Με λένε Θεοδώρα και έχω ένα κοριτσάκι  2 χρονών που το μεγαλώνω μόνη μου από λάθος μου. Ένα λάθος που ξεκίνησε πρίν 10 χρόνια, τότε που παντρεύτηκα τον έρωτα της ζωής μου, τον μοναδικό άντρα που αγάπησα και που άφησα για έναν ηλίθιο φόβο, ένα λάθος.

Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε τυχαία στο ίντερνετ. Βγήκαμε, ξαναβγήκαμε και μετά από κάτι μήνες ήμασταν μαζί, τίποτα το αφύσικο.

Ύστερα από ένα χρόνο σχέσης, έφυγε για σπουδές στην Αγγλία και τον περίμενα 4 χρόνια μέχρι να γυρίσει. 4 χρόνια τηλέφωνα, sms, chat και αεροπλάνα. Όταν γύρισε, ήμασταν πιο δεμένοι από πρίν και ο γάμος πια ήταν θέμα χρόνου.

Παντρευτήκαμε και στην αρχή δεν συζητούσαμε για παιδί, θέλαμε μόνο να αναπληρώσουμε τον χαμένο χρόνο. Πήγαμε ταξίδια, διακοπές, βγαίναμε συνέχεια, το κάναμε συνέχεια και ο μήνας του μέλιτος κράτησε περισσότερο από μήνα, σχεδόν ενάμιση χρόνο. Τότε ήταν που αρχίσαμε να προσπαθούμε για παιδί.

6 μήνες μετά τίποτα. Ένα χρόνο μετά πάλι τίποτα. Οι μπηχτές από το περιβάλλον μου και το δικό του έδιναν και έπαιρναν. Δεν με επηρέαζαν ούτε τις υπολόγιζα, όταν όμως έχεις το άγχος σου κι αρχίζεις και καταλαβαίνεις πως κάτι δεν πάει καλά, το τελευταίο που θέλεις είναι να σε αγχώνουν περισσότερο.

Πήγαμε σε ένα γιατρό και μετά σε δύο. Ψάξαμε όλες τις εναλλακτικές αλλά η εξωσωματική ήταν μονόδρομος. Το σπερμοδιάγραμμα δεν είχε βγεί καλό και όλα έδειχναν πως με τη φυσιολογική σύλληψη δεν είχαμε σχεδόν καθόλου πιθανότητες.

Ακολουθήσαμε πιστά όλο το τελευτουργικό (εξετάσεις, ορμονικές ενέσεις σε συγκεκριμένες ώρες, χάπια κλπ.) και έμεινα έγκυος με τη πρώτη. Η χαρά μας απερίγραπτη.

Τη Πρωτοχρονιά και μόλις 2 μηνών έγκυος, εκεί που όλοι γιόρταζαν και αντάλλασσαν ευχές και φιλιά και χρόνια πολλά, εμείς τρέχαμε να πάμε στο μαιευτήριο γιατί το αίμα δεν σταματούσε να κυλάει ανάμεσα στα πόδια μου. Απέβαλλα.

Όμως δεν το βάλαμε κάτω, 5 μήνες μετά ξανά από την αρχή. Απέβαλλα ξανά. Αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε, αυτός χωμένος στις τύψεις του, που δεν μπορούσε να κάνει παιδιά όπως έλεγε, εγώ χωμένη στις δικές μου τύψεις που σκεφτόμουν πως αν είχα ερωτευτεί άλλον, θα ήμουν ήδη μητέρα.

Το πρωί ετοιμαζόταν ο κάθενας χωριστά για τη δουλειά, έπινε ο κάθε ένας τον καφέ του χωριστά και λέγαμε ένα σκέτο καλημέρα όταν μπορεί να βρισκόμασταν στη πόρτα. Το μεσημέρι τα ίδια. Υπήρχαν απογεύματα που καθόμουν παραπάνω στο γραφείο γιατί δεν ήθελα να γυρίσω στο σπίτι.

Ή που πήγαινα με κάποια φίλη για καφέ και έλεγα ότι έκανα υπερωρίες. Και μετά φαγητό σιωπηρά μπροστά στη τηλεόραση και αμηχανία όποτε έπεφταν διαφημίσεις με μωρά. Το σεξ ανύπαρκτο, το ίδιο και τα χάδια ή τα φιλιά. Είχαμε πρόβλημα.

Κάναμε άλλη μια προσπάθεια, αυτή τη φορά επειδή έπρεπε. Δανειστήκαμε λεφτά και κάναμε και τρίτη εξωσωματική. Στη τρίτη εξωσωματική δεν απέβαλλα γιατί απλά δεν έμεινα έγκυος. Θυμάμαι το τηλέφωνο να χτυπάει στο σπίτι, να παρακαλάω την Παναγία να μας χαρίσει ένα παιδί και ο γιατρός να μου λέει «Λυπάμαι…».

Όταν γύρισε ο άντρας μου στο σπίτι και του το είπα, την επόμενη μέρα έκανε αίτηση διαζυγίου και τη μεθεπόμενη έφυγε από το σπίτι. «Δεν θέλω να μην γίνεις μητέρα εξαιτίας μου» ήταν η τελευταία του κουβέντα.

Έκλαψα, παρακάλεσα, του είπα ότι δεν με ένοιαζε να κάνω παιδί αν δεν ήταν μαζί του αλλά δεν με άκουγε. Μου είπε μόνο «Αν δεν σε ενοχλούσε δεν θα φερόσουν έτσι» και είχε δίκιο. Το διαζύγιό μας βγήκε πολιτισμένα και σχετικά γρήγορα.

Ο Γιάννης, ο πρώην άντρας μου, ζήτησε μετάθεση και έφυγε για άλλη πόλη και εγώ άφησα το σπίτι μας και γύρισα στο πατρικό μου.  Ξανά ελεύθερη, ξανά από την αρχή. Μετά από ένα χρόνο γνώρισα κάποιον και έμεινα έγκυος πολύ γρήγορα, σε μόλις 6 μήνες σχέσης. Όταν έμαθε ότι ήμουν έγκυος, έμαθα ότι ήταν παντρεμένος.

Και φυσικά εξαφανίστηκε υπό την απειλή «Μην τολμήσεις να πείς τίποτα στη γυναίκα μου γιατί δεν θα σε βρούν ζωντανή». Μπορούσα να κάνω έκτρωση, ήμουν μόλις λίγων εβδομάδων. Φυσικά δεν έκανα και πρίν δυο χρόνια με τη στήριξη των δικών μου, γέννησα τη κόρη μου. Το πρώτο τηλεφώνημα που έλαβα στο δωμάτιο ήταν από τον Γιάννη. «Είδες που έγινες μαμά; Να σου ζήσει!» μου είπε και έκλαψα πικρά.

Γιατί ήξερα πως μ’ αγαπούσε και ήξερε πως τον αγαπούσα ακόμα. Αλλά ήταν πια παντρεμένος και εγώ ανύπαντρη μαμά. Στην αρχή μας χώριζε μια πόλη κι ύστερα δύο εντελώς αντίθετες ζωές, η δική του και η δική μου.

Γιατί κανείς από τους δυο μας, δεν προσπάθησε αρκετά, γιατί αφήσαμε την ιδέα του παιδιού να μπεί εμπόδιο στη ζωή μας, γιατί πιστεύαμε πως αυτό θα μας ολοκλήρωνε ενώ μας άφηνε μισούς.

Γιατί άφησα τον έρωτα της ζωής μου να βγεί απ΄τη ζωή μου πιστεύοντας πως η μητρότητα είναι πάνω απ’ όλα, πως δεν υπάρχει τίποτα πιο ιερό από το να γίνεις μάνα ενώ υπάρχει πιο ιερό: Να είσαι απλά ευτυχισμένος. Κι εγώ το είχα και το έχασα. Μακάρι μια μέρα οι δρόμοι μας να ανταμώσουν πάλι και να είμαστε ξανά μαζί , οι τρείς μας: Εγώ, αυτός και η κόρη μου!

Θεοδώρα

*δημοσιεύθηκε στο μονογονικό φόρουμ του singleparent.gr