«Συγνώμη εαυτέ μου, σε ταλαιπώρησα…», ένα κείμενο που θα καταλάβει και θα νιώσει κάθε γυναίκα. Κάθε γυναίκα που έχει επωμιστεί βάρη περισσότερα απ’ όσα μπορεί!
Κάθε γυναίκα που έχει αφήσει στην άκρη τον εαυτό της, τα θέλω της, τις ανάγκες της. Και παλεύει για τις ανάγκες άλλων, για τα θέλω άλλων. Σε μία καθημερινότητα που την τρώει και την απορροφάει αργά και βασανιστικά…
Ένα κείμενα που θα σας ταρακουνήσει και θα σας κάνει να καταλάβετε ίσως πόσο σημαντικό είναι να ζούμε πρώτα απ ’όλα για μας!
«Συγνώμη εαυτέ μου, σε ταλαιπώρησα…»
“Κουράστηκα. Ναι, κουράστηκα.
Το νιώθω πια, συγγνώμη εαυτέ μου, σε ταλαιπώρησα τόσο και δεν το άξιζες.
Πόσο άργησα, άραγε, να σου δείξω σεβασμό! Πόσο άργησα να βάλω αναχώματα σε σένα, άραγε!
Αρχίζω λοιπόν να σκέφτομαι ποια πράγματα στον κόσμο, στους ανθρώπους με ενοχλούν, σε ποιες συμπεριφορές δε θέλω να έχω πια υπομονή, τι με έχει κουράσει.
Με κούρασε να περιμένω κάτι που δεν πρόκειται να έρθει ποτέ, θέλω να φύγω, να ταξιδέψω σε άλλες πολιτείες.
Μπορώ να χτίσω άλλες, πιο όμορφες, πιο ιδανικές.
Με κούρασε αυτή η κατάχρηση της λέξης «σ’αγαπώ» και το πόσο γρήγορα την ξεχνούν αυτοί που τη λένε, κουράστηκα να την πιστεύω και να απογοητεύομαι.
Κουράστηκα να αφήνω την ευτυχία μου σε χέρια που τρεμοπαίζουν και στο τέλος να την αφήνουν και να φεύγουν.
Δεν έχω πια υπομονή για περιττές συνομιλίες, για ανθρώπους αγενείς, για ανθρώπους χωρίς σεβασμό στον εαυτό τους και στους άλλους.
Κουράστηκα να περιμένω το τηλέφωνο, το μήνυμα, το κάλεσμα που ξέρω βαθιά μέσα μου ότι δεν θα έρθει ποτέ.
Με κούρασε η ρηχότητα, η ιδιοτέλεια, ο παρτακισμός, η χυδαιότητα που είναι διάχυτη πλέον παντού.
Κουράστηκα να περιφέρομαι και να προσπαθώ να με αγαπήσουν. Να με αγαπήσουν αυτοί που δε με αγαπούν. Να γίνω αρεστή σε αυτούς που δε με συμπαθούν.
Να προσπαθώ συνεχώς να μου δώσουν μία θέση στην καρδιά τους άτομα που δεν το επιθυμούν.
«Συγνώμη εαυτέ μου, σε ταλαιπώρησα…»
Κουράστηκα να περπατώ πάνω από ερείπια και να προσπαθώ να τα χτίσω από την αρχή. Ξέρω ότι υπάρχουν τοποθεσίες μαγικές, κρυμμένες και με περιμένουν να τις ανακαλύψω.
Με κούρασε το zapping στη φθηνή (πλέον) τηλεόραση, η παραπληροφόρηση, με κούρασε η αναξιοκρατία και η ισοπέδωση των πάντων.
Με κούρασε η παχυλή αμάθεια, ο κανιβαλισμός, η εκμετάλλευση του πόνου του άλλου για μερικά νούμερα τηλεθέασης παραπάνω.
Δεν έχω πια υπομονή για όλα αυτά…
Δεν έχω πια υπομονή να παλεύω με ωκεανούς για κόκκους σκόνης.
Κουράστηκα να βλέπω ότι γκρεμίζουν τα όνειρά μου και να νομίζω ότι η αλλαγή θα έρθει χωρίς να χρειαστεί να αλλάξω εγώ.
Κουράστηκα να τροχίζω αποστάσεις για να βρεθώ κοντά σε ανθρώπους που δεν θα έκαναν ούτε ένα βήμα για εμένα.
Και.. θέλω να φύγω… θέλω να βγω και να χορέψω στη βροχή. Θέλω το κορμί μου να ζωγραφίσει χορευτικές φιγούρες πάνω σε αυτή.
Θέλω να γίνω ένας Gene Kelly. Θέλω να νιώσω ένα παιδάκι που τρέχει και οι μεγάλοι του φωνάζουν να σταματήσει.
Αυτό το παιδάκι όσο μεγαλώνει και βλέπει την παγωνιά γύρω του, πόσο θα λαχταρήσει άραγε τις εποχές που τσαλαβουτούσε στη βροχή!
Κουράστηκα από όλα αυτά, εαυτέ μου… είναι καιρός πια να προχωρήσω, να πάω παρακάτω.
Σε πολιτείες καραμελωμένες, στολισμένες, γεμάτες λιακάδα και πράσινο.
Δεν έχω πια υπομονή όχι από αλαζονεία, κακία, εγωισμό.
Αλλά, να εαυτέ μου, δεν σε εκτίμησα ποτέ όσο σου έπρεπε, αρχίζω να το βλέπω καθαρά τώρα.
Ετοίμασε βαλίτσες εαυτέ μου, πάμε σε άλλες πολιτείες, γεμάτες με νέκταρ και μέλι.
Κλείσε την πόρτα σε ό,τι σε πλήγωσε πια και φύγε!
Της Μαρίας Σκαμπαρδώνης
