Είπε στα παιδιά τα πάντα στο τραπέζι, επειδή ανυπομονούσαν να μάθουν ποιος κληρονόμησε την περιουσία.
Ο γιος σηκώθηκε από το τραπέζι ουρλιάζοντας και είπε ότι δεν θα ξαναπατήσει ποτέ το πόδι του στο σπίτι. Η κόρη μου και ο άπληστος σύζυγός της πήραν ακόμη και την τηλεόραση που κάποτε τους είχε δοθεί ως γαμήλιο δώρο, αλλά την άφησαν στο σπίτι μας επειδή είχαν ένα νεότερο μοντέλο στο διαμέρισμά τους
Έχω ζήσει πολλά χρόνια, έχω δύο παιδιά, αλλά η ζωή μου έφερε τα πράγματα έτσι ώστε να ζω μόνη μου. Ο σύζυγός μου πέθανε πριν από έξι χρόνια και τα παιδιά μου ζουν χωριστά. Ποτέ δεν λυπήθηκα τίποτα για τα παιδιά μου, είχαν πάντα καινούργια παιχνίδια, ποιοτικά ρούχα, πολλά διαφορετικά καλούδια που πολλοί άλλοι γονείς δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά εκείνη την εποχή. κάναμε διακοπές στη θάλασσα κάθε χρόνο – πηγαίναμε στην Οδησσό, αρκετές φορές πήγαμε και στο εξωτερικό. Ο σύζυγός μου εργαζόταν ως διευθυντής σε ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια της περιοχής και είχαμε μια καλή ζωή. Όλοι ζούσαν άνετα έτσι, αλλά η ζωή κάνει τις δικές της προσαρμογές. Ο σύζυγός μου κατάφερε να παρέχει στα παιδιά στέγη, έκανε καλές επισκευές, παρήγγειλε έπιπλα από ποιοτικό ξύλο – δεν μετάνιωσε για τίποτα.
Όταν ο σύζυγός μου αρρώστησε, στην αρχή δεν ζητήσαμε τη βοήθειά τους γιατί είχαμε χρήματα στην άκρη, αλλά η κατάστασή του επιδεινώθηκε και χρειαζόμασταν ακόμη περισσότερα χρήματα, και όταν ζητήσαμε βοήθεια από τα παιδιά μας, ο μεγαλύτερος γιος μας έδωσε τα χρήματα που χρειαζόμασταν για τη θεραπεία, αλλά αμέσως μας προειδοποίησε ότι δεν είχε άλλα χρήματα, οπότε θα έπρεπε να ζητήσουμε από την κόρη του, όχι από αυτόν. Τον ευχαρίστησα και πήγα σιωπηλά στο σπίτι μου. Ήταν δύσκολο να συνειδητοποιήσεις ότι τα παιδιά στα οποία έδινες τα καλύτερα σε όλη τους τη ζωή, τώρα δεν ήθελαν να βοηθήσουν τον ίδιο τους τον πατέρα. η οικογένειά μας είχε πολλούς φίλους. Ο σύζυγός μου βοηθούσε πάντα όλους όσους χρειάζονταν βοήθεια. Έτσι, μετά τη συζήτηση με τον γιο μου, δεν στράφηκα πια προς αυτόν, και δεν θα στραφώ στην κόρη μου, γιατί έχει έναν τσιγκούνη σύζυγο που λυπάται τα παιδιά του να αγοράσει καλούδια γιατί μετράει κάθε δεκάρα. Στην αρχή, οι υφιστάμενοί του μας βοήθησαν στέλνοντάς μου χρήματα κάθε μήνα.
Τους είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Ο σύζυγός μου συνήλθε, αλλά δύο μήνες αργότερα έπαθε καρδιακή προσβολή. Υπέγραψε όλη του την περιουσία σε μένα. Είπε: “Άφησα αρκετά για τα παιδιά, και όλα τα άλλα είναι δικά σας.” Ο γιος και η κόρη ήταν μάλιστα λίγο θυμωμένοι που ο πατέρας τους δεν τους άφησε τίποτα, αλλά τι περίμεναν; Όσο ήταν άρρωστος, ήταν μόνο δύο φορές στο νοσοκομείο, και όταν ανάρρωσε και γύρισε στο σπίτι, δεν βρήκαν ούτε μια ελεύθερη ώρα για να επισκεφθούν τον πατέρα και τη μητέρα τους! Στην αρχή ήταν δύσκολο να συνειδητοποιήσω ότι ήμουν πλέον μόνη, αλλά με την πάροδο του χρόνου συμβιβάστηκα με αυτό. Τα παιδιά μου έρχονταν πολύ σπάνια, οπότε δεν έβλεπα ούτε τα εγγόνια μου. Επισκέφτηκα την κόρη μου και στη συνέχεια τον γιο μου μερικές φορές, αλλά ήταν σαφές ότι δεν ήταν χαρούμενοι που με έβλεπαν, οπότε δεν τους επισκέφτηκα ποτέ για περισσότερο από μία ημέρα. η γειτόνισσά μου πάντα με βοηθούσε. Ήταν από μεγάλη οικογένεια, αλλά πάντα έβρισκε χρόνο να με επισκέπτεται, και όταν ήμουν άρρωστη, με φρόντιζε, μου αγόραζε φάρμακα και μερικές φορές ζούσε μαζί μου για λίγο. Μετά από μια μακρά ασθένεια, για την οποία τα παιδιά μου δεν γνώριζαν καν, αποφάσισα να κάνω διαθήκη. Υπέγραψα το διαμέρισμά μου, το αυτοκίνητό μου και τη μικρή ντάτσα μου στη γειτόνισσά μου Άννα. Ήμουν πολύ ευγνώμων σε αυτό το παιδί για τη φροντίδα της, οπότε δεν μετάνιωσα για τις πράξεις μου.
Τα παιδιά μου μου τηλεφώνησαν στα γενέθλιά μου. Τα ευχαρίστησα για τα συγχαρητήριά τους και τους είπα ότι είχα συντάξει διαθήκη. Μόλις το άκουσαν, είπαν αμέσως ότι θα έρθουν να συντονίσουν τα πάντα, γιατί δεν ήταν μια τηλεφωνική συνομιλία. Δεν με πείραζε να τους τα πω όλα πρόσωπο με πρόσωπο. Τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο πήραν την πρωτοβουλία να έρθουν σε μένα.”
Το επόμενο Σαββατοκύριακο έφτασε ο μεγαλύτερος γιος μου και αργότερα η κόρη μου και ο σύζυγός της. Η Άννα με βοήθησε να μαγειρέψω το δείπνο και να στρώσω το τραπέζι και στη συνέχεια πήγε σπίτι της – δεν γνώριζε ακόμα για την απόφασή μου. Τα είπε όλα στα παιδιά ακριβώς στο τραπέζι, γιατί δεν μπορούσαν να περιμένουν. Ο γιος μου σηκώθηκε από το τραπέζι ουρλιάζοντας και είπε ότι δεν θα ξαναπατήσει ποτέ το πόδι του εδώ, και η κόρη μου και ο άπληστος σύζυγός της πήραν ακόμη και την τηλεόραση που κάποτε τους είχε δοθεί ως γαμήλιο δώρο.
Ετσι έμεινα μόνη μου, με δύο παιδιά που νοιάζονταν μόνο για την κληρονομιά τους και όχι για την ίδια τους τη μητέρα. Λυπήθηκα που τα παιδιά μου είχαν γίνει έτσι, αλλά γι’ αυτά τα πάντα μετριούνται σε χρήμα και η μητέρα τους δεν είναι κανένας.
