Είναι συνηθισμένος εφιάλτης για κάθε νοικοκυριό να πιάνει άλατα το μπόιλερ του ατμοσίδερου με αποτέλεσμά να βουλώνει και να μην μπορεί να βγάλει αρκετό ατμό.
Το πρόβλημα γίνεται αντιληπτό, όταν το σίδερο αφήνει κίτρινες “στάμπες” πάνω στα ρούχα ή έχουμε την αίσθηση πως κολλάει. Τότε είναι η ώρα να το καθαρίσουμε.
Μην καταφύγετε αμέσως στη λύση του σκληρού νερού. Η διαδικασία αυτή, έχει αποδειχθεί, ότι προκαλεί πρόβλημα μετά από κάποιο καιρό. Επομένως, τι πρέπει να κάνετε;
Πως να απαλλάξετε το σίδερό σας από τα άλατα
-Για αφαλάτωση σίδερου με “σπιτικό” τρόπο κάνετε τα εξής:
Γεμίστε το σίδερο με λευκό ξύδι και απιονισμένο νερό σε ίσα μέρη. Το γέμισμα θέλουμε να φτάσει λίγο πάνω από τη μέση.
Φροντίστε η θερμοκρασία να είναι μέτρια προς υψηλή και θέστε σε λειτουργία για 3 λεπτά μέχρι να ζεσταθεί η συσκευή.
Ενεργοποιήστε με το κατάλληλο κουμπί τον ατμό και σιδερώστε ένα παλιό ρούχα. Συνεχίστε μέχρι να εξατμιστεί όλο το μείγμα νερού-ξυδιού.
Αφού εξατμιστεί όλο το νερό περιμένετε να κρυώσει το σίδερο και γεμίστε μόνο απιονισμένο νερό αυτή τη φορά. Στη συνέχεια ξανά ενεργοποιήστε το και αφήστε να εξαερωθεί, έως ότου απομακρυνθούν τα υπολείμματα από τη δράση του λευκού ξυδιού
Μπορεί συχνά να το αψηφούμε, αλλά η αφαλάτωση στο σίδερο κρίνεται αναγκαίο να γίνεται κάθε 2 με 3 μήνες, αναλόγως του πώς και πόσο το χρησιμοποιούμε. Πέρα από το εσωτερικό καθάρισμα μην ξεχάσετε να καθαρίσετε και την εξωτερική πλάκα που συχνά μαυρίζει και κολλάει.
Πως να καθαρίσετε την πλάκα στο σίδερο
Η πιο αποτελεσματική λύση είναι ο συνδυασμός του υγρού πιάτων με το ξύδι. Μην χρησιμοποιείτε μαγειρική σόδα μαγειρικής ή οδοντόκρεμα, γιατί κάτι τέτοιο ίσως ότι φράξει τις τρύπες από όπου βγαίνει ο ατμός.
Διαλύστε 3 κουταλιές ξύδι με μία κουταλιά υγρό πιάτων και ανακατέψτε. Με ένα μαλακό σφουγγάρι περάστε το μείγμα πάνω στην πλάκα του σίδερου τρίβοντας ελαφρά. Επαναλάβετε ξανά και ξανά, μέχρι να καθαρίσει το σίδερό μας τελείως. Σε μια λεκάνη με ζεστό νερό, ξεβγάλτε το μείγμα με τη. Σημαντικό είναι να φροντίσετε η “σπογγοπετσέτα” να έχει στραγγισθεί πλήρως.
Στο μακρινό 1997 ένας μαθητής, υποψήφιος των Πανελλαδικών Εξετάσεων, άμα τη αποχωρήσει του από την αίθουσα, είχε γίνει έξω φρενών με τα θέματα.
Το βίντεο με τον εν εξάλλω Βασίλης Γκαραμέτσης είχε κάνει το γύρο της χώρας και τον συνοδεύει ακόμη και σήμερα.
Όμως, αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση ότι η ζωή δεν καθορίζεται από τις εξετάσεις.
Τότε ο μαθητής της Γ’ Δέσμης είχε γίνει έξαλλος με τα θέματα που είχαν πέσει, δίνοντας ένα μυθικό ρεσιτάλ στην κάμερα, όταν ρωτήθηκε σχετικά.
Ατάκες όπως «πανωλεθρία», «όλα τα αντι-SOS», «ήταν για τους πάρα πολύ καλούς παπαγάλους, γι’ αυτούς που έχουν φωτοτυπικό μηχάνημα στο μυαλό τους» είχε κλέψει την παράσταση.
Ωστόσο ο συγκεκριμένος μαθητής αποτέλεσε χαρακτηριστικό παράδειγμα του «η ζωή δεν τελειώνει στις Πανελλαδικές», καθώς όπως αναφέρει το kozanilife.gr, σπούδασε δικηγόρος στο Columbia Law School και τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται μόνιμα στην Ελβετία.
O γνωστός δημοσιογράφος Δημήτρης Καμπουράκης και με αφορμή τον καταστροφικό και φονικό σεισμό σε Τουρκία και Συρία θέλησε να μοιραστεί μαζί μας μια συγκλονιστική ιστορία με πρωταγωνιστή τον πυροσβέστη πατέρα του
Ο δημοσιογράφος και παρουσιαστής του OPEN είδε τον πατέρα του να είναι μέσα στα αίματα, στην προσπάθειά του να σώσει ένα κορίτσι μετά την κατάρρευση ενός κτηρίου.
Δημήτρης Καμπουράκης: Η συγκλονιστική ιστορία του με αφορμή τον σεισμό στην Τουρκία
Ο Δημήτρης Καμπουράκης ανέφερε: «Ήμουν στα Χανιά, ήμουν στην Α’ Γυμνασίου και ήμουν στο φροντιστήριο. Ο πατέρας μου ο συγχωρεμένος ήταν πυροσβέστης. Βγαίνοντας από το φροντιστήριο, βλέπουμε κόσμο μαζεμένο και φάρους. Κατεδαφιζόταν μία πολυκατοικία, ένας τοίχος έφυγε και χτύπησε ένα μαγαζάκι δίπλα που ήταν λίγο σαθρό. Έπεσε ο τοίχος και τους πλάκωσε.
Ήταν ένας σωρός μπάζα. Τρέχουμε εμείς και βλέπουμε την Πυροσβεστική και πάνω στα ερείπια τον πατέρα μου, ο οποίος εκείνη την ώρα είχε βρει ένα πλακωμένο παιδάκι. Εγώ είδα τον πατέρα μου κι έτρεξα κατά πάνω του. Κοίταξα και ήταν γεμάτος αίματα. Ήταν φρικαρισμένος. Δεν θυμάμαι αν το παιδί ήταν τραυματισμένο ή πεθαμένο. Μόλις με είδε ο πατέρας μου, μου είπε “τα βλέπεις αυτά; Μάθε γράμματα για να μην κάνεις αυτή τη δουλειά”».
Ο Ντέμης Νικολαΐδης είναι έξαλλος με τη σχέση της Δέσποινας Βανδή και του Βασίλη Μπισμπίκη και ξεκαθαρίζει πως δεν πρόκειται να επιτρέψει έναν ενδεχόμενο γάμο μεταξύ τους.
Η Δέσποινα Βανδή ζει τον απόλυτο έρωτα στο πλευρό του Βασίλη Μπισμπίκη, αδιαφορώντας για τα αδιάκριτα βλέμματα, με τον Ντέμη Νικολαΐδη να είναι αντίθετος στη σχέση αυτή.
Η ανακοίνωση του διαζυγίου του πρώην ποδοσφαιριστή με την τραγουδίστρια, άλλωστε, είναι αρκετά πρόσφατη και επομένως, ο Ντέμης Νικολαΐδης δεν μπορεί να δεχθεί εύκολα τη σχέση της Δέσποινας Βανδή με τον Βασίλη Μπισμπίκη, ενώ τα δημοσιεύματα τον ενοχλούν ιδιατέρως.
Ο Ντέμης Νικολαΐδης δεν θα δεχθεί τον γάμο μεταξύ της τραγουδίστριας και του ηθοποιού
Όπως αναφέρει το «Yes Magazine», ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής παίρνει με κάθε αφορμή τηλέφωνο την πρώην σύζυγό του, με σκοπό να της κάνει σκηνές ζηλοτυπίας και της ξεκαθαρίζει ότι δεν προτίθεται σε καμία περίπτωση να δεχθεί έναν ενδεχόμενο γάμο με τον ηθοποιό.
Η ζήλια του Ντέμη Νικολαΐδη
«Πάνω από το πτώμα μου θα τον παντρευτείς», φέρεται να υπογραμμίζει ο πρώην πρόεδρος της ΑΕΚ και νυν σχολιαστής της Nova, σε τηλεφωνική επικοινωνία με τη Δέσποινα Βανδή, με τους φίλους του να προσπαθούν να τον συνετίσουν, αλλά εκείνος να αρνείται να παρατήσει τόσο εύκολα την υπόθεση του διαζυγίου του.
Όσον αφορά την εμφάνιση του ζευγαριού στο μαγαζί όπου τραγουδούν ο Γιώργος Τσαλίκης και ο Μανώλης Κονταρός, έκανε έξω φρενών τον Ντέμη Νικολαΐδη και αποτέλεσε μία από τις αφορμές για το τελευταίο τηλεφώνημα.
«ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΑΣ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ, ΜΕ ΤΑ ΛΕΥΚΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ»
Πανορμίτης: Πρέπει να σας πω για ένα μεγάλο Θαύμα του Θεού που έγινε μέσω του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Πανορμίτη. Η ιστορία και το μαρτύριό μας ξεκινά ως εξής: Ήταν μήνας Αύγουστος, όταν ο γιός μου Αγησίλαος 7 χρονών ξαφνικά μπαίνει στο Νοσοκομείο με φοβερούς πόνους στην κοιλιά. Οι γιατροί για δύο μήνες δεν μπορούν να βρουν τί έχει. Το παιδί μου σιγά σιγά αρχίζει να χάνει βάρος και να έχει πυρετό. Όλη η οικογένεια ήμασταν σε μεγάλη απόγνωση.
Ο σύζυγός μου είναι ιατρός επώνυμος με φοβερές γνωριμίες. Του έλεγαν συνέχεια ότι το παιδί δεν έχει τίποτα και ότι έχει πέσει το ανοσοποιητικό του. Το παιδί είχε διογκωμένους λεμφαδένες στην κοιλιά κι αυτό άρχισε να εξαπλώνεται. Η ογκολόγος στην Αθήνα μας έλεγε ότι δεν έχει τίποτα. Όμως το παιδί πήγαινε από το κακό στο χειρότερο…
Στο Λονδίνο έχω μία φίλη γιατρό, το όνομά της Αγγελική. Απ’ τη στιγμή που ο Αγησίλαος αρρώστησε η φίλη μου με ρωτούσε «Τί έγινε, έδωσες λύση; Γιατί κάθεσαι εκεί; Θα σου κλείσω ραντεβού εδώ στο Λονδίνο, σε ένα γιατρό να δούμε τί έχει το παιδί». «Περίμενε», της έλεγα. Σαν να είχε καλύψει ένα πέπλο αράχνης το σπίτι μου και δεν μπορούσαμε να ξεφύγουμε. Το μόνο που έκανα ήταν ν’ αρχίσω να διαβάζω προσευχές των Αγγέλων. Μία φίλη μου με ώθησε σ’ αυτό μέσα στην απόγνωσή μου.
Από μικρό παιδί πιστεύω στο Θεό. Φυσικά η καθημερινότητα με τα προβλήματα δεν σ’ αφήνει να έχεις αυτή την αγνή πίστη, που είχες σαν παιδί. Έπειτα μεγαλώνεις κι άμα αποκτήσεις κάποια οικονομική δύναμη έρχεται και η αλαζονεία. Πιστεύεις ότι εξουσιάζεις τα πάντα και τους πάντες. Και ο «κακός» χαίρεται και ο Θεός λυπάται.
Έτσι λοιπόν μετά από δύο μήνες δύσκολους, ψυχρούς χωρίς αποτέλεσμα αποφασίζουμε να φύγουμε για το Λονδίνο, για να γίνει επιτέλους διάγνωση σ’ αυτό το παιδί, ενώ ο Αγησίλαος άρχισε να λιώνει κάθε μέρα σαν το κερί. Η φίλη μου η Αγγελική, ήταν ένας καταπληκτικός άνθρωπος, ήταν η κολώνα, ο φύλακας άγγελος στην μεγάλη περιπέτεια. Την είχε στείλει δίπλα μας ο αρχάγγελος Μιχαήλ. Δεν μας άφησε ούτε μια στιγμή.
Ο Αγησίλαος, κάνει τις ανάλογες εξετάσεις και βρίσκουμε ότι το παιδί έχει Hodgkins desease, δηλαδή μια μορφή καρκίνου στους λεμφαδένες. Ενώ πίστευα ότι δεν θα είχα τη δύναμη να το αντέξω, η δύναμη και η βοήθεια του Θεού και της Παναγιάς ήταν κοντά μου.
Έρχεται και ο σύζυγός μου στο Λονδίνο και αποφασίζουμε ότι η θεραπεία πρέπει να γίνει στο «Great Ormond Street Hospital For Children», που είναι το τρίτο μεγαλύτερο Νοσοκομείο στον κόσμο για παιδιά, εκεί όπου έγινε και η διάγνωση του παιδιού.
Είπαμε ότι με την βοήθεια του Θεού θα γίνει καλά ο Αγησίλαος. Πήγαμε στην εκκλησία του Λονδίνου την Αγία Σοφία να ανάψουμε ένα κερί και να προσευχηθούμε. Στο προαύλιο ο σύζυγός μου βρήκε μια μικρή μπρούτζινη πεταλούδα.Πραγματικά μια λευκή πεταλούδα μας ακολουθούσε και ο θάλαμος που ο Αγησίλαος έκανε χημειοθεραπεία λεγόταν «Butterfly» που σημαίνει πεταλούδα.
Το παιδάκι μου μου έλεγε «Τί έχω μαμά;» Κι εγώ του απαντούσα «Ένα μικρόβιο και ήρθαμε εδώ γιατί έχει καλύτερα φάρμακα». «Πώς θα γίνω καλά;». Αγησίλαε πρέπει να προσευχηθούμε στο Θεό και εσύ πρέπει να προσεύχεσαι στον Άγγελό σου».
Έτσι το αγνό παιδάκι άρχισε να προσεύχεται καθημερινά με μεγάλη πίστη. Στο μαξιλάρι του από κάτω, είχε διάφορες εικόνες του Αγίου Νεκταρίου, του Οσίου Πορφυρίου, των Αγίων Αναργύρων, της Παναγιάς, του Χριστού.
Έλειπε μια εικόνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ του Πανορμίτη μέχρι που μας την έστειλε η νονά του. Κάθε βράδυ προσευχόταν κάθε δύσκολη στιγμή επίσης. Έλεγε χαρακτηριστικά «Άγγελε σε παρακαλώ κάνε με καλά, κάνε με να μην πονάω». Κι όντως ο Αρχάγγελος έκανε τον Αγησίλαο να μην πονάει.
Τα Χριστούγεννα η κόρη μου, ο σύζυγός μου και η μητέρα μου ήρθαν στο Λονδίνο για να περάσουμε τις γιορτές μαζί. Την ημέρα της Πρωτοχρονιάς πήρα τον σύζυγό μου να πάρει το αεροπλάνο για να επιστρέψει στην Αθήνα.
Περάσαμε από ένα δρόμο κι απ’ τον ίδιο πέρασα μετά από μία ώρα με την κόρη μου, τον γιο μου και την μητέρα μου. και τότε βρήκαμε ένα καλάθι με ζουμπούλια που μέσα είχε μια λευκή πεταλούδα. Είπα στην μητέρα μου: «Μαμά μας ακολουθεί μια πεταλούδα, είναι μήνυμα από τον Θεό, ο Αγησίλαος θα γίνει καλά.
Ο Αγησίλαος κι εγώ κοιμόμασταν στο ίδιο κρεβάτι γιατί φοβόταν. Έτσι μια μέρα ξύπνησα και τί να δω. Πάνω από το κρεβάτι μας, να μας αγκαλιάζει ο Άγγελος τεράστιος, με τα λευκά φτερά του. Μας προστάτευε. Ήταν συγκλονιστική στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ήμουν τόσο τυχερή που έζησα αυτή τη στιγμή. Και κατάλαβα ότι η πεταλούδα ήταν ο Άγγελος. Όμως δεν ήξερα ποιος Άγγελος ήταν. Ώσπου η Νονά του Αγησίλαου μου έστειλε την εικόνα του Αρχιστράτηγου Μιχαήλ της Σύμης. Ήταν εκπληκτικό μόλις αντίκρισα την εικονίτσα.
Είπα «Αυτός είναι ο Άγγελος που είδα!».
Πραγματικά ο Θεός και η Παναγία έστειλαν τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, να ΄προστατεύσει τον Αγησίλαο και να δώσει δύναμη σε εμένα, να είμαι δίπλα στο παιδί μου ΔΥΝΑΤΗ-ΣΩΣΤΗ-ΣΤΥΛΟΒΑΤΡΙΑ στον αγώνα που έδινε ενάντια στον καρκίνο. Ένα παιδάκι αγνό, αμόλυντο, χωρίς αμαρτίες έδινε την μάχη του γενναία, με αξιοπρέπεια. κι όλα αυτά με τη δύναμη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Είχαμε πίστη και οι δύο ότι όλα θα πάνε καλά.
Του έλεγα «Αγησίλαε θα γίνεις καλά και θα φύγουμε, έχεις τον Άγγελό σου και δεν σε αφήνει». Πραγματικά έξι μήνες κράτησε η θεραπεία. Από το Νοέμβριο, τελειώσαμε τον Απρίλιο με μεγάλη επιτυχία. Ήδη από το νέο έτος οι λεμφαδένες είχαν μειωθεί στα πιο ζωτικά όργανα. Η γιατρός του (Αγγλογερμανίδα ειδική στην περίπτωση του Αγησίλαου) μας είπε ότι στο παιδί αυτό έγινε θαύμα, γιατί ήταν πολύ προχωρημένη η κατάστασή του…
Ο Αγησίλαος πίστευε και πιστεύει στον Άγγελό του. Είχαν και έχουν τέτοια επικοινωνία που δεν θα ξεχάσω. Συγκεκριμένα όταν το παιδάκι έβγαινε αργά το βράδυ από το Νοσοκομείο τις ημέρες που έκανε χημειοθεραπεία, έλεγε δυνατά « Άγγελέ μου σε παρακαλώ, στείλε μου ένα ταξί γρήγορα να πάμε στο σπίτι». Και πραγματικά, στην γωνία του δρόμου αντικρύζαμε το ταξί με αναμμένο φωτάκι. Το έστελνε ο Αρχάγγελος για να μην πονάει και κουράζεται.
Και το τελευταίο περιστατικό, ήταν όταν πήγαμε το μήνα Ιούνιο στο Λονδίνο για να βγάλει μια βαλβίδα, που φορούσε υποδόρια. Θα έμπαινε κανονικά στο χειρουργείο. Είχε κουραστεί όμως από όλα αυτά. Και το πρωί μου είπε: «Μαμά μίλησα με τον Άγγελο και μου είπε: Αγησίλαε στη μία το μεσημέρι θα έχεις τελειώσει το χειρουργείο και θα βγεις να πας σπίτι σου». Ήταν αλήθεια, Ο Αγησίλαος μία και δέκα έβγαινε από την πόρτα του νοσοκομείου. Οφείλω να το ομολογήσω ότι δεν πίστευα ότι θα τελειώναμε τόσο γρήγορα.
Πραγματικά ο Αγησίλαος επικοινωνούσε για άλλη μια φορά με τον Άγγελο του. Σήμερα έχει την Εικόνα του πάνω από το γραφείο του. Είναι υγιέστατος, γεμάτος ζωή, πάει στο σχολείο του, παίζει μπάλα, τρέχει όπως όλα τα παιδιά. Ήταν δύσκολα αυτά που περάσαμε, όμως δεν θα ξεχάσω αυτή τη γαλήνη και την υπομονή που είχε αυτό το παιδί.
Αυτή την στιγμή, είμαστε μάρτυρες σε ένα θαύμα του Θεού. Σε ένα θαύμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Πανορμίτη. Χάρη στην πίστη του, ο Αγησίλαος νίκησε τον καρκίνο. Είμαι πολύ χαρούμενη που μέσα απ’ αυτή την σκληρή και δύσκολη περιπέτεια γνωρίσαμε σε βάθος την ( Ορθόδοξη καί ζωντανή ) πίστη μας.
Όταν με ρωτούν και μου λένε » πώ! πώ, τί πάθατε! » ε, εκεί βλέπω τις αδυναμίες των ανθρώπων. Θέλω να φωνάξω δυνατά «ότι δεν πάθαμε τίποτα, απλά γίναμε καλύτεροι Χριστιανοί». Ευχαριστώ τον Θεό γι’ αυτό που έζησα. Ευχαριστώ τον Αρχάγγελο Μιχαήλ για την προστασία του..
Πριν από 60 χρόνια παντρεύτηκε τη γυναίκα του με τρία μικρά παιδιά και τα αγάπησε σαν δικά του
Ο άντρας της ιστορίας που θα διαβάσετε είχε μεγαλείο ψυχής καθώς αγάπησε μια γυναίκα με 3 μικρά παιδιά σαν να ήταν δικά του. Άνοιξε την αγκαλιά και την ψυχή του και τόλμησε να κάνει αυτό που κάθε άντρας με “Α” κεφαλαίο θα όφειλε να κάνει. Για την νέα του οικογένεια έγινε πατέρας και φίλος χωρίς κανέναν δισταγμό.
Άντρας παλιάς κοπής
Ο άντρας της ιστορίας μας δε φοβόταν τόσο πολύ-όπως σήμερα- μήπως η γυναίκα που ποθούσε δεν τον επιθυμούσε. Γιατί ακόμα και αν αυτό συνέβαινε, ήξερε, τουλάχιστον, ότι θα την κέρδιζε με την αγάπη του και το πέπλο ασφάλειας που γενναιόδωρα ξεδίπλωνε για την ίδια και τα παιδιά της κάνοντας ένα ευτυχισμένο σπιτικό. Η “κατάκτηση” της γυναίκας του δεν ήταν αυτοσκοπός γιατί σημασία για εκείνον είχε να κάνει ό,τι ήταν εφικτό να την κρατήσει δίπλα του ευτυχισμένη πράγμα που το έπραξε μέχρι τέλους.
Όπως θα διαβάσετε στην αφήγηση αναγνώστριάς μας ο εν λόγω άντρας δημιούργησε οικογένεια με γνώμονα την αγάπη. Στάθηκε βράχος στα δύσκολα και απόλαυσε τα εύκολα χωρίς να τα ξεχωρίζει. Ένα είναι βέβαιο πως αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση καθώς η ανθρωπιά του χαρακτηρίζει έναν άντρα παλιάς κοπής με μπέσα, δύναμη και διάθεση αυτοθυσίας και οφείλει κάθε άντρας που τιμά τα παντελόνια που φορά να πράξει αντίστοιχα.
Ο υπέροχος γάμος και η νέα οικογένεια
΄Ξετυλίγοντας το κουβάρι των αναμνήσεων η Σπεράντζα Δουράτσου λέει: ” Αναμνήσεις μιας ζωής όταν θυμάσαι κάποιον παιδί, όταν οι γονείς σου σε έπαιρναν μαζί στις βεγγέρες εκείνες της εποχής, στα γλέντια στα σπίτια, και τραπεζώματα, και τραγούδια και γνήσιο γλέντι όπως αυτά που γίνονταν στα χωριά εκείνης της εποχής…
Έτσι τον θυμάμαι…. εκείνον και τη γυναίκα του την οποία λάτρευε και η οποία προηγήθηκε και έφυγε για εκείνο το μακρινό ταξίδι…. την λάτρευε…. όπως λάτρευε και τα παιδιά της, τα δικά της παιδιά, γιατί έτσι την παντρεύτηκε, με τρία παιδιά… μικρά…. (σπάνιος γάμος για την εποχή εκείνη πριν 60 χρόνια)… δεν ήταν δικά του παιδιά, αλλά τα αγάπησε και τα λάτρεψε σαν δικά του και τα μεγάλωσε με μόχθο και αγώνα…. και είδε και εγγόνια τα οποία τα λάτρεψε και εκείνα όπως τον λάτρεψαν και εκείνα με τη σειρά τους….
Καλαμπουρτζής άνθρωπος…. Όλοι τον θυμούνται με τα πειράγματα του και τα αστεία του…. δεν έβλαψε ποτέ κανέναν….
Μεγάλη ευλάβεια στον Άγιο Πέτρο, είχε δίπλα στο σπίτι του βλέπεις το ναό…. και έβγαινε και του μιλούσε του Αγίου και δώστου γέλια εμείς…. Ο πόνος του μεγάλος όταν έχασε τη γυναίκα της ζωής του…. Τα έβαζε με τον Άγιο, με το Θεό, μα πίστευε….
Και τα χρόνια πέρασαν και τα γεράματα ήρθαν μαζί με προβλήματα υγείας και μια μέρα έφυγε και εκείνος για το μεγάλο ταξίδι….
Πήγε να συναντήσει την Κατίνα του…. Εκεί ψηλά…..
Και τα παιδιά του, αυτά που αγάπησε σαν δικά του, σαν να ήταν από αίμα του παιδιά, του στάθηκαν μέχρι την τελευταία στιγμή…. μαζί και τα εγγόνια του…. Και ήταν εκεί κοντά του μέχρι την τελευταία στιγμή….. σπάνια σήμερα τα συναντάμε αυτά…. εδώ δικά σου παιδιά είναι και δεν σου δίνουν σημασία….. αυτά ας μας παραδειγματίζουν τους νεότερους….
Αγάπη έδωσες αγάπη θα λάβεις, σεβασμό έδωσες σεβασμό θα λάβεις, φροντίδα έδωσες, φροντίδα θα λάβεις….
Καλό παράδεισο!
(Με σεβασμό στη μνήμη Γεωργίου Μ. Πρίντεζη ή Συμπέθερου)”
Πριν από 4 χρόνια, ο σύζυγος – πλέον – της Hope Dezember, Steve, διαγνώστηκε με ALS, μια προοδευτική νευροεκφυλιστική νόσο που επηρεάζει τα νευρικά κύτταρα στον εγκέφαλο και τη σπονδυλική στήλη. Ο Steve τότε ήταν 28 χρονών και δύο μέρες αργότερα, έγινε… η πρόταση γάμου!
«Γνωριστήκαμε περίπου 4 χρόνια πριν αρχίσουμε να βγαίνουμε μαζί. Ο Steve είχε πιαστεί να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ και τον ανέθεσαν υπό τη δική μου φροντίδα. Τότε ήμουν θεραπευτής για άτομα με προβλήματα ναρκωτικών και αλκοολισμού, οπότε προφανώς και δεν είχαμε κάτι τότε.
Ένα βράδυ όμως, 4 χρόνια αργότερα, είχα βγει με κάτι φίλους και έτυχε να βρίσκεται και αυτός στην παρέα. Ήταν πολύ άβολο όταν τον είδα εκεί, αλλά ήταν τόσο γοητευτικός, ευγενικός και γλυκός. Ακόμη είναι! Εκείνο το βράδυ καθόταν επί μία ώρα και με άκουγε να γκρινιάζω για τον πρώην μου. Δε με έκρινε ούτε με κορόιδεψε, όπως έκαναν τα υπόλοιπα παιδιά. Μια άβολη βραδιά τελικά αποδείχτηκε μια υπέροχη αρχή.
Την επόμενη μέρα μου τηλεφώνησε και ήταν στο πρώτο μας ραντεβού όπου μπήκα για πρώτη φορά στο σπίτι όπου τώρα μένουμε μαζί. Παντού υπήρχαν μικρά δαδιά, κεριά και λουλούδια, έπαιζε Frank Sinatra και μου είχε μαγειρέψει δείπνο.
Ακόμη κι εκείνο το βράδυ όμως, δυσκολευόταν με τα πόδια του. Είχε τα συμπτώματα εδώ και 2 χρόνια και οι γιατροί συνέχιζαν να του δίνουν λάθος διάγνωση. Επειδή έπαιζε hockey για χρόνια του είπαν πως έφταιγαν τα σπασμένα κόκκαλα για το νευρολογικό του πρόβλημα. Το ίδιο συνέβη και όταν άρχισε να επηρεάζει τον καρπό του: του είπαν πως είναι «υπολείμματα» πόνου από παλαιότερο σπάσιμο. Όλα τα εξηγούσαν πολύ βολικά, μέχρι που άρχισε να πέφτει και μόνο τότε άρχισαν να τον εξετάζουν σοβαρά.
Βγαίναμε ήδη για 4 μήνες πριν τη διάγνωσή του. Είχα πάει μαζί του στο τελευταίο ραντεβού στο γιατρό, στις 9 Αυγούστου του 2011. Στην αρχή δε το πιστεύαμε.
Την επόμενη μέρα μου είπε «Δε χρειάζεται να μείνεις μαζί μου. Τον άκουσες τον γιατρό – θα γίνει ακόμη πιο δύσκολο. Θα χάνω τον έλεγχο. Αν θέλεις να φύγεις, θα το καταλάβω«. Φυσικά του απάντησα ότι δεν πρόκειται να πάω πουθενά. Ήταν μάλιστα η πρώτη φορά που γενικά συζητήσαμε για γάμο.
Στις 12 Αυγούστου μου ζήτησε να πάω μια βόλτα μαζί του κοντά στο σπίτι του στο Chattahoochee River. Όταν φτάσαμε στο κλασσικό σημείο που καθόμασταν πάντα, σταματήσαμε. Μου είπε «Ξέρω ότι μου είπες πως θα μείνεις για πάντα μαζί μου. Αν ακόμη το θέλεις, θα με παντρευτείς;«. Και φυσικά είπα ναι! Δεν περίμενα καν δαχτυλίδι, αλλά είχε ήδη φροντίσει και γι” αυτό.
Ποτέ μου δεν ήθελα να παντρευτώ, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν είχα κανέναν δισταγμό. Οι περισσότεροι φίλοι μου και η οικογένειά μου πίστευαν πως είμαι τρελή – ότι βιαζόμασταν. Όταν όμως τους είπα ότι είμαι σίγουρη, δε με αμφισβήτησαν. Ήταν πραγματικότητα. Μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε τα πάντα.
Δύο μήνες αργότερα, τον Οκτώβριο, παντρευτήκαμε. Οι φίλοι μας μας οργάνωσαν τον μήνα του μέλιτος σε ένα ιδιωτικό νησί στο Belize και ήταν τέλεια! Πραγματικά προσπαθήσαμε να το απολαύσουμε όσο περισσότερο μπορούσε, όσο είχαμε ακόμη καιρό δηλαδή. Εκείνη την περίοδο ο Steve μπορούσε ακόμη να περπατήσει, αν και τον βοηθούσα αρκετά. Μπορεί να ήμασταν αφελείς και σε άρνηση. Δεν πιστεύαμε ότι η ασθένειά του θα εξελισσόταν τόσο ραγδαία.
Δύο μέρες μετά το γάμο μας, ξεκίνησε μια δίμηνη «τυφλή» θεραπεία, δηλαδή δε γνωρίζαμε αν έπαιρνε το κανονικό φάρμακο ή κάποιο πλασίμπο . Όταν όμως αρρώστησε βαριά δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει το γεγονός πως θα χρειαζόταν αναπηρικό καροτσάκι. Ήταν από τα πιο δύσκολα πράγματα που και οι δύο έπρεπε να αποδεχτούμε. Πέντε μήνες μετά το γάμο μας, ήταν μονίμως καθηλωμένος εκεί.
Στις αρχές μαλώναμε για τα παυσίπονα. Επειδή πονούσε πολύ ήθελε να πάρει παραπάνω δόση και εγώ έπρεπε να είμαι σκληρή μαζί του για να εφαρμόζω το πρόγραμμα του γιατρού. Ή πράγματα όπως «πρέπει να σηκωθείς από το κρεβάτι σήμερα γιατί οι πνεύμονές σου δεν έχουν κινηθεί καθόλου«. Δεν ήταν οι συνηθισμένοι καβγάδες των νεόνυμφων για χαζομάρες όπως το Facebook. Ήταν πολύ έντονες καταστάσεις.
Παράλληλα όμως συνεχίσαμε να ζούμε τη ζωή μας. Όταν πήρε το καροτσάκι αρχίσαμε να ταξιδεύουμε – για ενάμιση χρόνο. Θέλαμε να συμπυκνώσουμε όσα περισσότερα πράγματα μπορούσαμε.
Μια από τις πιο όμορφες στιγμές ήταν στο Wanee Music Festival στη Φλόριντα, τον Απρίλιο του 2013. Ήταν το πρώτο μας «χορευτικό πάρτυ». Τότε μπορούσε ακόμη να κουνάει το καροτσάκι του και μάλιστα ανεβήκαμε στη σκηνή και χορέψαμε παρέα. Πάντα μας άρεσε ο χορός. Αν η μέρα δε μας πάει καλά, χορεύουμε και αυτό τον κάνει να χαμογελάει.
Περίπου εκείνη την περίοδο έχασε την ομιλία του. Στην Pennsylvania, τον Απρίλιο του 2013, αρρώστησε βαριά με πνευμονία οπότε επιστρέψαμε τρέχοντας στο νοσοκομείο της Georgia όπου του έκαναν τραχειοτομή. Από τότε δεν ξανάκουσα τη φωνή του.
Από τότε όλα έχουν αλλάξει. Είμαστε στο σπίτι για 1-2 μέρες και μετά επιστρέφουμε στο νοσοκομείο. Δύο φορές πέθανε, αλλά τον επανέφεραν στη ζωή. Έχασε πολύ βάρος και εμφάνισε γαστροπάρεση (δε μπορείς να αδειάσεις το στομάχι σου). Ό,τι κι αν τον τάιζα το έβγαζε. Έπρεπε να «παλέψω» με τις ασφαλιστικές εταιρείες γιατί δεν κάλυπταν τα έξοδα για εναλλακτική μορφή τροφής, παρά μόνο όταν έφτασε τα 30 κιλά!
Αυτή είναι η ζωή μας τώρα. Μια τυπική μέρα ξεκινάει γύρω στις 8. Σηκώνομαι, κάνω yoga και «γειώνομαι». Ο Steve ξυπνάει στις 9. Μια ώρα διαρκεί η ρουτίνα με τα χάπια, τα φάρμακα, το μπάνιο του κλπ.
Σταμάτησα να εργάζομαι στις αρχές του 2012, όταν άρχισε να χάνει την ισορροπία του και δε μπορούσε να φάει γιατί κανείς δεν ένιωθε άνετα να τον ταΐζει. Αλλά δε μου λείπει η δουλειά μου. Ο Steve με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι στην πραγματικότητα δε ζούσα τη ζωή που θα ήθελα. Με το πτυχίο μου νόμιζα ότι απλά έπρεπε να δουλέψω στον τομέα μου και να είμαι μια καλή θεραπεύτρια. Αλλά δεν ήμουν δοσμένη σε αυτό 100%.
Είμαστε ευλογημένοι και τα έχουμε καταφέρει μέχρι στιγμής. Ο Steve ζωγραφίζει με το καροτσάκι του, οπότε πουλάμε τους πίνακές του για χρήματα. Εγώ πουλάω επίσης πίνακες, μπλουζάκια και κοσμήματα. Φτιάξαμε και ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «Hope for Steve«.
Έχει φτάσει σχεδόν τα 70 κιλά και τα πάει πολύ καλύτερα. Ακόμη βγαίνουμε έξω για τις βόλτες μας, αλλά όχι τόσο συχνά γιατί του είναι επίπονο. Αλλά είναι σταθερός. Πρέπει βέβαια συνεχώς να «παλεύουμε» με λοιμώξεις, αλλά είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω τόσο καλά.
Κατά βάθος, ο Steve είναι ο ίδιος άνθρωπος. Είναι πανέξυπνος και αφήνει να λάμψει το πνεύμα του εφόσον έχει «χάσει» το σώμα του. Την επόμενη εβδομάδα είναι τα γενέθλιά μου και ανακάλυψα ότι έχει κανονίσει φωτογράφηση με κοστούμια, περούκες και μακιγιάζ, στη φάρμα μιας φίλης που έχει άλογα. Και όλα αυτά τα κανόνισε μόνο με τα μάτια του (έχει μια συσκευή επικοινωνίας που λειτουργεί έτσι)!
Κάθε μέρα με ευχαριστεί. Είναι δύσκολο μερικές φορές να είμαι συνεχώς εδώ και να μη μπορώ να φύγω από το σπίτι, οπότε έχουμε αποκλειστική νοσοκόμα δύο φορές την εβδομάδα. Αλλά τον περισσότερο καιρό είμαστε οι δυο μας και για κάποιο λόγο δεν κουράζομαι ΠΟΤΕ να τον βλέπω συνέχεια.
Ειλικρινά, εκτιμούμε περισσότερο τη ζωή. Ξεκινάμε τη μέρα μας λέγοντας «ό,τι και να πρέπει να κάνουμε σήμερα, θα είναι μια ευλογία γιατί είμαστε εδώ μαζί«. Είναι περίεργο το δώρο που μας δόθηκε και δεν κανένα παράπονο.
Κάθε λογομαχία ή λάθος μας έμαθε κάτι σημαντικό. Χωρίς αυτά, ίσως να μην τα καταφέρναμε.
Όταν ο Steve έλαβε τη διάγνωση, ο γιατρός του είπε πως ο μέσος όρος ζωής είναι 2 με 5 χρόνια, αλλά του είπε επίσης πως υπάρχει ελπίδα επειδή οργανισμοί όπως ο ALS Therapy Development Institute κάνουν πολλές έρευνες.
Όταν οι άνθρωποι μας ρωτούν πως γίνεται να έχουμε ελπίδες, τους απαντάω: «Πως μπορείς να ζεις χωρίς ελπίδα;«
Μία γυναίκα περιγράφει με τα πιο συγκλονιστικά λόγια τον άνθρωπο της ζωής της. Έναν άνθρωπο που μιλά με τις πράξεις πολύ περισσότερο από όσο με τις λέξεις. Μήπως αυτό δεν έχει περισσότερη σημασία τελικά;
«Δεν παντρεύτηκα έναν άνδρα που λέει λόγια. Στην πραγματικότητα, αν γνωρίσεις τον σύζυγό μου, θα διαπιστώσεις ότι ποτέ δεν λέει πολλά. Είναι πολύ καλός ακροατής.
Δεν παντρεύτηκα έναν άνδρα που στέλνει λουλούδια ή κάνει περίτεχνα δώρα. Δεν παντρεύτηκα έναν άνδρα που γράφει ποίηση ή ερωτικά τραγούδια, αν και παίζει μουσική.
Δεν παντρεύτηκα έναν άνδρα που λέει αυτό που θέλεις να ακούσεις.
Παντρεύτηκα ένα άνθρωπο που φυλά από το αγαπημένο του βιολογικό γάλα δημητριακών σε μία κούπα, επειδή απλά αρέσει στην τρίχρονη κόρη μας.
Παντρεύτηκα έναν άνθρωπο που θα περπατήσει μέσα στο μουσώνα για να φέρει το αυτοκίνητο σε μένα, για να μην βραχώ.
Παντρεύτηκα έναν άνθρωπο που θα σηκωθεί νωρίς το πρωί το Σαββατοκύριακο για να καθίσει με τα παιδιά και να αφήσει εμένα να κοιμηθώ. Ακόμη κι αν είμαι μία μαμά που δεν εργάζεται κι εκείνος ξυπνά αξημέρωτα για να πάει στη δουλειά του.
Ένας άνθρωπος που στεκόταν κάθε στιγμή δίπλα μου στο μπάνιο, όσο ήμουν έγκυος σε κάθε παιδί μας, γιατί είχα υπερέμεση (σσ. πολλαπλούς εμετούς)
Ένας άνδρας που άκουσε ότι το μεγαλύτερο παιδί μας διαγνώστηκε με αυτισμό και προσπάθησε να μάθει και την τελευταία πληροφορία για αυτό.
Ένας άνθρωπος που προσπάθησε να είναι δυνατός για μένα, όταν έχασα το τρίτο μου παιδί και αργότερα ότι αυτή η εγκυμοσύνη μου προκάλεσε καρκίνο.
Ένας άνθρωπος που υποστηρίζει κάθε τρελή μου ιδέα και είναι πάντα έτοιμος για το πιο τρελό road trip.
Ένας άνθρωπος που μου αφήνει σημειωματάκια στο φλιτζάνι ή μου στέλνει τραγούδια που ακούει και του θυμίζουν εμένα.
Βλέπετε, πίστευα ότι χρειαζόμουν έναν άνθρωπο που λέει όμορφα λόγια, όμως οι πράξεις σημαίνουν πολύ περισσότερα για μένα. Μπορεί να ξοδέψει άπειρες ώρες βάζοντας την ψυχή του σε ένα τραγούδι αγάπης, αλλά αυτό δεν θα είναι το ίδιο βαθιά αυθεντικό από το να κρατήσει λίγο γάλα από αυτό που λατρεύει, για την κόρη μας!
Εξομολογήσεις: Η επόμενη ιστορία προέρχεται από μία γυναίκα που βρήκε τον άνθρωπό της. Η συγκινητική της περιγραφή θα σας αγγίξει. Περιγράφει έναν άνθρωπο που δείχνει με πράξεις την αγάπη του και όχι με τα λόγια. Στην τελική αυτό έχει σημασία – Δεν συμφωνείτε;
Εξομολογήσεις: Η αφήγηση της γυναίκας για τον άνθρωπό της
«Δεν παντρεύτηκα έναν άνδρα που λέει λόγια. Στην πραγματικότητα, αν γνωρίσεις τον σύζυγό μου, θα διαπιστώσεις ότι ποτέ δεν λέει πολλά. Είναι πολύ καλός ακροατής.
Δεν παντρεύτηκα έναν άνδρα που στέλνει λουλούδια ή κάνει περίτεχνα δώρα. Δεν παντρεύτηκα έναν άνδρα που γράφει ποίηση ή ερωτικά τραγούδια, αν και παίζει μουσική.
Δεν παντρεύτηκα έναν άνδρα που λέει αυτό που θέλεις να ακούσεις.
Παντρεύτηκα ένα άνθρωπο που φυλά από το αγαπημένο του βιολογικό γάλα δημητριακών σε μία κούπα, επειδή απλά αρέσει στην τρίχρονη κόρη μας.
Παντρεύτηκα έναν άνθρωπο που θα περπατήσει μέσα στο μουσώνα για να φέρει το αυτοκίνητο σε μένα, για να μην βραχώ.
Παντρεύτηκα έναν άνθρωπο που θα σηκωθεί νωρίς το πρωί το Σαββατοκύριακο για να καθίσει με τα παιδιά και να αφήσει εμένα να κοιμηθώ. Ακόμη κι αν είμαι μία μαμά που δεν εργάζεται κι εκείνος ξυπνά αξημέρωτα για να πάει στη δουλειά του.
Ένας άνθρωπος που στεκόταν κάθε στιγμή δίπλα μου στο μπάνιο, όσο ήμουν έγκυος σε κάθε παιδί μας, γιατί είχα υπερέμεση (σσ. πολλαπλούς εμετούς)
Ένας άνδρας που άκουσε ότι το μεγαλύτερο παιδί μας διαγνώστηκε με αυτισμό και προσπάθησε να μάθει και την τελευταία πληροφορία για αυτό.
Ένας άνθρωπος που προσπάθησε να είναι δυνατός για μένα, όταν έχασα το τρίτο μου παιδί και αργότερα ότι αυτή η εγκυμοσύνη μου προκάλεσε καρκίνο.
Ένας άνθρωπος που υποστηρίζει κάθε τρελή μου ιδέα και είναι πάντα έτοιμος για το πιο τρελό road trip.
Ένας άνθρωπος που μου αφήνει σημειωματάκια στο φλιτζάνι ή μου στέλνει τραγούδια που ακούει και του θυμίζουν εμένα.
Βλέπετε, πίστευα ότι χρειαζόμουν έναν άνθρωπο που λέει όμορφα λόγια, όμως οι πράξεις σημαίνουν πολύ περισσότερα για μένα. Μπορεί να ξοδέψει άπειρες ώρες βάζοντας την ψυχή του σε ένα τραγούδι αγάπης, αλλά αυτό δεν θα είναι το ίδιο βαθιά αυθεντικό από το να κρατήσει λίγο γάλα από αυτό που λατρεύει, για την κόρη μας!
Εκείνος ήταν 18 ετών και εκείνη 71 ετών όταν παντρεύτηκαν. Ο σύζυγος λέει σήμερα πως απέδειξαν στους «τοξικούς» ανθρώπους ότι είχαν άδικο, καθώς το ζευγάρι γιορτάζει την έκτη του επέτειο.
Ο 23χρονος σήμερα Gary Hardwick συχνά κάνει αναρτήσεις για τη ζωή του με την 76χρονη Almeda, στους λογαριασμούς του στο TikTok και στο Instagram. Πρόσφατα υπερασπίστηκε τη σχέση του καθώς απάντησε σε κάποιον που είναι επίσης σε σχέση με μεγάλη διαφορά ηλικίας.
«Αρχικά συγχαρητήρια σε εσένα και στον σύζυγό σου, χαίρομαι πολύ που ακούω για εσάς παιδιά και για το γεγονός ότι ακολουθήσατε την καρδιά σας και επιλέξατε να ερωτευτείτε ανεξάρτητα από το τι μπορεί να σκέφτονται όλοι οι άλλοι.
Και συγχαρητήρια σε εσένα που είσαι επίσης θαρραλέα και υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου και την αγάπη σου και εκείνα που είσαι ως άτομο, το οποίο επέλεξε να αγαπήσει ανεξαρτήτως αν κάποιοι το αποδέχονται ή όχι», έγραψε σε κάποιον follower, όπως γράφει η Daily Star.
O Gary συνέχισε, γράφοντας πως «κάποιες φορές είναι πραγματικά δύσκολο όταν η οικογένειά σου δεν σε στηρίζει, δεν σε αγαπά για το ποιον αγαπάς, δεν χαίρεται για εσένα αλλά κάποιες φορές πρέπει να ξεκόψουμε από ανθρώπους στη ζωή μας, οι οποίοι είναι τοξικοί, χωρίς να έχει σημασία αν είναι οικογένεια ή όχι.
Η Almeda και εγώ τα έχουμε ζήσει και καταλαβαίνουμε και οι δύο τι συμβαίνει. Ποτέ μην αφήσεις κανέναν να σου κλέψει την ευτυχία σου είτε είναι οικογένεια είτε φίλοι. Όταν αποκόψεις τους τοξικούς από τη ζωή σου, θα είσαι πολύ πιο χαρούμενη».
«Έξι χρόνια πριν πήρα την καλύτερη απόφαση της ζωής μου»
Η Almeda και ο Gary παντρεύτηκαν το 2015, δύο εβδομάδες αφότου συναντήθηκαν στην κηδεία του γιου της Robert. Τότε ο Gary ήταν 18 ετών και είχε πρόσφατα χωρίσει από μία 77χρονη, αναφέρει το δημοσίευμα.
Αναφερόμενος στη γυναίκα του, η οποία είναι σήμερα 76 ετών, στην επέτειό τους, ο Gary από το Τενεσί, έγραψε ένα τρυφερό μήνυμα στο Instagram. «Χαρούμενη επέτειο στην πιο απίστευτη γυναίκα στον κόσμο. Έξι χρόνια πριν σαν σήμερα πήρα την καλύτερη απόφαση της ζωής μου, είπα το δέχομαι στην αγάπη της ζωής μου, στη μία και μοναδική αδερφή ψυχή μου», έγραψε, μεταξύ άλλων.
