον θάνατο. Αυτός μόνο μπόρεσε να τον νικήσει… Ανασηκώνομαι από το κρεβάτι και κοιτάζω τον χώρο γύρω μου, το δωμάτιό μου.
Πόσο θα ήθελα να μπει ο Μιχαήλ, όπως συνήθως την Κυριακή και στις αργίες, και να μου πει: “Μπαμπά, ξύπνα, έλα πάνω. Εγώ έχω ξυπνήσει εδώ και ώρα και σε περιμένω”. Κάποιες φορές όταν συνέβαινε αυτό δυσανασχετούσα, άλλες του απαντούσα μισοκοιμισμένος: “Αγόρι μου, άσε με λίγο ακόμα, λίγο μόνο να κοιμηθώ και μετά θα ανέβω πάνω μαζί σου. Και το μωρό μου, χωρίς δεύτερη κουβέντα, έκανε αυτό που του ζητούσα. Περίμενε υπομονετικά. Τώρα κοιτάω την πόρτα του υπνοδωματίου και βουρκώνω. Είναι ακίνητη. Στέκει εκεί για να μου υπενθυμίζει ότι αυτό που σκέφτομαι δε θα ξανασυμβεί ποτέ πια.
Ο Μιχαήλ δεν ζει. Το λέω στον εαυτό μου για να τον κάνω να συνέλθει
Φοβάμαι αυτή την προσκόλληση στο παρελθόν, είναι αλήθεια. Φοβάμαι ότι είναι ο προθάλαμος της τρέλας. Είναι αδιέξοδο να μένω στο σπίτι, μου κάνει κακό και δεν με βοηθάει να προχωρήσω. Ομως εμένα δεν με ενδιαφέρει. Θέλω να νεκρώσω όλες τις αισθήσεις μου, θέλω να προσπαθήσω να βγω από τον κόσμο που ζω. Δεν θέλω το σώμα μου να έχει ανάγκες. Δεν θέλω να με ενδιαφέρει τι ρούχα θα φορέσω, αν είμαι καθαρός, αν μυρίζω ιδρώτα, αν τα μαλλιά μου έχουν μακρύνει και θέλω κούρεμα. Θέλω να αφιερωθώ στην αγάπη που έχασα, να βουλιάξω και να χαθώ μέσα στο αίσθημα της απώλειας».
Τα χτυπήματα της μοίρας
«Ο πρώτος μου γιος, δίδυμος αδερφός του Μιχαήλ, έφυγε από τη ζωή πέντε εικοσιτετράωρα μετά τη μέρα που η αμέριστη χαρά της γέννησής τους είχε πλημμυρίσει την καρδιά μας. Θυμάμαι τη μέρα της κηδείας του. Στεκόμουν μόνος, μπροστά στο φέρετρό του. Είχα ζητήσει να μην έρθει κανείς. Τον συνόδευσα στην τελευταία του κατοικία και αναρωτιόμουν γιατί ο Θεός με είχε υποβάλει σε τέτοια δοκιμασία.
Οταν έχασα τον δίδυμο αδελφό του Μιχαήλ, έθαψα το τότε παρόν μου, αλλά όταν έχασα τον Μιχαήλ, έθαψα το μέλλον μου και τα όνειρά μου… Τα βήματά μου με οδηγούσαν τυφλά στο μνήμα, στον χώρο που για τελευταία φορά είδα το γλυκό του πρόσωπο. Την εικόνα αυτή που ποτέ δεν θα μπορέσω να βγάλω από το μυαλό μου. Δεν υπάρχει χειρότερος ζωντανός εφιάλτης από το να δεις το πρόσωπο του παιδιού σου ακίνητο, παγωμένο, ανέκφραστο, το σώμα ασάλευτο σκεπασμένο με λουλούδια.
Ο δικός μου Μιχαήλ, το παιδί που ήταν η ζωή μου, το φως μου, η ευτυχία μου, το νόημα της ζωής μου… Οταν τον σκέφτομαι εκεί ακίνητο, οι αναμνήσεις τρελαίνονται μέσα μου. Σαν άλογα αφηνιασμένα, επαναφέρουν στη μνήμη μου νωπές εικόνες από τη ζωντάνια του, το μόνιμο τρεχαλητό του, τις κινήσεις του, το αεικίνητο σουλούπι του… Ποτάμι κυλούσαν τα δάκρυα στο πρόσωπό μου. Το σώμα μου έτρεμε, σφιγγόταν, σαν κάποια αόρατη δύναμη να προσπαθούσε να με κουλουριάσει. Αντιδρούσα, μαχόμουν τον πόνο που θέριευε μέσα μου. Με τα δάχτυλά μου πίεζα τα μάτια μου να σταματήσουν το κλάμα, χτυπούσα νευρικά το πόδι μου στο έδαφος. Δεν ήμουν ένα σώμα πια. Κομμάτια ξεχωριστά ο εαυτός μου. Χέρια, πόδια, στομάχι, κόκαλα. Καθένα ζούσε τον πόνο του με τον δικό του τρόπο…
Η σκέψη του μπαμπά να αυτοκτονήσει
Τον πρώτο καιρό -τώρα μπορώ να το ομολογήσω χωρίς φόβο- πέρασε από τη σκέψη μου η ιδέα να αυτοκτονήσω. Θυμάμαι ήταν Σάββατο, και ήμουν ξαπλωμένος με τη γυναίκα μου στο κρεβάτι. Αϋπνοι, εξουθενωμένοι, απελπισμένοι. Ο ένας δίπλα στον άλλον αλλά πολύ μόνοι. Συναισθηματικό ναυάγιο η ψυχή μας. Ο πόνος έμοιαζε ανυπέρβλητος και η ζωή που είχαμε εντελώς μάταιη. Η γυναίκα μου με απαλή και ήρεμη φωνή μού πρότεινε να βρω έναν τρόπο ανώδυνο, εύκολο, να δώσουμε ένα τέλος σε όλα αυτά… Ηταν μια στιγμή που ο θάνατος έμοιαζε λύση, τολμώ να πω λύτρωση, όχι γιατί ήμασταν αυτοκτονικοί, αλλά γιατί η επιθυμία μας να ζήσουμε είχε στερέψει…».
Ένας άλλος άνθρωπος στο ξεκίνημα μιας νέας ζωής
Ο Παναγιώτης Πασχαλάκης οδήγησε στα δικαστήρια τους ενόχους για τον θάνατο του παιδιού του και απέκτησε ανάσες ζωής μέσα από τη γέννηση δύο παιδιών:
«Η φωνή του γιατρού με έκανε να ανατριχιάσω. “Συγχαρητήρια”, μου είπε. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι η γυναίκα σας είναι έγκυος. Η εξωσωματική προσπάθεια πέτυχε. Συγχαρητήρια και πάλι”. Η είδηση με αιφνιδίασε. Στο άκουσμα του νέου αυτού πάγωσα. Η αμηχανία με κυρίευσε. Προσπάθησα να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς είχε μόλις συμβεί. Αλλη μια πρωτόγνωρη κατάσταση ξεπρόβαλε μπροστά μου. Η σκέψη μου έτρεξε αμέσως στη μέρα, δέκα χρόνια περίπου πριν, όταν η ίδια είδηση έκανε το πρόσωπό μου να φωτιστεί… Μπορεί ποτέ το φως να συνυπάρχει με το σκοτάδι; Στη φύση σίγουρα όχι. Στην ψυχή μου όμως ναι. Οδηγώ προς το σπίτι μόνος μου, μία μόλις μέρα μετά τον ερχομό των παιδιών μου στον κόσμο. Η υπερένταση έχει χτυπήσει κόκκινο. Πώς ήταν η ζωή μου πριν από έναν χρόνο, πώς έγινε, πού βρίσκομαι τώρα. Κλαίω και δεν ξέρω το γιατί. Είναι δάκρυα χαράς; Είναι το ξέσπασμα της τεράστιας πίεσης που μήνες ασφυκτιά μην μπορώντας να βρει οδό διαφυγής από μέσα μου; Είναι το ότι ο Μιχαήλ μου λείπει αφόρητα κάθε στιγμή; Είναι όλα αυτά μαζί; Αναρωτιέμαι πώς έφτασα μέχρι εδώ. Ποια αόρατη δύναμη με τράβηξε; Μου φαίνεται απίστευτο να το έκανα εγώ μόνος μου».
«Με έμαθες περισσότερα από όσα εγώ πρόλαβα να σε διδάξω»
«Αγαπημένο μου παιδί… Με τη βοήθεια του Θεού και τη δύναμη που εσύ μας έδωσες, ξαναφτιάξαμε την οικογένειά μας, στήσαμε τη ζωή μας ξανά μέσα από τις στάχτες… Ελεγες πάντα ότι το μόνο που σου έλειπε ήταν ένα αδερφάκι. Είχες δίκιο και το ήξερα πολύ καλά. Δεν πρόλαβα ποτέ να σου πω ότι ο αδερφός σου έφυγε και αυτός από τη ζωή λίγες μέρες αφότου γεννήθηκες. Τώρα είμαι σίγουρος ότι είναι και εκείνος πάλι μαζί σου. Γνωρίζω ότι επιθυμία σου είναι οι μέρες μας να γεμίσουν ξανά παιδικές φωνές, γέλια και χαρές. Ο ερχομός των καινούριων αδερφών σου στο σπίτι μας να γίνει η αφορμή να λάμψει και πάλι η ευτυχία και η γαλήνη στο πρόσωπό μας. Ο πόνος για σένα βέβαια δεν θα φύγει ποτέ από την ψυχή μας. Είσαι αναπόσπαστο μέρος του εαυτού μας όπου και αν βρισκόμαστε… Με έμαθες περισσότερα από όσα εγώ πρόλαβα να σε διδάξω. Κατάφερες να μας ταρακουνήσεις, να μας βγάλεις από τον λήθαργο που ζούσαμε. Να μας κάνεις να κοιτάξουμε λίγο πιο βαθιά μέσα μας. Να αλλάξουμε προτεραιότητες και αξίες. Να γίνουμε περισσότερο άνθρωποι, λιγότερο εγωιστές… Τώρα πια δεν με φοβίζει ο θάνατος γιατί γνωρίζω ότι θα είναι η στιγμή εκείνη που θα σε σφίξω ξανά στην αγκαλιά μου και θα σου ψιθυρίσω ότι όλη μου τη ζωή περίμενα την ώρα που θα σμίξουμε και πάλι. Ο μπαμπάς σου».
Σε «βαρύ» πένθος έχει βυθιστεί η Ντόρα Μπακογιάννη, καθώς μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα «έχασε» και δεύτερη στενή της φίλη.
Ο λόγος για την Τούλα Γωνιωτάκη – Παπαδάκη, η οποία ήταν επιτυχημένη επιχειρηματίας στον χώρο του τουρισμού και σύζυγος του γιατρού Μανώλη Παπαδάκη, με τον οποίο απέκτησε τρεις γιους.
Ντόρα Μπακογιάννη – Η σπαρακτική ανάρτηση
“ΤΟΥΛΑ μου! Δε το πιστεύω! Τη μια στιγμή μηνύματα και γέλια και δυο ώρες μετά μήνυμα ότι έφυγες! Εσύ με τον απίστευτο δυναμισμό σου, το πάθος σου για τη ζωή, με το μπρίο σου, με τη μοναδική δραστηριότητα! Με την ατελείωτη αγάπη σου για όλους! «Αρνιά το Πάσχα, γαλοπούλες τα Χριστούγεννα, τα χρειάζονται, μη ξεχνάς είναι ορφανοί», έλεγες.
Αφήνεις το Μανιό, το Μιχάλη, το Μανώλη, τον Κυριάκο τις εξαιρετικές νύφες, τα εγγόνια σου και όλους εμάς που σε αγαπήσαμε τόσο μα τόσο πολύ!!! Για μας θα είσαι πάντα εδώ!”, έγραψε η Ντόρα Μπακογιάννη σε ανάρτησή της στο Facebook.
Μια συγκινητική αφιέρωση προς στην Ελλάδα, είχε προβληθεί σε 148 χώρες όπως αναφέρουν τα στατιστικά στο YouTube και είναι η πραγματικότητα, όλων αυτών που ζούμε τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας και κάνει το γύρο του κόσμου.
Το τραγούδι, θυμίζει Ελλάδα και ονομάζεται «Μελίνα» με την φωνή της αγαπημένης τραγουδίστριας Μελίνα Ασλανίδου, αν και η φράση που «μένει» από το κομμάτι είναι το «δεν σε φοβάμαι».
Ο χρήστης Βασίλης Κωστούλας και έχει καταφέρει να συγκεντρώσει πάνω από 1,5 εκατ. views.
Ο Σπύρος Μπιμπίλας βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή «Το Πρωινό», όπου και μίλησε για το ΣΕΗ, αλλά για την προσωπική του ζωή.
Ερωτηθείς ο Πρόεδρος του ΣΕΗ για την προσωπική του ζωή, αποκάλυψε στον αέρα της εκπομπής: «Θα σας πω μία αλήθεια γιατί εγώ δεν ντρέπομαι. Εγώ είμαι ερωτευμένος αλλά άμα δεν υπάρχει ανταπόκριση τι να το κάνεις; Ευτυχής πάντως είμαι» είπε χαρακτηριστικά και συμπλήρωσε με χαμόγελο: «Πάντως είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος από όλες τις απόψεις».
Μάλιστα ο Σπύρος Μπιμπίλας αναφέρθηκε στη θητεία του ως Πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, η οποία θα διαρκέσει ακόμα ενάμιση χρόνο. «Δεν θα ξαναβάλω υποψηφιότητα. Πρέπει οι νέοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να βγουν μπροστά και μαζί με τους παλιούς να βγουν μπροστά ώστε να δικαιωθούν».
Μπόμπαν Γιάνκοβιτς: Το μοιραίο χτύπημα που κανείς φίλαθλος ποτέ δε θα ξεπεράσει και ο θάνατος στα 43 του
Ο Σέρβος μπασκεμπολίστας Σλόμπονταν «Μπόμπαν» Γιάνκοβιτς είχε γεννηθεί στις 15 Δεκεμβρίου 1963.
Της: Έπη Τρίμη
Το 2002 ο Πανιώνιος απέσυρε προς τιμήν του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, την φανέλα με το νούμερο #8. Μάλιστα, από το 2018 η μορφή του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς υπάρχει στη φανέλα των ακαδημιών του Πανιωνίου. Όσοι γνωρίζουν αναφέρουν πως διέθετε υψηλή αντίληψη με χαρακτήρα νικητή, ωστόσο υπήρξε έντονη προσωπικότητα με πείσμα και ένταση. Ο γιος του Βλαδίμηρος Γιάνκοβιτς ακολούθησε τα χνάρια του.
Η καριέρα του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς
Είχε ξεκινήσει την καριέρα του το 1980 στον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου. Παρέμεινε εκεί για μια δεκαετία δίχως να κατακτήσει κάποιο τρόπαιο, αγωνιζόμενος όμως με τον σύλλογο σε τρεις τελικούς πρωταθλήματος και άλλους τρεις κυπέλλου, εκείνη την εποχή, όμως, είτε η Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ του Ντράζεν Πέτροβιτς, είτε η Γιουγκοπλάστικα του Ντίνο Ράτζα, είτε η Παρτίζαν των Βλάντε Ντίβατς, Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς, Σάσα Τζόρτζεβιτς και Ζάρκο Πάσπαλι ήταν αξεπέραστα εμπόδια. Επίσης υπήρξε φιναλίστ του Κυπέλλου Κόρατς το 1984. Τη σεζόν 1990-1991 είχε αγωνιστεί όπως αναφέρει η wilkipedia στην σέρβικη Βοϊβοντίνα και το καλοκαίρι του 1991 είχε επιστρέψει στον Ερυθρό Αστέρα.
Το προσωνύμιο
Το 1992 είχε πάρει μετεγγραφή στην ομάδα του Πανιωνίου όπου και είχε αγωνιστεί στη θέση φόργουορντ. Κορυφαία του στιγμή αποτέλεσε ο εκτός έδρας αγώνας του με τη Ρόμα, καθώς οι «κυανέρυθροι» ενώ έχαναν με 30 πόντους διαφοράς, κατάφεραν να πάρουν τη νίκη, με τον Μπόμπαν Γιάνκοβιτς να σταματάει στους 41 πόντους (τότε κέρδισε και το προσωνύμιο the bomber). Μάλιστα, εκείνη τη χρονιά, ήταν ένας από τους πρώτους σκόρερ του Κυπέλλου Κόρατς, καθώς είχε μέσο όρο 20,8 πόντους ανά αγώνα.
Το μοιραίο ατύχημα και τα 13 χρόνια σε αναπηρικό αμαξίδιο
Η μοιραία στιγμή της ζωής του ήταν στις 28 Απριλίου 1993, όταν σε αγώνα μπάσκετ με τον Παναθηναϊκό για τον ημιτελικό του πρωταθλήματος Ελλάδος σε μία επίθεση που οργάνωνε η ομάδα του 8 λεπτά πριν τη λήξη και μόλις ο Γιάνκοβιτς έβαλε ένα δίποντο, ο διαιτητής Κουκουλεκίδης σφύριξε επιθετικό φάουλ εις βάρος του (υπέρ του Φραγκίσκου Αλβέρτη), ακυρώνοντας έτσι το καλάθι. Μάλιστα ήταν και το 5-ο φάουλ, κάτι που σήμαινε ότι αποβαλλόταν από τον αγώνα. Τότε ο Γιάνκοβιτς βεβιασμένα χτύπησε το κεφάλι του στη μπασκέτα, δείχνοντας την αντίδρασή του ως προς την απόφαση του διαιτητή. Από εκείνη τη στιγμή παρέλυσε (ρήξη νωτιαίου μυελού από κάταγμα στον έκτο αυχενικό σπόνδυλο ήταν η διάγνωση των γιατρών), με αποτέλεσμα να μείνει παράλυτος στο κάτω μέρος του σώματός του. Το τηλεοπτικό στιγμιότυπο του αυτοτραυματισμού έκανε το γύρο του κόσμου προκαλώντας ρίγη συγκίνησης.
Ο Σέρβος δεν μπορεί να σταθεί όρθιος, το ασθενοφόρο τον παραλαμβάνει, το μισό γήπεδο ακολουθεί το ασθενοφόρο, τόσο αγαπητός ήταν ο Μπόμπαν. Μεταφέρθηκε στο Γενικό Κρατικό με διατομή του πέμπτου αυχενικού και τομή νωτιαίου μυελού, με αποτέλεσμα να μείνει παράλυτος.
Τα πρώτα αποτελέσματα απογοητευτικά, το χτύπημα προκάλεσε τεράστια ζημιά στη σπονδυλική στήλη. Άμεση κινητοποίηση από όλη την Ελλάδα, οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι αναλαμβάνουν όλα τα έξοδα που χρειάζονται, οι Σέρβοι που μένουν στη χώρα μας, προσφέρουν ότι χρειάζεται, οι καλύτεροι γιατροί είναι στη διάθεσή του.
Γλίτωσε το θάνατο, αλλά όχι τη παράλυση. Μετά από πολυήμερη διαμονή στην εντατική, ο Μπόμπαν θα ζήσει, αλλά σε αναπηρικό καροτσάκι.
Δάκρυα χαράς αλλά και θλίψης, σε όλο το φίλαθλο κοινό, χιλιάδες μηνύματα αγάπης, από όλους τους φιλάθλους.
Η ανακοπή καρδιάς
Ο Γιάνκοβιτς έμεινε για 13 χρόνια σε αναπηρικό καροτσάκι μέχρι το θάνατό του. Λόγω της ακινησίας του, πήρε υπερβολικό βάρος και, ως αποτέλεσμα, πέθανε στις 28 Ιουνίου του 2006, από ανακοπή καρδιάς, καθώς βρισκόταν σε ταξίδι μέσα σε πλοίο με προορισμό την Σύρο.
Μία δύσκολη περίοδο διανύει αυτές τις ημέρες η διακεκριμένη δημοσιογράφοςΕυρυδίκη Βαλαβάνη, καθώς αποκάλυψε μια θλιβερή απώλεια που την συγκλόνισε. Η αγαπημένη της συντροφιά, η γλυκιά γατούλα Suki, της οποίας την παρέα απολάμβανε εδώ και χρόνια, έφυγε από τη ζωή αυτή την εβδομάδα.
Στο πλαίσιο αυτό, η Ευρυδίκη Βαλαβάνη αποφάσισε να εκφράσει τα συναισθήματά της μέσα από ένα συγκινητικό μήνυμα. Με λόγια γεμάτα συναισθηματική φόρτιση, εξέφρασε την αγάπη της για την αγνή παρέα που είχε με τη Suki και την απίστευτη σύνδεση που μοιράστηκαν στη διάρκεια των χρόνων.
Ευρυδίκη Βαλαβάνη: Το σπαρακτικό μήνυμα
«Σβήνω … γράφω.. δεν υπάρχουν λέξεις κι ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν θα ξυπνάμε κάθε μέρα στις 6 το πρωί παρέα, πηδώντας πάνω μου, να σου ανοίγω την βρύση να πίνεις νερό και να βγαίνουμε μαζί στο μπαλκόνι. Οι τελευταίοι μήνες ήταν δύσκολοι. Δεν θέλω να σταθώ καθόλου σ’αυτό.
Κάποια πράγματα συμβαίνουν ξαφνικά και μοιραία. Έτσι όπως ήρθες στην ζωή μου και την άλλαξες εντελώς. Θυμάμαι την μέρα που σε βρήκα, -μία μικρή μπαλίτσα- και από την πρώτη κιόλας στιγμή, κάπως μαγικά εμείς οι δυο δεθήκαμε. Δεν σκέφτηκα στιγμή να σε δώσω, ήξερα ότι εμείς οι δυο θα είμαστε μαζί.
Μαζί σου έμαθα πως είναι να αγαπώ. Να αγαπώ αληθινά και με όλο το νόημα της λέξης. Είσαι κομμάτι της καρδιάς μου, της ψυχής μου και της οικογένειας μου. Δεν είμαι καθόλου καλή στους αποχαιρετισμούς..
Θα είσαι για πάντα η «ξινιόλα» μου και η μοναδική μου.. Αντίο Suki μου».
Viral έχει γίνει μία 50χρονη γυναίκα, η οποία εξομολογείται την ιστορία της, όταν ένας πονόδοντος κατέστρεψε εντελώς την υγεία της.
Η ζωή που ζούσε η 50χρονη, πριν τα ιατρικά προβλήματα
Το 2019 η Keren Levy ήταν μια γυναίκα «πιο υγιής στα 52 της από ό,τι στα 32 της» όπως θυμάται, η οποία απολάμβανε να ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, να κάνει ορειβασία στο Κιλιμάντζαρο, να εξερευνά τα Γκαλαπάγκος και να κολυμπάει τα καλοκαίρια στο Αιγαίο, για να επιστρέφει το χειμώνα στο Λονδίνο και να περνάει τον ελεύθερο χρόνο της με γεύματα με φίλους και shopping.
Την άνοιξη εκείνης της χρονιάς, η μητέρα της διαγνώστηκε με καρκίνο σε τερματικό στάδιο και η Keren, καταρρακωμένη, άρχισε να αναζητά παρηγοριά σε γλυκά, ενώ ταυτόχρονα αμελούσε τη στοματική υγιεινή της. Δεν της έκανε εντύπωση λοιπόν όταν ένιωσε πόνο σε έναν τραπεζίτη στην αριστερή πλευρά του στόματός της. Μια ακτινογραφία σε οδοντίατρο δεν έδειξε τίποτα. Όμως τρεις εβδομάδες αργότερα, ο πόνος είχε επιδεινωθεί και δεν σταματούσε ποτέ.
«Ο πόνος και οι αλλαγές που έβλεπα στο σώμα μου άρχισαν να με ανησυχούν»
«Μέχρι το τέλος του Ιανουαρίου της επόμενης χρονιάς, ο πόνος ήταν ανυπόφορος, τα ούλα μου είχαν χλωμιάσει και έμοιαζαν να έχουν στερέψει από αίμα. Ένα γειτονικό δόντι επίσης είχε αρχίσει να πονάει. Αυτές οι σωματικές αλλαγές, με τον πόνο που ολοένα αυξανόταν, με ανησύχησαν» θυμάται και προσθέτει:
«Μετά το θάνατο της μητέρας μου, την επόμενη ημέρα, πήγα σε άλλον οδοντίατρο. Ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελα να κάνω, αλλά ανησυχούσα. Μια ακόμα ακτινογραφία δεν έδειξε τίποτα. Απελπισμένη, του είπα ότι δεν με ένοιαζε η ακτινογραφία. Ένιωθα μια φοβερή γεύση σαπίλας στο στόμα μου. Το ήξερα ότι το δόντι μου είχε νεκρωθεί. Παρακάλεσα τον οδοντίατρο να μου κάνει απονεύρωση ή εξαγωγή. Αρνήθηκε, καθώς δεν είχε κανένα χειροπιαστό σημάδι νέκρωσης του δοντιού. Αντιθέτως, με παρέπεμψε σε παθολόγο, υπονοώντας ότι οφειλόταν στο πένθος μου, ένα επιχείρημα που είναι αδύνατον να καταρρίψεις.
«Μέχρι το τέλος του Ιανουαρίου της επόμενης χρονιάς, ο πόνος ήταν ανυπόφορος, τα ούλα μου είχαν χλωμιάσει και έμοιαζαν να έχουν στερέψει από αίμα. Ένα γειτονικό δόντι επίσης είχε αρχίσει να πονάει. Αυτές οι σωματικές αλλαγές, με τον πόνο που ολοένα αυξανόταν, με ανησύχησαν»
Οι δύσκολες στιγμές που βίωσε η 50χρονη
»Μέχρι τις αρχές του Φεβρουαρίου, ο πόνος σε γειτονικό δόντι συνοδεύτηκε από έκκριση υγρού. Τα ούλα μου παρέμεναν χλωμά. Το αριστερό μου μάγουλο κοκκίνισε και αναπτύχθηκε μια κρούστα στο δέρμα στην άκρη του αριστερού ματιού μου. Το σώμα μου ούρλιαζε λοίμωξη. Ο οδοντίατρός μου ήταν αδιάλλακτος. Επέμενε ότι το γεγονός πως πονούσαν πολλά δόντια ταυτόχρονα σήμαινε ότι δεν μπορούσε να “επικεντρωθεί” σε ένα δόντι. Του είπα ότι το γεγονός πως για μήνες πονούσε ο τραπεζίτης μου έκανε το ζήτημα πιο επιτακτικό. Τον παρακάλεσα να κάνει κάτι, αναφερόμενη στα ούλα μου. “Τα ούλα μπορεί να είναι χλωμά” μού απάντησε εκείνος. Του είπα ότι τα δικά μου δεν ήταν μέχρι να ξεκινήσει ο πόνος. Του ξεκαθάρισα ότι αν δεν έκανε κάτι, θα κατέληγα με πολλά νεκρωμένα δόντια και κατεστραμμένη την υγεία μου».
«Ένιωθα μια φοβερή γεύση σαπίλας στο στόμα μου. Το ήξερα ότι το δόντι μου είχε νεκρωθεί. Παρακάλεσα τον οδοντίατρο να μου κάνει απονεύρωση ή εξαγωγή. Αρνήθηκε, καθώς δεν είχε κανένα χειροπιαστό σημάδι»
«Ήμουν απεγνωσμένη»
Τον Μάρτιο του 2020 ήρθε το lockdown της πανδημίας και οι οδοντίατροι δέχονταν μόνο επείγοντα περιστατικά. Όλοι ζητούσαν από την 50χρονη Keren τις ακτινογραφίες που είχε κάνει, που δεν έδειχναν κάτι σοβαρό. Την παρέπεμψαν σε γναθοχειρουργό και πήγε εκεί μόνο επειδή ήξερε ότι δεν είχε άλλη επιλογή.
Ο ένας γιατρός άρχισε να την παραπέμπει στον άλλον και η μία λανθασμένη διάγνωση να διαδέχεται την άλλη. Της χορηγήθηκαν παυσίπονα και αντικαταθλιπτικά φάρμακα για τρεις μήνες. «Είναι φοβερό να μην έχεις καμία επιλογή για την υγεία σου όταν αυτή υπάρχει. Απεγνωσμένη, πήρα τα χάπια γνωρίζοντας ότι κανένα δεν αντιμετωπίζει λοιμώξεις. Όταν το είπα σε έναν γιατρό διαδικτυακά, μου συνέστησε να διπλασιάσω τη δόση τους».
Η τσίχλα χωρίς ζάχαρη έγινε ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούσε να μειώσει τη γεύση του σάπιου που προερχόταν από τα δόντια της. Κάποια έγιναν σκούρα κίτρινα. Ο πρώτος γιατρός δέχτηκε να της κάνει απονεύρωση στο πρώτο δόντι.
Τελικά, απευθύνθηκε σε έναν οδοντίατρο που ανακάλυψε ότι η καταστροφή ήταν τόσο εκτεταμένη, που χρειάστηκε να κάνει δώδεκα απονευρώσεις σε ισάριθμα δόντια. Όπως της είπε, η μόλυνση είχε πυροδοτήσει μια αντίδραση σε ολόκληρο τον οργανισμό της, που είχε επηρεάσει όλα τα δόντια, τα κόκαλα, ακόμα και το δέρμα της. Είχε αποκτήσει σκολίωση, τενοντίτιδες και άλλα ορθοπεδικά προβλήματα, ευαισθησία στον ήλιο και διάφορες φλεγμονές στο σώμα. Πλέον κούτσαινε και δεν μπορούσε να κολυμπήσει.
Οι “καταστροφικές” ιατρικές γνωματεύσεις που έλαβε η 50χρονη
Όταν απευθύνθηκε ξανά στον πρώτο οδοντίατρο, της είπε ότι η ακτινογραφία «δεν δικαιολογούσε» μια απονεύρωση σύμφωνα με τους βρετανικούς κανονισμούς. Ο ίδιος μάλιστα είχε ιατρείο και στην Αθήνα και πρόσθεσε ότι αν βρισκόταν εκεί, θα προχωρούσε κανονικά με την απονεύρωση του αρχικού δοντιού. Αυτή η Keren δεν το γνώριζε εξαρχής. «Έμαθα ότι οι ακτινογραφίες δεν απεικονίζουν πάντα τα προβλήματα στα δόντια. Στην περίπτωσή μου αυτό ήταν καταστροφικό, αλλά δεν θα έπρεπε να είχε φτάσει σε σημείο να γίνει. Είναι επικίνδυνη η ιδέα ότι δεν δικαιολογείται να εξετάζεις εσωτερικά το δόντι ενώ ο πόνος επιδεινώνεται και συνοδεύεται από γεύση σάπιου στο στόμα. Όλα τα συμπτώματα έδειχναν μόλυνση».
Όπως προσθέτει η ίδια: «Δύο χρόνια μετά την πρώτη λανθασμένη διάγνωση, δεν έχω ποιότητα ζωής και πονάω διαρκώς. Παρόλο που δεν με πονούν τα δόντια μου λόγω των απονευρώσεων, όταν τις έκανα ήταν πλέον πολύ αργά για να αντιστραφούν οι συνέπειες στο υπόλοιπο σώμα μου. Δεν μπορώ να εργαστώ πλέον και έχω γίνει αγνώριστη. Με πονάει να βλέπω τα πρόσωπα των πρώην συναδέλφων μου. Κάποιες φορές η συγκρατημένη ευγένεια των φίλων μου είναι ακόμα χειρότερη. […]
50χρονη: «Δεν έχω ποιότητα ζωής, πονάω διαρκώς»
«Δύο χρόνια μετά την πρώτη λανθασμένη διάγνωση, δεν έχω ποιότητα ζωής και πονάω διαρκώς. Παρόλο που δεν με πονούν τα δόντια μου λόγω των απονευρώσεων, όταν τις έκανα ήταν πλέον πολύ αργά για να αντιστραφούν οι συνέπειες στο υπόλοιπο σώμα μου».
»Πολλοί από εσάς θα γνωρίζετε κάποιον που η υγεία του επηρεάστηκε από τον υπερβολικό ζήλο κάποιου οδοντιάτρου. Αλλά πρέπει να δώσουμε την ίδια προσοχή και στην αποτυχία της θεραπείας εκεί όπου η θεραπεία είναι αναγκαία. Βλέπω στα όνειρά μου τον πρώτο οδοντίατρο, μέχρι το τρίτο ραντεβού, να κάνει το μοναδικό λογικό πράγμα και να εξετάζει το εσωτερικό του δοντιού μου, σώζοντάς με από ό,τι ακολούθησε. Όσα μού συνέβησαν θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν κάποιος με είχε ακούσει με προσοχή και είχε αναλάβει τις απαραίτητες δράσεις».
Ο Γιώργος Δασκαλάκης συνεχίζει να δίνει μάχη με τον καρκίνο και με μία νέα του δημοσίευση στο Facebook, ενημέρωσε τους διαδικτυακούς του φίλους για την κατάσταση της υγείας του.
Ο τραγουδιστής, ενημέρωσε τους διαδικτυακούς του φίλους πώς τις γιορτινές αυτές ημέρες πέρασε δύσκολα αφού υποτροπίασε.
«Καλημέρα Αγάπες μου και χρόνια καλύτερα!!! Χαθήκαμε τελείως αυτές τις Άγιες ημέρες αλλά ο φίλος σας υποτροπίασε… Και εκεί που λες έχω τη δύναμη έχω τα κότσια να αντέξω τα πάντα τρως ένα Χαστούκι και σε καθηλώνει πάλι σε ένα κρεβάτι και νοιώθεις άχρηστος και Ανήμπορος να κάνεις οτιδήποτε με αγκαλιά τους πόνους και τις σκέψεις για το μέλλον…
Δεν κλαίγομαι ξέρω την κατάσταση…είμαι απόλυτα Ρεαλιστής… Απλά λυγίζεις… και όσοι περνάμε τον ίδιο Γολγοθά γνωρίζουν πολύ καλά τα εννοώ!!! Εύχομαι Υγεία σε όλο το Κόσμο και του χρόνου απλά να είναι ένα κακό όνειρο!!! Η Παναγία μαζί μας ΑΜΗΝ» έγραψε ο Γιώργος Δασκαλάκης στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook.
Δίπλα του βρίσκεται συνεχώς η σύντροφός του, Μαρία Ντινόρη, που τον στηρίζει σε αυτή τη δύσκολη στιγμή.
Μαρία Ντινόρη: Η σύντροφος του Γιώργου Δασκαλάκη αποκαλύπτει πώς και γιατί χειροτέρεψε η υγεία του
Μιλώντας στο okmag.gr αποκάλυψε πώς και γιατί χειροτέρεψε η υγεία του.
«Συνεχίζει τις χημειοθεραπείες. Έπαθε θρόμβωση στο αριστερό του πόδι και αυτό τον πήγε πίσω στις θεραπείες. Είναι δύσκολη η κατάσταση αλλά έχει πίστη στο θεό και θα τα καταφέρουμε».
«Λόγω της θρόμβωσης δεν μπορεί να περπατήσει ούτε 5 μέτρα χωρίς βοήθεια. Είναι δύσκολα τα πράγματα και έχει πέσει πολύ η ψυχολογία του δυστυχώς. Το κακό είναι ότι έχει δυνατούς πόνους. Μέσα όμως σε αυτή την δύσκολη κατάσταση πιστεύουμε και οι δυο ότι τελικά θα βγει νικητής. Θα νικήσει τον καρκίνο. Γιατί το έχει υποσχεθεί και δημόσια. Στο πρώτο βίντεο που έκανε όταν έμαθε ότι έχει καρκίνο. Θέλω να γίνει πρώτα καλά για τα παιδιά του και μετά για μένα. Τον έχω τάξει σε όλους τους Αγίους», λέει η σύντροφος του Γιώργου Δασκαλάκη στο okmag και συνεχίζει:
«Είναι πιο δύσκολα γι’ αυτόν γιατί έχει θέμα και με το στομάχι του και δεν τρώει κανονικά όπως όλος ο κόσμος. Κάνει πολλούς εμετούς και αυτό δυσκολεύει την θεραπεία και χάνει κιλά γρήγορα.
Τον Φεβρουάριο θα κατέβουμε στην Αθήνα και θα κάνουμε την ειδική εξέταση (pet scan) για να δούμε αν ο οργανισμός του Γιώργου έχει δεχθεί τις χημειοθεραπείες καθώς και σε ποια φάση βρισκόμαστε. Βέβαια υπάρχουν ακόμα πολλοί κύκλοι χημειοθεραπειών.Οι γιατροί είπαν ότι θα πάρει το λιγότερο ενάμισι χρόνο η θεραπεία» λέει η σύντροφος του Γιώργου Δασκαλάκη στο okmag.
