Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης δίνει συνέντευξη στο περιοδικό Τηλεθεατής για την επιτυχημένη σειρά του Alpha “Μην αρχίζεις τη μουρμούρα”.
Λίγο πριν μάς… αποχαιρετίσει το 2022 ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης μίλησε στη δημοσιογράφο Χρύσα Παχούμη για την δέκατη χρονιά του αγαπημένου σίριαλ του Alpha, «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα». Μάλιστα, ο γνωστός ηθοποιός αποκάλυψε το «βέτο» που είχε θέσει για αυτήν ο αείμνηστος Δημήτρης Κοντομηνάς. Μεγάλωσε και η «Μουρμούρα» σας, έφτασε τα δέκα!
«Ευχαριστούμε, ευχαριστούμε. Κουραστήκαμε αλλά το μεγαλώσαμε».
Από… πέντε χρονών σκοπεύατε να την αφήσετε στους… πέντε δρόμους, αλλά το κοινό όρθωσε το ανάστημα του;
«Όταν ανακοινώσαμε ότι θα σταματήσει η «Μουρμούρα», είχαν ενστάσεις οι άνθρωποι. «Γιατί να την κόψετε, αφού περνάμε καλά;». Επίσης, ο αείμνηστος Δημήτρης Κοντομηνάς έθεσε βέτο και είπε: «Alpha δεν υπάρχει χωρίς Μουρμούρα». Ξεκινήσαμε δειλά μετά τα πέντε χρόνια και φτάσαμε τα δέκα»!
Ζωή να ‘χετε να πάτε δεκαπέντε, να βλέπουμε τον κυρ Ηλία να γερνά και να έχει δίπλα του την εκρηκτική Καίτη…
«Εγώ αυτό είπα, ότι κάποια στιγμή θα βγω στη σύνταξη στη «Μουρμούρα» ή θα πάρουμε το ρόλο των μεγάλων, δηλαδή του Μηνά και της Βούλας».
Πώς διατηρείται η σειρά ζωντανή στο κομμάτι της υποκριτικής; «Να είναι καλά οι σεναριογράφοι μας, γιατί κάθε επεισόδιο είναι ένα διαφορετικό θέμα. Δεν προλαβαίνεις να γίνεις συνήθεια και να κουράσεις ως ηθοποιός. Ανανεώνονται τα κύτταρα και μέσα και έξω. Είναι και ευχάριστο να έχεις ένα δεύτερο σπίτι».
Ζώντας δανεικές ζωές;
«Είναι πολύ ευχάριστο να περπατάς έναν κυρ Ηλία τόσα χρόνια. Ζω τη ζωή του, αλλά χωρίς να είμαι υπόλογος των πράξεων του, γιατί υποδύομαι έναν ρόλο και αυτή είναι μεγάλη ευτυχία» είπε τελειώνοντας ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης.
Ο Άνθρωπος του Θεού: Η κριτική του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη.
Ο Άγιος Νεκτάριος είναι ο πιο πρόσφατος από τους μεγάλους Αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Τιμήθηκε το 1920 και μέχρι πριν 30-40 χρόνια ζούσαν άνθρωποι που έστω και σε μικρή ηλικία τον είχαν γνωρίσει, τον είχαν δει από κοντά. Είναι ο μόνος από τους μεγάλους Αγίους της Εκκλησίας μας, που τις πιο πολλές φορές δεν εικονίζεται σε εικόνα, αλλά με την φωτογραφία του. Οπότε είναι ακόμα πιο δύσκολο να γυριστεί μια ταινία με τη ζωή του…
Ο Άγιος Νεκτάριος και οι ταινίες του
Το έχω πει και το έχω γράψει πάρα πολλές φορές πως οι παλιοί άνθρωποι του θεάτρου έλεγαν: «άμα έχεις έναν ηθοποιό κατάλληλο για να παίξει τον Άμλετ, τότε μόνο ανεβάζεις τον Άμλετ»… Αν αυτό ισχύει για τον Άμλετ, τότε φανταστείτε τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τον Άγιο Νεκτάριο…
Για να γράψεις κριτική για τη συγκεκριμένη ταινία, Ο Άνθρωπος του Θεού (Man of God), που στην ουσία είναι η ζωή του Αγίου Νεκταρίου – ή μάλλον τα τελευταία 30 χρόνια (1890-1920) της επίγειας ζωής του – αναγκαστικά στη συγκεκριμένη περίπτωση πρέπει να διαχωρίσεις την ταινία από τον πρωταγωνιστή και να αναφερθείς διαφορετικά στο καθένα από τα δύο…
Δεν είναι η πρώτη φορά που γυρίζεται μία ταινία αφιερωμένη στον Άγιο Νεκτάριο. Έχει προηγηθεί η πολύ φτωχική σε παραγωγή ταινία Άγιος Νεκτάριος το 1968 σε σκηνοθεσία του Γρηγόρη Γρηγορίου με τον Χρήστο Πολίτη στον συγκεκριμένο ρόλο. Είχε έξυπνο σενάριο και είχε γυριστεί με σεβασμό, αλλά δύσκολα θα μπορούσε κανείς να πει πως ήταν κάτι ξεχωριστό κι αντάξιο στο θέμα του…
Στιγμιότυπο από την ταινία ο άνθρωπος του θεού
Η τωρινή ταινία της οποίας το σενάριο και τη σκηνοθεσία υπογράφει η Yelena Popovic είναι κατά 98% στα αγγλικά και είναι μία απολύτως πιστή στα γεγονότα. Διαθέτει υψηλή αισθητική, η οποία τη βοηθάει να αποκτήσει μία συγκινησιακή ατμόσφαιρα πιο πολύ απ’ ότι την βοηθάει – ας πούμε – το σενάριο, το οποίο είναι πολύ προσεκτικό στην ιστορική ακρίβεια, τόσο που κάποιες στιγμές εμποδίζει την ταινία να απογειωθεί. Όμως, η εξαιρετική φωτογραφία του Παναγιώτη Βασιλάκη, τα σκηνικά του Σπύρου Λάσκαρη, το μοντάζ του Λάμπη Χαραλαμπίδη και τα κοστούμια της Εύας Νάθενα δεν δίνουν απλώς στυλ στην ταινία, αλλά είναι και όπλα για να μπορέσει να διηγηθεί η ιστορία ενός Αγίου, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό στα μάτια ενός πολύ πιστού, αλλά και στα μάτια ενός άθεου.
Έχουν επιλεγεί εξαιρετικές τοποθεσίες, πολλές από αυτές αυθεντικές, αυθεντικές στα γεγονότα. Οι φωτισμοί, ειδικά στους κλειστούς χώρους, είναι θαυμάσιοι και η σκηνοθεσία ακολουθεί μία συγκρατημένα μοντέρνα γραμμή, μια γραμμή που δίνει μεγάλη σημασία στον ηθοποιό και στη βοήθεια που του παρέχει να ερμηνεύσει σωστά τον ρόλο του. Έτσι κι αλλιώς η ταινία εκεί βασίζεται. Μιας και κακά τα ψέματα είναι ένα πρόσωπο που τη διατρέχει από την αρχή έως και το τέλος της…
Η Καραμπέτη στην ταινία Ο Άνθρωπος του Θεού
Να πούμε πως η ταινία αντικειμενικά μοιάζει σαν κλασικά εικονογραφημένα με ένα υψηλό επίπεδο αισθητικής. Είναι σίγουρο πως θα ήθελε να είναι μια ταινία του Tarkovsky, αν και προσωπικά θεωρώ πως σε αυτό το είδος ταινίας ο Carl Dreyer είναι η απόλυτη κορυφή που ενδεχομένως θα ήθελε η σκηνοθέτης να ακουμπήσει η ταινία..
Ο Άρης Σερβετάλης είναι η ταινία
Και μετά εμφανίζεται στην οθόνη ο Άρης Σερβετάλης στον ρόλο του Αγίου Νεκταρίου. Κι εκεί η ταινία δεν είναι απλώς ότι απογειώνεται, είναι ότι αν ο θεατής είναι άθεος ή δεν πιστεύει γενικώς βρίσκεται μπροστά σε μία τεραστίων διαστάσεων ερμηνεία. Αν, από την άλλη, είναι πιστός τότε η ταινία αγιάζει με όλη τη σημασία της λέξης. Με πυκνά γένια και μαλλιά ενός ιερωμένου, ο Άρης Σερβετάλης ξεκινά κι επί 100 περίπου λεπτά, λεπτό προς λεπτό, οδηγεί τον ρόλο του προς την αγιοσύνη. Κάθε ματιά του, κάθε έκφρασή του, κάθε κίνησή του, κάθε κουβέντα που βγαίνει απ’ το στόμα του, σε συνταράζουν σαν θεατή. Δεν ερμηνεύει απλώς έναν ρόλο, ούτε καν αυτό που έλεγαν παλιά γίνεται ο ρόλος του, είναι κάτι πιο πάνω και πιο βαθύ.
Στην ουσία ο Άρης Σερβετάλης παίρνει από το χέρι την ταινία, η οποία διαθέτει ένα πλάτος αλλά ελάχιστα βάθος, και την οδηγεί στα πιο βαθιά κι ουσιαστικά μονοπάτια του μυαλού και της καρδιάς, δηλαδή στην πίστη. Δεν ξεπέφτει ούτε για μισό δευτερόλεπτο σε φτηνά κόλπα, δε γίνεται καθόλου ούτε αντιδραστικός, ούτε παλιομοδίτης, ούτε κιτς, η ερμηνεία του είναι τόσο απλή, που γίνεται συνταρακτική. Μία μικρή ματιά του αρκεί για να σου ξυπνήσει όλο τον συναισθηματικό σου κόσμο.
Ο Σερβετάλης ως Άγιος Νεκτάριος
«Δε ξέρεις αν πρέπει να χειροκροτήσεις ή να κάνεις τον σταυρό σου»
Ο Mickey Rourke σ’ έναν από τους καλύτερους ρόλους του
Θέλω να σημειώσω τις εκπληκτικές ερμηνείες στους μικρούς ρόλους τους, την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, τον Χρήστο Λούλη και τον Mickey Rourke – σ’ έναν από τους καλύτερους ρόλους που τον έχω δει ποτέ στο σινεμά. Αλλά και όλοι οι άλλοι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί…
Απλώς ο Άρης Σερβετάλης στον ρόλο του Άγιου Νεκτάριου δεν δρα σαν ηθοποιός κι όταν τελειώνει η ταινία, δε ξέρεις αν πρέπει να χειροκροτήσεις ή να κάνεις τον σταυρό σου. Κι εδώ πρέπει να τονίσω την εξαιρετική δουλειά στο μακιγιάζ της Κατερίνας Βαρθαλίτου.
Ο Mickey Rourke στην ταινία
Είναι κάποια πράγματα σε κάποιες ταινίες που ξεχωρίζουν τόσο πολύ που παίρνουν την ταινία από το χέρι και την οδηγούν στα πιο υψηλά μονοπάτια της τέχνης. Χωρίς τον Άρη Σερβετάλη η ταινία θα μπορούσε να είναι μία αξιοπρεπής ταινία ή και τηλεταινία. Με τον Άρη Σερβετάλη, με αναγκάζει να σας πω, μην τη χάσετε, πιστεύετε ή όχι στον Άγιο Νεκτάριο…
Μην την χάσετε αν σας αρέσει το σπουδαίο σινεμά και ειδικά οι σπουδαίες ερμηνείες.
Αυτή ήταν η κριτική του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη για την ταινία της Yelena Popovic με τον Άρη Σερβετάλη, ο Άνθρωπος του Θεού.
Κάποιοι έφυγαν προς την αντίθετη κατεύθυνση και βρέθηκαν ψηλά από την επιφάνεια της θάλασσας. Έτσι παγιδεύτηκαν. Ήταν άνθρωποι από άλλες περιοχές και δεν γνώριζαν…”
Ο Χάρης Κωνσταντινίδης είναι χρόνια κάτοικος στο Μάτι. Ο ίδιος διηγήθηκε στο περιοδικό People και τον Γιώργο Πράτανο όσα έζησε από το απόγευμα της Δευτέρας και το πώς κατάφερε να σώσει τα τρία του σκυλιά. Η περιγραφή του ανατριχιάζει!
«Εκείνο το απόγευμα, εντελώς ξαφνικά άρχισε να φυσάει αέρας έντασης 9 μποφόρ. Ενημερωνόμουν από το ραδιόφωνο για όσα συνέβαιναν και άκουγα πως ήταν μακριά, στο Νταού Πεντέλης και στην Καλλιτεχνούπολη. Σκέφτηκα πως πρέπει να έχω το νου μου, αλλά στη συνέχεια είχαμε διακοπή ρεύματος. Είχα ακούσει πως πάει προς Βουτζά η πυρκαγιά. Όσοι κατοικούμε εδώ, στο Μάτι, λέμε τρεις δεκαετίες τώρα πως την έχουμε γλιτώσει. Πάντα η φωτιά πήγαινε παράλληλα προς τη Μαραθώνος. Επί τρεις δεκαετίες συμβαίνει αυτό, αλλά έτυχε φέτος, το 2018, να αλλάξει ο αέρας… Πάντα τη γλίτωναν η Ραφήνα, ο Άγιος Ανδρέας, το Κόκκινο Λιμανάκι, το Μάτι.
Άρχισα να μυρίζω τον καπνό και έβλεπα τη φωτιά να κατεβαίνει. Είχα αντιληφθεί πως η φωτιά δεν ήταν και τόσο μακριά. Τα τρία σκυλιά μου είχαν τρομάξει, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να τα εγκαταλείψω. Πήρα στην Πυροσβεστική και τους είπα πως είμαι εγκλωβισμένος. “Αυτό δεν είναι εγκλωβισμός” μου είπαν “βγείτε εσείς, κύριέ μου, και μη σας νοιάζει. Να μας τηλεφωνήσετε αν εσείς ο ίδιος δεν μπορείτε να φτάσετε στην παραλία”. Μου είπαν να φορέσω μακριά ρούχα, κάλτσες, αθλητικά παπούτσια, καπέλο… “Και επάνω σας βρεγμένες πετσέτες. Μπορείτε να τοποθετήσετε και στα σκυλιά βρεγμένες πετσέτες”.
Κάηκε στη φωτιά το σπίτι τραγουδιστή που ανάρρωνε στο Μάτι μετά από εγκεφαλικό!
Κι ενώ είχα κλειδαμπαρωθεί, ξαφνικά ένιωσα να έρχεται ένα κύμα ζέστης. Ο καπνός έμπαινε από παντού, παρόλο που είχα τα πάντα κλειστά. Έφτασα σε σημείο να μην μπορώ να εντοπίσω τα σκυλιά. Όταν αντιλήφθηκα πως όλα γύρω από το σπίτι καίγονταν, πήρα την απόφαση να βγω. Είχα στο μυαλό μου ένα πλάνο για το πώς θα κινηθώ. Αλλά τώρα είχαν συμβεί πράγματα που δεν υπολόγισα: Κατέβαιναν συνεχώς αυτοκίνητα, με αποτέλεσμα να κλείσει ο δρόμος. Άρχισαν να παίρνουν φωτιά το ένα αυτοκίνητο πίσω από το άλλο. Πήρε και το δικό μου, που ήταν μπροστά από την καγκελόπορτά μου. Τα δέντρα καίγονταν από πάνω, ενώ γίνονταν εκρήξεις στα κιβώτια του ΟΤΕ, στα ντεπόζιτα.
Βγήκα πρώτα μόνος μου για να ανοίξω την εξωτερική καγκελόπορτα, η οποία ήταν πυρακτωμένη. Αλλά εκείνη τη στιγμή τίποτε δεν μπορεί να σε σταματήσει. Την άνοιξα και επέστρεψα μέσα στο σπίτι για να βγάλω τα σκυλιά. Τα τράβηξα έξω με το ζόρι και έκλεισα την πόρτα. Τότε τα σκυλιά κατάλαβαν πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο πέρα από το να με ακολουθήσουν. “Τρέχουμε” τους φώναξα αλλά όταν φτάσαμε στο δρόμο συνειδητοποιώ πως πρέπει να κάνω ζικ ζακ ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Τότε έσφιξα τα λουριά για να γίνουμε ένα σώμα με τα σκυλιά, για να μπορούμε να ελιχθούμε. Είδα μια πιλοτή στα 100 μ. και καταφέραμε να μπούμε εκεί. Εκεί είχαν μαζευτεί ηλικιωμένοι και παιδιά με ρούχα στα πρόσωπά τους. Δίπλα καιγόταν ένα σπίτι. Ήμασταν 15 άτομα. Στη συνέχεια ήρθε μια κυρία με τα δικά της σκυλάκια και άρχισε να γίνεται φασαρία, οπότε αποφάσισα να φύγω από εκεί.
«Να έρθουν εμένα να ρωτήσουν αν κάηκε το σπίτι του Ηλία Ψινάκη»!
Ήταν περίπου 19.30. Αποφάσισα να κάνω ό,τι δεν έκαναν οι περισσότεροι από τους οποίους έχασαν τη ζωή τους. Είχα στο μυαλό μου πως έπρεπε να πάω προς το λιμάνι, που έχει προβλήτα, που είναι άνοιγμα. Ακόμη κι αν δεν προλάβαινα να φτάσω εκεί, θα μπορούσα να προφυλαχθώ στο άνοιγμα που υπάρχει στο ξενοδοχείο Aqua Marina. Τελικά, δεν έφτασα καν τόσο κάτω, γιατί δεν χρειάστηκε. Έβλεπα να πηγαίνουν προς τα εκεί ηλικιωμένες κυρίες με πι, που τις συνόδευαν οι οικείοι τους. Θεώρησα καλύτερο να πάνε εκείνες εκεί, το είχαν περισσότερη ανάγκη. Οπότε μπήκα σε ένα άνοιγμα που υπήρχε πριν, χώθηκα σε μια σπηλιά. Στου Μπονάνου κάνει μια γωνία. Έτσι, όταν στη μία πλευρά υπάρχει άπνοια, στην άλλη φυσάει. Αυτά είχα στο μυαλό μου. Ήμουν στο ύψος της θάλασσας, μέσα στη θάλασσα. Κάποιοι έφυγαν προς την αντίθετη κατεύθυνση και βρέθηκαν ψηλά από την επιφάνεια της θάλασσας. Έτσι παγιδεύτηκαν. Ήταν άνθρωποι από άλλες περιοχές και δεν γνώριζαν την περιοχή. Κατέβαινε κόσμος σε δρόμους που ήταν πυκνόφυτοι γύρω γύρω… Κάποια στιγμή ήρθαν κι άλλοι στη σπηλιά, οπότε αναγκάστηκα να φύγω από εκεί.
Βρήκα ένα άλλο μικρό άνοιγμα στο οποίο υπήρχαν κάγκελα. Εκεί έδεσα τα σκυλιά και κατέβηκα λίγο πιο κάτω για να κοιμηθώ λίγο. Έτσι, με προστάτευαν τα σκυλιά. Κάποια στιγμή γύρω στις 3.00 ήρθαν φουσκωτά με προβολείς, αλλά τους είπα πως έχω και τα σκυλιά και δεν ήθελα να ανέβω. Επέστρεψα τελικά τα ξημερώματα. Σκεφτόμουν τι θα αντικρίσω όταν γυρίσω πίσω…».
Ανάμεσα στους δεκάδες χιλιάδες φιλάθλους που καρδιοχτυπούσαν και πανηγύριζαν για τον θρίαμβο του Ολυμπιακού στην Νέα Φιλαδέλφεια,
όπου γράφτηκε ιστορία καθώς οι ερυθρόλευκοι κατέκτησαν το Europa Conference League, ξεχώρισε, για ακόμη μια φορά ο μικρός Γιάννης Παπαστεφανάκης, στον οποίο υποκλίθηκε χθες όλη η Ελλάδα.
Ο μικρός Γιαννάκης, με την παρουσία του στην κατάμεστη OPAP Arena που προσκλήθηκε από τον Βαγγέλη Μαρινάκη για να παρακολουθήσει τον Ολυμπιακό, αν και φίλαθλος του ΠΑΟΚ, αποτέλεσε για ακόμη μια φορά το σύμβολο της σύγχρονης ποδοσφαιρικής κουλτούρας. Έφηβος πια, πάντα με το πλατύ χαμόγελό του και τα λαμπερά μάτια του σήκωσε μαζί με τους ερυθρόλευκους το ευρωπαϊκό τρόπαιο, κάνοντας όλο το γήπεδο να χειροκροτήσει δακρυσμένο.
Η συγκίνηση και η χαρά ήταν ζωγραφισμένη στα μάτια του παιδιού που έχει την αγνή, παραδοσιακή αγάπη για την ομάδα, αλλά και την τεράστια καρδιά που χωράνε όλα τα χρώματα. Ο μικρός Γιαννάκης έφτασε στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας περίπου 4 ώρες πριν την έναρξη του αγώνα και έκανε την δική του πρόβλεψη για το αποτέλεσμα του τελικού, στην οποία… έπεσε μέσα!
«Ανυπομονούσα να πάω στον αγώνα, ένιωθα τρομερή υπερένταση. Όταν σήκωσα το τρόπαιο, οι παίκτες του Ολυμπιακού μου έλεγαν “είσαι το γούρι μας, το είχες προβλέψει, είχες πει ότι θα κερδίσουμε και σε ευχαριστούμε που μας στήριξες και πίστεψες σε εμάς!”. Το απόλαυσα πάρα πολύ» αναφέρει ο ίδιος στο enikos.gr.
Μιλώντας για τις μοναδικές και ανεπανάληπτες στιγμές που έζησε στον αγωνιστικό χώρο κάνει λόγο για μια απίστευτη και μαγική ατμόσφαιρα. «Αυτό που χάρηκα κυρίως ήταν πως υπήρχαν στο ίδιο γήπεδο φίλαθλοι και από τις δύο ομάδες και δεν συνέβη απολύτως τίποτα. Ο καθένας χαιρόταν και αγωνιούσε για την ομάδα του, όπως θα έπρεπε. Θεωρώ πως εμείς τα μικρά παιδιά μπορούμε να αλλάξουμε το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αυτός είναι ένας από τους στόχος μου, να βάλω και εγώ έστω ένα μικρό λιθαράκι σε όλη αυτή την προσπάθεια. Να βλέπουμε γεμάτα γήπεδα και να μπορούν όλα τα παιδιά να πηγαίνουν άφοβα με τις οικογένειές τους, φορώντας τις φανέλες της ομάδας τους. Να εξαλειφθεί επιτέλους το φαινόμενο της τυφλής οπαδικής βίας».
Μεγαλώνοντας στην Άμφισσα της Φωκίδας, ο Γιαννάκης με καταγωγή από την Κρήτη, ζει μακριά από τα μεγάλα ποδοσφαιρικά κέντρα, παρόλα αυτά, το όνομά του, υπάρχει σε κάθε γήπεδο όπου γράφεται η ιστορία. Ο μικρός ήρωας κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο και το μόνο που ονειρεύεται και λαχταρά, όπως λέει ο ίδιος, είναι: «Να το ξεφορτωθώ και να μπω όρθιος στην Τούμπα, αλλά και σε κάθε γήπεδο της Ελλάδας».
Ο μπαμπάς της 4χρονης Μελίνας, που κοριτσιού που έφυγε από την ζωή πριν λίγα χρόνια, τον Δεκέμβριο του 2015, έπειτα από μία χειρουργική επέμβαση ρουτίνας για “κρεατάκια” στη μύτη, ανήρτησε ένα μήνυμα στο Facebook που πραγματικά ραγίζει καρδιές, και αναφερόμενος στην τραγωδία στα Τέμπη υπογραμμίζει πως ακόμη και σήμερα δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες για τον θάνατο του δικόύ του παιδιού.
Μια επέμβαση ρουτίνας που κάνουν πολλά παιδιά εδώ και χρόνια, σε όλο τον κόσμο δυστυχώς για την μικρή Μελίνα και την οικογένειά της στάθηκε μοιραία. Κι έκτοτε ξεκίνησε ο Γολγοθάς τους.
Τα λόγια του χαροκαμένου μπαμπά μιλούν στην καρδιά όλων όσων πενθούν για την απώλεια του παιδιού τους.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο οδυνηρό για ένα γονιό από το να κληθεί να διαχειριστεί το θάνατο του παιδιού του
Ο πόνος που βιώνεται δεν μπορεί να εκφραστεί ούτε με λέξεις, ούτε να περιγραφεί εύκολα. Το συναίσθημα είναι τόσο πολύ έντονο που η λογική νεκρώνει. Νεκρώνει γιατί η λογική σειρά των πραγμάτων είναι τα παιδιά να χάνουν τους γονείς σε μεγάλη ηλικία και πλήρεις ημερών και όχι το αντίστροφο.
Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ ΤΗΣ 4ΧΡΟΝΗΣ ΜΕΛΙΝΑΣ
Όπως γράφει ο μπαμπάς , Μάνος Παρασκάκης, στην ανάρτησή του γράφει:
“Όταν σηκώνεις ένα φέρετρο μικρό
στης εκκλησιάς τα σκαλοπάτια κατεβαίνεις
κι ο κόσμος έξω σε κοιτάζει παγωμένος.
Λευκά φοράς, λευκό κι αυτό κι όμορφα το ξύλο σκαλισμένο,
μα κλείνει μέσα ότι αγαπάς,το σπλάχνο σου το αδικοχαμένο.
Ειναι ελαφρύ το βάρος του μπορείς να το σηκώσεις,
ειναι μικρό κι εύκολα στα χέρια το κρατάς,
μα στη ψυχή ασήκωτο και νιώθεις να λυγάς, Μανόλη κράτα το! Και μή τα παρατάς!
Κι αφού κατάφερα να κρατηθώ να μη λυγίσω απο το βάρος του κι ας ήτανε «μικρό»,
αφού το κράτησα με τα δικά μου χέρια,
κι ας ήτανε το βλεμμα μου θολό.Απο το δάκρυ ή απ’τη ψυχη που ηταν άδεια, απ’του θανάτου το φιλί το παγερό..
Τωρα που οι ζωές γινήκαν νούμερα,
τα φερετρα μικρά κι αυτά,μα είναι πολλά..
Μπορούν κι εκείνοι Θεέ μου να κρατήσουν
στα χέρια τους το ξύλο δυνατά;
Μπορούν να κρατηθούν να μη λυγίσουν,
στης εκκλησιάς απέξω τα σκαλιά;
Ή να κοιτώ στον ουρανό μέσα από Σένα
για να τους πώ ΚΟΥΡΑΓΙΟ φωναχτά…
Πριν χρόνια ήταν το Μάτι 103..
Τώρα 57..
Σε αυτους που μενουν πίσω..
Καλό σαββατοκύριακο σε όλες-ους..
(Οποιος θελει κοινοποιει ελεύθερα..)
Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ
Το πρωί της Κυριακής 27 Δεκεμβρίου του 2015 η 4χρονη Μελίνα από τη Νεάπολη εισήχθη στο Βενιζέλειο νοσοκομείο προκειμένου να υποβληθεί σε χειρουργείο για «κρεατάκια». Αρχικά η τετράχρονη Μελίνα πέρασε από προεγχειρητικό έλεγχο όπου, σύμφωνα με τους γιατρούς, δεν παρουσιάστηκε κάποιο πρόβλημα.
Την Δευτέρα το άτυχο κοριτσάκι εισάγεται για το προγραμματισμένο χειρουργείο με τους γιατρούς να προχωρούν στην αφαίρεσή τους και στην τοποθέτηση σωλήνων στα αυτιά.
Κατά την διάρκεια της ανάνηψης η 4χρονη Μελίνα παρουσίασε επιπλοκές με τους γιατρούς να την διασωληνώνουν ξανά και να την μεταφέρουν σε κρίσιμη κατάσταση στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Παίδων στο ΠΑΓΝΗ.
Στις 6 τα ξημερώματα της Τρίτης 29 Δεκεμβρίου το τετράχρονο κορίτσι άφησε την τελευταία του πνοή.
ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ ΤΗΣ
Σε μια από τις τελευταίες του αναρτήσεις ο χαροκαμένος μπαμπάς της Μάνος Παρασκάκης εκφράζει την αγανάκτησή του για τον θάνατο της κόρης του, προσθέτοντας πως μόνο η ίδια «καταδικάστηκε στην αιώνια φυλακή».
«Για όσους δεν γνωρίζουν. Για όσους δεν θυμούνται. Για όσους την ξέχασαν. “Γιορτάζω” τον θάνατό της στις 29 Δεκεμβρίου. Ηταν στην Εντατική όπου και κατέληξε από μία απλή εγχείρηση ρουτίνας για κρεατάκια στη μύτη. Υγιέστατη, χωρίς πρόβλημα υγείας.
Οι κύριοι, που οι περισσότεροι ξέρουν, που ήταν μες στο χειρουργείο, τα έκαναν θάλασσα. Δυο μέρες πριν την αλλαγή του χρόνου άλλαξαν τη ζωή μας» γράφει, ενώ αναφέρει σε άλλο σημείο της συγκινητικής ανάρτησής του:
«Ευθύνες δεν έχει κάποιος το θάρρος να πάρει. Ίσως έφταιγε η Μελίνα. Κανείς δεν θα μπει όμως φυλακή, κανείς δεν θα καταδικαστεί, όμως η Μελίνα καταδικάστηκε στην αιώνια φυλακή.
Στον τάφο… Δεν ξέρω πώς πέθανε το παιδί μου. Κανείς δεν μιλάει ανοιχτά. Ακόμα κι αν ήθελα να συγχωρέσω κάποιον, δεν μπορώ αφού κανείς δεν μου έχει πει το ελάχιστο. Οι χειρουργοί, οι αναισθησιολόγοι, όλοι! Μόνο ψέματα! Έχω, λοιπόν, μόνο οργή μέσα μου».
ΑΘΩΑ Η ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΟΣ
Υπενθυμίζεται πως τον Μάρτιο του 2021 το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Ηρακλείου κήρυξε αθώα την κατηγορούμενη αναισθησιολόγο που παραπέμφθηκε στο εδώλιο για το θάνατο του αδικοχαμένου κοριτσιού. Η απόφαση του δικαστηρίου προκάλεσε πίκρα και οργή στους τραγικούς γονείς της 4χρονης που περίμεναν πέντε ολόκληρα χρόνια να δικαιωθούν για το θάνατο του παιδιού τους.
Καταλυτικό ρόλο στην τελική κρίση του δικαστηρίου διαδραμάτισαν και οι θέσεις των τριών πραγματογνωμόνων τους οποίους είχε διορίσει, λίγο πριν την έκδοση απόφασης, προκειμένου να δώσουν απαντήσεις-διευκρινίσεις επί συγκεκριμένων ζητημάτων-ερωτημάτων της έδρας.
Ο εισαγγελέας της έδρας είχε προτείνει την ενοχή της αναισθησιολόγου, υποστηρίζοντας ότι οι λανθασμένες ενέργειες της κατηγορούμενης ήταν εκείνες που οδήγησαν το παιδί στο θάνατο.
«Όταν πονάτε να το λέτε στον Θεό, όταν έχετε παράπονο, να Του το εκφράζετε, γιατί Θεέ μου, να Του λέτε» Πίστη: Πράγματι, ο παπά Γεράσιμος δεν άφησε παραπονεμένο τον Θεό!
Ο π. Γεράσιμος έλεγε: “Όταν πονάτε να το λέτε στον Θεό, όταν έχετε παράπονο, να Του το εκφράζετε, γιατί Θεέ μου, να Του λέτε … και μπορεί με το δικό Του τρόπο να σας απαντήσει, όπως απαντάει ένας πατέρας στο παιδί του …” Κι ο Γιάννης ο Χελιδώνης μετά την εκδημία του μακαριστού Δεσπότη μας, έγραφε:
“Ὑπάρχουν κάποιες στιγμές, ἀπελπιστικὰ μοναχικὲς στὴ ζωὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου ὅπου ἡ ζωὴ φαντάζει φάρσα, παιγνίδι χωρὶς νόημα καὶ σκοπό. Ρωτᾶς καί ἡ ἀπάντηση: σιωπή. Θυμώνεις καί ἀναλογίζεσαι γιατί ὁ Πάνσοφος ἐπέλεξε ὡς τρόπο διαλόγου τὴ Σιωπή. Ἡ μόνη ἀπάντηση θαρρῶ πὼς εἶναι τὰ λόγια ἑνὸς σοφοῦ: πὼς ὁ θεός παίζει μαζί μας ἕνα παιχνίδι ἀθῶο καί παλιό, παίζει μαζί μας τὸ κρυφτὸ καὶ ἡ Σιωπὴ δὲν εἶναι παρὰ τὸ παράπονό του ὅτι λίγοι ψάχνουν νὰ τὸν βροῦν. Καὶ ἐδῶ ὁ παπα- Γεράσιμος δὲν ἄφησε παραπονεμένο τὸν Θεό.
Ἡ ὕπαρξή του ἦταν στραμμένη σάν βέλος στήν ἀναζήτηση, στό ψάξιμο τοῦ Ἑνὸς καί τοῦ Μοναδικοῦ γιὰ χάρη τοῦ ὁποίου ἐγκατέλειψε τὰ πάντα, γιὰ νὰ τοῦ ἀνταποδώσει ὁ Ἀφανὴς τὰ πάντα”. Πράγματι, ο παπά Γεράσιμος δεν άφησε παραπονεμένο τον Θεό! “Άπασα η επίγειος ζωή ημών, από της γεννήσεως μέχρι και της τελευταίας αναπνοής, θα φανή εν τη υστάτη αυτής τελειώσει ως ενιαία τις άχρονος πράξις. Θα είναι δυνατόν να ίδωμεν το περιεχόμενον και την ποιότητα αυτής εν ριπή οφθαλμού. Αναλογίσθητε καθαρόν τι σκεύος ιδεώδους κρυστάλλου, πλήρες ύδατος.
Ευθύς εξ αρχής δυνάμεθα να είπωμεν εάν το ύδωρ είναι διαυγές ή ουχί, και μέχρι τίνος βαθμού. Ούτω θα συμβή και εις ημάς κατά την στιγμήν της μεταβάσεως ημών εις τον άλλον κόσμον. Εκάστη κίνησις, και η πλέον παροδική, της καρδίας ή του νοός, αφήνει ίχνος τι επί του όλου σώματος της ζωής ημών …”* Όταν τον πρωτογνωρίσαμε και θαυμάσαμε παίρνοντας μία γεύση για το ποιόν της ζωής του, μας είπε:
“Είναι αρραβώνας”. Ένας αρραβώνας αγάπης με τον Χριστό, αφιέρωσης της ζωής του, όχι μόνο να διατηρηθεί καθαρή η ψυχή του σαν διαυγές νερό σε κρυστάλλινο σκεύος, χωρίς το παραμικρό ίχνος ρύπου, αλλά και όσων τον άκουγαν, τον ακούνε, και θα τον ακούνε. Σε αυτό το έργο είχε μεσίτρια την Παναγία μας που τέτοιες μέρες Της έκανε διπλές παρακλήσεις:
Πίστη: Πράγματι, ο παπά Γεράσιμος δεν άφησε παραπονεμένο τον Θεό!
Ο π. Γεράσιμος έλεγε: “Όταν πονάτε να το λέτε στον Θεό, όταν έχετε παράπονο, να Του το εκφράζετε, γιατί Θεέ μου, να Του λέτε … και μπορεί με το δικό Του τρόπο να σας απαντήσει, όπως απαντάει ένας πατέρας στο παιδί του …” Κι ο Γιάννης ο Χελιδώνης μετά την εκδημία του μακαριστού Δεσπότη μας, έγραφε:
“Ὑπάρχουν κάποιες στιγμές, ἀπελπιστικὰ μοναχικὲς στὴ ζωὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου ὅπου ἡ ζωὴ φαντάζει φάρσα, παιγνίδι χωρὶς νόημα καὶ σκοπό. Ρωτᾶς καί ἡ ἀπάντηση: σιωπή. Θυμώνεις καί ἀναλογίζεσαι γιατί ὁ Πάνσοφος ἐπέλεξε ὡς τρόπο διαλόγου τὴ Σιωπή. Ἡ μόνη ἀπάντηση θαρρῶ πὼς εἶναι τὰ λόγια ἑνὸς σοφοῦ: πὼς ὁ θεός παίζει μαζί μας ἕνα παιχνίδι ἀθῶο καί παλιό, παίζει μαζί μας τὸ κρυφτὸ καὶ ἡ Σιωπὴ δὲν εἶναι παρὰ τὸ παράπονό του ὅτι λίγοι ψάχνουν νὰ τὸν βροῦν. Καὶ ἐδῶ ὁ παπα- Γεράσιμος δὲν ἄφησε παραπονεμένο τὸν Θεό.
Ἡ ὕπαρξή του ἦταν στραμμένη σάν βέλος στήν ἀναζήτηση, στό ψάξιμο τοῦ Ἑνὸς καί τοῦ Μοναδικοῦ γιὰ χάρη τοῦ ὁποίου ἐγκατέλειψε τὰ πάντα, γιὰ νὰ τοῦ ἀνταποδώσει ὁ Ἀφανὴς τὰ πάντα”. Πράγματι, ο παπά Γεράσιμος δεν άφησε παραπονεμένο τον Θεό! “Άπασα η επίγειος ζωή ημών, από της γεννήσεως μέχρι και της τελευταίας αναπνοής, θα φανή εν τη υστάτη αυτής τελειώσει ως ενιαία τις άχρονος πράξις. Θα είναι δυνατόν να ίδωμεν το περιεχόμενον και την ποιότητα αυτής εν ριπή οφθαλμού. Αναλογίσθητε καθαρόν τι σκεύος ιδεώδους κρυστάλλου, πλήρες ύδατος.
Ευθύς εξ αρχής δυνάμεθα να είπωμεν εάν το ύδωρ είναι διαυγές ή ουχί, και μέχρι τίνος βαθμού. Ούτω θα συμβή και εις ημάς κατά την στιγμήν της μεταβάσεως ημών εις τον άλλον κόσμον. Εκάστη κίνησις, και η πλέον παροδική, της καρδίας ή του νοός, αφήνει ίχνος τι επί του όλου σώματος της ζωής ημών …”* Όταν τον πρωτογνωρίσαμε και θαυμάσαμε παίρνοντας μία γεύση για το ποιόν της ζωής του, μας είπε:
“Είναι αρραβώνας”. Ένας αρραβώνας αγάπης με τον Χριστό, αφιέρωσης της ζωής του, όχι μόνο να διατηρηθεί καθαρή η ψυχή του σαν διαυγές νερό σε κρυστάλλινο σκεύος, χωρίς το παραμικρό ίχνος ρύπου, αλλά και όσων τον άκουγαν, τον ακούνε, και θα τον ακούνε. Σε αυτό το έργο είχε μεσίτρια την Παναγία μας που τέτοιες μέρες Της έκανε διπλές παρακλήσεις:
Μία TikToker, που ονομάζεται Σοφία, δέχτηκε επίθεση από χρήστες των social media, επειδή αποκάλυψε πως δεν πλένει τα χέρια της μετά από τις επισκέψεις της στην τουαλέτα.
Ειδικότερα, η χρήστης μοιράστηκε ένα βίντεο στην εν λόγω πλατφόρμα, νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, το οποίο έγινε viral, συγκεντρώνοντας περισσότερες από 660.00 προβολές, δείχνοντας την ίδια στο μπάνιο.
Η TikToker εξήγησε τη στάση της σχετικά με την υγιεινή, υπογραμμίζοντας «θα εκθέσω τον εαυτό μου γιατί νιώθω ότι είναι πολύ περίεργο που το κάνω αυτό και δεν ξέρω αν το κάνουν και άλλοι άνθρωποι. Αλλά δεν πλένω πάντα τα χέρια μου αφού κατουρήσω, ειδικά αν βρίσκομαι στο ίδιο μου το σπίτι, σωστά; Ξέρω πώς να κατουράω με τρόπο που να μην κάνω χάλια τον εαυτό μου».
Και συνέχισε, επισημαίνοντας «Κάνω αυτό το πράγμα όπου, αν έχω καλεσμένους και πάω να κατουρήσω, ανοίγω τον νεροχύτη μου και προσποιούμαι ότι πλένω τα χέρια μου, και σκοτώνω λίγο χρόνο ώστε να νομίζουν ότι έχω πλύνει τα χέρια μου αλλά δεν το έχω κάνει», διευκρινίζοντας στους 41.000 και πλέον ακολούθους της ότι «έτσι, στην πραγματικότητα, μπαίνω στη διαδικασία να σπαταλήσω και νερό και χρόνο μόνο και μόνο για να διατηρήσω κατά κάποιο τρόπο ένα ψέμα που, στην πραγματικότητα, δεν έχει σημασία. Τέλος πάντων, το κάνει κανείς άλλος αυτό;».
Τα σχόλια κατά της TikToker
Σύμφωνα με το nypost.com, η άποψή της προκάλεσε τσουνάμι αντιδράσεων και δίχασε τους χρήστες, με κάποιους να συμφωνούν με τον τρόπο της, ενώ άλλοι αηδίασαν με τις τεχνικές της.
«Χαχα, οι περισσότεροι από εμάς δεν το κάνουμε κρυφά αυτό;», «Μα αγγίζετε το καζανάκι της τουαλέτας και τα χερούλια του νεροχύτη, οπότε διασπείρετε τη μόλυνση;», «Απλά… πλύνετε τα χέρια σας», «Γιατί να προσποιείσαι ότι πλένεις τα χέρια σου όταν μπορείς στην πραγματικότητα απλά να το κάνεις;», είναι ορισμένα από τα σχόλια.
Τέλος, ένας χρήστης κατακεραύνωσε τη Σοφία, αποκαλώντας την «παράξενη» και ρωτώντας γιατί αισθάνεται την ανάγκη να μοιραστεί αυτή την πληροφορία για το τι κάνει στην τουαλέτα.
«Εύχομαι ο Θεός να σώσει το μωρό μας». Αυτό είπε η γιαγιά του τεσσάρων μηνών βρέφους που κακοποιήθηκε από τον πατέρα του στη Μεσσηνία και χαροπαλεύει στο νοσοκομείο Παίδων.
Η ΓΙΑΓΙΑ ΤΟΥ ΜΩΡΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ ΤΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΟΥ ΒΙΩΝΕ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ
Μιλώντας στην εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα» είπε πως η κόρη της είχε σχέση με τον πατέρα του μωρού της τον τελευταίο ενάμιση χρόνο περίπου. Όπως είπε, αρχικά ήταν φίλοι στη συνέχεια έκαναν σχέση και προέκυψε η εγκυμοσύνη.
«Δεν ξέρω αν η κόρη μου την ήθελε την εγκυμοσύνη. Δε μου έλεγε πολλά πράγματα. Την πίεζα για να μου μιλήσει γιατί την έβλεπα δυσαρεστημένη, αλλά δε μου ανοιγόταν», είπε η γιαγιά του βρέφους.
Το ζευγάρι έμενε μαζί της και σύμφωνα με την ίδια, ο πατέρας του μωρού τον τελευταίο καιρό δεν εργαζόταν κι έδειχνε αδιάφορος για το παιδί.
“ΗΤΑΝ ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΩΝΙΚΟΣ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ”
«Ήταν αδιάφορος και ειρωνικός. Ασχολιόταν ελάχιστα με το παιδί. Η κόρη μου τον αγαπούσε και μου έλεγε να μην του λέω τίποτα γιατί τα έπαιρνε στραβά και ξεσπούσε σε εκείνη», είπε.
ΤΟ ΚΑΡΟΥΜΠΑΛΟ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΚΙ ΤΟΥ ΜΩΡΟΥ
Σε ερώτηση για το αν είχε παρατηρήσει κάτι ύποπτο στο μωρό τον τελευταίο καιρό η γιαγιά απάντησε:
«Τον τελευταίο καιρό παρατήρησα ότι το μωρό ήταν λίγο ταραγμένο και μερικές φορές όταν πήγαινα να την αγγίξω έβαζε τα κλάματα. Είχα παρατηρήσει κι ένα καρούμπαλο στο κεφάλι, αλλά δεν ήμουν σίγουρη ότι ήταν κάτι κακό, γιατί σκέφτηκα ότι μπορεί να μεγάλωνε το κεφαλάκι της».
Η ίδια δήλωσε συντετριμμένη από το κακό που βρήκε το βρέφος και είπε ότι δε σταματά να προσεύχεται για να γίνει καλά.
ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΛΟΓΗΘΟΥΝ ΠΗΡΑΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΒΡΕΦΟΥΣ
Προθεσμία να για απολογηθούν, την Τετάρτη, έλαβαν οι γονείς του βρέφους από την Κυπαρισσία, που νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση στην εντατική του νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία».
Το βρέφος έπεσε θύμα βάναυσης συμπεριφοράς από τον 20χρονο πατέρα του, αλβανικής καταγωγής, ο οποίος συνελήφθη και κρατείται στην Αστυνομική Διεύθυνση Μεσσηνίας.
ΤΙ ΙΣΧΥΡΙΣΤΗΚΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ
Όπως μετέδωσε ο Alpha, ο 20χρονος αρχικά φέρεται να ισχυρίστηκε στις αστυνομικές αρχές ότι το βρέφος έπεσε από την κούνια και ότι ο ίδιος το βρήκε όταν είχε πλέον πέσει. Ο ισχυρισμός του δεν έπεισε τις αρχές, οι οποίες είχαν ήδη ενημερωθεί από το νοσοκομείο για την κατάσταση της υγείας του μωρού. Μάλιστα, οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι το ίδιο είπε και στη μητέρα του βρέφους.
Σύμφωνα με τον συνήγορό του, πάντως, η εκδοχή του πατέρα για το περιστατικό – που υποστηρίζει και η μητέρα – είναι ότι το μωρό είχε μια κρίση με έντονο κλάμα και λόγω του ότι είναι άπειρος δεν ήξερε να διαχειριστεί την κατάσταση του βρέφους και μάλλον το κακομεταχειρίστηκε προσπαθώντας να του αλλάξει θέση.
Στον εισαγγελέα οδηγήθηκε και η μητέρα του άτυχου παιδιού, η οποία θα απολογηθεί επίσης την Τετάρτη, ωστόσο αφέθηκε ελεύθερη, καθώς κατηγορείται για πλημμεληματικού χαρακτήρα αδικήματα.
MΑΧΗ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΘΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ .
Σύμφωνα με την ΕΡΤ όλα συνέβησαν το απόγευμα του Σαββάτου, όταν οι γονείς του το μετέφεραν, από χωριό του δήμου Τριφυλίας στο οποίο διαμένουν στο Νοσοκομείο Κυπαρισσίας καθώς το παιδί είχε σπασμούς, από εκεί διακομίσθηκε στο Νοσοκομείο Καλαμάτας χθες το βράδυ.
Ο 20χρονος Αλβανός πατέρας του βρέφους, ο οποίος μετέφερε απο την Κυπαρισσία το 4μηνων μωρο της οικογένειας στην Αθήνα, συνελήφθη και κρατείται στη Διεύθυνση Αστυνομίας Μεσσηνίας. Ο ίδιος, παραδέχτηκε ότι κατά την απουσία της συζύγου του, πήρε στην αγκαλιά του και ταρακούνησε το τεσσαρων μηνών κοριτσάκι τους επειδή έκλαιγε. Σε αστυνομικό έλεγχο κατασχέθηκαν στην οικία τους φυτό κάνναβης, ένα πιστόλι και σφαίρες που κατείχε παράνομα.
Συμφωνούμε όλοι στο ποιοι είναι οι μεγάλοι ήρωες των τελευταίων ημερών: Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, όποιον ρόλο κι αν έχουν εκεί. Να συμφωνήσουμε και σε κάτι άλλο; Ότι για να αποδώσουν αυτοί οι άνθρωποι τα μέγιστα στην εργασία τους, έχουν ανάγκη από μία υποστηρικτική οικογένεια, η οποία έχει αναλάβει όλα τα υπόλοιπα. Αυτός ο μπαμπάς αξίζει ένα εξίσου μεγάλο μπράβο με τη νοσηλεύτρια σύζυγό του:
«Αυτή είναι η ζωή της νοσηλεύτριας.
Όταν παντρεύεσαι μία νοσηλεύτρια, παντρεύεσαι και τη δουλειά της.
Αυτό σημαίνει πολλές χαμένες ευκαιρίες. Πολλές χαμένες εκδηλώσεις με τα παιδιά, πολλά χαμένα γεύματα με την οικογένεια.
Βαθιά μέσα σου πρέπει να το αποδεχθείς. Συνειδητοποιείς ότι αυτό είναι το κάλεσμά της. Αυτό είναι το πάθος της.
Καθώς η δική μου νοσηλεύτρια κοιμάται, εγώ όσο πιο ήσυχα μπορώ καθαρίζω το σπίτι για εκείνη, πλένω τα πιάτα, μαγειρεύω, βάζω πλυντήριο, έτσι όταν φεύγει από το σπίτι μία ώρα πριν την ώρα που ξεκινά η βάρδιά της, να βρει ένα καθαρό σπίτι, καθαρά σφουγγάρια, όσο το δυνατόν πιο φροντισμένα παιδιά και ένα γεύμα έτοιμο για να πάρει μαζί της.
Όταν η δική μου νοσηλεύτρια επιστρέφει στο σπίτι, μου λέει για το βράδυ της. Όλα τα τρελά που συνέβησαν στη βάρδιά της. Ασθενείς που την καλούσαν, ασθενείς έτοιμοι να μαλώσουν. Ασθενείς ετοιμοθάνατοι, με εκείνη να κάθεται στο πλευρό τους και να τους κρατά το χέρι, κάνοντάς τους να νιώσουν όσο καλύτερα μπορούν, βάζοντας, στο τέλος, όλα αυτά τα συναισθήματα σε ένα κουτί που κλείνει καλά, ώστε να μην τα φέρει μαζί της, επιστρέφοντας στο σπίτι. Σε ένα σπίτι όπου τα παιδιά της την περιμένουν χαμογελαστά για να της πουν πόσο την αγαπούν. Γνωρίζοντας, ότι αυτά τα παιδιά είναι φροντισμένα –χωρίς να χρειάζεται να ανησυχεί και γι’αυτό.
Οι νοσλεύτριες, να ξέρετε, έχουν διάφορες προλήψεις. Η δικιά μου φοράει τις χειρότερες κάλτσες, για να ‘πειράξει’ τους θεούς των νοσηλευτών. Κι όμως φορώντας τις, μου λέει, τα βγάζει πέρα κάθε βράδυ με σημεία και τέρατα. Τότε εγώ την τσιγκλάω και της λέω, πόσο άσχημες είναι οι κάλτσες της και ότι θα κάνω τελετή και θα τις πετάξω στη φωτιά για να ευχαριστήσω τους θεούς των νοσηλευτών.
Με παίρνει τηλέφωνο, καθώς επιστρέφει στο σπίτι το πρωί, 5 ώρες αργότερα από την ώρα που θα έπρεπε να έχει τελειώσει την βάρδιά της, μόνο και μόνο για να μην αποκοιμηθεί στο τιμόνι. Την αφήνω να μιλά, την αφήνω να εκτονωθεί, της θυμίζω πόσο φανταστική μαμά, νοσηλεύτρια και σύντροφος είναι. Δίνει το 100% της κάθε μέρα μέσα και έξω από το σπίτι. Οπότε το ίδιο κάνω κι εγώ. Ξέρω, ότι δεν είμαι μόνο εγώ που κοιμάμαι μόνος τα βράδια. Μόνη κοιμάται κι εκείνη. Έτσι φροντίζω, το κρεβάτι να είναι στρωμένο όταν επιστρέφει στο σπίτι.
Είναι τα μικρά πράγματα που μετράνε. Όλα μετράνε. Για αντάλλαγμα, δεν ζητώ τίποτα που να μην μπορεί να δώσει εύκολα. Έχει κάνει τόσα πολλά για τους άλλους τις τελευταίες 16 ώρες στη βάρδιά της. Έχασε το γεύμα της, για να δώσει κάτι φάρμακα. Θέλει απεγνωσμένα να πάει τουαλέτα, αλλά συνεχίζει να κάνει γύρους στα δωμάτια. Στέλνει τις συναδέλφους της για διάλειμμα, κι ας χάσει εκείνη το δικό της. Ψάχνει στην τσάντα της μια μπάρα δημητριακών, για να φάει. Πάνω της έχει κολλημένα σημειώματα από εμένα και τα παιδιά που της ευχόμαστε καλή βάρδια και της λέμε ότι την αγαπάμε και να μην τρώει μόνο junk.
Την ίδια ώρα, εγώ βοηθάω 4 παιδιά στα μαθήματα και ετοιμάζω βραδινό και γεύματα για την επόμενη μέρα. Όλα αυτά για να μη χρειάζεται εκείνη να ανησυχεί. Την αγαπάμε τη νοσοκόμα, τη μαμά, τη σύζυγο και την καλύτερη φίλη μας.
Ξεκουράσου, αγάπη μου. Δεν χρειάζεται να δουλέψεις απόψε. Μπορούμε να μαγειρέψουμε μαζί. Και θα σου τρίψω και τα ποδαράκια.»
