Μια μητέρα που γέννησε με καισαρική απευθύνεται σ’ όλες τις μητέρες που δεν κατάφεραν να φέρουν στον κόσμο τα μωράκια τους με φυσιολογικό τρόπο και τις ενθαρρύνει με τον πιο γλυκό τρόπο.
«Μαμάδες που γεννήσατε με καισαρική τομή θέλω να ξέρετε ότι σας νιώθω.
Σας καταλαβαίνω.
Όταν σκέφτεστε τη γέννηση του παιδιού σας, θυμάστε το άγχος, την ανησυχία και τον πανικό που βιώσατε, γιατί δεν έπρεπε να γίνει έτσι.
Μερικές φορές νιώθετε ότι το σώμα σας σας απογοήτευσε. Κατά βάθος, όμως, ξέρετε ότι αν δεν είχατε κάνει καισαρική τομή δεν θα είχατε επιβιώσει. Ούτε το μωράκι σας. Και αυτό σας τρομάζει.
Η όλη διαδικασία είναι πλέον κομμάτι του εαυτού σας. Κάποιες φορές ωστόσο, εύχεστε να είχατε γεννήσει φυσιολογικά.
Δεν κρατήσατε αμέσως στην αγκαλιά σας το μωρό σας.
Δεν αναρρώσατε γρήγορα.
Μετά την καισαρική σηκωθήκατε για πρώτη φορά όρθια μετά από δύο μέρες, αλλά αμέσως ζαλιστήκατε και καθίσατε πάλι κάτω.
Αλλά ξέρετε κάτι;
Δεν αισθάνομαι την παραμικρή λύπη για όλες εμάς.
Γιατί όταν με κοιτάζω στον καθρέφτη, βλέπω την ομορφιά.
Βλέπω μια ουλή που φωνάζει “αγάπη”.
Βλέπω μια πολεμίστρια που ξεπέρασε τόσα πολλά στο όνομα της αγάπης.
Και αυτή δεν είναι τελικά η μητρότητα;
Να ξεπερνάς τη μία πρόκληση μετά την άλλη στο όνομα της αγάπης;
Γιατί ποιος είπε ότι η αγάπη είναι εύκολη;
Αγάπη είναι να ξεπερνάς όλες τις προκλήσεις.
Είναι ανθεκτική.
Είναι ανεκτίμητη.
Είναι δυνατή.
Είναι γενναία.
Είναι θυσία.
Γι’ αυτό μανούλες σας παρακαλώ, μην αμφιβάλετε λεπτό για τον εαυτό σας. Είστε γενναίες! Είστε μαχήτριες και σας αξίζουν πολλά μπράβο.»
Στην εκπομπή “Open Weekend” παραχώρησε συνέντευξη ο ηθοποιός Φώτης Σπύρος και μεταξύ άλλων μίλησε για τις καταγγελίες κατά του Πέτρου Φιλιππίδη.
Ο Φώτης Σπύρος ξέσπασε μάλιστα σε δάκρυα μιλώντας για την αυτοκτονία του συναδέλφου και φίλου του, Δημήτρη Βογιατζή.
«Τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους κι ελπίζω να πάρουν κι όλες οι άλλες οι υποθέσεις το δικό τους δρόμο και όχι μόνο αυτό. Υπάρχουν πράγματα στις υποθέσεις του Φιλιππίδη και του Λιγνάδη, τα οποία δεν έχουν βγει στη δημοσιότητα, δεν τα ξέρουν όλοι», είπε αρχικά ο Φώτης Σπύρος.
«Υπάρχει μια καταγγελία στο ΣΕΗ σε σχέση με την αυτοκτονία ενός ηθοποιού. Όταν βγήκαν αυτές οι υποθέσεις με τον Πέτρο Φιλιππίδη και όλα αυτά, ήταν μια πολύ άσχημη συμπεριφορά του Φιλιππίδη κατά τη διάρκεια μιας παράστασης. Ήταν στην παράσταση, λιποθυμάει ένας θεατής, πάει ο Πέτρος να δει τι γίνεται και λέει στους άλλους “μπείτε όλοι μέσα”. Και ο Δημήτρης έβγαλε το κεφάλι του να δει τι συμβαίνει από το σκηνικό. Τον ξεφτίλισε μπροστά στους θεατές. Τον ξεφτίλισε, τον ξεφτίλισε όμως.
Του φώναξε πολύ άσχημα εκείνη τη στιγμή και την επόμενη μέρα απολύθηκε. Αυτό, ότι φέρθηκε στον Δημήτρη έτσι και την άλλη μέρα έχασε τη δουλειά του, με όλα τα ψυχολογικά προβλήματα που είχε ο Δημήτρης και όλα αυτά, τον οδήγησε μετά από δύο μήνες και κάτι να αυτοκτονήσει στο Βόλο. Θα μου πεις τώρα ότι φταίει ο Φιλιππίδης; Δεν ξέρω… Αλλά υπάρχει μια καταγγελία από 19 ανθρώπους. Όλοι αυτοί που παίζανε, έχουν καταθέσει γι’ αυτό το πράγμα» αποκάλυψε ο ηθοποιός.
«Ο Δημήτρης, μετά από αυτό το περιστατικό ήταν πολύ χάλια, μου έλεγε ότι δεν έφταιγε. Είναι σαν ο άλλος να είναι στο γκρεμό και να του δώσεις κλωτσιά. Μη βρούμε τώρα τον Φιλιππίδη και του τα ρίχνουμε όλα επειδή ο άλλος ήταν ότι ήταν και είχε τα δικά του θέματα και φταίει ο Φιλιππίδης… Έτσι; Ωστόσο, όμως, έχει να κάνει με τη συμπεριφορά, τη συμπεριφορά των ανθρώπων προς τους ανθρώπους. Ο Δημήτρης δεν μπόρεσε να ξαναβρεί δουλειά, είχε τρομερά οικονομικά προβλήματα», ανέφερε στην συνέχεια ο Φώτης Σπύρος, ξεσπώντας σε κλάματα.
Μία άπιστη σύντροφος περιμένει παιδί, αλλά δεν γνωρίζει αν είναι το συντρόφου της, ο οποίος πλέει σε πελάγη ευτυχίας που θα γίνει πατέρας ή ενός άνδρα, με το οποίο είχε σχέση παλιότερα και βρέθηκε τυχαία ένα βράδυ ξανά μαζί του.
Όπως υπογράμμισε η άπιστη σύντροφος: “Πρόσφατα ανακάλυψα ότι είμαι έγκυος και ο σύντροφός μου έχει τέτοια χαρά και ενθουσιασμό, άλλο πράγμα σας λέω. Αφενός ήθελε πολύ να γίνει πατέρας αφετέρου είχε αγχωθεί ότι μπορεί να είναι στείρος και τώρα που αποδείχθηκε ότι δεν είναι, πετάει στον έβδομο ουρανό. Το θέμα είναι… αποδείχθηκε όντως ή τζάμπα χαίρεται; Πολύ φοβάμαι ότι το μωρό δεν είναι δικό του και εκείνος πετάει στα σύννεφα άδικα.
Φταίω γιατί έκανα τη βλακεία και είχα ένα ανούσιο one night stand με έναν πρώην μου που συνάντησα τυχαία σε ένα μαγαζί που είχα βγει για ποτό με τις φίλες μου. Είχαμε χρόνια να βρεθούμε και για να είμαι ειλικρινής μόλις τον είδα, έπαθα. Ήταν πιο ωραίος από ποτέ. Πριν προλάβω να το καταλάβω βρεθήκαμε στις τουαλέτες. Ξέρω ότι δεν είχε νόημα αυτό που έκανα, αλλά εκείνη τη στιγμή ήθελα τόσο πολύ να το κάνω.
Η άπιστη σύντροφος και ο φίλος της προσπαθούσαν τον τελευταίο χρόνο να κάνουν παιδί
Είμαι 30 χρονών και ο σύντροφός μου 37. Είναι φοβερό παιδί, είμαστε μαζί πολλά χρόνια και πέρυσι που το συζητήσαμε είπαμε να ξεκινήσουμε προσπάθειες για παιδάκι. Ένα χρόνο παλεύαμε και δεν τα καταφέρναμε.
Όταν έμεινα έγκυος ανακουφίστηκε τόσο πολύ και του έφυγε κάθε υποψία ότι μπορεί να είχε μείνει στείρος, δεν ξέρει όμως ότι το βράδυ εκείνο που είχα βγει με τις φίλες μου πήγα με τον πρώην μου. Λίγες εβδομάδες μετά είχα καθυστέρηση και να σου το θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Το ίδιο βράδυ έκανα σεξ και με το σύντροφό μου και τώρα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα γιατί δεν ξέρω ποιανού είναι το παιδί.
Η απόγνωση της άπιστης συντρόφου
Τι κάνουμε τώρα; Πώς βγάζουμε άκρη; Πρέπει με κάποιο τρόπο να μάθω. Ο σύντροφός μου είναι εξαιρετικό παιδί και δεν μου φταίει σε τίποτα να του φορτώσω ένα παιδί που μπορεί να μην είναι δικό του. Πρέπει να μάθω και για εκείνον για να μην τον κοροϊδεύω και τρέφει αυταπάτες ότι μπορεί να κάνει παιδιά αλλά και για μένα. Δεν μπορώ να ζω με την αμφιβολία. Μπορώ άραγε να κάνω κάτι τώρα ή πρέπει να περιμένω να γεννηθεί το παιδί; Αν ισχύει το δεύτερο, πώς θα περιμένω να περάσουν 9 μήνες;
Τη δικιά της ιστορία εξομολογείται μία γυναίκα που το παιδί της έχει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας και έχει επιθετική συμπεριφορά.
«Θα σας πω τα πράγματα όπως είναι. Δεν έχει νόημα να προσπαθήσω να τα ωραιοποιήσω. Κανένας στον κόσμο αυτό δεν αγαπά το γιο μου περισσότερο από μένα και κανείς δεν υποφέρει περισσότερο στα χέρια του παιδιού του από μένα. Μερικές φορές τραβάει τα μαλλιά μου τόσο δυνατά που μου ξεριζώνει τούφες ολόκληρες. Με κλωτσά, μου ρίχνει γροθιές, με χτυπάει αλύπητα σε όλο μου το κορμί και με γεμίζει με μώλωπες. Με δαγκώνει τόσο δυνατά που αιμορραγώ.
Έχω γεμίσει ουλές σε όλο το σώμα σε σημείο που ντρέπομαι να κυκλοφορήσω. Πονάω τόσο πολύ όταν μου τραβάει τα μαλλιά που πολλές φορές έχω σκεφτεί να ξυρίσω το κεφάλι μου. Υπάρχουν «καλές μέρες» που τις καταστρέφει με μία του μόνο κίνηση αλλά αυτό που με τρομάζει περισσότερο δεν είναι αυτό που κάνει σε μένα αλλά το κακό που μπορεί να προκαλέσει σε κάποιον άλλον και την αντίδραση του άλλου ατόμου στην επιθετική του αυτή μανία.
Το παιδί είναι άρρωστο
Το παιδί μου δεν είναι κακό. Είναι άρρωστο. Όταν με χτυπάει δεν έχει ιδέα πόσο πολύ πονάω και πόσο με πληγώνει αυτό που κάνει. Πάντα το δικαιολογώ λέγοντας από μέσα μου «είναι το μωρό μου και το αγαπώ. Ξέρω ότι δεν το εννοούσε» αλλά από την άλλη σκέφτομαι ότι κανείς δεν χρωστάει τίποτα για να ζει μια τέτοια ζωή.
Το παιδί μου δεν ήταν πάντα έτσι. Ήταν ένα γλυκό και στοργικό παιδάκι, το πιο χαριτωμένο απ’ όλα. Όταν χάνει τον εαυτό του και «εκρήγνυται» πιστεύω πως δεν καταλαβαίνει καν ότι είμαστε οι γονείς του. Όλοι μας λένε ότι μία χαρά το ξέρει αλλά προτιμώ να πιστέψω ότι δεν μας αναγνωρίζει. Αν το ήξερε, γιατί τότε λοιπόν μας συμπεριφέρεται έτσι;
Πάσχει από ένα σπάνιο Σύνδρομο που μας έχει κάνει τη ζωή και την καθημερινότητά κομμάτια. Έχω φτάσει σε σημείο να τον φοβάμαι, να φοβάμαι την κάθε μέρα που ξημερώνει. Πρέπει να στηρίξω και να φροντίσω ένα παιδί που όσο περισσότερη αγάπη και προσοχή του δίνω, όσο πιο πολύ το πλησιάζω, τόσο περισσότερο σωματικό πόνο μου προκαλεί.
Ο άντρας μου θέλει να το κλείσουμε σε ίδρυμα
Ο σύζυγός μου δεν αντέχει άλλο. Θέλει να βάλουμε το παιδί σε ίδρυμα αλλά εγώ ούτε να το ακούσω. Με κατηγορεί ότι τον έχω κακομάθει και μου ζητάει επίμονα να σταματήσω. Μου λέει «όλο τον αγκαλιάζεις, τον φιλάς, τον χαϊδολογάς και να τι σου κάνει. Δεν γίνεται να συνεχιστεί η ζωή μας έτσι. Σε σκοτώνει, δεν το βλέπεις; Έχουμε και ένα παιδί ακόμα, αυτό τι μας φταίει; Στο ίδρυμα τουλάχιστον μπορούν να τον βοηθήσουν και θα ηρεμήσουμε και εμείς. Εμείς όσο και να θέλουμε να το βοηθήσουμε δεν μπορούμε. Κατάλαβέ το επιτέλους».
Κάθε φορά που οι έξω μου λένε πόσο καλή μητέρα είμαι νιώθω σαν να με κοροϊδεύουν. Τον έχω πάει σε όλους τους γιατρούς, έχουμε κάνει κάθε θεραπεία, έχουμε επισκεφτεί κάθε ειδικό, αλλά δεν υπήρξε καμία βελτίωση. Υπάρχουν στιγμές που κοιτάζω το παιδί μου και δεν ξέρω αν μέσα του έχει απομείνει κάτι.
Το Σύνδρομο από το οποίο πάσχει λέγεται Phelan-McDermid (PMS). Δεν είναι κάτι που μπορεί να γιατρευτεί. Το μόνο που μπορούμε να του προσφέρουμε είναι μία καλύτερη ποιότητα ζωής, αλλά ίαση δεν υπάρχει.
Δεν θέλω να το φοβάμαι
Πονάω από τις σωματικές και τις ψυχικές πληγές. Δεν θέλω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου αμυνόμενη του ίδιου μου του παιδιού. Δεν θέλω να το φοβάμαι. Δεν θέλω να νιώθω ανόητη κάθε φορά που προσπαθώ να το πάρω αγκαλιά και εκείνο με δαγκώνει ή με κλωτσάει, αλλά το αγαπώ τόσο πολύ και νιώθω παγιδευμένη. Ξέρω τι σκέφτεστε. Ότι αγαπάω το παιδί μου γι’ αυτό υπομένω. Ναι, είναι αλήθεια. Το αγαπώ περισσότερο από τη ζωή μου αλλά εύχομαι η ανατροφή του να ήταν λίγο πιο εύκολη.
Μπορεί να νιώθω παγιδευμένη αλλά δεν πρόκειται να τα παρατήσω. Η ψυχική και η σωματική εξάντληση είναι τεράστια αλλά εγώ το παιδί μου δεν πρόκειται να το κλείσω στο ίδρυμα. Με τον άντρα μου έχουμε και ένα κοριτσάκι ακόμα που πονάει βλέποντας τη μητέρα του να ζει ένα τέτοιο δράμα. Μπορεί η λογική να επιτάσσει να μπει το παιδί αυτό στο ίδρυμα προκειμένου να επιβιώσουμε οι υπόλοιποι και να διατηρήσουμε τη λογική μας αλλά δεν θέλω. Με τρομοκρατεί και μόνο η σκέψη. Τι μέλλον θα έχει ένα τέτοιο παιδί σε ένα ίδρυμα; Αλλά και πάλι η σκέψου του να σπρώχνει, να δαγκώνει, να χτυπάει κάποιον που δεν θα έχει την υπομονή και την αγάπη μου, με κρατάει ξάγρυπνη πολλές νύχτες. Μέρος της σοβαρής διανοητικής του καθυστέρησης είναι η έλλειψη κατανόησης του πόνου που προκαλεί. Δεν φοβάμαι τόσο το κακό που μπορεί να του κάνει κάποιος όσο το κακό που μπορεί το ίδιο να προκαλέσει σε κάποιον άλλον.
Δεν το αφήνω ποτέ μόνο του
Στην παρούσα φάση περνάω 24 ώρες το 24ωρο και 12 μήνες το χρόνο στο σπίτι. Ούτε να κυκλοφορήσουμε μπορούμε ούτε να το αφήσω μόνο του. Όταν μου τραβάει τα μαλλιά ή με δαγκώνει σκέφτομαι όλες τις άλλες μαμάδες εκεί έξω πού βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με μένα, που αγαπούν δηλαδή τα παιδιά τους αλλά υποφέρουν στα χέρια τους. Φοβούνται αλλά πρέπει να παραμείνουν δυνατές. Είναι κουρασμένες αλλά πρέπει να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Είναι ευγενικές με όλους παρόλο που έχουν κάθε λόγο να είναι θυμωμένες. Τόσες μαμάδες που περπατούν σιωπηλές και δεν μπορούν να πουν σε κανέναν την αλήθεια τους. Ξέρω ότι είναι πολλές και ότι εγώ είμαι μία απ’ αυτές. Δεν έχω άλλη επιλογή. Αυτή είναι η ζωή μου.
Στην παρούσα φάση προτιμώ να χωρίσω από τον άντρα μου και να πάρω τα παιδιά μου και να φύγουμε. Γεννήθηκα για να γίνω μάνα, δεν θα βάλω το παιδί μου στο ίδρυμα για να «ηρεμήσω» όπως μου είπε ο άντρας μου. Κανείς δεν μπορεί να φροντίσει το παιδί μου καλύτερα από μένα. Άντεξα μέχρι τώρα και θα συνεχίσω να αντέχω. Αν ο άντρας μου δεν θέλει να βοηθήσει το ίδιο του το παιδί αλλά και τη γυναίκα του, ας μείνει μακριά μας. Εγώ τα παιδιά μου δεν τα αφήνω».
O αναλυτής Bill Roggio εξηγεί πως οι αυταπάτες της Δύσης και η αδυναμία της να κατανοήσει τον έχθρο την εμποδίζουν να σώσει την Ουκρανία από τα χέρια του Πούτιν
Η συμπάθεια της Δύσης για τους υπερασπιστές του Κιέβου και οι ευσεβείς πόθοι για μια νίκη του Δαυίδ εναντίον του Γολιάθ έχουν οδηγήσει τους Δυτικούς σε μια λανθασμένη εικόνα της εμπόλεμης κατάστασης στην Ουκρανία. Μια εικόνα που μπερδεύει τους ρωσικούς τακτικισμούς στις μάχες ως παλινωδίες ενός δικτάτορα που έχει χάσει τα λογικά του.
Σύμφωνα με τον στρατιωτικό αναλυτή Bill Roggio μια νηφάλια ανάγνωση της πραγματικότητας μας αποκαλύπτει πως ναι μεν η Ρωσία επιδίωκε ένα χτύπημα-αστραπή που θα οδηγούσε σε νοκ άουτ την Ουκρανία, αλλά ταυτόχρονα ο Βλαντιμίρ Πούτιν είχε και πολύ καλά επεξεργασμένα εναλλακτικά -back up- σχέδια σε περίπτωση που οι αρχικές του κινήσεις δεν οδηγούσαν στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Ο Bill Roggio είναι ανώτερος συνεργάτης στο Foundation for Defense of Democracies και εκδότης του Long war Journal του FDD. Από το 1991 έως το 1997, ο Roggio υπηρέτησε στον στρατό των ΗΠΑ και στην Εθνική Φρουρά του Νιου Τζέρσεϋ.
Σύμφωνα λοιπόν με τον Roggio ο δυτικός κόσμος έχει υποτιμήσει τον Πούτιν και στο παρελθόν και αυτές οι λάθος εκτιμήσεις οδήγησαν, εν μέρει, σε αυτήν την τραγωδία που συντελείται σήμερα στην Ουκρανία. Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι, σήμερα, που ο πόλεμος είναι σε εξέλιξη και να μην αφήνουμε το θυμικό και τους ευσεβείς μας πόθους να θολώνουν την πραγματικότητα. Ωστόσο, ακόμη και οι επαγγελματίες στο Πεντάγωνο έχουν επιτρέψει στις συμπάθειες τους προς την Ουκρανία να θολώσουν την κρίση τους.
Μόλις δύο ημέρες μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, το γραφείο τύπου του υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ έσπευσε να ισχυριστεί ότι η αποτυχία του Πούτιν να κατακτήσει το Κίεβο τις πρώτες ημέρες του πολέμου ισοδυναμούσε με σοβαρή ήττα.
Η ηγεσία των ΗΠΑ θα έπρεπε να είχε μάθει να είναι λιγότερο ανυπόμονη και περισσότερο φειδωλή στην κριτική της, ιδιαίτερα μετά την καταστροφική αποχώρησή των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν. Οι πόλεμοι δεν εξελίσσονται με κινηματογραφική ταχύτητα.
Για άλλη μια φορά, αξιωματούχοι των Ηνωμένων Πολιτειών και της Δύσης πέφτουν στην παγίδα της αδυναμίας να κατανοήσουν τον εχθρό και τους στόχους του.
Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους, ο Πούτιν πίστευε ότι η ουκρανική κυβέρνηση θα κατέρρεε μόλις τα ρωσικά στρατεύματα περάσουν τα σύνορα και κατευθύνονταν προς το Κίεβο, και ότι η επιχείρηση του Πούτιν απέτυχε επειδή η ουκρανική κυβέρνηση παραμένει στη θέση της.
Ο Πούτιν σίγουρα πόνταρε σε μια γρήγορη νίκη, αλλά προφανώς δεν βασιζόταν μόνο σε αυτήν την στρατηγική του πολέμου αστραπή. Αντίθετα, ο ρωσικός στρατός ήταν έτοιμος, σε δεύτερο χρόνο, να καταλάβει την Ουκρανία με τη βία, εάν ο γρήγορος «αποκεφαλισμός» της ουκρανικής ηγεσίας αποτύγχανε.
Ο Bill Roggio πιστεύει πως αυτή η στρατηγική θα έπρεπε να είναι οικεία στους Αμερικανούς που θυμούνται την εισβολή στο Ιράκ το 2003.
Τις πρώτες ώρες του πολέμου στον Κόλπο, η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ ξεκίνησε την εκστρατεία «σοκ και δέος» σε μια προσπάθεια να σκοτώσει τον Σαντάμ Χουσεΐν και άλλους βασικούς ηγέτες και να ρίξει την κυβέρνηση. Ο Σαντάμ επέζησε, αλλά ο στρατός των ΗΠΑ ήταν πλήρως έτοιμος να δώσει συνέχεια σε μια χερσαία επίθεση.
Αντίστοιχα μια ματιά στη ρωσική στρατιωτική επίθεση δείχνει ότι υπήρχε ένα σχέδιο για μια πλήρους κλίμακας εισβολή, το οποίο η Ρωσία εκτελεί τώρα. Ο συμβατικός, μηχανοποιημένος πόλεμος είναι μια επιχείρηση που καταναλώνει χρόνο και πόρους και δεν ξεδιπλώνεται μέσα σε μια-δυό μέρες.
Η ρωσική επίθεση διεξάγεται σήμερα σε τέσσερα διαφορετικά μέτωπα. Ταυτόχρονα σε ένα πέμπτο μέτωπο, στην ανατολική Ουκρανία, την οποία ο Πούτιν ανακήρυξε ανεξάρτητη την περασμένη εβδομάδα, οι ρωσικές δυνάμεις δεσμεύουν τα ουκρανικά στρατεύματα που χρειάζονται αλλού.
Το μεγαλύτερο μέρος των ρωσικών δυνάμεων προελαύνει νότια από τη Λευκορωσία στο Κίεβο. Οι ρωσικές δυνάμεις εισβολής, συμπεριλαμβανομένων αεροπορικών και αναγνωριστικών στρατευμάτων, έχουν εμπλακεί σε μάχες με ουκρανικά στρατεύματα έξω από το Κίεβο από την έναρξη του πολέμου.
Ενα τεράστιο κονβόι ρωσικών στρατευμάτων, που υπολογίζεται σε μήκος πάνω από 40 μίλια, βρίσκεται μόλις 20 μίλια βόρεια του Κιέβου και πιθανότατα συγκεντρώνεται για να περικυκλώσει την πρωτεύουσα. Εάν οι ρωσικές δυνάμεις καταφέρουν να καταλάβουν το Κίεβο και να πιέσουν προς τα νότια για να συνδεθούν με δυνάμεις στο μέτωπο της Κριμαίας, θα χωρίσουν την Ουκρανία στα δύο, με αποτέλεσμα ένα πολύ καίριο πλήγμα για την κυβέρνηση Ζελένσκι.
Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι οι ρωσικές δυνάμεις έχουν εισέλθει 70 μίλια μέσα στην Ουκρανία σε λιγότερο από μια εβδομάδα και βρίσκονται στα περίχωρα της πρωτεύουσας.
Και αυτό δεν είναι σημάδι αποδιοργανωμένης, κακώς συντονισμένης και αποτυχημένης επίθεσης όπως θα ήθελαν να είναι οι Δυτικοί.
Η προώθηση των ρωσικών δυνάμεων προς τα νότια από τη Λευκορωσία στο Κίεβο υποστηρίζεται από άλλες ρωσικές δυνάμεις, που ξεκίνησαν από τα ανατολικά στην περιοχή του Κουρσκ.
Εάν αυτά τα δύο διαφορετικά μέτωπα μπορέσουν να συνδεθούν με τα ρωσικά στρατεύματα κοντά στο Κίεβο, θα περικυκλώσουν τις ουκρανικές δυνάμεις στις επαρχίες Τσερνίχιβ και Σούμι, στερώντας από τον ουκρανικό στρατό τόσο τους απαραίτητους στρατιώτες αλλά και το πολεμικό υλικό που χρειάζεται αλλού και θα αποκόψουν την κυβέρνηση Ζελένσκι από δύο βόρειες επαρχίες της.
Πιο ανατολικά, οι ρωσικές δυνάμεις εξαπέλυσαν μια ευρεία επίθεση με στόχο το Χάρκοβο, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ουκρανίας, η οποία βρίσκεται τώρα υπό πολιορκία.
Στο νότο, οι ρωσικές δυνάμεις, υποστηριζόμενες από αμφίβιες επιθέσεις από την Αζοφική Θάλασσα, έχουν αναπτυχθεί στην Ουκρανία από την Κριμαία. Σε αυτό το μέτωπο, οι ρωσικές δυνάμεις έχουν διαχωριστεί κατά μήκος δύο κύριων αξόνων, έναν βορειοδυτικά κατά μήκος του ποταμού Pivdennyi Buh και έναν άλλο βορειοανατολικά κατά μήκος της ακτής και στην ενδοχώρα προς την περιοχή Donbas, την οποία η Ρωσία κήρυξε ανεξάρτητη λίγο πριν την εισβολή.
Εάν οι ρωσικές στρατιές από οποιοδήποτε νότιο μέτωπο μπορέσουν να συνδεθούν με δυνάμεις βορειότερα, θα απέκοβαν πολλά ουκρανικά στρατεύματα από ενισχύσεις – μία από τις δύο στρατιές του Πούτιν έχει ήδη προχωρήσει περίπου 160 μίλια.
Σύμφωνα λοιπόν με τον Roggio οι Ρώσοι στρατηγοί πολύ συχνά επέλεξαν να παρακάμψουν πόλεις και κωμοπόλεις που προβάλλουν σκληρή αντιπολίτευση και να τις απομονώνουν για να τις αντιμετωπίσουν αργότερα. Υπάρχουν αναφορές ότι οι ρωσικές δυνάμεις έχουν κλιμακώσει τις επιθέσεις εναντίον αμάχων, ιδιαίτερα στο Χάρκοβο. Αυτή τη στιγμή οι επιθέσεις πυροβολικού και ρουκετών εκεί έχουν περιοριστεί, ίσως για να σταλεί ένα μήνυμα στους πολίτες ως προειδοποίηση για το τι μπορεί να έρθει.
Ο Πούτιν φαίνεται να θέλει να κρατήσει ανέπαφη την Ουκρανία, για την επόμενη μέρα, αλλά δεν θα διστάσει να δείξει πολύ σκληρό πρόσωπο αν χρειαστεί. Ο συστηματικός χαρακτήρας της ρωσικής επίθεσης έρχεται σε αντίθεση με τις εικασίες ότι ο Πούτιν έχει χάσει τον έλεγχο της πραγματικότητας.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει με βεβαιότητα, αλλά οι ενέργειες του Πούτιν φαίνεται να είναι αυτές ενός ψυχρού και υπολογιστή.
Ο Πούτιν δεν επιτέθηκε στην Ουκρανία σε μια στιγμή τρέλας. Στρατηγικά, η προέλαση του Πούτιν στην Ουκρανία ξεκίνησε πριν από μια δεκαετία, όταν εισέβαλε και βαλκανοποίησε τη Γεωργία αναγνωρίζοντας τα καθεστώτα-μαριονέτα του Κρεμλίνου στις περιοχές της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας.
Το 2014, ο Πούτιν κατέλαβε και προσάρτησε την περιοχή της Κριμαίας, η οποία χρησίμευσε ως σημείο επίθεσης για την τρέχουσα εισβολή. Ο Πούτιν πλήρωσε ελάχιστο τίμημα για την τότε κίνησή του. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη επέβαλαν περιορισμένες κυρώσεις, αλλά συνέχισαν να συνεργάζονται μαζί του για την πυρηνική συμφωνία του Ιράν και άλλα κορυφαία ζητήματα.
Σήμερα, ο Πούτιν έχει υπολογίσει ότι το να πάρει η Ουκρανία με τη βία είναι προς το συμφέρον του και της Ρωσίας. Αναμφίβολα περίμενε ότι η Δύση θα επέβαλε διπλωματικές και οικονομικές κυρώσεις, με τις οποίες τον απείλησαν εκ των προτέρων οι ηγέτες των ΗΠΑ και της Ευρώπης.
Ο Πούτιν μπορεί να υπολόγισε λανθασμένα το σθένος της ουκρανικής αντίστασης και την ένταση των αντιδράσεων της Δύσης, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι τρελός ή ότι δεν εξέτασε όλες τις δυνατότητες όταν επέλεξε να εισβάλει.
Μένει να δούμε αν το σχέδιο του Πούτιν θα πετύχει ή θα αποτύχει, αλλά αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι υπήρχε σχέδιο εισβολής στην Ουκρανία, υπήρχε back up σχέδιο και τα δύο σχέδια εκτελούνται από την πρώτη μέρα. Τα ουκρανικά στρατεύματα δίνουν μια γενναία μάχη αντιμετωπίζοντας έναν πολύ μεγαλύτερο εχθρό και δύσκολες συνθήκες. Η Ρωσία όμως έχει τα περισσότερα αν όχι όλα τα πλεονεκτήματα.
Μπορεί, και έχει, επιτεθεί στην Ουκρανία από τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις. Ο ρωσικός στρατός έχει τεράστιες εφεδρείες σε ανθρώπινο δυναμικό, καθώς και σαφέστατη υπεροχή σε αεροπορικά, ναυτικά μέσα αλλά και σε τεθωρακισμένα .
Έχει τεράστιους πόρους για να αξιοποιήσει. Και μπορεί η Ουκρανία να έχει την υποστήριξη μεγάλου μέρους της διεθνούς κοινότητας, η οποία και της παρέχει όπλα, αλλά η Ουκρανία πολεμά μόνη της.
Σύμφωνα με τον Roggio το να πιστεύουμε ότι η επίθεση της Ρωσίας δεν πάει καλά μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα, αλλά έρχεται σε αντίθεση με τα πραγματικά γεγονότα. Και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να βοηθήσουμε την Ουκρανία πραγματικά εάν δεν μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς σχετικά με τη δύσκολη θέση της.
Στο επίκεντρο έχει βρεθεί η Κιβωτός του Κόσμου και ο πατέρας Αντώνιος τα τελευταία 24ωρα μιας και πλήθος καταγγελιών για κακοποιητικές συμπεριφορές έχει έρθει στο φως της δημοσιότητας. Το μεσημέρι της Τετάρτης, μέσα από το T live με την Τατιάνα Στεφανίδου, μια πρώην φιλοξενούμενη της δομής μίλησε για την προσωπική της εμπειρία με τον πάτερ Αντώνιο.
Ειδικότερα, η πρώην φιλοξενούμενη της Κιβωτού σημείωσε χαρακτηριστικά πως «όταν δυο παιδιά στη δομή έσπασαν ένα παράθυρο μέσα στην αίθουσα, την ώρα του παιχνιδιού, ο πάτερ τα σήκωσε όρθια και τα χαστούκισε και τα δυο στη σειρά. Το είδα με τα μάτια μου αυτό. Δεν ήταν παραβατικά παιδιά, απλά όλο αυτό ήταν πάνω στο παιχνίδι. Όλα τα παιδιά είχαν μια υποτακτική συμπεριφορά».
«Μπαίνοντας στην αίθουσα πάντα ο πάτερ είχε το ύφος του μικρού Θεού. Δεν ξέρω, ίσως έτσι ένιωθε και είχε πολλή δύναμη στον Κολωνό και θυμάμαι ότι τον θεωρούσαν παντοδύναμο.Έχω δει πως όταν έμπαινε ο πάτερ στην αίθουσα, τα παιδιά και κυρίως τα αγοράκια πήγαιναν και του έβγαζαν τα παπούτσια και του τα έδιναν. Εκείνος φυσικά δεν αντιδρούσε, το δεχόταν και μπορώ να πω πως ήταν σαν τελετουργικό».
«Παρακολουθώντας τις συνεντεύξεις του έβλεπα ένα άλλο πρόσωπο από αυτό που έβλεπα εγώ σαν παιδί. Έβλεπα έναν άνθρωπο μέσα στην αίθουσα εγώ που ήταν αλαζόνας, υπερόπτης και ίσως νάρκισσος κατά κάποιο τρόπο. Όταν μας έστελναν ρούχα από την Αμερική, θυμάμαι ότι ο πάτερ καθόταν σε ένα στρογγυλό τραπέζι στην αίθουσα, έβαζε τη σακούλα δίπλα του, έβγαζε τα ρουχαλάκια και έλεγε «ποιος το θέλει αυτό;» με ένα ύφος σαν να πέταγε κοκαλάκια σε πεινασμένα σκυλάκια. Το παιδάκι σήκωνε το χέρι και ο πάτερ του πέταγε το ρούχο» συμπλήρωσε η πρώην φιλοξενούμενη της Κιβωτού του Κόσμου στην ενημερωτική εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου στον Alpha.
Ο γνωστός για τις θεωρίες -που διαψεύδονται σχεδόν πάραυτα – Ευάγγελος Αντώναρος ξαναχτύπησε, με «πληροφορία» για τον… επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Αυτή τη φορά ο πρώην εκπρόσωπος της κυβέρνησης Καραμανλή και υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, σε ανάρτηση στο twitter ισχυρίζεται πως «κυβερνητική πηγή» του «σφύριξε» ότι «ο Κυριάκος Μητσοτάκης σχεδιάζει να βάλει να τον προτείνουν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Έτσι θα μπορέσει να κάνει ηρωική έξοδο από τη δημοσκοπικη κατρακύλα της Νέας Δημοκρατίας εξασφαλίζοντας εξουσία και — κυρίως — ασυλία».
Δείτε την ανάρτηση του:
Μου φαινεται τραβηγμενο κσι εξωπραγματικο. Δεν θελω να το πιστεψω.
Κι ομως.
Μια κυβερνητικη πηγη μου σφυριξε οτι ο @kmitsotakis σχεδιάζει να βάλει να τον προτείνουν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Έτσι θα μπορέσει να κάνει ηρωική έξοδο από τη δημοσκοπικη κατρακύλα της Νέας…
Όπως είδαμε πρόσφατα ο ΧάρηςΑσημακκόπουλος παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Υοu και στο Γιώργο Κακογιάννη και αναφέρθηκε στη τηλεοπτική του επιστροφή μέσα από τη σειρά ” Γλυκάνισος ” αλλά και σε σημαντικές στιγμές της καριέρας του.
Πιο συγκεκριμένα είπε τα εξής:
“Πολύ, γι’ αυτό και το κυνήγησα. Έστειλα βιογραφικά σε εταιρείες παραγωγής και σε κανάλια, έδειξα πως ήθελα να επιστρέψω, δεν ήμουν σπίτι και περίμενα το τηλέφωνο. Μπορεί να πίστευαν ότι έχω πεθάνει κιόλας!”.
Ο Χάρης Ασημακόπουλος δεν καβάλησε ποτέ το καλάμι και εξήγησε το γιατί: “Σε όλες τις δουλειές που συμμετείχα υπήρχαν άνθρωποι με μεγάλη ιστορία στον χώρο, όπως ο Ακύλλας Καραζήσης, η Μαρία Πρωτόπαππα και η Πέμη Ζούνη. Αυτό με “προσγείωνε” κατά κάποιον τρόπο. Όταν έπαιξα στο πρώτο σίριαλ του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, την περίοδο που ο κόσμος ούρλιαζε στον δρόμο μόνο για εκείνον και για τον Σάκη Ρουβά, θα έπρεπε να ήμουν βλάκας για να πιστέψω πως όλος αυτός ο ντόρος γίνεται για μένα προσωπικά. Ξέραμε όλοι ότι ουρλιάζουν επειδή τραβούσαμε κάτι από το φως του Χριστόφορου. Σαφώς να συμμετέχεις σε μία δουλειά έχει απήχηση, σε κάνει περήφανο, αλλά ως εκεί. Είναι χαρά μου επίσης όταν μου λένε άνθρωποι ότι τους βοήθησα στην προσωπική τους ζωή. Όταν έπαιζα στην “Πολυκατοικία” μου είχε στείλει ένα μήνυμα στο Facebook ένα παιδί που ζούσε στην επαρχία και έλεγε: “Θέλω να σε ευχαριστήσω. Έβλεπα τη σειρά με την οικογένειά μου και στους γονείς μου αρέσει πολύ ο ρόλος σου. Ένα βράδυ τους είπα “Σας αρέσει; Είμαι κι εγώ σαν αυτόν”. Έτσι βρήκα το θάρρος να κάνω coming out στην οικογένειά μου”“.
Ο Χάρης Ασημακόπουλος απάντησε μάλιστα στο εάν έχει δεχτεί ποτέ κακοποιητική συμπεριφορά, λέγοντας: “Ευτυχώς δεν έχω βιώσει κάποια τραυματική εμπειρία όπως άλλοι συνάδελφοι. Ένας ηθοποιός, μεγαλύτερος σε ηλικία, μου φερόταν απαξιωτικά από την ανάγνωση του έργου μέχρι να ολοκληρωθούν οι παραστάσεις. Δεν μου μιλούσε, προσπαθούσε να με κάνει να περάσω “μαύρα” χωρίς να καταλάβω τον λόγο, ούτε οι υπόλοιποι συνάδελφοι τον κατάλαβαν. Συνάντησα και κάποιον που προσπαθούσε να με πείσει ότι μπορεί να κάνει πολλά πράγματα για μένα εάν είμαι υπάκουος σε εκείνον… Σχεδόν το είχα ξεχάσει, αλλά μου ήρθε flashback με το κίνημα #Metoo και έψαξα να τον βρω στο Facebook. Ο τύπος μου μιλούσε σαν να μην τρέχει τίποτα, φαντάσου σε πόσους άλλους το είχε κάνει“.
Ήταν άσσος των πολεμικών τεχνών. Μπορεί να είχε ύψος μόλις 1,68, αλλά «γέμιζε για τα καλά» τα μάτια των αντιπάλων του. Με τεράστιο θώρακα και τριγωνικό σώμα, ο Yang Sze (γνωστός ως Μπόλο Γιουνγκ) ήταν για 10 συνεχόμενα χρόνια, ο απόλυτος πρωταθλητής του μπόντι μπίλντινγκ στο Χονγκ Κονγκ.
Φίλος με τον Μπρους Λι και αργότερα με τον Ζαν Κλωντ Βαν Νταμ, υπήρξε στον κινηματογράφο το αντίπαλο δέος και ο τρομακτικός αντίπαλός τους. Και όχι μόνο αυτών, καθώς έδερνε κόσμο και κοσμάκη σε ταινίες, για περίπου 40 χρόνια.
Η απόδραση από το «Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός» του Μάο
Ο Μπόλο Γιουνγκ (Bolo Yeung) γεννήθηκε το 1946 στην κινεζική Guangzhou. Από παιδί έδειχνε μια κλίση στις πολεμικές τέχνες και ασχολούνταν συνεχώς με ξύλα, κλωτσιές και μπουνιές, τα οποία ενίοτε χρησιμοποιούσε εναντίον πεζών.
Σε ηλικία 10 ετών άρχισε να εκπαιδεύεται από τους μεγάλους μάστερς της περιοχής, στο Tai Chi και στο Wing Chun. Γρήγορα συνδύασε τις τέχνες με το ακροβατικό στυλ ενώ άρχισε να τραβάει το ενδιαφέρον του και το μπόντι μπίλντινγκ.
Στις αρχές του 1960 ακολούθησε όπως πολλοί άλλοι, τη Μεγάλη Έξοδο στο Χονγκ Κονγκ, καθώς δεν του άρεσε η ζωή στην κομμουνιστική Κινα του Μάο. Ήταν η περίοδος του Μεγάλου άλματος προς τα μπρος.
Ένα πρόγραμμα που άρχισε το 1958 και αποσκοπούσε στον εκμοντερνισμό της Κίνας, σε μια προσπάθεια να ανταγωνιστεί την οικονομία της καπιταλιστικής Δύσης.
Κατά την εφαρμογή του η αχανής χώρα σύρθηκε σε έναν πυρετό παραγωγής χάλυβα, από κάθε είδους κατασχεθέν μεταλλικό αντικείμενο, όπως κάγκελα, κρεβάτια, καραβάνες και χύτρες. Η αγροτική παραγωγή τινάχτηκε στον αέρα. Οι ιδιωτικές καλλιέργειες απαγορεύτηκαν και οι Κινέζοι της υπαίθρου, πέθαιναν κατά εκατομμύρια από ασιτία.
Ήταν μια βαρβαρότητα που συνοδεύτηκε από ανθρωπιστική, οικονομική και οικολογική καταστροφή. Ο Bolo Yeung δεν ήθελε να ζει έτσι και έπαιξε τη ζωή του κορώνα – γράμματα για να γλιτώσει. Για να το καταφέρει αυτό κολύμπησε από το Shenzhen στο Χονγκ Κονγκ, όπου οι περισσότεροι πνίγονταν κατά τη διάρκεια της προσπάθειας.
Ο Κινέζος Ηρακλής
Μετά την εγκατάστασή του στο Χονγκ Κονγκ, άρχισε να εργάζεται ως γυμναστής. Παράλληλα ασχολούνταν και με τα βάρη και καθημερινά «έχτιζε» το σώμα του. Η σωματοδομή του τράβηξε το ενδιαφέρον της εταιρείας παραγωγής «Shaw Brothers», που γύριζε ταινίες πολεμικών τεχνών.
Έπαιζε κατά κανόνα τον κακό και τρομακτικό τύπο που ξυλοκοπούσε τους αντιπάλους του. Όσο περισσότερο ο Bolo Yeung φούσκωνε από τα βάρη, τόσο περισσότερο μεγάλωναν οι ατάκες και η παρουσία του στα κινηματογραφικά πλάνα.
Το 1970 αποφάσισε να κατέβει στους αγώνες μπόντι μπίλντινγκ του Χονγκ Κονγκ, που θεωρούνταν σε δόξα αντίστοιχο του αμερικανικού Mr. Olympia. Κέρδισε και για τα επόμενα 9 χρόνια ήταν ο απόλυτος και αδιαφιλονίκητος «Mr. Hong Kong». Για τον κόσμο και τον Τύπο, ήταν ο Κινέζος Ηρακλής, όπως τον αποκαλούσαν.
Γύρω από τη φήμη του όμως, υπήρχαν και πολλοί ψίθυροι για το πως κατάφερνε και βελτίωνε συνεχώς το σώμα του. Αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι έπαιρνε αναβολικά, ποτέ δεν αποδείχτηκε η κατηγορία.
Η φιλία με τον Μπρους Λι
Το 1971 μετά τη δεύτερη κατάκτηση του τίτλου στο μπόντι μπίλντινγκ, ο Yang έφυγε από τους «Shaw Brothers». Λίγο πριν, σε ένα διαφημιστικό για τα τσιγάρα Winston, ο Yang Sze, γνωρίστηκε με τον ανερχόμενο αστέρα Μπρους Λι.
Αμέσως έγιναν φίλοι και όποτε μπορούσαν έκαναν μαζί προπόνηση. Μιλούσαν για τις πολεμικές τέχνες και είχαν πολλά κοινά ενδιαφέροντα.
Όταν ετοιμαζόταν η θρυλική ταινία «Enter the Dragon», ο Μπρους Λι του πρότεινε ένα ρόλο, που ήταν από τους χαρακτηριστικότερους του έργου. Αν και στην ταινία τον παρουσίαζαν ως πρωταθλητή στην πολεμική τέχνη Σότοκαν, ποτέ δεν υπήρξε γνώστης της.
Ο Bolo, όπως τον ονόμασε ο σεναριογράφος, έδερνε με ιδιαίτερο στυλ και αποτελούσε φόβο και τρόμο, για λογαριασμό του κακού Χαν, που οργάνωνε τους αγώνες.
Το όνομα του άρεσε και έτσι το κράτησε για πάντα. Για πολλούς η μοναδική απογοήτευση του έργου είναι ότι, δεν υπάρχει μάχη σώμα με σώμα μεταξύ των δύο ανδρών.
«Θα σε σκοτώσω στο επόμενο φιλμ», έλεγε χαριτολογώντας ο Μπρους Λι στον Bolo, εννοώντας στην ταινία Game of Death. Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια. Πριν ακόμη κυκλοφορήσει το «Enter the Dragon», ο Μπρους Λι πέθανε. «Είχα πάντως την τιμή να με αποκαλεί φίλο του», έλεγε με απόλυτο σεβασμό ο Bolo, για το μεγάλο δάσκαλο των πολεμικών τεχνών.
Η επάνοδος με τον Jean-Claude Van Damme
Ο Bolo Yeung μετά την επιτυχία του Enter the Dragon έπαιξε σε αμέτρητες ταινίες καράτε.
Η ποιότητα αρκετών ταινιών ήταν τραγική. Για ένα διάστημα ο Bolo, άρχισε να τρώει κινηματογραφικό ξύλο, από διάφορους κλώνους του Μπρους Λι, όπως ο Bruce Li, ο Bruce Le και ο Dragon Lee.
Ήταν ακόμη ένας εντυπωσιακός καρατέγκα, που έπαιζε σε κακογυρισμένες ταινίες. Όλα αυτά μέχρι το 1988, οπότε κλήθηκε να παίξει το ρόλο του κακού, απέναντι στον Jean-Claude Van Damme, στην ταινία Bloodsport.
Ο Bolo Yeung έσπαγε λαιμούς και πάλι με τα χέρια του και ο Van Damme εξόντωνε με το σπαγγάτο του, όλους τους αντιπάλους. Μέχρι τον τελικό, όπου ο Bolo, με δόλια μέσα, τσάκισε στο ξύλο τον Van Damme, αλλά έχασε τον τίτλο του πρωταθλητή, από τον τίμιο και ταλαντούχο αντίπαλό του.
Η ταινία ήταν μικρού προϋπολογισμού αλλά με πολύ μεγάλα κέρδη. Η μεγάλη έκπληξη ήταν ο Κινέζος μπόντι μπίλντερ, που είπε δεν είπε είκοσι κουβέντες σε όλο το έργο. Ήξερε πάντως να χαρίζει θέαμα και αυτομάτως έγινε γνωστός και εκτός Ασίας.
Ακολούθησαν και άλλες ταινίες με τον Βέλγο ηθοποιό, με τον οποίο μέχρι σήμερα, παραμένουν στενοί φίλοι. Το μεγάλο του όνειρο παραμένει να καταφέρει να γυρίσει το σίκουελ του Enter the Dragon.
Μια δήλωση που θα συζητηθεί έφερε στο φως της δημοσιότητας η εκπομπή της Κατερίνας Καινούργιου «Super Κατερίνα» με πρωταγωνιστή τον Στέφανο Κασσελάκη και την σχέση του με τον Τάιλερ.
Είναι γνωστό πως ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει ανοικτά ομοφυλόφιλος, ωστόσο σύμφωνα με τον Δημοσθένη Βεργή, ο Στέφανος Κασσελάκης δεν είναι γκέι αλλά το «παίζει» για να πάρει ψήφους από την LGBT κοινότητα.
