Άκουσα στο αυτοκίνητο, σήμερα το πρωί. Όταν κατάφερα να γυρίσω, να δω το παιδί μου, με έκανε να γυρίσω πίσω στο παρελθόν, με μία μόνο πρόταση. Δεν ήταν πλέον κοντά μου.
Ταξίδεψε μακριά.
Πότε πέρασε ο χρόνος και μας έκανε ενήλικες γεμάτους βαρετές προτεραιότητες;
Αγωνιζόμαστε κάθε μέρα, για κάτι που δεν είμαστε καν σίγουροι ότι θέλουμε πραγματικά. Όταν στην πραγματικότητα, το σπίτι της γιαγιάς, είναι αυτό που όλοι χρειάζονται για να είναι ευτυχισμένοι.
Το σπίτι της γιαγιάς, είναι όπου τα χέρια του ρολογιού κάνουν διακοπές μαζί μας και τα λεπτά αξεπέραστα, περνάνε.
Το σπίτι της γιαγιάς είναι όπου ένα απλό ζυμαρικό και σπιτικό ψωμί φαίνεται να έχει διαφορετικές γεύσεις, νόστιμο.
Το σπίτι της γιαγιάς είναι όπου ένα αθώο απόγευμα, μπορεί να διαρκέσει για μια αιωνιότητα παιχνιδιών και φαντασιώσεων.
Το σπίτι της γιαγιάς είναι όπου τα ντουλάπια κρύβουν παλιά ρούχα και μυστήρια εργαλεία.
Το σπίτι της γιαγιάς είναι εκεί που τα κλειστά κουτιά γίνονται στήθος μυστικών θησαυρών, έτοιμα να ξεσκεπαστούν.
Το σπίτι της γιαγιάς είναι όπου τα παιχνίδια σπάνια έρχονται έτοιμα, εφευρέθηκαν επί τόπου.
Το σπίτι της γιαγιάς, είναι εκεί όπου όλα είναι μυστηριωδώς δυνατά, η μαγεία συμβαίνει και χωρίς ανησυχίες.
Το σπίτι της γιαγιάς είναι όπου βρίσκουμε τα απομεινάρια της παιδικής ηλικίας των γονιών μας και την αρχή της ζωής μας.
Το σπίτι της γιαγιάς, εσωτερικά, είναι η διεύθυνση της βαθύτερης στοργής μας, όπου όλα επιτρέπονται.
Αυτή η πολυτέλεια δεν μου ανήκει πλέον-δυστυχώς-θα ζει μαζί μου, μόνο στις αναμνήσεις. Ακόμα κι έτσι, αν μπορούσα να κάνω μια παραγγελία τώρα, οποιαδήποτε παραγγελία όλων των παραγγελιών στον κόσμο, θα παραγγείλα το ίδιο πράγμα.
Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις
για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,
ούτε έχω απαντήσεις
για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙
όμως μπορώ να σ’ ακούσω
και να τα μοιραστώ μαζί σου.
Δεν μπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως όταν με χρειάζεσαι
θα είμαι εκεί μαζί σου.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου.
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου
να κρατηθείς και να μη πέσεις.
Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικές μου.
Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.
Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια
αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις,
όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο
που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου
όταν κάποιες θλίψεις
σου σκίζουν την καρδιά,
όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου
και να μαζέψω τα κομμάτια της
για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.
Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.
Μόνο μπορώ
να σ’ αγαπώ όπως είσαι
και να είμαι φίλος σου.
Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν
τους φίλους μου και τις φίλες μου,
δεν ήσουν πάνω
ή κάτω ή στη μέση.
Δεν ήσουν πρώτος
ούτε τελευταίος στη λίστα.
Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο.
Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.
Να εκπέμπεις αγάπη.
Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.
Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους.
Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες.
Να ακούμε την καρδιά μας.
Να εκτιμούμε τη ζωή.
Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι
ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος
στη λίστα σου.
Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο.
Ευχαριστώ που είμαι.
Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες (1899-1986) γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Ήταν απόγονος αγωνιστών για τη χειραφέτηση της Αργεντινής, ενώ ο πατέρας του ήταν δικηγόρος και καθηγητής ψυχολογίας σε ξενόγλωσση παιδαγωγική σχολή.
Από παιδί ακόμα ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες ήταν δίγλωσσος, αφού παράλληλα με τα ισπανικά, η αγγλόφωνη γιαγιά του του μάθαινε να μιλά και να γράφει την αγγλική γλώσσα. Ο μικρός δήλωσε στον πατέρα του ότι ήθελε να γίνει συγγραφέας και σε ηλικία επτά χρόνων σύνταξε στα ελληνικά μια σύνοψη της ελληνικής μυθολογίας. Οκτώ χρονών γράφει το πρώτο διήγημά του, ενώ ένα χρόνο αργότερα μεταφράζει και δημοσιεύει τον «Ευτυχισμένο πρίγκιπα» του Όσκαρ Ουάιλντ.
Εξαιτίας μιας πάθησης στα μάτια του, που θα τον οδηγήσει προοδευτικά σε πλήρη τύφλωση, η οικογένεια Μπόρχες εγκαθίσταται στη Γενεύη, όπου ο Χόρχε Λουίς εγκαινιάζει της λυκειακές σπουδές του και αποκτά μια υψηλού επιπέδου μόρφωση, καθώς τελειοποιεί τις γνώσεις στην αγγλική, γαλλική και γερμανική γλώσσα. Ανακαλύπτει την εξπρεσσιονιστική ποίηση, τη γερμανική φιλοσοφία, τελειοποιεί τα λατινικά του και το 1919 εγκατεστημένος στη Μαγιόρκα της Ισπανίας ολοκληρώνει την πρώτη ποιητική συλλογή του «Οι κόκκινοι ρυθμοί» όπου είναι φανερός ο θαυμασμός για την επανάσταση των μπολσεβίκων στη Ρωσία.
Η οικογένεια των Μπόρχες, έπειτα από πολλές προσωρινές διαμονές και πολλά ταξίδια στην Ευρώπη, επιστρέφουν το 1921 στο Μπουένος Άιρες, όπου και θα παραμείνει. Τώρα ο Μπόρχες ανακαλύπτει τις φτωχογειτονιές της γενέτειράς του με τους compafritos («μόρτες»), γράφει ποιήματα, διηγήματα, δοκίμια και «φαντασίες», ιδρύει διάφορα περιοδικά, παίρνει μέρος σε λογοτεχνικούς ομίλους και από το 1925, που θα δημοσιεύσει την ποιητική συλλογή «Η απέναντι Σελήνη» και τα δοκίμια «Έρευνες», θα δίνει το λογοτεχνικό παρόν με ένα έως δύο έργα το χρόνο, μέχρι το 1985 που θα δημοσιευθεί και η τελευταία ποιητική συλλογή του, «Οι συνωμότες».
Ο Μπόρχες πέθανε στις 14 Ιουνίου του 1986 στη Γενεύη.
Η Μαίρη Συνατσάκη δημοσίευσε ένα βίντεο στο κανάλι της στο Youtube, στο οποίο αναφέρεται στη βία κατά των γυναικών, τον σεξισμό και την πατριαρχία, ενώ μιλάει για την κόρη της, Ολιβία και τον τρόπο που την μεγαλώνουν με τον σύντροφό της, Ίαν Στρατή.
Αρχικά, η επιχειρηματίας και παρουσιάστρια μίλησε για τη γυναικοκτονία έξω από το αστυνομικό τμήμα Αγίων Αναργύρων, υπογραμμίζοντας «είχα πολύ έντονη την ανάγκη να μιλήσω. Δεν θέλω αρνητικά σχόλια, θέλω μόνο να συμφωνήσουμε σε αυτό το video. Ήταν πάρα πολύ κακή η προηγούμενη εβδομάδα. Είναι ο χειρότερος φόβος όλων των γυναικών. Δεν μπορώ να το χωνέψω ακόμα. Μου κόβει την ανάσα. Η πατριαρχία φταίει για όλη αυτή τη βία. Θα πω ότι θύματα της πατριαρχίας είναι και οι άντρες. Αναγκάζονται να κρύβουν συναισθήματα και να βγάζουν λεφτά και να αγοράζουν αυτοκίνητα, μόνο επειδή έτσι τους δέχεται η πατριαρχία».
Η ενόχληση της Μαίρης Συνατσάκη για τον διαχωρισμό των βρεφικών ρούχων
Όσον αφορά τον διαχωρισμό που υπάρχει ανάμεσα στις γυναίκες και τους άνδρες, το πώς μεγαλώνει ένα κορίτσι μέσα στην πατριαρχία, αλλά και την κόρη της, η Μαίρη Συνατσάκη επεσήμανε «μου έκανε τρομερή εντύπωση όταν ξεκίνησα να αγοράζω ρούχα για την μικρή – αυτό έγινε όταν ήμουν 7 μηνών έγκυος – που έμπαινα σε sites και έπρεπε να αγοράσω ρούχα για το βρεφάκι και είχε κατηγορία στα βρεφικά ρουχαλάκια αγόρι και κορίτσι.
Γιατί αποφασίσαμε από την πρώτη στιγμή ύπαρξης ενός ατόμου πρέπει να φορτιστεί αυτό με συγκεκριμένα χρώματα, συγκεκριμένες εικόνες; Όχι δεν το καταλαβαίνω καθόλου! Ήθελα να έχει η μικρή και φορμάκια με δεινοσαυράκι και αμαξάκι και έμπαινα στα αγορίστικα. Αυτός ο διαχωρισμός σε τόση μικρή ηλικία. Τα κοριτσάκια αποτυπώνονται σαν πράα, γλυκά κοριτσάκια. Επίσης, μαθαίνουμε στην κόρη μας την έννοια της συναίνεσης. Το Stop. Δεν θέλω να αγκαλιαστώ, δεν μου αρέσει αυτό. Το σώμα και η ύπαρξη της δεν είναι διαθέσιμα για όλους, έτσι χωρίς τη δική της συναίνεση. Από τώρα ξέρει αν θέλει να της δίνουμε αγκαλιά ή φιλί. Συναίνεση απέναντι και σε εμάς. Πρέπει να λέει και σε εμάς όχι και εμείς να το σεβόμαστε».
Είναι φορές που πιστεύουμε πως οι άνθρωποι της τηλεόρασης έχουν συνεννοηθεί να μας τρολάρουν σε σημείο παράνοιας. Μέχρι να χάσουμε εντελώς την επαφή μας με τη λογική – αν υπάρχει ακόμα ως concept.
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε αυτή την πεποίθηση, αλλά η πιο πρόσφατη έρχεται από το πάνελ της εκπομπής της Κατερίνας Καινούργιου. Δηλαδή βλέποντας ένα συγκεκριμένο απόσπασμα σκεφτήκαμε πως αποκλείεται να μη μιλάνε ειρωνικά αυτή τη στιγμή. Δεν παίζει. Αλλά μάλλον παίζει.
Στην εκπομπή της Κατερίνας Καινούργιου έπαιξε ένα απόσπασμα της συνέντευξης της Σούπερ Κικής στην εκπομπή της Νεφέλης Μεγκ στο YouTube, στο οποίο η Κική αναφέρεται στο σοκ που έπαθε όταν, ούσα κομμάτι της εκπομπής του Γρηγόρη Αρναούτογλου για ένα διάστημα, συνειδητοποίησε πως θα πληρώνεται 800 ευρώ μεικτά. Όπως περιγράφει, αφενός τα χρήματα ήταν λίγα, αφετέρου ο τρόπος μεταχείρισης των ανθρώπων του καναλιού της φάνηκε τουλάχιστον αγενής και απότομος. Σε κάθε περίπτωση και χωρίς να ξέρουμε τι αξιώσεις οικονομικές είχε από όλο αυτό η (αμφιλεγόμενη) Σούπερ Κική, αυτό που λέει είναι γεγονός: 800 ευρώ είναι λίγα, δεδομένου του κόστους ζωής, δεδομένου και του γεγονότος ότι ο κατώτατος μισθός είναι 830 ευρώ.
Δείτε το βίντεο:
Ωστόσο, το απόσπασμα σχολιάστηκε από την εκπομπή της Κατερίνας Καινούργιου με τρόπο που θα μπορούσε να θεωρηθεί meta-ειρωνικός. Μα δεν ήταν. Στο πάνελ της εκπομπής ειπώθηκαν αδιανόητα πράγματα, με σοβαρό ύφος, υποτιμώντας αφενός τη Σούπερ Κική, αφετέρου την -όχι και τόσο- κοινή λογική.
Ναι, η τηλεόραση δεν έχει πλέον «λεφτάρες» και το να είσαι δημοσιογράφος μεταφράζεται σε ειλικρινά πενιχρό μισθό, ωστόσο αυτό δεν είναι κάτι που περιμένουμε να κανονικοποιήσει η τηλεόραση, με υφάκι κιόλας. Στον σχολιασμό ακούστηκαν ατάκες όπως «ας πουν και ευχαριστώ που παίρνουν 800 ευρώ» με στόχο κιόλας να βάλουν μυαλό στη νέα γενιά να μην επηρεάζεται από τέτοιες ατάκες. Μια δημοσιογράφος του πάνελ, που όπως είπε, έπαιρνε πολύ λιγότερα και «έτρεχε όλη μέρα» αντί να εύχεται να μην το ζήσουν άλλοι νέοι επαγγελματίες αυτό, αντί να μιλήσει για το πόσο ανήθικο είναι, κατέληξε να τονίζει πόσο «μια χαρά λεφτά» είναι τα 800 ευρώ μικτά. Δηλαδή τα 600κάτι τον μήνα, τη στιγμή που 600 ευρώ θες μόνο για να νοικιάσεις σπίτι.
Άλλος δημοσιογράφος -και δεν έχει και τόση σημασία αν έχει κάποια εμπάθεια με τη Σούπερ Κική- κάνει λόγο για «αμετροέπεια». Είναι αμετροέπεια για να θες να πληρώνεσαι όπως πρέπει, παιδιά. Τα μάθατε; Μεταξύ μας, ένα από τα πιο έξυπνα πράγματα που ενδεχομένως έχει κάνει η Κατερίνα Καινούργιου είναι ότι δεν συμμετείχε καθόλου σε αυτή τη συζήτηση. Εκτός αν κάτι χάσαμε από βίντεο σε βίντεο.
Η αλήθεια είναι ότι όλο αυτό το πήραμε χαμπάρι από ένα βίντεο του Evangian, ο οποίος -εύλογα- ανέβασε πίεση με όλο τον σχολιασμό.
Δεν θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε περισσότερο με όσα είπε:
Στην εκπομπή “Γειά σου”, ήταν καλεσμένος ο σχεδιαστής μόδας Βασίλης Ζούλιας, με αφορμή τη φαντασμαγορία του Λονδίνου για τη στέψη του Βασιλιά Καρόλου. Κατά την διάρκεια της εκπομπής, έκανε μια πρόταση που ήδη έχει προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις (κυρίως στο διαδίκτυο).
Η πρόταση που έφερε “σκέψη για τροφή”
Μιλώντας στην εκπομπή «Γεια σου», ο σχεδιαστής υποστήριξε ότι θα έπρεπε και η Ελλάδα να κάνει στέψη στον Παύλο Γλύξμπουργκ (σ.σ. ο τέως Διάδοχος), ενώ υποστήριξε ότι θα ήταν καλή μια επιστροφή του βασιλιά για τη χώρα μας, από πλευράς δημοσίων σχέσεων!
«Τι ωραία που θα ήταν να είχαμε τη στέψη εμείς στην Ελλάδα του Παύλου. Ωραία δεν θα ήταν; Φαντάζεσαι τι δουλειά θα είχαν τα ατελιέ; Να επιστρέψει ο βασιλιάς, όχι με την πολιτική χροιά, για δημόσιες σχέσεις να επιστρέψει. Τη στέψη του να κάνουμε και η άμαξα υπάρχει στο Τατόι… Κολλάμε στα πολιτικά ενώ για την Ελλάδα μας θα ήταν καλό να έχουμε αυτές τις δημόσιες σχέσεις και τίποτε άλλο», είπε χαρακτηριστικά ο Βασίλης Ζούλιας.
Ο Αλέξανδρος μου νόσησε για πρώτη φορά στην τρυφερή ηλικία των 6 ετών .Ένα παιδάκι του νηπίου αναγκάστηκε ν’ αφήσει τους δεινόσαυρους του και να μπει στο νοσοκομείο. Χειρουργεία, χημειοθεραπείες ,ένα σωληνάκι να βγαίνει από μια τρύπα στο μικρό του στήθος, ο κύριος Hickman.
Νίκησε τη νόσο και για 5 χρόνια ήταν καλά. Ώσπου στα 12 του χρόνια ο γιος μου παρουσίασε υποτροπή της νόσου. Γκρεμίστηκε ο κόσμος του !Ετοιμαζόταν να πάει γυμνάσιο! Πως ένιωσα όταν τον έχασα; Έχασα το φως μου! Τον ήλιο μου! Την ελπίδα μου !Όλα!
Ακόμη και οι πιο σκληροί άνθρωποι λυγίζουν στο άκουσμα του χαμού ενός παιδιού. Είναι αδιανόητο πράγμα για έναν γονιό, με ανείπωτα συναισθήματα κι αμέτρητα γιατί ! Υπάρχει όμως μία περήφανη μαμά, που κατάφερε να κάνει τον πόνο της δημιουργικό !
Η μαμά Ματίνα Κυριάκου, αποχωρίστηκε τον γιο της σε ηλικία 13 ετών κι ενώ νοσούσε από καρκίνο. Θεώρησε χρέοςτης να συνεχίσει το έργο του λατρευτού της γιου. Έτσι ξεκίνησε στο facebook την ομάδα περήφανων γονέων και φίλων παιδιών με απίστευτη δύναμη «Θα ξαναβγεί ο ήλιος. Αλέξανδρος ».
Σήμερα η ομάδα αυτή αριθμεί περίπου 4.000 μέλη με σκοπό κανένας γονιός να μην νοιώθει μόνος του και κανένα παιδί να μη χάσει την ελπίδα του, όπως η ίδια αναφέρει. Εγώ ένα πράγμα μόνο θα σας πω ! ΤΟ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ!!!!
-Περήφανη μαμά Ματίνα .Θέλεις να μας πεις πως ξεκίνησε η περιπέτεια του παιδιού;
-Ο Αλέξανδρος μου νόσησε για πρώτη φορά στην τρυφερή ηλικία των 6 ετών .Ένα παιδάκι του νηπίου αναγκάστηκε ν’ αφήσει τους δεινόσαυρούς του και να μπει στο νοσοκομείο. Χειρουργεία, χημειοθεραπείες ,ένα σωληνάκι να βγαίνει από μια τρύπα στο μικρό του στή8ος, ο κύριος Hickman.Δεν έχασε ποτέ τη ζωντάνια του ,την όρεξη του για παιχνίδι .Ώρες αμέτρητες παίζαμε μέσα στο δωμάτιο για μήνες συνεχόμενους!
-Ήσασταν μόνοι στα δωμάτια αυτά;
-Όχι δεν ήμασταν .Κι ο Αλέξανδρος πάντα έμπαινε με τα πιο «κλειστά» παιδιά. Τα παιδάκια που δεν ανοίγονταν ,που ήταν πιο θυμωμένα ,με το δίκιο τους .Και ξέρεις γιατί ;Γιατί κατάφερνε με τον ευγενικό του χαρακτήρα και την πρόθεσή του να βοηθάει ΠΑΝΤΑ , να τα κάνει φίλους του.
-Ευγενική ψυχή και μεγάλη καρδιά .Την κέρδισε λοιπόν την μάχη σε αυτό το στάδιο.
-Ναι ,την κέρδισε και για 5 χρόνια ήταν καλά.
-Ώσπου;
-Ώσπου στα 12 του χρόνια ο γιος μου παρουσίασε υποτροπή της νόσου. Γκρεμίστηκε ο κόσμος του !Ετοιμαζόταν να πάει γυμνάσιο !Θύμωσε πολύ αλλά για δέκα λεπτά μόνο!
-Τι εννοείς;!
-Μόλις πέρασαν τα δέκα λεπτά με φώναξε και μου είπε: «Εντάξει μαμά ,το νίκησα μία φορά ,μπορώ να το ξανακάνω !».Κι όντως το πάλεψε !Πέρασε πολύ δύσκολες καταστάσεις .Παρέλυσε και κατάφερε με την επιμονή και υπομονή του ,να ξαναπερπατήσει 6 μήνες μετά ,και ξανά παρέλυσε λίγο αργότερα……
-Πως πήρε την απόφαση να κατασκευάσει τις κονκάρδες του;
-Ενώ βρισκόμασταν στο εξωτερικό για τη θεραπεία του, και μετά από προτροπή του μπαμπά ,αποφάσισε να φτιάξει ένα μετάλλιο για τον ίδιο και για όλα τα παιδιά που αγωνίζονται .Όταν τον ρώτησαν τι θα ζωγραφίσει πάνω ,με κοίταξε με αγάπη και είπε :«Ένα άλογο!» .Ήξερε πως ήταν τ’ αγαπημένο μου ζώο !Έπειτα τον ρώτησαν :«Ποιο θα είναι το μήνυμα σου ;»,κι εκείνος απάντησε:
ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΘΑ ΞΑΝΑΒΓΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ!!
Δάκρυα συγκίνησης γέμισαν τα μάτια όλων !Περνούσε τόσα και ήθελε να μοιράσει δύναμη κι ελπίδα !Πόσο περήφανη νοιώθω για εκείνον……..!!!!
-Να τολμήσω να ρωτήσω;
-Πως ένιωσα όταν τον έχασα;
Έχασα το φως μου!
Τον ήλιο μου!
Την ελπίδα μου !Όλα!
Όμως εκείνος δεν τα παράτησε ποτέ !Ακόμη και μέσα στην εντατική και με δυο τρυπημένους πνεύμονες ,εκείνος αγωνιζόταν !
ΠΩΣ ΛΟΙΠΟΝ ΕΓΩ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ; ΠΩΣ ΝΑ ΑΠΟΠΟΙΗΘΩ ΤΗΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ;
Η κονκάρδα του Αλέξανδρου ,δεν είναι μια απλή καρφίτσα !Είναι μετάλλιο τιμής κι ανδρείας για όλα τα Παιδιά-Ήρωες μέσα στα νοσοκομεία.
-Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να πεις στους γονείς ,των οποίων τα παιδιά νοσούν;
-Αυτοί οι γονείς που νοσούν τα παιδιά τους…..!Δεν είναι απλοί άνθρωποι.
-Δηλαδή;
-Μ’ έναν μαγικό τρόπο ,απλά δεν είναι !Κοιμούνται μ’ ένα μάτι ανοιχτό ή και καθόλου για ημέρες, και δεν νυστάζουν!
Τρώνε ένα γεύμα την ημέρα και μπορούν και στέκονται στα πόδια τους!
Σηκώνουν το παιδί τους λες και είναι αρσιβαρίστες ,όσα κιλά κι αν είναι!
Ξέρουν κι αναγνωρίζουν φάρμακα ,μαθαίνουν απ’ έξω ιατρικά πρωτόκολλα και διαβάζουν εξετάσεις ,σαν να είναι γιατροί!
-Ποιος είναι ο σκοπός της ομάδας;
-Η ομάδα περήφανων γονέων και φίλων παιδιών με απίστευτη δύναμη ,ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΘΑ ΞΑΝΑΒΓΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ ,εστιάζει στο να δίνει στα παιδιά δύναμη κι ελπίδα .Να τους δίνει να καταλάβουν πόσο ξεχωριστά είναι ,δίνοντας τους το παράσημο τιμής κι ανδρείας του Αλέξανδρου ,μαζί μ’ ένα δώρο καρδιάς.
-Πως αντιδρούν τα παιδάκια που λαμβάνουν τα δώρα;
-Τα δέχονται με απίστευτη χαρά κι ενθουσιασμό ,και φορούν περήφανα την κονκάρδα του.
Σ’ αυτόν τον αγώνα που τα παιδιά μας μπαίνουν δίχως να ερωτηθούν ,μ’ αυτόν τον δύσκολο ,άδικο κι αμείλικτο αντίπαλο ,μπορούν να τα καταφέρουν .Ναι μπορούν !Έχοντας εμάς στο πλευρό τους!
-Πες μας κάτι για το τέλος.
-Θα σας πω το εξής :Ο γιος μου ΔΕΝ έφυγε από τον καρκίνο !ΤΟΝ ΝΙΚΗΣΕ ΣΤΑ ΕΞΙ ΤΟΥ,ΤΟΝ ΝΙΚΗΣΕ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΩΔΕΚΑ!!!Έκανε υποτροπές και κάθε φορά τον νικούσε !ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ!!!!Έφυγε από πνευμονία .Ο καρκίνος δεν είναι ανίατη ασθένεια!!!Να θυμάστε το μήνυμα του Αλέξανδρου!
ΘΑ ΞΑΝΑΒΓΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ!!!!!
Δεν ήθελα να γράψω τίποτε περισσότερο αλλά δεν μπορώ !Έχω ειλικρινά μπερδευτεί !Γιατί δεν είμαι σίγουρη ποιο συναίσθημα με κυρίευσε την ώρα που κοιτούσα τα μάτια της !Ήταν σεβασμός ,αξιοπρέπεια ,θάρρος ,σθένος !Ήταν όλα μαζί!!!Αλλά σας το υπογράφω πως δυο πράγματα δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου !Την περηφάνια στα μάτια της και το γαργαριστό του γέλιο!!
Ναι, λοιπόν ! ΘΑ ΞΑΝΑΒΓΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕ!!!!!!!
Έχουν περάσει 24 χρόνια από τη μέρα που ο Δημήτρης Λιαντίνης σχεδίασε και ολοκήρωσε το θάνατό του στο βουνό στον Ταΰγετο.
Σαν σήμερα το 1998 ο καθηγητής και συγγραφέας Δημήτρης Λιαντίνης πεθαίνει στον Ταΰγετο όπου είχε εξαφανιστεί οικειοθελώς, έχοντας σχεδιάσει τον θάνατό του.
Σχεδόν σε όλη του τη ζωή σχεδίαζε τον θάνατό του. Θεωρούσε πως ήταν ένα «έργο», ίσως γι αυτό μάλιστα έγραψε σχετικά σε ένα από τα βιβλία του γι αυτόν. Είχε προειδοποιήσει τους πάντες, είχε αφήσει αποχαιρετιστήριο γράμμα στην κόρη του, ενώ μόνο στον καρδιακό φίλο του Παναγιώτη Νικολακάκο, είχε πει την πλήρη αλήθεια: «Να πάρεις βαρύ όρκο» του είχε πει, ζητώντας του να πάει να βρει τον τάφο του μετά από 7 χρόνια.
Του παρέδωσε μάλιστα ένα σχεδιάγραμμα με το σημείο που είχε βρει για να αποτελέσει την τελευταία κατοικία του. Στη συνέχεια έφυγε για τον αγαπημένο του Ταϋγέτο.
Ο Δημήτρης Νικολακάκος, γνωστός όμως ως Λιαντίνης, καθώς καταγόταν από τα Λιαντίνα Λακωνίας, σαν σήμερα το 1998 εικάζεται ότι άφησε την τελευταία του πνοή. Ο αδερφικός του φίλος όμως κράτησε τον λόγο του και οδήγησε την κόρη του Λιαντίνη στον τάφο του, μετά από 7 χρόνια. Η υπόθεση εξαφάνισής του είχε πάρει μεγάλη έκταση από τα μίντια της χώρας.
Δημήτρης Λιαντίνης: Η εξαφάνιση
Ο Λιαντίνης ήταν Έλληνας πανεπιστημιακός, φιλόσοφος, ποιητής, συγγραφέας και μεταφραστής. Υπήρξε αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συγγραφέας εννέα βιβλίων με φιλοσοφικό και παιδαγωγικό περιεχόμενο.
Στους φοιτητές του μιλούσε για τη ζωή, τους ζητούσε να κλείσουν τις τηλεοράσεις, να διαβάζουν βιβλία, να εμπλουτίσουν το επίπεδό τους, να επικοινωνούν, να ερωτεύονται: «Τρύγησε την ημέρα, σα να είναι η τελευταία σας. Μην την αφήσεις να πάει χαμένη. Ό,τι χαρές είναι να σου δώσει μην τις αφήσεις, γιατί δεν θα την ξαναβρείς. Δεν είναι αναβλητή η ζωή, ούτε αναστρέψιμη» τους έλεγε.
Είχε φροντίσει κι αυτούς να τους «αποχαιρετήσει»: «Σήμερα θα πούμε τα στερνά μας λόγια. Αύριο οι ψυχούλες μας κάνουν φτερά… Για να σας δω όλους λίγο στα μάτια», τους είπε στο τελευταίο μάθημα, την 27η Μαΐου του ’98. Την 1η Ιουνίου πήρε τον δρόμο για τον Ταΰγετο.
Είχε αφήσει ένα γράμμα στην κόρη του με το οποίο δήλωνε πως είχε αποφασίσει «να αφανισθεί αυτοθέλητα»
Το γράμμα προς την κόρη του
«Διοτίμα μου,
Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης.
Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι.
Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.
Το νόημα της διαμαρτύρησης
Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.
Να φροντίσεις να κλείσεις με τα χέρια σου τα μάτια της γιαγιάς Πολυτίμης, όταν πεθάνει. Αγάπησα πολλούς ανθρώπους. Αλλά περισσότερο τρεις. Το φίλο μου Αντώνη Δανασσή, τον αδερφοποιτό μου Δημήτρη Τρομπούκη, και τον Παναγιώταρο το συγγενή μου, γιο και πατέρα του Ηρακλή.
Κάποια στοιχεία από το αρχείο μου το κρατά ως ιδιοκτησία ο Ηλίας Αναγνώστου.
Να αγαπάς τη μανούλα ως την τελευταία της ώρα. Υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος για μένα, για σένα, και για τους άλλους. Όμως γεννήθηκε με μοίρα. Γιατί της ορίστηκε το σπάνιο, να λάβει σύντροφο στη ζωή της όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον ποταμό και τον άνεμο. Το γράμμα του αποχαιρετισμού που της έγραψα το παίρνω μαζί μου.
Σας αφήνω εσένα, τη μανούλα και το Διγενή, το σπίτι μου δηλαδή, που του στάθηκα στύλος και στέμμα, Γκέμμα πες, σε υψηλούς βαθμούς ποιότητας και τάξης. Στην μεγαλύτερη δυνατή αρνητική εντροπία. Να σώζετε αυτή τη σωφροσύνη και αυτή την τιμή. Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Αν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος, και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να φροντίσεις με τη μανούλα και το Διγενή, να τον κάψετε σε ένα αποτεφρωτήριο της Ευρώπης.
Έζησα έρημος και ισχυρός.
Λιαντίνης
Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή να στεφανωθούν οι μορφές Σολωμού στη Ζάκυνθο κ’ Λυκούργου στη Σπάρτη».
Ποιος ήταν ο καθηγητής
Ο Λιαντίνης ήταν «άθρησκος, αλλά μιλούσε με τρυφερότητα για τον Ιησού. Ήταν αυστηρός, αλλά ξεχείλιζε από ευγένεια και τρυφερότητα. Ήταν απαιτητικός από τους άλλους, αλλά έδειχνε και κατανόηση. Και το κορύφωμα: πήγε να πεθάνει, κι όμως ήταν γεμάτος ζωή…».
Στο τελευταίο βιβλίο του, το Γκέμμα, το οποίο γράφτηκε τη διετία 1993-94, έγραψε ουσιαστικά για τον θάνατό του: «Το σώμα του νεκρού δεν θα το ιδεί ανθρώπου μάτι…»!
Στις 6 Ιουλίου του 2005, ο φίλος του Παναγιώτης Νικολακάκος, ο οποίος είχε κρατήσει τον λόγο του για 7 χρόνια και ήταν ο μόνος που γνώριζε τον τάφο του, οδήγησε την κόρη του Λιαντίνη σε μια σπηλιά του Ταϋγέτου. Αργότερα ο αδερφός του, Γιώργος Νικολακάκος, αποκάλυψε ότι ο Λιαντίνης είχε δώσει ακριβείς οδηγίες για το πότε να αποκαλυφθεί το μέρος όπου βρισκόταν.
Είχε προετοιμάσει αυτή τη στιγμή βήμα-βήμα μια ολόκληρη ζωή…
Λίγο μετά τις 20:00 ολοκληρώθηκε ο γάμος του Πάνου Μουζουράκη και της Μαριλούς Κόζαρη που τελέστηκε χθες 27/5 στο εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων στην Αίγινα με πάνω από 500 καλεσμένους.
Το ζευγάρι που σε λίγο καιρό πρόκειται να φέρει στον κόσμο το πρώτο του παιδί, επέλεξε να πραγματοποιήσει τον γάμο του στο αγαπημένο του νησί, την Αίγινα στο οποία μάλιστα ο τραγουδιστής έχει αγοράσει το δικό του σπίτι.
Κατά την έξοδό τους από την εκκλησία, ο Πάνος Μουζουράκης και η Μαριλού Κόζαρη έλαμπαν από ευτυχία ενώ ο τραγουδιστής δεν έχασε την ευκαιρία να αστειευτεί με τους δημοσιογράφους και φωτογράφους αλλά και να τους ευχαριστήσεις που ταξίδεψαν μέχρι την Αίγινα. (δες εδώ εικόνες από την άφιξη του Πάνου Μουζουράκη στην εκκλησία).
Λίγη ώρα μετά την ολοκλήρωση του μυστηρίου και αφού οι καλεσμένοι περίμεναν το ζευγάρι στο μεγάλο πάρτι που θα ακολουθήσει, η Κατερίνα Καινούργιου προχώρησε σε μια άκρως συγκινητική ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, δημοσιεύοντας μια σειρά από φωτογραφίες, με την αγαπημένη της φίλη, Μαριλού, με την οποία τους συνδέει μια φιλία πολλών χρόνων.
«Σήμερα η χαρά κι η συγκίνηση παλεύουν ν’ ανταγωνιστούν η μία την άλλη…πως πέρασαν έτσι τα χρόνια μυρμηγκάκι μου ;;
Το μυαλό μου παίζει σαν ταινία το κοινό μας παρελθόν και σκέφτομαι όλα αυτά που έχουμε όλες ζήσει μαζί! Να ζήσετε πριγκίπισσα μου…σου αξίζει η ΑΠΟΛΥΤΗ ευτυχία…γιατί είσαι …ΥΠΕΡΟΧΗ !!!
Μαζί σε όλα …Και τώρα, στην πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής σου όλες μαζί … Σας εύχομαι μια ζωή γεμάτη από αγάπη και ευτυχία», έγραψε η Κατερίνα Καινούργιου στην λεζάντα της ανάρτησής της.
Συγκλονίζει το νέο τρέιλερ για το Φως στο Τούνελ της Παρασκευής που θα ασχοληθεί ξανά με το θρίλερ της Πάτρας, το οποίο παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα το πανελλήνιο.
Η Αγγελική Νικολούλη που έχει πάρει προσωπικά την υπόθεση με τους θανάτους των 3 παιδιών στην Πάτρα με το trailer δημιουργεί “ατμόσφαιρα” και προαναγγέλλει εξελίξεις στην υπόθεση.
Το βίντεο ξεκινά με παιδάκια να τραγουδάνε “Χρόνια πολλά” στην Τζωρτζίνα με φόντο μια τούρτα γενεθλίων. Το φόντο αλλάζει και με δυνατή μουσική υπόκρουση που παραπέμπει στη δημοφιλή σειρά “10η Εντολή”, η οποία αφορούσε εγκλήματα και ήταν βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, δίνει μια πρόγευση για όσα θα δούμε την Παρασκευή στις 23:20.
TO ΝΕΟ TRAILER ΤΗΣ ΝΙΚΟΛΟΥΛΗ ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ:
Από παιδί ακόμα ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες ήταν δίγλωσσος, αφού παράλληλα με τα ισπανικά, η αγγλόφωνη γιαγιά του του μάθαινε να μιλά και να γράφει την αγγλική γλώσσα. Ο μικρός δήλωσε στον πατέρα του ότι ήθελε να γίνει συγγραφέας και σε ηλικία επτά χρόνων σύνταξε στα ελληνικά μια σύνοψη της ελληνικής μυθολογίας. Οκτώ χρονών γράφει το πρώτο διήγημά του, ενώ ένα χρόνο αργότερα μεταφράζει και δημοσιεύει τον «Ευτυχισμένο πρίγκιπα» του Όσκαρ Ουάιλντ.
